¨Poeh,¨ zeiden Willem en ik tegen elkaar, ¨als je kinderen jubilea gaan vieren, dan word je toch wel oud!¨ We zeiden het met een glimlach. Maar toch! Vorige week donderdag waren Wim en Geertje 12 1/2 jaar getrouwd. Een koperen bruiloft dus.
Wim en Geertje wilden dit zeker niet onopgemerkt laten voorbijgaan in een tijd, dat zo´n jubileum steeds minder vanzelfsprekend is.
Op de dag zelf zijn ze fijn met hun gezinnetje uit geweest. Ze vertrokken de avond ervòòr met hun bejaarde camper naar zee en hebben zich daar donderdag prima vermaakt.
Zaterdag was het feest voor de hele familie en voor vrienden, buren en kennissen. Alleen de familie was bij elkaar al een heel grote club. Ik schat toch wel een man of 70, met heel veel jonge neefjes en nichtjes. Het was daarom een schot in de roos, dat Wim en Geertje de plaatselijke speeltuin hadden afgehuurd.
Maria had maar liefst 130 cupcakes gebakken voor bij de koffie. Oeh, wat waren die weer lekker en wat ziet zo´n cupcake er toch altijd vrolijk uit.
Terwijl de kinderen zich vermaakten, konden de ouderen fijn met elkaar praten. Daarbij was het toch wel heel speciaal en feestelijk, dat er een frietkar in de speeltuin stond, waar je zomaar heerlijke friet en/of snacks kon gaan halen. Het voelde ook echt ´zaterdag´, met die frieten :-).
In aanloop naar het feest waren er steeds spullen bij me uit de kelder opgediept: ¨Mam, heeft u die suikerspinmaker nog?¨ ¨Mam, u had toch zo´n popcornmaker?¨ ¨Mam, mogen we de limonadetapkannen lenen?¨ Ja hoor. Kom maar halen. Die spullen worden hier eigenlijk nauwelijks meer gebruikt. Maar nu kwamen ze mooi van pas. Wat was het alles bij elkaar feestelijk. Niet in de laatste plaats, doordat we zo boften met het heerlijke weer. Het was erg geslaagd. Door de reuma is Geertje in veel dingen best beperkt. Maar iets organiseren kan ze als de beste! Ze heeft echt eer van al haar werk gehad.
.JPG)
Voor mij was het ook wel even een moment van ´bijkomen´ van de drukte van vorige week. Drie dagen ben ik hard aan het koken en bakken geweest voor m´n kookboek. Heel leuk, maar ook echt wel slopend druk. Nu is het extra fijn, dat alles weer ´gewoon´ is.
Nou ja, gewoon? Dat ook weer niet echt, want ik zit elke dag keihard aan het kookboek te schrijven. Het script moet DV 1 juli ingeleverd zijn.
Maar verder heb ik dan toch eindelijk weer tijd voor normaal bezig zijn in huis en tuin. Hier en daar is er uiteraard weer achterstallig werk. De voortuin is me al maandenlang een doorn in het oog. Na de flinke stormen in de winter was daar een bult hout gestort om later gezaagd, gekloofd en gestapeld te worden. Maar dat ´later´ was nog niet aangebroken en ik wilde toch erg graag mijn voortuin terug. Al was het maar, omdat m´n zaaigoed langzaamaan uitgeplant moet worden.
Zaterdagochtend heb ik bij Willem gesoebat, of hij een begin wilde maken met het zaagwerk. Het duurde even, voordat Willem zover was, dat hij daar moed voor gevonden had. Maar daarna hebben we toch een portie fijn gewerkt!! Heerlijk!
Terwijl Willem met het hout aan de slag ging, ging ik voor de voet op in de voortuin aan de slag. Er lag een hoop tuinaarde die ik stukje bij beetje weggeschept heb door het te verdelen over de tuin en bij de heg. Daarna heb ik enorm veel onkruid gewied en dahlia´s uitgeplant. Aan het eind van ochtend was de benzine van de houtklover op en hielp ik Willem met het stapelen van het gekloofde hout. Na drie uur hard buffelen had ik zomaar een meter voortuin extra en was alles glad. Wat een heerlijkheid! (behalve dan die rugpijn, waar ik prompt twee dagen last van had ;-))
