woensdag 28 februari 2018

Wederwaardigheden

Het is een ouderwets woord: wederwaardigheden. Maar als je de definitie opzoekt, dan komt je tegen: dingen die iemand meemaakt, wisselende lotgevallen. En dat is, zoals het vaak is, in het leven. Vreugde en verdriet liggen vlak naast elkaar en vloeien niet zelden ook in elkaar over.

Er is zeker vreugde in ons leven. Maar tegelijkertijd wordt die vreugde overschaduwd door van alles en nog wat. Niet in de laatste plaats door de ziekte van Maria, waar we zo ongeveer elk uur van de dag bij bepaald worden. Maar ook door andere gebeurtenissen. Vanmorgen overleed een oom van mij. De oudste broer van mijn moeder. Zomaar in een paar jaar tijd, zijn alle drie de broers van mijn moeder overleden en zie je een geslacht gaan. Het zou vandaag de verjaardag van mijn moeder geweest zijn. En zo ben je door die datum én door het overlijden van haar oudste broer veel in gedachten en is er pijn en verdriet.

We leven mee in het verdriet van onze familieleden, maar tegelijkertijd verheugen we ons ook over de kleine en grote vreugden in ons gezin. Gisteren kregen we een appje in onze gezinsapp van Leendert, waarbij de trots en blijdschap bijna van het scherm spatten. Helemaal onverwachts kreeg hij van zijn baas een spiksplinternieuwe werkbus. Geweldig! Echt een hele grote verrassing voor hem!




Henk was vandaag een dagje in het gezin van mijn zus. Eerst lekker een paar uur naar het zwembad. En daarna genieten van ijspret op de vijver achter hun huis.



Koos had ook wel zin om de ijzers onder te binden. Hij dook in onze voorraad schaatsen, maar vond er geen paar in zijn maat. Maar geen nood: even naar de kringloopwinkel en voor 7,50 een paar prima noren gescoord. Weliswaar ouderwetse modellen, maar een kniesoor die daarop let, toch?


Het ijs is trouwens echt niet overal betrouwbaar, hier. En daar kwamen er een paar vanzelf achter. Jan zakte er door (vlakbij de kant) en kwam tot zijn middel toe nat thuis. Hans moest vandaag voor zijn werk wilgen knotten, die half over het ijs hingen. Daarbij haalde hij ook tot twee keer toe natte voeten. Er liggen hier dus wat schoenen met proppen kranten erin op de verwarming, in de hoop, dat die morgenochtend weer droog zijn ;-). En de wasmachine deed de rest...

Maria kreeg vanmiddag haar mentrix op visite. Erg aardig, zo in de vakantie! Maria heeft inmiddels 3 maanden van het schooljaar gemist en het is lastig om te kunnen inschatten wanneer en wat ze kan inhalen/weer oppakken. Het is wat het is.

Mijn dag was vandaag vol afwisseling. Ik was de hele ochtend op pad. Eerst heb ik ingrediënten ingeslagen voor het koken voor de kookrubriek, die ik eens in de vier weken maak. Daarna heb ik spulletjes ingekocht voor DV volgende week, als ik een klasje op bezoek krijg, met kinderen, die over ´de bakker´ werken. Zij komen broodjes bakken. Daarna naar de molen voor nieuwe voorraad bakproducten voor de shop. Intussen had ik een appje van Willem gekregen, dat hij de daglichtlamp kapot had laten vallen, die nodig is voor het fotograferen van de gerechten voor de kookrubriek. Of ik ´even´ langs de Foka wilde rijden voor een nieuwe lamp. De Foka is in hartje Rotterdam en ik ben echt geen held in stadsrijden. Maar goed. Ik wilde niet kinderachtig zijn en toog met moed (en angst en beven) naar de Foka. Ik was blij toen ik veilig en wel mét een auto vol meel én de daglichtlamp thuis kwam. Maar toen was het dan toch al tegen twaalven!

Ik stelde daarom het maken van de kookrubriek maar uit tot vanavond. Eerst even een bak koffie. En intussen kwam Koos met z´n schaatsprobleem en kwam er daardoor zomaar een onverwachts ritje naar de kringloopwinkel oppiepen. Dat was verder geen probleem, want ik moest toch op pad om Maria op te halen, die bij Trijnie in Dordrecht was. Zo gebeurd, zou je zeggen. Maar dat is dan de verkorte versie. De werkelijkheid was: eerst een vriend van Koos ophalen, dan naar de kringloopwinkel in Dordt, daarna Koos en vriend bij het Centraal Station afzetten, vervolgens naar Trijnie rijden, daar even een bakkie koffie drinken en uiteindelijk met Maria naar huis. Al met al ben je dan weer twee uur verder.

Afijn. De volgende programmapunten waren: het bezoek van Maria´s mentrix, het inpakken van de webshopbestellingen, het wegbrengen van de pakketten, het koken van de warme maaltijd (worteltjes met vis, mmmm) voor 8 personen, eten, de keuken opruimen, koken voor de kookrubriek,


nog maar een was ophangen en dan eindelijk, eindelijk ook nog ff wat voor mezelf doen. Stukje haken aan een deken én nog even spinnen van de Merinowol, die ik op marktplaats kocht.





Er past toch eigenlijk best veel in één dag ;-).

maandag 26 februari 2018

Over pap, soep en hete thee enzo

Met nog een venijnig koud staartje winter deze week, komen er vooral verwarmende gerechten en warme dranken uit mijn keuken. Pap, soep en hete thee, zeg maar. Heerlijk hoor!

De schoolgaande kinderen hebben deze week vakantie. De werkenden moesten vanmorgen al vroeg de kou in. Vooral voor Hans, die buiten werkt, is het wel een beetje afzien. Hoewel het zonnetje een hoop goed maakt! Wat zijn deze dagen, naast koud, toch vooral heerlijk licht!

Willem moest ook gewoon naar zijn werk. Hij heeft alleen vrijdag een vrije dag genomen, om samen met Jan weer een stuk Pieterpad te gaan lopen. Dat plan staat echter op losse schroeven, want als er geschaatst kan worden, gaat Jan liever schaatsen. Wel, dat Pieterpad zal niet weglopen. We passen het programma dan gewoon een beetje aan. Lopen doet Willem toch wel. Want hoewel het vanmorgen om zes uur best koud was met min zes graden en wat wind, ging hij gewoontegetrouw toch zijn maandagochtendwandeling maken. Een kilometer of 5 wandelen in de stilte van het molengebied. Er waren alleen wat fotografen op de been, die hun indrukwekkende camera´s in stelling brachten om de zonsopkomst te fotograferen.

Willem kwam opgefrist thuis en pelde laagje voor laagje af: dik, winddicht jack, muts, sjaal, handschoenen. Kruip maar lekker bij de kachel, manlief, ons ontbijtje staat klaar. Lekker verwarmende havermoutpap met rozijnen, banaan, kaneel, honing en een krul roomboter. Mmmm.



Langzaamaan ontwaakte Huize Luijkensteijn. In vakantietempo, zeg maar. Maar huisvrouwenprogramma´s draaien gewoon door. Vakantie of niet. Alleen heb ik in de vakantie wel een alternatief ritme. En dat voelt best lekker. Toen ik de boel aan kant had en de wasmachine draaide, besloot ik lekker in de keuken aan de slag te gaan. Soep koken. Willem had vandaag een pot soep mee naar zijn werk, in plaats van de normale salade. Ook soep is typisch zoiets heerlijk verwarmends. Ik heb er hier bij, die soep zo lekker vinden, dat ze het gerust als ontbijt eten :-).

Ik had nog een flinke portie kastanjechampignons in de auto liggen. Bevroren uiteraard :-), vanwege de vorst. Maar dat geeft niet. Bevroren champignons kun je prima verwerken. Ik maakte maar liefst 7 liter soep. Een pan voor de komende en gaande man met trek. En een paar potten voor de voorraad.




Eigenlijk zou ik nog wel een pan erwtensoep willen maken. Maar ik vind dat altijd een beste klus. En laatst had ik er vette pech mee. Ik had een grote pan (minstens 8 liter!) soep gekookt. En oh, wat was hij lekker. Ik zette de pan buiten neer, om af te laten koelen. ´s Avonds hees ik die zware pan naar binnen, om op te warmen. Wat denk je? Het schuim stond erop. Compleet bedorven. Ik had de grote hoeveelheid in kleinere pannen moeten doen, zodat de soep sneller afgekoeld was. Zo is een mens nooit te oud om te leren. Zoiets gebeurt me niet meer. Maar goed. Nu dan maar champignonsoep. Is ook lekker. En ik zag ook nog een stuk of wat bevroren paprika´s in mijn auto liggen. Dus paprikasoep is wellicht ook nog een plannetje.

We drinken hier verder lekkere warme dranken. Heel veel thee. Gewone thee, gemberthee, sterrenmunt, mmmm. Af en toe maak ik anijsmelk (van steranijs, niet van die mierzoete, dure staafjes poeder). Anijsmelk geldt hier als een traktatie. Echt iets ook voor deze week dus, want een vakantie leuk ik graag een beetje op met zulke eenvoudige, maar gewaardeerde traktaties.

Ik heb niet veel plannen voor deze week. Ondanks de vakantie staat mijn agenda best vol. Sowieso drie ziekenhuisbezoekjes met Maria. Daar gaat al veel tijd in zitten. Verder staat er  een verjaardagsvisite op en een visite bij mijn oom en tante, die hun 50-jarig huwelijk herdenken. Ook komt er bezoek van school voor Maria en is er de maandelijkse bijeenkomst van de spingroep. Genoeg te doen dus!

vrijdag 16 februari 2018

Handwerken

Nu ik weer workshops "Bak je eigen brood" geef, zijn de weken goed volgepland. Maar dat is niet erg. Op de één of andere manier werk ik stukken efficiënter, als mijn agenda vol staat. Zo is zowel mijn was, als mijn strijk keurig bij, ons huis opgeruimd en marcheert het allemaal lekker. Iets wat me in minder volle weken niet altijd lukt!

Wel let ik er streng op, dat ik aan mijn ontspanning kom. Die is niet eens zozeer nodig vanwege de drukke werkzaamheden, maar meer vanwege de spanningen rond de ziekte van Maria. En dus creëer ik elke dag rustmomenten. In de ochtend vind ik de rust in ons nog stille huis. Elke ochtend sta ik om 5 uur op. Dan vind ik het fijn om wat te mediteren, bijbelstudie te doen, of een preek te beluisteren. En 's avonds, na de koffie, als er huiswerk overhoord is, dan pak ik mijn handwerk.
De poncho, die ik voor Maria aan het maken was, wordt inmiddels fijn door haar gedragen. Hij is warm, praktisch en de kleur staat haar goed. Echt om blij van te worden.




Inmiddels heb ik een nieuw handwerkje opgezet. Ik probeer sokken te breien van teen tot boord (toe-up). Precies andersom dan zoals ik het geleerd heb. Ik moet zeggen, dat ik een poos heb zitten klungelen, voordat ik door had, hoe ik die teen moest maken. Daar kwam bij, dat ik even erg moest wennen aan breien op naaldjes 2 1/2. Dat is even wat anders, dat die poken (dikte 5), waarmee ik de poncho breide. Dat was grote stappen, gauw thuis. Maar nu is het friemelen. Toch is het me na tig keer beginnen, uithalen, opnieuw beginnen gelukt. En nu ik het weet, is het simpel :-). Ha, ha, zoals altijd, natuurlijk. Nu nog zien, of straks de hiel me gaat lukken.


We hebben deze week weer flink aan de shop gewerkt. Sowieso moet m'n sjoppie steeds netjes opgeruimd zijn, als er een workshop is. We hebben niet zo heel veel ruimte en dus kan ik ook niet veel voorraad houden. Elke week rijd ik daarom naar molen De Driekleur in Rotterdam voor meel, bloem en aanverwante zaken. En steeds weer ben ik blij, dat m'n auto het gewicht houdt, van wat we allemaal vervoeren.


Inpakken doen we zo'n beetje met z'n allen. Jan pakt op zaterdag vooral meel en zaden in. Tussendoor pakken Maaike, Maria en ik kruiden enzo in. Zo lukt het om de voorraad netjes op peil te houden.





Als ik een workshop heb, ben ik de dag ervòòr druk met bakken. Ik wil de deelnemers van alles laten zien, proeven en meegeven. Daar ben ik dan toch wel een hele middag en halve avond zoet mee.


Intussen was het ook Valentijnsdag. Willem en ik doen daar niet aan. Maar de kinderen krijgen weleens post, bloemen of wat dan ook. Deze keer lag er een kaart in de bus voor de hele familie. Ik vond dat zó leuk! Want ik had al hier en daar gelezen, dat je je post kon verzenden met een afdruk van je lippen, in plaats van met een postzegel. Veel aandacht had ik daar niet aan geschonken, want ik dacht dat dat nepnieuws was. Maar nix hoor. Wij kregen een leuke Valentijnskaart, mét kus :-).


Maaike was die dag een beetje zenuwachtig. Haar Jaap had gezegd, dat ze die dag vrij moest houden en had allerlei andere stiekeme ballonnetjes opgelaten. En nee, ze moest er vooral niet teveel van verwachten, want het was verder maar gewoon iets kleins.
Ja, ja.....

Daar stond meneer op de stoep! Alle stiekeme ballonetjes werden in Maaikes kamer losgelaten!! En daar stonden dan maar liefst 100 rozen op haar te wachten!!! En daarnaast nog een heerlijk Rituals pakket...


De kaart, die wij ontvingen, was om ons een hart onder de riem te steken. Dat kunnen we goed gebruiken. We zijn druk met en maken ons druk over Maria's gezondheid. Daar hoorde ook weer een ritje naar het ziekenhuis bij. Als het meezit, doen we er drie kwartier over om van huis tot op de polikliniek te komen. Maar het zit ook regelmatig tegen. Dan is bijvoorbeeld de parkeergarage vol en ben je een kwartier bezig om je auto ergens te stallen. Of er is file. Deze week hadden we file op de terugweg. Niet zo verwonderlijk, want we reden in de avondspits naar huis. Toch was het niet zo erg, om zo vanuit de lekker warme auto de avond te zien vallen.


Ook vandaag genoten we van het mooie weer. Vanmiddag vlogen van één kast de bijen. Genieten!!


Bij de twee andere kasten was geen teken van leven te bespeuren. Ik was bang, dat die volken de winter niet overleefd hadden. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en gluurde bij één stille kast onder het deksel. Warempel! Een mooi nestje levende bijen. Snel deed ik het deksel er weer op. Sssst. Niet storen. De kasten waar niets te beleven was, stonden niet in de zon. Dat zal de verklaring zijn.

Overigens was het niet enkel genieten met die bijen! Willem had nèt z'n auto gewassen en de meiden hadden hem uitgezogen. En wat denk je? Maaike ging even later nog de kofferbak uitzuigen en zag allemaal vlekjes op de auto. Ik wist wel wat dat was: bijenpoep!! Bijen zijn heel propere beestjes. Die poepen niet in hun nest. Ze houden gewoon de hele winter hun poep op. Als ze dan op een mooie dag weer voor het eerst gaan vliegen, houden ze hun zogenaamde reinigingsvlucht. Het gevolg: overal poep. Mag ik nog van geluk spreken, dat ik geen was had buiten hangen ;-).


Zo. En nu naar bed. Morgen hoopt Hans zijn 20ste verjaardag te vieren en heb ik het druk met taarten bakken enzo.

maandag 12 februari 2018

Wat moet, dat moet, met of zonder moed

Mijn leventje is op het moment niet echt gemakkelijk. Een ziek kind vreet tijd en energie, geeft veel zorgen, bezorgt je hoofdpijn en beneemt je soms de moed. Maar goed. Wat moet, dat moet, of je nu wel of geen moed hebt. Dus ging ik vandaag maar zónder moed (en zonder zin) aan de slag.

Om half 8 zou de CV-onderhoudsmonteur op de stoep staan. Onze CV-ketel hangt in een kast, die wij de CV-ketel-kast noemen. Het is een ruime kast en hij heeft vele functies. Behalve dat de ketel er hangt, staat er een hoge kast op wieltjes in, waarin kleding, ondergoed, pyjama's etc van Willem en mij ligt. Er hangt ook een kledingroede in, waaraan wat hangkleding van mij hangt. En daarachter is dan nog ruimte voor een stapel dozen, waarin allerlei herinneringen liggen opgeslagen. O ja, ik heb er ook nog mijn wolvoorraad liggen en er ligt een driepersoonstentje. In een hoek staan drie vlaggen en bovenop de kledingroede staat, leunend tegen de muur, de familiewieg. Echt fijn, zo'n kast, waar zoveel in past. Behalve dus als de CV-monteur komt en je er alles uit moet halen :-(.

De beste man was allang vertrokken, toen ik nog moed aan het verzamelen was voor mijn maandagse huishouden. Toen ik die moed nergens kon vinden, ben ik maar zonder moed aan de slag gegaan. Nu die CV-ketel-kast leeg was, vond ik, dat ik die nu ein-de-lijk meteen maar moest stofzuigen en opruimen.



Het bleek een goed plan. Ik kwam enorm veel kleding tegen, die ik al meer dan twee jaar niet gedragen heb. Dat kon allemaal weg. Daarna ging ik, samen met Maria, door mijn wolletjesvoorraad. Daar kon ook een deel van weg.



Ik kreeg er bijna plezier in, ware het niet, dat ik me realiseerde waarom ik dit soort klussen (te) lang uitstel:
1) je bent er een hele ochtend mee bezig, maar het is werk, wat niemand ziet (een taart bakken wordt méér gewaardeerd, zeg maar ;-))
2) je vindt op zulke plaatsen altijd emo-spul en daar moet je op dat moment maar tegen komen. Zo stond ik toch heus even met een rozenvestje in mijn handen en "hoorde" mijn vader zeggen, dat het me zo goed stond. Ook deed ik het herinneringendoosje open van Theo, ons jongste kindje, die maar een paar uurtjes heeft geleefd. Ik zag er het spaanplaten doosje in liggen met het voetafdrukje, wat ze in het ziekenhuis maakten en wat ik op mijn nachtkastje kreeg, toen ik heel ziek en ellendig op de intensive care lag. Ach...


De kast is toch klaar nu. Er is weer overzicht. Alle herinneringendozen liggen weer ver weg opgestapeld. Voor als ik ooit moed genoeg heb om daar eens doorheen te gaan. Nu nog niet.


Ik ben tegen vieren met Maria de pakketjes naar de post gaan brengen. We gingen meteen even langs de groentenboer op de markt. Willem en ik gaan 7 dagen sapvasten (morgen beginnen) en ik had daarvoor fruit en groenten nodig. De groentenboer had niet heel veel, maar toch een prima portie. Bijna vergat ik citroenen, maar Maria dacht er net op tijd aan. Ik maak sinds 1 februari weer elke dag een liter Kefir. Nu eens geen melkkefir, maar waterkefir. En daar heb ik graag citroen in.

We liepen nog snel even door de Lidl voor kwark. Ik nam ook een bak vanilleijs mee. Dat was om samen met een restje zondagse amandelgriesmeelpudding een lekker toetje van te maken.

Ik kookte, zoals bijna altijd op maandag, aardappels, groenten en vlees. Bloemkool schafte vandaag de pot. Met witte saus (waar ik voor het lekker een theelepel kruidenboterkruiden door roerde). We zaten maar met z'n zessen aan tafel. Koos is op bivak, Maaike was op haar werk en Willem kwam later thuis. Ik moet er aan wennen, om kleinere hoeveelheden te koken. De aardappels tel ik tegenwoordig maar, anders houd ik steeds zoveel over. Op zich niet erg, want we hebben regelmatig een kliekjesdag. Opgebakken aardappels vindt hier niemand een bezwaar ;-).

Ik heb mijn laptop nog niet terug, maar kreeg vandaag bericht, dat hij naar de fabrikant gestuurd was. Wat zal ik blij zijn, als ik weer gewoon m'n eigen apparaatje heb! De leverancier nam er trouwens vast een voorschotje op, dat hij niet meer gemaakt zou kunnen worden. Ik heb een best boze mail gestuurd, waarin ik duidelijk heb uitgelegd, dat ik de laptop na de reparatie kapot heb terug gekregen. Het kwartje lijkt nu gevallen. Ze hebben voorgesteld om de eventuele kosten van de reparatie van de accu voor hun rekening te nemen. Alleen niet, als die kosten de waarde van de computer te boven gaan. In dat geval krijg ik een kortingsbon ter waarde van het reparatiebedrag wat ik heb betaald voor het nieuwe toetsenbord. Afwachten nu maar.

Zaterdagmiddag zijn we er met z'n vieren even tussenuit gegaan. Het was zulk prachtig, stralend, weer, dat Willem vroeg: "Wie gaat er mee naar Scheveningen?" Eerst dacht ik, dat ik 100 redenen had om niet mee te gaan. Maar later dacht ik: "Werk blijft er altijd! Ga toch lekker even er tussenuit!" En zo geschiedde. Maria en Henk gingen ook mee. Het was een beetje jammer, dat het aan de kust helemaal bewolkt was. Maar toch hebben we wel genoten en in elk geval een heel frisse neus gehaald op het strand in de ijzige wind :-).


We reden nog even langs de haven, langs de visafslag.


En oude tijden herleefden, toen Willem met Henk een bakje kibbeling ging kopen bij het Vispaleis.



Waar is de tijd gebleven, dat we hier regelmatig kwamen?! De auto volgeladen met kleine kinderen. We hadden zo'n ingebouwd achterbankje en konden zodoende met 6 kinderen in de auto op stap. En op zaterdagmiddag naar Scheveningen was één van onze lievelingsuitjes. Het is best wel even rijden, maar dat was nooit een probleem. Gewoon de zee zien, horen, ruiken. En altijd langs het Vispaleis, wat in die tijd nog een eenvoudig keetje aan een verder lege kade was. Nu is die kade volgebouwd met allerhande restaurants. En het keetje heeft plaatsgemaakt voor iets moderners. We reden altijd een auto van de zaak en de benzine kwam dus niet uit de huishoudportemonnee. Het enige wat we uitgaven was iets aan patat en vis. Drinken namen we van thuis mee. Een pot mayonaise behoorde ook tot de standaarduitrusting. En niet te vergeten: natte washanden in een bakje. We hadden nooit veel te makken, maar dat maakt vindingrijk, nietwaar? Geen 50 cent voor een klodder mayonaise, maar voor dat geld een hele pot meenemen :-). En snoetenpoetsers, billendoekjes en weet-ik-al-wat-niet- meer heb ik nooit gekocht. Natte washanden kosten niets en volstaan prima. Althans, ik heb er toch 10 kinderen mee schoon gepoetst :-))

woensdag 7 februari 2018

Gejammer en gejubel ;-)

Wat was ik blij, toen vrijdagmiddag mijn laptop arriveerde! Keurig gerepareerd. Ik dacht, dat ik weer jaren vooruit zou kunnen. Maar ach, dat bleek slechts enkele uren te zijn :-(. De accu laadt niet meer op en ook is het icoontje van de accu van mijn scherm verdwenen. Dit is echt zó balen! Natuurlijk is het een gevolg van de reparatie. Dus ga ik ervan uit, dat het kosteloos gerepareerd wordt. Maar de laptop moest er wel weer voor terug naar Coolblue. Ik moet er niet aan denken, dat ik hem weer drie weken kwijt ben :-(.
Willem mopperde. Ik had een nieuwe moeten kopen, vond hij. Maar ja, daar heb ik nu niets aan. Ik heb een dure reparatie uit laten voeren en ga nu niet alsnog een nieuw ding kopen. Ik moet maar geduld hebben en me zo lang behelpen met dan hier, dan daar een computer, waar ik even achter kan werken.

Gelukkig zijn er ook leuke dingen :-). Ha, ha, het zou wat zijn, als mijn leven alleen bestond uit computerellende. Vanmorgen was er de eerste workshop ¨Bak je eigen brood¨ van 2018. Ook al heb ik die workshop al heel, heel vaak gegeven, het was nu toch weer even nieuw voor me. Na het overlijden van mijn ouders ben ik er bijna twee jaar uit geweest. De voorbereidingen gingen bepaald niet op de automatische piloot. Ik moest er echt bij nadenken. Maar de workshop zelf, ging weer als van ouds. Zo heerlijk, om met zoveel enthousiaste mensen aan één tafel te zitten en ze te leren, hoe eenvoudig het is, om je eigen brood te bakken.




Als iedereen dan weg is, ben ik best even moe, maar ook heel voldaan. Daar heb je de inspanning graag voor over.

Intussen gaat hier alles zo z´n gangetje. Er wordt gewerkt en ontspannen. De poncho met kol voor Maria is al bijna af. Leuk. Kan ze er nog plezier aan hebben, deze winter. Ik denk al na over een volgend handwerkje. Voor mijn verjaardag kreeg ik een boek over sokken breien vanaf de teen. Precies andersom dan zoals ik het heb geleerd. Misschien koop ik wel een gezellig sokkenwolletje en ga ik eens kijken hoe dat andersom sokken breien bevalt.



Ik consuminderde door te ´doen met wat er is´ en maakte maandagochtend even snel iets lekkers voor bij de koffie: ik smolt een stuk chocoladeletter (die ik na Sint altijd met 50% korting koop), doopte er lange vingers in en dipte die daarna in de kokos. Bleek erg mjammie.



Ik maakte tot twee keer toe een ovenschotel met als basis rode aardappel, die ik voor drie keer niets van de groentenman meekreeg. Zó lekker: aardappels schoon boenen en in stukjes op de diepe bakplaat van de oven. Erbij wat er in huis is. Hier was dat: gevierendeelde champignons, rode ui, wortel. Olijfolie en Keltisch zeezout erover en roosteren maar.



Ik kreeg ook spinazie van de groentenboer en daar maakte ik een stamppotje van. Ik deed er gebakken tomaat doorheen en ook kaas. Heerlijk! Jammergenoeg vond slechts de helft van het gezin het lekker. De andere helft blieft geen spinazie. Hoe ik ook mijn best doe dat te verpakken in een stamppot of in pasta of wat dan ook. Nu ga ik het maar niet meer proberen. Spinazie op tafel is prima, maar dan moet ik er maar iets anders bij zetten. Ik kan het niet maken om de hongerige mannen iets voor te zetten, wat niet gegeten wordt, toch?




Van een lieve bloglezeres kreeg ik een schortje, gemaakt van een badlaken uit de jaren 80. Echt héél retro dus. Het briefje wat erbij zat was zo mogelijk nog liever! En het schortje heb ik voor gedaan en bij wijze van spreken nauwelijks meer af gedaan. Het zit zó lekker. Ik heb het vanmorgen bij de workshop ook om gehad :-).



Maria maakt nog steeds legpuzzels, maar ik heb haar zowaar ook aan het haken gekregen! Hè eindelijk! Er is hier niemand in huis, die handwerkt. Bijna onmogelijk met een altijd handwerkende moeder, zou je zeggen!




Tenslotte nog maar eens een fotootje van de zwerfkat, die hier aardig kat-aan-huis is, maar toch nooit eens gezellig bij je op schoot, of op de bank komt zitten. Hij blijft echt altijd op z´n hoede. Maar ach. Het beestje hoort er gewoon bij en mag zijn wie hij is :-)




vrijdag 2 februari 2018

Laptoploos en workshops "Bak je eigen brood"

Ik ben al 3 weken laptoploos en dat is behoorlijk irritant! Het verklaart ook de radiostilte op mijn blog. Als ik wil bloggen, moet dat op Willem z'n computer. En dat gaat dus alleen overdag, als hij er zelf niet achter zit. Bovendien wordt die computer ook nog eens regelmatig gebruikt door Maaike, Jan en Henk. Je snapt het al: ik bungel gewoon ergens onderaan :-).

Maar vanmorgen kwam er een goed bericht binnen: mijn laptop wordt vandaag, gerepareerd en wel, weer bezorgd! Ik kijk er helemaal naar uit. De reparatie was best prijzig. Er moest een nieuw toetsenbord ingezet worden. Maar de laptop (een chromebook van Samsung) is verder nog helemaal goed. Dus prima. Wie weet gaat hij wel nóg eens 5 jaar mee :-).

Wat ik zojuist wel even op Willem z'n computer heb gedaan: de agenda voor de workshops "Bak je eigen brood" aangevuld. Een week of 2 geleden zette ik er al 5 workshops in, maar die 50 plaatsjes waren binnen een halve dag volgeboekt. Ik moest veel mensen teleurstellen en beloofde zo snel mogelijk nog wat workshops in te plannen. Met enige vertraging staan die nieuwe datums nu in de agenda. Er is plaats voor nog eens 40 mensen. Wie graag een plaatsje wil bemachtigen, doet er goed aan om zo snel mogelijk in te schrijven.

Dat gaat hier: http://www.supersaas.nl/schedule/eenvoudigleven/Broodbakken

DV volgende week gaat de eerste workshop weer van start. Ik kijk ernaar uit om weer veel mensen te leren hoe heerlijk (en hoe gemakkelijk) het is, om je eigen brood te bakken! Aan de andere kant vind ik het ook wel weer spannend: allemaal nieuwe mensen ontmoeten. Mensen die mij meestal volslagen onbekend zijn, maar die op hun beurt van alles van mij weten (soms na al bijna 10 jaar blog meelezen!).

Maar goed. We gaan er weer voor. Wees welkom! Ik zou best eens een kijkje willen nemen in al die keukens van mensen die de afgelopen jaren bij mij hebben leren brood bakken :-).