We zitten hier weer eens in een draaimolen aan gebeurtenissen, die maken dat je in 24 uur net zoveel meemaakt dan iemand anders in een week.
Gisterenmorgen was ik vroeg opgestaan voor de strijk en andere klusjes. Heerlijk is het om met dit mooie zomerweer in de koele morgenuren fijn bezig te zijn. De dag lag vol plannen vóór me. En aanvankelijk leek ik die plannetjes in rap tempo ten uitvoer te brengen. Opgewekt mailde ik om een uur of 11 naar Willem, dat ik Zwitserse Franken voor de vakantie had besteld en autobahvignetten had gekocht, dat ik fakturen had betaald en dat ik een extra broedbak op de bijenkast had geplaatst. Ik was ook naar de winkels geweest. ´s Avonds zou Trijnie haar diploma krijgen (mbo-4 directiesecretaresse-marketing assistent) en ik kocht bloemen en een mooi kado. Ik nam nog drie plantjes mee om een kaal hoekje van de tuin mee te vullen. De morgen vloog zomaar voorbij.
Koos was gezellig thuis, want die heeft al zomervakantie. Maaike trouwens ook, maar die was intussen geveld door de mazelen. Ze is vorige week donderdag ziek geworden en juist waren maandag de mazelen doorgebroken.
Zo rond de middag wilde ik juist die drie plantjes even in de tuin zetten, toen Maaike huilend naar beneden kwam. Ze was zó ziek. Had overal pijn en klaagde ook over erge hoofdpijn. Ze had flink koorts en ik besloot toch maar even naar de huisarts te bellen om die mee te laten kijken. Om half 3 kon ik daar met haar terecht.
Eigenlijk was ik langzamerhand aan een siësta toe, maar die sloeg ik maar over. Ik vertrouwde het niet helemaal met Maaike en had het idee, dat dat ´even naar de dokter´ weleens lelijk uit zou kunnen lopen. Snel maakte ik de boel in huis verder aan kant. En door dat werken vloog meteen de tijd om.
Voordat ik met Maaike naar de dokter reed, ging ik nog even langs de Lidl om een grote zonnebril voor haar te kopen. Ze had zulke zere ogen! Dat hoort ook typisch bij mazelen.
Bij de dokter kon Maaike amper de trap opkomen. Ze was zó ziek en slap en benauwd! De dokter onderzocht haar en kon geen longontsteking horen, maar vertrouwde toch de benauwdheid niet. Ze wilde overleggen met de kinderarts. En ja, die wilde Maaike toch liever zien. Precies zoals ik al gedacht had dat het gaan zou.
We reden naar het ziekenhuis in Dordrecht. Daar zette ik Maaike in een rolstoel en reed naar de S.E.H. We werden natuurlijk meteen in een isolatiekamer gebracht vanwege besmettingsgevaar. Al snel kwam de kinderarts met twee artsen in opleiding, die nog nooit mazelen hadden gezien en Maaike zo´n beetje als studie-object bekeken.
Intussen lag Maaike aan een saturatiemeter en die zakte regelmatig onder de 90. Tijd om haar een zuurstofmaskertje te geven. Er werden longfoto´s gemaakt om te kijken of Maaike longontsteking had. Er werd een infuusnaaldje gezet en bloed afgenomen en daar zaten/lagen we dan. Wachten, wachten, wachten. Het was al rond vijf uur, toen de dokter eindelijk met de uitslag kwam: Maaike had gelukkig geen longontsteking, maar ze moest wel blijven, omdat ze zuurstofondersteuning nodig had.
Heel jammer natuurlijk, maar niets aan te doen.
Maaike werd naar de Kinderafdeling gebracht en in een isolatiekamer gestald. Het werd tijd om heel snel van alles voor het thuisfront te regelen. Ik gaf orders om maar een paar zakken diepvriespatat te halen. Snacks waren er nog genoeg in huis. De diploma-uitreiking van Trijnie moesten we helaas aan ons voorbij laten gaan, maar Trijnie vond dat niet zo erg. Ze zou gewoon alleen gaan. Ik appte een hele waslijst aan spullen door die Maria bij elkaar zou vissen en die Willem dan na het eten naar het ziekenhuis zou komen brengen. Ondergoed, pyjama, deodorant enzovoorts. En ja, ook graag een tandenborstel en pasta.
Maaike werd in bed gestoken en kreeg een zuurstofbrilletje op. Ze kreeg eten aangeboden, maar had vooral heel veel dorst. Gelukkig kreeg ik ook eten aangeboden. Ik viel haast flauw van m´n lege maag. Het kon me even niets schelen dat er kaas en worst bij mijn brood lag (ik eet normaal veganistisch). De vier boterhammen verdwenen als sneeuw voor de zon.
Rond 8 uur kwamen Willem, Koos en Maria bij Maaike kijken en alle spullen brengen. Maria had enorm haar best gedaan om alles op te zoeken en in te pakken. Alles zat in de tas, meldde ze trots. Ik pakte de tas uit en legde alles in Maaikes nachtkastje. Maar hé, wat deed die pot chocoladepasta nu in de tas?? ¨Nou,¨ zei Maria, ¨dat stond toch op het lijstje?¨ O ja, natuurlijk! Ik had geschreven: tandenborstel en pasta. Logisch dat je dan cocoladepasta inpakt. Toch? Of was het logischer geweest om soms tándpasta te pakken? :-)) We hebben er eens smakelijk om gelachen en het was de grap van de dag: als je mazelen hebt, moet je je tanden met chocoladepasta poetsen. Toen Jan dat later hoorde vroeg hij zelfs heel serieus: ¨Waarom dan?¨ En toen hebben we nogmaals smakelijk gelachen :-).
Het is nu even afwachten hoe het met Maaike loopt. De dokter zei, dat het best weleens snel de goede kant op kon gaan en dat ze dan snel naar huis mag. Dat hopen we dan maar! Ik kijk er al naar uit om haar straks weer te zien.
Update (woensdagavond 23.00 u.)
Gelukkig mag het goed gaan met Maaike. Het ziet ernaar uit, dat ze morgen naar huis mag!
