maandag 30 april 2018

Slow motion - vakantiestand

Vanmorgen heb ik eerst maar eens ´uitgeslapen´ tot 6 uur. En ook Willem ging er niet, zoals gewoonlijk op maandagochtend, om 5 uur uit om z´n rondje te lopen. Het regende veel te hard! Hij mompelde: ¨Ik ga vanavond wel lopen,¨ en draaide zich nog eens lekker om. Gelijk had hij! Alleen...regent het nu nog steeds. En ook hard! Willem laat echt niet snel z´n looprondje lopen (om deze woordspeling maar eens te gebruiken). Maar het is nu echt te gortig. Ik las vandaag ergens dat er in 12 uur net zoveel regen gevallen is, dan anders in de hele maand.

Nou ja. Het was dus wat het weer betreft een treurig begin van de vakantie. Maar we maakten er gewoon een gezellig rommel-dagje van. Vanmorgen heb ik eerst de troep van de zondag maar eens opgeruimd. Stapels leesvoer lagen er door de hele kamer. De nette kleding ging weer in de kast. De keuken werd fijn opgeruimd. Maria haalde de stofzuiger door de benedenverdieping en langzaamaan voldeed alles weer aan m´n normale rommel-tolerantie.

Vanmiddag ben ik met Jan gaan shoppen. Hij had haast geen zomerkleding van vorig jaar meer, die hij nog paste en die nog goed genoeg was. We hadden samen een lijstje gemaakt van wat Jan nodig had en we gingen op stap met de intentie het hele lijstje af te werken, zodat er de hele zomer niet meer aan kleding gedacht hoeft te worden.

We reden naar Zuidplein in Rotterdam. Daar kun je fijn overdekt winkelen. Als eerste stekkerden we naar C&A. Daar slaag ik doorgaans goed. Ik vind de kwaliteit van de kleding beter dan die van bijvoorbeeld de Primark en bovendien hebben ze veel van BioCotton. Eerst verdween Jan met een broek de paskamer in, om de juiste maat te bepalen. Daarna zochten we samen alles op, wat op zijn lijstje stond. We vonden alles op 1 lange broek na. Jan ging de uitgekozen kleding passen. Het gekozen jack moest een maatje kleiner. De rest was in één keer goed. Fijn! We zochten nog een wit overhemd voor Willem uit en één voor Koos. Pakten nog een bundeltje sokken mee en gingen in de rij bij de kassa staan. Het was een heel lange rij! Er waren meer mensen op het idee gekomen om op deze natte maandag in de vakantie te gaan shoppen. Maar eindelijk waren we aan de beurt. Ik had een boodschappentas vol gebruikte kleding bij me. Als je die inlevert, krijg je 15% korting op 1 artikel. De mevrouw achter de kassa vroeg, of ik de korting meteen wilde inwisselen en zo ja, op welk artikel. Op het duurste uiteraard ;-). Dat was het jack. Dat kostte 40,00 en we kregen dus 6 euro korting. Kijk, zo levert een tas gebruikte kleding nog mooi wat op. Ik gokte, dat ik er mijn parkeerkaartje mee zou kunnen betalen. Ik betaalde kontant en het bedrag eindigde op 11 cent. Ik legde 10 cent neer en dacht, dat dat zo goed was. Maar nee, ik moest nog 1 cent. Ok. Ik wist niet dat dat bij C&A ook zo werkte. Ik weet alleen, dat ze bij de Aldi nog met centen werken. Maar goed, hoor. Die cent kon de mevrouw krijgen :-). Ik was juist zaterdag in België geweest voor 3 : 1 geleisuiker (die in Nederland niet verkocht wordt) en daar werken ze ook nog met centjes. Ik had er daardoor zowaar één in m´n portemonnee. De mevrouw kreeg haar laatste centje en ik kreeg de kassabon. Samen met een waardebon van 5 euro voor een volgende aankoop. Leuk, want ik hoop vrijdag met Henk te gaan shoppen. Heb ik voor dán ook vast m´n parkeerkaartje kado :-).

We moesten nog één ding van ons lijstje: een lange broek. We liepen daarvoor naar de H&M en slaagden perfect.

Ziezo! Helemaal klaar binnen anderhalf uur! Daar houden we van :-). Ik vroeg Jan, of hij nog zin had om ergens koffie te gaan drinken, of een ijsje te eten. Maar nee, hoor, Jan wilde het liefst meteen naar huis. Ook goed.


Ik liep langs de parkeerautomaat: 4 euro was de schade. Kijk, we houden nog over aan die ingeleverde gebruikt kleding!
We reden terug naar Alblasserdam. Eerst even naar de post. Ik had met een vooruitziende blik de webshopbestellingen alvast meegenomen in de auto, om meteen af te gaan geven. Dan kon ik meteen even bij de groenteboer spieken, of hij wat jam-aardbeien voor me had. Raak! Niet veel, maar toch 2 1/2 kilo. Echt fijn! Nu kon ik eindelijk de eerste aardbeienjam van dit jaar gaan maken.

Thuisgekomen hebben we eerst de aankopen eens op de grond uitgespreid. Want Willem en Maria waren wel benieuwd wat we zoal geshopt hadden. Het werd goedgekeurd. Ha, ha.


Jan en ik zijn totaal niet van mode op de hoogte en dus was het inderdaad maar de vraag, of we het goed gedaan hadden :-). Maria liet even haarfijn zien, dat het blauwe shirt op twee manieren te dragen was. Iets wat wij, onnozelen, echt niet hadden gezien ;-).



Dat bleek een kwestie van over de print wrijven te zijn. Ok. Weten we dat ook weer.

Ik vond, dat ik nog nèt genoeg tijd had om naar het gemeentehuis te gaan, voordat ik aan het klaarmaken van het avondeten zou beginnen. Maria ging voor de gezelligheid mee. Bij de stort had men tegen Willem gezegd, dat hij met z´n kapotte toegangskaart naar het gemeentehuis moest en dat hij dan een nieuwe zou krijgen. Wij naar het gemeentehuis, maar daar wist men nergens van. Nou ja, wat dan? Ik besloot het nummer te bellen wat achter op de kaart stond. Dat werd afgebroken, na het intikken. Toen maar op internet gekeken, of dat nummer misschien veranderd was. Die kaart was immers al jaaaaaaaaaaaaren oud. Inderdaad: ander eindcijfertje. Gelukkig kreeg ik nog iemand aan de lijn (het was bijna 5 uur). Deze mevrouw wist te vertellen, dat dat met een pasje ophalen op het gemeentehuis iets was van jaaaaaaaaaaaaren geleden. Nou, die meneer bij de stort is dan ook niet bij de tijd met z´n informatie :-(. Afijn, ze wist te vertellen wat tegenwoordig de procedure is: ik moest een foto maken van de voorkant en de achterkant van het pasje en die foto´s uploaden op de site van de afvalverwerker en dan kon ik een nieuw pasje aanvragen en meteen via Ideal 5 euro ervoor betalen. Dan zou het nieuwe pasje binnen 5 werkdagen worden opgestuurd. Ok, ok, doen we dat! Ik vraag me alleen af: wat als ik nu een mevrouw van zegge een jaar of 82 was geweest....Zou ik dan nu weten wat ik doen moest en dat óók nog kunnen uitvoeren? Of zou ik dan een kleinkind, of een aardige buurman, of wie dan ook moeten vragen me hierbij te helpen? Wat is de maatschappij toch ingewikkeld geworden :-(. Vroeger kwamen ze gewoon eens in de week je vuilniszakken ophalen.....En nog vroeger je zinken vuilnisemmer legen....Eén ding is zeker: er was toen véél minder afval! En nog een ding is zeker: het was toen een stuk overzichtelijker allemaal.

We liepen via het winkelcentrum naar de parkeerplaats waar mijn auto stond en kwamen langs Albert Heijn. Ik bedacht, dat ik vanmorgen in mijn mailbox een berichtje gehad had over een kadootje van Albert Heijn: een gratis smoothie uit de koelvitrine, zonder toegevoegd suiker of andere onnodige zaken. Die ging ik meteen maar even ophalen.

Daarna naar huis, achter het fornuis. Hé, dat rijmt.
Ik had een allegaartje aan groenten meegekregen van de groenteboer. Precies de juisten om gegrillde groenten klaar te maken: venkel, champignons, tomaat, paprika. Ui en knoflook had ik nog en ook nog wat in de schil gekookte aardappels. Ik bakte wat stukjes kalkoenfilet voor erbij en maakte een schaal ijsbergsla en een schaal komkommerschijfjes klaar. Een simpele maaltijd met vooral heel veel groenten. Voor Koos was dat niet genoeg. Hij had behoefte aan wat steviger kost, want hij had de hele dag gestraat (vakantiewerk). Hij was blij met het restje macaroni wat nog in de koelkast stond. Ook weer opgelost.



Vanavond heb ik fijn jam gemaakt. Eerst aardbeienjam. En daarna deed ik hetzelfde kunstje nog een keer met mandarijnen. Henk kwam snuivend naar beneden: ¨Bent u jam aan het koken? Ik ruik het boven!¨




Lekker toch?
Het was een fijn vakantiedagje. Geen stress. Alles slow motion.

zaterdag 28 april 2018

Kip, kind en vent

Donderdag had Willem een vrije dag. Dat klinkt relaxter dan het was, want de planning stond strak. Om 9 uur zou Maria´s mentor bij ons aan huis een tentamen Biologie komen afnemen. Vòòr die tijd wilde ik mijn bijdrage voor de kookrubriek van Terdege afgemaakt hebben. Er stond ´Marokkaanse kip´ op het programma en woensdagavond had ik het beest alvast gemarineerd en in de koelkast gezet. Nu moest ik het gerecht afmaken. En Willem was zo lief om daarvoor op z´n vrije dag bijtijds uit bed te komen, zodat hij de bijbehorende foto´s kon maken.

Intussen was Henk druk en zenuwachtig, want die dag zou er Koningsdag op school gevierd worden. Voor zijn klas stond er vlotten bouwen op het programma. Erg leuk allemaal, maar voor een kind met autisme zijn zulke dagen toch vooral ook heel (in)spannend. Dat had zo z´n weerslag op hem. Hij was druk en had elke minuut een vraag.

Op den duur riep ik lichtelijk wanhopig uit: ¨Ik trek het niet meer, hoor. Nu heb ik een kip, een kind en een vent aan m´n hoofd,¨ waarop ik door de meiden hartelijk werd uitgelachen :-)).

Het kwam goed, hoor. Natuurlijk ;-). De kip kwam gaar en al op de foto.

Het kind kwam op tijd en met de benodigde spullen op school.
En die vent? Dat is nog altijd de allerliefste van de wereld natuurlijk ;-).

Alles werd snel netjes opgeruimd, er werd subtiel wat roomspray gespoten (marokkaanse kippengeur vòòr 9 uur ´s morgens is nu ook niet alles) en eer dat mw. ´t Hart binnenstapte, stond de koffie klaar.

Zo. Dat was dan alvast deel 1 van ons programma.

Willem en ik deden tot een uur of 11 elk ons eigen ding. Maria had haar tentamen inmiddels af en we dronken met elkaar nog een keer koffie. Daarna was het tijd om richting het Sophia Kinderziekenhuis te gaan. Om de twee weken krijgt Maria hier gezinstherapie vanwege de anorexia. Meestal ga ik samen met haar. Af en toe gaat er een broer of zus mee. En ook Willem schuift af en toe aan. Hij kan daar uiteraard niet elke twee weken voor vrij vragen. Maar nu was het fijn, dat hij er een keer bij kon zijn.


Na de sessie bij de psycholoog reden we weer snel terug naar huis. Willem had deze dag niet alleen vrij genomen om met Maria naar het ziekenhuis te kunnen gaan, maar ook om op de basisschool bij Henk te assisteren. Hij stond samen met nog een vader ingedeeld om de vlotten, die de kinderen gemaakt hadden, af te voeren naar de stort.

Willem moest er om half 3 zijn, maar Henk z´n meester belde al eerder op: Henk had een nat pak gehaald. Dat had ik nu echt niet verwacht ;-). Ha ha. Ik bedoel: ik had niet anders verwacht. Echt iets voor Henk. Ik pakte snel een stel droge kleren en schoenen in en Willem griste een baddoek mee en daar ging hij naar school. De aanhangwagen had hij gelukkig al achter de auto. Het ging gesmeerd.

Ondanks dat Henk in het water gevallen was, was het hele vlottengebeuren toch heel leuk geweest.

Willem begon aan een monsterklus: het afvoeren van de vlotten. Al met al is hij drie keer naar de stort in Ambacht gereden. Alle drie de keren bleef de slagboom voor hem gesloten, omdat ons pasje het niet meer bleek te doen. Dan moest hij wachten tot er iemand zo aardig was om de poort te komen openen. Vervolgens werd de inhoud van de kar met grote argwaan bestudeerd. Dit mochten ze niet innemen, dat werd voor één keer door de vingers gezien, dit moest hierheen, dat moest daarheen. Kortom: heel veel vijven en zessen, maar uiteindelijk is het voor elkaar gekomen. De middag was toen ook om... Bij het laatste ritje kwam Willem 2 minuten na sluitingstijd bij de poort aan en kon hij met volle kar, onverrichter zake, terug. Afijn.

´s Avonds heb ik me nog maar weer aan de administratie gezet. En intussen was Maria hard bezig met de tompoucen voor Koningsdag. Die wilde ze zó graag zelf maken. Goed hoor, kind, hoeven wij in elk geval niet in alle vroegte in de rij bij de bakker te gaan staan!






Het programma op Koningsdag was hier een beetje anders dan anders. Normaal gesproken gaan we meestal wel hier of daar over een vrijmarkt. Maar nu zouden we thuis blijven. Ik ben hard aan het rommel opruimen en wist, dat ik, als ik naar een vrijmarkt zou gaan, met van alles en nog wat zou thuis komen. We missen niets, we hoeven niets, dus waarom zouden we?

Ik had bovendien nog wat beloftes in te wisselen, die wat in het gedrang gekomen waren, door de enorme drukte in de webshop van de afgelopen week. Allereerst móest nu echt die administratie helemaal af. Dus zat ik in alle vroegte, in de stilte van ons slaperige huis, aan tafel met mijn paperassen, m´n telefoon, m´n laptop en de nodige mappen. Het is gelukt! Alles is af en zelfs dezelfde dag (heel luxe!) opgehaald door de meneer die de boekhouding doet.


Toen was het tijd om de vlag uit te hangen en van Maria´s lekkere tompoucen te gaan genieten. Dat is mijn traditionele Koningsdagontbijt!




Na een poosje ontspanning ging ik mijn volgende belofte inwisselen: ik zou voor een blad t.b.v. een goed doel een artikel schrijven over wecken. Compleet met foto´s, had ik ruimhartig beloofd. Maar help, ik had nog geen letter ´op papier´ en had het voor deze week beloofd. Gelukkig had ik het verhaal in grote lijnen al wel in mijn hoofd. Dus ging ik maar gewoon achter m´n laptop zitten en mijn vingers gingen soort vanzelf over het toetsenbord. Foto´s scharrelde ik op ´uit de oude doos´ en voilà, een uurtje of twee later kon ik mijn artikel insturen.

Nu had ik nog één belofte: ik zou een paar flessen sap bij iemand in Bleskensgraaf brengen. En kijk, nu konden we mooi het nuttige met het aangename verenigen. Willem wilde wel rijden, dan konden we meteen een ritje door de polder maken. Oh, wat is alles toch prachtig in de polder, met al dat tere groen en alle bloemen die bloeien (voor zo lang er geen bermen gemaaid worden). En op deze éne dag in het jaar, als alles ook nog eens versierd is met het vrolijke oranje-rood-wit-blauw is alles dan toch extra feestelijk. Henk en Maria reden ook mee. Henk in de hoop een ijsje te krijgen. Maria, omdat ik wilde, dat ze er even uit was.

Het ijsje kwam er:


Maar Maria zakte als een plumpudding in elkaar. Het ging helemaal niet vandaag :-(. En als je kind zo verdrietig is, dan is die feestelijke polder tóch zo feestelijk niet meer en smaakt je ijsje ook al niet...

Alle beloftes waren ingewisseld. En we konden ons gaan richten op de familiedag 2018 van mijn familie (de Bakker-kant). Toen twee jaar geleden mijn ouders overleden, intensiveerden wij als broer en zussen (met aanhang) onze gezamenlijke etentjes. Voorheen deden we het één keer per jaar en sindsdien twéé keer per jaar. Dan hebben we een avond alle tijd om bij te praten en herinneringen op te halen enzovoorts. Maar vanzelf kwam de vraag van onze kinderen (de nichtjes en de neefjes): ¨En wij dan? Wij zien elkaar nu zó weinig!¨ Dat is waar. De spil is weg. En nu moet je er gewoon wat meer je best voor doen. En dus heeft Trijnie het op zich genomen om de allereerste familiedag te organiseren. De bijeenkomst werd gehouden in het ijsclubgebouw en we kregen allemaal een lijstje met boodschappen en spullen, die we moesten meenemen. Op ons lijstje stond o.a. 30 cupcakes. Een kolfje naar Maria´s hand. Ze is echt dol op bakken en had ´s morgens 30 mooie cupcakes gemaakt.


Het was erg gezellig in het ijsclubgebouwtje. Alles was prachtig versierd.




De ijsbaan...nu mooi groen :-)

Trijnie had als thema ´Hollands´ gekozen. Er waren dan ook allerlei oud-Hollandse spelletjes, zoals koekhappen en zaklopen. In en om het gebouw was er ruimte genoeg, zodat iedereen aan zijn trekken kwam. Zo gooide Wim lekker z´n hengel uit en ging met een paar kinderen heerlijk hengelen.

Er was eerst een koffiebuffet met zelfbediening. Wat zag alles er leuk en lekker uit!



Er draaiden continue oude video´s. Op een gegeven moment kwam Willem me roepen: ¨Teun, kom eens kijken, joh!¨ Het was een stuk film van toen Leendert geboren was. Hij was daar nog maar een paar uur oud. Oh, wat waren we daar nog jong! (ik was 28, toen hij geboren werd). Ook mijn moeder nog zó jong! Wat word je daar weemoedig van, zeg...

Intussen werd ook de sjoelbak in gebruik genomen. Sjoelen is echt een familieding. Mijn vader deed nooit spelletjes. Alleen in de vakantie: sjoelen! En ongelofelijk, hij was echt onverslaanbaar. Regelmatig gooide hij 140, maar ook weleens 148 (de hoogst haalbare score). En elke avond probeerden we hem te verslaan :-).


Het liep tegen etenstijd. Er zou patat worden gebracht en daarnaast was er van alles en nog wat meegenomen. Helaas hield Maria het niet vol en Willem heeft Maria en mij naar huis gebracht. Dat was beter zo. De rest van het feest heb ik van horen zeggen. En dat klonk erg leuk allemaal. Ik denk zomaar, dat er een traditie geboren is....

Als dank voor haar inspanningen kreeg Trijnie een kadobon voor een lunch voor twee personen bij Theetuin Lekker Simpel aangeboden. Daar kan ze samen met haar Gerwin fijn eens van gaan genieten.



En zo was het ineens weer zaterdag. Wat was het een drukke week! Gelukkig gaat het vandaag een stuk beter met Maria. We hebben met z´n allen onze zaterdagklusjes gedaan. DV volgende week lekker vakantie!


woensdag 25 april 2018

Een jarige

Vandaag hadden we een jarige. Maaike is 19 jaar geworden! Ze had een vrije dag, maar vierde niet speciaal haar verjaardag. Daar is ze niet zo van. Ze lijkt op iemand ;-). Maar dat ze haar verjaardag niet echt zou vieren, wilde natuurlijk niet zeggen, dat wij deze dag zomaar ongemerkt voorbij lieten gaan!

Met pure zussenliefde maakte Maria een heerlijk verjaardagsontbijt voor Maaike klaar. Nee, geen ontbijt op bed. Daar maak je Maaike niet blij mee. Maar gewoon aan tafel :-).


En natuurlijk waren er óók kado´s, ook al wist de jarige zelf niets te vragen. Van Willem en mij kreeg ze een prachtige handgemaakt eikenhouten hakblok kado. Voor haar uitzet :-).




We deden meteen een kopje koffie. Willem had z´n thuiswerkdag en was er dus gezellig even bij. De jonge konijnen waren ook van de partij. Daar zat Maria lekker mee te knuffelen. Wat zijn ze schattig!!




Er werden bloemen bezorgd van Maaikes werk. Een beeldschoon boeket, waar ik minstens zo hard van geniet als Maaike. Prachtig!

Maar na dit relaxte begin van de dag en het gezellige verjaardagsmomentje, was het tijd om het dagprogramma af te gaan werken.

Ik had al brood gebakken en ging het (nog warm) afgeven bij de mevrouw voor wie ze waren, reed daarna door naar het tuincentrum om iets voor mijn jarige vriendin te kopen en ging vervolgens bij haar op verjaarsvisite. Gezellig zo´n ochtendje middenin de week met allemaal vrouwen, die je normaal niet zo vaak (of helemaal niet) spreekt. De morgen vloog voorbij.

Direct na de verjaarsvisite zou ik naar de molen rijden om (alweer!) een bestelling op te gaan halen. Normaal rijden we eens in de week, maar op het moment krijgen we de bakproducten bijna niet aangesleept. Midden op de dag, als het rustig is met het verkeer, ben je in een dik uur heen-en-weer. En zo kon ik bij thuiskomst meteen aanschuiven voor de lunch.

Vanmiddag had ik het druk met bestellingen klaarmaken. Maar het was eens een keer niet zo´n race tegen de klok. Al rond half vijf reed ik naar het postkantoor. Maaike ging mee. We gingen meteen even wat inkopen doen voor de kookrubriek, die deze week ook weer op mijn programma staat. En we namen meteen wat mee voor de koffie: oranje donuts. Van zelf iets bakken was vandaag niets gekomen. Ook niet door Maria, die daar meestal bloedfanatiek in is. Zij moest hard leren voor d´r biologie tentamen, wat morgen hier aan huis zal worden afgenomen. Geen nood hoor. Die donuts zagen er heerlijk en feestelijk uit!

Toen we thuiskwamen, bleek er alwéér een prachtig boeket bezorgd te zijn. Hè? Van wie zou dat dan zijn? Snel bekeek Maaike het kaartje: van Hans uit Malawi! Wat lief :-)

Na het avondeten is Willem samen met Henk nog naar Streefkerk geracet. Daar was op de school van Willem en Marinus een projectavond en opa Willem wilde graag even gaan kijken. Dat ging precies vòòr de koffie.

De kinderen hadden gewerkt over het regenwoud. Ze hadden een waterval gemaakt en er was een echte slang in de klas.

Marinus is vooral geinteresseerd in de film :-)

Willem met ´ome´ Henk 


Willem z´n krokodil
Maaikes vriend was vanavond gezellig van de partij bij de koffie. En zo werd Maaikes verjaardag dan toch dunnetjes gevierd.

dinsdag 24 april 2018

Brood, hulp en zware boeken

Vandaag stond de boog iets minder strak gespannen. Wat er in elk geval moest gebeuren, was: zes broden bakken voor een klant. Deze klant komt eens in de paar weken voor brood zonder toevoegingen. Ik bak ze voor haar, maar moet ze ook snijden. Dat snijden is nog altijd wel een klusje. Bij 5 minuten per brood betekent dat toch een half uur zagen. En dan kan het brood toch het best goed afgekoeld zijn. Ik begon daarom meteen om 5 uur met die broden. Het kon maar alvast gedaan zijn.




De rest van de morgen kon ik fijn aan allerlei losse eindjes werken. Het is zo fijn, als je even lekker door kunt gaan! Ik was dan ook heel blij, met de hulp die ik kreeg en waardoor dat mogelijk was: Maaike deed mijn uithuizige klussen! Ze reed voor me naar de meneer, die onze boekhouding doet, om de administratiemappen op te halen, reed langs de supermarkt voor eieren (want er moest alwéér Lamme Teun gemaakt worden) en reed daarna nog voor me naar de verpakkingenwinkel in Barendrecht voor dozen, noppenfolie, pakpapier en plakband. Zei ik al, dat ik hier heel BLIJ mee was?!

Ook vanmiddag kreeg ik helpende handen toegestoken. Maaike en Maria hielpen me met het inpakken van de bestellingen. En terwijl schoonmama voor het dinsdagmiddagbakkie kwam, stapte Maaike nóg een keer voor me in de auto. Nu om een bestelling bij molen De Driekleur op te halen.

In spanning wachtte ik haar thuiskomst af. Zouden we het ook vandaag weer redden, om op tijd bij het postkantoor te zijn?

Om kwart voor 5 kwam Maaike de straat in rijden. Met een paar honderd kilo meel en bakartikelen in de achterbak. Alle pakketten, waar nog iets van die nieuwe voorraad bij moest, werden in sneltreinvaart aangevuld, dichtgetaped en van een adresetiket voorzien. Om 8 minuten voor vijf sprongen we in de auto met alle pakketten. We flikten het weer: precies op tijd stonden we met onze dozen bij de balie van het postkantoor :-). De postmeneer stond al klaar.

Intussen was het hier thuis een kapsalon. Onze thuiskapper was gearriveerd om die en gene weer lekker te kortwieken.


ok. Maaike werd niet echt gekortwiekt.
Alleen de puntjes eraf.

Terwijl de kapper aan de gang was met schaar en tondeuze, ging ik aan de slag in de keuken. Stamppot rauwe andijvie schafte de pot.

Na het eten hebben we hier nog dikke lol gehad om Koos. Hij had vandaag op school niet getraind met lopen met volledige bepakking en vond, dat hij dat thuis prima nog wel even kon gaan doen. Wat had hij gedaan? Hij had zijn rugzak volgeladen met dikke zware prekenboeken.

gaten in m´n boekenkast

Hele stapels nam hij mee :-)

Letterlijk en figuurlijk zware kost dus. Ha, ha, ha, ha. Dat is wat anders dan de spreekwoordelijke bakstenen. Daar ging meneer. Uiteraard mocht ik geen foto maken. Die heb ik dus klandestien gemaakt. Wie weet moet ik hem nog wel verwijderen. Maar voor nu staat hij erop. In volle glorie :-).





maandag 23 april 2018

Geen huis gehouden

Vandaag heb ik nagenoeg niets aan mijn huishouden gedaan. Geen huis gehouden dus, zogezegd :-). En dat nog wel op maandag, normaal de beste dag om die eerste klap uit te delen, die een daalder waard is! Maar ja. Soms lopen dingen anders.

Vandaag zaten Maria en ik al om kwart over 9 in de auto op weg naar het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Voor het zoveelste gesprek. Geeft allemaal niets, als het maar helpt. De behandeling van een ziek kind gaat vòòr het huishouden en de afspraken in het ziekenhuis zijn nu eenmaal niet altijd met een schaartje te knippen.

Terwijl wij een ochtendje weg waren, was Maaike zo lief om meel en bloem in te pakken. Er was maar liefst 125 kilo ingepakt toen we thuis kwamen! Echt super fijn. Behalve dat ons huis eruit zag als een molen. Ha, ha.


Vanmiddag was er ook geen tijd voor huishouden. Er waren veel bestellingen in de webshop. En klanten gaan ook al vòòr :-). Hadden we vrijdag en zaterdag al veel oranje bakpakketten ingepakt, vandaag gingen we vrolijk verder.



Ook moest er Lamme Teun gemaakt worden en daarna was het bestellingen inpakken geblazen. Maria hielp mee en later Maaike ook nog even. We leverden een prachtig stukje teamwork en hadden maar één doel: de pakketten om 17.00 uur bij het postkantoor krijgen. Om 16.52 reden we weg. Zouden we op tijd zijn? De markt was helaas nog niet opgeruimd, zodat we de parkeerplaats bij het winkelcentrum nog niet op konden. Nu moesten we een stuk verderop parkeren en daar was geen plaats :-(. Ik heb toen mijn auto even met de knipperlichten aan bij de karretjes van de Lidl gezet. We laadden twee winkelwagens vol pakketten en de meiden reden zo hard te konden die wagentjes naar het postkantoor. Intussen zocht ik een leeggekomen parkeervak en daarna ging ik de meiden achterna. Yes! De postbode was nog niet vertrokken. We waren nog op tijd :-).

De winkelwagens werden terug gebracht en we reden naar huis. Daar mocht ik achter het fornuis voor het avondeten. Het werd kalkoenfilet, rijst, kerriesaus en broccoli. Mmm, dat was smullen.


Soms doe ik ´s avonds ook weleens een huishoudklus. Maar vandaag niet. Ook vanavond werd er geen huis gehouden. Er moest administratie gedaan worden. Helaas een noodzakelijke klus, die ook al voorrang had boven de huishouding.

Conclusie: geen huisgehouden. Wèl veel nuttige en nodige klussen gedaan. En niet vergeten te genieten van m´n prachtige tulpen op tafel :-).