Blij!

De hele week heeft Hans gestudeerd op bomen, totdat hij er helemaal suf van was. Maar ja, het móest! Vrijdag moest hij examen doen en maar lieft 127 bomen kunnen herkennen aan een stukje van een tak. Hij moest de gewone Hollandse naam weten, maar ook de Latijnse. En dan ook nog niet alleen de familienaam, maar ook de soortnaam. En dan niet alleen loofbomen, maar ook naaldbomen (die we in onze omgeving niet zo veel hebben). Oh, wat hoopte ik dat al die inspanning zou worden beloond en dat Hans zou slagen! 

Gisterenochtend vertrok Hans al om 6 uur naar Arnhem, naar zijn school. Hij had direct om half 9 examen. Er waren 20 kandidaten en er waren 40 tafeltjes, die anderhalve meter uit elkaar stonden en waarop een takje lag. De kandidaten moesten bij een tafel gaan staan en kregen dan 40 seconden om een antwoord de geven. Daarna moesten ze doorlopen naar een volgende tafel. Het was strak en efficiënt en corona-proof geregeld. 

 Al om kwart voor 9 belde Hans me. Ik hoorde het direct aan zijn stem: geslaagd!!! Oh, wat zijn we blij! Hij is nu gediplomeerd European Tree Worker. Wij houden het trouwens gewoon op: PROFESSIONEEL BOMENKNUFFELAAR :-). Ik zei, dat ik de vlag uit ging hangen en Hans vertelde, dat hij taart ging halen. Het was echt feest! 

's avonds moest de vlag drogen!
Wat een natte dag!

Intussen was ik hard bezig om de laatste puntjes op de i te zetten voor de workshop 'Bak je eigen brood' die ik zou geven.

 Om kwart over 9 kwamen de deelnemers binnen rollen. Nou ja, rollen? Ze moesten toch maar mooi allemaal de twee trappen naar de workshopzolder 'nemen'. Het was weer een erg leuke en gezellige ochtend. Altijd weer geniet ik ervan als ik mensen iets mag leren. Aan het eind van de ochtend zitten de mensen vol informatie en inspiratie. En ik ben dan moe, maar heel voldaan. 

Van uitrusten was er gisteren trouwens geen sprake. Na de workshop en de lunch ben ik naadloos verder gegaan met m'n werk. Ik zei het in de vorige post al: het is ordinair druk. Maar dat is niet erg. Aan het einde van de middag reden Maria en ik weer met een mooi aantal bestellingen naar de post.

We eten in deze drukke tijd steeds snel klaar te maken maaltijden. Maar dat kan evengoed heel lekker zijn. Ik maakte kip met rijst en kerriesaus klaar. Niet standaard, maar met het nodige maatwerk: een pannetje gebakken kipfiletblokjes, een pannetje geruld vega-gehakt, een pan zilvervliesrijst en een pan kerriesaus, waar ik een pakje diepvrieserwtjes door roerde. Een beetje weinig groenten voor een keer, maar dat is niet erg. We hebben allemaal heerlijk gesmuld. 

 Na het eten heb ik me teruggetrokken in de badkamer. Even een oplaadmomentje voor mezelf. Zo kon ik er de hele avond weer tegen. 

 Het werd een gezellige avond. Leendert en Thea kwamen, om Hans z'n succes mee te vieren. Maaike was ook weer thuis. Zij was twee weken op vakantie geweest met de familie van haar vriend. We smulden van de lekkere taartjes, die Hans had gekocht. Later op de avond hadden we chips en snacks. Wat fijn, zo'n avond met een gouden randje!

Belofte maakt schuld

 En wat je beloofd hebt, moet je doen.

Een extra blog-berichtje dus in deze nare corona-tijd.

Het zijn wel een beetje saaie berichtjes, hier, denk ik. Want wij staan voorlopig nog wel een poosje in het standje van Wonderpannen uitleveren.

Je vraagt je misschien af, waarom dat zo´n monsterklus is? Dat komt, omdat we deze pannen ´af fabriek´ binnen krijgen, zoals dat heet. Die pannen worden gemaakt in een metaalvervormingsfabriek en zijn heel vet en heel zwart. Eén pan bestaat uit een binnenpan en een buitenpan en deze beide pannen moeten grondig gepoetst worden. Dat gebeurt met Dasty en poetsrollen. Inmiddels heb ik de slag zeker wel te pakken, maar het blijft een flinke klus. 

Vanmorgen heb ik eerst een slinger aan mijn huishouding gegeven. Van half 6 tot half 7 was ik met de was bezig. En na het ontbijt ging ik verder: ik ruimde onze slaapkamer, de woonkamer en de keuken op. Daarna toog ik naar boven om twee bedden te verschonen en nog maar weer een was aan te zetten. 

We dronken vroeg koffie, want Willem had om 10 uur een vergadering. Hij werkt vanaf maart thuis. Al die tijd is hij maar één keer op kantoor geweest. Eigenlijk zijn we er al helemaal aan gewend, dat we Willem vanuit z´n kantoor keihard horen praten. Hij zit steeds met een koptelefoon op zijn hoofd en heeft dan helemaal niet in de gaten, dat hij zo hard praat :-). Soms is het video-vergaderen en dan is het niet handig om in beeld te komen. Daar moet ik steeds op bedacht zijn, want de printer staat in zijn werkkamer en als ik bijvoorbeeld pakbonnen wil printen, moet ik achter Willem langs lopen. Dat doe ik liever niet als er allemaal collega´s van Willem kunnen meegluren ;-).

Na de koffie ging ik pannen schoonmaken. Ik was in mijn eentje en dat schiet niet heel erg op. Toch had ik 20 buitenpannen schoon om 12.00 uur. Dat was precies mijn streven.

Na de lunch kwam Maria helpen. Terwijl ik oren zette aan die 20 schone buitenpannen, draaide Maria een knop op 20 glazen deksels. Daarna pakte Maria 30 pakjes kruidkoekmix in en ging 20 binnenpannen schoonmaken. Intussen pakte ik pan na pan in: binnenpan in de buitenpan zetten, briefje met waarschuwing voor hete knop erin, golfkartonnetje op de pan, deksel daar bovenop, handleiding en vlamverdeler erbij. Dan doos in elkaar zetten, pan erin, doos dicht en een hoes er omheen vouwen. Tenslotte een omdoos in elkaar zetten, kruidkoekmix in dik papier rollen en erbij doen, pakbon erbij, doos dicht en adreslabel erop. Tja, daar ben je echt wel even mee zoet!

Elke week willen we 60 orders de deur uit hebben. Vorige week is dat gelukt. Deze week zitten we aan 40 en we hebben er dus nog 20 te gaan. Dat gaat nog wel lukken, denk ik. Eerlijk gezegd ´drukken´ al die wachtende mensen op me. En dat maakt het allemaal een beetje een gestress. Ik krijg dan ook elke dag mailtjes of telefoontjes van mensen, die willen weten, wanneer ze hun pan kunnen verwachten. Dat begrijp ik helemaal. Maar het maakt me tegelijk steeds opgejaagder. Afijn. Gewoon blijven ademhalen, zeggen ze hier dan. En dat probeer ik dan maar.

De koffie was vanmiddag net als vanmorgen weer wat vroeger dan normaal. Want ook vanmiddag had Willem precies rond koffietijd een vergadering. 

Na de koffie maakten Maria en ik nog de gewone webshop-bestellingen klaar. Die kregen we niet allemaal meer ingepakt. Sommige klanten moeten dus een dagje langer op hun bestelling wachten. Het is even niet anders, al zou ik anders willen.

Au, au, wat had ik een zere rug!! De hele dag heb ik in een verkeerde houding gewerkt. We hebben nog geen werktafel en hebben een geimproviseerde werkplek gemaakt op een grote stapel kartonnen dozen. Voor het mooi net iets te laag, waardoor ik continu iets voorover sta. Maar daar komt snel verbetering in. Willem heeft vanavond een werktafel besteld en hopelijk wordt die snel geleverd. Wat zal dat fijn zijn!!! Maria en ik kijken er heel erg naar uit. Dit is echt geen doen meer.

Vanavond ben ik na het eten naar de workshopzolder gegaan. Morgen draai ik een workshop ´Bak je eigen brood´. Hiervoor moest ik de zolder ombouwen. Hij stond nog in standje ´Creatief met bijenwas´. 

Terwijl ik alles opruim en opnieuw inricht, bak ik voorbeeld-broden. Er staat al het nodige in de voorrijs en in de narijs. 

Het zal hoe dan ook dus wel weer een latertje worden. Maar dat is niet erg. Ik kijk er alweer naar uit om morgen de deelnemers te ontvangen. Ik moet er alleen wel mijn hoofd goed bij houden. Bij de vorige workshop brood bakken, liep ik om 24.00 uur naar boven om de laatste broden uit de ovens te halen. Was ik toch één oven vergeten! Ik kwam de volgende ochtend om een uur of 8 boven en zag toen het lampje van de oven aan staan. Ik dacht: ¨Oeps! Ik ben vergeten de oven uit te doen! Zonde van de stroom!¨ Ik gooide snel de dakramen open, want het was warm en stonk. Pas een half uur later, zag ik, dat ik niet alleen die oven vergeten was uit te doen, maar dat er ook nog een brood in stond! Helemaal verkoold natuurlijk. Bah bah, wat een stank! En wat fijn, dat het zo is afgelopen en we geen brand hebben gekregen...

Ik ga er dus mijn hoofd bij houden en maar eens verder met de brood-bakkerij. 

Vakantie?

 Vakantie??? Hoe spel je dat?

Ha, ha. Grapje hoor. Maar vorige week was het hier dus herfstvakantie en ik heb er totaal niets van gemerkt. Behalve dan dat ik overal de mooiste foto´s langs zag komen van herfstbossen en paddestoelen en mensen die blij aan het wandelen waren in die mooie kleurenpracht. Intussen was het hier gewoon ordinair druk.

Het begon al op maandag. Hans en Koos hadden een hele week vakantie opgenomen. Maar zij weten ook al niet hoe je dat woord spelt, dus die gingen keihard aan het werk aan de buitenboel! In eerste instantie hielp Koos z´n vriendin ook nog mee. Maar die kwam al snel lelijk klem te zitten met haar vinger en heeft toen de rest van de dag kruiden voor de webshop zitten inpakken. Iets waar ik ook super blij mee was. 

Hans en Koos begonnen aan het terras. Dat was vlak voor de zomervakantie er vlug, vlug in gelegd. Nu moesten alle hoeken gelegd en de boel mooi vlak gemaakt worden. Die hoekjes, daar gaat nu juist de meeste tijd in zitten, he! 

Ik hoefde dan niet daadwerkelijk mee te sjouwen. Maar toch gaf het me werk en drukte. De hele week heb ik geprobeerd wat uitgebreider te cateren voor de harde werkers. Iets lekkers bij de koffie, iets lekkers bij de lunch. Fijn dat ik intussen allerlei mixen in de Wonderpan aan het uitproberen ben. Dat kwam prima uit :-).

En verder was ik druk met het verwijderen van modderp*ten. Dat was minder. Maar ja, het regende af en toe behoorlijk en de mannen werkten gewoon door. Dan ga ik niet lopen miepen, als de vloer onder gelopen wordt. Dan pak je gewoon nog maar weer een keer de stofzuiger of de dweilstok. Toch?

De jongens zijn een heel eind gekomen. Halverwege woensdag lag het terras strak. Daarna hebben ze de parkeervakken voor ons huis aangepakt. Ook die waren er snel, snel ingelegd, toen wij hier kwamen wonen. Nu moest alles strak. De betonnen waterkering (of hoe je zoiets noemt) werd afgemaakt, er werd zand gestort, alle betontegels moesten eruit en opnieuw erin gelegd worden en tenslotte kwamen er 7 varkensruggen. Op zaterdagavond werden de laatste tegels er in gejast. We hebben nu voor ons huis 7 fijne parkeerplekken. Naast de oprit is er nog één in wording. Als het moet kunnen we nu met gemak 12 auto´s op eigen erf kwijt. 

Het enige wat ik nog wel erg graag wil, is, dat er grond in die open betontegels wordt gedaan en dat er gras ingezaaid wordt. Dan is het niet alleen praktisch en fijn, maar ook nog mooi. Ik kijk liever tegen groen aan, dan tegen beton. Misschien lukt dat nog ergens binnenkort. Nu even niet. Koos zijn ´vakantie´ zit er inmiddels op. En Hans z´n ´vakantie´ bestaat deze week uit het studeren op bomen. Hij moet vrijdag examen doen en 129 bomen kunnen determineren...Gewoon aan de hand van een takje. En dan niet zeggen: wilg. Maar ook weten, of het om een treurwilg of boswilg of weet-ik-wat-voor-wilt gaat.

Hij is gisteren naar het bos geweest en heeft 45 soorten mee naar huis genomen om ze te kunnen bestuderen. En morgen wil hij nog een keer naar het bos. Hopelijk gaat hij slagen. 

Wat ik verder vorige week zoal aan mijn kar had? 

- Zoveel mogelijk Wonderpannen op de post zien te krijgen. Wat een monsterklus! De hele familie helpt mee, tot aan kleinzoon Marinus toe. En op woensdagavond hadden we een heuse poetsavond met z´n allen!

- De kookrubriek voor Terdege maken

- Een avondje bij schoonvader op bezoek. Daar waren we een maand niet geweest vanwege corona...

- Een workshop ¨Creatief met bijenwas¨ draaien. Wat was het weer leuk!

- Drukte in de webshop. Er wordt weer gehamsterd. Ik haal steeds karrevrachten meel(producten) bij de molen. Vorige week was het daar zó druk, dat ik de auto zonder hulp moest laden. Toen was ik een beetje gesloopt ;-).

- Ergens tussendoor huishouden. Met de never ending story: de was.

- We zouden met Dirk en zijn vriendin uit eten gaan. Dat werd een etentje bij Dirk thuis, nu de horeca dicht zit. Evengoed lekker en gezellig :-).

Nou, de rest ben ik vergeten, hoor. Dat zal vast niet heel interessant geweest zijn. Het was in elk geval vermoeiend. Maar we kregen zaterdag op zondag zomaar een uur extra om weer lekker uit te rusten. Ha, ha, ik ben er weer helemaal van opgeknapt :-).

Kijk, Muck kan óók niet ´vakantie´ spellen. Sterker, ze kan helemaal níets spellen. Maar een lekker lui leventje dat dat beestje heeft :-).

Ik ga proberen de komende tijd weer wat trouwer te bloggen. Voor alle mensen die weer, of nog steeds, of nu ook thuiszitten. Om een beetje afleiding te geven en, als het kan, een beetje moed ... 

Advertorial - Wie helpt Teleza?

 Spelregels

Vooraf even de ´spelregels´ voor wie hier nog maar kort meeleest en zich afvraagt: ¨Een advertorial op deze blog? Hoezo?¨
Aan de linkerkant van m´n blog (en soms bovenaan) draaien banners van adverteerders. Dit zijn speciaal geselecteerde adverteerders, die producten of diensten aanbieden, die passen binnen ¨Eenvoudig Leven¨. Niet zelden ken ik de mensen en/of hun producten of diensten persoonlijk en kan ik uit eigen ervaring ze van harte aanbevelen.
Voor nieuwe adverteerders schrijf ik altijd een advertorial, om ze goed onder de aandacht te brengen. Terugkerende adverteerders vragen soms ook, of ik een advertorial wil schrijven. Bijvoorbeeld om aandacht te vragen voor een nieuw product, een actie, of iets dergelijks.
Omdat niemand zit te wachten op verborgen reclame, geef ik zo´n bericht altijd de titel ´Advertorial´ mee. U kunt dan zelf beslissen, of u verder wilt lezen, of de reclame aan u voorbij laat gaan. Elke maand verschijnt er maximaal één advertorial.

(Wellicht ten overvloede: als ik buiten deze advertorials op mijn blog weleens een link plaats naar een winkel, evenement, of wat dan ook, dan zijn dat altijd onbetaalde links en heeft het niets met reclame te maken.)

Deze maand is er maar één adverteerder. Maar wel een heel bijzondere. Dit keer worden er geen diensten of goederen aangeboden, maar wordt jouw hulpt gevraagd!

Wie helpt Teleza?

Teleza (13 maanden) is het jongste (adoptie)dochtertje van Nicole van Elteren. Nicole woont en werkt met haar 3 dochters in Malawi. Daar runt ze een weeshuis en is betrokken bij allerlei projecten voor de locale bevolking.

Teleza heeft helaas een ernstige hartafwijking en daarvoor was een levenreddende operatie in Nederland nodig. Er was geen tijd te verliezen en daardoor is Teleza naar Nederland gekomen, voordat ze een Nederlands paspoort had. Hierdoor kon ze geen aanspraak maken op de zorgverzekering.

Je voelt hem al aankomen: er is geld nodig!!

De kosten van het hele traject van operatie tot aan de nabehandeling is geschat op 150.000 euro...

Teleza is inmiddels geopereerd 

en een paar dagen geleden zelfs al uit het ziekenhuis ontslagen. Er is echter nog een intensief nabehandelingstraject nodig.

De familie is voor het benodigde bedrag een crowdfundingactie gestart. De teller staat inmiddels op bijna 89.000 euro. Een prachtig bedrag. Maar...

Er is nog een groot geldbedrag nodig.

Wie helpt Teleza? Elke donatie, groot of klein, wordt zeer gewaardeerd en helpt niet alleen Teleza, maar ook haar moeder in haar strijd om haar dochtertje een kans op leven te geven.

Elke dag lezen hier zo´n 6.000 tot 8.000 mensen mee. Wat zou het fijn zijn, als veel harten geraakt worden!

Je kunt doneren via de crowdfundpagina: klik hier.

Je kunt ook nog op een andere manier steunen, namelijk door de aankoop van een mooi natuurboek:

DIt prachtige boek van Riet Pijnappels: Met andere ogen: natuur in de Baronie. (Zie afbeelding) kost € 34,95 maar mag nu voor € 20 verkocht worden en het volledige bedrag komt ten goede voor Teleza’s operatie en nabehandeling. 

Dit boek is een mooi geschenk voor de feestdagen, verjaardagen, zomaar, in het kerstpakket, etc. Als mensen geïnteresseerd zijn kunnen ze contact opnemen met amandavanelteren@hotmail.com

 

Een dag met een hoop gedoe en ook wat leuks

Wat een gedoe was het vandaag!

Het begon al vanmorgen, toen ik opstond. Ik voelde m´n been verschrikkelijk steken. Zondag kreeg ik weer last van een aderontsteking. Het was maar een klein plekje. Gisteren was het al wat groter. Maar toen ik vanmorgen opstond, zag en voelde ik het meteen: de plek was minstens verdubbeld. Dat ging dus helaas de verkeerde kant op. Willem wilde dat ik de dokter ging bellen. Daar had ik niet veel trek in. Want dat zou vast weer uitlopen op een paar weken prikfeest. Maar ja. Ik begreep wel, dat Willem helemaal gelijk had. Ik zou dus de dokter gaan bellen.

Ik liep naar m´n wasmachine. Volgende gedoe: hij had niet afgepompt. Mopperdemopper. Op de vroege ochtend zat er niets anders op dan die machine leeg te laten lopen en het pomphuis na te kijken. Ik pakte een lage bak, een doek, een emmer en op m´n knieën ging ik aan de slag. Ik vond een haarspeld, een munt van 5 cent, een lollystokje en een ijzeren ringetje. Tja, geen wonder dat hij niet meer afpompte! Ik stelde de machine in op een kort programma om te kijken, of hij het weer deed. Maar nee. Weer pompte hij niet af. Tot 3 keer toe herhaalde ik de hele procedure en begreep toen, dat ik deze ochtend nóg een telefoontje moest doen: naar de reparatiedienst van de witgoedwinkel. Pfff.

Om een uurtje of 9 ging ik dan maar eens bellen. Bij de huisarts kon ik om kwart voor 12 terecht. De wasmachinemeneer schoot een afspraak voor me in voor morgen. Nu ik toch aan het bellen was, besloot ik meteen maar eens te kijken, of ik een afspraak kon maken bij de radiologie. Ik had een verwijsbrief van de dokter, om mijn geblesseerde pink van binnen te laten bekijken. Ik trof het: ik kon om 5 over 11 komen. Mooi, want dan kon ik daarna meteen naar de huisarts.

Ik tufte tegen elf uur naar Sliedrecht, naar het ziekenhuis. Muilkorf om natuurlijk. En handen ontsmetten bij de ingang. Er stond een meneer ´op wacht´ bij de ingang, die erop toezag, dat alle regeltjes keurig nageleefd werden. Ik vond het wel handig om een afspraak te hebben. Dat mogen ze er van mij in houden, als corona ooit voorbij is. 

De foto werd gemaakt en ik moest in de wachtkamer wachten, tot de arts hem beoordeeld had. Als er niets bijzonders zou zijn, zou de huisarts het verder met me afwikkelen. En anders zou ik het meteen horen. Na een tijdje werd ik geroepen en zei de verpleegkundige, dat de pink helaas toch gebroken was en dat ik ermee naar de gipskamer in het ziekenhuis in Dordrecht moest. Ook dat moest op afspraak en ik kon kwart over 1 terecht. Welja. Daar ging m´n hele dag! 

Niets aan te doen. Eerst maar naar de huisarts voor dat been. Ik was juist vorige week bij diezelfde dokter geweest met mijn pink. ¨Ik heb een abonnement, geloof ik,¨ lispelde ik vanachter m´n mondkapje. Maar goed. Ik kwam niet voor niets. Dat been was serieus. Ik mag inderdaad weer 45 dagen lang spuiten. Ik vroeg aan de dokter, of er zo langzamerhand niet nog iets anders gedaan kon worden, omdat die aderontstekingen steeds sneller achter elkaar terugkeren. ¨Zouden steunkousen misschien een goed idee zijn?¨ vroeg ik. En ja, dat vond de dokter zeker wel een goed idee en hij schreef een verwijsbriefje uit. Daarmee kan ik dus steunkousen laten aanmeten. Het is me wat ;-(.

Snel ging ik naar huis om te lunchen en, hup, daar sprong ik weer in de auto. Nu op weg naar de gipskamer in Dordrecht. Dat ziekenhuis is fors groter dan dat in Sliedrecht. Er was een complete ontvangsttent voor de ingang ingericht. Behalve het mondkapje en de handdesinfectie werd daar ook nog gevraagd, of ik een afspraak had en bij welke afdeling. En iedereen werd erop gewezen, dat er maar twee personen tegelijk in de draaideur mochten. Ik volgde een wirwar aan pijlen en kwam bij de gipskamer. Ook daar werd weer keurig op tijd gewerkt en ik was zó aan de beurt. Er kwam een chirurg om de foto te beoordelen en mijn pink te bekijken. Ik was snel klaar. De dokter vertelde, dat het was, zoals het was. Die pink wordt ook na gips of een operatie niet beter meer. Het blijft gewoon een kromme pink. Het peesje wat van het bot gescheurd is, heeft ook een stukje van het bot ´meegenomen´. En dat maakt dat het zaakje nu krom gegroeid is. Ik kreeg nog wat medische achtergrondinfo en een foldertje met oefeningen, die wellicht nog wat verbetering brengen en dat was het. Nou, snel klaar dus. En met die kromme pink heb ik me allang verzoend. Er zijn ergere dingen.

Maar al met al was het toch wel een hele dag vòl gedoe. Ik had als bonus ook nog een flinke hoofdpijn gekregen. 

Maar de dag bracht toch ook nog wel iets heel leuks! Er waren allerlei dozen gebracht voor Maaike. Die bestelt nogal eens wat online. Maar uit één van die dozen kwam een wel héél leuke regenjas. En die moest ik passen. Ik? Ja! Vindt u hem mooi? Past hij? Dan mag u hem hebben! Om Ciara mee uit te laten. Wat leuk en wat lief, he?! Maaike had voor haarzelf precies zo´n jas gekocht. Ik verheug me erop, om hem te gaan dragen de komende tijd. Zo´n jas had ik stiekem al op mijn verlanglijst staan :-). En nu heb ik hem zomaar.

Nieuwe workshops

Gelukkig ben ik snel weer helemaal opgeknapt. Zaterdagochtend werd ik alweer zó fit en vol energie wakker, dat ik me er over verwonderde. En dat terwijl er nu in onze directe omgeving toch bij bosjes mensen getroffen worden door corona en sommigen er ook pittig ziek van zijn. In mijn familie zijn verschillende gevallen, in onze kerkelijke gemeente ook en in Jan z´n klas zijn er inmiddels ook maar liefst vier leerlingen positief getest.

Deze week stonden er twee workshops op het programma. Beide workshops deed ik voor de eerste keer. Ik vond het daarom niet erg, dat ze allebei niet volgeboekt waren. Nu kon ik het mooi met een klein clubje van vier mensen uitproberen.

Dinsdag had ik de workshop ¨Creatief met bijenwas¨. Op deze workshop maken de deelnemers een bijenwasdoek, ze gieten waxinelichtjes van bijenwas en ze maken lippenbalsem, waarin bijenwas is verwerkt. Intussen krijgen de deelnemers allerlei informatie over bijen houden in het algemeen en bijenwas in het bijzonder. Ik had me erg op de workshop verheugd, omdat ik zelf imker ben en dus van alles af weet van het houden van bijen. Tegelijk vond ik het ook best spannend, vooral omdat ik niet wist hoe het zou uitpakken met de tijd. Zou tweeëneenhalf uur genoeg zijn, krap zijn, of juist veel te ruim bemeten zijn? Het bleek precies goed te zijn. We hielden nog een klein beetje tijd over, maar waren dan ook ´maar´ met vier mensen in plaats van met acht (dat is als ik helemaal volgeboekt zit).

Op het laatste moment had ik nog allerlei corona-aanpassingen gedaan. Was het eerst de bedoeling om één strijkijzer met twee mensen te delen, nu had ik besloten om iedereen toch een eigen strijkijzer op de eigen tafel te geven. Zo hoefde niemand in elkaars anderhalve-meter-zone te komen. Ook had iedereen een eigen elektrisch plaatje op tafel, waarop au bain marie bijenwas gesmolten moest worden. Ik was zelf de enige die af en toe bij iemand binnen de anderhalve meter kwam, bijvoorbeeld om koffie/thee te schenken en spullen uit te delen. Ik had daarom uit voorzorg een spatmasker opgezet. Dat is wel even wennen, maar dat is dan maar zo. 

Na een gezellig en ´bezig´ ochtendje, gingen de dames voldaan naar huis met hun zelfgemaakte spulletjes.

De tafeltjes en elektrische plaatjes konden mooi blijven staan, want vandaag was de workshop DIY Persoonlijke Verzorging. Ook tijdens deze workshop moest er het één en ander au bain marie gesmolten worden. Alleen de strijkijzers waren vandaag niet nodig. Die had ik daarom opgeruimd. 

De deelnemers maakten tandpasta, deodorant en basiszalf en intussen heb ik heel veel informatie en tips gegeven over leven met minder afval en over de ingrediënten, die voor de producten werden gebruikt.

Ook vandaag was het weer erg gezellig. Wat mij betreft is het geven van deze nieuwe workshops een schot in de roos. Hoewel ik de workshop ¨Bak je eigen brood¨ ook nog altijd met veel plezier geef, ´hoor´ ik mezelf weleens praten, als ik voor de 100ste keer hetzelfde verhaal afdraai. Wat ik ook heel erg leuk vind aan de nieuwe workshops is, dat ik mezelf ook weer helemaal geïnspireerd voel, om van alles zelf te maken. Je leert wat dat betreft ook zeker altijd weer van elkaar, als je zo een hele ochtend bij elkaar bent. Super leuk is dat!

En dan is het morgen alweer vrijdag! Wat vliegt deze week ook weer hard voorbij! Dat gaat zo, als je het druk hebt. Behalve de drukte van de workshops, heb ik aardig wat tijd in de keuken doorgebracht. Maandagavond speelden Willem en ik ´soepbusje´. In de tijd, dat Jan op catechisatie was, hebben wij op verschillende adresjes soep gebracht. Er zijn nu zoveel zieken. Ik hoefde niet lang na te denken om m´n soep uitgedeeld te krijgen. Als ik meer tijd had gehad, had ik met alle plezier nog méér gemaakt.

Ook was ik druk met het verwerken van fruit en groenten, die Maria vrijdag voor me opgehaald had. We hebben heel wat litertjes sinaasappels geperst, maar ook aardig wat liters verse druivensap. Elke dag maakte ik een grote schaal vers fruit klaar. En gisteren maakte Maria een gouwe ouwe als toetje: banaan met chocola uit de oven. Ooit, héééééél lang geleden, leerden we, hoe je bananen in de lengte insnijdt, er blokjes chocola in steekt en de bananen ingepakt in aluminiumfolie in de hete as van de bbq laat garen. Heb je de bbq niet aan, dan kun je hetzelfde gerechtje ook klaarmaken in een hete oven. Het was minstens anderhalf jaar geleden, dat we dit aten en deze gouwe ouwe werd met gejuich begroet :-). 

Vanavond heb ik een hele tijd stoofpeertjes zitten schillen. De afgelopen weken lagen er een paar huizen verderop zakken stoofperen op een tafel bij de weg: 3 kilo voor slechts 1 euro. Ik nam 3 zakken mee en die staan nu heerlijk te stoven in een grote pan. Met zoete rode wijn, suiker en kaneelstokjes. Het ruikt hier naar Kerst! Ik heb er nu al trek in!

Morgen gaan Willem en ik bij gezondheid op stap. Willem heeft er een halve dag vrij voor genomen. De eerste batch wonderpannen is klaar en kunnen we ophalen bij de fabriek. We rijden met de Caddy en een aanhangwagen erachter. Het is helemaal in de Achterhoek en we zijn dus wel een poosje onderweg. Helemaal niet erg, want dan hebben we mooi de tijd om eens even over van alles en nog wat bij te praten. En ik kan ook het eerste gordijntje af haken. Ik moet nog vier toeren en dan is het klaar. Op het moment heb ik niet zoveel haaktijd en het gaat daarom niet zo snel meer. Maar ja. Dat is verder niet erg.

Ergens moet ik ook nog een afspraakje in het ziekenhuis inplannen voor het maken van een foto van mijn pink. Een week of 8 geleden heb ik mijn pink geklemd, bij het uitlaten van Ciara. Ze zag een kat en nam een run en in een split second zat mijn vinger klem in de hondenriem. Toen de pink ging ontsteken ben ik ermee naar de huisarts gegaan. Die constateerde dat er een spiertje van m´n bot gescheurd was en vertelde me, dat m´n pink 6 weken in een spalkje moest. Gisterenavond ging ik voor controle terug naar de dokter. Maar die was helaas niet tevreden. Nu moet ik een foto laten maken in het ziekenhuis. Normaal kun je daar zo voor binnen wandelen. Maar nu moet er dus eerst een afspraak gemaakt worden. Eens kijken, of dat ergens volgende week gaat lukken. Heel vrolijk word ik niet van dit langdurige verhaal :-(.

In de webshop is het nogal druk. Stiekem zijn de mensen toch weer aan het hamsteren geslagen, heb ik het idee. Bij de molen was het ook heel erg druk. Daar stonden vorige week alle dagen de mensen in een rij voor de deur. Nu heb je natuurlijk al snel een flinke rij, als je anderhalve meter afstand tot elkaar moet bewaren. Maar toch.

Mijn wekkertje gaat bijna af. Tijd om de broden uit de oven te halen en eens een poosje m´n ogen dicht te gaan doen! 

Beroerd

Poeh, wat ben ik even flink beroerd geweest! Donderdag gaf ik de workshop ¨Bak je eigen brood¨ en was er eigenlijk niets aan het handje. We hadden een erg gezellige ochtend en rond 12 uur gingen er 8 blije vrouwen de deur uit. Inmiddels heb ik ook al foto´s van zelfgebakken broden toegestuurd gekregen. Zo mooi! De broden liggen dan gewoon te shinen van de trots van de bakker :-).

Ook op vrijdag zou ik een workshop geven. De DIY Persoonlijk Verzorging. Ik had er zin in! Toen wij hier kwamen wonen er we die mooie workshopzolder maakten, had ik al bedacht, dat ik daar ook graag andere workshops wilde gaan geven, dan alleen brood bakken. De workshop Bak je eigen brood doe ik tenslotte al jaren. Ik wil ook graag ándere dingen aan mensen leren. Zo kwam er onder andere de workshop DIY Persoonlijke Verzorging. De deelnemers maken dan hun eigen deodorant, tandpasta en basiszalf en intussen vertel ik van alles over een eenvoudige levensstyle, die goed is voor mens, milieu en portemonnee. Omdat het de eerste keer was, dat ik hem ging doen, liep het in mijn hoofd een beetje óver van de plannetjes en de dingen, die ik beslist aan de deelnemers kwijt wilde. 

Maar toen Maria en ik ´s avonds na het eten de workshopzolder in orde gingen maken, voelde ik me met de minuut beroerder worden. Ik werd overvallen door iets van een buikgriepje. Misselijk, koud, rommelende darmen, dat. Het was echt heel naar. Ik probeerde het keihard te ontkennen, want ja, die workshop moest doorgaan. En eerlijk gezegd: meestal lukt het me wel, om het te negeren, als ik me niet helemaal fit voel. Maar hier moest ik op den duur toch aan toegeven. Ik wilde nog maar één ding: diep onder de dekens kruipen en warm worden!

Met pijn in mijn hart heb ik de deelnemers van de workshop gemaild en geappt om te vertellen, dat ik de workshop ging annuleren. Ik moet zeggen: er was gelukkig alle begrip en ik kreeg lieve beterschapswensen. Met de belofte, dat ik zo snel mogelijk nieuwe datums zal opgeven en dat ze dan als eerste opnieuw mogen boeken, kroop ik in bed.

Niets lucht meer op dan een genomen besluit. Ik voelde me zoooo blij, dat ik me niet meer sterk hoefde te houden, maar toe kon geven. Ik lag met m´n kleren aan en met 2 vesten over elkaar aan onder de dekens. Gek genoeg had ik geen koorts. Ik wachtte tot Willem thuiskwam van de ledenvergadering van de kerk. Dat werd een latertje. Volgens mij was het dik na elf uur. Het is dan de gewoonte, dat de mannen met elkaar wat drinken en napraten. Dat kwamen ze nu dan maar op de slaapkamer doen: Willem, Wim en Hans. Ondanks dat ik beroerd was, was dat toch wel even gezellig :-). Ciara mocht ook in de slaapkamer. Daar was ze nog nooit geweest. Wat keek ze raar! Ze ging natuurlijk overal aan snuffelen. Op een gegeven moment had ze een bol spinwol te pakken. Dat vond ze wel wat. Maar nee, die moest ze natuurlijk loslaten! En dat is zo´n beetje het moeilijkste voor haar, wat er is: dat ze iets te pakken heeft en dat ze dat op commando weer los moet laten. Hans oefent dat elke dag met haar.

Gisteren heb ik eerst tot 9 uur op bed gelegen. Daarna heb ik heel sloom een bordje Brinta gegeten en heb me gewassen en aangekleed. Ik voelde me al wel een stuk beter. Alleen was ik echt verschrikkelijk sloom! Ik besloot te accepteren, dat dit gewoon een lummeldagje zou worden en dat ik blij moest zijn met alles wat er lukte. Wat lukte? Eerst maakte ik twee bussen advokaat. Er waren namelijk nogal veel Lamme Teun bestellingen in de webshop en ik had niets meer. Ik had gedacht daar wel om 12 uur mee klaar te zijn. Dat werd kwart over 12. Daarna heb ik er de hele middag over gedaan om 20 orders klaar te maken. Het was dik half 5 toen Maria en ik de pakketten samen naar de post gingen brengen. Thuis gekomen heb ik zowaar eten gekookt! Maria hielp met het maken van een enorme schaal sla met allerlei lekkere toevoegingen, zoals stukjes tomaat, fetablokjes, rozijnen enzovoorts. Intussen braadde ik een pannetje gehaktballen en kookte aardappels. We gingen pas na half 7 aan tafel. Maar het was gelukt! En ik heb zelfs meegegeten. Voor het eerst had ik weer wat trek! Ik ben ´s avonds niet met Willem meegegaan naar zijn moeder. Dat leek me niet verstandig. Niemand zit op een gemeen virusje te wachten. Ik heb me aan tafel gezet en heb (weer heel slow motion) een berg wasgoed weg zitten vouwen.

Al met al, was er toch weer genoeg om blij over te zijn! Ik heb vannacht heerlijk geslapen en voel me nu weer een stuk fitter. Ik moet me inhouden, om nu weer niet meteen al m´n energie te verbruiken. Maar ja, ik heb gewoon weer zin in mijn werk! Een goed teken dus.

Wel apart. Ik ben bijna nooit ziek. En  nu doe je zó je best, om geen corona op te lopen en dan pik je ergens zo´n ander gemeen virusje op! Hopelijk slaat het de rest van het gezin over...

 Kijk, hier nog een fotootje van Ciara. Dit was van de week. Ik had een uur met haar gelopen. Maar toen ik naar binnen wilde, ging mevrouw zitten: ¨De groeten! Je denkt toch zeker niet, dat ik naar binnen wil! Ik wil buiten blijven!¨ Koppig peutertje :-). Wat hebben we een lol van dat dier! Net als van Muck, de poes, trouwens! Die is inmiddels getransformeerd tot een heuse kroelkat! Hoe gezellig is dat.