maandag 31 juli 2017

Zomervakantie 2017, dag 20, 21 en 22

Zaterdag had ik geen tijd meer om het dagelijkse vakantie-logje eruit te doen. Dus vandaag heb ik een dag langer te verslaan :-).

We hadden zaterdag een dag met aardig wat bezoek over de vloer. Het begon ´s morgens al. Zwager Marinus & Titina hadden moe d´r vriendin opgehaald. Corrie is al 88 en woont bij moe op de flat. Wat waren die twee blij, om elkaar weer te zien!



Het werd een gezellig koffie-uurtje. Net als normaal op zaterdagochtend. Alleen de plaats was anders :-).

´s Middags kwam Willem z´n zus met man en vier kinderen. Dat was ook heel gezellig. Moe had al zó naar de kleintjes uitgekeken! Dat weet ik nog wel van mijn eigen moeder. Die keek ook altijd helemaal naar die kleine kleinkinderen uit.

De dag was verder rommelig en vol en gezellig. Maria was samen met een vriendin schoolspullen wezen kopen. Zo grappig is dat: de jongens willen het woord ´school´ in de vakantie niet horen. Maar de meisjes vinden het altijd leuk om in de vakantie vast allerlei nuttigs en leuks voor het nieuwe schooljaar aan te schaffen. Weer met een schone lei beginnen! Met frisse moed en vol goede voornemens. Zo werkte dat bij mij vroeger ook altijd, dus heel herkenbaar!

Omdat ze erbij in de buurt waren, gingen Maria en haar vriendin meteen een paar uurtjes springen bij JumpXL. Ze hebben een aantal jaren samen geturnd en zijn net van elastiek. Salto´s en Flikflaks, vooruit en achteruit, ze kunnen het allemaal!

Toen Maria thuis kwam, moest ik uiteraard d´r schoolaankopen bewonderen. Ze had 20 euro van me meegekregen en had daar zelfs nog 5 euro van over. Het grootste deel van haar spullen komt dan ook bij de Action vandaan ;-).
Daarna kwam er nog een kado voor mij uit haar tas! Nieuwe Crocs!! De mijne heb ik alweer een aantal jaar. Ik heb er werkelijk ki-lo-me-ters op gelopen! Maar nu waren ze dan toch echt versleten. Maria had dat gezien. En toen ze in de winkel precies dezelfde (nep)Crocs zag liggen, als ik had, bedacht ze zich geen moment: dat was een mooi kado voor ma. Wat lief!




De zondag verliep gezellig en rustig. We hebben zowel ´s middags, als ´s avonds fijn met elkaar gezongen. ´s Middags uit de nieuwe bundel, ´s avonds psalmen. We hadden voor moe kerktelefoon, zodat ze de diensten kon meeluisteren. ´s Morgens ben ik bij haar gebleven en ´s avonds zorgde Maria voor haar. Het is maar goed, dat moe alles weet van de drukte van een groot gezin (ze heeft zelf ook 10 kinderen) en dat ze totaal geen last heeft van drukte. Want ondanks de zondagsrust, geeft het natuurlijk toch wel drukte om met een man of tien te tafelen, of met die hele club op tijd naar de kerk te gaan enzo. Maar moe geniet daar gelukkig van.

We hebben gisterenavond de rolstoel uit de kerk mee naar huis genomen. Het plan was, om moe vanmorgen bij haar thuis op de flat te gaan douchen. Wij hebben alleen op de eerste verdieping een douche, maar trappen lopen kan ma nog niet. Vandaar het plan om dat bij haar thuis te gaan doen.

Juist toen we vanmorgen min of meer klaar stonden om naar de flat te gaan, kregen we een appje dat Willem z´n zus onderweg was en rond de koffie bij ons zou zijn. Dat veranderde het plan. We dronken eerst koffie en daarna is Willem z´n zus moe gaan douchen. Dat was wèl zo handig, want Ria werkt in de thuiszorg en zoiets als iemand douchen is haar dagelijks werk. Zij doet dat vast veel handiger dan wanneer ik dat had gedaan. En intussen was ik blij, dat ik zodoende even tijd had om de webshop-bestellingen klaar te maken. Het inpakwerk hadden we vanmorgen al tussen half 9 en half 10 met vier mens sterk gedaan. Echt fijn: Willem, Maaike en Maria hebben hard meegewerkt. Normaal doe ik het allemaal alleen. Maar nu moe haar bed in de kamer staat, kan ik natuurlijk niet ´s morgens om 5 uur gaan inpakken ofzo. Ik mis mijn eerste vroege productieve uurtjes. Dat is best aardig op te vangen door op de dag wat harder te draven. Maar het inpakwerk zat me echt een beetje op mijn nek. Ik was dus echt dolblij me de hulp van deze morgen!

Zaterdag had ik nog een flinke emmer kroosjes gekregen van de mevrouw uit Hardinxveld-Giessendam. Die heb ik vandaag vast gemoesd. Morgen moet dat nog weer een nieuwe voorraad jam worden. Ook dat soort werkjes gaan nu in a hurry :-).



Vanmiddag ben ik best geschrokken. De fysiotherapeut kwam voor moe. En zomaar uit het niets zei hij tegen me: ¨U heeft zeker ook last van uw heupen, of uw bekken?¨ Ik vond dat heel confronterend, dat hij dat zag en zei. ¨Ja, van mijn bekken,¨ zei ik, ¨kunt u daar misschien ook iets aan doen?¨ Nee, daarvoor moest ik bij zijn collega, een bekkenbodemtherapeut, zijn. En ik realiseerde me, dat ik eigenlijk heel veel pijn heb. Niet zomaar nu voor een keertje. Maar soms hele dagen lang. Je went wel aan pijn. Maar het is natuurlijk niet goed. Willem heeft al zó vaak gezegd: laat er nu eens naar kijken! En nu ineens was ik zover! Ik heb meteen gebeld voor een afspraak. Ik word hiervoor terug gebeld. Ik ben benieuwd. Ooit, jaren geleden, ben ik weleens bij een bekkenbodemtherapeut geweest. Heb toen ook oefeningen voorgeschreven gekregen, die ik nog weleens doe. Vooral als ik pijn heb. Maar in feite is het in de loop der jaren wel langzaamaan erger en erger geworden. Wie weet zijn er inmiddels ook wel nieuwe inzichten, nieuwe behandelmethodes, nieuwe oefeningen. Ineens kan ik bijna niet wachten tot er iets aan gedaan wordt. Hoezo juffertje ongeduld? :-).

Willem had vandaag zijn eerste vakantiedag. Het leek niet echt op vakantie, eerlijk gezegd. Hij is vooral hard bezig geweest. Ook zelfs nog wat voor zijn werk. Maar goed. Vanavond gaan we samen naar zijn vader. Daar is ook wat (mantel)zorg nodig. We zitten dan meteen nog even samen in de auto. Dat is altijd wel gezellig. Verder is de vakantie ingeluid met een voorraadje ijsjes in de vriezer. Wij hebben die niet standaard in huis, maar tijdens Willem z´n vakantie mogen de kinderen elke dag een ijsje uitkiezen. Dat doen we zo al jaren en is altijd weer een feest.

volgens Willem staat er een spelfout op de doos :-)


Verder was er ook feest, omdat Hans vanmorgen in één keer zijn rijbewijs haalde! Hoe fijn is dat!! Hij krijgt van zijn baas nu ook een werkbus. Die staat al voor hem klaar. Moeten we alleen nog even kijken hoe we dat in de straat regelen, zonder dat er buren boos worden vanwege busjes voor hun deur. Leendert heeft namelijk ook een werkbus en een buurjongen van twee huizen verderop ook. Leendert zorgt er altijd al voor, dat zijn bus niet altijd op dezelfde plek staat, zodat niet iemand altijd tegen die bus aan kijkt. Nu valt dat op zich wel mee, omdat de parkeerplekken in onze straat niet aan de kant van de huizen zijn, maar aan de overkant. Maar toch willen we uiteraard niemand tot last zijn. Nu moeten de jongens dus extra hun best gaan doen om niemand te ergeren. Afijn. Voor nu zijn we vooral heel blij, dat hij dat roze pasje heeft!

Maria heeft vanmiddag samen met een vriendin een mooie taart voor Hans gebakken. En omdat ze de bakkeritus hadden, bakten ze er meteen een trommel vol macarons bij. Gezellig hoor.



Je zien het: het is misschien niet ´echt´ vakantie, maar we genieten gewoon van de dagelijkse gang van zaken. Ik heb dat al zó vaak benoemd: het gewone is bijzonder! Het kan zómaar in een oogwenk anders zijn. In ons dorp is vanmorgen een kindje van twee jaar bijna verdronken. Ik weet niet hoe het er nu mee is, maar wat zullen die ouders vandaag de langste dag van hun leven beleven, daar in het Sophia-kinderziekenhuis in Rotterdam. In gedachten zijn we bij hen....

vrijdag 28 juli 2017

Zomervakantie 2017, dag 19; rek

Ik heb vandaag een beetje lopen mijmeren over het begrip ´rek´. Ik dacht, dat mijn dagen goed gevuld waren. Maar mijn dagen blijken heel veel rek te hebben. Ik kan zomaar een zusterrol erbij hebben! Het is heus niet zo, dat ik elk uur van de dag bezig ben met de verzorging van schoonmama, maar toch...Het deed me denken aan de tijd, dat er hier regelmatig een baby werd geboren. Van Leendert (1996) tot en met Jan (2003) waren dat toch zes kinderen in zeven jaar tijd. En altijd was daar ruimte. Ruimte om zo´n babietje te voeden, te verzorgen en te vertroetelen. Ruimte in je hart. Ruimte in je hoofd. Ruimte in je tijd. Zelfs ruimte in je huis. Als we dachten dat we ´vol´ zaten, bleek er met wat schuiven, passen en meten toch altijd nog wel ruimte voor een wiegje :-). En nu? Nu blijkt er gewoon een (o)ma in ons huis en hart en dagelijkse leven te passen!

Nu moe alweer voor de derde dag bij ons is, ontstaan er al gewoontes en rituelen. We hoeven niet alles meer tegen elkaar te zeggen. Ik weet hoe ze het graag hebben wil rondom ontbijt, lunch, middagdutje, avondeten, tussendoortjes, visite, slapengaan. Het bordje fruit aan het einde van de ochtend houden we erin. Dat is een mooie gewoonte. En om er toch een kleine verrassing van te maken, neem ik gewoon steeds wat ander fruit en maak het bordje verschillend op.


´s Avonds hebben we ook een ritueel. Aan het einde van de avond maken we nog even een poosje muziek. Wie er thuis is (en zin heeft) doet mee. Willem zit achter de piano. Vanavond speelde Henk mee op de blokfluit, Maaike op de cello en moe zong mee.

We hebben sinds een paar maanden een nieuwe zangbundel:



Zie: elkzingzijnlof.nl

Ik heb de bundel gekocht als een kadootje voor Willem en Maaike. Eén in klavarskribo voor Willem (voor wie niet weet wat dat is: een muzieknotering op vertikale balken) en één in gewoon notenschrift voor Maaike. Bij veel liederen staat er een tegenstem, die Maaike dan op haar cello speelt (G-sleutel). Ik moet zeggen, dat het een paar weken duurde, voordat ze er lol in kregen. Maar nu hebben ze de smaak echt te pakken. En langzamerhand worden de (soms) voor ons onbekende melodieën bekend en de woorden vertrouwd. We hebben nog nooit zoveel als gezin gezongen en gemusiceerd als de afgelopen weken. Nu (o)ma er is, is het een fijne dagafsluiting.
Willem z´n lievelingslied:

Lied 119: De verloochening van Petrus

Tekst en muziek: Ed Kooijmans
Zetting: Dick Sanderman

1. Jezus sprak: ‘Dit is de nacht 
van de duivel en zijn macht;
voor het kraaien van de haan 
en het morgenlicht breekt aan,
vluchten jullie van Mij weg. 
‘t Is voorwaar wat Ik nu zeg.’

Refrein:
Petrus, sterke rots, 
ben je niet te trots? 
Zij die worden klein,
mogen Zijn discipel zijn.

2. Petrus’ antwoord klonk beslist: 
‘Heere, U heeft Zich vergist.
Wie zich aan U erg’ren zou, 
ik toch niet, ik blijf U trouw.’
Maar reeds in Gethsémané 
vluchtte hij met allen mee.
refrein

3. Later in diezelfde nacht 
zei een dienstmaagd onverwacht:
‘Jij hoort zeker ook bij Hem, 
want ik hoor het aan je stem.’
Petrus was zijn dapperheid 
vol van schrik in één keer kwijt.
refrein

4. ‘Mens, ik weet niet wat je zegt, 
ja, ik zweer het: het is echt!’
Hij verloochende zijn Heer’, 
éénmaal, tweemaal, zelfs drie keer.
Plotseling kraaide de haan 
en zag Jezus Petrus aan.
refrein

5. Hij besefte vol berouw: 
‘Ik was Jezus niet getrouw’.
Jezus’ stem klonk in zijn hart; 
Jezus’ blik gaf hem veel smart.
Huilend ging hij door de poort: 
‘Had hij ooit bij Hem gehoord?’
refrein

6. Aan de oever van het meer 
vroeg de opgestane Heer’:
‘Simon, Jona’s zoon, heb jij 
Mij wel lief? Hoor jij bij Mij?’
Hij zei door zijn tranen heen: 
‘Ja Heer’, dat weet U alleen.’

Refrein:
Petrus, sterke rots, 
jij was veel te trots. 
Maar ik maak jou klein:
jij mag Mijn discipel zijn!


Behalve het verzorgen van de patiënt, lag er vandaag erg veel werk op mijn bordje. Ik heb werkelijk gedraafd. Nog weer 28 potten pruimenjam gekookt (echt de allerlaatste pruimen nu!), Lamme Teun (advokaat) gemaakt, gewassen, gestreken, eten gekookt, pakketten klaargemaakt en nog heel veel meer.

Rond de middag kwam Maria thuis. Ik was blij om haar weer te zien! Ze heeft een erg leuke week achter de rug. Ze was in Limburg en is naar de grotten geweest, heeft geshopt, gezwommen, was in Maastricht, in Roermond, heeft geklommen enzovoorts enzovoorts. Maar thuis ging ze meteen over in haar gewone modus: aanpakken! Haar tas was in no time leeg. Ik heb er bij, die hun tas gerust veertien dagen laten staan en dan ´s morgens gillen: ¨Ma, waar is m´n lichte spijkerbroek?¨. Nou, in je tas misschien? Van toen je twee weken geleden thuiskwam van kamperen? Dat dus ;-). Maar Maria houdt van opruimen. ¨Zal ik vast de tafeldekken?¨ ¨Graag!¨


Zonder dat ik maar iets hoefde te vragen werd de badkamer gepoetst, de douche gedaan, het toilet geboend, de jongenskamer opgeruimd, de bovenverdieping gestofzuigd. Echt GOUD!

En zo zijn we weer een dagje verder. Ik ben benieuwd wat de dag van morgen zal brengen. In elk geval veel visite, geloof ik. We gaan het zien. Het is toch geruststellend, dat er veel rek aanwezig blijkt :-).

donderdag 27 juli 2017

Zomervakantie 2017, dag 18; zuster Teunie en haar jamfabriekje

Vandaag was ik eerst en vooral: zuster :-). En, ok, ik had maar één patiënt, maar heb mijn rol toch uiterst serieus genomen. Zuster (verpleegkundige durf ik niet te zeggen, want ik ben verre van kundig!) is niet iets wat me van nature goed af gaat. Ik moet er mijn best voor doen. Maar met een beetje goede wil, kom je een heel eind. Dus bevroeg ik mijn patiënt bij het ontwaken eerst uitgebreid naar de nacht en luisterde naar de pijntjes en de kwalen. Daarna trok ik haar elastische kous (tegen trombose) aan en zorgde voor haar ontbijtje. Moe was jammer genoeg erg misselijk vanmorgen. Maar een beschuitje ging er wel in. En ook het glaasje vers geperste sinaasappelsap. Daarna natuurlijk het was- en aankleedritueel. Alles kon en mocht op het gemakje. Intussen deed ik honderdenéén dingetjes tussendoor. Door de raar verlopen dag van gisteren lag er een aardig prakje werk op me te wachten.

Alles kwam goed. Moe zat om 10 uur aangekleed in haar stoel. Klaar om bezoek te ontvangen. Het eerste bezoek bracht een heerlijke slagroomschnitte van de bakker mee. Lekker! Gezellig! En het volgende bezoek zeulde een enorme doos sinaasappelen mee. Wat een rijkdom.


Moe kreeg aan het eind van de morgen een gezellig bordje met fruit. ¨Net of ik in mijn kraambed zit,¨ lachte ze :-).


Het bezoek zei steeds tegen me: ¨Kom er toch gezellig bij zitten!¨ Heel lief bedoeld, maar ik kan onmogelijk twee weken lang elke dag uitgebreid bij visite gaan zitten. En ze komen tenslotte voor moe.

Ik werkte stug door aan de was en de strijk.



Vanmiddag knapte schoonmama zienderogen op. Wat fijn! Ze kan er nu echt van genieten om vertroeteld en verwend te worden.

De post bracht een enorme fruitmand. Voor de patiënt en voor haar verzorgers :-). Wat lief!


Trijnie kwam ook even om het hoekje kijken en bracht een prachtig boeket voor oma mee. Daar kunnen we ook fijn met z´n allen van genieten!


Tussen de bedrijven door was ik druk met de webshop. Ik was vanmorgen om zes uur al muisstil naar m´n winkeltje geslopen om bestellingen in te pakken. De bestellingen van later op de dag maakte ik steeds tussendoor klaar. Er moesten gedroogde appelringen ingepakt worden.


En Maaike pakte kruiden voor me in en hielp met de zoveelste lading champignons voor in de droogoven. Aan het eind van de middag ging ze gezellig mee naar het postkantoor. Altijd leuker om dat samen te doen. En ook gemakkelijker natuurlijk, want het is een heel gesjouw.


We aten vanavond rundvlees met spercieboontjes, gekookte aardappels en vers gekookte appelmoes. Het was een genot om moe daarvan zo te zien smullen! Alleen beging ik volgens de kinderen een enorme fout. Ik had namelijk gezegd, dat ik rijstepap toe had. Dat was ook zo, maar het was geen zelfgemaakte, maar gekochte. Dat is dan ook iets wat ze nog nooit op hebben. En ze vonden het nergens naar smaken :-(. Dus heb ik beloofd om heel binnenkort zelf lekkere rijstepap te koken :-).

Vanavond na de koffie had ik het druk met de kroosjes (kleine pruimen), die nu echt verwerkt moesten worden. Ik maakte er jam van. Dit is mijn recept voor kroosjesjam:

Doe de kroosjes in een pan met een beetje water en kook ze zacht. Doe ze door de roerzeef. Weeg 2 1/2 kilo gezeefde kroosjes af en doe die in een pan. Voeg 1 eetlepel speculaaskruiden toe en 2 pakjes geleisuiker speciaal. Breng de massa aan de kook en laat het 1 minuut borrelen. Daarna kan de jam gloeiend heet in brandschone potjes.

Ik maakte maar liefst 43 potjes (ze komen binnenkort in de webshop) en ik kan nu even geen pruim meer zien. Ik had namelijk van de week ook al 31 potjes Opal pruimenjam gekookt!

Zuster Teunie (met d´r jamfabriekje) heeft de patiënt net lekker onder gestopt en gaat nu zelf ook haar ogen sluiten.

woensdag 26 juli 2017

Zomervakantie 2017, dag 17; Zó snel?!

Mijn dag is totaal anders verlopen, dan ik van tevoren bedacht had.

Ik zou vanmorgen met schoonmama gaan oefenen in het ziekenhuis en was van plan daar tegen tienen heen te rijden. Natuurlijk was er voordien nog van alles te doen :-). Ik wil mijn voorraad groenten en fruit niet laten verpieteren. Daarom stond ik al vroeg een nieuwe voorraad champignons schoon te maken en in plakjes te snijden voor in de droogoven. En daarna kookte ik de eerste paar kilo kroosjes tot moes.

Zo zien kroosjes eruit. Ze zijn zo groot als walnoten
Ook pakte ik een volgende doos Opal pruimen, maakte ze schoon, halveerde ze en haalde de pitten eruit. Tussendoor genoot ik samen met Willem van ons favoriete ontbijt: havermout. Tja, als iets gezond is en ook nog een heel lekker...

Mmmm. Met rozijnen, kaneel en kluitje boter

Het idee was, om, als ik weer terug kwam uit het ziekenhuis, de pruimen tot jam te koken, de kroosjesmoes door de roerzeef te halen en ook daar jam van te koken, nog weer een volgende lading champignons te drogen én de overhemden-was te draaien. En vanmiddag kon ik dan meteen de kamer een beurt geven, schoonmama's bed opmaken en koffie, melk en koeken halen. Zo zou alles mooi gereed zijn, om moe morgen te kunnen ontvangen.

Het liep dus anders!

Toen ik in het ziekenhuis aankwam, bleek dat moe vandaag al naar huis mocht!!

Super natuurlijk! Wat een blijdschap. Maar goed. Dat 'naar huis mogen' had natuurlijk de nodige voeten in aarde. We moesten eerst naar beneden, naar de apotheek, om een medicijnenrapport te halen en een voorraad medicijnen voor de komende zes weken.Weer terug op zaal kwam de fysiotherapeut om nog een keer de oefeningen door te nemen, te kijken hoe het lopen met krukken ging én een overdracht op te stellen voor de fysiotherapeut thuis. Daarna wilde de verpleegkundige even met eigen ogen zien, dat ik moe een Fragmin-spuitje kan toedienen. Vervolgens kwam de lunch. En pas dáárna was de 'nalichting', zoals ze dat daar noemen. Grappig woord, nooit van gehoord. Het bleek om het ontslaggesprek te gaan. Alle leefregels werden nog een keer doorgesproken. En als kers op de taart was er uiteraard nog een tevredenheidsonderzoek met minstens 50 items waar moe een cijfer tussen de 1 en 10 aan toe moest kennen.

Hè, hè. We mochten gaan!

Dat was nog een hele toestand. Ma in de rolstoel. De ingeklapte rollator aan de rugleuning. Een tas bij ma op schoot. Een tas aan mijn schouder. En, o ramp, ook nog twee krukken om te dragen. Wat was dat zwaar!! En ik had juist voor de grap op de heenweg de stappen geteld vanaf de parkeergarage tot en met de afdeling. Dat waren er maar liefst 800. Daar gingen we :-).

Buiten overkwam me nog iets heel speciaals. Ik werd ineens op mijn rug getikt: "Hé, ben jij Teunie?" "Ja, dat klopt!" "Nou, ik ben Irene van de GGM." Tssssss. Ik ken Irene online al een jaar of 17, denk ik. Maar we hadden elkaar dus nog nooit in het echt gezien. Wat grappig, dit! Heel speciaal!

Na deze ontmoeting duwde ik verder. Totdat ik vlakbij de parkeergarage een trottoir op moest en die zwaarbeladen kar onmogelijk over het randje kreeg :-(. Gelukkig was er een behulpzame meneer, die uit zijn auto stapte en het even van me overnam!! Ik besloot om moe daar even geparkeerd te houden staan en vast de tassen en rollator naar de auto te brengen en haar daarna te halen. Maar wéér schoot er een aardige meneer te hulp. Hij duwde de rolstoel voor mij de lift in. Echt fijn, hoor!

Na een voorspoedig ritje kwamen we dan eindelijk thuis aan. Ik geloof dat het toen half 3 was, zo'n beetje. Tja, een paar uur laten dan ik had bedacht...een vette streep door mijn planning! Maar niet erg. Moe was helemaal verrast, dat we ook haar sta-op-stoel hadden gehaald. Daar kon ze fijn in gaan zitten.

Ik slingerde snel een was aan, zette koffie, maakte moe d'r bed op. En kijk. Langzamerhand kwam alles nog wel aardig op zijn pootjes terecht.

Terwijl moe lekker uitrustte in haar stoel, maakte ik de pakjes klaar en bracht ze naar de post. Snel haalde ik ook de noodzakelijk boodschapjes. We rekenen op veel koffieklanten, de komende dagen. Dat begon al meteen toen ik thuiskwam. Er zat een broer van Willem op ziekenbezoek. Vanavond gevolgd door een zus en haar man. Kijk. De familie krijgen we er gewoon gratis bij :-).

Wat een feest om moe fijn aan tafel te hebben bij het avondeten. Natuurlijk kookte ik een lekker 'ouderwets prakkie'.

Vanavond moest ik tussen de bedrijven door nog wèl de pruimenjam koken natuurlijk. Ook vulde ik de droogoven met appelringen en bakte ik brood. Sorry, de kroosjes lukten niet meer. Moe was om tien uur echt helemaal op en die heb ik op bed geholpen. Gelukkig ben ik wel gewend om te improviseren met van alles en nog wat. Wat vandaag niet afgekomen is, komt vast morgen wel aan de beurt. Voor nu zijn we alleen maar blij. Toch?! Zó snel?!

dinsdag 25 juli 2017

Zomervakantie 2017, dag 16; oogst verwerken en blijdschap

Gisteren was ik nog even langs de groentenkraam op de markt gegaan. Ze hadden gebeld, of ik misschien interesse had in een partijtje kastanjechampignons. Ik had even een aarzeling: champignons zijn heerlijk om te drogen. Ik verkoop ook regelmatig gedroogde champignons in mijn webwinkeltje. En die zijn al best weer een tijdje uitverkocht... Zou ik?? Eigenlijk heb ik best een volgeplande week. Ja of nee? Het werd ja! Het aanbod was te verleidelijk. Zeker omdat ik zelf ook heel dol ben op paddestoelen :-).

Gisterenavond heb ik meteen al een bak soldaat gemaakt door bij de warme maaltijd gebakken champignons met uitjes te serveren. Vandaag zette ik mijn droogoventje aan het werk, om nog méér champignons te verwerken. Ik boende de champignons zorgvuldig schoon en sneed ze in niet al te dunne plakjes. Er ging ruim 3 kilo op de 9 platen van mijn oventje. Dat schiet op: zes grote bakken champignons!


Ik stelde mijn oventje in op 50 graden en zette de timer op 6 uur. Daarna had ik er geen omkijken meer naar en kon ik andere werkjes gaan doen. De was bijvoorbeeld :-). Ik was blij, dat die vandaag weer buiten kon drogen! Dat is 100 keer beter dan rekken nat wasgoed in huis!

Er was trouwens nog wel meer keukenwerk, want ik had ook wat kilo´s Opal pruimen. Ze waren verrukkelijk. Heerlijk zoet en met een losse pit. Maar ze moesten wel nodig verwerkt worden. Ik maakte er jam van.


De berg oogst om te verwerken werd er trouwens niet kleiner door. Een aardige mevrouw uit Hardinxveld-Giessendam bood me namelijk een lading kroosjes aan. (Voor wie niet wat dat zijn: een heel oude pruimensoort. Het zijn kleine, heel kruidig smakende pruimpjes).

Ik wist niet, hoe de dag zou verlopen en of ik vandaag ook nog aan kroosjes verwerken toe zou komen. Dat was echter ook niet heel erg nodig, want ze waren prachtig gaaf en konden ook wel tot morgen wachten.

Dat is ook wat er uiteindelijk gebeurde. Ik ging namelijk vanmiddag bij schoonmama op bezoek in het ziekenhuis. En daar ging toch wel het grootste deel van de middag mee heen. Het ging bijzonder goed met schoonmama. Ze was vanmorgen al uit bed geweest en was juist van plan om een tweede poging te doen, toen ik de zaal op kwam. Het ging allemaal niet zo snel natuurlijk, maar ze deed het wel heel goed! Dat vond ook de fysiotherapeut, die kwam kijken.
We liepen zachtjesaan naar de huiskamer en dronken gezellig een bakkie koffie. Net als we altijd op dinsdagmiddag doen :-).

Aan het einde van de middag kwam de dokter langs. Die had de foto´s bekeken, die vanmorgen gemaakt zijn. Alles zag er prima uit. Hij was zó tevreden, dat hij zei, dat ma donderdag naar huis mag. Wat een blijdschap!! We hadden juist geregeld, dat we vanavond ma d´r bed en stoel enzo zouden gaan halen. Dat kwam nu dus mooi uit. We hebben alles geïnstalleerd en het staat maar alvast klaar. En dan hopen we haar eens lekker een poosje te gaan vertroetelen :-).

Vanavond haalde ik de champignons uit mijn droogoventje. Van de ruim 3 kilo champignons was er 180 gram over!






Gedroogde champignons zijn jaren houdbaar. Als het vocht eruit is, kunnen ze namelijk niet gaan schimmelen. Het is dan natuurlijk wel zaak om ze goed vochtvrij te bewaren. In een afgeloten glazen pot, bijvoorbeeld. Gedroogde champignons hebben een heel intense smaak en zijn zo een perfecte smaakmaker in jus, soep, saus, over een pizza, door de pasta of wat dan ook. Je hoeft ze niet te weken, maar kunt ze zó gebruiken. Weken kán wel, trouwens. De gedroogde schijfjes zuigen zich dan weer helemaal vol. Net zolang tot ze weer hun oorspronkelijke gewicht en volume hebben. Ik ben echt enthousiast over voedsel drogen. Doordat je op zo´n lage temperatuur droogt, blijven de vitaminen bewaard. Dat is anders dan wanneer je iets lang kookt, zoals je bij wecken doet. Voorlopig blijft mijn oventje overuren draaien. Ik heb nog meer champignons om te drogen. Maar ook nog appels. En mijn tuin staat vol goudsbloemen. Daar wil ik ook wat van drogen. Gedroogde goudsbloem is heerlijk om in huis te hebben. Om thee van te trekken, of als onderdeel van je eigen kruidentheemengsel. Om fijne olie van te maken voor je huid. Om mee te laten trekken in soep of mee te koken met rijst, als smaak-, maar vooral kleurmaker. Om fijne zalf mee te maken voor (schaaf)wondjes. Enzovoorts.

Ik zou mijn dagen best kunnen vullen in de keuken ;-). Maar er is meer te doen. En te laten ook, trouwens. Want het is evengoed belangrijk om tijd te hebben voor andere dingen, zoals een goed gesprek. Vanavond hebben Willem en ik dan ook nog even een ritje door de Alblasserwaard gemaakt. Wat is het dan fijn om even in alle rust van hart tot hart met elkaar te kunnen spreken...

maandag 24 juli 2017

Zomervakantie 2017, dag 14 en 15; zondag en ziekenhuis

Op zondag ben ik altijd offline. Dan is m´n webshop gesloten en blijft ook mijn laptop dicht. De zondagen verlopen altijd volgens een vast patroon. Daar heb ik al weleens eerder over geschreven. De dag staat grotendeels in het teken van kerkgang en gezin. Niet zozeer iets om steeds weer op mijn blog te verslaan. Maar zo af en toe schrijf ik er weleens iets over.

De tekst van de preek van gisterenochtend schreef ik in mijn weekagenda, zodat ik er steeds even aan kan denken, als ik die opensla.


Dat je iets waar je graag aan herinnerd wordt op een zichtbare plaats opschrijft, is trouwens iets van alle tijden. Toen wij vorige week in Zwolle rondliepen, vond ik deze mooie tekst op een gevel:

Hy weet niet wat hy
verliest
die het tidelyck voor
het geestelyck kiest

Als het komt op
en scheyden
soo heeft hy geen
van beyden


Vandaag begon de werkweek weer. Willem z´n laatste week voordat hij vakantie krijgt. Aftellen!!

Mijn werkdag was raar, want die moest ik rondom de ziekenhuisopname van schoonmama plannen. Ik was daarom al vroeg bezig om spullen voor de webshop in te pakken. Dat gaat nu eenmaal vòòr.

Henk had onverwachts een leuk uitstapje. Hij mocht met het gezin van mijn zus mee naar Avifauna. En ook Jan kreeg een verrassing: zijn vriend appte, dat hij volgende week een weekje met zijn familie mee mag op vakantie naar Drenthe. Wat een bofbipsen zijn het toch weer!

Om half 10 reed ik met schoonmama naar het ziekenhuis. Wat een inspanning is dat altijd daar bij het Maasstad ziekenhuis. Welke architect het ooit bedacht heeft om de hoofdingang op het allerverste plekje bij de parkeergarage vandaan te realiseren!!! Niet te geloven! Er rijden dan wel pendelbusjes, maar het is een hele tour om daar in en uit te klimmen als je niet goed mobiel bent. Afijn. We kwamen waar we wezen moesten: bij de opname. Daar vertelden ze, dat we op de derde verdieping moesten zijn. En zoals dat in zo´n groot ziekenhuis gaat: laaaaaaange gangen. Ma strompelde achter haar rollator en ik liep te zeulen met een grote tas, een kleine tas en krukken. Het opnamegesprek was de gebruikelijke riedel vragen. Voor de tigste keer mag je dan vertellen of en waarvoor je allergisch bent en welke medicijnen je gebruikt en en en.

Toen ma op haar kamer was, kwam de afdelingssecretaresse met een fijne mededeling: de beschikbare röntgenfoto was niet recent genoeg. Of we maar even naar de afdeling radiologie wilden gaan om een nieuwe te laten maken. Dat is dus wéér helemaal naar beneden. Ma was bekaf toen we er waren. Terug heb ik dus maar een rolstoel gepakt en haar erin gezet. Rollator ingeklapt aan de achterkant opgehangen. Het leek wel zwaar transport ;-).

Uiteindelijk vertelde de zuster, dat schoonmama om kwart over 3 aan de beurt zou zijn voor de operatie. Dat was nog 3 uur wachten!! Omdat ik verder ook niets meer voor ma kon betekenen ben ik maar naar huis gegaan. Daar begon zo rond half 6 het wachten op het telefoontje van het ziekenhuis. Dat kwam pas half 7! Maar gelukkig is de operatie goed verlopen. En verder moeten en willen we nog maar even niet kijken.

Intussen zaten wij aan een heerlijke prak: geglaceerde worteltjes, lekker kruimige aardappels en vis. Voor mij geen vis, maar kastanjechampignons. Mmm. Ik smulde alsof ik een week niets gegeten had ;-).



Na het eten was ik helaas nog niet klaar. Mijn lievelingsklus (NOT!!) stond op het programma: de administratie. Een webshop is echt leuk, hoor. Maar wát een papierwerk toch altijd.



Ik ben er nog niet helemaal klaar mee, maar het is genoeg voor vandaag. Er staan twee broden in de oven en als die gaar zijn, ga ik fijn nog even iets ontspannends doen!

zaterdag 22 juli 2017

Zomervakantie 2017, dag 13; Jan jarig!

Ik was vanmorgen al vroeg wakker en ik lag een poosje te mijmeren. Jan is vandaag jarig! En als vanzelf denk je dan als moeder terug aan het moment van de geboorte. Hoe ging het ook al weer? Hoe laat werd hij geboren? Wie waren erbij? Enzovoorts. Ik bedacht me, dat ik toentertijd een bevallingsverslagje had geschreven voor op de mailgroep van de GrootGezinManagers en was daar best nieuwsgierig naar. Ik sloop m´n bed uit en dook achter m´n laptop de archieven in. Het duurde even, maar ik vond het! Wat leuk om dat nog weer eens te lezen. Ik was toch wel het één en ander vergeten, merkte ik. Nu ik het verslag las, kwam alles terug. Zelfs de gesprekken die we voerden tijdens het wachten tussen de weeën door. Ik ben blij, dat ik het terugvond:

Al nachtenlang was het steeds rommelen zo tussen 12 en 3. Harde 
buiken, wat weeen enzo. En telkens als ik dacht dat het ging 
doorzetten en dat ik Willem moest gaan wekken, zakte alles weer af, 
viel ik in slaap en werd de volgende morgen weer ontnuchterd en 
vermoeid wakker. Maar maandag op dinsdagnacht leek het toch echt te 
gaan doorzetten. Het was half 3 en Willem was nog aan het werk, toen 
ik besloot dat ik naar het ziekenhuis wilde. Willem vroeg nog 
bloedserieus of ik niet nog een nachtje kon wachten :-) Maar nee, ik 
had het ineens gehad. Ik belde naar het ziekenhuis en mocht meteen 
komen. Ik werd op een verloskamer geparkeerd en natuurlijk waren de 
weeen totaal verdwenen :-(( Ik baalde ervan en dacht al dat ik TOCH 
te vroeg gekomen was. Maar de arts-assistent kwam me onderzoeken en 
constateerde toch 3 tot 4 cm. onsluiting en alles was mooi rijp en 
week. Maar ze voelde ook iets, waar ze niet zo blij mee was: het 
handje van de baby zat naast z'n hoofd! En zo kan een kindje niet op 
de gewone manier ter wereld komen. Ze ging daarom overleggen met de 
gyn. wat er moest gebeuren. Omdat de weeen totaal verdwenen waren en 
het kindje nog helemaal niet was ingedaald, besloot de gyn. dat we 
maar eens even moesten gaan afwachten wat er zou gebeuren als het 
allemaal ging doorzetten. Ik mocht niet meer van bed, kreeg een 
waakinfuus en werd op het ctg aangesloten. Af en toe kwam er eens 
iemand kijken, maar er gebeurde helemaal niets. Willem zat gapend 
naast m'n bed en de aardige zuster reed een bed voor hem naar binnen. 
Kon hij in ieder geval een tukkie gaan doen. Zelf kon ik daar de rust 
niet voor vinden. Ik heb maar wat tijdschriftjes liggen lezen tot het 
eindelijk ochtend was. Om 8 uur kwam m'n eigen gyn. helemaal 
enthousiast binnen: He, da's aardig, dat je op dinsdag komt!! :-) 
Nou, ik vond het ook erg leuk, dat ze dienst had. Ze had dan wel 
poli, maar mij 'deed' ze er tussendoor bij :-)) Ze toucheerde me en 
voelde inderdaad die 3 tot 4 cm. onstluiting, maar ook, dat het 
handje van de baby weg was! Gelukkig! Nu kon het kindje in ieder 
geval gewoon geboren worden. Ik mocht van bed af om naar het toilet 
te gaan en daarna kreeg ik een infuus met weeenopwekkers. Om een uur 
of 10 hebben ze de gyn er nog even bijgeroepen, omdat de hartslag van 
de baby telkens over de 200 vloog. Ze heeft toen gekeken of de 
navelstreng wel goed zat. Dat was gelukkig zo. Het infuus werd even 
niet verder opgevoerd om de baby tot bedaren te krijgen. Om 11 uur 
ging het infuus werken en kwamen de weeen terug. Een uur lang had ik 
telkens weeen om de 2 tot 3 minuten. Maar het waren helemaal geen 
krachtige weeen. Ik hoefde niet eens te puffen. Om 12 uur had de gyn 
lunchpauze en kwam weer kijken. Er was nog niets veranderd. De baby 
daalde ook nog steeds helemaal niet in. Daarom besloot ze om de 
vliezen te breken. Inmiddels was de hoofdzuster er bijgekomen om te 
assisteren. Dat vond ik heel leuk, want ook haar ken ik al jaren. Zij 
was ook bij de geboorte van ons eerste kindje, wat toen is overleden. 
De gyn brak de vliezen en, o help, het was 1 grote groene golf!! De 
baby had in het vruchtwater gepoept en het groene water stroomde over 
het bed en de vloer. Toen de ergste rommel was weggeveegd kwamen 
eindelijk de sterke weeen waar we op zaten te wachten. Het echte 
werk dus! Puffen, puffen en weer puffen. Toch ging het wel relaxed, 
want er zat steeds wel een tijdje tussen. We babbelden gezellig over 
van alles en nog wat. Voerden zelfs diepzinnige gesprekken en haalden 
herinneringen op aan vorige keren dat ik in het ziekenhuis lag. 
Telkens onderbroken door een felle wee, waarbij ik hard in Willem z'n 
hand kneep. Eindelijk raakte m'n geduld een beetje op en wilde ik die 
rottige pijn niet meer. Ik verzuchtte: 'k wou dat het kind NU maar 
kwam. Joh, beurde de gyn me op, hij is er bijna! Je doet het 
harstikke goed. Doe maar wat je voelt. Er kwam nog 1 gemene wee 
waarbij ik het koppie in het geboortekanaal voelde zakken en weer 
terugglippen. Daarna volgde 1 lange lange perswee, waarbij ik alleen 
maar dacht: hij MOET eruit! En daar was ie dan: onze Jan!!Geboren om 
1 uur. De gyn. was vreselijk verbaasd, dat het zo'n groot kind was. 
Ze had aldoor gezegd, dat het een kleintje zou zijn, van nog geen 6 
pond. Maar dit was een stevig kereltje met een dik breed hoofd! O, 
wat onbeschrijflijk heerlijk als je dan je kindje eindelijk op je 
buik krijgt. Wat een opluchting. Wat een blijdschap. En wat een 
verwondering. Na een paar minuten kwam de placenta. Prachtig mooi en 
groot. Ik begrijp nu waar ik steeds maar zo moe van was: het kereltje 
woog maar liefst 3720 gram. En dat is echt groot voor mijn doen, ja. 
Verder nog die enorme plens vruchtwater en een grote placenta. Ja, 
dan sjouw je toch aardig wat met je mee, de hele dag :-) Ik kreeg 
meteen medicijnen via het infuus om een nabloeding te voorkomen 
(zoals ik bij Maria had gehad) en daarna mochten we de familie gaan 
bellen. Er werden beschuiten met muisjes binnen gebracht en alles was 
zo feestelijk. De zuster verbood me te gaan douchen en waste me 
ouderwets op bed. Ik vond het prima. Was toch wel erg moe. Daarna 
werd ik met Jan naar zaal gebracht. Ze zouden me een paar uurtjes in 
de gaten houden en als alles goed ging mocht ik aan het eind van de 
middag naar huis. Willem ging weg om aangifte te gaan doen (dan kon 
hij de volgende dag weer gaan werken) en even thuis te gaan douchen. 
Ik lag heerlijk uit te rusten, kreeg een dienblad met eten en 
luisterde naar de verhalen om me heen. We lagen er met z'n vieren. 
Allemaal net bevallen. Om 5 uur kwam Willem me ophalen. De vrouw aan 
de overkant hoorde dat we het over 'de andere kinderen' hadden en 
wilde toen heel nieuwsgierig weten, 't hoeveelste kindje Jan was. 
Toen we zeiden, dat het onze 9e was, riep ze vol verbazing uit: De 
NEGENDE??!! En u ziet er nog zo goed uit!! Hardnekkig vooroordeel 
toch, he, dat je er met 9 kinderen oud en afgesloofd uit moet zien :-
)) Afijn, m'n dag kon al niet stuk natuurlijk, maar toen helemaal 
niet meer :-) Op 1 grote roze wolk reden we naar huis. De kinderen 
stonden al op de uitkijk. Ze kwamen meteen naar buiten gestoven, toen 
we voorreden. Wat is dat toch ook onbeschrijflijk mooi, die blije 
kinderkoppies, die grote ogen, het voorzichtige aaien... PRACHTIG!

We zijn inmiddels 4 daagjes verder. Jan is een voorbeeldige baby. 
Alles gaat werkelijk van een leien dakje. Hij is heel rustig. Komt 
maar 1 keer op een nacht. Drinkt goed aan de borst. Wat wil je nog 
meer. Dit gun je echt iedereen!


En nu is dat babietje van toen inmiddels een knul, die me boven het hoofd gegroeid is (alleen letterlijk, gelukkig ;-)). Een knul die na de zomervakantie al naar 3VWO gaat, de baard in de keel heeft en nog altijd een makkelijk kind is.

Er zouden niet veel mensen op zijn verjaardag komen, want er is veel familie op vakantie. Ik had daarom bedacht om zijn verjaardag met een bbq te vieren. Jan vond dat zelf ook een leuk plan.

Omdat er regen voorspeld was, spanden Willem en Hans vanmiddag een zeil. Willem maakte ook de rest in orde: er werd geveegd, de stoelen werden schoongemaakt, er kwamen geïmproviseerde tafels enzovoorts. Ik ging intussen in de keuken aan de slag. Het leek een beetje zwaan-kleef-aan, want uiteindelijk zou er nog wel een mannetje of 20 op de bbq afkomen. Dat is nog aardig wat keukenwerk! Wat maakte ik klaar?

Gekruide minikrieltjes en allerlei groenten. Die deed ik in (herbruikbare) aluminium bakken. Wat olijfolie en wat zeezout erover en die stonden klaar om op de bbq te gaan.


Ik haalde allerlei vlees uit de vriezer om te laten ontdooien. In het bbq-seizoen koop ik regelmatig afgeprijsd vlees. Als het een paar dagen achter elkaar regenachtig is, is er van alles te koop met een kortingssticker. Als je dat meteen invriest, is er niets aan de hand.

Ik had ook spareribs in de vriezer. Die had ik een poosje geleden bij mijn broer gekocht. Ik zette ze in grote bakken voor een paar uur in de marinade.


Ik maakte een grote schaal groene salade: een krop ijsbergsla, een handje rucola, een handje spinazie, wat snoeptomaatjes, stukjes geitenkaas en walnoten. Met een heerlijke dressing van olijfolie, limoenazijn, een beetje gembersiroop, een klodder honing, een scheut yoghurt en wat Italiaanse kruiden. Lekker!



Ik bakte zes stokbroden af. Gewoon die goedkope dingen van 49 cent per twee. Stokbrood van de warme bakker is vast lekkerder, maar wij vinden dit ook best. Zeker met een lik van m´n zelfgemaakte kruidenboter, of Willem z´n lekkere pindasaus!

Ik zette een groot dienblad vol kadetjes neer om er een hamburger of worst tussen te doen.

Ook kwam het drinkvat tevoorschijn. Ik heb dat ding een jaar of 15 geleden via Marktplaats gekocht. Het is een geïsoleerd drinkvat met een tapje. Ik deed er gekoelde aanmaaklimonade in en vier bevroren koelelementen. Zo heb je een paar uur lang heerlijk koel drinken. Het vat heeft een inhoud van een gallon en dat is bijna 4 liter. Handig voor een grote club.


Het was best een klus, alles bij elkaar. Maar ook wel gezellig, om zo samen (Willem buiten, ik binnen) Jan z´n feestje voor te bereiden!

Om zes uur begonnen we met eten. Eerst was nog niet iedereen aanwezig, maar stukje bij beetje liep het uit op een soort familiereünie. Trijnie en Gerwin kwamen (vanmorgen thuisgekomen uit Curacao), Dirk kwam en nam Koos met z´n vrienden mee (die hij vandaag in Luik had opgehaald), schoonmama was er, mijn vriendin Wilma, mijn zus met 5 kinderen, neef Henk (die we zo ongeveer geadopteerd hebben deze vakantie ;-)), nog wat vrienden en vriendinnen. Hè, ouderwets gezellig!!








Nu is het wachten op Maaike, die elk moment kan binnenstappen. En intussen krijgen we de prachtigste foto´s geappt van Leendert. Die rijdt momenteel door de woestijn. Wat bijzonder. Maar wat zal ik blij zijn, als iedereen weer veilig op honk is...