donderdag 22 december 2016

Viel het mee, of viel het tegen?

Vanmorgen reed ik met Willem om kwart over 9 van huis weg. Op naar de kaakchirurg. Ik was benieuwd, hoe het allemaal zou gaan.

Precies op tijd werd ik naar binnen geroepen. De dokter keek in de computer en wist het al snel weer: kijken of de voortand eruit moest, of behouden kon blijven en 3 wortelpunten inkorten. De stoel werd in de juiste positie gebracht en de dokter vertelde dat hij eerst een paar gemene spuiten moest geven voor de verdoving. Ik mocht mijn kiezen op elkaar zetten om de pijn letterlijk te verbijten. Nou, de dokter had niets teveel gezegd. Het waren écht heel pijnlijke spuiten. De tranen liepen me over de wangen. Eerst kreeg ik er een paar in het tandvlees boven mijn voortanden, daarna een paar in mijn verhemelte. Ik voelde m´n gezicht tot aan mijn oogkassen stijf worden.

De assistente kwam binnen en spreidde een steriele deken over me heen. Met een gat voor mijn gezicht. Ze vroeg of ik het niet erg vond, dat de deken over mijn ogen ging. Nee hoor! Ik was toch niet van plan te kijken :-).

De dokter vertelde, dat hij eerst naar de tand ging kijken, die hij mogelijk moest verwijderen. En daar begon het gemorrel en gesjor en geblaas en gedoe. Al snel bleek, dat de tand niet gespaard kon worden. Eruit dus. Daarna in één ruk verder met de wortelpunten van de volgende tanden. Daarna moest er nog iets opgevuld worden, waar assistente nummer drie voor binnenwandelde. En tenslotte kwamen naald en draad voor de dag en werden er netjes zeven hechtingen gezet. Poeh he! Alles binnen een half uur. Snel hoor!

Het was me echt meegevallen. Ik kreeg meteen het plaatje met die voortand in mijn mond. De dokter vertelde, dat ik dat plaatje de eerste dagen moest laten zitten. Dat begreep ik wel. De boel zou gaan zwellen en als ik het plaatje eruit zou halen, zou ik het er nooit meer in terug kunnen krijgen. De dokter complimenteerde de technicus die het plaatje had gemaakt. Het paste precies en die voortand is niet van echt te onderscheiden.

Ik kreeg de nodige aanwijzingen en raadgevingen en dat verhaal kreeg ik ook nog eens op papier mee. En dat was het dan.

Ik kon niet goed praten. Alles was stijf en dat plaatje voelde raar. En de eerste paar uur moest ik gaan koelen. Ok dan. Naar huis!

Tussen de middag at ik voorzichtig een bordje lauwe pap. Het ging maar moeizaam en het smaakte nergens naar. Langzaam maar zeker kwam de pijn opzetten. Ik ging naar een pijnstiller verlangen, maar die stond pas voor 15.00 op. Ik voelde me echt vervelend nu. En ook best zielig ;-). Ik kroop fijn in mijn bed. Al snel viel ik in slaap en toen ik wakker werd was het bijna 15.00 uur. Mooi! Tijd voor m´n pillen :-).

Na de medicatie was de pijn goed te doen. Ook verdween de ergste stijvigheid. Ik besloot maar aan het werk te gaan. Er moesten sowieso pakjes voor de webshop ingepakt worden. Aan het einde van de middag reed ik naar de post en deed meteen een paar kleine boodschapjes. Het avondeten hield ik maar gemakkelijk: pannenkoeken. Ik hoopte, dat ik er zelf ook van kon meeëten. Dat viel nog niet mee. Met pijn en moeite kreeg ik er één naar binnen. Weer zonder dat het ergens naar smaakte. Ik lepelde er maar een schaal yoghurt achteraan.

Vanavond gaat het echt wel goed met de pijn. Het is natuurlijk allemaal wel gevoelig. En ook heb ik nog tintelingen in mijn kin en mijn neus van de verdoving. Maar het is niet zo, dat ik de klok naar 23.00 zit te kijken (het tijdstip voor de volgende pijnstiller). Ik heb zowaar een flinke strijk staan doen.

Al met al vind ik het niet meevallen en niet tegenvallen. Lekker duidelijk, hè? Maar toch is het zo. Over veel dingen kun je beter maar niet te veel nadenken en er ook geen oordeel aan hangen. Het gewoon nemen zoals het komt.