maandag 31 december 2018

Heel eventjes dan nog...

Heel eventjes dan nog een logje. Het laatste van dit jaar. Om iedereen hartelijk te bedanken voor alle goede wensen, die we de laatste tijd kregen. Kaartjes, mailtjes, facebookberichtjes enzovoorts. Weet, dat het zeer gewaardeerd wordt!

En zo zijn de laatste dagen van dit jaar ook weer omgevlogen. De kerstdagen brachten hier helaas veel stress. Maar gelukkig volgden daarna ook wat rustiger en gezelliger dagen. Tweede Kerstdag hebben Willem en ik onze vrienden Ellen en Marco uit Zwitserland van Schiphol gehaald. Ze waren hier maar een paar dagen en zijn vanmorgen weer terug gevlogen. Maar wat was het gezellig! Het was goed om elkaar weer te zien!

Maria en ik maakten het 100-zakken en dozen project af. We moesten nog 6 dozen/zakken. En die zijn daadwerkelijk allemaal gevuld met spullen die we niet meer nodig hebben. Het vullen van een zak of doos ging wel een stuk langzamer dan in het begin van ons project. Dat is een goed teken :-).



Vrijdagavond reden we naar de grootste kerstboom van Europa in IJsselstein. Dat deden we ´vroeger´ al, toen de kinderen klein waren. Nu reden we met alleen Henk op de achterbank :-). Een prachtige rit in het donker, overvaren bij Nieuwpoort en dan zie je ineens -eerst heel vaag- de lichten opdoemen.


Vandaag moesten er natuurlijk oliebollen gebakken worden. Dus stond ik om half 6 vanmorgen de frituurpannen te schrobben, zodat Maaike en Maria op tijd konden beginnen met bakken. De rolverdeling is al jaren hetzelfde: ik zorg voor een schone pan en maak het beslag en de kinderen bakken. Blij dat ik niet meer, zoals vroeger, een halve dag in een koud schuurtje hoef te staan om al die oliebollen zelf te bakken :-).


Even over half 10 kwam er een appje vanuit het schuurtje. De eerste bollen dreven in de olie.


Er verschenen nog méér foto´s op de gezinsapp, want er werd hier vandaag geschiedenis geschreven. Hans kocht z´n eerste auto. Nou ja, eigenlijk is het niet z´n eerste. Hij heeft van de zomer een oldtimer gekocht. Maar daar moeten eerst nog heel wat uurtjes aan gesleuteld worden, voordat die op de weg kan en is dus een ander verhaal. Hans z´n auto is een zusje van die van mij. Kijk maar. Dat groene brikje is van mij en Hans kocht die blauwe. We hebben zelfs dezelfde letters in onze nummerborden :-).


Tenslotte stuurde Willem foto´s van z´n nieuwe werkplek. Het bedrijf waar hij werkt is onlangs verhuisd. Vandaag zat hij voor het eerst aan z´n nieuwe tafel. Nou ja...´z´n´ is niet waar. Er zijn geen eigen plaatsen meer. Er zijn flexplekken.


Vanmiddag ben ik nog even naar de markt geweest voor overschot van de groentenboer. Ik heb een grote hoeveelheid bananen en mandarijnen. Wie wil, stuur me gerust een mailtje of fb-berichtje. Dan kan ik delen. We hebben teveel en het is zonde om weg te gooien.

Er had hier niemand echt zin in normaal avondeten. Dat heb je op die ongeregelde dagen. Toch heb ik gewoon eten klaargemaakt en uiteindelijk hebben we gesmuld. Mijn lievelingseten: geroosterde groenten. Oh, wat lekker!



Zo was de laatste maaltijd van het jaar lekker en gezond. En ook nog eens heel voordelig, want het was allemaal overschot, wat anders weggegooid zou worden. Wat leven we toch in een land van overvloed.

Tenslotte wens ik alle lezers, ook namens Willem, een Gelukkig Nieuwjaar!

zaterdag 22 december 2018

De schilder was hier!

Er werd hier en daar al bezorgd gevraagd, of er iets aan de hand was. Want er kwamen geen nieuwe logjes. Nou, gelukkig niet, hoor. Het was hier alleen even erg rommelig en er waren zoveel andere activiteiten, dat er van schrijven net niets kwam.

Twee weken geleden kreeg ik een telefoontje van de schilder. Ik was aan de beurt! ´s Maandags kon hij bij me beginnen. Ik heb niet eens nagedacht, maar alleen snel en hard ¨FIJN!!¨ geroepen :-). In augustus waren er bij ons een aantal nieuwe binnendeuren met kozijnen geplaatst. Die stonden weliswaar netjes in de grondverf, maar ze moesten nog afgelakt worden. Dat zou de schilder komen doen. Maar die was toen nog druk met buitenwerk natuurlijk. En die zomer, die duurde maar voort. De schilder heeft tot eind oktober buiten kunnen werken! Maar daarna waren dan toch de binnenklanten aan de beurt.

De schilder had wel even werk bij ons. Want hoe gaat dat: van het één komt het ander. Behalve de nieuwe binnendeuren, kreeg ook al het overige houtwerk in de gang en in de woonkamer een beurtje. Dat zag er namelijk niet uit, toen onze deuren prachtig wit gelakt waren. De oude verf leek daarbij geel. Geen gezicht. En vooruit, de schilder witte ook nog even de gang, het toilet en de bijkeuken. Wat is het allemaal fijn opgeknapt!


Maar na een week was ik het wel heel erg zat, moet ik zeggen. Wat een troep overal! En alles moest natuurlijk gewoon doorgaan. Vorige week woensdag had ik nog de laatste workshop van dit jaar. Die ochtend is de schilder wijselijk weg gebleven. ´s Avonds ging de laatste nieuwsbrief van de webshop van dit jaar eruit en kwam er een hausse aan bestellingen. Ha, ha, we hebben ons in 7 bochten moeten wringen, om het allemaal voor elkaar te boksen.

Afgelopen woensdag aan het eind van de middag was de schilder klaar.



En de bestellingenstroom droogde op. Dus hebben we donderdag de mouwen maar eens opgestroopt en zijn alles gaan opruimen en poetsen. De ramen werden gezeemd en de gordijnen gewassen. Alles dankzij de schilder :-). Het was een hele klus, maar wat is het heerlijk, dat het nu allemaal weer een beurtje heeft gehad.


Het scheelt dat we het verder niet druk hebben met ´kerst´. We hebben geen kerstboom, geen kerststalletjes, geen raamversieringen. Ik ben niet naar de kapper geweest voor een nieuwe permanent, niet naar de winkel voor een nieuwe jurk, niet naar de nagelstudio voor kerstnagels. We zijn niet al weken bezig met voorbereidingen voor het kerstdiner, de kerstborrel, de kerstbrunch, of weet-ik-veel. De enige extra activiteiten waren het schrijven van een stapel kaartjes, het bijwonen van de vertelling in de kerk en de kerstviering op de school van kleinkind Marinus.

Vanmorgen hebben Maria en ik samen de kerstboodschappen gedaan. Normaal doe ik dat al veel eerder, omdat ik er een hekel aan heb om in die verschrikkelijke gekte drukte te winkelen. Maar Maria kreeg vandaag 20 procent personeelskorting en dat vonden we toch wel leuk om van te profiteren. Daarom zijn we samen, gewapend met een boodschappenbriefje, om 8.00 naar de winkel gegaan. Op 8.40 waren we weer thuis. We hadden 2 winkels gehad en bij elkaar 80 euro uitgegeven. We kochten alles wat er op ons lijstje stond en namen verder nog wat afgeprijsd vlees mee. Vlees wat nu niet aangekeken wordt, is bijvoorbeeld gehakt. Dat lag er daarom met de 35% korting sticker erop. En als je dan óók nog 20 procent personeelskorting krijgt, is dat toch te leuk om te laten gaan. Ik ga alleen maandag bij leven en welzijn nog even restanten bij de groentenboer halen. En voor de rest vind ik het geschoten.

We zijn er dus helemaal klaar voor :-). Willem heeft maandag fijn een (verplicht) vrije dag. Dan gaan we naar zijn vader. De rest van de vakantie moet Willem werken. Beetje jammer wel. Maar ja.

Ik verheug me erop, dat tweede kerstdag mijn vriendin Ellen en haar man komen. En ik ben fijn bezig met breien en spinnen. En Maria en ik hebben het koekjes bakken helemaal herontdekt. Gewoon simpele koekjes dus en geen taarten, cakes en grote koeken. Ik verheug me erop om twee weken lekker aan te rommelen met alle kinderen om me heen. Heerlijk!

dinsdag 11 december 2018

Het opruim-project van 2018

In het voorjaar zijn we aan het opruim-project begonnen, Maria en ik. Het doel was om dit jaar 100 (vuilnis)zakken en/of (bananen)dozen aan overbodigs uit ons huis te verwijderen.

In het begin gingen we als een speer. Ik hoefde dan ook werkelijk niet naar troep te zoeken. Ons huis was de laatste jaren stiekem dichtgeslibd met van alles en nog wat. Vooral ook na het overlijden van mijn ouders in mei 2016. Mijn brussen en ik hebben toen het huis in korte tijd leeg moeten ruimen. Allerlei spullen kwamen naar hier. Verbruiksspullen, die inmiddels wel op zijn. Mooie spulletjes, die mijn moeder aan mij bedacht had en die allemaal op den duur wel een plaatsje hebben gekregen. Boeken, die voor een deel nog in dozen staan. Herinneringen, die ik (nog) niet weg wil doen. En niet alleen ik heb zulke herinneringen, maar ook alle kinderen hebben wat spulletjes van opa en oma. Alles bij elkaar was het heel wat. En bovendien ben ik in het eerste jaar na het overlijden nergens aan toe gekomen in mijn huishouden. Althans, niet aan extra (opruim)beurten.

Al met al was het niet prettig meer, zo´n overvol huis. De ene na de andere kast werd onderhanden genomen en de zakken en dozen met overbodigs verdwenen. Veel ging naar de kringloopwinkel en de wijkcontainer. Maar ook de kledingcontainer werd regelmatig vol gekieperd. En waar ik iemand anders blij mee kon maken, deelde ik uit. Met elke zak of doos die verdween, voelde ik me opgeluchter.

In de zomer lag het project een poosje stil. We stonden vier dagen met de eenvoudiglevenshop op de Terdege Zomerfair in Barneveld. Dat vergde de nodige voorbereiding. Na de fair hielden we nog twee weken vakantie. En zo vloog de zomer voorbij, zónder dat er zakken of dozen verdwenen.

Na de zomervakantie is Maria weer begonnen om drie (halve) dagen naar school te gaan. Zo raakte ik mijn opruimmaatje een beetje kwijt. Toch hebben we af en toe een slinger aan ons project gegeven. En zo kwam het dat we aan het begin van deze maand uiteindelijk nog 17 zakken en/of dozen moesten.

En ja, december is eigenlijk al zo´n drukke maand, hè. En het opruimen gaat na 83 zakken en/of dozen die al verdwenen zijn een stuk minder snel. Toch willen we het vast en zeker halen :-). En natuurlijk gaan we het ook halen! Of er moet iets uitzonderlijks gebeuren.

De afgelopen dagen zijn we weer een stukje gevorderd. Ik zocht samen met Maria de kastjes in de bijkeuken uit. Daar lagen allerlei spullen uit het huis van mijn ouders in. Dozen vol oude kaarten, bijvoorbeeld. Door mijn moeder keurig bewaard. Van elk ´thema´ een doos: zoveel jaar getrouwd, een ziekenhuisopname enzovoorts. Sommige waren al heel oud. Ik kon het niet zomaar over mijn hart krijgen om alles ongezien weg te doen. Dus heb ik samen met Maria kaart voor kaart bekeken. Er zaten veel kaarten bij van mensen die zelf ook al(lang) zijn overleden. Wat word je daar weemoedig van. Het is niet voor niets, dat ik die klus zo lang voor me uitgeschoven had....:-(. Maar we hebben doorgezet. Er stond uiteindelijk heel veel klaar voor de oud-papier-container. Ook was er het één en ander bij aan oude medicijnen, die naar de apotheek kunnen. En nog wat rommel voor de wijkcontainer. Een hele hoeveelheid, die bij elkaar dik telt voor ´1´. Yes, nog maar 16 stuks te gaan!


Een grotere klapper maakten we zaterdag. Toen hebben we de schuur en de buitenboel opgeruimd. Wat een bende was het :-(. Maar nu is alles weer fijn opgeruimd. Willem had de aanhangwagen naast de tuinpoort gezet en die hebben we helemaal vol gestouwd. Oude fietsen, een oude tafel, kapotte tuinstoelen en nog veel meer. We tellen deze hoeveelheid voor 5 zakken en/of dozen.



En zo staat de teller nu op 11!! Denk je eens in: er is het volume van 89 vuilniszakken en/of bananendozen uit ons huis verdwenen dit jaar! Dit is zoooooo fijn! Ik kan het echt merken, dat ik veel sneller klaar ben met m´n (huishoudelijk) werk. Het is veel sneller opgeruimd en ook veel gezelliger. Nee, ik hoef geen minimalistisch huis. Ik houd wel van het comfort van (ruim)voldoende spullen. Maar ik hoef
geen boeken, die ik nooit meer lees
geen kleding, die nooit (meer) wordt gedragen
geen kapotte spullen, die nooit meer gerepareerd worden
geen spullen, waar niemand blij van wordt
enzovoorts.
En dat scheel héél veel ruimte in je huis en in je hoofd. Het is echt zo fijn! Ik kan zo´n project iedereen aanraden. Moeilijk is het echt niet. Het is gezellig om het met z´n tweeën te doen. En trek er gewoon voldoende tijd voor uit. Er moet gezonde druk op staan, zonder dat het als een last voelt. Misschien is het een idee om er een project(je) voor 2019 van te maken?

dinsdag 4 december 2018

Vierdagen

Van 30 november tot en met 3 december hebben we altijd zomaar VIER vierdagen op een rij. Op 30 november is het de verjaardag van Maria, onze jongste dochter. Op 1 december is het de verjaardag van Wim, onze oudste zoon. Op 2 december is het de verjaardag van onze trouwdag. En op 3 december tenslotte, is het de verjaardag van Geertje, onze schoondochter.

Dat hele riedeltje hebben we nu dus juist achter ons liggen. Maria is vrijdag 17 jaar geworden. Tegelijkertijd betekent dat, dat ze ook alweer een heel jaar ziek is. Een jaar van strijd tegen de Anorexia Nervosa. Regelmatig wordt me gevraagd, hoe het met haar is. Helaas staat het genezingsproces al ongeveer een half jaar stil. Eigenlijk dringen ze in het ziekenhuis min of meer aan op opname in een kliniek. Maar dat is iets, waar Maria zelf over moet beslissen. Een erg moeilijke beslissing! Als ze besluit tot opname wil dat trouwens niet zeggen, dat ze ook direct naar een kliniek gaat. Er zijn overal wachtlijsten. Het duurt dan nog enkele maanden, voordat het zover is. Tot die tijd blijven we ons best doen. Maria in de eerste plaats. Maar daarnaast ook zeker het hele gezin. We supporten, motiveren, controleren, stimuleren, complimenteren, alles in de hoop, dat dat Maria een beetje helpt in haar strijd.

Haar verjaardag kon ze gelukkig goed aan. Het was een erg gezellige dag. Ze hoefde die dag niet naar school, want ´s middags zou ze met Trijnie op een Open Dag van een vervolgopleiding gaan kijken. En ´s avonds zou er verjaardagsvisite komen. School heb ik daarom afgeblazen. Dat zou teveel worden.

Willem werkte ´s morgens thuis en dus hadden we even een feestelijk koffiemomentje, met een kadootje voor Maria. Ze kreeg van ons een bon voor een workshop ´tartelettes bakken´.



De rest van de ochtend waren Maria en ik in de keuken bezig met taarten bakken enzo.


´s Avonds kwam er familie en een rits vriendinnen en is Maria erg verwend. De kast boog bijna door onder de theetjes, sokken, kadobonnen, lekkere luchtjes, bakspulletjes en nog veel meer :-).

Ik was erg blij, dat op deze dag de vreugde overheerste.

Zondag was het onze trouwdag en waren we 32 jaar getrouwd. Elk jaar wordt kostbaarder! We hebben geen traditie om onze trouwdag te vieren met kado´s, of uit eten gaan, of wat dan ook. Maar we denken altijd samen terug aan tóen en halen herinneringen op. De kinderen hadden met elkaar een gezellige winterse schaal gekocht voor op de salontafel. Echt lief.


Buiten was er ook iets met ´winters´. Nee, het was totaal niet koud! Dat niet. Maar Koos en Hans hebben zaterdag de tuin winterklaar gemaakt. Het is nog niet helemaal af, maar ze zijn wel een heel eind gekomen. De trompetbloem tegen de voorgevel is drastisch teruggesnoeid. Dat was best een klus, want die plant had erg gewoekerd. De takken zaten tussen de stenen van de gevel.


Ook de leibomen voor het huis en de vlinderstruiken in de achtertuin zijn gesnoeid. En de haagbeuk en klimop kregen een scheerbeurt.


Voor aankomende zaterdag staat er een opruimronde op de planning. En ergens in de kerstvakantie moet er nodig gestraat worden. Maar dat komt vast helemaal goed. Wat een mazzel dat Hans in het groen werkt en Koos in zijn vrije tijd stratenmaker is :-).

donderdag 29 november 2018

Niets gedaan!

Soms heb je dat weleens: zo´n dag dat je de hele dag bezig bent, maar aan het eind van de dag het gevoel hebt, dat je niets gedaan hebt! Zo´n dag had ik vandaag.

Als naar gewoonte stond ik om 5 uur op. Ik vind het altijd fijn om vòòr half 7 de was van de vorige dag weggewerkt te hebben. Dan heb ik daar de hele dag geen omkijken meer naar. Daar was ik dus wèl mee bezig, maar zo´n dagelijkse routine geeft je niet direct het gevoel, dat je iets presteert. Dat is gewoon gewoon.

Na het ontbijt kwam er een noodkreet van Koos. Of Willem hem asjeblieft even op Zuidplein wilde brengen, want anders zou hij niet op tijd op school zijn. Maar Willem moest nog douchen en vroeg, of ik het soms ´even´ wilde doen. Ja, OK dan maar. Moeder ´Taxi´ startte d´r brik wel. Koos moest de metro van 7.55 uur op Zuidplein hebben en we arriveerden daar om 7.54. Ik had weliswaar klotsende oksels vanwege drukte op de wegen, donker, regen, slecht zicht. Maar goed. Koos had het gehaald en daar ging het tenslotte om :-).

Het was dik half 9, toen ik thuis kwam. M´n gewone rondje wachtte. Ik wil altijd om 10.00 klaar zijn met de bovenverdieping. Dat lukt ook eigenlijk altijd wel. Vandaag was het ietsiepietsie méér werk, want ik verschoonde de twee bovenste bedden van de stapelbedden op de grote jongenskamer. Maar rond tienen was ik beneden en had zin in koffie. Nou ja, niet eens zozeer in koffie, maar meer nog in de flapjacks, die Maria en ik gisterenavond nog even gebakken hadden. Ik heb de Koekjesbijbel van Rutger Bakt bij de bieb geleend. En daar móest natuurlijk iets uit gemaakt worden :-).


Maaike en Maria waren allebei thuis en met z´n drietjes namen we lekker even pauze!

Daarna was de ochtend snel om met niets bijzonders. Ik kon niet echt een klus ter hand nemen, want Maria en ik moesten om kwart over 12 in de auto zitten naar het Sophia Kinderziekenhuis. Vòòr die tijd legde ik de webshopbestellingen vast klaar. Juist gisterenavond was de 1500ste bestelling van dit jaar binnengekomen. Echt leuk, dat m´n sjoppie langzaam maar zeker groeit :-).


Om kwart over 12 reden we weg. De lunch verorberde ik rijdende weg. Soms is het niet anders. We hadden onze eerste afspraak om 13.00 uur en de volgende om 15.00 uur. Tussendoor zaten we in de wachtkamer. Ik had m´n breiwerk bij me, maar evengoed duurde het best lang, voordat het 15.00 uur was. Eindelijk was het zover. En dan ga je toch zitten wachten tot je naar binnen geroepen wordt. Maar zover kwam het niet. De receptioniste kwam naar ons toe en vertelde dat de psycholoog een crisisgeval had en helaas de afspraak moest annuleren. Even baalde ik flink. Daar zit je dan zó lang op te wachten. Maar ja, als je eigen kind in een crisis zit, wil je ook, dat het goed geholpen wordt. Weer: soms is het niet anders. Nu mogen we maandag opnieuw opdraven. Dan doen we gewoon een volgende poging.

Dat we vroeger buiten stonden dan gepland, had nog wel een voordeel: het viel mee met files. Hoewel het toch raar druk was, zo midden op de middag! Steeds knipperden de lichten en moesten we remmen en naar 70 of naar 50 met de snelheid. Bij de verkeerslichten direct na de afrit naar Alblasserdam schrok ik me naar. Ik stond voor het licht te wachten, toen er ineens een man naast m´n auto stond en op m´n raam tikte. HUH? Hij vertelde me, dat m´n remlichten het niet deden! OEPS! Wat gevaarlijk! Ik ben meteen langs de garage gereden. De monteur heeft er even naar gekeken, maar kon het niet direct vinden. Ik moest een afspraak maken. Maar nu durf ik natuurlijk niet meer te rijden :-(.

Thuisgekomen was de middag zomaar voorbij. Ik kon nog net de pakjes naar het postkantoor gaan brengen en daarna de keuken in voor het avondeten. Ik had iets op het menu, waar ik de hele dag al van liep te kwijlen. Ha, ha. Geroosterde groenten. Dat vind ik zoooooo lekker. Ik ben vergeten een foto te maken. Maar wat heb ik gesmuld! Ik had zoete aardappels, koolraap, ui, tomaat en venkel geroosterd. Lekker met olijfolie, grof keltisch zeezout, wat uienpoeder, wat chilipeper en wat aardappelkruiden erover. Verder kookte ik aardappels, warmde een restje vlees en jus op en trok een pot witte bonen in tomatensaus open. Als toetje was er custardvla, die ik gisteren maakte.

Na het eten deden we met z´n allen even het avondrondje. De één moet dan kachelhout halen, de ander vuilnis naar de container brengen, een volgende ruimt de tafel af en weer een ander ruimt de vaatwasser uit en in. Met z´n allen ben je zo klaar. Zelf hing ik nog even een was op en zette er nog eentje aan. Ik had gisteren niet gewassen vanwege de workshop en ik wilde het niet laten oplopen. Als ik elke dag 2 en soms 3 wassen doe, hou ik het precies bij.

Ik had een luie avond. Eerst heb ik een tijdje gezongen met Willem achter de piano. Daarna een poosje gebreid. Na de koffie pakten Maria en ik nog wat dozen meel en bakmixen uit voor de shop. Maar ik vond het verder geschoten. Qua productie/werk zou deze dag verder toch niets meer worden. Het was en bleef zo´n dag: veel bezigheden, maar ´niets´ gedaan. Geeft niets, hoor! Het werk loopt niet weg :-).

woensdag 28 november 2018

Lekker bezig

De dagen rijgen zich aaneen. Gevuld van de vroege morgen tot in de avond. Maar gelukkig zonder dat het ´druk´ aanvoelt. Ik ben zomaar lekker bezig.

Vorige week heb ik de flanellen lakens maar eens opgezocht. Vreselijk ouderwets, maar zoooo heerlijk warm en zacht! Ik heb ze nog van m´n uitzet. Mijn moeder was nogal van een degelijke linnenuitzet voor d´r dochters. Stapels handdoeken, theedoeken, gastendoekjes, washandjes, badlakens, beddengoed en tafellinnen had ik dus, toen we trouwden. Dat was overigens een heel verklaarbare gedachte van mijn moeder, want ze was nog van vòòr de oorlog en had de na-oorlogse textielschaarste meegemaakt. Tot het beddengoed behoorden moltons, hoeslakens en bovenlakens. Die bovenlakens waren er dan weer in verschillende categorieën: ´gewone´ lakens, mooie lakens (met broderie of mooi borduurwerk) voor als je ziek zou zijn, of voor als je een baby zou krijgen en je netjes in je kraambed diende te liggen en tenslotte waren er ook de flanellen lakens van het merk Reumanella. Die waren voor als het heel koud zou zijn. Nou, koud was het zeker, die eerste winters van ons huwelijk! We hadden een huis wat werd verwarmd door gevelkachels en er was dus geen CV. Boven en in de keuken was het steenkoud en in de winter stonden de ijsbloemen op de ramen. Dat kennen we allang niet meer. De winters van nu zijn veel minder koud en bovendien hebben we een veel beter verwarmd en veel beter geïsoleerd huis. Toch leek het me heerlijk om die flanellen lakens weer eens voor de dag te halen. Het is vast heel kinderachtig, maar ik heb me de hele dag lopen verheugen op het moment dat ik ´s avonds in m´n bed zou stappen. Ha, ha,



Zowel vorige week als deze week gaf ik een workshop ¨Bak je eigen brood¨. Ook daarmee was ik best druk. Maar het geeft zóveel voldoening! Ik doe het echt graag. Vorige week heeft iemand wat foto´s gemaakt van ´juf´ Teunie en die naar me gemaild. Grappig om mezelf zo ´jufferig´ bezig te zien :-).




Het waren erg gezellige ochtendjes.

We waren ook druk met maar liefst twéé bruiloften achter elkaar, vorige week. Op donderdag trouwde een zoon van een zus van Willem. Op vrijdag een dochter van een andere zus. Donderdags had Willem de middag vrij genomen van zijn werk, zodat we de trouwdienst konden bijwonen. En zowel donderdagavond als vrijdagavond bezochten we de recepties. Altijd leuk, om dan weer eens wat familie te spreken!

Op zaterdagmiddag was het dan weer de beurt van míjn familie. We gingen op verjaardagsvisite bij een nichtje. Zo gaat dat als je aan beide kanten een flinke familie hebt. Soms is het wel een beetje véél om bij te houden. Maar als het even kan, zorgen we dat we erbij zijn, als er iets te vieren is. Dan zie je elkaar tenminste regelmatig. Dat moet je niet laten wachten totdat er begrafenissen zijn, is mijn mening.

Bij de tijd van het jaar hoort natuurlijk ook het extra bakwerk in de keuken. Zo kwam m´n wonderpan ook weer eens tevoorschijn. Die had ik best lang niet gebruikt. Zaterdag kwam het echter handig uit, die pan. Ik mixte van twee pakjes vruchtencake een cakebeslag, deed dat in mijn wonderpan en zette die vlak voordat we naar mijn nichtje gingen op een laag pitje op het gasfornuis. Toen we thuiskwamen was de cake klaar. En van zo´n joekel doe je dan meteen drie dagen. Lekker en handig!


Hans had zaterdag z´n eerste ´bomenklus´: hij moest een uit de kluiten gewassen boom omkappen. Een kolfje naar zijn hand, nu hij daarvoor alle spullen heeft en geleerd heeft hoe het moet.



Deze week is hij weer drie dagen naar school in Arnhem. Dit keer niet om te zagen, of te kappen, maar om alles te leren over boomveiligheidscontrole. Hopelijk haalt hij daarvoor deze week z´n certificaat. Aan het oefenmateriaal zal het niet liggen. De mannen (er zijn alleen mannen op die cursus) bestuderen echt heel aparte bomen ;-). Het is mooi in het bos!



In het huisje van Leendert en Thea wordt nog steeds stevig geklust. Ze zitten nu waterdicht. Ook niet onbelangrijk ;-). Ook is het kozijn in de aanbouw geplaatst. Zo wordt het allemaal wat behagelijker!



Leuk om te zien hoe iedereen zo lekker bezig is. Maar zo´n verbouwing laat ik graag aan een ander. Ik moet er niet aan denken!

Laat mij maar lekker huismussen. Ik moet er regelmatig uit naar scholen of -peuten of -logen en dat is precies genoeg om niet te verkluizenaren (nieuw woord :-)).

woensdag 21 november 2018

Advertorial

Spelregels
Vooraf even de ´spelregels´ voor wie hier nog maar kort meeleest en zich afvraagt: ¨Een advertorial op deze blog? Hoezo?¨ Aan de linkerkant van m´n blog (en soms bovenaan) draaien banners van adverteerders. Dit zijn speciaal geselecteerde adverteerders, die producten of diensten aanbieden, die passen binnen ¨Eenvoudig Leven¨. Niet zelden ken ik de mensen en/of hun producten of diensten persoonlijk en kan ik uit eigen ervaring ze van harte aanbevelen.
Voor nieuwe adverteerders schrijf ik altijd een advertorial, om ze goed onder de aandacht te brengen. Terugkerende adverteerders vragen soms ook, of ik een advertorial wil schrijven. Bijvoorbeeld om aandacht te vragen voor een nieuw product, een actie, of iets dergelijks.
Omdat niemand zit te wachten op verborgen reclame, geef ik zo´n bericht altijd de titel ´Advertorial´ mee. U kunt dan zelf beslissen, of u verder wilt lezen, of de reclame aan u voorbij laat gaan. Elke maand verschijnt er maximaal één advertorial.
Deze maand schrijf ik over Outback Explorers. Outback Explorers adverteert regelmatig op deze blog en ik heb al eens eerder geschreven over hun unieke vorm van therapie en/of coachen van jongens. Inmiddels is er veel nieuws. Tijd om Outback Explorers weer eens voor het voetlicht te halen!

Over Outback Explorers
Outback Explorers is opgericht door Karel Post. Hij is een jongenstherapeut in hart en nieren en heeft een unieke manier van therapie ontwikkeld. Het meest opvallende in zijn manier van therapie-geven is, dat hij niet met jongens aan tafel gaat zitten, maar letterlijk met ze aan de slag gaat. Al hout hakkend, vuurtje stokend, survivelend, of wat dan ook, gaat praten immers stukken gemakkelijker! Deze aanpak is verfrissend en heel effectief (kan ik uit ervaring vertellen).
Karel (en ook de andere therapeuten van Outback Explorers) is christen en dat vind je in de werk- en denkwijze terug. Zo is de basis: LIEFDE VOOR ELKAAR en zijn ´HEB ELKAAR LIEF´ en ´NIET ¨IK¨ MAAR ¨SAMEN¨´ belangrijke Bijbelse principes die in de therapieën een hoofdrol spelen.

Voor wie? Voor jongens!
Voor wie en in welke situatie kan Outback Explorers iets voor je betekenen? Ik schreef al, dat Karel een echte jongenstherapeut is. En zo is Outback Explorers ooit ook begonnen: met therapie aan jongens, vooral in de puberleeftijd. In die periode kun je met je zoon in een heftige, problematische periode belanden en is het fijn om hulp te krijgen. Hulp voor het kind en hulp voor de ouders/opvoeders. Die specifieke jongenstherapie is nog altijd een significant onderdeel van het therapie-programma, wat Outback Explorers biedt. Zit je zoon niet goed in zijn vel, of zijn er gedragsproblemen? Is hij té teruggetrokken, of juist té aanwezig? Zit je enigszins met de handen in het haar, omdat je niet goed weet, hoe je met je zoon in contact kunt komen, of blijven? Kijk dan voor de JONGENSTHERAPIE van Outback Explorers hier.

Voor mannen!
De jongenstherapie stopt niet, wanneer jongens een jaar of 18 zijn. Outback Explorers kan eveneens iets betekenen voor MANNEN. Ook de therapie voor mannen vindt plaats in een omgeving, die uitnodigt om iets te dóen en zo tot een gesprek te komen. Mannentherapie is er voor mannen, die ondersteuning nodig hebben in een moeilijke levensperiode, die relatieproblemen hebben, die vastlopen op hun werk, of tegen andere problemen aanlopen. De drempel om bij Outback Explorers aan te kloppen is echt niet hoog. Je kunt namelijk gewoon bellen voor informatie of een gratis kennismakingsgesprek!


In groepen!
Als laatste vorm van therapie noem ik de groepstherapie. De doelgroep voor deze therapie is: jongens tussen de 8 en 18 met problemen op het gebied van adhd, odd, ass etc. Overigens is het niet perse nodig om een diagnose te hebben om aan deze therapie deel te nemen. De groepstherapie heeft de naam ¨TOP-ROPE¨. Tijdens deze therapie gaat het kind/de jongere samen met een buddy (vaak de vader) in de groep aan de slag. Regelmatig worden de grenzen opgezocht. In de groep maakt de deelnemer kennis met de kracht van de groep. Samen sta je immers sterk(er). De jongens zijn tijdens deze therapie actief bezig in de natuur met bijvoorbeeld mountainbiken, bruggen bouwen, kompas lopen, klimmen enzovoorts. De buddy maakt met de deelnemer precies hetzelfde mee en dat zorgt ervoor dat het geleerde in de thuissituatie makkelijker wordt vastgehouden en toegepast. Ook voor mannen is er trouwens groepstherapie. Dat zijn de zogenaamde mannenweken. Nieuwsgierig geworden? Bel of mail voor meer en vrijblijvende info!
 


Waar?
Enkele jaren geleden zijn wij zelf ook met één van onze zonen bij Karel geweest voor jongenstherapie. In die tijd moesten wij er nog voor naar Kootwijkerbroek. Dat is vanuit Alblasserdam best een lange rit (die we er overigens graag voor over hadden). Maar intussen is het aantal therapeuten van Outback Explorers flink uitgebreid en kun je op meerdere locaties terecht. Alle therapeuten werken volgens dezelfde methode en in alle plaatsen vind je een bijzondere therapie-locatie. Je kunt nu terecht in: Kootwijkerbroek, Driebergen, Zevenhuizen (Z-H), Yerseke en Rouveen. 

Ervaar het zelf!
Ik heb lang nog niet alles verteld over Outback Explorers. Op de websitevind je nog veel meer interessante en leerzame info om te lezen en te bekijken . Je vindt daar ook de unieke 100% vader App. Denk je: dat is wel iets voor mij, mijn zoon, mijn man, mijn vriend? Aarzel niet en neem gewoon contact op met Karel of één van de andere therapeuten!

Tenslotte
Misschien zoek jij geen hulp, maar ben je juist iemand die vastgelopen jongens wil helpen. Dan is er goed nieuws! Karel heeft zijn methode beschreven en omgezet naar een franchiseformule. Zijn wens is, dat nog veel meer jongens op deze manier geholpen kunnen worden en is op zoek naar mannen met gevoel voor ondernemersschap en met een hart voor jongens.

Ben jij christen, man en kun je je helemaal vinden je in Karels hulpverleningsconcept? Klik dan hier

maandag 19 november 2018

Opruimen, feest en soep

Tja. Het 100 zakken en/of dozen project van 2018.... Het is nog niet klaar! Ik moest nog 19 zakken en we hebben nog maar een paar weken te gaan. Ik heb er daarom vorige week toch nog maar weer een klein slingertje aan gegeven. Er verdween een vuilniszak met kleding naar de kledingcontainer en ik verzamelde wat spulletjes voor de Kringloopwinkel. Samen telt dat voor 1.



En verder vulde ik een bananendoos vol spullen van Dirk. Die mogen fijn in zijn eigen huis gaan wonen :-). Veel boeken, tijdschriften, een oude schoolagenda, wat kabeltjes...Dat ruimt hier lekker op en wordt zeker nog vervolgd. Ik kan minstens nog zo´n doos vullen met spullen, die hier zijn blijven liggen. Maar dat is voor later. Voor nu heb ik toch maar mooi weer 2 zakken/dozen uit m´n huis verwijderd en hoef ik er nog ´maar´ 17.


Kijk: bloemen op tafel. Ik ben verwend! Gezellig, he!


En donderdag, zo aan het einde de middag, kwam de dagelijkse vraag: ¨Wat eten we vandaag?¨. De vraag kwam per app. Ik stuurde het antwoord ook per app.





Snijbonen, rundvlees, gekookte aardappels, vruchtengriesmeel. Hollandser kan niet, geloof ik. En dat is wat we hier toch het liefste eten. Ouderwets hè? Zelf eet ik al jaren nauwelijks vlees. Inmiddels heb ik een medestander: Jan is ook gestopt met vlees eten. Niet dat hij het niet lust, maar vanwege het milieu. Prima hoor. Ik vind dat wel mooi, als jongeren over zulke dingen nadenken.

Intussen zat er nog een kinderfeestje in het vat: dat van Henk. Hij was in de zomervakantie jarig en het was nog niet met zijn vriendjes gevierd. Henk zit in groep 8 en het was dus meteen ons laatste basisschool-feestje. Niet dat ik daar heel rouwig om was. Het is altijd leuk, maar toch ook altijd wel een klus. En na zo´n 80 feestjes bedacht en uitgevoerd te hebben, vind ik het wel genoeg ;-).

Maar goed. Henk z´n laatste basisschoolfeestje was uiteraard super belangrijk en ook spannend voor hem. Hij nodigde 8 kinderen uit zijn klas uit en die kwamen vrijdagmiddag rond half 6 binnenrollen. De tafel was hier al gedekt. Ik wilde met de kinderen gaan gourmetten. Toen onze oudste 12 werd (en dat is al 18 jaar geleden!), heb ik 2 gourmetstellen aangeschaft om zijn groep-8-feestje te vieren. Destijds was dat best een happening: gourmetten. De stellen kwamen elk jaar wel enkele keren op tafel. De laatste keer was vorig jaar met Kerst. En ik had vastgesteld, dat de pannetjes nu écht versleten waren! De anti-aanbaklaag liet los en dat is niet echt gezond. Ik had al eens gekeken waar ik nieuwe pannetjes kon kopen, maar het was er nog niet van gekomen. Nu puntje bij paaltje kwam, heb ik geen nieuwe pannetjes gekocht, maar daarvoor in de plaats een tafelgrill xxl (eentje van een meter). Willem had een klusje voor iemand gedaan en daar een bol.com-kadokaart voor gekregen. Die was hiermee goed besteed.
Ik kocht vlees met een 30% korting sticker, sneed zelfgebakken brood in vieren, zorgde voor salade, kruidenboter etcetera en het feest kon beginnen.

De kinderen zaten gezellig te grillen, te kletsen en te smikkelen. Het was erg leuk. Die grillplaat beviel me prima. Ik vind het heel wat beter dan dat gedoe met die ieniemienie pannetjes.

Na het eten kreeg Henk kadootjes. Wat is hij verwend! Toch wel leuk, als je zo´n feestje nog tegoed hebt, zo´n 3 maanden na je verjaardag :-).

En toen was het tijd voor het toetje: een ijsje bij de Hema! Terwijl Willem en Hans met twee auto´s vol kinderen naar de Hema reden, ruimde ik snel de etensrommel op en zette alles klaar voor de Bingo. Maria was ´s middags kadootjes gaan shoppen en we hadden alles ingepakt. Er waren 3 categorieën kadootjes: 1, 2 en 3. Wie het eerst 1 rijtje cijfers vol had, mocht een kadootje uit categorie 1 uitkiezen. Wie het eerst 2 rijtjes had, koos iets uit categorie 2. En wie het eerst de hele kaart vol had, mocht iets uit categorie 3 kiezen. Alle kinderen hadden uiteindelijk minimaal 2 kadootjes en toen was het tijd om naar huis te gaan.

Henk kan terugkijken op een gezellig en geslaagd feestje.





En toen was het alweer zaterdag! Tijd om de pompoen eens aan te snijden. Ik had een grote pompoen gekocht, die na Halloween voor de halve prijs lag. Zo´n joekel, die dan naar je ligt te lonken: maak soep van mij, maak soep van mij. Ja hoor! Ik neem je mee!

Ik maakte van 1/3 van de pompoen de aller-, allerlekkerste pompoensoep. Zó lekker, dat het overige stuk pompoen ook op de nominatie staat om soep te worden :-). Pompoen met gember en appel. Als ik eraan denk zal ik deze week het recept uitschrijven. Voor nu is het weer even genoeg geblogd :-).



Als afsluiter de regenboog, die hier vanmorgen zo mooi te zien was.



woensdag 14 november 2018

Evenwicht

Het is altijd fijn als er evenwicht is: werk, maar ook ontspanning. Lichamelijk zwaar werk en lichamelijk licht werk. Denkwerk en doe-werk. Dagen die ´kloppen´. Meestal zijn dat in je beleving ´gewone´ dagen. Maar daarom zijn het eigenlijk ´bijzondere´ dagen! De afgelopen dagen waren zulke gewone, bijzondere dagen. Zó gewoon, dat je ze zou vergeten. Maar nee, daar zijn ze nu juist te bijzonder voor. Dus blog ik over gewone, bijzondere dagen :-). Dagen die in evenwicht zijn.

Zaterdag gingen we na het bakkie koffie bij schoonmama bij het huisje van Leendert en Thea kijken. Daar was weer heel wat gebeurd. Er is een betonnen vloer gestort en Leendert heeft het geraamte van de aanbouw gezet. Wat een enorme woonkamer is het nu geworden! En lekker licht door de lichtstraat in het dak.






Willem had zin om er even tussenuit te gaan. Goed plan! Ik had de hele week gedraafd en ook wel zin om wat anders te zien dan de Karper. Toen Henk hoorde, dat we naar de markt zouden gaan, wilde hij maar al te graag mee. En dus gingen we gezellig met z´n drieën. Nu eens niet naar de markt in Rotterdam, maar in Delft. Willem was de laatste tijd een paar keer voor z´n werk in Delft geweest en het leek hem leuk om daar eens in z´n vrije tijd een kijkje te nemen. Normaal gesproken komen wij daar nooit.


De markt was super gezellig. Wel veel en veel kleiner dan in Rotterdam en ook behoorlijk toeristisch. Maar vooral: oer-Hollands. Dat kan je van de markt in Rotterdam niet bepaald (meer) zeggen.



De mannen wilden vis eten. Ik hield het op een patatje. Heeeeeeel slecht ;-). Want op zaterdagavond staat er ook altijd patat op het menu. Zomaar twee keer patat op één dag!


We drentelden wat rond op het plein bij de Nieuwe Kerk en gingen twee schoenenwinkels binnen om voor Henk nieuwe schoenen te kopen. Dat lukte helaas niet. Hij zit dan ook echt ´tussen man en dwaas in´ met z´n maat 39: te groot voor kinderschoenen en te klein voor herenschoenen.


Het was echt heerlijk om even zomaar wat te boemelen. Dat was veel te lang geleden ;-).

Thuis gekomen deed ik de laatste zaterdag-karweitjes en zorgde dat ik klaar was, voordat iedereen thuis zou komen. Zonder speciale reden (het kwam gewoon zo uit) kwam op deze zaterdag het hele gezin op de patatten af. Iedereen was er, behalve Gerwin, die op oefening was. We zaten dan ook met z´n zeventienen aan de patat! Het was maar goed, dat Willem zoveel aardappels geschild had!


Het was een gezellige drukte. Ook dat was veel te lang geleden ;-).

En na die volle, drukke zaterdag hadden we een rustige zondag. Die rust wilde ik op maandagochtend nog wel even vasthouden. En daarom ontbeten we gezellig bij kaarslicht. Dat warme kaarslicht op de nuchtere maandagochtend is best speciaal. Kan ik iedereen aanraden :-).


Maar toen iedereen naar werk en school verdwenen was, zette ik er toch maar even flink de sokken in. Ik vind het altijd fijn om aan het begin van de week wat extra klusjes te doen. Later in de week komt daar vaak niet meer van.

Ik besloot om Willem z´n nachtkastje eens onder handen te nemen. Willem houdt niet van rommel op z´n nachtkastje en heeft een heel speciale manier van z´n nachtkastje opruimen: laatje open, alle rommel in het laatje laten vallen, laatje dicht. Kijk, dan is alle rommel in één veeg weg. Ha, ha.

Maar goed. Intussen zat dat laatje nu echt propvol met troep. Echt een giller wat ik er allemaal uithaalde. Om maar wat te noemen: knijpers, drie (!) nagelschaartjes, een plamuurmes, een schroevendraaier, pennen, horloges, paracetamollen, tig usb-sticks, een cd met preken, kabeltjes, brillendoekjes, een scheermes en, o ja, ook best nog aardig wat muntgeld. Dat stopte ik in de leuke-dingen-pot. Verder werd alles netjes op de juiste plaats gebracht. Aan het eind van het verhaal was het nachtkastje zo goed als leeg. Heerlijk hoor, zo´n klusje beetpakken!


Ik moet dan altijd oppassen, dat ik niet doordraaf en vervolgens niet toekom aan het gewone werk. Maar dat heb ik niet laten gebeuren. Ik wilde om 12.00 helemaal aan kant zijn: alle bedden opgemaakt, de wassen aan de lijn, het hele huis gestofzuigd, het aanrecht leeg, dat. Zo had ik de hele middag om in m´n shop te werken. Daar moest van alles worden besteld, ingepakt en opgeruimd.

Ik kreeg een sms-je van de groenteboer. Of ik langs wilde komen. Ja natuurlijk! Ik had ze gemist! Ze waren véél te lang op vakantie geweest. Nee hoor, grapje. Die vakantie was ze natuurlijk van harte gegund. Als vanouds reed ik even na vieren met mijn pakketjes naar de post en ging bij de groentekraam langs. M´n auto werd netjes volgestopt en ik voelde me de koning te rijk met mandarijnen en kiwi´s en peren en bonen en paddenstoelen en bloemkolen en nog veel meer.

´s Avonds rond de koffie kwam Hans thuis. Die was weer naar school geweest in Arnhem, waar hij leert voor European Tree Worker. Hij was helemaal opgetogen, want hij had na schooltijd een klimuitrusting aangeschaft. Het hele spul werd natuurlijk aan de hele familie gedemonstreerd. Vooral Leendert stond erbij te springen. Die heeft vaak in de klimhal geklommen en ziet een klimpartijtje in bomen ook wel zitten. Ik moet er maar niet teveel bij nadenken, als ik in gedachte die knullen hoog in bomen zie zitten. Brrr.


Gisteren ging een groot deel van de middag en avond voorbij met het voorbereiden van de workshop ¨Bak je eigen brood¨ van vanmorgen. Het is altijd een hele klus. Maar ik merkte, dat ik alweer wat routine kreeg, nu ik het voor de derde keer dit seizoen deed. Dan gaat het allemaal wat meer ontspannen.


De deelnemers vandaag bezorgden me een ochtend met een gouden randje. Het was genieten!

Vanmiddag ben ik een tweede poging gaan doen om Henk aan schoenen te helpen. Er zaten gaten in z´n schoolschoenen en dat is niet echt fijn. We reden naar Papendrecht en zijn daar bij de Nelson uiteindelijk goed geslaagd. Heerlijk om dat van m´n lijstje te kunnen schrappen! Dat maakt je ´gewone, bijzondere dag´ helemaal goed!

En zo rijgen de dagen zich aanéén. We zitten al weer op de helft van de week!