Vorige week hadden we een heuse verjaardagen-marathon. Er waren maar liefst drie kleinkinderen jarig! Marinus werd twaalf, Vesper drie en Esther één jaar.
Marinus was jarig op de eerste dag, dat hij naar de Middelbare School ging. Dat was voor hem dubbel feest. Wat wordt hij al groot!
En Vesper beleefde met haar drie jaar voor de eerste keer bewust haar verjaardag. Ach, wat was dat kind heerlijk jarig :-).
Esther had er geen weet van, dat ze jarig was. En vanwege al die verjaardagen had Maria besloten om Esther´s verjaardag niet echt te vieren. Ze miste daar immers niets mee? Maar natuurlijk bleef deze bijzondere mijlpaal niet geheel onopgemerkt. Daar is zo´n eerste verjaardag toch te speciaal voor. Maria bakte een echte, mooie, heerlijke verjaardagstaart. Die werd bij ons, tijdens de koffiepauze, aangesneden. En natuurlijk waren er ook kadootjes :-).
Ach wat genieten Willem en ik van die kleinkinderen om ons heen!
Behalve met deze feestelijkheden had ik het lekker druk met een scala aan bezigheden. En eigenlijk zat de meeste drukte nog in m´n hoofd. Je hebt weleens van die weken, dat er veel losse eindjes zijn. ¨Schrijf dan alles op!¨ zei Willem. En ja, dat is ook eigenlijk altijd de remedie, die ik toepas, om mijn hoofd weer leeg te krijgen. Dus pakte ik pen en papier en schreef alle werkjes, die door mijn hoofd spookten, op. Nu kan ik tenminste lekker afvinken, als er een klus geklaard is. Ik legde het papier op de kast met een pen en een stift ernaast. Een stift om vinkjes te zetten bij wat afgewerkt was. Een pen om op te schrijven wat er nog méér aan werkjes in mijn hoofd ging zitten. Er is intussen het nodige afgevinkt. Maar .... er ligt inmiddels een tweede A4-tje naast :-).
Geeft niets, hoor. Het enige werk wat op mijn nek zit, zijn de bijen. Ze zijn nu bijna ingewinterd. Dan moet er nog een volk in een nieuwe kast, die ik aan het verven ben.
En als dat dan allemaal klaar is, moeten de kasten verhuizen naar Hans en Thirza. Wij krijgen namelijk binnenkort een hek rondom de tuin en dan moeten de bijenkasten verplaatst worden. Maar bijen kan je niet zomaar een paar meter opschuiven. Dan zijn ze hun oriëntatie kwijt. Daarom moeten ze tijdelijk naar een plaats op tenminste 3 kilometer van hun huidige plaats. Ik wilde ze eerst bij mijn collega imker in Alblasserdam stallen. Maar die heeft geen plek. Toen bedacht ik, dat ze wel naar Hans en Thirza kunnen. Die hebben plaats genoeg. Ik hoop, dat we ze maandagavond kunnen verhuizen. Maar dan moet er niets tegenzitten. Ik zie er gewoon een beetje tegenop. Vooral omdat er wat tijdsdruk op zit. Maar ja. Wat moet dat moet.
Ik was ook lekker bezig met m´n tomatenoogst. Het is ongelofelijk wat er uit vier tomatenzaadjes is gekomen! Ik zit intussen op ruim 20 kilo tomaten! Ik maakte tomatensaus totdat m´n potten op waren.
De kelder komt al lekker vol!
En zaterdag oogstte ik m´n pompoenen. De planten zagen er echt niet meer uit en de steeltjes van de pompoenen waren genoeg verhout.
Nu de pompoenen van het rek af zijn, is er alle ruimte voor de augurken. Die geven bijna elke dag wat oogst. Toen de pompoenen nog over het hek groeiden, zag ik steeds augurken over het hoofd en dan hing er ineens weer een exemplaar zo groot als een komkommer. Volgend jaar wil ik, bij leven en welzijn, weer augurken doen. Maar dan krijgen ze een eigen rekje, heb ik besloten.
Vanavond gingen we weer bij Willem z´n broer op bezoek. Hij is vandaag van het verpleeghuis naar een revalidatiecentrum verhuisd. Wat een wonder, dat hij steeds stapjes vooruit doet! We rijden nu in de avond en zien net de maan enorm groot opkomen. Zondagavond hebben we nog samen met de buren naar de maansverduistering staan kijken. Hoe mooi!
En zo zitten we alweer op bijna half september en zakken we de herfst in. Dat is echt Willem z´n jaargetijde. Ik ben meer een zomermens. Maar het kan nu eenmaal niet altijd zomer zijn. Dat er seizoenen zijn is ook wel weer mooi. Maar geen enkel jaargetijde geeft me zoveel blijheid en energie als de zomer: licht en warmte! Nog even en de kachel moet weer aan. Het kan hoor: de schoorsteen is geveegd en Willem heeft zaterdag een nieuw koord om het kacheldeurtje gemaakt. Dus wat dat betreft: kom maar door. Voor nu vind ik het wél zo leuk, om af en tuin buiten een vuurtje te stoken :-).
