dinsdag 31 maart 2015

Op bezoek bij Annemiek

Willem had voor gisteren vrij gevraagd van zijn werk. Wij wilden namelijk samen Koos gaan wegbrengen naar zijn stage-adres. Er stond echter al een belangrijke afspraak gepland bij een klant in Geleen. Willem moest daar om 14.30 met een aantal collega's zijn. Geen probleem. Het kon allemaal prima gecombineerd worden. Ik kreeg namelijk een goed idee. In de tijd dat Willem aan het werk was in Geleen, zou ik misschien wel een bak koffie kunnen gaan drinken bij Annemiek in Landgraaf. Ik mailde Annemiek of dat uitkwam en of ze het leuk zou vinden. Annemiek en ik kennen elkaar al jaren via m'n lijfblad Genoeg, via onze blogs en via af en toe mailcontact. Maar we hadden elkaar nog nooit in het echt ontmoet. Annemiek vond het nèt zo'n leuk idee als ik en zo kwam het dat ik gisterenmiddag om 15.00 uur bij Annemiek het hofje opstapte.

Annemiek zat daar net prinsheerlijk onder haar afdakje van een paar zonnestralen te genieten. En, o, hoe leuk! Alles wat ik zag, herkende ik van de foto's. De potten met ontluikende groentenplantjes, de poes, de sla-ladder, alles was precies zoals ik dacht.

We gaven elkaar een knuffel en Annemiek ging meteen aan de slag met koffie zetten. ¨Doe alsof je thuis bent,¨ zei ze. En zo bijzonder: ik vóelde me ook meteen bij haar thuis! Dat ging helemaal vanzelf. Alsof ik bij m'n grote zus op bezoek was :-).

We dronken koffie met Annemiek's beroemde cake met vlierbesjam en slagroom. Mmm! Gespreksstof was er genoeg. Annemiek gaf me een rondleiding door haar hofje. Ze wees me de kippenren die al helemaal in gereedheid was voor de komst van drie krielen. Ze wees me de sla, de tuinbonen, de kruiden. Achter, opzij en voor. Haar zo prachtige tuin, in afwachting van weer een jaarrond zelfvoorzienend leven.

Er was nóg iets waar ik een rondleiding kreeg. Iets wat ik ook dolgraag wilde bekijken: Het Consuminderhuis! Een prachtig concept, helemaal door Annemiek uitgedacht. Waar hulp is voor iedereen die in onze maatschappij nèt buiten de boot dreigt te vallen. Bijvoorbeeld voor mensen die acuut de steun van een Voedselbank nodig hebben om te overleven, maar waar een wachtlijst is van een week of 12....Deze mensen kunnen voor noodhulp bij het Consuminderhuis terecht. Met maar één voorwaarde: voor wat, hoort wat. Iedereen kan hulp krijgen, maar iedereen gaat ook meteen aan de slag, om het Consuminderhuis draaiend te houden. Bijvoorbeeld door kleding te sorteren of iets dergelijks. Hoe moeilijk je leven op dat moment ook is, hoe je psychische gesteldheid ook is, maakt niet uit: er wordt meteen een karweitje opgezocht wat bij je past en wat je aankunt. Goed voor iemand's eigenwaarde. Goed om iemand in beweging te krijgen of te houden. Een andere verplichting is: deelnemen aan een Consuminderkring. Daar wordt geleerd, hoe je je financiële leven weer op de rails kunt krijgen. Door te budgetteren, door te koken met basisingrediënten en noem maar op. Allemaal stapjes die nodig zijn om er voor eens en voorgoed weer bovenop te komen.

Ik ben erg onder de indruk van het Consuminderhuis. Dat wás ik al, maar nu ik alles met eigen ogen heb gezien, ben ik het nog meer!

Toen we weer terug waren van het Consuminderhuis toverde Annemiek een heerlijke maaltijd te voorschijn. Ze had lekkere maaltijdsalade gemaakt. Op de haar zo kenmerkende manier maakte ze twee prachtige borden op. Met de allereerste sla van het seizoen uit eigen tuin. Met de salade. Met tomaat, eieren en perzik. Echt genieten!





Ik had een zelfgebakken brood voor Annemiek meegenomen en ze wilde daar wel graag van proeven. Dus sneed ik een paar sneden voor ons af. Nog een pot verse koffie, een mooi gedekte tafel, het was helemaal af. We smulden en praatten, praatten en smulden. Gelukkig hoefde ik geen haast te maken, want Willem was nog lang niet klaar met z'n werk :-).

Na het eten streken we nog even neer in de gemakkelijke stoelen. Nog een laatste bak koffie. Annemiek schonk mij haar laatst geschreven boek: Eten uit de eerlijke moestuin. Ze schreef er iets liefs voorin. Een voor mij kostbaar geschenk!

En toen was het toch zo langzamerhand tijd om terug te gaan naar Geleen. Een nieuwe vriendschap is geboren. Een vriendschap tussen twee vrouwen, heel verschillend van elkaar, maar toch ook met verrassend veel overeenkomsten. Wat mooi.

In Geleen heb ik nog wel een poosje op Willem moeten wachten. Maar dat was niet erg. Ik las het boek van Annemiek en genoot van de foto's.

Om een uur of half 10 kwam Willem naar buiten. We hadden toen nog een reis van zo'n 170 kilometer voor de boeg. We stopten even bij hotel de Gouden Bogen, omdat Willem nog niet gegeten had.



En daarna naar huis. Wat een mooie dag is het geweest. Een dag met een gouden rand.

zaterdag 28 maart 2015

Dagelijks terugkerende bezigheden onder de loep

Woensdag was m'n laatste workshop 'Bak je eigen brood' van dit seizoen. Nu is het tijd om me weer een poosje meer te concentreren op de huishouding. Ik wil graag verder gaan met opruimen/minimaliseren. Fijn alles weer eens door m'n handen laten gaan en beslissen wat ik wil houden en wat niet niet. En alles grondig poetsen. In ons XL-huishouden vergt zoiets een plan van aanpak. Ik kan niet simpelweg 'maar wat gaan doen'. Er zijn nu eenmaal dagelijks terugkerende bezigheden, die voorrang hebben.

Deze week ben ik begonnen enkele van die dagelijks terugkerende bezigheden in kaart te brengen. Ik wil PRECIES weten hoeveel tijd ik kwijt ben aan de gewone dagelijkse taken. Dan kan ik de overige werkzaamheden daar omheen plannen.

Net zoals het belangrijk is om bij het grip krijgen op je financiën je inkomsten en uitgaven te noteren, is het voor het grip krijgen op je huishoudelijke werkzaamheden belangrijk om te noteren hoeveel tijd je aan welke taak kwijt bent.

Ik ben begonnen om nauwkeurig te noteren hoeveel tijd ik kwijt ben aan de was. Ik had er wel een idee over: ongeveer anderhalf uur per dag/zes dagen in de week. Dit blijkt verrassend goed te kloppen! Ik noteerde namelijk het volgende:

Maandag: strijken 40, was afhalen, 10, vouwen en in de kast leggen 15, ophangen 20, sorteren 5 = 90
Dinsdag: strijken 65, afhalen 6, vouwen en in de kast leggen 40, ophangen 16, sorteren 4 = 131
Woensdag: strijken 17, afhalen 5, vouwen en in de kast leggen 16, ophangen, 17, sorteren 6 = 61
Donderdag: strijken 50, afhalen 6, vouwen en in de kast leggen 20, ophangen 24, sorteren 5 = 105
Vrijdag: strijken 25, afhalen 7, vouwen en in de kast leggen 21, ophangen 19, sorteren 5 = 77

Het varieert dus nogal per dag, maar uiteindelijk kom ik inderdaad aan zo'n anderhalf uur per dag. Dat lijkt (is?) best veel, maar gedeeld door de 11 personen van ons gezin betekent het 8 minuten per persoon per dag. Dat valt dan best nog weer mee. Zeker gezien het feit, dat ik geen droger heb en dus alle was moet ophangen. En dat ik behoorlijk precies ben met strijken. En dat ik vrij sloom ben...

Ik timede ook hoeveel tijd ik kwijt was aan het dagelijkse rondje van de bovenverdieping. Dat rondje houdt in: de bedden opmaken, rondslingerende kleding/boeken/speelgoed opruimen, luchten, doek door de wastafels, borstel door de plee, een bed verschonen. Hier blijk ik elke dag gemiddeld 40 minuten mee bezig te zijn. Dat valt me eerlijk gezegd mee. Ik dacht, dat ik er langer over deed. Dat komt, omdat ik bijna nooit in één keer achter elkaar dit klusje afrond. Vaak doe ik tussendoor iets aan de was, of voer een telefoongesprek, of drink halverwege koffie, of laat me afleiden door het één of ander. Nu blijkt, dat wanneer ik me focus op dat ene taakje, ik er dus maar een goed half uur mee bezig ben. Leuk om te weten!! Als ik gewoon direct om kwart over 8 (wanneer iedereen naar school of werk is) me aan deze taak zet, kan ik al vòòr 9 uur de bovenverdieping aan kant hebben.

Het volgende wat ik in kaart wil brengen is: het bereiden van de warme maaltijd. Ik schat dat ik daar gemiddeld ook wel anderhalf uur aan kwijt ben. Maar wie weet, pakt dat heel anders uit. Het is in elk geval zo, dat de tijd die ik hieraan besteed per dag flink fluctueert. Deze week was er zelfs een dag bij, dat de timer op nul bleef staan! Ik hoefde zomaar een dag niet te koken :-). Dirk had steeds gezegd, dat hij graag met ons hele gezin wilde gaan wokken, als hij z'n diploma behaald zou hebben. En woensdag was het zover. We vierden het diploma, Dirk z'n verjaardag, én z'n baan. Redenen genoeg dus! We zijn met z'n vijftienen naar De wok van Ridderkerk geweest. Daar waren we nooit eerder geweest. Het was erg gezellig. We hebben heerlijk gegeten en de bediening was attent, gastvrij en heel aardig. Wat was dat genieten!









Dat de timer hier wat eten koken voor mij op nul staat, komt echter zelden voor. De volgende dag was het weer als vanouds en vond Willem me bij zijn thuiskomst weer op mijn plaats: achter het aanrecht :-). Ik bakte tongetjes, kookte rijst, maakte mosterdsaus, trok wortels en boontjes uit de weck open en maakte een fruitsmoothie voor het toetje.

Het gasstel voor het vis bakken bekleden met aluminiumfolie voorkomt dat je daarna spatten moet poetsen



Volgende week wil ik er de timer eens naast houden. Evenals bij de laatste dagelijks terugkerende bezigheid: het aan kant maken van de benedenverdieping.

Als ik deze taken in kaart heb gebracht weet ik precies hoeveel tijd ik moet reserveren voor alle meest noodzakelijke klusjes. Een soort minimum van wat elke dag echt moet gebeuren.

Mijn huisvrouwenbestaan lijkt zo misschien best saai. Elke dag dezelfde dingen. Toch valt het reuze mee. Je moet er gewoon niet over nadenken en doen wat er gedaan moet worden. Daarnaast blijft er voldoende tijd over die ik zélf kan indelen. En waarin ik leukere en afwisselender dingen kan doen. En waarin er tijd is voor alle andere dingen die zich zo aandienen. Zo werd er van de week een allerschattigst nichtje geboren, waar we graag naar gingen kijken. Toen ik hoorde dat ze was geboren heb ik snel het jasje in elkaar gezet, wat ik had gebreid.



En omdat de nieuwe baby Maria heet, mocht onze Maria gezellig mee op kraamvisite. Hoe leuk is dat: grote Maria en kleine Maria!



Voor nu mag ik weer gaan uitrusten. Van alle noodzakelijk en minder noodzakelijke bezigheden. Van de geplande en ongeplande werkjes. Zondag, rustdag. Ook al duurt de dag morgen een uurtje korter vanwege het klokverzetten ;-).


maandag 23 maart 2015

Feestelijkheden en noeste vlijt

Het was al met al een feestelijke week, vorige week. Eerst was daar Dirk, die jarig was. Hij werd 24. We vierden z'n verjaardag in kleine kring, maar daarom niet minder gezellig. 's Morgens was hij met pompoentaart naar z'n werk gegaan.


Ik vroeg hem, of hij even wilde laten weten of die taart in de smaak viel. Dan wilde ik voor 's avonds er nóg één maken. Ik had namelijk nog een flink stuk pompoen over. De taart werd goedgekeurd en dus bakte ik er nog één. Ik had geen geschaafde amandelen meer in huis. Om in stijl te blijven, strooide ik er toen maar pompoenpitten over. Ook heel lekker.

Vrijdagavond was er opnieuw feest. Trijnie en Gerwin gaven een feestje vanwege hun verloving. Ze hadden daarvoor een zaaltje in Landvast gehuurd. Lekker luxe, met bediening. Zo was het voor mij dus een feestje waarvoor ik nu eens niet de catering hoefde te doen, maar alleen maar hoefde te genieten.

Trijnie houdt ervan om alles tot in de puntjes te organiseren. Zo waren er erg leuke gebakjes bij de koffie,


ballonnen voor de kinderen,


prosecco voor wie alcohol wilde, en heel gave mixdrankjes voor de kinderen of voor wie geen alcohol wilde.

Ze zag er uit om door een (verlovings)ringetje te halen, inclusief een kapsel waarvoor ik me nooit de tijd zou gunnen, geloof ik ;-).


Het was allemaal erg gezellig en het stel is erg verwend. Intussen zijn ze zich nu heel serieus op hun trouwdag aan het voorbereiden (ergens in het najaar) en vordert de bouw van hun huis gestaag.


Vandaag heb ik maar weer eens ouderwets m'n huishouden gedaan. Weliswaar nadat Willem en ik vanmorgen een klusje in Dordrecht hadden af te werken. We gingen bij Gonnie langs om te kijken naar de bomen die daar in stukken voor ons klaar lagen om af te voeren. Willem zag de klus wel zitten. Nadat hij mij thuis had afgeleverd ging hij met een aanhangwagen terug en is een paar uurtjes bezig geweest om al het hout naar onze houtopslag te vervoeren. Genoeg hout om weer een zaterdagje te zagen en te klieven en om weer een stukje winter warmpjes erbij te zitten.

En zo vloog de maandag voorbij. Wat mij aangaat: nogal krakkemikkig, eerlijk gezegd. Ik heb het sinds gisteren erg in mijn rug. Een raar, stijf, pijnlijk, tintelig gevoel. Ik had gisteren het gevoel alsof ik heel lang had gelopen en daar spier- en bekkenpijn van had. Maar ik had juist helemaal niet veel gelopen en ik vroeg me dan ook af, waardoor die pijn er was gekomen. Willem bracht me op het spoor: ¨Heb je soms veel gesjouwd, ofzo?¨ vroeg hij. En ineens herinnerde ik het me. Ik had zaterdag aan het eind van de middag eerst behoorlijk lopen sjouwen met zware tassen boodschappen en daarna had ik thuis 125 kilo meel (in zakken van 25 kilo) van de keuken naar de garage gesjouwd. Eigen schuld, dikke bult dus. Straks maar laten smeren met srl-gelei en op tijd naar bed. 




dinsdag 17 maart 2015

Op de grens

Op de grens van winter naar lente zijn er dingen die ineens haastig moeten gebeuren. Dat klinkt niet bepaald prettig: 'haastig' en 'moeten'. Toch waren die haastige, noodzakelijke klussen vandaag beslist geen straf!

Het was bij elkaar een dagvullend programma. Althans, bijna dagvullend. Want eerst heb ik de gewone dagelijkse klusjes gedaan. M'n was, de bedden, de rommel opruimen, dat soort dingen. Daarna kwamen die 'grensgevallen' aan de beurt.

Het portie van vandaag
Eerst dook ik de kledingkasten van Koos, Jan en Henk in, om daar alvast wat schoon schip te maken. Dingen die te klein waren, of niet meer werden gedragen, mochten direct eruit. Het leverde alvast twee tassen vol voor de kledingcontainer op. De kasten zijn nu weer fijn opgeruimd en dat is alvast een opmaatje naar de kledingwissel van volgende maand.



Daarna was de tuin aan de beurt. Die ziet er al tijden jammerlijk uit. Dat komt gedeeltelijk door de smerig groene terrastegels. Maar dat is nu eenmaal zo aan het einde van de winter. Meestal hanteert één van de grote jongens hier wel een dagje een (gehuurde) hogedrukreiniger en dan is dat leed weer geleden. Maar het jammerlijke kwam ook door het achterstallige werk in de border: rommel, oud blad, snoeiwerk enzovoorts. Ik heb er een half uur voor uitgetrokken. Daarmee heeft de tuin natuurlijk niet meteen de metamorfose naar een tuinblad-tuin ondergaan. Maar toch: een hele verbetering! Extra genieten nu van de bloemen die al bloeien!



Ik toog naar de garage. Dat is voor een groot deel mijn voedselbewaarplaats. En aangezien er gisteren weer het nodige aan fruit en groenten was bezorgd, moest er opgeruimd worden. De voorraden controleren, kijken wat er snel verwerkt moet worden, bewaargroenten onderop zetten (en dingen die snel op moeten natuurlijk bovenop). Alles is nu weer overzichtelijk. Tijd voor het volgende grensgeval:

Stoofperen schillen. Ik had nog een kistje peertjes staan die nodig op moesten.



Een ander kistje kocht ik zaterdag en die kunnen nog wel even wachten. Het zullen zo'n beetje de laatste stoofpeertjes van het seizoen zijn, denk ik. Ik kreeg ze voor een habbekrats. Elk jaar probeer ik een stoofperenvoordeeltje om te zetten in een weckvoorraadje. Het is niet mijn lievelingswerk, stoofpeertjes schillen. Maar vooruit, lekker in de zon is het natuurlijk helemaal niet erg. Ik schilde een 6-literpan helemaal vol en die staat nu op de kachel. Wat ruikt het lekker! Ik denk dat ik nog wel drie van deze porties heb en zal straks dus een mooi aantal potten peren hebben staan. Hoe fijn is dat.

En dan een laatste grensgeval van vandaag: er was nog een pompoen, waar ik juist deze week een eerste schimmelplek op zag komen. Dan moet je snel zijn, want zo'n pompoen rot zo onder je handen weg. Morgen hoopt Dirk jarig te zijn en hij wilde graag taart meenemen naar zijn werk. 1 plus 1 is 2: ik maakte een pompoentaart. Ik heb hem net uit de oven gehaald. Hij ruikt fantastisch, maar ziet er wat saai uit. Morgenochtend ga ik hem nog even opleuken met jam of bakkersroom en geschaafde amandelen. En dan maar hopen, dat hij in de smaak valt. De rest van de pompoen gaat de koelkast in. Die komt later aan de beurt.

Wat kun je soms lekker veel doen op een dag, als je zomaar ongestoord kunt doorwerken. Heerlijk. Anderzijds: er liggen nog heel wat klussen (ook heel wat grensgevallen) te wachten. En heel veel van die ongestoorde dagen liggen er nu niet direct in het verschiet. M'n agenda staat bol van de afspraken met dokters, peuten, scholen etc. Ik denk dat veel van die grensgevallen uiteindelijk ergens tussen neus en lippen een plekje moeten krijgen...

maandag 16 maart 2015

Zoem zoem zoem

Vanmiddag heb ik zomaar even zitten genieten op het bankje bij m'n bijen. Wat waren ze lekker aktief! Ik maakte een filmpje met m'n telefoon. Nu nog zien of ik dat hier geplaatst kan krijgen. Kunnen anderen er ook van genieten ;-)



zaterdag 14 maart 2015

Abonneren

Wie zich wil abonneren op de berichtjes van deze blog kan zich via de onderste knop in de rechterkolom opgeven per e-mail.

Reuring

Er was weer genoeg reuring deze week in huize Luijkensteijn. Maar nu, zaterdagavond om 10 uur, daalt dan toch de rust weer neer. Het allerlaatste werk (een paar kilo stoofpeertjes schillen) is gedaan en morgen is het de rustdag.

Het was dinsdagavond het moment waarop Hans en zijn schoolvriend Ad, hun profielwerkstuk mochten presenteren. Dat is een werkstuk waar de leerlingen maandenlang aan werken en wat ze uiteindelijk aan ouders en belangstellenden gaan presenteren. Hans was ingedeeld bij de groep van 19.00 uur tot 20.00 uur en dat betekende voor ons: een snelle maaltijd van soep met brood. Om aan voldoende publiek te komen is het de bedoeling dat iedereen twee presentaties bijwoont. De eerste presentatie ging over pijnstillers. Een interessant onderwerp en ook een leuke, informatieve presentatie! Daarna de presentatie van Hans en Ad, over 'De toekomst van chemische wapens'. Ook een interessant onderwerp, al staat dat (gelukkig) wat verder van ons bed. En ja, de jongens hadden een prachtige presentatie en vertelden met verve over hun onderwerp. Beide presentaties werden met een 8 beoordeeld! Mooi gedaan dus.




Woensdag was het Biddag en gingen we 's morgens en 's avonds met z'n allen naar de kerk. 's Middags was er nog een noodzakelijk klusje. Het hout wat vorige week zaterdag was gezaagd en gedeeltelijk was blijven liggen, lag in de weg. Donderdag moest de gierwagen er langs kunnen en dat zou zo niet gaan. Dus gingen Willem en Wim met een geleende aanhangwager nog maar even aan het hout sjouwen. Tja, wie een houtkachel heeft...wordt twee keer warm, hè.



Mijn twee zussen verjaarden deze week. En dus ging ik twee ver op verjaarsvisite. Gezellig, hoor! (En niet goed voor de lijn ;-))

Vanmorgen ben ik met Jan naar de Open Dag van Oceanco, een enorme scheepswerf hier in Alblasserdam, geweest. Er is een nieuwe dok in gebruik genomen. De kinderen van groep 8 van alle basisscholen van Alblasserdam mochten meewerken aan het maken van een enorm (ja, sorry voor alwéér dat woord, maar het is niet anders) kunstwerk. Het was heel leuk bedacht. Een kunstenaar heeft een doek ontworpen waarop het bedrijf in zwarte lijnen is afgebeeld. Dat doek (en dan moet je toch al snel aan minstens een meter of 15 denken, schat  ik) was opgedeeld in heel veel paneeltjes. Elk kind kreeg een paneeltje en mocht dat inkleuren met verf. Het is een prachtig kunstwerk geworden. Vandaag mochten alle kinderen met hun ouders komen om het resultaat te bewonderen. Jan moest wel even zoeken voordat hij zijn paneeltje gevonden had. Zo leuk! Hij heeft er een pingpong batje op geverfd. Tafeltennis is zijn grote hobby. Een echt persoonlijk paneeltje dus.




Het kunstwerk hangt helemaal bovenin de hal van Oceanco. We moesten ervoor met de lift naar de 5e verdieping. En dan ook weer niet een gewone lift. Nee, een enorme :-). Volgens het bordje geschikt voor 140 personen. Pfff. Ik werd daarboven gewoon helemaal draaierig en kreeg een beetje last van hoogtevrees. Helemaal in de diepte waren mannetjes bezig met heftrucks en dat leek Madurodam wel, zó klein waren ze.





Dan voelde de kantine veiliger. Het uitzicht daar was schitterend. Je kon er de molens van Kinderdijk zien, alle hoeken van Alblasserdam, de rivier de Alblas. Prachtig. Er was limonade en sap. Maar ook koffie en thee. Ik ging voor de koffie. En wat voor koffie. Je kon kiezen wat je wilde en ik koos espresso. De bonen werden gemalen en met heel veel zorg en aandacht werd me daar toch een poepie-chique espresso voor me gemaakt! In een klein glas en dan een heel klein laagje superlekkere espresso. Nog nooit zo lekker geproefd en ik heb er dan ook echt van genoten.





Na Oceanco volgde een ritje naar van Os in Papendrecht, want m'n aardappelvoorraadje was nagenoeg op. Ik nam 55 kilo. Lijkt heel wat, maar dat is schijn. Vandaag verdween er al 5 kilo: patat eten met z'n vijftienen ;-).



De mannen, Willem, Wim en Dirk, werkten zich inmiddels alweer een slag in het rond aan nóg meer kachelhout. Ze waren al om 8 uur begonnen en wilden ook déze dag (net als vorige week zaterdag) helemaal vol maken. Dus mocht ik om 12 uur de kinderen uit de Biesbosch gaan plukken. Die hadden het Ruige Biesboschpad gelopen en zagen er, ehm, ruig uit, zeg maar :-)). Maria spande de kroon. Gelukkig toch dat ik een wasmachine heb!



Vanmiddag hebben Geertje en Maria me geholpen met de benedenverdieping. Heerlijk. Het hele huis aan kant (of in elk geval zó ver als voor ons 'genoeg' is; perfect hoeft en kan het niet zijn).

Dirk heeft deze week drie sollicitaties gedaan en kreeg er spontaan nog een vierde aanbod bij. Wat luxe als je keuze hebt! Hij heeft z'n keuze kunnen maken en heeft er heel veel zin in om per 1 april aan de slag te kunnen gaan bij een groot softwarebedrijf. Hoe fijn is dat!

En zo is ook deze week weer aan ons voorbij gevlogen. Vol met reuring. Ik beschreef slechts enkele highlights...

maandag 9 maart 2015

Voorjaar

Wat was het vandaag weer een heerlijke voorjaarsdag. Heerlijk om lekker te gaan wandelen of fietsen misschien. Maar daar had ik geen tijd voor. Geen nood. Ook in en om het huis is het nu fijn om bezig te zijn! Alleen al doordat je alle ramen kunt open doen en je alles goed ziet in het heldere zonlicht.

Er waren hier al een paar weken twee rolluiken kapot. Een elektrisch en een mechanisch rolluik. Deze rolluiken zaten al die tijd dicht. Waardeloos, want zo konden ook de ramen niet open en moest steeds de lamp aan. Ik was een beetje traag om een monteur te bestellen, want de portemonnee was leeg. Toen ik eindelijk m'n vaste rolluikmonteur belde, bleek deze niet te kunnen werken vanwege een nieuwe knie. Ik kreeg het nummer van een collega, die zijn klanten overnam. Prompt duurde het nòg weer een week voor ik die belde en er werd een afspraak gemaakt. Dinsdag 10 maart zou de monteur komen. Ik keek er al helemaal naar uit dat de boel weer gerepareerd zou zijn en was dus blij verrast, toen het busje van de monteur vandaag al voorreed! Er was een gaatje in de agenda en ze (ze waren met z'n tweeën) kwamen vragen, of ze een dag eerder aan de slag konden. Ja, GRAAG!

Een uurtje later was alles gefikst. De ramen gingen open en licht en lucht stroomden binnen. Ik vierde het voorjaar vandaag dubbel :-).

Ondanks m'n drukke maandagprogramma propte ik er nog een werkje tussen: het raam met het kozijn van één van de slaapkamers waar het rolluik dicht gezeten had werd lekker gesopt en gezeemd. Het was een genot.

Wat nog meer een genot was? De dekbedhoezen aan de waslijn en vanmiddag droog, schoon en fris weer op de bedden.

En:

de bijen! Zaterdag had ik al snel een korte inspectie gedaan. De allereerste voorjaarsinspectie. Hoewel het zaterdag een goede temperatuur was voor dit klusje, stond er wel veel wind. En daar houden de bijen niet zo van. Daarom heb ik de inspectie echt heel kort gehouden. Eén volk is angstwekkend klein, het ander juist behoorlijk groot. Het kleine volk had veel voer, het grote weinig. Daarom heb ik vandaag (ook een goede temperatuur en véél minder wind) de kasten nog een keer open gemaakt en één raam voer bij het kleine volk weggehaald en dat bij het grote volk gedaan. Als er nu nog een koude of natte periode komt, waarin de bijen niet kunnen vliegen, hebben ze voldoende voer in hun kast. Wat is het super fijn om weer in de bijen bezig te zijn! Ik ben zó benieuwd hoe ze het dit jaar gaan doen. Of dat kleine volkje het gaat overleven. Wanneer het grote volk zover zal zijn dat ik een kunstzwerm zal moeten maken. Of er straks honing te oogsten zal zijn.

Al met al was het een dagje flink productie draaien. En dat was ook nodig, want morgenmiddag ga ik met schoonmama naar het ziekenhuis en woensdag is het Biddag voor gewas en arbeid (dan gaan we naar de kerk). Zo gaat de week wel erg snel en is het dus fijn dat de kop eraf is :-).

Dat wandelen en fietsen komt vast nog wel eens....hoop ik.

zaterdag 7 maart 2015

De week van het hout

Het was deze week hier de week van het hout.

Hans maakte in opdracht een prachtige commode van steigerhout.



Maria maakte op school een heel goed gelukt hobbelpaardje.

Trotse Maria en Babette met hun mooie hobbelpaardjes!


Willem, Wim, Dirk en Hans hebben vandaag de hele dag gehakt en gekliefd. Wat zullen ze morgen een spierpijn hebben :-).









vrijdag 6 maart 2015

Tjokvol

Er is weer een week omgevlogen. Een tjokvolle week! En die tjokvolle weken lijken wel sneller dan snel te gaan! Tijd om nu dan eerst maar eens de annalen bij te werken :-).

Vorige week zaterdag was het de dag dat Maaike en Ammy weer thuiskwamen van hun skivakantie bij Ellen. Tot de laatste minuut zijn de dames schandalig verwend door Ellen en Marco! Vrolijk en vol verhalen landden ze op Schiphol.

Vertrek vanuit Zürich

En daar zijn ze dan weer!
We bleven nog even op Schiphol rondhangen. Kleine Willem was namelijk ook mee. En die vond eerst alles 'eng', maar was daarna niet weg te krijgen uit het vliegtuig waar hij met opa Willem in ging kijken.



Maar na een ijsje was hij toch zo ver. Naar huis. Konden de meisjes hun koffers uit gaan pakken!


Maandag ging het hele spul weer naar school. De vakantie was weer veeeeeel te kort geweest natuurlijk :-). Maar goed. Niet te lang getreurd. Ik ging maar snel over tot de orde van de dag.
De dag werd evengoed wel speciaal, want schoonmama kwam thuis uit het ziekenhuis. Nog zwak en met pijn, maar toch ook heel blij om in haar eigen huisje te zijn.



We hebben een rooster opgesteld waarop iedereen die iets wil doen kan intekenen. En zo lukt het om elk dagdeel iemand bij haar te laten zijn, die haar helpt en verzorgt.

Dinsdagochtend was ik druk met het voorbereiden van de workshop 'Bak je eigen brood', die ik woensdag zou geven. Normaal doe ik de voorbereiding op dinsdagmiddag en -avond, maar vandaag stond er voor dat tijdstip wat anders in de agenda: Dirk zou z'n getuigschrift van het HBO krijgen!

Ik had voor een aantal kinderen verlof gevraagd en gekregen van school, zodat we 's middags tegen 15.00 uur met twee auto's richting Den Haag vertrokken.

Er was eerst een ontvangst met koffie en thee in de centrale hal. Het was er een gezellige drukte. 




Alle studenten kregen een corsage op. Wat stond dat meteen feestelijk!


De studenten poseerden per studie op een trap. Hier staan de studenten Informatica:



Daarna gingen we in groepen naar de collegezalen. Alle studenten kregen van hun begeleider een persoonlijk praatje en daarna hun getuigschrift. Het was erg leuk om te horen wat alle studenten zoal voor afstudeeropdracht hadden gedaan.



Na het officiële gedeelte was er nog een goed verzorgde borrel in de centrale hal. En zo kwam er een einde aan Dirk z'n studententijd.

Woensdag ben ik extra vroeg opgestaan om wat er aan voorbereiding voor de workshop was blijven liggen uit te voeren. Nog meer brood bakken, iets lekkers voor bij de koffie bakken, woonkamer in orde maken enzovoorts. Ik wist van tevoren dat dit een heel lange dag zou worden en had me er dus op ingesteld. Ik was trouwens niet de enige die vroeg uit de veren was, want die dag kwamen de mensen voor de workshop bijna allemaal van ver: Staphorst, Zwolle, Almere, Schagerbrug, Breda en (bijna een thuiswedstrijd) Rotterdam. Het werd weer een gezellige workshop. Weer een aantal mensen ingewijd in de geheimen van het zelf brood bakken :-).

Nadat de gasten weer vertrokken waren, had ik maar een kleine tijd om even op adem te komen. Ik moest alweer om half 3 in de auto zitten, op weg naar Kootwijkerbroek. En vòòr die tijd wilde ik de pastasaus gekookt hebben. Lekker van allemaal verse ingrediënten: tomaten, knoflook, bosuitjes, courgette, paprika en kruiden. Ik zou pas om kwart over 7 weer thuis zijn en intussen hoefden ze hier alleen maar de pastasaus op te warmen en macaroni te koken.

Hoewel mijn auto onderweg kuren kreeg en ik bang was om ergens halverwege de hulp van de ANWB te moeten inroepen, bracht hij me gelukkig toch thuis. En nog wel precies op tijd ook! Om 19.14 reed ik de straat in en om 19.16 volgde daar mijn vriendin Wilma. Die kwam me ophalen om samen naar het brei-avondje bij onze tante in Nieuw-Beijerland te gaan. Wat een timing!

Het brei-avondje was weer ouderwets genoeglijk. Zin in iets ingewikkelds had ik na de lange dag niet en daarom breide ik maar een stukje verder aan een vaatdoek die ik heb opstaan.

Heel wat anders dan de bruidssjaal die ik pas breide en die gisteren met verve werd gedragen door een stralende bruid! Kijk maar eens op de onderste foto op de blog van de fotograaf. Wat was ik blij voor hen, dat het donderdag zulk heerlijk zonnig weer was! Wel koud! Dat merkte ik, toen ik 's middags naar schoonmama ging om mijn steentje aan het zorgrooster bij te dragen. 's Morgens had ik nog gedacht om een klein ommetje met haar te gaan proberen te maken. Maar nee, daar moet het toch echt wat warmer voor zijn. 

Aan het eind van de middag werd ik door de garage gebeld, dat mijn auto weer gerepareerd was. Die had ik namelijk 's morgens meteen gebracht. Het is echt niet zo, dat ik elke dag mijn auto gebruik. Maar zonder auto voor de deur voel ik me toch wel een beetje onthand. Dik 400 euro armer en een gerepareerde auto rijker stond ik om half 6 weer voor de deur. Tijd om als een haas achter het aanrecht te gaan om eten te koken. Het werd rijst met kerriesaus. Een snel te maken maaltijd die als sneeuw voor de zon verdween :-).

Dan was ik vandaag heel was meer tijd kwijt aan koken. Maar ze konden het hier wel weer waarderen: een 'gewoon' prakkie. Aardappels, witlof, hamlapjes, champignons. En voor toe iets wat we 'kwarkprutje' noemen: kwark, slagroom, fruit (of jam).

Work in progress:





En zo is het weer vrijdagavond geworden. Dat is altijd een avond met een feestelijk tintje. Daarom had ik een heerlijke bananencake gebakken voor bij de koffie. 



Maar eerst was daar het wekelijkse biebrondje. Een boodschappentas vol boeken zochten we uit. Boeken voor Willem, voor mij, voor Maria, voor Jan en voor Henk. Ik ben meteen na de koffie begonnen met lezen :-). Maar ik mocht van mezelf maar 'even', want er moest ook een stukje gebreid worden aan een kraamkadootje. Als het goed is arriveert de baby  binnenkort. Ik wil het dus af hebben.

Ik ga nu ook nog maar even wat steekjes doen. Geen straf. Het is inmiddels al stil in huis! Er zijn er al een paar naar bed, die morgen vroeg op moeten. En wie niet vroeg naar bed hoeft is weg. Dus: huis voor mezelf. Muziekje aan. Breien maar!