Zoals vaste lezers weten, gaan we één keer per jaar met elk kind apart iets leuks doen. Vorige week vrijdag was het de beurt aan Koos. Hij had gekozen voor vis eten bij
Simonis in Scheveningen. Een jaar of 5 geleden hebben we dat ook al eens met hem gedaan en dat vond hij toen zó leuk, dat hij het nóg wel een keer wilde.
Om kwart over 5 reden we weg. Scheveningen is bij ons vandaan toch al snel een uurtje rijden en met de drukte van de avondspits nog wel een beetje langer. Maar dat geeft niet. Autorijden vinden we niet erg. Op ons gemak reden we richting de kust.
We wisten het wel: bij Simonis is het áltijd druk en we waren dan ook niet verbaasd, dat we op deze vrijdagavond niet direct een parkeerplekje konden vinden. Maar goed. Na een aantal rondjes rijden lukte het en liepen we naar binnen. Het was er in al die jaren nog niets veranderd en hoe leuk was het, om alles meteen te herkennen. Even moesten we ons oriënteren: hoe ging dat hier ook alweer? Het gaat er namelijk niet heel standaard. Bij binnenkomst kun je de menukaart erbij pakken en dan aan een buffet je bestelling opgeven. Je loopt daarna langs de kassa en op je kassabon staat een nummer. Met dat bonnetje ga je vervolgens langs het drankenbuffet en haal je je drankjes op. Dan zoek je een tafeltje op en als je het nummer van je bonnetje hoort aflezen, dan zwaai je en komen ze je eten brengen.
Afijn. Eerst maar kiezen dus.
Tja, het is een visrestaurant en ik ben totaal niet dol op vis. Maar ik dacht: er zal vast wel gewoon patat te krijgen zijn met iets vegetarisch. Niet dus. Er waren alleen maar gerechten met vis, zowel de voor- als de hoofdgerechten. Ik koos dan maar voor kreeftsoep vooraf en daarna een kibbeling menu. Willem en Koos maakten ook hun keuze en we liepen langs het buffet. Alles ging goed, totdat we een tafeltje moesten uitzoeken. Er waren géén tafeltjes! Het was gewoon gênant. Mensen stonden op een meter afstand bij bezette tafeltjes te wachten tot de mensen klaar waren met eten, om dan snel hun tafeltje in te pikken. Wij probeerden dat ook: ieder in een andere hoek van het restaurant. Maar het lukte niet. Telkens waren we net te laat, óf de tafelende mensen bleven nog op hun gemakje zitten met een bakkie koffie. Uiteindelijk werd ons nummer afgeroepen en liepen we naar het uitgifte-loketje met de mededeling, dat we geen plaats hadden. Daar was het een zenuwachtige en geirriteerde toestand vanwege de drukte en het meisje met onze borden wist het ook niet op te lossen. Op den duur zei Willem: geef die borden maar, dan gaan we wel buiten zitten. En buiten is dan écht buiten, niet onder de voorzettent met heaters, want daar zat ook alles vol. Ah, brr, wat was het koud. Maar ik wilde Koos z´n feestje niet bederven en zeurde er uiteraard niet over en probeerde te genieten van de warme soep. Koos zat te smullen van gegratineerde mosselen :-).
Na het voorgerecht besloot Koos nog eens binnen te gaan kijken, of er al een tafeltje vrij was. En, YES! Er stapten juist mensen op en Koos wist niet hoe snel hij het tafeltje moest inpikken :-). Hè, dat was beter!!
We zaten nog maar net, toen we ons nummer weer hoorden aflezen. Het hoofdgerecht was klaar. We zwaaiden en daar kwamen onze borden. WAAAAHHH. Wat een borden!!! Ik kreeg een heuse schaal voor m´n neus en daar lag volgens mij genoeg op voor drie personen!!!
De mannen hadden elk een kreeft besteld en terwijl zij die beesten begonnen te ontleden begon ik aan m´n portie kibbeling. Ehm...na een stuk of 10 stukjes kibbeling had ik toch heus genoeg hoor! Nog wat patatjes en m´n potje koolsla en dat was het wel. Maar geen nood. We hadden gezellig wat te kletsen en rond te kijken. Het is toch echt een belevenis om dat zo eens aan te zien. Al die verschillende mensen en talen. Er werden twee bussen vol marechaussees voor de deur afgezet. Daar was voor gereserveerd en daardoor was het nu dan ook zo absurd druk. Al die mannen en vrouwen kwamen langsgelopen in d´r uniformen. Die waren misschien wel wezen oefenen voor Prinsjesdag, of zo, dachten we.
We knoopten een praatje aan met de mensen aan het tafeltje naast ons. Ze spraken Engels. Hij kwam uit Guatamala, zij uit de VS. Grappig zo even zo´n contact! Die meneer vertelde dat ze een uur op een tafeltje hadden moeten wachten, maar dat hij dat er voor over had gehad, omdat hij hier al als kleine jongen regelmatig was geweest. Ik had al gezien, dat hij folie en zakken had gehaald om de overschotten in mee naar huis te nemen en wilde dat ook wel. O, dat liet hij wel even aan Koos zien, waar je dat kon halen. Hij wees Koos waar hij de vellen folie en zakken kon pakken: ¨Grab it like a man¨, zei hij. En, ha, ha, daar moest Koos zo om lachen. We hebben de hele avond te pas en te onpas geroepen: ¨Grab it like a man¨ :-). Het stel vertrok. Wij buikten nog even uit, pakten de over gebleven kibbeling in en vertrokken ook.
We wilden nog even naar de boulevard en daar in een strandtent een kop koffie drinken om het uitje af te maken. We parkeerden in de buurt van de vuurtoren en ... surprise! We kregen op de valreep nog een prachtige zonsondergang kado. ´s Middags, toen het stralend weer was, had ik me daar al op verheugd. Maar de stralende lucht had helaas plaatsgemaakt voor grijze wolken. Nu, aan het strand, was er toch nog een flinke reep lucht opgeklaard. Willem en Koos, die voorop liepen, riepen: ¨Opschieten!! De zon!!¨ Ik rende naar boven en ja, hoe prachtig! We konden nog precies de laatste minuten meegenieten.
Het woei hard. Lekker uitwaaien! We liepen een gezellig tentje binnen en genoten daar van de kers op de taart.
Het was een leuk uitje en ook leuk om te zien hoe Koos er van genoot. Een mooie herinnering!
Zaterdag leek het eerst een dag als alle andere zaterdagen te worden. Ik stond al vroeg achter m´n strijkplank, bakte brood en om 10 uur gingen we koffie drinken bij schoonmama. Onderweg zei Willem: ¨Zullen we straks even bij Leendert en Thea gaan kijken?¨ Leendert en Thea zijn sinds 4 juli hard aan het klussen aan hun huisje en we waren al een poosje niet wezen kijken. Juist toen we dat bedacht hadden stuurde Leendert een appje: Komen jullie vandaag kijken? Ja dus :-).
Ik had al wat foto´s van de laatste dagen gezien. Maar als je het met eigen ogen beziet, is het nog indrukwekkender. Pffff! Het aanbouwtje was gesloopt en de achtergevel helemaal gestempeld. Daar komt een uitbouw over de hele breedte van het huis.
Knap als je dat als mannetje van 22 al allemaal in je mars hebt. En dat zonder diploma´s. Leendert heeft dan wel een diplomaatje (een startkwalificatie op nivo2), maar daar hecht hij zelf zo weinig waarde aan, dat hij het nooit is gaan ophalen op school. Ja, ´t is een rare :-). Maar timmeren kan hij als de beste.
Ook op de 1e verdieping was er inmiddels van alles gebeurd. Alle wandjes waren er uit geweest, alsook de zoldervloer. Leendert en Thea hebben de ruimte opnieuw ingedeeld en de nieuwe wandjes staan al. En uiteraard is er meteen geïsoleerd en is de electriciteit aangelegd.
Prachtig allemaal. Maar mensen, wát een klus! Ik ben blij, dat het niet m´n eigen huis is :-). Ik vind de opruimklus al heftig genoeg :-).
En opgeruimd hebben we ook weer! Ik kon het niet laten om vast één vak van de vrijgekomen kast in de shop op te ruimen. Ik wist dat het niet veel werk was, omdat daar nu werkelijk alleen maar oude zooi lag, waar al minstens drie jaar nooit naar omgekeken was. Toch vond ik, dat Willem er even naar moest kijken. Het was namelijk allemaal computerstuff. Heel veel boeken over allerlei programmeertalen, handleidingen, cd´s, een ingelijst certificaatje en weet-ik-veel wat nog meer. Willem had er weinig trek in en zei: ¨Joh, ik heb het al jaren niet gemist. Gooi gewoon weg.¨ Maar ja, dan ben ik zo´n muts, dat ik toch niet iets wil weggooien, waar een ander nog iets aan heeft. Dan doe ik het met liefde naar de kringloopwinkel. Snel, snel keek Willem er even naar. Maar nee hoor, hij bleef er bij: ´t Was allemaal verouderd, of op internet te vinden. Het kon allemaal weg. Ok dan. Twee grote dozen weg en twee centimeters van het meetlint. Dat schiet nog eens op.
Halverwege de middag riep Willem ineens van boven: ¨Hé, Teun, vanavond is die psalmzangavond in Kampen! Daar wilde je toch naar toe?¨ Tja...dat is waar. Daar hadden we het over gehad. Maar eigenlijk was ik het helemaal vergeten. Maar Willem dus niet! In een half uur tijd was alles geregeld. We gingen! Samen! Want de rest van de familie was óf weg, óf had voor de avond al andere plannen. Nou, samen uit is natuurlijk ook heel leuk. Snel trok ik een schoon jurkje aan, deed m´n haar en daar gingen we. Helemaal naar Kampen. Dat is toch anderhalf uur rijden bij ons vandaan.
Onderweg dutte ik in en werd wakker van m´n mobiel. Een klant, die honing wilde. Dat kon. Jan kon daar wel bij helpen. Dat is het gemakkelijke: de kinderen weten waar alles staat enzo. Ik was meteen klaarwakker. Het dutje had me goed gedaan. Willem stelde voor om even een bakkie koffie bij een tankstation te halen. Ja, lekker! En zo hadden we even een cafeïnebreak en reden het laatste stuk.
Daar lag Kampen!
Wat hebben we daar veel herinneringen liggen. Een jaar of 30 (en langer) geleden, zijn we hier met mijn ouderlijk gezin verschillende jaren op vakantie geweest. Althans, in Genemuiden. En dan gingen we toch regelmatig ook naar Kampen.
Leuk om het nu eens terug te zien.
We parkeerden langs de IJssel, met zicht op de brug. Het was kwart voor zes. Een mooie tijd om ergens iets te eten. Het werd een broodje bij de Subway. Mmm. Lekker, hoor. Kwart over zes stonden we weer buiten en wandelden naar de Bovenkerk, waar de
Psalmzangavond met Bovenstem zou zijn, met André Nieuwkoop achter het orgel. De kerk zou om kwart voor 7 open gaan. Eerdere ervaring heeft ons geleerd, dat je maar beter vroeg aanwezig kunt zijn, want deze avonden zijn druk bezocht. En inderdaad: een half uur voordat de kerk openging, waren wij al echt niet de eersten, die stonden te wachten! We maakten hier en daar een praatje, want we zagen verschillende bekenden. Ook nog iemand, die ons herkende en die we misschien al 35 jaar niet hadden gezien. Hoe leuk is dat!
Eindelijk ging de kerk open en zochten we een fijn plekje uit. Het zou nog drie kwartier duren, voordat de zangavond begon. Maar gelukkig kon je koffie kopen. Ha, heerlijk! Al was het maar om mijn ijskoude handen aan te warmen :-).
De zangavond was prachtig.
Die prachtige Psalmen, niet-ritmisch gezongen in een plechtig tempo en mét Bovenstem, waar dat op het programma was aangegeven. Lofpsalmen die met volle pijpen werden gespeeld. Gebeden, die ingetogen klonken. Bijzonder! Ook de meditatie over Psalm 42 was mooi. Al met al een onvergetelijke avond. Dat dat nog mogelijk is in 2018: een bomvolle Bovenkerk (1250 zitplaatsen), met kinderen en grijsaards en alles er tussenin. Er waren zelfs gasten van André uit Amerika. Daar had hij vòòr het programma vlakbij ons mee staan praten:
En dan werd er ook nog een paar duizend euro binnen gehengeld voor het goede doel en voor de onkosten. Mooi is dat.
Toen we weer buiten stonden, was het donker. De brug was prachtig verlicht.
In de donkere avond reden we weer terug en kwamen veilig thuis. Eenmaal op bed moesten wij ons raam dicht doen van de vreselijke herrie: hier op het dorp was een ander soort ´muziek´ te beluisteren. Tot 1.00 uur waren het zulke decibellen, dat het hele dorp er ongevraagd van kon meegenieten :-(. Tja. Smaken verschillen, zullen we maar zeggen.
