Dieven

Gisterenochtend stonden we klaar om naar de kerk te gaan vanwege Biddag voor Gewas en Arbeid, toen er een schokkend appje van Hans in de gezinsapp verscheen:

Goed nieuws en slecht nieuws

Het goede nieuws is, dat de auto gevonden is!

Het slechte nieuws: hij zag er niet echt meer uit, zoals hij was....

Wij hebben de auto zelf nog niet gezien, want de politie heeft hem in beslag genomen voor sporenonderzoek. Hij stond op een parkeerplaats in Zwijndrecht. Volgens de politie met valse nummerplaten, schade rondom, lekke band(en) en hij stond scheef op zijn achteras. Willem vreest een gevalletje ´total loss´.

Er lagen handschoenen en een compressor in. Verder weten we niets. Ik hoop nog heel erg, dat er toch ook nog wat tassen in lagen met persoonlijke spullen. We wachten het maar af.

De schrik weer een beetje te boven

Langzamerhand komen wij de schrik van de inbraak weer een beetje te boven. We hebben helaas niets meer gehoord van de politie. En elke dag dat dat langer duurt, ga je er méér vanuit, dat je je spulletjes definitief kwijt bent.

Stukje bij beetje organiseer ik de boel weer. Ik kocht een nieuwe agenda en een nieuwe portemonnee. Gisteren kwamen gelukkig de nieuwe bankpassen binnen. Vanmiddag ga ik maar eens op stap voor een nieuwe tas. En tussendoor ben ik allerlei telefoontjes aan het doen, om datums voor afspraken weer boven water te krijgen.

Er zat gisteren ook een brief van Slachtofferhulp bij de post. Ze hadden al naar ons gebeld, maar we namen de telefoon niet op. Dat kan kloppen. Zowel maandagmiddag als de hele dinsdagmorgen was ik met Maria in het ziekenhuis. Wat gaat daar toch altijd veel tijd in zitten! Maar nu kregen we dus een brief met het aanbod voor hulp. Fijn dat dat kan! Ook al maken we er geen gebruik van. Wij zijn niet zo'n praat-familie en verwerken de hele toestand wel op onze eigen manier met elkaar.

Dinsdagmiddag kreeg ik hulp van een vrouw uit onze kerk. Ze mailde me dinsdagochtend, of ik 's middags hulp kon gebruiken. Graag!! Behalve door het gedoe na de inbraak en de ziekenhuisbezoekjes, was ik ook niet echt aan werken toe gekomen vanwege het gebrek aan focus. Overal was het rommelig en kon je je naam schrijven. Ik was dan ook heel blij, dan N. me kwam helpen. Samen hebben we de begane grond glad getrokken, gestoft, gezogen. Wat kan je dan blij zijn!

Ook kookte ik voor het eerst sinds zaterdag weer eens een normale maaltijd. En 's avonds had ik zin om iets voor mezelf te doen. "Haken, of spinnen?", vroeg ik hardop. "Spinnen!", werd er geroepen. En later, toen ik achter m'n snorrende wiel zat: "Hè, gezellig!" En zo is dat :-).

We worden van alle kanten geholpen en gesteund. We krijgen e-mailtjes, post, bloemen, telefoontjes. Mensen maken iets over of gooien iets in de brievenbus. Het is zó hartverwarmend, dit! Ik schreef net al aan iemand:

Wat blijft: de warmte die we om ons heen ervaren. De mensen die rondom ons staan, zelfs al kennen we velen alleen maar van naam en niet irl. Dat is iets ongelofelijk moois en mag al die lelijke dingen in mijn hoofd nu mooi gaan verdringen.

Dus gaan we toch zo zachtjes aan weer over tot de orde van de dag. Het is bijna vakantie. Fijn wat uitrusten! Willem gaat weer twee dagen Pieterpad lopen. Het is nog de vraag of Jan mee kan. Hij kampt met de nasleep van Pfeiffer en is heel moe. Maar Maria hoopt deze keer sowieso mee te gaan.

Zelf hoop ik op donderdag samen met Maaike een vriendin te gaan helpen. We gaan met een ploegje vrouwen lekker soppen en hebben er al helemaal zin in. 

Verder geloof ik niet, dat er veel op de to-do lijst staat. Is ook een beetje lastig nakijken, nu, zo zonder agenda ;-). Ach, misschien is dat gewoon ook weleens makkelijk.

Vanmiddag eten we op Dirk z'n verzoek Lasagne. Het wordt Dirk z'n galgenmaal. Vanaf morgen gaat hij in zijn eigen huisje wonen. Weliswaar heel dichtbij. Maar toch...Er gaat weer een vogeltje uitvliegen. Onze derde! Ik moet nog erg aan het idee wennen en kan het beslist nog niet leuk vinden :-(.

De nasleep

Wat een impact heeft zo´n inbraak! Je gedachten buitelen maar over elkaar heen, steeds rond hetzelfde issue. Je zou er uit willen stappen, maar je zit op die trein en die rijdt maar door en rijdt maar door.

Nog steeds komen er dingen bij op de lijst van vermiste spullen. Zo ontdekte Koos gisteren, dat de dieven toch ook in de shop zijn geweest. Zo op het eerste gezicht was daar niets vreemds te zien. Ik was juist vrijdagmiddag het contante geld gaan storten. En bovendien lag het gelddoosje gewoon op zijn plek. Verder lag de vloer vol met stapels meelzakken. Die had ik vrijdagmiddag daar neergelegd met de gedachte: ¨Dat zien we morgen wel weer¨. En zo had ik de deur achter me dicht getrokken. Elk normaal mens zou er op z´n minst z´n benen gebroken hebben als hij bij de kast achterin wilde komen. Maar de dieven hebben het voor elkaar gekregen. Allebei Koos z´n spelcomputers en de bijbehorende spellen zijn uit de kast verdwenen!!

Vanmorgen bedacht ik, dat ik vorige week een Ikeabon voor Trijnie d´r verjaardag had gekocht. Helaas. Die zat in mijn gestolen tas. Grrrr. En zo komt er steeds meer bij :-(.

Daarnaast kom je voor allerlei praktische dingen te staan. Ik moest een leverancier betalen. Maar dat gaat moeilijk zonder bankpasje. Dus maar even gemaild. Ik moest met Maria naar het ziekenhuis. Maar de ziekenhuispas is ook verdwenen. Dus maar een kwartiertje eerder van huis, om eerst een nieuwe pas aan te laten maken. En, o ja, dat is waar ook: in de ziekenhuis-parkeergarage kun je alleen met je pinpas betalen. ¨Maria, heb jij nog geld op je bankpas staan? En kunnen we die even gebruiken om te parkeren? Je krijgt het van de week terug gestort.¨

Zo gaat het de hele dag door.

Vanmorgen heb ik Willem met het huurautootje naar zijn werk gebracht. Maar om 11 uur belde hij, dat ik hem maar moest komen halen. Op z´n werk kon hij niets beginnen, zonder computer. Vanaf zijn privé-computer kon hij wel inloggen om nog wat te werken. Dus ben ik hem weer gaan halen, zodat hij vanuit huis kon werken.

Vanmiddag werd er gelukkig een huurauto van zijn werk gebracht. Nu is Willem in elk geval weer mobiel.

Een lieve vriendin belde op, dat ze een pan nasi kwam bezorgen. Fijn! Daar hoefde ik vandaag dus lekker niet aan te denken.

Hans heeft vanmiddag nieuwe cilinders gekocht en die in de sloten op de deuren gezet.

Ik kocht in de boekhandel een nieuwe agenda. Gelukje bij een ongeluk was die agenda flink afgeprijsd. Tja, welke zot koopt er half februari nog een agenda voor het nieuwe jaar :-). Ik dus. En ik was blij, dat ik voor 5 euro klaar was. Nu nog naar dokters en kapper en en en bellen, om te vragen wanneer ik de afspraak precies had. Dan kan het in de nieuwe agenda opgeschreven worden.

We wachten nog heel even met het aanvragen van paspoorten/id-kaarten/rijbewijzen. We hebben nog een kleine hoop, dat er spullen worden teruggevonden. Wie weet wel in de auto??? Dat zou helemaal fijn zijn! Hans heeft bij Rijkswaterstaat camerabeelden opgevraagd van de brug en de tunnel. Wie weet, zien we daarop de auto langsrijden. Of we daar verder iets aan hebben, of mee kunnen?? Denk het niet, eigenlijk. Maar ja.

Het is me allemaal wat.

Het vervelendst is de onrust in huis. De kinderen willen ook echt niet steeds iets over die diefstal horen. Maar daar ontkom je haast niet aan. Steeds belt er iemand of komt er iemand en dan ga je toch weer het hele verhaal doen.

Henk maakte gisteren een tekening. Hij is helemaal niet zo´n tekenaar. Maar nu was ik er blij mee. Toch een stukje verwerking...

We worden enorm gesteund. Dat is heel fijn en hartverwarmend. We ploeteren nog maar even verder zo. En hopelijk is over een paar dagen alles weer een beetje normaal. Daar kijken we erg naar uit.