maandag 15 januari 2018

Een vreemde, onvergetelijke, emotionele zondag

Wat hebben wij een onbeschrijfelijke zondag gehad. Ik kan er geen woorden voor vinden. Wat is er gebeurd?

Zaterdag had Leendert een uitje met zijn collega's. Ze hadden het met elkaar geregeld: eerst karten en daarna uit eten. Leendert werkt op een bouwbedrijf en de jongens onderling hebben het fijn met elkaar. Echte maten, dus.

Zondag zou Leendert bij zijn vriendin, Thea, zijn. Ze zijn altijd de ene week bij ons en de andere week bij haar thuis op zondag.

Midden in de nacht van zaterdag op zondag werd ik wakker van de ''ping'' van mijn mobieltje. Dat heb ik altijd op mijn nachtkastje liggen, omdat het ook mijn wekker is. Ik keek op mijn schermpje en zag, dat Leendert geappt had: Ik ben bij Thea, hoor. "Vreemd,'' dacht ik nog, ''dat hij dat schrijft. Dat was toch immers de bedoeling?" Willem was ook wakker geworden en vroeg wat er was. "O, Leendert. Dat hij bij Thea is." Ik had het vage gevoel, dat er iets was. Maar redeneerde: hij wilde zeker even appen, omdat wij verder niets hadden afgesproken over vervoer enzo. Normaal gesproken zou ik even gevraagd hebben, hoe hij het geregeld had. Maar dat was deze keer niet gebeurd. Afijn, Willem en ik dommelden snel weer in.

De volgende morgen stonden we bijtijds op. Willem ging naar beneden en ik ging liggen lezen. Even later kwam Willem met een ontdaan gezicht naar boven: "Teun, een collega van Leendert is vannacht verongelukt."

Neeeeeeeeeeeee.

Wat vreselijk is dit. Echt zo heel erg.

De jongens waren aan het eind van de avond uit elkaar gegaan. Drie jongens reden in één auto naar Ambacht. Maar op de brug tussen Dordrecht en Zwijndrecht ging het mis. Een uur nadat ze uit elkaar gegaan zijn, kregen de mannen bericht van hun baas )*: één collega (20 jaar nog maar) is overleden, een ander zwaargewond geraakt en een derde lichtgewond.

Je begrijpt dat achter deze zinnen werelden van verdriet liggen.

En oh, wat een wonder, als het dan je eigen kind (nog) niet betreft! Iets wat toch de grootste vrees van ouderharten wel is.

Het was door dit gebeuren een erg emotionele zondag. Zo'n groot, nameloos verdriet. Daar kom je niet zomaar over uitgedacht en uitgepraat.

En dan wordt het toch weer maandag. En moest Leendert aan het werk. Uiteraard was er eerst een bijeenkomst bij hem op het bedrijf. Het hele gebeuren heeft ook grote praktische gevolgen, want er zijn ineens drie timmermannen minder in het niet zo grote bedrijf. Eén van de betreffende knullen was Leendert z'n directe werkmaatje. Dus ook in die zin, zal hij er de hele dag mee geconfronteerd worden.

Iedereen is nu weer naar school en werk. Willem zelfs met appeltaart, want hij is jarig vandaag. Zo raar om dan met een feestelijke taart onder je arm de deur uit te stappen. Het voelt allemaal erg dubbel.

Mijn plicht roept. Ik ga dus maar aan de slag. Weliswaar niet met de (ouderwetse) vreugde, die ik zaterdag in mijn werk ondervond. Maar toch. Het moet maar. En het is de oude wijsheid van mijn (allang geleden overleden) oma: werken, eten en slapen. Dat is het beste voor een mens.

)* wij zeggen hier gewoon altijd nog ''baas''. Ik weet het: een hond heeft een baas enzovoorts. Maar hier is ''baas'' zeggen en ''werkgever'' bedoelen helemaal hetzelfde.