maandag 25 april 2016

Een lach en veel tranen

Het is een heel moeilijke tijd, waar wij als familie in beland zijn. Mijn vader, die ineens niet meer de oude, vertrouwde pa is, maar een invalide man. Een man die je moet helpen bij het eten. Die een uur, nadat je bent vertrokken, soms niet meer weet dat je geweest bent. Die niet weet welke dag het is. Wat is dat erg! Dat snijdt door je hart en zorgt voor veel tranen. En nee, die zijn bij mij niet vaak zichtbaar. Ik kan niet zo gemakkelijk huilen. Maar van binnen huilt het. De hele dag door.

Gelukkig zijn er wel lichtpuntjes: de verwardheid wordt echt wel minder! En er komt ook zeker wel weer wat kracht terug in mijn vaders verlamde linkerkant. Vrijdag heeft hij zelfs met behulp van twee fysiotherapeuten twee keer een minuut gestaan! Dat zijn fijne dingen.

Elke dag ga ik een keer naar hem toe. Vaak ´s morgens. Dan stap ik om half 10 in de auto, ga eerst een uurtje naar mijn vader (in het ziekenhuis in Dordrecht) en daarna naar mijn moeder (in het verpleeghuis in Ridderkerk) en ben dan rond half 1 terug.

´s Avonds gaat Willem elke avond de dag afsluiten bij mijn vader. Vaak gaat er dan nog iemand uit ons gezin mee. Het is een heel ritueel, voordat pa de nacht ingaat :-). Alle zere plekken worden gesmeerd, z´n voeten met gember ingepakt tegen de kou (altijd koude voeten gehad, totdat ik ergens hoorde, dat gehakte gember zou helpen!), medicijnen innemen met een papje, soms een slaapmutsje en niet te vergeten: zingen! Elke avond wil hij psalmen zingen. Ze zullen daar best weleens raar opkijken in het ziekenhuis, met zo´n galmende familie :-).

Met mijn moeder gaat het elke dag minder. Je zou denken, dat het haast niet nóg minder kan. Haar stem is nog heel zwak. Ze kan alleen nog maar in haar bed liggen. Soms heeft ze een aardige dag, vaker is het minnetjes. Het doet zo´n pijn om haar zo te zien. Haar oude, magere, uitgewerkte handen op het laken. Haar vermoeide hoofd in het kussen. Meestal slaapt ze, want ze is zoooooo moe.

Het is hartverscheurend, dat die twee van elkaar gescheiden zijn. Mijn moeder zou mijn vader nog zo heel graag een keer zien, voordat ze sterft. Velen hebben ons al gewezen op de Wens Ambulance. Maar mijn moeder kan niet meer vervoerd worden en mijn vader kan nog niet vervoerd worden. Misschien, als mijn vader wat sterker is, dat het nog kan. We zijn in afwachting van een plaatsje voor mijn vader in hetzelfde verpleeghuis als mijn moeder. Dat zou voor hen samen (en voor ons) het allerfijnste zijn. Helaas is er op dit moment geen plaats. Dat wordt pas ergens in Mei. Hopelijk gaan ze dat nog samen beleven...

Tot die tijd, proberen we ze elke dag een paar keer met elkaar te laten bellen. Maar dat is nog een heel gedoe, want dan moeten ze allebei op hetzelfde moment daartoe in staat zijn. Als één van beide een goed moment heeft, nemen we ook weleens wat op, op onze telefoon en nemen de opname dan mee naar de ander. Zo proberen we maar wat.

Nog steeds ga ik elke dag tussen de middag naar mijn moeder, om haar eten te geven. Ik ga dan eerst een poosje bij haar zitten en als het eten wordt gebracht, kijk ik wat ik er die dag bij haar in krijg. Het eten in het verpleeghuis is heel goed. Vaak gewoon ouderwetse prakjes, wat vooral oude(re) mensen toch het liefste eten. Meestal een soepje vooraf. En telkens een ander toetje na. Ik ben blij als mijn moeder overal een beetje van eet. Ik lees haar voor uit de Bijbel en daarna maak ik haar klaar voor haar middagdut. Oftewel: ik maak haar klaar om verder te slapen :-(.

Als familie beleven we deze tijd heel intens. We hebben de hele dag door contact met elkaar over hoe we vader of moeder hebben aangetroffen. Of en welke bijzonderheden er zijn. Over wie er wanneer bij wie op bezoek gaat. Enzovoorts. We houden er de humor in, door leuke dingen te delen. En spreken elkaar moed in, als één van ons het niet meer zo ziet zitten. Herinneren elkaar eraan om ook goed voor onszelf te blijven zorgen. En kijken wat we eventueel voor elkaars gezin kunnen doen.

Deze situatie is natuurlijk moeilijk voor het hele gezin. En elk kind reageert er op zijn of haar eigen wijze op. De één met tranen, een volgende zit ineens onder het eczeem, een derde is lastig enzovoorts.

Bij al die tranen, is er gelukkig ook altijd een lach. Bijvoorbeeld door alle mensen, die ons een hart onder de riem steken, die meebidden, die kaartjes of e-mailtjes sturen, of daadwerkelijk (komen) helpen. Vorige week hebben we iets heel bijzonders meegemaakt: mijn vriendin Ellen uit Zwitserland leeft elke dag mee. Ze zou het liefst op het vliegtuig stappen en komen helpen. Maar dat is op dit moment niet mogelijk. Toen ze dit vertelde aan haar vriendin Nel, zei deze spontaan: ¨Dan ga ik die familie toch helpen?¨. Zo gezegd, zo gedaan. Ja, heus! Vorige week kwam er zomaar hulp vanuit Zwitserland ingevlogen en hebben wij Nel in ons gezin omarmd :-). Nel is een oudere dame, bij wie je de leeftijd vergeet. Ze kan nog volop meedraaien. Nel heeft haar tijd half om half verdeeld tussen ons gezin en dat van zus Maria. En zaterdag hebben we haar voor 3 dagen naar haar familie in Apeldoorn gebracht. Vanavond gaat Willem haar weer ophalen en dan blijft ze nog tot woensdag bij ons. Echt heel speciaal, dit!

Ook de gewone dingen in het gezin gaan door. Dingen waar ik gewoonlijk echt van geniet. Nu moet ik mijn best doen om ze niet onopgemerkt aan me voorbij te laten gaan. Ik wil de boel in evenwicht houden. Ook als het moeilijk is.



Koos presenteerde op school zijn sectorwerkstuk. Samen met een maat verdiepte hij zich in Cradle to Cradle.





Genieten van een keurig opgeruimde winkelvoorraad.






Henk heeft met zijn klas gewerkt over het Boerenleven in de Alblasserwaard. Op de projectavond werd alles gepresenteerd. In de klas leek het wel een stal! Lammetjes, kippen, een kalf, konijnen, cavia´s en zelfs biggen!


Op een zaterdagmiddag even samen een ritje door de polder en in het zonnetje een heerlijk ijsje smikkelen!


Me verwonderen over mijn eigen kleine Keukenhof in de achtertuin!


Vlak voordat je naar je vader gaat horen, dat hij trek heeft in custard. Is het dan niet speciaal, dat je juist op dat moment in een grote pan custard staat te roeren?


Na heel veel vlug-vlug maaltijden en ´makkelijk eten´, een keer extra aandacht besteden aan het koken. Dit is een recept uit de Allerhande: stamppot rauwe andijvie met geraspte citroen en vis en wortels uit de oven.







Vorige week zwom Henk af voor A. Omdat die middag het duizendste zwemdiploma werd uitgereikt, kregen de kinderen hun diploma uit handen van de burgemeester! Hoe bijzonder is dat!


Maaike had een bruiloft. Ze is er helemaal klaar voor :-)


Nel in actie!!!



Als we Nel naar Apeldoorn brengen, genieten we meteen van de prachtige rit!



En deze mooie foto nam Willem net, toen hij z´n dagelijkse rondje liep.

Ik ruik heerlijke cake. Vandaag is Maaike jarig. En het is meteen ook haar eerste stagedag bij De Blomhoeve. Ze gaat cake trakteren :-).



dinsdag 12 april 2016

Overleven

Bij de zorgen om mijn moeder is er nog een pak zorgen om mijn vader bijgekomen. Zaterdag is hij opgenomen in het ziekenhuis vanwege koorts, het wegvallen van de bloeddruk en een zwakke hartslag. Leek het in eerste instantie om een eenvoudige infectie te gaan, inmiddels is de toestand een stuk gecompliceerder. Gisterennacht heeft hij een herseninfarct gehad. Sindsdien zit één van ons bij hem, vanwege onrust en verwardheid. Zodoende pendel ik tussen verpleeghuis en ziekenhuis en staan we hier in het gezin op standje ''overleven''.

Veel is ineens helemaal niet belangrijk meer. Maar sommige dingen moeten nu eenmaal doorgaan. Wat is het dan fijn als er geholpen wordt! Onze schoondochter ontfermde zich over een teil strijkgoed, Maaike heeft fijn opgeruimd en gestoft, een schoonzus zorgt voor een pan soep. Allemaal dingen om intens dankbaar voor te zijn.

In de afgelopen maanden heb ik geleerd om ieder ontspanmomentje te pakken en te benutten. Anders is het niet vol te houden. Het is een trein die maar voortraast. Steeds als je denkt, dat er niets meer bij kan, komt er toch nog weer een schepje bovenop. Mijn credo is al jaren: leef bij de dag! Maar nu is het meer: leef bij het uur! Het kan zomaar in een oogwenk anders zijn.

Gelukkig dragen we het allemaal als familie en krijgen we er de kracht voor. We praten elkaar elk ogenblik bij via de familie-app en zorgen ervoor dat er continue iemand bij pa zit en dat ook ma extra bezoek krijgt. Wat vindt ze het erg, dat ze niet naar pa kan! En wat een zorgen heeft ze om hem!

De workshop, die voor morgen gepland stond, heb ik afgezegd. Ik heb alle deelnemers een e-mailtje gestuurd. Hopelijk wordt dat gelezen. En anders wordt de informatie wellicht van dit logje gehaald.
Voor nu ga ik maar weer aan een ziekenrondje beginnen...

maandag 4 april 2016

Lekker bezig

Zaterdag
Het zaterdagse programma stond vorige week weer behoorlijk strak. Waar zijn die lazy saturdays van vroeger toch gebleven? Jarenlang was zaterdagmiddag onze vaste gezinsmiddag. Dan deden we ´iets leuks´ met de kinderen. Op een gegeven moment kregen de kinderen zaterdagbaantjes. Maar er was nog altijd een koppel kleintjes thuis, met wie we naar de dierentuin, het bos, het strand, de markt, of familie gingen. Die tijd is voorbij. We zijn nog weer verder opgeschoven. Met nog maar één basisschoolkind thuis (die ook al aardig wat strand, dierentuin en markt ´gesnoven´ heeft) hoeven we zo nodig niet meer. En raar maar waar: als vanzelf is die ´vrije tijd´ ingevuld met bezigheden. Zo gaan we nu alweer ongeveer een jaar lang elke zaterdagochtend bij Willem z´n moeder koffie drinken. Dat is gekomen, nadat ze vorig jaar een grote operatie heeft ondergaan. En dat is daarna gebleven. De bezigheden die we eerst ´s morgens deden, zijn voor een deel naar de middag overgegaan. En zo is de rest van de dag ook zo´n beetje ingevuld in een soort vast ritme.

Zaterdag was zo´n dag. Nieuwsgierig hoe dat eruit ziet?

Vroeg
Ik stond al vroeg op, om vast het één en ander aan het huishouden te doen. Vroeg is dan: half zes. Om kwart voor zes riep ik Hans en Koos, die eruit moesten voor hun zaterdagwerk. De één bij een hovenier, de ander bij een groentekraam. Om 6 uur kwam Willem ook al naar beneden. Hij ging zijn looprondje doen. Kijk. Ik bedoel maar. Wat een activiteit allemaal op de vroege zaterdagmorgen. In de meeste huizen in onze straat was het nog donker ...

Oogmeting
Op deze zaterdag had ik al een vroege afspraak staan: om kwart voor 9 moest ik met Henk bij Roukens Optiek zijn voor een oogmeting. Speciaal voor kinderen werkt Roukens samen met een optometrist, die een oogmeting doet met druppels. Net als bij de oogarts in het ziekenhuis. Ik vind het lekker handig, dat dat zo op het dorp kan en dat ik er niet voor naar het ziekenhuis moet. Alleen al de wachttijden daar :-(.

Ik kwam precies om kwart voor 9 aan en Henk kon meteen in de stoel gaan zitten.


De optometrist ging met hem aan de slag. Ze zag, dat Henk waarschijnlijk een cilinder nodig had. Daarom werden na de gewone meting zijn ogen gedruppeld en nadat de druppels een half uur waren ingewerkt deed Roukens een computermeting. Inderdaad bleek Henk niet alleen iets sterkere glazen, maar ook een beetje cilinder nodig te hebben. Zijn montuur was gelukkig nog goed, zodat er alleen glazen besteld moesten worden.

Strak
Nauwelijks was Henk klaar, of hij werd door zijn oom afgehaald, om naar de natuurclub in de Biesbosch te gaan. Hij zit samen met zijn neef Henk op de club en we verdelen de ritten. Zij brengen, wij halen. Het was deze keer een beetje spannend of Henk op tijd klaar zou zijn met de meting, want ze moesten echt op tijd (10 uur) in de Biesbosch zijn. Ze gingen namelijk een mooie wandeling maken, waarvoor ze eerst met de pont moesten. En die vaart op tijd! Maar het lukte allemaal. En terwijl Henk onderweg ging naar Dordrecht, reed ik terug naar huis. 

Snel nog even wat kleine klusjes doen en om 10 uur was het tijd om samen met Willem naar zijn moeder te gaan. 

Het was een gezellig koffieuurtje. Ma had foto´s gevonden uit de oude doos. Een foto van toen ze 18 was (ze is nu 80), haar trouwfoto en nog zo het één en ander. Als vanzelf ga je dan herinneringen zitten ophalen. Voor we het wisten was het weer tijd om op te stappen. 

Nu naar de andere (mijn) moeder, in het verpleeghuis. Daar ben ik altijd rond etenstijd, om haar met het eten te helpen. Fijn om er nu samen met Willem heen te gaan. Doordeweeks ga ik altijd alleen. Of er moet net een kind vrij zijn. Dan gaat er een kind mee.

Meteen na het bezoek aan mijn moeder sprongen we in de auto voor het volgende onderdeel. Ja, ja, strakke planning! Op naar de Biesbosch om daar de twee Henken op te halen. Henk en Henk hadden het prima naar hun zin gehad. Heerlijk toch?

We kwamen rond enen thuis. Tijd voor de lunch. Ik had nogal wat oud brood. Tosti-time! Ik bouwde de ene tosti, na de andere. Net zolang tot iedereen zijn of haar buikje vol had.

Het was hier in huis intussen net een molenmagazijn. Maria had al vanaf 9 uur staan inpakken: meel, pitten, zaden, baksoda, bakkerszout. Kratten vol. Fijn! Zo kan ik de hele week weer zó de bestellingen van de webshop van de plank pakken.

Middag
De middag lag voor me, om me te wijden aan de was (o heerlijk, alles kon fijn buiten drogen!!), de bestellingen in de shop, wat boodschapjes, het voorbakken van de zaterdagse frieten (de aardappels had Willem al geschild), het bakken van zes broden, een krentenbrood en een kruidkoek. En aan het einde van de middag heb ik iedereen die thuis was even opgetrommeld om me te helpen om de boel netjes aan kant te krijgen. Met elkaar kun je in een half uur onvoorstelbaar veel doen!

Willem ging de deur uit, om Maaike van haar werk te halen. En intussen zorgde ik ervoor, dat we direct aan tafel zouden kunnen, als ze zouden arriveren. Ik dacht, dat we met een klein clubje zouden zijn. Maar toen puntje bij paaltje kwam, zaten we toch weer met z´n tienen rond de tafel.

Rust
Na het eten heb ik lekker een poosje me-time genomen en me omgekleed. De zaterdagavond was rustig. De grote kinderen hadden hun eigen bezigheden. Ik had een mooi boek. Langzaam daalde de rust, na een drukke werkweek.

Na de rustdag, begon het feest vanmorgen weer van voren af aan :-).

Bakken
Ik ben vandaag aan het bakken geweest. Willem zou trakteren op z´n werk. Brownie wilden de mannen. Prima hoor. Dan bak ik brownie. 



Morgen heeft Henk een excursie en moet dan een lunch meenemen. Hij vroeg vanmorgen aan het ontbijt, of hij dan iets lekkers mee zou krijgen. Ik besloot kadetjes te bakken. Maar omdat iedereen dat hier heel lekker vindt, bakte ik maar voor het hele gezin. Morgen kadetjesdag. Zomaar op een dinsdag in april :-).



En nu ik toch bezig was, besloot ik meteen een roggebrood te ´bakken´. Bakken tussen aanhalingstekens. Want een roggebrood kook je. Binnenkort post ik het recept.

Het deeg

In kokend water


Vanmiddag ging ik naar de markt. Ik moest nodig een nieuwe voorraad groenten en fruit inslaan. Met mijn wagen volgeladen kwam ik thuis. Met plezier begon ik aan het eten koken. Bloemkool. Altijd goed. Ik bakte er paddenstoelen bij. De groenteboer had schaaltjes met allerlei paddenstoelen, heksenmix genoemd. Lekker met bosuitjes. Mmm.


Vanavond, na het eten, begon het ineens te plenzen. Help! M´n was hing nog op!! En die was net zo fijn droog gewapperd! 
Willen trad kordaat op. Met een reuze zwaai klapte hij de droogmolen in, rukte hem in z´n geheel uit het gat en bracht de was binnen. Mijn held :-).



Proeftoets
Nog een leuke: aan tafel vertelde Hans, dat hij zo´n mazzel had vandaag. Hij had een toets Natuurkunde en had daarvoor geoefend met een examen uit 2014. Laat hij dat examen nu als toets krijgen! Vervolgens had Maaike een dergelijk verhaal, met een proeftoets die ze ooit moest maken. Vraagt Henk: ¨Wat is een proeftoets? Moet je dan van alles proeven en opschrijven hoe het smaakt?¨ :-)

Dat zouden pas leuke toetsen zijn :-))






vrijdag 1 april 2016

Ritme

Sinds mijn moeder ziek is, is het ritme in mijn huishouding ver te zoeken. Het is niet zo erg, hoor. Mijn moeder gaat vòòr. Ik ben liever elke dag een poos uit mijn huishouden om bij haar te zijn, dan dat alles hier spic en span is en op rolletjes loopt. Die huishouding loopt echt niet weg en wat nu aan werk blijft liggen, komt wel weer een keer goed.

Toch zijn er grenzen. Deze week liep ik tegen die grens aan. Dat kwam doordat er door de Paasdagen nog weer een aanslag op mijn huishoudtijd werd gedaan. Ik begon te balen van de rommel, van het stof en van de uitpuilende was- en strijkmanden.

Gelukkig had ik vandaag een dag zonder bijzonderheden en ik nam me voor om de tijd zo goed mogelijk voor mijn huishouden te benutten.

Als gewoonlijk was ik vroeg uit de veren. Het was 19 graden in de huiskamer. Dat is onze grens om de kachel aan te steken en er net even de kou uit te jagen. Nog even en dan is de kachelstokerij weer voor een poosje van de baan.


Buiten was het nog donker. Maar mijn bedelaar ´klopte´ al aan bij de achterdeur :-). Poes wilde wel even binnenkomen om te kroelen en te spinnen. En natuurlijk kreeg hij ook wat te eten.


Ik gaf een slinger aan de was en al snel was het tijd voor het ontbijt. Tafel dekken, brood snijden, iedereen roepen. Henk keek onder het eten naar buiten en riep verschrikt: ¨Oh, het konijn is los!¨ Net te snel riep hij: ¨1 april!!!¨, anders was ik er vast ingetrapt! :-)


Toen eindelijk iedereen naar school en werk was vertrokken, kon ik er eens lekker voor gaan: DE WAS. Eerst wilde ik de was bij zien te werken. Het beloofde een mooie lentedag te worden en daar wilde ik van profiteren. In het aarzelende ochtendzonnetje hing al snel de eerste was aan de droogmolen.


In mijn tuintje wordt het al lekker voorjaar. Er bloeit al wat en er komen lekker veel tulpen op. Wat zal dat straks mooi fleurig zijn, als die bloeien!



Ik sorteerde het wasgoed en wandelde de hele ochtend van de wasmachine, naar de droogmolen, naar de strijkplank en weer terug. De stapeltjes die in de kast konden, groeiden lekker!



Precies om kwart over 11 liet ik alles uit mijn handen vallen. Het was tijd om naar mijn moeder te gaan. Mijn moeder is sinds vorige week in een verpleeghuis opgenomen. Daar wordt ze goed verzorgd en wij, de familie, kunnen de hele dag bij haar langs om haar te helpen en te vertroetelen. Mijn vaste tijd is van half 12 tot kwart over 12. Dan kan ik haar precies met eten helpen en toch weer op tijd thuis zijn voor als Henk uit school komt.

Toen ik bij mijn moeder kwam, lag ze te slapen. Ik heb haar lekker laten knorren, want gisteren was ze weer heel erg ziek. Ze is zó zwak. Toen de zuster het eten kwam brengen, werd ze wakker. Ze was vandaag gelukkig heel wat beter dan gisteren. Ze at met smaak haar soep. Wat kan je dan weer blij zijn!

Henk was al thuis, toen ik terug kwam. Ik hielp hem z´n zwembroek onder z´n kleren aan te trekken en de rest in z´n tas te doen. Hij moet op vrijdag meteen uit school naar het zwembad, want zijn les begint om half vier. Het is dan handig, als hij z´n zwembroek alvast aan heeft. Er was nog even gedoe, omdat zijn zwemkaart niet op z´n plek lag. Ik heb er gelukkig geen drama van gemaakt, want het probleem loste zich vanzelf op. De kaart bleek namelijk in het voorvakje van z´n schooltas te zitten. Niet goed opgeruimd.

We aten lekker een paar boterhammen met pindakaas en daarna vertrok Henk weer naar school en ik kon verder aan de was. Nee, ik was nog niet klaar ;-). Ik besloot om tot kwart over 3 door te gaan. Daarna was het tijd om de bestellingen uit de webshop verzendklaar te maken en naar het postkantoor te brengen.

Daar kwam nog een leuke onderbreking: Willem belde om 4 uur, of ik koffie had. Hij kwam bij een klant uit Amsterdam vandaan. Het was te laat om nog weer naar de zaak te gaan. Hij besloot om het laatste uurtje thuis te werken. Maar dan wel eerst even een bakkie koffie natuurlijk :-). Gezellig hoor!

Het was uiteindelijk al 5 uur toen ik terug kwam van het postkantoor. Tijd om de warme maaltijd klaar te gaan maken. Er stond kip op het menu. Wij zijn matig vleeseters. Zelf eet ik het maar heel af en toe, zo ongeveer eens per maand. De rest van het gezin eet bijna dagelijks vlees, maar dan wel kleine porties. Ik had voor vandaag voor iedereen een halve kippenpoot. Daarbij gekookte aardappels, bloemkool, bruine bonen en komkommer. Mmm, lekker. Het toetje was rijstepap, gemaakt van een rest gekookte rijst, die van de week overbleef. Er hoeft niets weggegooid te worden!

Na het eten nam ik fijn een half uurtje pauze. Poeh, wat had ik de hele dag gedraafd! Maar wat fijn, om weer een beetje richting een normaal ritme te komen! Daar word ik toch wel weer blij van :-).

In plaats van het vrijdagavondse bakkie koffie, moesten Willem en ik nog op stap voor een condoléance. We lieten de kinderen achter met limonade en een bakje chips. Toch wat feestelijks, op vrijdagavond. Zelf gingen we eerst condoleren en daarna nog naar Rotterdam, om een bestelling voor de webshop op te halen. 

Eigenlijk was ik half en half van plan om vanavond nog een klusje ter hand te nemen. Maar nee. Het was genoeg voor vandaag. Nog even een poosje relaxen. Morgen weer een dag, hopen we.