vrijdag 4 mei 2018

Taxi-chauffeur

Moeders met rijbewijzen (en een auto is ook wel handig) kennen het wel: bij hun takenpakket hoort het runnen van een 24-uurs taxibedrijf. Dat duurt tot het kroost zelf een rijbewijs heeft. Dan verandert je taxi-bedrijf spontaan in een auto-verhuurbedrijf. En als je kinderen in allerlei leeftijdscategorieën hebt, dan lopen die bedrijven dus prachtig door elkaar heen :-).

Gisterenochtend was ik al vroeg taxi-chauffeur. Koos heeft zich voor veertien dagen verhuurd als stratenmaker. Seignant detail in dit verhaal is, dat hij zich een slag in het rond aan het werken is om ... een rijbewijs te bekostigen :-). Dat terzijde. Elke morgen stapt hij trouw om half 7 bij Leendert in de werkbus, die hem dan even bij een maat afzet. Helaas had Leendert woensdag panne aan zijn bus en werd hij donderdag door een collega opgehaald. Nu kon Koos dus niet meerijden. En dat was lastig, want hij moest juist naar Oud-Alblas. Zonder fiets is dat wel aardig uit de buurt, dus kwam de vraag: ¨Ma, wilt u me morgenochtend even naar Oud-Alblas brengen?¨ Nou, ´ma´ is de beroerdste niet, dus: prima hoor. En zo had ik gisterenochtend al vroeg een ritje door de polder. Dat is geen straf om deze tijd van het jaar. Voor het mooi is half 7 aan de late kant. Maar toch was het licht nog wel wat gedempt en de juist ontwaakte dag prachtig.



Thuisgekomen gooide ik mezelf in een hoge versnelling, om nog wat van m´n huishouden voor elkaar te krijgen. Ik had namelijk om 12 uur m´n volgende rit in de planning: met Maria naar het Sophia Kinderziekenhuis. Er kwam niet zo heel veel van poetsen enzo terecht. Het werd ongewild een regelochtend. Een telefoontje, waar actie op ondernomen moest worden. Een appje met een vraag. Post die afgehandeld moest worden. En omdat ik niet wist, wanneer we ´s middags weer terug zouden zijn uit het ziekenhuis, wilde ik alvast de bestellingen klaarmaken en naar de post brengen. Dan ga je achter je computer zitten om pakbonnen en adresetiketten uit te printen en vind je meteen nog wat mailtjes die beantwoord moeten worden. Het kwam er op neer, dat ik op de laatste minuut voordat ik weg zou rijden nog een was aan het ophangen was en er weliswaar achter de schermen van alles gedaan was, maar in het huishouden niet echt.

In het ziekenhuis hadden we eerst gezinstherapie, waar Maria en ik samen heen gingen. Daarna had Maria nog alléén een gesprek en zat ik in de wachtkamer te wachten. Ik had daarvoor mijn laptop meegenomen, zodat ik wat kon werken.


Het uur wachten was op die manier snel voorbij. En we konden nog mooi vòòr de files naar huis. Jeuj!

Gisterenavond besloot ik eens een avondje niets te doen. Niets doen in de zin van: niets noodzakelijks. Het was heerlijk. Gewoon wat praten, lezen, zingen en, voordat ik ging slapen, nog naar een preek geluisterd. We gingen daarbij ook eens een keer vroeg naar bed. Voor ons doen dan :-).

Vanmorgen mocht ik alwéér taxiën. Geheel vrijwillig aangeboden, overigens. Willem en Jan zouden eindelijk weer eens een stukje Pieterpad gaan lopen. In de kerstvakantie was er niets van gekomen, omdat het zeer regenachtig was. En in de voorjaarsvakantie was het zeer koud. Dus was het al een half jaar geleden, dat ze gelopen hadden! Ze waren destijds gestopt in Milsbeek. Dat is niet zo heel ver rijden bij ons vandaan: 5 kwartier. Dus had ik aangeboden om de mannen er heen te brengen. Normaal gesproken rijden ze naar het beginpunt, gaan 2 of 3 dagen lopen en nemen dan het OV om weer bij de auto terug te komen. Maar vaak zijn ze dan uren kwijt aan een ritje van een kilometer of 30. Dat is zonde. Zeker als je maar 2 dagen gaat lopen. Dus stelde ik voor om ze naar Milsbeek te brengen. Tegen de tijd dat ze morgen uit gelopen zullen zijn, kunnen ze me bellen en ga ik ze weer halen. Zo is het plan.

We zouden om 8 uur wegrijden. Dat werd kwart over 8. Niet erg. Volgens TomTom zouden we om half 10 in Milsbeek zijn. Dat werd helaas een half uur later! We moesten een flink eind om rijden vanwege een afsluiting op de N271. En daar kwamen we pas achter, toen we bij het bord ´verboden voor alle verkeer´ stonden. Maar vooruit. Even na tien uur stonden we dan toch bij de kerk in Milsbeek, op de plaats waar Willem en Jan de vorige keer zijn gestopt. Het feest kon weer beginnen :-).



In m´n uppie reed ik weer naar huis. Ook weer met die omleiding. Het was uiteindelijk niet half 11 (zoals ik had gedacht), maar half 12 voordat ik thuis was. Henk zat al op me te wachten. Ik had beloofd om vandaag met hem zomerkleding te gaan kopen. Net zoals ik dat maandagmiddag met Jan had gedaan.

We moesten wel eerst nog een ander ritje doen. Er was namelijk iets raars met een pakje van een klant. Dat pakket was tot twee keer toe retour gekomen. Er stond beide keren geen reden op het retouretiket. De eerste keer al had ik naar de klant gemaild, of het adres toch wel klopte. Ja hoor, dat klopte. Maar het huis was achter een dijkje en de postmeneer had beter moeten kijken. Ok. Ik belde naar de klantenservice van postnl om mijn beklag te doen. De klacht zou bestudeerd worden. Maar daar ging ik natuurlijk niet op wachten. Ik bood het pakketje opnieuw aan bij postnl. Na een paar dagen kreeg ik een e-mail, waarin mij werd verteld, dat mijn klacht terecht was. Het was doorgegeven aan het betreffende depot en het zou niet meer vòòrkomen. Dan kijk je toch wel erg raar op, als het pakket tóch weer terug komt! Nogmaals de klantenservice gebeld. Die begrepen dat ik inmiddels boos was. En het zou wéér uitgezocht worden. Maar wat heb ik daaraan? Ik durfde het niet aan, om het pakket voor de derde keer aan te bieden. Ik zou zelf wel gaan rijden. Zo gezegd, zo gedaan. TomTom weer ingesteld en daar reden we. En ik moet zeggen: het was inderdaad even zoeken. Maar daar heeft een vervoerder toch voor gestudeerd? Belachelijk dit!

Op de terugweg stuurde TomTom me dwars door Rotterdam van Noord naar Zuid. Was ik niet blij mee, want ik hou niet van in de stad rijden. Bovendien gebeurde wat ik al bedacht had: TomTom stuurde me richting Maastunnel. Nou, die is al kweetniethoelang afgesloten. TomTom kreeg een klap op zijn knop. Hij mocht uit. Ik deed het verder zelf wel :-). Ha ha. We kwamen er wel, hoor, op Zuidplein :-).

Ook met Henk slaagde ik op één item na voor alles bij C&A. Het was een herhaling van de film van maandagmiddag. Alleen een andere hoofdpersoon. Het ontbrekende item werd net als maandag bij de H&M geshopt. En de hoofdpersoon van vandaag lustte best een ijsje. Fijn, dat alle kleding nu in orde is. Ik moet nog wel de kasten netjes maken en meteen de oude lorren er uit vissen en de nog goede kleding voor het volgende seizoen opbergen. Maar dat komt wel goed. Ook fijn, dat Henk zo blij is met zijn nieuwe kleren. Hij trok even een nieuwe outfit aan om een fotootje naar Willem te kunnen sturen.


Willem stuurde foto´s terug. Da´s ff wat anders dan shoppen. Wat lopen die mannen toch weer in een schitterende omgeving!!!



Ze kwamen al vroeg op hun eindbestemming van vandaag aan: Afferden! Hé ja, daar zijn we pas met schoonmama geweest om van de bloesem te genieten! Wij hadden toen niet in de gaten gehad, dat het Pieterpad daar ook doorheen loopt. Eigenlijk hadden de mannen wat verder willen lopen. Maar er was in het volgende dorp nergens een B&B meer te vinden, die nog een kamer over had. Ach, wat geeft het. Dat Pieterpad komt heus ooit aan een eind.

De mevrouw van de B&B waar ze nu zijn, was heel vriendelijk en onthaalde ze op koffie en thee. Heerlijk hoor, als je er 18 kilometer lopen op hebt zitten. Heel attent!

We waren vanavond maar met een klein clubje aan tafel. Ik bakte voor het gemak maar even een stapeltje pannenkoeken. Eigenlijk stond er Captains Dinner op de planning. Maar dat kan een andere keer ook nog wel.

Vòòr het eten had ik de stekker van de vriezer eruit getrokken en de lades met inhoud buiten onder twee dikke dekens (als isolatie) opgestapeld. Maria en ik wilden persé nog een extra klus doen. Dat hadden we ons voorgenomen: als papa en Jan weg zijn, gaan we lekker twee dagen poetsen. Nou, daar was vandaag dus nog precies helemaal niets van gekomen! Hup, die vriezer dus!!

Na het eten hebben we samen anderhalf uur stug doorgewerkt. We wilden om 8 uur klaar zijn, om de 2 minuten stilte in acht te nemen. Dat lukt precies. Wat een ...klus is die vriezer toch altijd. Acht lades leeghalen, spullen nakijken, lades soppen, inhoud opnieuw sorteren. De vriezer was vreselijk aangekoekt en dat kostte dus ook de nodige tijd en moeite. Ik heb het ook veel te lang voor me uitgeschoven. Eigen schuld, dikke bult! Maar het is de moeite wel waard! Mijn vriezer slurpt nu geen extra stroom meer vanwege de ijsvorming en ik weet precies wat er in de vriezer zit. Super toch?




Nu moet ik Willem eens lief aankijken en vragen of hij de deur andersom wil maken. Ik heb ernaar gekeken en zou het zelf desnoods ook nog wel kunnen. Sinds de vriezer is verplaatst, zit de deur niet goed meer. En dat maakt het niet alleen onhandig om er iets uit te pakken of in te stoppen, maar is vooral ook heel lastig bij het schoonmaken. Je kunt er gewoon niet gemakkelijk bij. En dat heeft er zeker aan bijgedragen, dat ik deze klus veel te lang heb laten liggen. Wie weet doe ik het de volgende keer gewoon fluitend :-). Ha, ha. Gelukkig hoeft het maar heel af en toe te gebeuren. Het zal hoe dan ook nooit mijn favoriete klus worden.