dinsdag 31 maart 2009

Buffelen

Deze week heb ik nogal veel dingen buitenshuis. En dat stempelt altijd meteen mijn planning. Hoewel ik al die buitenshuise aktiviteiten zoveel mogelijk mijd, zijn er nu eenmaal altijd dingen als schoolafspraken, dokterbezoeken en dergelijke, die tóch moeten doorgaan. Ik heb er weleens over nagedacht, of ik dit soort dingen niet anders kan organiseren. Bijvoorbeeld er 1 dagdeel per 2 weken voor uit te trekken of zo. Maar ja, da's een leuke theorie, de praktijk is weerbarstiger. We roeien dus maar met de riemen die we hebben en bouwen de werkzaamheden maar gewoon rondom dit soort verplichtingen. Gisteren was een dag, dat ik de hele dag thuis was. Vandaag een dag die ik grotendeels buiten de deur doorbracht. Ik heb daarom gisteren erg lopen buffelen. Ik vind het in zulke weken erg handig om de warme maaltijden vast een stuk voor te bereiden. Als je dan op zo'n dag als vandaag moe en laat thuiskomt en je eigenlijk helemaal geen zin hebt om nog te gaan koken, dan is het een genot als de aardappels al geschild klaar staan en het vlees al gebraden is. Nu hoefde ik enkel nog maar de rode kolen te schaven en te koken. Als toetje had ik voor een keer ijs uit de winkel. Al met al stond het eten binnen een uur op tafel en na het smikkelen van de heerlijke hollandse kost verklaarde Willem plechtig, dat daar toch werkelijk geen Chinees tegen op kon. Toen voelde ik me toch wel voldaan om mijn gezwoeg van gisteren ;-). Hier een fotoverslagje van mijn maandagse gebuffel.

donderdag 26 maart 2009

Opruimen en de warme maaltijd

Vandaag heb ik nu eens lekker veel en lekker tastbaar opgeruimd :-). De laatste paar weken verdween er steeds meer rommel naar Willem z'n kantoor. Omdat het kantoor niet goed verwarmd is, gebruikt Willem het 's winters niet zo vaak en zit hij vaker met z'n laptop aan de tafel in de woonkamer. Het gevaar van een ongebruikte ruimte is, dat die binnen de korste keren de bestemming "rommelhok" krijgt. Ik ging me er zo langzamerhand echt om schamen en heb vanmorgen resoluut de koe bij de horens gevat. Het meeste werk was om alle zakken en dozen met kleding uit te zoeken. Ik heb de laatste paar weken steeds van alle kanten kleding toegestoken gekregen. Normaal gesproken ben ik altijd erg streng daarin: ik zoek de kleding meteen uit. Wat ik kan gebruiken gaat de kast in. Wat ik kan doorschuiven naar anderen gaat weer weg. Het restant gaat in de kledingcontainer. Maar nu had ik de voorraad laten oplopen, door de zakken en dozen in het kantoor te parkeren, met de gedachte:"Dat doe ik later wel." Het was daardoor een hele klus geworden. Als je er eenmaal mee begint, is het best leuk. Toch spannend wat je allemaal tegenkomt. Soms oude, verwassen, kapotte of vreselijk gedateerde kleding. Maar ook vaak erg leuke, hippe en zelfs merkkleding. Zo vond ik vandaag onder andere 3 nog heel mooi G-Star spijkerbroeken voor Dirk. Ze waren alleen net een beetje te lang, maar dat lost oma wel op ;-). Ik kwam ook 2 heel feestelijke jurken voor Maaike en Maria tegen. Dat komt mooi uit. Volgende week trouwt er een nichtje. Dan mogen ze mee naar de receptie. Dan krijgen ze die mooie feestjurken aan. Ik hoop eraan te denken er een fotootje van te maken. Al doende dacht ik erover na, waar ik alle spullen zou laten, die weg moesten. Ik heb alles in zakken en dozen onder de trap gezet. Met een duidelijk briefje eraan, waarop ik de bestemming heb geschreven. Willem is zo lief om zaterdag pakketdienst te willen spelen. Hij gaat alle klaarstaande zakken en dozen wegbrengen. Wat een fijn idee, dat zaterdag de gang weer helemaal leeg zal zijn! Ik heb er meteen dozen oud papier en leeg glas enzo bij gezet. Kan alles weg.

Vanavond zaten we erg laat aan tafel. De kapper kwam vanmiddag en er moesten 10 personen geknipt worden. Daardoor gingen we pas tegen zevenen aan tafel. Vooral voor de kleintjes was het best moeilijk om zo lang te moeten wachten. Maar het wachten werd beloond. Ik had vanavond eens eten wat écht íedereen lustte. Op zich heb ik geen lastige eters. Maar meestal is er toch wel één bij, die hetgeen op tafel komt niet zo lekker vindt. Wij maken daar geen probleem van. Je neemt maar wat je lekker vindt en volgende keer beter. Soms komt dat erop neer, dat iemand alleen aardappels met een beetje vlees en jus eet. Maar één dagje zonder groenten, daar malen we niet om. Vandaag stond er op het menu: Kipfilet, gekookte aardappels, verse bospeen en appelmoes. Ik had 3 bossen peen gekookt, maar dacht daaraan te kort te komen. Dus heb ik er op het laatst nog een pot doperwten aan toegevoegd. Dat was maar goed ook. Alles is opgekomen. Het toetje was een grote verrassing: biest!! Alleen Maaike houdt er niet van. Die kreeg een schaaltje yoghurt. Maar de anderen bedelden allemaal om een tweede schaaltje, wat ze voor één keer ook kregen ;-)

maandag 23 maart 2009

Presenteren, breien, spruitjes enzo

Schreef ik, dat ik donderdag lekker de hele dag thuis kon zijn, vrijdag was dat anders. De klas van Hans (groep 7) heeft een hele tijd aan het project "Van slaaf tot president" gewerkt en vrijdagmiddag mochten de kinderen een presentatie geven aan ouders, grootouders en belangstellenden. Wat doe je dan als moeder? Daar ga je natuurlijk naar toe! Gelukkig is Dirk op vrijdag vroeg thuis uit school, zodat hij op Henk kon passen. Zodra hij even na tweeën binnenstapte, ging ik naar de basisschool. Eigenlijk mocht je al vanaf half 2 komen, maar dat lukte me dus niet. Het groepje waar Hans bij zat was als laatste aan de beurt, zodat ik dat in elk geval helemaal kon meemaken. Geweldig wat de kinderen allemaal geleerd hebben. En ook geweldig knap, hoe hun presentatie in elkaar stak en hoe ze het presenteerden. Ik vind, dat ze daar niet vroeg genoeg mee kunnen beginnen, om kinderen, liefst voor publiek, te leren presenteren. Dat is tegenwoordig zó belangrijk. Ook op de middelbare school moet er van alles gepresenteerd worden. En later in studie en beroep is het ook een belangrijke vaardigheid. Als dat jong wordt aangeleerd, gaat het vaak op een natuurlijke manier. Dat zag ik vrijdag maar weer.

Om 3 uur was ik klaar in Hans zijn klas. Ik moest om kwart over 3 met Koos naar Dordrecht voor een SoVa-training en ik had dus nog een kwartiertje over. Juist toen ik de gang op liep, kwam ik Koos tegen. Hij ging met zijn klas naar de computers voor computerles. Dat was leuk. Kon ik meteen even meekijken hoe dat eraan toeging. Al snel was het kwartiertje om en gingen we naar Dordrecht. Daar begon om kwart voor 4 de training. Het was de eerste keer en Koos was best gespannen. Het eerste kwartier zijn de ouders erbij. Daarna moeten de ouders weg en gaan de trainers nog 3 kwartier met de kinderen aan de slag. Je kon naar een groepsruimte gaan om daar te wachten. Gelukkig had ik mijn breiwerk bij me. Lekker om dat even op te pakken, als je toch wachten moet. Ik ben sokken aan het breien voor Maaike. Leuke ajoursokken voor het voorjaar. De eerste heb ik af en met de tweede was ik net aan de hiel, toen ik ontdekte, dat het patroon van de tweede sok afwijkt van die van de eerste. Wat ik nu precies fout heb gedaan weet ik niet. In elk geval is die eerst sok fout en de tweede goed. Ik moet dus een hele sok uithalen! Hoe dom kan je zijn :-( Maar goed. Die SoVa-training duurt ongeveer een jaar en ik kan nog vele malen 3 kwartiertjes volbreien :-)

Thuisgekomen was het al kwart over 5 en om 6 uur had ik, samen met Trijnie en Dirk, een afspraak bij de bank. Een akelig tijdstip, maar dat kon nu eenmaal niet anders. Ik had echter het pannenkoekbeslag al klaarstaan en dus heb ik in een sneltreinvaart voor 12 man pannenkoeken staan bakken. Lekker: spekpannenkoeken, kaaspannenkoeken en wat naturel. Volgens mij had ik een hele pannenkoekwalm om me heen hangen, toen ik naar de bank spurtte. Ik dacht er een kwartiertje werk te hebben en Willem zou vast tafeldekken en iedereen rond de tafel zien te krijgen. Maar dat kwartiertje bleek bijna een uur te zijn! Willem had natuurlijk al lang en breed gegeten. Dat kan je kinderen niet aandoen: een uur in die heerlijke pannenkoeklucht moeten wachten ;-). Intussen hadden Trijnie, Dirk en ik natuurlijk reuzetrek! Mmmm, wat smaakten die pannenkoeken verrukkelijk.

Zaterdag ben ik weer inkopen gaan doen bij de boer. Deze keer bleek er een behoorlijk spruitenoverschot te zijn. Ik heb tenminste 2 kratjes meegekregen. Niet iedereen is er even dol op hier. Er zijn 2 kampen: een kamp, die er gek op is en een kamp, die ze echt niet pruimt. Daarom heb ik bij spruitjes meestal 2 groenten op tafel. Ik heb dus heel wat porties gekregen met die 2 kratjes. Ooit heb ik spruitjes geweckt. Maar dat vinden we niet lekker. Je moet ze dan zo lang koken, dat ze erg zwaar op de maag liggen. Wij vinden ze kort gekookt veel lekkerder. Ik moet ze dus gaan invriezen. Maar eerst een enorme schoonmaakklus, want het zijn ook nog eens heel kleine. Ik moet de kinderen er maar bij inschakelen deze week. Toen we alle aardappels, groenten en het fruit ingeladen hadden en juist wilden wegrijden, kwam de boer nog naar buiten rennen met een stuk of 8 zakjes soepgroenten, die hij nog over had. Morgen ga ik een enorme pan groentensoep met balletjes maken. Daar is iedereen hier dol op.

Deze week heb ik weinig afspraken buiten de deur. Jammer, dat het weer zo omgeslagen is. Anders zou ik graag de bedden eens naar buiten gedaan hebben. Nu maar wat andere klussen ter hand nemen. Vandaag kwam ik niet veel verder dan rommel opruimen. Maar dat is meestal wel zo, op maandag. Er staan nu nog 3 broden in de oven, die bijna klaar zijn. En dan wilde ik maar eens een beetje bijtijds naar bed. Gaap!


donderdag 19 maart 2009

Ons piepkuiken ;-)

Zelfmotivatie

Als fulltime huisvrouw heb je nogal eens een dubbele dosis zelfmotivatie nodig. Er is immers niemand die jou vertelt, wat je wanneer moet doen. Er is niemand die langs de zijlijn staat om je aan te moedigen, laat staan je toe te juichen. En toegegeven, het huishoudelijk werk kan bij tijden ook erg ontmoedigend zijn. Er zijn veel werkjes die steeds en steeds en steeds maar terugkeren. En het werk is (of lijkt?) nooit klaar.
Vanmorgen was ik met frisse moed opgestaan. Heerlijk! Ik had een dag voor me liggen, waarop ik nu eens geen enkele afspraak buiten de deur had. Een hele dag zou ik me aan het huishouden kunnen wijden en ál die duizend-en-één dingen doen, die al zo lang 'eigenlijk' gedaan moeten worden. Nou ja, dat bleek weer eens een ernstige vorm van zelfoverschatting te zijn natuurlijk. Want voor ál die klusjes heb je niet een hele dag, maar minimaal een hele week nodig. Maar goed. Toen puntje bij paaltje kwam en iedereen, behalve Leendert en Henk, naar school en werk vertrokken waren, had ik ineens helemaal niet zoveel moed meer. Ik voelde me gewoon moe. Ik had het gisteren natuurlijk druk gehad met Dirk z'n verjaardag. En verder was de week al zó vol geweest. Omdat Leendert pas om kwart over 10 naar school moest en dus best even op Henk kon letten, ging ik eerst maar even lekker in bad. Meestal knap ik daar erg van op. Toch was m'n zin in m'n werk er nog steeds niet, toen ik de badkamer uit kwam. En dan wordt het dus hoogtijd voor een dubbel portie zelfmotivatie. Als je jezelf niet motiveert, wordt het gewoon een lange boemeldag, waarop er niets uit je handen komt en waarvan je aan het einde van de dag totaal geen voldoening hebt. Sterker nog, je wordt er alleen nog maar vermoeider van. Ik dronk nog even een kopje koffie met Leendert, die daarna naar school vertrok en sprak mezelf eens streng toe. Ik MOEST aan de slag!
Op zulke dagen helpt het mij om NIET na te denken, maar gewoon maar te gaan doen. Er zijn verschillende dingen waarvan ik gaande weg helemaal opfleur: iets opruimen, een uitgesteld karweitje ter hand nemen, óf iets maken. Dat laatste kan van alles zijn. Iets handwerken, iets bakken, zoiets. Vandaag begon ik met de gewone dingen die gedaan moesten worden. Twee wassen buiten ophangen om te drogen. Het aanrecht helemaal leeg. De vaatwasser uit- en inruimen. De huiskamer stofzuigen. De morgen vloog om en ik had alweer spijt van mijn gelummel eerder op de morgen. Ik moest gaan broodbakken en ik dacht eraan, dat ik mijn dag zou opleuken, door eens iets creatiefs te bakken. Eerst maakte ik 2 keer 3 brooddegen voor de normale hoeveelheid brood, die ik altijd bak. Daarna maakte ik een extra brooddeeg, van bijna wit deeg: 650 gram bloem en 100 gram volkorenmeel. Ik deed het bloem/meel mengsel in mijn broodbakmachine, samen met 410 ml. water, 3 eetlepels broodverbeteraar, 1 eetlepel gedroogde gist, 1 eetlepel bakkerszout en een scheut olijfolie. Ik zette mijn machine op de kneedstand en na een half uur haalde ik het deeg eruit en deed het in een met olijfolie ingevette kom. Ik legde een stuk plastic over de kom en liet het deeg een half uur rijzen. Daarna sloeg ik het deeg door (de lucht eruit duwen) en maakte er bolletjes van van ongeveer 70 gram. Terwijl de bolletjes even lagen te rusten sneed ik een ui heel fijn en ik raspte een overgebleven stukje oude kaas. Ik rolde de bolletjes deeg uit tot strengen. Ik vette mijn werkblad in met olijfolie. De strengen rolde ik over het werkblad met olie en daarna rolde ik ze door de fijn gesnipperde ui en de geraspte kaas. Ik legde de strengen op een beboterde bakplaat en legde er een theedoek over. Zo konden de strengen mooi narijzen.




Na een half uurtje heb ik de strengen 12 minuten gebakken in de oven op 200 graden. Twee strengen pasten niet meer op het blad. Die rolde ik voor de grap op tot een bolus en bakte ik 10 minuten. Wat rook dat heerlijk in huis! De hartige bolussen (ik zou er patent op moeten vragen, ik heb ze nooit ergens gezien ;-)) heb ik samen met Henk opgesmikkeld. Super! De strengen wilde ik eigenlijk invriezen om ze zaterdag bij de soep op te eten. Maar het rook zó lekker in huis, dat iedereen die thuiskwam verrukt om zo'n stengel bedelde :-) Ik heb ze maar uitgedeeld in plaats van het snoepje uit school. Is nog veel gezonder ook. Voor de groteren had ik er vanavond een aantal in de oven opgewarmd en bij de koffie uitgedeeld. Weer eens wat anders dan een koekje. Maaike vroeg al, of ze zoiets misschien zou kunnen trakteren, als ze jarig is. Dat is een goed idee. Dan maak ik de hartige bolussen. Zoiets leuks gewoon uitproberen maakt je dag toch eigenlijk meteen anders dan anders. En die werkjes, die ook vandaag nog niet gedaan zijn? Die liggen er morgen vast nog. Ga ik gewoon een nieuwe poging wagen ;-)


woensdag 18 maart 2009

Achttien!

Achttien jaar is hij vandaag geworden, onze Dirk! En op zijn verzoek, post ik hier vandaag een terugblik op zijn geboortedag. Eigenlijk moeten we dan niet teruggaan naar 18 maart 1991, maar naar 4 januari 1991. Die dag was ik Wim en Trijnie in het bad aan het doen, toen ik opeens merkte, dat ik bloed verloor. Dat was schrikken. Ik was 22 weken zwanger en belde naar het ziekenhuis. Ik moest meteen komen. Al snel was duidelijk wat de oorzaak was: ik had een voorliggende placenta. Het betekende, dat ik in een bed werd gestoken en te verstaan kreeg, dat ik onder geen beding het bed mocht verlaten. Ik moest zelfs plat blijven liggen. Alles moest liggend gebeuren, tot aan haren wassen toe. Week na week verstreek. De kinderen thuis (Wim en Trijnie) waren bij mijn schoonzus en mijn tante gebracht. En Willem ploeterde in zijn eentje door. Hij moest de zaak draaiende houden, af en toe bij de kinderen kijken, wilde mij iedere dag bezoeken. En intussen was het een enge toestand, doordat de Golfoorlog was uitgebroken. Hè, wat was dat angstig allemaal.
Om de tijd nog een beetje door te komen, ging ik iedere dag (van maandag tot vrijdag) naar de activiteitenbegeleiding. Van alles en nog wat heb ik liggend in bed gedaan: gebreid, knuffelbeesten gemaakt, zelfs zijde schilderen bleek liggend mogelijk! Ein-de-lijk was ik 32 weken zwanger en besloot de dokter, dat het nú tijd werd om aan de moeder te denken. Ik mocht, heel voorzichtig, gaan mobiliseren. Wat was dát raar om weer eens rechtop te kunnen zitten! En nóg vreemder was het om weer te gaan lopen. Mijn benen leken wel van rubber en ik moest het lopen gewoon weer leren. Toch ging dat razend snel en na een paar dagen stekkerde ik het hele ziekenhuis door. Daar kreeg ik toen weer voor op m'n kop, want ik liep heel gevaarlijk rond. Ieder moment kon ik een bloeding krijgen. Ik moest op mijn kamer blijven! Dat vond ik verschrikkelijk. Voor het eerst in al die weken, voelde ik me een gekooid dier. Een week later, ik was in de rolstoel naar de activiteitenbegeleiding gebracht, voelde ik ineens, dat ik vloeide. Snel werd ik naar de afdeling gebracht en ik moest in bed tot de dokter kwam. Het was inmiddels tijd voor het middageten. Ik wilde juist een hap van mijn soep nemen, toen de dokter binnenkwam en zei, dat ik dat beter kon laten staan, want dat ze de baby zou gaan halen! Brr, wat spannend ineens. Ik belde Willem, dat ik naar de ok gebracht zou worden en dat, als hij me nog even wilde zien, hij maar snel naar het ziekenhuis moest komen. Helaas kreeg ik Willem niet meer te zien. Nog voordat hij er was, werd ik naar de ok gebracht. En daar werd Dirk, met de keizersnee, gehaald. Een prachtig kereltje, met een enorme bos haar en met een voor 33 weken zwangerschap geweldig gewicht van bijna 2500 gram. Maar dat wist ik toen nog allemaal niet. Ik was onder algehele narcose gebracht en toen ik bijkwam, vertelde de zuster, dat we een zoon hadden. Al snel mocht ik van de vercouver naar zaal en daar zag ik Willem pas. Ik zág aan hem, dat er iets was. Maar hij zei verder niets bijzonders. We waren heel blij, dat Dirk er eindelijk was en dat het ziekenhuisgebeuren nu spoedig gedaan zou zijn. Al snel kon Willem zijn verhaal toch niet langer voor zich houden: hij had op weg naar het ziekenhuis een ongeluk gehad. Hij had vrij hard gereden, om nog op tijd in het ziekenhuis te zijn. Ineens had hij keihard moeten remmen, voor en vrouw, die plotseling van baan wisselde en juist langzaam reed. Hij was in een slip geraakt en tegen een lichtmast tot stilstand gekomen. Die paal stond middenvoor in zijn auto en hij kon er alleen nog maar via het achterportier uitkomen. De auto was total loss. Al snel was er politie gekomen en toen die hoorden, dat Willem op weg was naar het ziekenhuis, omdat zijn kind geboren zou worden, hebben ze hem snel naar het ziekenhuis gebracht. Daar bleek, dat hij te laat was, om mij nog te zien. Wél zag hij al snel een couveuze naar buiten komen, waarin ons kind bleek te liggen. Wat een vreemde gewaarwording!
We werden gebeld door de kinderafdeling, dat we bij onze zoon mochten komen kijken. Ik werd er met bed en al heen gebracht. En daar lag hij dan, onze mooie zoon. Helaas was hij erg ziek. De kennismaking was meteen een afscheid, want de dokter ging hem naar het Sophia Kinderziekenhuis overbrengen.
Die avond lag ik op de kraamafdeling. Eindelijk een kind, na al die weken liggen, maar nu was hij in een ander ziekenhuis. Het was best moeilijk allemaal. Uiteindelijk is alles goed gekomen. Dirk mocht al snel terugkomen naar het ziekenhuis waar ik lag en na 1 week mocht ik naar huis. In die tijd lag je voor een keizersnee nog 10 dagen. Maar ik wilde zó graag naar huis, dat ik eerder weg mocht. Nog wel zonder kind. Maar die kwam na een paar dagen ook thuis. Ook Wim en Trijnie waren weer thuisgekomen. En zo waren we dan eindelijk met z'n vijven!

dinsdag 17 maart 2009

Energie, beugel en een heerlijk toetje

Het is mijn streven om dit jaar 10% minder elektriciteit te verbruiken, dan vorig jaar. Vorig jaar was ons verbruik zo ongeveer 7500 Kwh. Ik wil dus 750 Kwh. minder verbruiken. Een deel daarvan is een makkie. Tot voor vorig jaar april heb ik namelijk, om een centje bij te verdienen, de strijk voor een ander gezin gedaan. Ik ben daar op 1 april mee gestopt. Aangezien het om een uur of 5 strijk per week ging, hoorde daar een behoorlijk stroomverbruik bij. Dit jaar heb ik dat niet en dus moet mijn verbruik over de eerste 3 maanden in elk geval een stuk lager zijn. Verder wil ik de besparing realiseren, doordat ik halverwege vorig jaar een oude koelkast heb weggedaan en daarvoor een energiezuinig exemplaar teruggenomen heb. En eind vorig jaar heb ik 3 gewone lampen vervangen door 3 LED-lampen van 1 Watt. Ook heb ik ontdekt, dat de close-in boiler behoorlijk wat stroom verbruikt. Daarom zet ik dat apparaat pas bij het eten koken aan en doe hem na de afwas weer uit. De rest van de dag heb ik nauwelijks warm water nodig in de keuken. Als ik een emmer sop wil maken, vul ik hem gewoon even boven. Nu de eerst 12 weken van het jaar er weer op zitten, was ik benieuwd, of ik al een daling in mijn electriciteitverbruik zou zien. Ik heb de gegevens van vorig jaar erbij gepakt en werd helemaal blij. Vorig jaar lag het verbruik over de eerste 12 weken op 2002 Kwh. Dit jaar zit ik op 1704. Bijna 300 Kwh. minder verbruikt dus. Ik realiseer me, dat ik nog 450 Kwh. heb te gaan, om aan die 750 Kwh. minder verbruik te komen. Ik zal er nog flink m'n best voor moeten doen, om zover te komen. Ik heb voor de grap ook meteen het gasverbruik onder de loep genomen. Vorig jaar zaten we half februari al zonder kachelhout en hebben daarom de CV vaker aan gehad. Dit jaar komen we precies uit met ons hout en logischerwijze is ons verbruik van gas dan ook minder. Vorig jaar zaten we om deze tijd op 566 kuub. Dit jaar kom ik uit op 462. Een besparing van een dikke honderd kuub. Dat gaat allemaal lekker. Deze week wil ik achter zonnepanelen aan gaan. Eigenlijk hadden we die vorig jaar al gewild. Maar toen waren we te laat om nog met de subsidieronde mee te kunnen doen. Per 1 april start er weer een nieuwe subsidieronde. Dit jaar hopen we van de partij te zijn ;-)

Gisterenmorgen moest ik al om half 9 met Leendert bij de orthodontist zijn. Hij moest binnenkort voor een vaste beugel. Ik dacht, dat het om een soort voorcontrole ging, omdat er op het briefje met de afspraak stond, dat er goed gelet zou worden op het poetsen. En dat, wanneer dat niet in orde was, er geen beugel geplaatst zou worden. Maar toen Leendert uit de wachtkamer werd geroepen, liep die mevrouw al helemaal opgewonden te doen en te vragen, of hij er klaar voor was en of hij zenuwachtig was enzo. Bleek, dat hij die morgen z'n beugel zou krijgen! Poeh, een afspraak van anderhalf uur, waar ik helemaal niet op gerekend had. Ik had Henk ook bij me. Da's niet zo handig, als je zo lang werk hebt. Maar gelukkig ging alles goed. Leendert hield zich kranig, Henk bleef lief en mijn werk thuis bleek bij thuiskomst ook niet weggelopen. Daar was ik werkelijk toch even bang voor geweest ;-).

Gisterenavond hadden we op maandag een zondags toetje! Zó lekker. Ik had boerenmelk gekregen van S. en een zakje bitterkoekjes van J. Bij elkaar werd dat een heerlijke bitterkoekjesvla. Eerst was het de bedoeling, dat ik 's middags bij mijn moeder in het ziekenhuis op bezoek zou gaan. Maar later werd ik gebeld, of ik soms van half 7 tot half 8 zou kunnen. Dat kwam prima uit, want doordat ik de halve morgen al aan de orthodontist had verspild, kon ik nu tenminste op de middag even lekker doorwerken. Alleen betekende het wel, dat ik om kwart voor 6 de deur uit zou moeten en dus niet bij het eten zou zijn. Ik had nog net alle pannen op tafel gezet en Willem zou met de kinderen eten. Omdat het wel kwart over 8 zou worden, voordat ik thuis zou zijn, zei ik, dat ze niets hoefden te bewaren, omdat ik in het ziekenhuis wel een broodje met wat warms zou eten. Ik zat in het ziekenhuis achter een broodje kroket met een beker thee en bedacht me, dat ik helaas was vergeten om te zeggen, dat ze wél wat van het toetje moesten bewaren. Toen ik thuiskwam, was het eerste wat ik vroeg: "Hebben jullie nog bitterkoekjesvla voor me bewaard?" Gelukkig :-). Er stond nog een schaaltje :-) En zo zat ik op maandagavond aan een heerlijk zondags toetje. Ik had hiervoor de bitterkoekje in wat rum geweekt. Daarna had ik gewoon custardvla gekookt en er de geweekte, verkruimelde bitterkoekjes door geroerd. De kinderen vroegen, of ik het op mijn blog zou zetten en of ik een foto had gemaakt. Ja, ik zou het op mijn blog zetten, maar een foto? Nee. Ongelooflijk hoe goor zoiets lekkers eruit ziet :-)

donderdag 12 maart 2009

Heb je ooit zo zout gegeten?

Ik moet nodig klagen over het bellen naar instanties, zoals de telefoonprovider. Vandaag kwam de post met een brief van de kpn (onze internetprovider), dat we geblokkeerd zijn i.v.m. achterstallige betaling en dat we beëindiging van de overeenkomst kunnen voorkomen door stante pe 203,70 over te maken. Ik begreep er helemaal niets van. Sowieso zijn we helemaal niet geblokkeerd en bovendien heb ik geen betalingsachterstand, want we betalen met een automatische incasso en de bedragen zijn steeds keurig afgeschreven. Wel kreeg ik vorige maand ook al een brief, waarin stond, dat ze al vele malen een email naar ons gestuurd hadden, met het verzoek om betaling van een termijn, omdat het afschrijven niet was gelukt. Ook dat was al zo raar. Ik had nooit email van kpn gezien en er was geen enkele reden, waarom het afschrijven niet gelukt zou kunnen zijn. Ik ben toen aan het bellen gegaan en toen bleek, dat ze hun fakturen en brieven altijd naar een mij onbekend emailadres hadden gemaild. Ik heb het juiste emailadres aan ze doorgegeven en sprak met die mevrouw af, dat ik die ene openstaande termijn dan maar handmatig zou ingeven in internetbankieren, omdat toch niet meer te achterhalen was waarom het automatisch niet was gelukt. Dat bedrag had ik keurig betaald. Het ging om 33,95. Dat is dus weer heel wat anders dan het bedrag waarover ik nu weer een brief kreeg. Ik zette m'n aversie opzij en klom meteen maar in de telefoon. Wat blijkt? We hebben TWEE internetaansluitingen. De ene wordt steeds keurig automatisch afgeschreven. De andere staat op ónze naam, maar de bedragen worden van een mij onbekend rekeningnummer afgeschreven en dat blijkt dus ook nog eens onregelmatig te gebeuren, zodat er een betaalachterstand is van ruim 200 euro. Om het nog ingewikkelder te maken: de bedragen die bij ons netjes worden afgeschreven, blijken niet altijd hetzelfde. Nou, van dat laatste snapte die mevrouw al helemaal niets. Het duurde al 11 minuten voordat er boven tafel kwam, dat wij TWEE klantnummers hebben. De conclusie van de mevrouw: zij kon dit niet oplossen. Ze kon me doorzetten naar klantenservice, maar daar zitten uitzendkrachten en studenten, die me waarschijnlijk ook niet verder kunnen helpen. Dus was het maar het beste, als ik mijn verhaal op papier zou zetten. Daartoe krijg ik een envelop thuisgestuurd, met daarop een sticker, zodat alles op de goede afdeling moet belanden. ARCH!!! Dit kost me zeeën van tijd en eindeloos van het kastje naar de muur gestuurd worden, vrees ik. Nog mazzel, dat we TWEE aansluitingen blijken te hebben, zodat we niet ook nog eens schuldeloos afgesloten worden. Nah ja. Wordt vervolgd.

Gisteren

't Was een fijne dag, gisteren. En het eten (vlees met peren) was heerlijk. Er lag alleen een schaduw over de dag, doordat mijn moeder 's middags weer opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Mijn moeder heeft een stoma en al sinds zaterdag verloor ze steeds bloed (via de stoma). Gisterenochtend, toen mijn vader al naar de kerk was, heeft ze toch maar even naar het ziekenhuis gebeld, omdat ze het niet vertrouwde. De dokter zei, dat ze meteen moest komen. Mijn moeder vroeg, of ze eerst nog naar de kerk mocht. Dat was goed, als ze zich maar om 12 uur zou melden, want de dokter wilde meteen met onderzoeken beginnen. Dus is mijn moeder 's middags weer opgenomen. Nu zitten we meteen weer in de spanning en met het draaiboek voor de bezoekuren. Het is te hopen, dat er snel duidelijkheid is over de oorzaak van het bloedverlies en dat het verholpen kan worden.

Gisterenmiddag leek het hier net zo'n bijenkast. Eén en al bedrijvigheid. Hans en Maaike moesten hun krantenwijk doen. Koos zou ze erbij helpen. Eerst hebben ze met z'n drieën hard zitten vouwen. Daarna zijn ze op stap gegaan. Ze hebben een wijk van 365 kranten. Ik vind het best een prestatie voor kinderen van 11 en bijna 10. Af en toe loop ik een stuk met ze mee. Maar gisteren hebben ze het met z'n drietjes gedaan.

Leendert en Dirk moesten huiswerk maken. Die zaten (de één traag, de ander graag) beneden aan de grote tafel te leren. Willem zat er met z'n laptop bij. Kon hij meteen een oogje in het zeil houden.

Trijnie heeft met haar hoofd in de zon de bolacacia's gesnoeid. En al werkend kon zij het oog op Maria, Jan en (vooral) Henk houden.

Zelf heb ik brood gebakken, voor de catering gezorgd en wat rommelklusjes gedaan. Zo vloog de middag wel erg snel om. Om 5 uur gingen we ons klaarmaken voor de avonddienst. Nog even een kop koffie gedronken en daar gingen we weer. Ná de dienst hebben we met z'n allen op ons gemakje gegeten. Het leek net zondagavond. Zo gezellig. Maar vanmorgen moest iedereen weer in de startblokken.

Om half 9 was iedereen weer naar school en werk. Behalve Leendert, die laat moest beginnen. Dat kwam mooi uit. Nu kon hij even op Henk letten, terwijl ik wat telefoontjes moest afhandelen. Ik vind het altijd zo vervelend, om te telefoneren met een peuter om je heen. Gewone koetjes- en kalfjesgesprekken is nog tot daar aan toe. Maar zakelijke gesprekken zijn anders. Ik moest naar de bank bellen, om het e.e.a. te regelen. En op de één of andere manier verlopen dat soort gesprekken altijd stroef. Of zou ik altijd een schaap met 5 poten willen? In elk geval, ik vroeg, of iets mogelijk was. Dat was eerst écht ondenkbaar, want regeltjes, wetjes en blablabla. Vervolgens bleek het mogelijk, mits blablabla. En toen ik daarop zei, dat ik dan maar naar een andere bank zou gaan, bleek uiteindelijk tóch te kunnen, wat ik vroeg. Pffff...Het zal wel aan mij liggen. Ik leg mijn vraag waarschijnlijk niet goed voor, of zo. In elk geval heb ik een grote hekel (gekregen) om met instanties, zoals de bank, het ziekenhuis, de telefoon- of internetprovider, de gemeente e.d. te bellen en ik schuif het daarom (te) lang voor me uit.

Er staan verder vandaag geen bijzondere dingen op het programma. Veel was. Ik had gehoopt op een mooie dag, zodat er was naar buiten zou kunnen. Maar 't is hier regenachtig en somber. Toch zitten we al bijna halverwege maart. Nog éven en 't is echt gedaan met de winter!

dinsdag 10 maart 2009

Bijpraten


Ik moet nodig bijpraten hier ;-). Ik geloof niet, dat ik eerder een week lang niet schreef. Een echte reden heeft het niet. Zomaar van alles bij elkaar. Drukte in het huishouden, visites, verjaardagen, een computer die het niet goed doet. Alles bij elkaar genoeg, om de computer even uit te laten. Ook wel fijn, om gewoon eens even een poosje niet achter de computer te zitten. Maar nu ben ik er dan weer.

Vorige week woensdag had ik een heel leuke ontmoeting met Mariëtte Woudenberg van www.PuurTaal.nl Mariëtte is een boek aan het schrijven over zuinig leven en heeft daarvoor verschillende 'portretten' van consuminderaars gemaakt. Voor zo'n portret kwam Mariëtte mij interviewen. Ik vond het heel leuk om te doen en natuurlijk vind ik het ook best spannend om in een boek te komen ;-).

Ik heb gemerkt, dat er al weer heel wat mensen bezig zijn met het samenstellen van de zomergarderobes. Er kwamen vorige week al wel van 4 kanten zakken en dozen met kleding deze kant uit. Geweldig natuurlijk, dat dat allemaal zomaar wordt gebracht! De andere kant van de medaille is, dat het het begin inluidt van een rommelige periode met overal stapeltjes kleding. Niet m'n favoriete klus, die kleding! Maar goed. Wat moet, dat moet.




Zaterdag gingen wij weer inkopen doen bij de boer. Ik had aardappels en appels nodig en verder liet ik me maar weer verrassen, met wat er over was. Deze keer waren het onder andere 2 doosjes spercieboontjes (een kilo of 8 schat ik). Heerlijk! Verder waren er snijbonen. Die hebben we vandaag gegeten. En ook had de boer nog een kilo of wat heerlijk verse prei voor me. Dat is lang geleden, dat we dat gegeten hebben. Ik ga er in elk geval een lekkere ovenschotel met kaas mee maken.

Morgen houden wij Biddag voor gewas en arbeid. We hebben allemaal een vrije dag van school en werk en gaan naar de kerk. Op deze dag eten wij traditioneel vlees met peren. Wij eten dat met Dankdag (de eerste woensdag van November) voor de eerste keer in het seizoen en met Biddag voor het laatst. Vlees met peren is een ouderwets streekgerecht uit de Hoekse Waard. Oorspronkelijk was het Spek met peren. Maar al zolang ik het me kan heugen, noemen wij het Vlees met peren. Wij eten het gerecht dan ook niet met spek, maar met vlees: varkensvlees. Het is super eenvoudig klaar te maken, het kost alleen heel veel tijd. Het gaat zo: je neemt een aantal Gieser Wildemannen. Voor iedere persoon ongeveer 3. Je boent de peertjes even schoon en doe ze in een ruime pan met een laagje water (ongeschild dus). Je brengt de peertjes aan de kook en vervolgens laat je ze heel zachtjes een paar uurtjes garen. Ze mogen niet echt koken, want dan barsten de schillen. Na een paar uur doe je er het vlees bij. Wij gebruiken hiervoor harskarbonade aan één stuk, wat een paar dagen dik in de pekel (zout) heeft gelegen. Je kunt hiervoor ook gezouten spek of gerookte ham gebruiken. Het vlees leg je bovenop de peertjes en je vult het water eventueel aan, want het vlees moet nét onder water staan. Daarna vervolg je het stoven. Nog steeds héél zachtjes. Na een paar uur is het vlees gaar en zijn de peertjes rood. Het water is veranderd in een lekkere bouillon. Je eet vlees met peren met kruimige aardappels, die je overgiet met de bouillon en waarover je peper strooit. Vroeger was dit een gerecht, wat op wasdag werd gegeten. Op die dag had de vrouw weinig tijd voor eten koken. Dit is typisch een gerecht, waar je nauwelijks werk aan hebt. Om gas te sparen, zet ik de pan vaak een paar uur op de kachel. Ik moet dan wel goed opletten, of het niet te hard of te zacht gaat. De vlees met peren voor morgen, staat al de hele avond zachtjes op en ik verheug me er al op. Het is zó lekker.

Gisteren aten wij trouwens ook iets, waarvan veel mensen niet weten hoe lekker het is: kalkoennekken. Sorry voor de vegetariërs, die meelezen. Die zullen zo langzamerhand wel gruwen. Maar nekken (zowel van kalkoenen als van kippen) zijn nu eens echt consumindereten. Eigenlijk praat je over iets wat tegenwoordig 'afval' heet. Maar dat is het niet! Je kunt van kippennekken heerlijke kippensoep trekken. Het is alleen wat gepeuzel om het vlees tussen de botjes vandaan te krijgen. Maar gebraden zijn ze werkelijk ook heerlijk. Als je maar zorgt, dat alles lekker gaar is, zodat het vlees gemakkelijk van de botjes gaat. Het is prachtig mager vlees. Toen wij zo'n 25 jaar geleden als poelier op de markt stonden, was het nog heel gewoon, dat je, wanneer je een kip kocht, er alles bij kreeg, wat er bij hoort: de looppootjes zaten er nog aan (die moesten we er meestal afhalen, voor de klant) en ín de kip zat een zakje, met daarin een hartje, een maagje, levertje en een nek. Tegenwoordig weten de meeste mensen waarschijnlijk niet eens meer hoe die zaken eruit zien, laat staan wat je er mee aan moet!

Zaterdag heeft Willem de laatste balken hout gezaagd, die we nog hadden liggen. We hebben net genoeg, om het stookseizoen mee vol te maken. En dan gaan we maar weer hard sparen voor volgend jaar.




Er zit iemand achter me, die graag z'n scheikunde wil oefenen, op m'n computer. Ik ga dus snel de foto's erbij plaatsen en houd het voor vandaag weer voor gezien.

dinsdag 3 maart 2009

De Grote Appelmoestest ;-)

Al verschillende keren werd mij gevraagd, waarom ik appels voor appelmoes eerst schil. Want dat is toch eigenlijk niet nodig? Gisteren trok Cathy me over de streep. Vandaag zou ik appelmoes maken, zonder de appels eerst te schillen. Ik besloot een klein beetje te smokkelen. Ik had namelijk geen zin om voor 1 portie appelmoes m'n roerzeef voor de dag te halen en vies te maken. Daarom zou ik de klokhuizen, steeltje en kroontje verwijderen. Dan gewoon de stukjes appels met wat suiker en kaneel tot moes koken en er de staafmixer inzetten. Ik moet zeggen: deze manier van appelmoes maken is stukken sneller! Of je nu een mandje appels moet schillen, of ze alleen maar goed hoeft te wassen en in stukken te snijden. Om de appelmoes blind getest te krijgen, vertelde ik niemand, dat de appelmoes anders dan anders was. Ik had de moes zelf al wel geproefd, want ik was erg nieuwsgierig. Ik vond het niet echt lekker. Ik denk, dat je echt moet wennen aan zo'n nieuwe smaak. Zoiets als wanneer je altijd wit brood eet en dan op bruin brood overgaat. Maar wie weet, zou de rest van de familie niets bijzonders proeven. Helaas, de ene na de andere klacht vloog over tafel. Hoewel ik de moes bijzonder goed had fijngemaakt met de staafmixer (dunner dan ik ooit doe), kwamen de kinderen VELLETJES!! tegen :-)). Je snapt, dat dat helemaal niet kan, hè. Al gauw kwam de vraag: Wat heb je met die appelmoes gedaan? Toen moest ik maar snel opbiechten. Leuk geprobeerd, maar hier zijn ze kennelijk niet aan dit soort appelmoes toe. Jammer! Het had me flink wat werk bespaard, als deze moes goed door de keuring was gekomen. Ik zal moeten blijven schillen om het iedereen naar de zin te maken ;-).

maandag 2 maart 2009

Afzien

Zo, dat is weer even afzien, op maandagmorgen ná de vakantie ;-). 't Begon met wat kleine strubbelingen. Ik stond, zoals gewoonlijk op maandagmorgen, om kwart over 5 op en wilde meteen de badkamer ingaan, om aan de was te beginnen. Helaas, de badkamer zat op slot. Er zat al een vroege vogel in bad :-). Nou ja, toen heb ik in elk geval de wasmachine beneden maar vast aangezet. Die stond al gevuld klaar. Daarna een uurtje achter de strijkplank en toen was het alweer tijd om aan het ontbijt te beginnen. Hans was inmiddels ook al beneden. Die was achter geraakt met z'n typles en zat hard te oefenen. De rest had meer moeite om op tijd beneden te komen. Vooral Leendert was haast niet wakker te krijgen. Bovendien had hij zaterdag zijn schooltas niet klaargezet en kwam hij roepen om gymspullen. Daar wordt ik altijd kriegel van. Ze moeten zorgen, dat hun tassen klaarstaan, want in de hektiek van de morgen, moeten er niet al te veel tussendoortjes zijn. Willem en de kinderen hadden zaterdagochtend de bovenverdieping opgeruimd. En dat bleken ze grondig gedaan te hebben. Badjassen die niet aan de haakjes hingen, gymspullen, die náást de schoolboekendoos lagen, enzovoorts enzovoorts: alles was gewoon de wasmand ingekieperd. Vandaar die moed benemende hoeveelheden ;-). Nou ja, de gymbroek werd opgeduikeld en eindelijk zaten we aan het ontbijt. Om kwart over 8 was iedereen de deur uit. Behalve Henk, die nog fijn thuis is. Wat een stilte! Ik heb me maar vol overgave op de rommel gestort. Onder koffietijd nog even naar de witgoedmonteur gebeld. De koelkast in de garage blijkt kapot. Hij stopt niet met koelen, zodat alles bevroren is. Gelukkig komt de monteur vandaag al langs. Kapotte apparatuur is zó irritant. 't Is een garantieklusje, want ik heb die koelkast nauwelijks een jaar.

Henk is niet helemaal lekker. Gisteren zat hij aan tafel ineens te kokhalzen. Ik
dacht eerst, dat hij een graat van de kabeljauw had ingeslikt. Maar dat bleek niet zo te zijn. Hij is hangerig en wit en heeft vanmorgen zowaar een uur op de bank liggen slapen. Ik hoop niet, dat de rest gaat meedoen.

Zaterdag had ik ook nog een logje willen schrijven, maar was daar niet meer aan toegekomen. Op zaterdag eten we tussen de middag meestal iets lekkers. Bijvoorbeeld een ei op brood, of soep ofzo. Een enkele keer verras ik met wafels bakken. Zaterdag was het net zo'n dag voor een verrassing. De kinderen hadden onder aanvoering van Willem écht hard hun best gedaan. Dan is wafels bakken een leuke beloning. Hans en Koos stonden al meteen achter me, met de vraag of ze het beslag mochten mixen. Dat mochten ze. Om de beurt.





Als je goed kijkt, zie je bij de mixerkom een vies vodje papier liggen. Da's al zo'n jaar of 8 mijn wafelrecept ;-)
Heel simpel:
200 gram gesmolten margarine
200 gram suiker
pakje vanillesuiker
2 eieren
500 gram zelfrijzend bakmeel
450 ml. lauw water
Alles goed mixen en bakken maar.
Wij hadden zaterdag 2 keer deze hoeveelheid en aten daar met z'n tienen van. Weliswaar zaten daar wat kleintjes bij, maar toch: de wafels voeden goed.