Zaterdag had ik een vol programma voor de boeg, toen ik om 5.00 uur uit m´n bed rolde.
Op zaterdagochtend maakte ik zoals altijd eerst de was helemaal af. Alles wat er droog aan de rekjes hing, haalde ik af en vouwde ik op, of streek het eerst. Sinds de zolder verbouwd is, hang ik de was nooit meer buiten op. Ik heb op zolder nu zóveel ruimte, dat ik het daar aan rekjes ophang. Als het goed weer is, kan ik twee zolderramen tegen elkaar openzetten en dan is de was heel snel droog. ´s Winters, als de kachel brandt, is de zolder ook het beste plekje om was te drogen. De schoorsteen loopt namelijk via de zolder naar het dak en die wordt door het stoken van de houtkachel altijd heerlijk warm. Ook dan is de was zó droog. Het voordeel van het drogen van de was op zolder is, dat ik nooit rekening hoef te houden met het weer: regen, zon, mist, wind, het maakt niet uit. Daarbij hoef ik er ook nooit rekening mee te houden, of de boeren precies gaan mesten als de was buiten hangt. De mestlucht trekt dan in je buiten hangende wasgoed. En mocht je dat zelf niet zo´n probleem vinden, dan trekken andere mensen hun neus wel op, als ze het ruiken :-).
Afijn. Eerst dus lekker aan de was. Ik vind het altijd wel een leuk klusje. Strijken doe ik echt graag. Ik houd ervan als er allemaal keurige, kaarsrechte stapeltjes wasgoed op de tafel verrijzen.
Rond ontbijttijd ben ik meestal wel klaar. Het enige wat ik dan op zaterdag nog aan de was doe, is één of twee wassen draaien en die op zolder ophangen. Die vind ik dan op maandag wel weer. Sowieso moet er altijd werkgoed gedraaid worden, want Henk heeft maar één werkbroek. Die draagt hij de hele week en op maandag begint hij dan altijd met een schone broek.
Toen de was klaar was en Willem en ik gezellig samen ontbeten hadden, schoof ik achter het aanrecht. Er wachtte me een keukenklus. Ik had een order van 60 potjes advocaat (´Lamme Teun´) en die wilde ik die ochtend gaan maken. Eerst begon ik met het opruimen van de keuken. Alles moest spic en span zijn om lekker schoon en georganiseerd te kunnen werken. Mijn plan was om om 9.00 uur de eerste bus advocaat in de maak te hebben.
Ik poetste, ruimde op en bedacht, dat ik ook nog maar snel even melk moest gaan halen. Ik haal melk van een buurman die drie nummers verderop woont en boer is. Ik mag de melk zo uit de tank tappen. Op de dagen dat de melkwagen komt, komt die rond half 11. Als ik dus zorg, dat ik ´s morgens bijtijds melk haal, gaat dat altijd goed. Ik tapte twee emmertjes melk en groette de kat, die lekker brokjes zat te snoepen.
Weer thuis zette ik de eieren, suiker en brandewijn klaar. Ook zette ik ruim 60 brandschone potjes keurig in het gelid. De zak dekseltjes zette ik ernaast. Ik haalde de benodigde attributen te voorschijn: een grote pan, de melkbus met stamper, de staafmixer, een grote spatel, een grote zeef, schrappers, de trechter, schone doeken, grote kommen, hè, hè het feest kon beginnen.
Ik had ingeschat om om half 12 klaar te zijn. En, jawel, om één minuut over half 12 was ik helemaal klaar. Voldaan keek ik naar de 67 kleine en 4 grote potten advocaat die klaarstonden. Joehoe! En nu eerst een bakkie koffie!
Na de koffie ruimde ik eerst de rommel in de keuken op en bakte nog snel twee platen vol muffins. Dat had ik beloofd om voor Trijnie te doen. Ik maakte een plaat chocolademuffins en één met citroenmuffins. Het is niet veel werk en als ze eenmaal in de oven staan, hoef je er natuurlijk niet bij te gaan staan wachten. Tijdens het bakken en daarna ging ik als een witte tornade door het huis, om alles aan kant te krijgen. Het moest deze week maar een beetje met de Franse slag, maar dat mag best een keer :-).
Om 14.00 uur stond ik omgekleed en met gekamde haren en gepoetste tanden klaar om naar Trijnie en Gerwin te gaan. Gerwin vierde op deze zaterdagmiddag z´n verjaardag. Hoe gezellig is dat! Omdat ik voor de muffins zou zorgen, had ik beloofd om al om half drie aanwezig te zijn. Trijnie had alles keurig voor elkaar. Alles ´op z´n Trijnies´: als in een tijdschrift. Ha, ha, dat zal mij nu nooit lukken :-).
Het was heerlijk om daar op de bank te zitten en een lekker kopje koffie voor m´n neus gezet te krijgen en lekker met die en gene te keuvelen. Trijnie had nog een heel leuk en origineel kadootje voor me. Omdat ik de muffins had gebakken. Daar hoefde ze natuurlijk niets voor te geven. Maar ze had wel iets héél leuks. Een adventkalender voor de kat! Achter elk klepje zit iets lekkers. Op 5 december een dubbel portie en op kerstavond een verrassing. Hoe grappig.
Om 16.00 uur ging ik weg. We waren met twee auto´s. Willem en Henk bleven nog even, maar ik ging de weekboodschappen doen. Ook dat moest nog gebeuren. Dat is een fluitje van een cent. Ik scheur altijd aan het einde van de zaterdagmiddag met m´n boodschappenkarretje door de Aldi en haal alles voor de hele week. Eens per maand ga ik daarnaast nog even naar de Jumbo voor de paar dingen, die de Aldi niet heeft. Op deze manier kost boodschappen doen me heel weinig tijd en ook niet veel geld. De rest van de week kom ik namelijk niet in de winkels en dan kun je ook niets uitgeven.
Bij de kassa was er een verrassing. Er is een hele leuke spaaractie. Nu is een spaaractie op zich al heel bijzonder bij de Aldi. Want dat hebben ze bijna nooit. Maar in plaats van voetbalplaatjes of groentenzaadjes of knuffels of iets anders waar je niet meteen op zit te wachten, spaar je nu bij de Aldi voor keiharde korting. Je krijgt bij elke 10 euro een stickertje. Na 10 stickertjes is je spaarkaart vol. Die kun je dan inleveren voor 10 euro korting op je boodschappen (minimale besteding 25 euro). Wow! Ik haal elk week voor zo´n 80 tot 100 euro aan boodschappen. Die spaaractie gaat dus mooie korting opleveren. Leuk om er in december dan wat extra´s van te kopen.
Thuisgekomen sprong ik weer in de hoogste versnelling. Het was rond half zes en er zou een aardig ploegje kinderen en kleinkinderen op de zaterdagse frieten afkomen. Mijn vriendin Wilma zou namelijk bij ons haar verjaardag komen vieren voor ons gezin. Het was dus een hele verjaardagsmarathon. Een deel kwam direct van Gerwin z´n verjaardag naar ons toe voor de verjaardag van Wilma. Anderen zouden niet meeëten, maar op de koffie met appeltaart afkomen. Net hoe het het beste in ieders planning paste.
Het was erg gezellig allemaal. Bij de koffie genoten we van Wilma´s heerlijke, zelfgebakken appeltaart en kreeg Wilma de kado´s, die we bij elkaar gehengeld hadden. Wilma is al net zo dol op handwerken als ik en ze was dan ook heel blij met de set rondbreinaalden, die ze onder meer kreeg. De kinderen moeten dan altijd gniffelen: ma en tante Wilma met hun breiwerken :-).
Toen iedereen om een uur of 9 vertrokken was, hadden Wilma en ik het rijk nog even alleen. Willem schoof in z´n kantoortje, Henk naar z´n kamer en Wilma en ik zaten nog een poosje genoeglijk aan een glaasje wijn. Wilma pakte haar breiwerk en ik besloot om toch nog maar even de kist met stoofpeertjes uit de kelder te halen. Het was niet vroeg meer, maar ik had erg veel zin om stoofpeertjes voor zondag klaar te maken. Dat zou lekker smaken bij de gebakken aardappeltjes en de pinda-kip uit de slowcooker, die ik in gedachten had. Ik koop altijd kleine peertjes, die per kistje maar 5,00 euro kosten. Dat is wat meer werk om te schillen, maar de smaak is verder prima. Hup, schillen dus maar.
Het was al wat laat op de avond, toen ik de peertjes op de kookplaat zette en toen ik naar bed ging waren ze natuurlijk nog lang niet rood. Maar ingepakt in een fleecedoek of iets dergelijks garen ze vanzelf verder. Toch waren de peren zondagochtend nog niet helemaal rood. Ik besloot om ze op de kookplaat te zetten. Tijdens het ochtendbakkie koffie op 2,5 en als we naar de kerk zouden gaan, zou ik ze op stand 2 zetten. Daarmee houd je zo´n pan peren nèt tegen de kook aan. Nu gaan wij altijd bijtijds naar de kerk, omdat we eerst Maria of Jan-Hendrik ophalen. Hans en Thirza gaan dan iets later van huis. Ik gaf Hans dus instructie, dat hij de schuifdeuren van de keuken dicht moest doen, als hij naar de kerk zou gaan. Dan kon Muck niet in de keuken komen en daar eventueel voor onheil zorgen. We zijn de schrik van Nieuwjaarsdag nog niet vergeten! Toen was Muck over de kookplaat gelopen en had daardoor de soep op stand 9 gezet. Toen we thuiskwamen uit de kerk, was de soep verdampt en was het een wonder, dat er geen brand ontstaan was.
Nou, alles was geregeld en we gingen naar de kerk. Nog maar net zat ik in de bank en er schoot ineens door me heen, dat ik vergeten was om de kookplaat van 2,5 naar 2 te zetten. Ik kreeg het vreselijk warm en m´n gedachten sloegen compleet op hol. Het perenvocht zou verdampen en de peren aanbranden. Daardoor zou het rookalarm geactiveerd worden. Misschien zouden voorbijgangers de brandweer bellen. Die zouden een ruit inslaan en en en. Ik heb mezelf heel streng toegesproken, dat ik met deze gedachten op moest houden. In het gebed voor de dienst vroeg ik aan God, of Hij wilde zorgen, dat ik de hele dienst niet aan die peren hoefde te denken. En dat gebed werd gelukkig verhoord!
En eenmaal thuis gekomen ... stond die kookplaat gewoon op 2! Dat had ik waarschijnlijk toch automatisch gedaan. De stoofpeertjes waren perfect. Ik heb nog nooit zo lekker peertjes gegeten :-).
