Verslag van onze vakantie

Vorige week maandag om 0.00 uur liep mijn wekker af. Nou, dat was alleen maar voor de vorm, want hoewel de kinderen allemaal voor een paar uur naar bed gegaan waren, was iedereen wakker. De opwinding van het op vakantie gaan was té groot om te kunnen slapen ;-). Het was één opgewonden gekrioel van kinderen waartussen ik de van tevoren al uitgebreid besproken afspraken ratelde. En op de één of andere manier kwam iedereen in de (klaarliggende) kleding, werden de zorgvuldig gevulde dakkoffers op de auto´s gezet, werd Willem zijn auto-achterbak volgeladen, stopte iemand koelkastspullen in een koelbox, maakte ik snel de bedden op enzovoorts enzovoort. 

Om een uur of half 1 arriveerde Frank. We hadden Frank, noch zijn familie ooit eerder ontmoet. We kenden elkaar alleen van elkaars blog. Poehpoeh, dat was me de kennismaking wel in die georganiseerde chaos :-). Tijd om me er druk om te maken wat voor indruk deze mensen wel van ons zouden moeten krijgen had ik gelukkig niet ;-). Tussen de bedrijven door zette ik snel koffie. De klik was er meteen en ik had er een gerust hart op dat alles helemaal goed zou komen. En zo voelden Frank zijn ouders het ook en zij durfden hem daarom best aan ons mee te geven.

Om 1 uur wilden we wegrijden en met een minuut of 10 vertraging geschiedde dat dan ook. Willem voorop, daarna kwam ik en achteraan reed Trijnie met Frank. Hij zou bij Moerdijk overstappen in de auto van familie M. die ook met ons meeging op vakantie.

We reden urenlang in het donker. Wat rijdt dat lekker rustig zo in de nacht! Alleen in de auto´s was het niet rustig. Je gelooft toch echt niet dat de kinderen gingen slapen, hè :-). Eindelijk werd het licht. We reden inmiddels in Frankrijk en, o, wat een prachtig landschap trok aan ons voorbij. Zeg nu zelf: van zo´n plaatje ga je toch vanzelf dromen?

Hoe zou dat zijn, om daar te wonen?

Af en toe hielden we een korte stop om de benen te strekken, te tanken, wat te eten, te plassen of even een tukkie te doen. En na een voorspoedige reis kwamen we in Zwitserland aan.

Het was daar nog een heel stuk rijden, maar dat was geen straf. O, wat is het toch prachtig daar. Vooral het laatste stuk van de reis, met uitzicht op de hoge bergen met hun sneeuwtoppen, was adembenemend. Toen we in Steg aankwamen en volgens de navigatie er bijna moesten zijn vielen onze communicatiemiddelen uit. De telefoons hadden geen bereik en ook de TomTom hield het voor gezien. O, heerlijk, we waren dan ook echt in the middle of nowhere beland :-)). Dirk had via Google Earth al een complete studie van de omgeving gemaakt en daarom ging onze auto (hij zat bij mij op de passagiersstoel) voorop de berg op. We moesten vanaf de weg nog een kilometer of twee over een gravelpad. Hoger en hoger gingen we en na iedere bocht waren we benieuwd of we het huis zouden zien. En ja hoor, eindelijk!! Daar was het sprookjeshuis waar we vakantie zouden vieren!!

Ons sprookjesvakantiehuis

Het huis was versierd met oranje vlaggetjes en de Zwitserse en Hollandse vlag hingen in top aan de vlaggenmast.



 Marco en Ellen stonden al op de uitkijk. Wat was het heerlijk om elkaar weer te zien! Alles was met Zwitserse precisie voorbereid. Het houtfornuis in de keuken brandde, de pasta stond klaar en de  huisregels waren al opgesteld. Onze slaapplaatsen werden aangewezen en al snel voelde het helemaal thuis. Vooral het overdekte terras met enorme bbq voelde als een tweede woonkamer. Wat geweldig!

Vanaf het terras hadden we een prachtig uitzicht op een schapenweide en het geluid van de klingelende schapenbellen maakte het helemaal af. Joehoe! We zijn écht in Zwitserland :-)))

Ellen had één wens die ik kon vervullen: ze wilde leren haken. Oké dan. Ik had wat katoen en een haaknaald voor haar mee genomen en ook een heel oud, maar geweldig handwerkboek en daar gingen we aan de slag. En kijk! Het lukt! (Ik had niet anders verwacht hoor :-) ).

Marco kon zijn grote hobby (lekker fikkie stoken) helemaal uitleven. In het huis was geen warm stromend water en ook geen verwarming. Maar er was wel een prachtig houtfornuis en een stokoude (1852!) speksteenkachel. Marco was echt dé stoker. Hij zorgde er voor dat er continu grote pannen water op het fornuis stonden te koken (voor het eten, de afwas, de koffie en thee en voor poetswerk) en ´s morgens was zijn eerste werk: kijken op de thermometer in de kamer. Als het frisjes was maakte hij ook de grote speksteenkachel aan. En buiten...daar was de enorme, houtgestookte, bbq die elke dag met groot enthousiasme door Marco werd aangestoken. Super!

Van zulke houtstapels kunnen wij alleen maar dromen :-)

 Na een eerste wendagje waarop we vooral het huis en de omgeving verkenden volgde al meteen een feestdag. Marco was jarig! Ellen had al van tevoren bij de plaatselijke bakker een enorme taart besteld. Die werd netjes bezorgd, evenals het verse brood. Stel je voor: elke dag vers brood van de bakker en dan ook nog eens thuis bezorgd. Helemaal super! We vierden Marco zijn verjaardag met kadootjes en het zingen van ¨Lang zal hij leven¨. Ook Jan kwam aan bod, want die was zondag jarig geweest en dat vierden we meteen gezellig mee.

Het werd een genoeglijke dag. Het weer was geweldig en de kinderen stonden al vroeg in de startblokken om te gaan zwemmen. In het dorp was een zwembad en daar is in onze vakantie veelvuldig gebruik van gemaakt. Elke dag werd er geïnventariseerd wie er zin had om te zwemmen en maakten we een plan wie er wanneer ging zwemmen, wie er reed, wie er thuisbleef. Dat is het leuke met zo´n grote groep. Je hoeft niet altijd hetzelfde te doen. Er ging die eerste dag een heel groepje zwemmen, maar ook een groep wandelen. Echt genieten zeg! Willem en ik waren bij het wandelgroepje. Fijn wandelschoenen aan en gaan met die banaan. De pahahaden op, de lahahanen in. Zoiets dan, want lanen waren er natuurlijk niet :-).

Elke morgen stonden Marco en Ellen al om 6 uur op. Zij vonden het heerlijk om dan een uurtje samen in de keuken bezig te zijn en zorgden voor het ontbijt. Meestal stond ik zo´n beetje tussen 7 en 8 uur op en zo was dat ook op woensdag. Nauwelijks had ik mijn hoofd buiten gestoken of Ellen haakte bij me in. Ga je mee, dan gaan we even lopen. Oké. In badjas liep ik samen met Ellen het pad langs ons huis verder omhoog. Ellen had toch wel schokkend nieuws. De andere Nederlandse familie had besloten naar huis terug te gaan. Ze sliepen niet, konden zich niet ontspannen, kortom: het ging niet. Hoewel ik natuurlijk wel gemerkt had, dat het niet goed ging, was ik toch wel verrast door dit bericht. Jammer! Het had fijner geweest als het allemaal goed gegaan was. Maar we konden het toch wel begrijpen en hebben deze keuze gerespecteerd. Om een uur of 11 was de familie M. klaar met inpakken en konden ze aan de terugreis beginnen. Het heeft toen nog wel een hele dag geduurd voordat het een plekje had. We hebben die dag niets bijzonders meer ondernomen. De hele meute ging naar het zwembad, want het was alweer prachtig weer. Ellen en ik hebben het huis wat opgeruimd en de natte ruimte en de keuken gepoetst.

Op donderdag smoesde Ellen met me: wat denk je? Zullen we vandaag dat boottochtje over de Zürichsee gaan maken? Het is tenslotte nu mooi weer en, wie weet, regent het volgende week. Oké, leuk!! Ellen had al eerder kaartjes voor dit tochtje kunnen regelen. Zij had echter nog meer plannetjes gesmeed ;-). Het werd een dag vol verrassingen.

Na het ontbijt vertelde Ellen aan iedereen, dat er een verrassing zou komen. Iedereen moest snel zorgen dat hij/zij klaar stond voor een dagje uit. We stapten in de auto´s en reden naar de Zürichsee. De kinderen wisten niet wat ze zagen toen er een prachtige boot kwam aanvaren en ze mochten opstappen!

De tocht over het meer was heerlijk. Het uitzicht was werkelijk adembenemend.

We voeren een uur en stapten uit. In optocht liepen we achter Ellen aan totdat we bij een dierentuin aan kwamen. Wat een verrassing! We gingen naar binnen en Ellen stelde voor om eerst met de hele meute wat te gaan eten. Het was al lunchtijd en iedereen was hongerig en verhit. We smulden van patat met knakworst en knapten daar helemaal van op.

Intussen hadden we de infofolder van de dierentuin bestudeerd en hadden gezien dat er om 2 uur een Zeeleeuwenshow zou zijn. Dat was iets wat niemand wilde missen en dus stekkerden we eerst naar het Zeeleeuwentheater. Vol verwachting zaten we op de bankjes. Vooral Henk wist niet wat hij meemaakte, want hij had zoiets nog nooit gezien. Wat heerlijk om dat genietende koppie te zien!

De show was geweldig. Altijd weer indrukwekkend om te zien wat ze die dieren allemaal kunnen aanleren.

De rest van het programma zouden we in kleinere groepjes doen. Iedereen had twee muntjes gekregen waarmee je van alles kon doen. Eén ding wilden bijna alle kinderen meemaken: een ritje op een olifant! Ik liep met een groepje kinderen naar de olifanten. We stonden er juist even te kijken toen er al een enthousiast geroep klonk: Joehoe, kijk eens?! Hoe ze het zo snel voor elkaar kregen weet ik nog steeds niet, maar Frank en Koos zaten al prinsheerlijk op een olifantenrug :-).

Zie ze lekker schommelen die twee knapen!


Maaike, Maria en Henk gingen ook in de rij staan voor een ritje en na een poosje kwamen ook zij voorbij gehobbeld. Ze hadden de grootste lol.

Jan had geen zin in een ritje op zo´n ´stinkolifant´. Hij genoot meer van de betonnen walvis, waar van tijd tot tijd water uit spoot. En ook Svenja vond deze walvis leuk ;-)

Het was inmiddels 35 graden en dus bloedheet. Eén voor één streken de volwassenen neer op stoelen en bankjes. De kinderen wilden echter alles meemaken: pony rijden, kameel rijden, met een treintje mee, kijken naar het voederen van sommige dieren. Het was zó leuk!

Tot een uur of 5 hebben ze zich prima vermaakt. Daarna ging de reis weer in omgekeerde volgorde terug. Wat was dit een geweldig dag!

We hoefden echt niet steeds op stap om ons vermaak te hebben. Vrijdag was weer een gewoon thuisdagje. We volgden het inmiddels bekende programma: wie wilde kon naar het zwembad. De rest bleef om het huis. Frank en Koos waren echte maatjes geworden en bleven samen thuis. Zij scharrelden wat in de omgeving en gingen ´s middags met hun blote handen vissen in het beekje wat langs het huis stroomde. Ik geloof dat hun triomfkreet tot mijlen in de omtrek te horen was, toen ze het echt voor elkaar kregen een vis te pakken :-). Volgens Frank was het een forelletje en ze vonden dat het beestje geslacht en gebakken moest worden. Met een ferme klap werd de vis onthoofd. Brr wat griezelde Ellen hier vreselijk van! Ze vroegen aan mij hoe het verder moest en ik gaf aanwijzingen hoe ze de vis moesten opensnijden om hem schoon te maken.

Het lukte allemaal prima en de vis werd gebakken en opgegeten. Echte jongens hoor ;-). Ze moesten natuurlijk de rommel netjes opruimen en Ellen wilde maar één ding: die vissenkop en dat bloed weg. Vol overtuiging gooide Frank de kop in de beek en spoelde de snijplank en het mes schoon. Ellen kon opgelucht ademhalen. Voor de schrik schok Frank heel lief een glaasje cola voor haar in. Maar hé wat dreef daar in het glaasje? O, zei Frank, dat is een ijsklontje. Ellen was meteen gealarmeerd, want hoe kun je nu ijsklontjes hebben als er geen vriezer is. Nee hè! Die smeerlappen hadden stiekum de vissenkop in het bekertje cola gedaan!

´s Avonds kregen we bezoek. Maaike en Maria zaten op de bank onder het afdakje toen ze iets hoorden ritselen. Hé wat was dat nu? Dat leek wel een eekhoorntje. Maar nee, dat kon het niet zijn. Het diertje was kleiner en witter. Wat een grappig beest!

We maakten een foto om aan Marco en Ellen te vragen wat voor beestje dat zou kunnen zijn. Het bleek om een Siebenschläfer of Relmuis te gaan. We vonden het een erg leuk diertje, maar kregen daar later andere ideeën over. Toen bleek dat het nest met jonge vogeltjes dat daar onder het dak was en waar we steeds zulk leuk gepiep uit hoorden leeg te zijn. Die ...muis heeft daar heerlijk zitten peuzelen :-(. Later die week kregen we de gelegenheid om zo´n beestje nog eens goed van dichtbij te bekijken. Marco zette namelijk elke dag twee muizenvallen, omdat er muizen in huis waren. En in plaats van een kleine huismuis zat er op een avond zo´n relatief grote relmuis in de val!

De zaterdag begon zoals gewoonlijk met een bezoekje van de bakker. Elke morgen kwam hij lekker vers brood brengen. Maar vandaag bracht hij ook het brood voor zondag mee. Ellen had echt zondags brood besteld: prachtige Zwiserse vlechtbroden (Butter Zopf). Wat een ongelofelijk verwennerij toch, he?

Willem en ik maakten een vroege wandeling en genoten van bloemen en van wilde aardbeitjes en frambozen. We verbaasden ons over de enorme slakken die we op ons pad tegenkwamen.

Wat bijzonder om dan op de terugweg het huis beneden je te zien, waar de rook van het vuur in het fornuis al omhoog kringelt. Je kunt mij gerust drie maanden op zo´n berg zetten, hoor!!

Bij thuiskomst waren er al wat kinderen aan het spelen.

De grote knullen vonden uitslapen een beter plan :-)

Maar nu moesten ze toch heus allemaal opstaan, want er stond weer een hele verrassing op stapel. We zouden die dag naar Sankt Gallen gaan, de woonplaats van Ellen en Marco. Ellen, Marco, Svenja en Frank hadden we er de avond ervoor al gebracht. Ellen had alle was meegenomen. We hadden wel elke dag wat op de hand gewassen, maar zo midden in de vakantie even gebruik maken van wasmachine en droger bleek toch wel erg handig.

Terwijl Ellen aan de was was ging Marco met ons naar Ikea. We werden daar getrakteerd op patat met de bekende gehaktballetjes. Mmm, wat een feest!

Na het eten wees Marco ons de weg naar .... een heus Seilpark!! WOW! Ellen had mij al van deze verrassing op de hoogte gebracht. Zij had dit uitstapje al eerder bedacht en al gereserveerd maar kwam er pas later achter, dat rokjes bij het klimmen niet waren toegestaan. En tja, onze meisjes dragen alleen maar rokjes :-). Geen nood. Maaike kreeg een broek van Svenja te leen en Maria paste in een joggingbroekje van  de dochter van Fränzi. Zelf zou ik niet gaan klimmen, maar meegaan als ´cameravrouw´

en om Henk te helpen op de speciale kinderklimbaan.

De groep werd ontvangen en kregen eerst uitgebreid instructie hoe ze met de materialen moesten omgaan en hoe ze veilig konden klimmen.

Wat hadden ze er allemaal zin in en wat was dit gaaf! Iedereen kwam volop aan zijn of haar trekken. Je kon beginnen met een eenvoudig klimroute en zo steeds een beetje moeilijker gaan. Het was een heuse ervaring van grenzen voelen, teambuilding en pret. Maaike bleek hoogtevrees te hebben. Ze heeft heel dapper een poos geklommen, maar Willem moest haar steeds vaker over haar angsten heen helpen. Totdat ze ineens geen stap meer durfde te doen. Als aan de grond genageld bleef ze op een plateautje daar hoog in de bomen staan. Gelukkig kwam er hulp. Iemand van de klimbaan heeft haar uit haar benarde positie bevrijd en met behulp van een speciaal soort stoeltje werd ze naar beneden getakeld. Poeh, poeh!

De rest genoot gelukkig met volle teugen. En toen wisten ze nog niet van het geweldig avondprogramma wat hun te wachten stond :-).

Terwijl Ellen met Frank naar een voetbalwedstrijd ging, ging Marco met ons mee de stad in naar een muziekavond. Wat leuk was dat!! Op een plein in de stad waren allemaal banken neer gezet. Het was inmiddels gaan regenen, maar dat was niet erg. Er werden plastic regencapes uitgedeeld en ook zitmatjes. We zochten een lege bank en zetten ons in afwachting neer. Vlakbij ons was een groot scherm en daarop zagen we wat er allemaal op het podium ging gebeuren. Een groot deel van de avond werd gevuld met veel gepraat over de geweldig stad Sankt Gallen, met de geweldige, beroemde Sankt Galler Bratwurst en de geweldige beroemde inwoners. Dat vinden we toch altijd zo grappig hoe trots de Zwitsers zijn op hun land, hun stad, hun cultuur! Veel van wat er gezegd werd konden we jammergenoeg niet volgen, want het was allemaal in het Zwitserduits. Maar muziek spreekt gelukkig alle talen! Het hoogtepunt van deze avond was voor ons een optreden van twee mannen die muziek toverden uit afval. Het podium was vlakbij onze tafel opgesteld en zag er grappig uit. Toen die mannen aan de slag gingen wisten we werkelijk niet wat we hoorden! Wat bijzonder was dat! Echt heel geweldig knap!

Na hun optreden was het inmiddels donker geworden en al 10 uur. Tijd voor ons om naar ons vakantiehuis te gaan. Ellen, Marco en Frank bleven in Sankt Gallen en zouden maandag weer naar het huis komen. De zondag waren we dus als gezin bij elkaar. Dat was ook erg gezellig en speciaal.

En zo waren we in een zucht in de tweede vakantieweek beland. We zetten deze week op eenzelfde manier voort: veel zwemmen, wandelen, barbecuen. Steeds waren er hoogtepunten. Op een avond is er een groep om een uur of 8 naar de top van de Hörnli gegaan. Dat was een tochtje van zo´n anderhalf uur en dus kwamen ze in het donker thuis. Ze hadden zak- en hoofdlampen meegenomen op hun wandeling. Wat een ervaring was dat! Wandelen/klimmen in het donker!

Een andere keer ging Marco met een stel grotere kinderen klimmen om de zonsopgang te zien. Deze vroege wandeling begon al ´s nachts om 3 uur. Daarvoor hadden de deelnemers op matrassen geslapen onder het afdak. Om half 5 waren ze op de plaats van bestemming. Het was heel bijzonder om daar hoog in de bergen de zon te zien opkomen. Leendert had prachtige foto´s gemaakt maar helaas is hij in de vakantie zijn i-foon kwijtgeraakt. Gelukkig heeft Marco ook foto´s gemaakt en Dirk heeft gefilmd. Zulke ervaringen zijn zó geweldig! Fijn als die vastgelegd zijn.

Ook 1 augustus (woensdag) was een bijzondere dag. In Zwitserland is 1 augustus de Nationale Feestdag waarop de stichting van Zwitserland wordt herdacht. Deze feestdag wordt afgesloten met vuurwerk. Ellen en Marco hadden een mooi punt uitgezocht om naar het vuurwerk te kijken. Tegen dat het donker werd reden we naar een prachtig plekje boven de Zürichsee. We keken in de diepte over een stadje waar in de vallende avond steeds meer vreugdevuren verschenen en steeds meer vuurwerk werd afgestoken. Het was een prachtige, warme zomeravond en heel speciaal om zo mee te maken. Een soort Oudejaarsavond in zomersfeer!

Tja, en dan is het ineens donderdag. Tijd om te gaan inpakken. De kinderen werden naar het zwembad gebracht en de groten begonnen aan de inpakklus. ´s Middags gingen ook Ellen en Marco naar het zwembad, zodat het helemaal stil in huis was en Willem en ik wat konden slapen. In de nacht zouden wij aan de terugreis beginnen. We sliepen niet erg lang. Het was warm en de vliegen zoemden om onze oren. Maar toch probeerden we wat te rusten. Totdat we het niet meer in bed uithielden. We hadden allebei onrust in ons lijf. Die auto´s moesten ingepakt worden! We waren flink gevorderd toen de hele meute thuiskwam. Ellen had heerlijk afscheidseten bedacht: kaasfondue. Onder het afdak zaten wij in de vallende avond enigszins weemoedig te smullen van de kaasfondue. De maaltijd werd afgesloten met een lekker stuk taart. En daar zaten we dan. Ellen en Marco hadden hun ogen zowat dicht van moeheid. Willem en ik hakten de knoop door. We zouden gaan instappen. Eerder dan bedoeld, maar het was goed zo. Die laatste uurtjes zouden onze vakantie niet mooier of bijzonderder maken. Om kwart over 10 was het zover: we gingen weer op reis! Dag Ellen, dag Marco, dat Svenja, dag Yannick, dag Bleu......

Moe van het zwemmen en van het eten vielen de meeste kinderen één voor één in slaap. Willem en ik reden in de donkere nacht. Kilometer na kilometer. Eerst Zwitserland uit, dan Frankrijk door en ja, tegen de tijd dat het licht werd herkenden we het landschap van de heenreis weer. Mooi!

Af en toe stopten we om te tanken of voor een turboslaapje en voort ging het weer. Om half 10 reden we onze straat weer in. Wat fijn om weer heelhuids en met zoveel mooie herinneringen thuis te mogen komen. We waren blij om Trijnie weer te zien. Wat zag alles er spic en span uit! Genieten hoor! Als snel zaten we aan een echt Nederlands bakkie koffie. We tetterden en taterden en waren zó hyper. Frank was nog bij ons. Hij zou door zijn ouders weer bij ons opgehaald worden. Omdat hij meteen doorging naar een volgende vakantie had ik afgesproken dat ik snel zijn vuile was zou wassen en drogen. Dus hup, er gingen meteen twee wasmachines aan. Toen Frank zijn ouders kwamen gingen we gezellig op voor een tweede koffieronde. Ook deze ronde was vol met enthousiaste verhalen en vrolijkheid. Het kon niet op. Maar toen was toch het moment daar. We gingen afscheid nemen van Frank. Wat hadden wij genoten van deze knul! Van zijn originaliteit en zijn streken. Nou ja, vermoeiend was het soms ook. Eerlijk is eerlijk. Maar dat was vooral zo heel herkenbaar! Zo´n heerlijk stoer puberjoch met adhd :-)


Toen Peter en Francine met Frank de straat uitreden was mijn grootste wens: eerst in bad! Wat voelde ik me vies na twee weken flodderen bij de wasbak en na een rit van bijna 12 uur. Ik waste me lekker van top tot teen en hoorde Willem roepen dat Geertje en kleine Willem er waren. Gezellig! We gingen vrolijk verder met vakantieverhalen. Na de lunch kropen Willem en ik nog even in bed voor een broodnodig middagdutje. Lekker slapen in ons eigen bed. Thuis is het ook weer goed. Met een weelderige tuin (inclusief te wieden onkruid). Met een moesdak met courgettes en tomaten. Met lijnen vol wasgoed. Met drukte. Met familie die langkomt of belt. Het is goed.