Er even tussenuit

 We zijn er even tussenuit. Dat doen weleens vaker, maar dan gaan we eigenlijk altijd maar één dag, of één nachtje. De laatste keer merkten we, dat we daar niet echt van op rust kwamen. In ons drukke gezin en bedrijf is het toch noodzaak om erop te blijven letten, dat je af en toe goed kunt ontspannen en uitrusten. Anders krijg je de neiging om zonder na te denken maar door te hollen en dat is voor niemand goed. We wilden daarom graag eens twéé nachtjes ertussenuit. En toen Maria aanbood om thuis en in de shop de honneurs twee dagen waar te nemen, hebben we dat met twee handen aangepakt. Vanaf volgende week beginnen de workshops weer en dan ben ik tot eind april non stop druk. Super fijn om dan nu nog even de batterijen op te kunnen laden!

Het Terdege Kerstconcert!

Het was weer een week, waarin we ons niet hoefden te vervelen. Het was natuurlijk lekker druk in de webshop, maar daarnaast hadden we ook alle avonden wat op het programma staan. Niet dat dat nu allemaal zo erg was, hoor. Het werk in de webshop in de drukste tijd van het jaar, is gewoon super leuk. En in de avonden hadden we ook voornamelijk leuke dingen te doen.

Er even samen tussenuit

Eigenlijk wilden Willem en ik er van de zomer nog even samen op uit. Maar daar was net niets van gekomen, ook al had Willem drie hele weken vakantie. 

De heerlijke zomertijd!

De zomer staat qua jaargetijde bij mij toch echt met stip bovenaan. Waar andere mensen bij temperaturen boven de 25 graden zo ongeveer het loodje leggen, knap ik er helemaal van op. Je begrijpt dat ik nu dus met volle teugen geniet van het stabiele zomerweer.

Wat ik allemaal zo´n beetje uitvoerde, de laatste dagen?

Een week met onze Zwitserse vrienden

Drie jaar was het geleden! Dríe jaar! Dat we onze Zwitserse vrienden in levende lijve zagen! In die tijd waren er verschillende keren reisjes gepland en zelfs al geboekt. Maar steeds gooide corona roet in het eten. Maar nu was het dan eindelijk zover!

Kilometers!

Deze week maakte ik heel wat kilometers. Vooral auto-kilometers. De meeste kilometers zit ik trouwens niet zelf achter het stuur, maar word ik prinsheerlijk rondgereden door mijn trouwe Willem, die gelukkig graag rijdt :-). En terwijl ik rondgereden word, maak ik nog weer andere kilometers: brei-kilometers. Zo zijn de rollen mooi verdeeld.

Eindelijk!

Hè, hè, eindelijk heb ik de tijd en de rust om m´n blog eens bij te werken. Wat heb ik een enorm intensieve tijd achter de rug! 

Over een excursie en over buiten leven

Vorige week vrijdagavond was er iets leuks. We gingen op excursie! Het was net een schoolreisje ;-).

Moestuin, buiten koken, fair en kookboek

Het is hier een drukte van belang. Maar dan wel een erg gezellige drukte. Het kan gelukkig ook weer. Ik voel me weer sterk en gezond. Het enige ongemak is nog, dat ik steeds last heb van duizelingen. Daar valt mee te leven.

Over drukte, ontspanning en een schok

Na wekenlange drukte in de webshop, droogde in de loop van vorige week de stroom aan orders eindelijk op en ging het over op ´normale´ drukte. We hebben met z´n allen nog even een paar dagen kei- en keihard doorgewerkt en vrijdag was het zover: we waren hélemaal ´bij´! Wat voelde dat enorm fijn! 

Verwaarloosd

Poeh, wat heb ik m´n blog verwaarloosd. Dat is in de afgelopen 13 jaar nog bijna nooit voorgekomen, dat ik 10 dagen niet schreef. Maar ja. Soms lopen dingen zo. 

Uit en weer thuis

 Willem en ik zijn twee dagen weggeweest en nu weer thuis. Het was kort, maar eigenlijk toch ook lang. Toen we aan het eind van de middag weer in Bleskensgraaf aankwamen, was het net alsof we weken weggeweest waren! Het was goed om er even helemaal uit te zijn. En zo kon meteen mijn gekneusde en ontstoken vinger rusten.

Alhoewel ik wel een beetje gehandwerkt heb. Dat is altijd zo heerlijk om in de auto te doen, tijdens lange ritten. Ik breide de teen aan mijn tweede sok. Nu kan ik ze fijn gaan dragen in mijn klompen.

Ook heb ik wat zitten haken. Een proefstukje. Ik wil voor de vier raampjes bij de entree van de shop graag gehaakte gordijntjes. In een stokoud blad vond ik een leuk patroon.

Het is een blad uit 1979 en ik kocht het op MP. Nu moet ik alleen dat patroon nog passend krijgen. Dat komt wel goed.

We hebben heel wat kilometers gevreten. Want we hebben het nuttige weer met het aangename gecombineerd, zoals we dat eigenlijk altijd doen. Zodoende hebben we half Nederland en half België doorkruist in twee dagen. 

We brachten eerst iets weg in Hardinxveld-Giessendam. Daarna haalden we iets op in Groenekan. Vervolgens haalden we iets op in Bennekom. In Bennekom namen we een pauze voor een lunch. Toen we ´s morgens in de auto stapten, vonden we namelijk een super leuke verrassing van één van de kinderen:

Echt genieten!

Uiteindelijk reden we daarvandaan naar een hotel in Vlodrop. Dat had ik gekozen, omdat we eerst iets zouden ophalen in Maastricht, maar dat ging niet door. Maar dat hotel was al geboekt. Nou, prima dan. Het was toch al een zoektocht geweest, want we hadden een kadobon van weekendje-weg. En dan moet je en hotel opzoeken, wat daarbij aangesloten is. Willem wilde graag iets met airco op de kamer. En ik wilde graag met ontbijt. En zo waren we op dat hotel in Vlodrop gekomen. We hadden daar nog nooit van gehoord. Het is net even ten Zuiden van Roermond en dan tegen de Duitse grens aan. Het is een schitterende omgeving!

Het hotel lag middenin de bossen en het thema ´bos´ was in het hele hotel doorgevoerd. Ook onze kamer was erg ´bossig´.

Nadat we de boel binnen een beetje verkend hadden, besloten we nog een poosje van de omgeving te gaan genieten. 

We moesten een beetje op de tijd letten, want vanwege corona hadden we door moeten geven, hoe laat we wilden eten. Kwart over 7 hadden we afgesproken. Dat kwam helemaal goed.

We genoten van het heerlijke eten. 

Eenmaal terug op onze kamer nam ik een warme douche. En daarna vielen al snel mijn ogen dicht. Echt hè! Ongelofelijk saai, was ik. Ik had van alles te lezen bij me en m´n handwerkje natuurlijk. En wat gebeurt er? Troela valt onmogelijk vroeg in slaap. Ach, dat was vast de ultieme ontspanning :-).

Ook het ontbijt was vanmorgen op een afgesproken tijdstip. Normaal gesproken vind ik het ontbijtbuffet echt het hoogtepunt van zo´n mini-vakantie. Maar vanmorgen at ik eigenlijk maar een muizebeetje. Vanwege de antibiotia die ik slik, zijn mijn darmen van slag en ben ik misselijk. Het smaakt me even niet zo, allemaal. Evengoed  voelde ik me erg verwend met lekkere yoghurt met muesli, een sneetje krentenbrood en een sneetje suikerbrood. En ook nog een bakkie koffie. Heerlijk hoor.

Vandaag stond er ook weer een lange rit op de planning. We zouden naar Kortrijk gaan, waar we iets wilden bekijken voor de webshop. Ik geloof dat dat 250 kilometer rijden was. Gelukkig vindt Willem het totaal geen punt om zo lang achter het stuur te zitten. En ik vind het nooit een punt om rondgereden te worden :-).

Het was prachtig, onderweg. En ons bezoek aan het bedrijf in Kortrijk was inspirerend en de moeite waard. 

Het was vroeg in de middag, dat we ons hele programma afgewerkt hadden en verder ´vrij´ waren. Wat zouden we eens gaan doen? Zullen we een poosje in Gent rondkijken? Ja! Leuk! Ik was daar in geen 40 jaar geweest en Willem was er nog nooit geweest.

We parkeerden ergens middenin het centrum van de stad in een parkeergarage. Eerst liepen we een supermarkt binnen om voor Willem een lunch te kopen. Ik hoefde niet. Totaal geen trek :-( Toen nog zoeken naar een toilet. En uiteindelijk konden we aan de boemel.

Het liep niet al te gemakkelijk voor mij in die oude stad met overal kinderkopjes. Ik moet dan ook het hele seizoen al voor gemakkelijke schoenen naar de winkel, maar daar was steeds niets van gekomen. Nu moest er dan toch maar van komen. Ik kocht een paar fijne stampers.

Daarna slenterden we een uurtje of twee door de stad. Hier eens neuzen, daar eens kijken.

Prachtig! We hebben er erg van genoten.

Eenmaal terug in de auto, was het wel heerlijk om die zweterige mondkapjes af te doen!

We besloten, dat het allemaal mooi geweest was. We verlangden weer naar huis. Zoals ik net al schreef: twee dagen zijn genoeg om er even helemaal uit geweest te zijn. Het was goed zo. 

Net voor het avondeten waren we weer thuis. Wat hebben we veel gezien! Mijn hoofd zit boordevol!

Na het eten kwam de kapster om de mannen te kortwieken. Maria wilde ook een stukje van haar haar. Ze denkt er al heel lang over om haar haar te doneren. Dat vertelde ze aan de kapster. Die zei, dat zij ook regelmatig knipt voor donatie. Toen was Maria´s besluit snel genomen. Onder toeziend oog van de halve familie ging er 30 centimeter van haar haar af. 

Dat is wel even wennen, hoor. Ze moet er zelf ook aan wennen en wil het weer snel lang(er) laten groeien.

Het luieren is nu weer voorbij. Er staat heel wat op het programma voor morgen. Even schakelen! 

Drie lange dagen

Vrijdagochtend ging ik samen met Maria naar het gemeentehuis in Nieuw-Lekkerland. Maria moest een nieuwe ID-kaart en dit was de dichtstbijzijnde locatie, waar we terecht konden. We hadden een afspraak om 9 uur en reden dus al bijtijds weg. Op dat moment was er heel even niemand thuis. Willem reed Jan naar school en zou snel thuis zijn. En Gerwin zou al gauw komen om in te pakken.

Toen we terugkwamen, was het koffietijd. En terwijl ik aan het koffiezetten was, keek ik, waar Muck was. Dat is zoiets, wat je automatisch doet. Maar hoe ik ook keek, of riep, of met het zakje kattesnoepjes kraakte, er verscheen geen Muck. Na de koffie ben ik al roepend en krakend het hele huis door gegaan. Van de twee zolders tot de kelder. Muck was weg!! Hoe dat ooit kon gebeuren? Alleen het dakraam stond open. Zou ze daar uit geklommen zijn???

Muck was hier bij ons nog nooit buiten geweest. Als een kat verhuist, moet je hem een aantal weken in huis houden, zodat hij kan wennen. En omdat Muck een verlegen poes is, hebben we die wen-periode verlengd. We hadden nog niet het idee, dat ze eraan toe was, om naar buiten te gaan.

Het werd een akelige dag. Elk moment waren we op zoek. Dan liep er weer één buiten te roepen. Dan was er weer één binnen op de gekste plekjes aan het kijken. Met elk uur dat verstreek, voelde ik me akeliger.

Maaike kwam met troostbloemen thuis, om me op te monteren.

En zelf probeerde ik te genieten van ons eerste prakkie kroten van eigen tuin.

Maar ik kon het poezebeest niet uit mijn hoofd zetten. Het was ook nog eens keihard gaan regenen en onweren. Ach toch. Ik ben al vroeg naar bed gegaan en heb uit pure frustratie een hele zak drop opgegeten....

Zaterdagochtend vroeg liep ik direct weer naar buiten om te zoeken. Het was nog heel stil. Ik zette alle deuren open, om de warmte, die nog in huis hing, te verdrijven. In m´n moestuin zat ik me op mijn hurken te verwonderen over de schoonheid van de courgettebloemen.

Dat Muck niet te vinden was, was een domper op al die pracht.

We gingen koffiedrinken bij schoonmama en daarna stelde Willem voor, om er eens éven tussenuit te gaan. We hebben het al zo lang druk met van alles en nog wat. En nu dat poezengedoe. Hij vond het beslist nodig, om even de zinnen te verzetten. Eerlijk gezegd, had ik een heel programma voor deze dag. Maar het werk zou echt niet weglopen. Dus...

Hans, Maaike en Henk wilden wel mee. Het plan was om naar Schoonhoven te rijden en daar een broodje te eten aan de rivier. We reden in Hans z´n auto en gingen ´binnendoor´, dwars door de polder.

We waren net twee dorpen verderop, in Brandwijk, toen ik zei: ¨Wacht eens even, er moet hier ergens een landwinkel zijn, waar je ook koffie en een broodje kunt krijgen.¨ Ik had het nog niet uitgesproken, of we zagen het al: De Riekjeshoeve. Hans trapte op de rem en draaide het erf op. Leuk!

We gingen de winkel binnen en we shopten boerenyoghurt, kadootjes voor de juffen van Henk, biologische aardappels (voor de zaterdagse frieten), een pakje speciale thee voor Dirk. We voelden ons toerist in eigen streek. Daarna kozen we allemaal iets te eten en te drinken. In afwachting van de tosti´s installeerden we ons buiten aan een tuintafel. Zo leuk! We konden ons huis bijna zien, zo dichtbij waren we! En we snoven de vertrouwde mestgeur op. Ha, ha, méér thuis kan haast niet. En toch voelden we ons helemaal uit!

We smulden van onze lunch. Henk vond het nog leuk om een beker melk uit de melktap te tappen. En daarna stapten we weer in de auto om nog een klein ommetje door de polder te maken en naar huis te gaan.

Vlak voordat we weer thuis waren, passeerden we kwekerij Bot. ¨HO!¨ riep ik. Ik wilde namelijk nog wat groentenplantjes om de gaten in mijn moestuin op te vullen. En die kwekerij was vast ook heel leuk voor Hans, om te kijken, dacht ik. En jazeker vond Hans dat leuk! En ook de anderen liepen geïnteresseerd rond, terwijl we plannen maakten over onze haag en eventueel wat fruitboompjes enzo. Dat is nog toekomstmuziek, maar plannen maken kan altijd, he.

Ik kocht wat plantjes, we maakten nog een praatje met de ´oude mevrouw Bot´ en reden de laatste kilometers naar huis.

Wat was dat leuk! En wat was ik hier enorm van opgeknapt!!

De rest van de middag was gevuld met dingen, die nog voor de zondag gedaan moesten worden. Lekker alles glad maken, brood bakken, bedden opmaken, een taart bakken voor het zondagse bakkie koffie

Maria zeemde

Jan stofzuigde

Vele handen maken licht werk!

En voordat we er erg in hadden, was het 17.00 uur en druppelde iedereen binnen. We zaten maar liefst met z´n zestienen aan de zaterdagse frieten. En daarna hebben we tot een uur of half 10 met z´n allen aan tafel spelletjes gedaan. Het was al met al net een echte vakantiedag. Het enige wat zuur was, was het weten, dat Muck weg was en weg bleef.

Ik had op internet gezocht en dan kom je allerlei verhalen tegen. Van mensen bij wie het poezebeest na weken toch weer terugkwam. Maar ook van mensen, die hun ontsnapte kat nooit meer terug vonden. Ik bleef dus tussen hoop en vrees, maar de hoop werd kleiner en de vrees steeds groter :-(.

Zondag waren we de hele dag met z´n achten thuis. We waren helaas niet ingedeeld voor de kerkdienst en beluisterden de diensten dus maar weer online (gelukkig is het einde in zicht!!). Tussen de diensten door zijn de kinderen nog weer de wei in gegaan, om naar Muck te zoeken. Zo´n beest blijft je echt bezighouden.

Na de avonddienst was Hans met Ciara buiten. Ineens werd Ciara onrustig. Haar haren gingen overeind, ze ging grommen en ze sloeg zelfs aan. Hans begreep niet goed waarom dat was. Hij deed Ciara in de bench en ging op onderzoek uit. In de verte zag hij een poes in de wei. En dat leek toch heus Muck! Hij pakte de verrekijker erbij. Ja, echt! Het leek Muck écht. Hij liep naar binnen: ¨Mam, kijk u eens. Het lijkt wel of ik Muck zie¨, zei hij. Ik rende naar buiten, keek door de verrekijker en ja hoor! Dat was écht Muck. Geen twijfel over mogelijk.

In no time stond de hele familie buiten. Willem riep en kraakte met het zakje van de snoepjes. En ja! Daar kwam ze aangerend!! Bij de tuin van de buren stopte ze. Ze leek bang. Willem ging erheen. De snoepjes wonnen :-). Willem kon haar pakken! We juichten! Als een koningin werd Muck over de drempel gedragen. Ze was uitgehongerd! Haar vacht was klitterig en verfomfaaid. En haar ene oogje was dik. Maar ze was er! We hebben haar overladen. Met brokjes en snoepjes en aaitjes en lieve woordjes.

En Ciara? die kreeg een lekker bot. Wat een speurneus heeft dat dier!

En wat waren dat drie lánge dagen!!!

Het grappige is, dat Muck helemaal veranderd is. Ze is ineens zó aanhankelijk en lief. Heel bijzonder dit. Het was al met al weer een hele gebeurtenis. Weer echt een geschiedenis om in de analen op te tekenen :-).