Huizen

Het is misschien al 20 jaar, of langer, mijn droom om in de polder te wonen. Het hoeft geen groot huis te zijn, maar graag wel met genoeg ruimte eromheen. Zodat we onze eigen groenten en fruit kunnen telen en wat dieren kunnen houden.

Vrijdag, toen we ver van de snelweg van Spier naar Ommen reden, kwamen we heel wat van die dromen tegen. Overal boerderijen en boerderijtjes. De één groot, de ander klein. De één tiptop, de ander wat vervallen. Maar overal: ruimte eromheen.

Leuk, met zo´n karakteristiek laag rieten dak

Genoeg ruimte voor een weeshuis!

We kwamen ook wat anders tegen: een nagebouwde plaggenhut. Indrukwekkend om te bedenken, dat het nog niet eens zo heel lang geleden is, dat families in zulke armoedige optrekjes woonden....

We zijn uitgestapt om de hut te bekijken.

Ja, dan kan je zomaar je gedachten laten gaan...

En als je dan na een hele dag ´kijken´ en ´zien´ daar bijna zere ogen van hebt, kom je ´s avonds in je eigen huis thuis. En dan voel je: ¨Eigen haard is goud waard¨. Het is goed om even afstand te nemen. Je komt dan weer helemaal ´nieuw´ thuis! Althans, zo voelde ik het. En zéker als je je eigen, heerlijke bedje instapt!

Een bed, wat een gezin uit onze gemeente niet meer heeft....Gisterenmiddag brandde hun huis volledig af. Deze mensen hádden dus zo´n ´droom´ van een huis. In de polder. Ruimte erín en eromhéén. Maar in een half uur tijd kan zoiets compleet verdwenen zijn. Net als na de diefstal bij ons, moest ik weer denken: Vergadert u geen schatten op aarde...enzovoorts. Met deze gedachte wil ik vandaag mijn werk weer oppakken.