Heel eventjes dan nog...

Heel eventjes dan nog een logje. Het laatste van dit jaar. Om iedereen hartelijk te bedanken voor alle goede wensen, die we de laatste tijd kregen. Kaartjes, mailtjes, facebookberichtjes enzovoorts. Weet, dat het zeer gewaardeerd wordt!

En zo zijn de laatste dagen van dit jaar ook weer omgevlogen. De kerstdagen brachten hier helaas veel stress. Maar gelukkig volgden daarna ook wat rustiger en gezelliger dagen. Tweede Kerstdag hebben Willem en ik onze vrienden Ellen en Marco uit Zwitserland van Schiphol gehaald. Ze waren hier maar een paar dagen en zijn vanmorgen weer terug gevlogen. Maar wat was het gezellig! Het was goed om elkaar weer te zien!

Maria en ik maakten het 100-zakken en dozen project af. We moesten nog 6 dozen/zakken. En die zijn daadwerkelijk allemaal gevuld met spullen die we niet meer nodig hebben. Het vullen van een zak of doos ging wel een stuk langzamer dan in het begin van ons project. Dat is een goed teken :-).

Vrijdagavond reden we naar de grootste kerstboom van Europa in IJsselstein. Dat deden we ´vroeger´ al, toen de kinderen klein waren. Nu reden we met alleen Henk op de achterbank :-). Een prachtige rit in het donker, overvaren bij Nieuwpoort en dan zie je ineens -eerst heel vaag- de lichten opdoemen.

Vandaag moesten er natuurlijk oliebollen gebakken worden. Dus stond ik om half 6 vanmorgen de frituurpannen te schrobben, zodat Maaike en Maria op tijd konden beginnen met bakken. De rolverdeling is al jaren hetzelfde: ik zorg voor een schone pan en maak het beslag en de kinderen bakken. Blij dat ik niet meer, zoals vroeger, een halve dag in een koud schuurtje hoef te staan om al die oliebollen zelf te bakken :-).

Even over half 10 kwam er een appje vanuit het schuurtje. De eerste bollen dreven in de olie.

Er verschenen nog méér foto´s op de gezinsapp, want er werd hier vandaag geschiedenis geschreven. Hans kocht z´n eerste auto. Nou ja, eigenlijk is het niet z´n eerste. Hij heeft van de zomer een oldtimer gekocht. Maar daar moeten eerst nog heel wat uurtjes aan gesleuteld worden, voordat die op de weg kan en is dus een ander verhaal. Hans z´n auto is een zusje van die van mij. Kijk maar. Dat groene brikje is van mij en Hans kocht die blauwe. We hebben zelfs dezelfde letters in onze nummerborden :-).

Tenslotte stuurde Willem foto´s van z´n nieuwe werkplek. Het bedrijf waar hij werkt is onlangs verhuisd. Vandaag zat hij voor het eerst aan z´n nieuwe tafel. Nou ja...´z´n´ is niet waar. Er zijn geen eigen plaatsen meer. Er zijn flexplekken.

Vanmiddag ben ik nog even naar de markt geweest voor overschot van de groentenboer. Ik heb een grote hoeveelheid bananen en mandarijnen. Wie wil, stuur me gerust een mailtje of fb-berichtje. Dan kan ik delen. We hebben teveel en het is zonde om weg te gooien.

Er had hier niemand echt zin in normaal avondeten. Dat heb je op die ongeregelde dagen. Toch heb ik gewoon eten klaargemaakt en uiteindelijk hebben we gesmuld. Mijn lievelingseten: geroosterde groenten. Oh, wat lekker!

Zo was de laatste maaltijd van het jaar lekker en gezond. En ook nog eens heel voordelig, want het was allemaal overschot, wat anders weggegooid zou worden. Wat leven we toch in een land van overvloed.

Tenslotte wens ik alle lezers, ook namens Willem, een Gelukkig Nieuwjaar!

Het opruim-project van 2018

In het voorjaar zijn we aan het opruim-project begonnen, Maria en ik. Het doel was om dit jaar 100 (vuilnis)zakken en/of (bananen)dozen aan overbodigs uit ons huis te verwijderen.

In het begin gingen we als een speer. Ik hoefde dan ook werkelijk niet naar troep te zoeken. Ons huis was de laatste jaren stiekem dichtgeslibd met van alles en nog wat. Vooral ook na het overlijden van mijn ouders in mei 2016. Mijn brussen en ik hebben toen het huis in korte tijd leeg moeten ruimen. Allerlei spullen kwamen naar hier. Verbruiksspullen, die inmiddels wel op zijn. Mooie spulletjes, die mijn moeder aan mij bedacht had en die allemaal op den duur wel een plaatsje hebben gekregen. Boeken, die voor een deel nog in dozen staan. Herinneringen, die ik (nog) niet weg wil doen. En niet alleen ik heb zulke herinneringen, maar ook alle kinderen hebben wat spulletjes van opa en oma. Alles bij elkaar was het heel wat. En bovendien ben ik in het eerste jaar na het overlijden nergens aan toe gekomen in mijn huishouden. Althans, niet aan extra (opruim)beurten.

Al met al was het niet prettig meer, zo´n overvol huis. De ene na de andere kast werd onderhanden genomen en de zakken en dozen met overbodigs verdwenen. Veel ging naar de kringloopwinkel en de wijkcontainer. Maar ook de kledingcontainer werd regelmatig vol gekieperd. En waar ik iemand anders blij mee kon maken, deelde ik uit. Met elke zak of doos die verdween, voelde ik me opgeluchter.

In de zomer lag het project een poosje stil. We stonden vier dagen met de eenvoudiglevenshop op de Terdege Zomerfair in Barneveld. Dat vergde de nodige voorbereiding. Na de fair hielden we nog twee weken vakantie. En zo vloog de zomer voorbij, zónder dat er zakken of dozen verdwenen.

Na de zomervakantie is Maria weer begonnen om drie (halve) dagen naar school te gaan. Zo raakte ik mijn opruimmaatje een beetje kwijt. Toch hebben we af en toe een slinger aan ons project gegeven. En zo kwam het dat we aan het begin van deze maand uiteindelijk nog 17 zakken en/of dozen moesten.

En ja, december is eigenlijk al zo´n drukke maand, hè. En het opruimen gaat na 83 zakken en/of dozen die al verdwenen zijn een stuk minder snel. Toch willen we het vast en zeker halen :-). En natuurlijk gaan we het ook halen! Of er moet iets uitzonderlijks gebeuren.

De afgelopen dagen zijn we weer een stukje gevorderd. Ik zocht samen met Maria de kastjes in de bijkeuken uit. Daar lagen allerlei spullen uit het huis van mijn ouders in. Dozen vol oude kaarten, bijvoorbeeld. Door mijn moeder keurig bewaard. Van elk ´thema´ een doos: zoveel jaar getrouwd, een ziekenhuisopname enzovoorts. Sommige waren al heel oud. Ik kon het niet zomaar over mijn hart krijgen om alles ongezien weg te doen. Dus heb ik samen met Maria kaart voor kaart bekeken. Er zaten veel kaarten bij van mensen die zelf ook al(lang) zijn overleden. Wat word je daar weemoedig van. Het is niet voor niets, dat ik die klus zo lang voor me uitgeschoven had....:-(. Maar we hebben doorgezet. Er stond uiteindelijk heel veel klaar voor de oud-papier-container. Ook was er het één en ander bij aan oude medicijnen, die naar de apotheek kunnen. En nog wat rommel voor de wijkcontainer. Een hele hoeveelheid, die bij elkaar dik telt voor ´1´. Yes, nog maar 16 stuks te gaan!

Een grotere klapper maakten we zaterdag. Toen hebben we de schuur en de buitenboel opgeruimd. Wat een bende was het :-(. Maar nu is alles weer fijn opgeruimd. Willem had de aanhangwagen naast de tuinpoort gezet en die hebben we helemaal vol gestouwd. Oude fietsen, een oude tafel, kapotte tuinstoelen en nog veel meer. We tellen deze hoeveelheid voor 5 zakken en/of dozen.

En zo staat de teller nu op 11!! Denk je eens in: er is het volume van 89 vuilniszakken en/of bananendozen uit ons huis verdwenen dit jaar! Dit is zoooooo fijn! Ik kan het echt merken, dat ik veel sneller klaar ben met m´n (huishoudelijk) werk. Het is veel sneller opgeruimd en ook veel gezelliger. Nee, ik hoef geen minimalistisch huis. Ik houd wel van het comfort van (ruim)voldoende spullen. Maar ik hoef
geen boeken, die ik nooit meer lees
geen kleding, die nooit (meer) wordt gedragen
geen kapotte spullen, die nooit meer gerepareerd worden
geen spullen, waar niemand blij van wordt
enzovoorts.
En dat scheel héél veel ruimte in je huis en in je hoofd. Het is echt zo fijn! Ik kan zo´n project iedereen aanraden. Moeilijk is het echt niet. Het is gezellig om het met z´n tweeën te doen. En trek er gewoon voldoende tijd voor uit. Er moet gezonde druk op staan, zonder dat het als een last voelt. Misschien is het een idee om er een project(je) voor 2019 van te maken?

Opruimen, feest en soep

Tja. Het 100 zakken en/of dozen project van 2018.... Het is nog niet klaar! Ik moest nog 19 zakken en we hebben nog maar een paar weken te gaan. Ik heb er daarom vorige week toch nog maar weer een klein slingertje aan gegeven. Er verdween een vuilniszak met kleding naar de kledingcontainer en ik verzamelde wat spulletjes voor de Kringloopwinkel. Samen telt dat voor 1.

En verder vulde ik een bananendoos vol spullen van Dirk. Die mogen fijn in zijn eigen huis gaan wonen :-). Veel boeken, tijdschriften, een oude schoolagenda, wat kabeltjes...Dat ruimt hier lekker op en wordt zeker nog vervolgd. Ik kan minstens nog zo´n doos vullen met spullen, die hier zijn blijven liggen. Maar dat is voor later. Voor nu heb ik toch maar mooi weer 2 zakken/dozen uit m´n huis verwijderd en hoef ik er nog ´maar´ 17.

Kijk: bloemen op tafel. Ik ben verwend! Gezellig, he!

En donderdag, zo aan het einde de middag, kwam de dagelijkse vraag: ¨Wat eten we vandaag?¨. De vraag kwam per app. Ik stuurde het antwoord ook per app.

Snijbonen, rundvlees, gekookte aardappels, vruchtengriesmeel. Hollandser kan niet, geloof ik. En dat is wat we hier toch het liefste eten. Ouderwets hè? Zelf eet ik al jaren nauwelijks vlees. Inmiddels heb ik een medestander: Jan is ook gestopt met vlees eten. Niet dat hij het niet lust, maar vanwege het milieu. Prima hoor. Ik vind dat wel mooi, als jongeren over zulke dingen nadenken.

Intussen zat er nog een kinderfeestje in het vat: dat van Henk. Hij was in de zomervakantie jarig en het was nog niet met zijn vriendjes gevierd. Henk zit in groep 8 en het was dus meteen ons laatste basisschool-feestje. Niet dat ik daar heel rouwig om was. Het is altijd leuk, maar toch ook altijd wel een klus. En na zo´n 80 feestjes bedacht en uitgevoerd te hebben, vind ik het wel genoeg ;-).

Maar goed. Henk z´n laatste basisschoolfeestje was uiteraard super belangrijk en ook spannend voor hem. Hij nodigde 8 kinderen uit zijn klas uit en die kwamen vrijdagmiddag rond half 6 binnenrollen. De tafel was hier al gedekt. Ik wilde met de kinderen gaan gourmetten. Toen onze oudste 12 werd (en dat is al 18 jaar geleden!), heb ik 2 gourmetstellen aangeschaft om zijn groep-8-feestje te vieren. Destijds was dat best een happening: gourmetten. De stellen kwamen elk jaar wel enkele keren op tafel. De laatste keer was vorig jaar met Kerst. En ik had vastgesteld, dat de pannetjes nu écht versleten waren! De anti-aanbaklaag liet los en dat is niet echt gezond. Ik had al eens gekeken waar ik nieuwe pannetjes kon kopen, maar het was er nog niet van gekomen. Nu puntje bij paaltje kwam, heb ik geen nieuwe pannetjes gekocht, maar daarvoor in de plaats een tafelgrill xxl (eentje van een meter). Willem had een klusje voor iemand gedaan en daar een bol.com-kadokaart voor gekregen. Die was hiermee goed besteed.
Ik kocht vlees met een 30% korting sticker, sneed zelfgebakken brood in vieren, zorgde voor salade, kruidenboter etcetera en het feest kon beginnen.

De kinderen zaten gezellig te grillen, te kletsen en te smikkelen. Het was erg leuk. Die grillplaat beviel me prima. Ik vind het heel wat beter dan dat gedoe met die ieniemienie pannetjes.

Na het eten kreeg Henk kadootjes. Wat is hij verwend! Toch wel leuk, als je zo´n feestje nog tegoed hebt, zo´n 3 maanden na je verjaardag :-).

En toen was het tijd voor het toetje: een ijsje bij de Hema! Terwijl Willem en Hans met twee auto´s vol kinderen naar de Hema reden, ruimde ik snel de etensrommel op en zette alles klaar voor de Bingo. Maria was ´s middags kadootjes gaan shoppen en we hadden alles ingepakt. Er waren 3 categorieën kadootjes: 1, 2 en 3. Wie het eerst 1 rijtje cijfers vol had, mocht een kadootje uit categorie 1 uitkiezen. Wie het eerst 2 rijtjes had, koos iets uit categorie 2. En wie het eerst de hele kaart vol had, mocht iets uit categorie 3 kiezen. Alle kinderen hadden uiteindelijk minimaal 2 kadootjes en toen was het tijd om naar huis te gaan.

Henk kan terugkijken op een gezellig en geslaagd feestje.

En toen was het alweer zaterdag! Tijd om de pompoen eens aan te snijden. Ik had een grote pompoen gekocht, die na Halloween voor de halve prijs lag. Zo´n joekel, die dan naar je ligt te lonken: maak soep van mij, maak soep van mij. Ja hoor! Ik neem je mee!

Ik maakte van 1/3 van de pompoen de aller-, allerlekkerste pompoensoep. Zó lekker, dat het overige stuk pompoen ook op de nominatie staat om soep te worden :-). Pompoen met gember en appel. Als ik eraan denk zal ik deze week het recept uitschrijven. Voor nu is het weer even genoeg geblogd :-).

Als afsluiter de regenboog, die hier vanmorgen zo mooi te zien was.

Zakken, dozen en een zere keel

Ik weet het: ik had gewoon weer veel te veel plannen gemaakt voor de vakantie. En dan komt er meestal een streep(je) door de rekening.

Zaterdag had ik al last van m´n keel. Zondag was het wat erger. Ik kon alleen nog maar de baspartij meebrommen, tijdens het psalmen zingen ;-).
Nu, twee dagen later, is het niet meer ´een beetje hinderlijk´, maar voel ik me echt niet lekker en heb ik wel een érg rare stem. Ik ben blij dat ik van de week geen workshop hoef te draaien!

Ik heb geprobeerd eens goed voor mezelf te zorgen. Ja, dat is voor veel moeders een lastige, geloof ik. Je bent zó gewend om voor ánderen te zorgen, dat je jezelf weleens een beetje vergeet. Maar ik heb braaf sinaasappels voor mezelf staan uitpersen, heb een grote pot gemberthee gezet en heb me in de laagste versnelling aan m´n werk gehesen. Al m´n plannetjes heb ik maar even in de ijskast geparkeerd. Ik was blij, dat ik het hoognodige kon doen. En dat was eigenlijk vooral pakjes klaarmaken voor de webshop, wat was wegwerken en wat rommel opruimen.

Wat dat betreft had ik er gisteren meer de vaart in. Direct ´s morgens, op de eerste dag van de herfstvakantie, zijn Maria en ik aan ons 100-zakken-en-dozen project verder gegaan. De boekenkast op de meidenkamer was aan de beurt. We hebben daar een kast met twee keer twee deuren en die kast stond overvol. Bovendien was de ruimte bovenop de kast óók helemaal volgestouwd met boeken. Echt dom dat ik vergeten ben een foto te maken!

Plank na plank hebben we uitgezocht. Heeeeeeel veel boeken mochten naar de Kringloop, een klein deel ging op Marktplaats, een klein deel gaat naar een goed doel, en dan waren er nog wat boeken van Wim, Trijnie en Dirk. Die wonen niet meer thuis en die boeken gaan dus naar daar waar ze nu thuishoren.

Het was een hele operatie. We zijn supertrots, dat er weer 4 centimeter van het meetlint afgeknipt kon worden!!

Dozen en stapels die weg mochten!

We zaten zó in de flow, dat we nog wel even verder wilden gaan. ¨Zullen we de overloop opruimen?¨ vroeg Maria. Ehm...ja...dat is eigenlijk wel heel erg nodig! Er lagen stapeltjes kleding in verband met de kledingwissel, er stond een grote bak eenzame sokken, er stonden dozen met verpakkingsmateriaal voor de webshop enzovoorts. Trieste bedoening. Maar daar was wat aan te doen! Na een half uurtje stug doorwerken hadden we de overloop weer heroverd en Maria slingerde er even fijn de stofzuiger door. Onze opruimactie had nog positieve gevolgen voor ons project. Het leverde namelijk een grote zak voor de textielcontainer op én nog het één en ander wat naar de Kringloop en naar een ander gezin kon. Joepie, wéér twee centimeter! Nog 19 stuks te gaan!

We hadden best nog wel even een paar uurtjes dóór willen gaan. Maar helaas heeft een ziekte nooit vakantie en dus moesten we ´s middags naar het ziekenhuis voor therapie. Dat zijn nooit leuke ´uitstapjes´. Alhoewel we er wel het beste van proberen te maken, door in elk geval altijd een gratis bakkie ´troost´ uit de automaat te trekken, voordat we in de wachtkamer gaan zitten.

Eén van m´n vakantieplannetjes was, om dat 100-zakken-en-dozen-project af te krijgen. Het leek er gisteren heus van te komen, met die vaart, die we erin hadden. Maar vandaag staat het project dus stil. Nou ja. Misschien voel ik me morgen een stuk beter.

Wat is ´huishouden´ een breed begrip!

De afgelopen dagen heb ik weer fijn verder gewerkt. Het huishouden kwam in alle facetten voorbij. Wat nou sleur!? Dat slaat nergens op. Weinig beroepen die zoveel variatie kennen ;-).

Sinds 2001 heb ik een weckketel. Toetertijd was je ongeveer een fossiel, als je je met zulke zaken bezig hield. Maar ik zag er wel wat in: groenten en fruit inslaan in grote en vooral goedkope partijen en dan alles door wecken te bewaren voor dure tijden. Het was lastig om aan informatie te komen. Op internet vond je daarover nagenoeg niets. In mijn omgeving kende ik niemand die weckte. Maar met het officiële Weck-boek en vooral door ´gewoon doen´ kwam ik een heel eind. Ik ontdekte wat we lekker vonden uit de weck, of wat we juist niet te hachelen vonden (spruitjes, bleh!). Ik ontdekte ook wat eigenlijk nooit mislukte, of wat juist lastig te wecken was (erwtensoep!). Ik was de eerste jaren na de aanschaf van m´n ketel heel fanatiek. De laatste jaren was het wecken op een wat lager pitje komen staan. Als de weckketel een keer of zes per jaar uit de krochten van de garage opgediept werd, had je het wel gehad. Nu echter die garage zo lekker opgeruimd is en en overzicht over de weckvoorraad en de pottenvoorraad volledig terug is, heb ik het wecken weer met plezier opgepakt. Want wat is het toch handig om van alles en nog wat zo voor het grijpen op de plank te hebben staan! Deze week heb ik voor het eerst in jaren ook weer eens rundvlees geweckt. Om te beginnen maar twee porties. Maar er gaan er vast nog vele volgen. Vroeger nam ik zulke potten vlees wel mee op vakantie. Echt handig. Ook handig: met het vlees in de potten houd ik ruimte in m´n vriezer over voor andere zaken. Raar dat het zo lang moest duren om daar opnieuw achter te komen :-).

Ook de Hooimadam werd weer uit de kast geplukt. Daarin heb ik van een restant melk lekkere dikke yoghurt gemaakt. Wat geniet ik van die ouderwetse, simpele bezigheden!

Maar ook nieuwe dingen vind ik altijd leuk. Al is het maar een nieuw recept. Zo kwam ik op FB een leuk idee tegen om vers bladerdeeg op te maken. En laat ik nu óók vers bladerdeeg in de koelkast hebben liggen, wat tegen de datum zat. Ik besloot saucijzenrollen te maken. Daarbij kon ik meteen de 4 braadworstjes opmaken, die óók nog in de koelkast lagen. Die waren van een aanbieding van vorige week en niet opgegaan. Het vel bladerdeeg sneed ik doormidden. Op elke reep drukte ik de inhoud van twee worstjes uit. Ik vouwde het bladerdeeg terug, kwastte er wat losgeslagen ei overheen en, hup, daar gingen de saucijzen de oven in. Wat was dat lekker! Nooit eerder gedaan en toch zó gemakkelijk.

Maria en ik hebben ook het 100-zakken-en-dozen-project weer van stal gehaald. We hadden nog 31 stuks te gaan en het is toch al oktober. We moeten nog opschieten om de 100 dit jaar te halen!

Op de tweede verdieping stond al jaren een kast zonder deuren hinderlijk te zijn. In die kast lag een grote voorraad Fischer Technik. Jeugdsentiment van Willem. Voor wie het niet kent: dat is soort technisch speelgoed wat leuk is voor jonge en oude techneuten. Willem heeft al dat zuinig opgespaarde spul nooit weg kunnen doen. Heel af en toe kwam het nog weer eens voor de dag en werd er iets mee gemaakt. Maar nu ging het toch weg. Naar Wim. Die ziet er wel iets in. Hij is ook de meest technische van alle kinderen en vindt het leuk om op zíjn beurt weer met z´n kinderen er dingen mee te maken.
We besloten dat we de kast helemaal leeg zouden maken en dat we hem daarna zouden afvoeren. Weg met dat obstakel!

Zo gezegd, zo gedaan. We zijn er wel even zoet mee geweest. Maar het is gelukt! Er ging héél veel weg:

Een hele stapel Fischer Technik-dozen.

En nog veel meer Fischer Technik!
Telt als 2 stuks in ons project.

Allemaal spullen die naar de kringloop mochten.
Deels uit de kast, deel uit Maria´s kamer.
Weer twee!

Twee Stokke kinderstoelen.
Stokoud! Namelijk uit 2001.
Zo oud, dat onderdelen niet meer geleverd worden.
Naar de kringloop dan maar.

En als laatste de kast zonder deuren.
Woog niets, maar was best wel groot
om door twee kleine dames
twee trappen afgesleept te worden!

Al met al vonden we dat we wel weer 6 centimeter van het meetlint mochten knippen. En daarmee staat de teller op 75 stuks! Nog 25 te gaan. En volgend jaar willen we wéér 100 zakken of dozen doen. Sssssst.

Oh, genieten van de ruimte die we op de overloop kregen!

Vanmiddag ben ik gezellig gaan voorlezen in groep 8, waar Henk in zit. In het kader van de Kinderboekenweek was er deze middag voorleesmiddag. Ouders en grootouders konden zich opgeven om in een klas te komen voorlezen. Voor groep 8 is er nooit zoveel animo. Dat weet ik van voorgaande jaren. Ook nu bleek ik weer de enige die zich voor deze groep had opgegeven. Niet erg hoor. Ik zou gewoon wat langer voorlezen.

Ik zocht naar een passend boekje. Iets wat spannend was, inhoud had, niet kinderachtig was... Ik vond een oud verhaal in de boekenkast, wat me wel wat leek: Dertien ogen, of een wonder Gods. Het taalgebruik was ietwat oubollig, maar dat zou wel lukken in groep 8, dacht ik. En inderdaad was dat geen enkel probleem. De kinderen hebben werkelijk een half uur lang aan mijn lippen gehangen. Echt leuk!

Vanavond kwam Hans weer thuis. Hij was vier dagen weggeweest. Hans doet een opleiding voor European Tree Worker.  Die opleiding is in Arnhem en deze week waren er vier praktijkdagen. Omdat zulke dagen best vermoeiend zijn en Arnhem toch meer dan 100 kilometer bij ons vandaan is, had hij een goedkoop hotelletje geboekt. Voor 7 tientjes zat hij voor 3 nachten gebeiteld en had er nog ontbijt voor ook. Het was heerlijk, dat hij weer binnenstapte, want hij rook zó lekker naar BOS! Hij had deze week vooral geleerd hoe je veilig en goed bomen kapt en had er zo´n stuk of 30 omgezaagd. Wat een productie!

Van de week moest Willem voor z´n werk naar Deventer en toen is hij op de terugweg er even langs gereden. Leuk!

En zo gebeurt er weer van alles in ons gezinnetje. Het zijn dagen vol afwisseling en het is nooit saai!

Trek in koek, soep en andere zaken.

Gisteren plaatste ik een oproepje voor Amerikaanse vlaggen. Inmiddels zijn er twee vlaggen onderweg en iemand heeft er nog twee te leen aangeboden. Echt super fijn. Voor het geval je je afvroeg, wat Koos met vier vlaggen moet? Koos doet de VeVa en moet volgende week les geven. Hij wil dan de leerlingen leren hoe je de Amerikaanse vlag vouwt. Die vouw je in 30 stapjes tot een punt met sterren en elk stapje heeft een betekenis.

Het leukste is dan als de leerlingen zelf kunnen oefenen. Vandaar.

Maar dat was eigenlijk niet waarover ik wilde bloggen. Ik wilde even twee receptjes delen.

Het eerste receptje is van bitterkoekjes. Daar had ik ineens enorme trek in en die moesten toen à la minute worden gemaakt. Nu is het een kinderlijk eenvoudig receptje en dus dook ik meteen de keuken in om ze te bakken :-). Ik heb me trouwens ingehouden tot ´s avonds bij de koffie, voordat ik er één opat. Ik zit namelijk in een snoepvrije periode om de vakantiekilootjes kwijt te raken. Maar vooruit. Vandaag mocht ik van mezelf een bitterkoekje :-).

Benieuwd naar het recept? Dat vind je op mijn keukenblog Eenvoudig Lekker.

Zo´n niet-snoepen-periode heeft bij mij altijd een bijwerking: ik krijg onbedaarlijke trek in van alles en nog wat. Niet zozeer in snoep, maar gewoon in van alles en nog wat. Ik kook in zo´n periode altijd nèt wat lekkerder en nèt wat specialer.
Vandaag was er het vage plan van pannenkoeken bakken. Als ik die bak, is dat eigenlijk altijd op vrijdag. En het is altijd een feestje. Maar toen ik aan het eind van de middag naar de post ging om de webshopbestellingen weg te brengen, bedacht ik, dat ik eigenlijk helemaal geen zin had in pannenkoeken. Maar wat ging ik dan eens klaarmaken? Onderweg in de auto piepte het op: linzensoep. Ja! Dáár had ik trek in. Ik bedacht wat ik ervoor nodig had en wat ik in huis had en besloot, dat ik het zou doen, met wat ik had. Hoefde ik lekker niet naar de winkel. Ik winkelde bij thuiskomst gewoon in m´n voorraadkast.

Ik shopte 500 gr. groene linzen, twee aardappels, 2 tenen knoflook, 2 puntpaprika´s, een rookworstje en een aangebroken blikje maïs. Daar kon ik vast wel een lekker soepje van brouwen!
Al kokend herinnerde ik me, dat er ook nog een restje worteltjes in de groentelade lag. Dat kon er ook nog wel bij.

Het werd een verrukkelijke soep. Samen met stokbrood wat op moest en een restantje kruidenboter was het een voortreffelijk maaltje. Ook het recept van de soep vind je op Eenvoudig Lekker.

Deze week kwam er weinig van het 100-zakken-en-dozen-project. Er verdween precies 1 doos! Maar het is er weer één :-). Ik mestte de tweede plank van de leeggekomen kast in de shop uit. O, o, wat een hoop oude zooi!!! Heel veel kon direct weg in een doos voor naar de stort. Eén tasje spullen gaat naar de kringloop. En één grote bak heb ik apart gezet voor Koos om uit te zoeken. Daar zal ik hem vandaag mee achter de vodden zitten ;-).

Centimeter 32 kon afgeknipt worden. Nog 31 stuks te gaan! (en dus zijn er al 68 zakken en dozen uit ons huis verdwenen!).

Het was verder een week van allerlei klusjes. Er stonden nog honingramen die geslingerd moesten worden. Dat heb ik donderdag gedaan. Die dag was Maria thuis, zodat ze kon helpen sjouwen met de honingslinger.

Een vol honingraam, verzegeld met was

Met een ontzegelvork haal ik de wasdekseltjes er af

De ramen zijn nu klaar om in de slinger te gaan

Er passen zes ramen tegelijk in mijn slinger

Draaien maar!

En daar stroomt de kostelijke honing.

Tussen de middag lunch met
boterhammen met roomboter en
honing!

Maria is deze week voor het eerst weer echt naar school geweest. Voorlopig in deeltijd. Het gaat allemaal nog niet vanzelf. Hopelijk gaat het lukken! Ze kreeg trouwens verschillende complimentjes over haar kaftpapier. Het is wel een beetje mosterd na de maaltijd, maar toch zal ik de tip hier even doorgeven: Maria heeft haar boeken gekaft met oude wegenkaarten. Die kwamen bij schoonmama vandaan, die pas verhuisd is. Zo hebben ze een mooie bestemming gekregen.

En zo is het alweer zaterdag en is het ineens herfst geworden! Willem z´n lievelingsjaargetijde. Het mijne niet, maar ik geniet toch wel met Willem mee. Gedeelde vreugde is dubbele vreugde, toch?