Morgen...

Morgen is het de dag van de verhuizing! We tellen nu bijna in uren :-). Het huis is bewoonbaar. Vandaag worden de laatste klappen erop gegeven. De vloer op de benedenverdieping wordt gelegd en de trappen naar de 1e en 2e verdieping in het shopgedeelte worden geplaatst. Via die trappen kunnen we ook op de eerste verdieping van het woongedeelte komen. Dat is handig, want de trap in het woongedeelte is heel laag en heel smal en daar past niet veel door. De bedden, matrassen, kasten enzo kunnen we dan via de nieuwe trap in de shop naar de slaapkamers brengen.

Niet alles is op tijd af. Maar daar hadden we wel mee gerekend. Het valt echter allemaal nog reuze mee. Zo is de badkamer nog niet klaar, maar we hebben een tweede douche. Het wordt misschien af en toe een beetje dringen, met z´n achter. Zeker omdat in die doucheruimte ook het enige toilet is, wat aangesloten is. Wat nog wel een dingetje is: het is de vraag, of het warme water nog vòòr morgenmiddag aangesloten is. Lukt dat niet, dan kunnen we voorlopig alleen maar koud douchen. Brr. Ik hoop maar dat dat nog op tijd lukt :-)).
Verder moet er nog best veel in het shopgedeelte gebeuren. Maar dat wordt allemaal pas ná de kerstvakantie opgepakt en dat is prima.

Wat wel een lelijke streep door de planning is, is dat we niet 7 januari maar 2 januari hier uit de Karper weg moeten zijn. Dat bleek een heel vervelend misverstand te zijn. Toen wij het voorlopig koopcontract in onze mailbox kregen, stond daar als overdrachtsdatum 8 januari op. In augustus, één uur voordat we op vakantie gingen, hebben Willem en ik op een hol en een draf het koopcontract ondertekend. Je moet dan tig keer je handtekening en tig keer je paraaf zetten. Er is ons toen bij de makelaar niet gezegd, dat de overdrachtsdatum veranderd was en ik had dat ook bij het tekenen niet gezien. Ná onze vakantie ging ik mijn agenda invullen en heb toen ook even voor de zekerheid het inmiddels getekende koopcontract in mijn mailbox opgezocht, om er zeker van te zijn, dat ik de goede overdrachtsdatum in mijn hoofd had. Ik zag toen, dat de oorspronkelijke datum (met pen) gewijzigd was. Het koopcontract zat op z´n kop in mijn mailbox en ik las 7 januari:

Pas vorige week maandag bleek, dat dit niet een zeven is, maar een doorgehaalde 8, waar een 2 boven gezet is. Twee januari dus.
Man, man! Ik ben echt niet snel in de stress. Maar nu even wel! Zeven januari was eigenlijk al gekkenwerk. Ik zag het écht niet zitten, dat de overdracht nòg eerder zou zijn....

De makelaar kon wel begrijpen, dat wij daar een 7 hadden gelezen en ging ´iets regelen´. Ze kon niet beloven, dat het 7 januari zou worden, maar wellicht dat het wel ná 2 januari kon.

Dinsdag werden we teruggebeld. Het kon niet. De notaris kon het niet veranderen en de mensen, die ons huis hebben gekocht, hadden ook al allerlei afspraken met installateurs enzo. Bovendien vond ze, dat wij voldoende waren geïnformeerd en hadden zíj het nooit over 7 januari gehad. Dat laatste schoot me behoorlijk in het verkeerde keelgat....

Afijn. Lang verhaal kort. Wij konden op onze kop gaan staan, maar het werd níet veranderd en dus moeten we het er maar mee doen. Op 2 januari hoop ik jarig te zijn en wij hadden met mijn brussen voor die middag al wat afgesproken. Dat wilde ik er echt niet voor gaan verzetten. En dus gaan wij straks naar de notaris om een volmacht af te geven en wordt het passeren van de koopacte zonder ons gedaan. Ik had het liever allemaal anders gezien. Maar het is niet anders.

Ons nieuwe huis wordt al steeds meer ons thuis. Dat is ook wel, omdat het hele gezin eraan meewerkt. Het is echt een project van ons allemaal. Zonder de inzet en de kunde van onze kinderen, hadden we dit nooit kunnen doen!

Hier nog wat plaatjes van afgelopen zaterdag. Hans is de tuin op de schop aan het nemen. Zaterdag hielpen Wim en Leendert graag een handje mee. Wat een klus!

Binnen werd er vooral heel veel gepoetst. Donderdag was ik samen met mijn vriendin al bezig geweest. Toen deden we het trappenhuis en Maria´s kamertje.

Zaterdag heeft Maaike haar eigen kamertje en de douche schoongemaakt en met z´n allen hebben we de jongenskamer helemaal leeggehaald en schoongemaakt. Het is een enorme kamer en hij stond nog helemaal vol met klusspullen, een eiken vloer, een half in elkaar gezette kastenwand en isolatiemateriaal. Nu is de kamer klaar om ingericht te worden.

Vorige week is ook de keuken gezet.

En de binnendeuren werden keurig gespoten.

Vrijdag is de hele vloer van de benedenverdieping geëgaliseerd. Daarvoor moest alles uiteraard helemaal leeggeruimd zijn en moest er overal goed gestofzuigd zijn. Die taak heeft Dirk op zich genomen. Hij is dan ook onze stofzuigert :-)). Toen hij nog thuis woonden was stofzuigen zijn vaste taak na het avondeten. Kijk, altijd handig om je kinders zoiets goed aan te leren :-).

En passant adopteerden we een poes uit het asiel, waar we al twee maanden verliefd op waren! Het asiel reserveert echter maar twee dagen en wij konden de poes dus niet alvast reserveren. Elke dag keken we, of ze er nog was. Op een dag zagen we, dat ze gereserveerd was....Ah, wat jammer! Een paar dagen later, zagen we ineens, dat de reservering er weer afgehaald was. Yes! Weer keken we elke dag, of Arie (zo heet ze) er nog was. Een week of twee geleden mailde Maria, of Arie nog beschikbaar was en of we konden komen kijken. Helaas kreeg ze toen een mailtje terug, dat Arie juist was geadopteerd en dat ze die avond opgehaald zou worden. Huil, huil! Maar wat denk je? Vorige week zal ik ineens Arie weer ´in de aanbieding´. Ik mailde naar het asiel. En ja hoor, Arie was na een dag weer door z´n nieuwe baasje teruggebracht. Ze was wéér beschikbaar. Vrijdagmiddag zijn we gaan kijken. Arie is een kat met gebruiksaanwijzing. Ze is gestresst en bazig en haalt uit. Maar wij houden wel van zo´n uitdaging. Morgenmiddag mogen we haar gaan ophalen! En van Martine van Min of meer heb ik uitgebreid allemaal fijne tips en trucs gekregen. Oh, wat zijn we blij!

Het vergoedt dat wij ´onze´ zwerfkat (die geen zwerfkat bleek) moeten gaan missen. Sinds wij weten, dat hij een baasje heeft en wij alleen maar zijn tweede adres zijn, hebben we hem geen kruimel meer te eten gegeven. Dat was ook de afspraak met zijn baasje. Maar ik had óók gezegd, dat ik hem níet naar buiten zou jagen, als hij naar binnen zou glippen. De kat is hier, ook al krijgt hij dus niets meer te eten, steeds in huis blijven komen. Wij gaan hem heel erg missen! Vorige week heb ik een afscheidsfoto gemaakt.

Zaterdagavond hebben we nog een keer als vanouds met de hele bups frieten gegeten. Echt gezellig zo´n project. Maar ook wel vermoeiend. Ik denk dat we blij zullen zijn als we over zijn!

Een baas!

Regelmatig schrijf ik hier over de kat, die al jaren rond ons huis scharrelt. Wij hebben heel lang gedacht, dat het een zwerfkatje was. In het begin was het een heel schuw beestje en was hij best mager. Hij kwam regelmatig in onze tuin, om muizen te vangen, die bij ons in het kachelhouthok wonen.

Hoewel hij schuw was en erg op zijn hoede, begon hij toch contact te maken. Hij kwam dan bij de achterdeur en zette zijn voorpootjes op de glaslat om naar binnen te kijken.

Heel langzaam werd hij tammer en tammer. Op een keer kocht ik kattenbrokjes om te kijken, of hij die lustte. Het waren de goedkoopste van Albert Heijn en hij knaagde verheerlijkt de brokjes weg. Later kocht ik ook weleens een blikje nat voer en Maria verwende hem weleens met Whiskas kattensnoepjes.

De kat werd steeds tammer. Op een gegeven moment kwam hij ook naar binnen. Maar dan zag je, dat hij niet op zijn gemak was. Als de deur openstond, was het geen probleem.

Hij voelde zich zichtbaar steeds meer bij ons op zijn gemak en vooral de laatste anderhalf jaar heeft hij zich compleet in het gezin genesteld. Hij ligt op ´zijn eigen´ kleed op de bank lekker te slapen. Of hij zit in de vensterbank naar buiten te staren.

Hij komt op elk moment van de dag binnen´vallen´. Soms door de achterdeur, soms door de voordeur, soms door het open raam. Hij ligt ook weleens op een stapeltje tuinkussens in de schuur te slapen. Of hij ligt onder de auto en wacht dan tot iemand naar binnen gaat. Dan rent hij snel mee.

Toen we een paar maanden geleden onverwachts verhuisplannen kregen, vroegen we ons af, hoe dat met de kat moest. Je kunt een kat niet zomaar verhuizen. Mijn vriendin had haar kat, na de verhuizing, een paar weken binnen gehouden. Maar dat zagen we bij ´onze´ kat niet zo zitten. Het is een echte buitenkat.

Terwijl we over het kattenprobleem nadachten zag Maria op een dag, dat de kat iets tegen vlooien op zijn kop had. Er moest dus nóg iemand zijn, die voor de kat zorgde! Misschien had de kat al die tijd wel twee huizen! Ik had op internet gelezen, dat dat heel goed mogelijk was. De kat meenemen naar ons nieuwe huis zou dan in elk geval niet aan de orde zijn!

We wilden er uiteraard zo snel mogelijk achter komen, waar zijn andere thuis was! We zouden met hem naar de dierenarts kunnen gaan, om te kijken, of hij gechipt was. Maar hoe tam de kat ook is, hij houdt er totaal niet van om opgepakt te worden. In een mandje naar de dierenarts leek me echt traumatisch voor het beestje.

We bedachten iets anders: een bandje om zijn hals met ons telefoonnummer erop. Als de kat dan ergens zou thuishoren, zouden we vast wel gebeld worden. Zo gezegd, zo gedaan. De kat kreeg een bandje om, wat hij gelukkig wonderwel toeliet. En ja hoor, de volgende dag werd ik gebeld door een meneer, die weleens wilde weten, waarom zijn kat met een bandje met ons telefoonnummer om zijn nek liep.

Ik vertelde, dat de kat al jaren bij ons om de deur liep en dat wij verhuisplannen hadden en dat we, vòòrdat er nieuwe bewoners zouden komen, wilden weten, of hij ´nóg een baasje had´. Als door een wesp gestoken corrigeerde de meneer me: ¨Of hij EEN baasje had! Hij heeft ÉÉN baasje!!¨ O ja, sorry, natuurlijk! De boze reactie bracht me min of meer van mijn stuk. Ik vertelde hoe het één en ander was gebeurd in de loop van jaren. Maar de reactie bleef boos. Waarom hadden we ooit hún kat binnen gelaten. Dat dóe je toch niet?! Ehm ja, klopt, maar de kat is eigenlijk gewoon zèlf bij ons gekomen.

Nou ja. Lang verhaal kort: die mensen waren op vakantie en ná hun vakantie zouden ze wel even langs komen. Intussen beloofde ik de kat NIET meer aan te halen en ook zeker GEEN eten meer te geven. De kat heeft namelijk iets aan zijn nieren en heeft daarvoor speciaal en heel duur voer. Nu gaven we hem toch al nooit veel te eten, want we zagen, dat hij  prima in staat was, zijn eigen kostje bij elkaar te jagen. Wel gaf ik meteen aan, dat ik er niets aan kon doen, als de kat via een open raam of deur bij ons naar binnen zou lopen.

Meneer en mevrouw kwamen inderdaad de volgende week langs. Ze waren nog steeds boos. Ik heb me verontschuldigd zoveel als ik kon en nogmaals verzekerde ik hen, dat de kat NIET meer bewust binnen gelaten werd en ook GEEN eten meer kreeg.

Een week later stond mevrouw weer op de stoep. Ze vertelde, dat haar kinderen heel verdrietig waren, omdat wij hun kat GESTOLEN hadden. Nou, dat hebben we niet, dacht ik. En ze vroeg zich af, of ze er toch wel van uit kon gaan, dat wij hem écht niets gaven. En dat kon ik met de hand op mijn hart verzekeren en beloven.

De kat krijgt niets meer. Al weken niet. En als hij voor het raam zit, om binnen gelaten te worden, laten we hem zitten. Af en toe glipt hij naar binnen en dan zetten we hem zo snel mogelijk weer buiten de deur. Maar we zijn het niet altijd vòòr. Dan komen we er bijvoorbeeld achter, dat de kat onder ons bed ligt te slapen. Is hij stiekem binnen gekomen. Heel lastig dit!

Het spreekwoord luidt: Om wille van de smeer, likt de kat de kandeleer. Ik hoop dus, dat de kat ´vanzelf´ vertrekt, als hij niets te eten en ook geen aandacht krijgt. Ik heb het idee, dat hij al wat schuwer naar mij kijkt. Maar misschien is de wens de vader van de gedachte. Ik moet er namelijk niet aan denken, dat ik het dier weg zou moeten jagen door een puts water over z´n kop te gooien :-(.

Voorlopig hebben we te doen met een kat die elk moment voor het raam of voor de deur zit te kijken, of hij binnen mag. Vorige week probeerde hij zelfs door het rolhor van de achterdeur heen te komen!

Mag ik erin?

Ik wacht wel, hoor

Laat me erin, laat me erin

Doe dat raam nou gewoon ff open

En dan praat ik maar weer tegen hem:

¨Ga weg! Je hebt ÉÉN baas!¨

Wanneer zal hij het begrijpen??

Moraal van het hele kattenverhaal: goed bedoeld, slecht gedaan. Achteraf...
Van achteren kijk je een koe in z´n gat. Toch?

Alweer een zwerver...

Vanmiddag zaten Maria en ik even heerlijk in het zonnetje koffie te drinken, toen we een heel raar geluid hoorden. Het leek op gemiauw, maar wel heel apart. En het ging achter elkaar door. Op onze tenen liepen we naar de tuinpoort om eens voorzichtig om het hoekje te kijken waar dat geluid vandaan kwam. We zagen nog net een katje bij onze buren onder de poort door kruipen. Het ging daar voor de dichte deur zitten mauwen. Ok. We verbaasden ons nog een keer over het vreemde stemmetje van deze kat en gingen naar binnen om verder ons werk te doen.

Even later hoorden we wéér miauwen. Maar nu aan ónze achterdeur. Ach, daar zat me toch een droppie van een kitten! Maria deed de deur open en het katje rénde naar binnen. Totaal niet schuw, nieuwsgierig, vrijpostig en, naar later bleek, erg hongerig.

Het beestje sprong al snel op de bank en ging daar liggen slapen, alsof ze hier helemaal thuishoorde!

Ik wist niet zo goed, wat ik ermee aan moest. Iemand moet zo´n dier toch missen? Als eerste maakte ik een paar foto´s en plaatste die in de buurtapp met de vraag, of iemand soms een kitten miste. Tot nu toe heb ik daar geen reactie op gehad.

Ik had nogal wat werk te doen: pakketjes inpakken en naar de post brengen, naar de groenteboer op de markt en ook nog naar een jarig nichtje. Intussen kwam de één na de ander thuis en iedereen was vertederd om dat beestje. Ik had hem wat kattenbrokjes gegeven, maar daar kon hij niet zoveel mee. Waarschijnlijk zijn die nog te hard voor hem? Ik besloot om meteen maar even nat voer voor hem te kopen.

Toen ik aan het eind van de middag terug kwam, was het katje er nog steeds. Hij viel uitgehongerd op het blikvoer aan.

Vanavond na het eten heb ik hem aangemeld bij Amivedi. Ik hoop maar, dat er zich snel een baasje meldt. Want hoe leuk en lief ook: wij zaten nu niet bepaald op nóg een zwerfkat te wachten.

Vanavond kwam onze eigen kat aanlopen. Die rook natuurlijk meteen onraad! Hij wilde eerst niet binnen komen. Maar eindelijk kwam hij toch. We hebben de kitten even boven gehouden, totdat onze eigen kat gegeten had. Daarna hebben we de kitten aan hem voorgesteld. Nou, dikke stress natuurlijk. We hebben de kennismaking kort gehouden. Morgen ga ik sowieso naar De Kattenmand (kattenopvang) bellen, om te vragen wat ik doen kan/moet. Als zich tenminste nog geen baasje gemeld heeft. Het is in elk geval de bedoeling dat de kitten hier binnenkort weer weg gaat. Dus ga ik onze oude kat niet onnodig stressen. De kitten blijft vannacht boven, in een kamer waar de oude kat nooit komt en waarvan de deur dicht gaat.

Nou ja. Het bracht in elk geval weer de nodige sjeu aan deze verder ´gewone´ maandag :-). Al was het alleen al de verhalen aan tafel. De jongens boden in gekkigheid tegen elkaar op. Op den duur was ik een kattenvrouwtje met minstens 17 katten, die bij nummer 18 zei: ¨Nou, er zijn er toch al 17, er kan er nóg wel één bij.¨ Gekke gasten.

En verder was deze maandag toch ook al wel aardig gevuld met jonge dieren. Maria´s jonge konijntjes zijn nu vier dagen oud en je zíet ze gewoon groeien!

En op de verjaardag van het nichtje kreeg ik van zwagerlief duiven in allerlei stadia te zien: van vier dagen oud, van twee dagen oud en ook een duifje wat vandaag uit het ei kwam. Het ei, waar z´n broertje of zusje in zit, was al aangepikt. Die komt dus ook snel!

Zucht. Wat mooi allemaal!!

Quality-time enzo

Vorige week heb ik de knoop doorgehakt en een nieuwe telefoon gekocht. Ik had een IPhone 5S en die heb ik zo´n drieëneenhalf jaar met veel plezier en intensief gebruikt. Hij deed het nog prima, behalve dat de kwaliteit van de foto´s niet heel goed was én er (te) weinig geheugen in zat. Met name dat laatste werd wel erg irritant. Telkens als ik wat foto´s of een filmpje wilde maken, kreeg ik de melding, dat het geheugen vol zat. Moest ik weer van alles opslaan, archiveren, verwijderen enzo, voordat ik verder kon. O ja, ook de accu was niet meer je-van-het. Nou goed. Genoeg wat me irriteerde, om een wat nieuwer model aan te schaffen. Het werd een Iphone 8. Heerlijk dat alles zó, 1 op 1, van m´n oude op m´n nieuwe apparaat kon overgezet worden. Lekker veilig voor deze digibeet :-).

Hét fotomodel is toch wel ´onze´ kat. Er is niets van ´ons´ bij, natuurlijk, want het is een zwerfkat. Maar het beestje heeft ons huis nu toch echt tot zijn thuis aangenomen. Echt leuk! Willem had nooit wat met katten. Maar dit beestje heeft langzaam maar zeker echt een plaatsje in zijn hart ingenomen. Hij is zó gek met hem. En Maria verzuchtte pas, toen ze helemaal verliefd naar hem zat te kijken: ¨Ik wist niet, dat je zóveel van een beest kon houden!¨

Ik zal niet ál te veel kattenfoto´s spammen. Zomaar een paar.

Het beest heeft zichzelf een plekje op de bank toebedacht. Eerst zat hij steeds op m´n wollen Engelse plaid. Maar dat vond ik toch een beetje zonde en zo´n plaid was je ook niet zo gemakkelijk uit. Daarom leggen we er nu steeds een fleecedekentje overheen. Vindt hij prima :-).

Hij kan er uren liggen slapen. En kijk, zo´n slaperige kat máákt slaperig.

Als de kat niet op de bank ligt, zit hij in de vensterbank lekker naar buiten te kijken. Spelen vindt hij ook leuk. Het klassieke bolletje wol vindt hij geweldig. En als hij niet in huis is, is hij buiten op jacht. Op de raarste momenten zit hij dan bij de achterdeur of bij het voorraam. Hij klopt nog net niet aan :-). Ha, ha.

Nou. Dat was dan ff kattenspam.

Verder gaat het hier zo z´n gangetje. De kinderen zijn druk met school en werk. Jan heeft z´n eerste tentamenweek en dat is best spannend. Hij zit in 4-VWO. Zelf heb ik ook VWO gedaanj, zonder dat het me vanzelf kwam aanwaaien. Het was gewoon hard werken en dat is het voor Jan ook.

In m´n huisvrouwenleven gebeurt niet veel spannends momenteel. Geen tentamens ofzo ;-). En hard werken valt ook wel mee. Vandaag zaten Maria en ik er in de auto over te filosoferen, dat veel mensen vinden, dat ik véél doe. Ik weet natuurlijk niet, waar ze dat mee vergelijken. Ik denk wel, dat veel mensen úren per dag of per week achter de tv hangen, netflix-series kijken, of op social media rondhangen. Het scheelt, dat ik daar niets mee heb. Wat? Dat scheelt misschien wel 20 uur per week met de gemiddelde Nederlander? Kijk, in 20 uur kun je heel veel dóen!

Kokosbollen bakken, bijvoorbeeld.

Of met een vriendin een ochtendje bijpraten, terwijl we rondstruinen in de Kringloopwinkel. Zo kun je het nuttige met het aangename verenigen. Of eigenlijk: het aangename met het aangename. Want rondstruinen in de Kringloopwinkel is nu niet echt een straf. Behalve nuttige zaken, vind je daar ook nog weleens leuke kadootjes. Wat dacht je van de puddingvorm van Keuls aardewerk, die ik er vond? 75 cent slechts! Ik vind het een snoepje. Hij staat nu bij de Keulse potten, die van mijn moeder waren.

Vanmiddag was ik de hele middag met Maria in het ziekenhuis. We reden om 10 voor 1 weg en waren pas om half 7 weer thuis. Een hele zit! En daar kun je van alles van vinden. Daar kun je over mopperen. Of je ergeren. Of erover zuchten. Maar ook hiervoor geldt: je kunt het nuttige (nodige) met het aangename verenigen. Tijdens zo´n ziekenhuisbezoek drinken we gezellig koffie. Gewoon gratis uit de automaat. We praten wat, lossen een puzzel op, lezen wat, lopen bij de Etos naar binnen (waar veel 1 plus 1 gratis was!). En natuurlijk had ik m´n breiwerk bij me :-).

Hoewel ik echt heel moe thuis kwam, is zo´n middag toch soort van quality-time. Maar dat moet je er dan wel zelf van maken, he ;-).

Ik was trouwens blij, dat ik zó aan kon schuiven. Maaike had gekookt en Henk had meegeholpen, waar hij heel trots op was :-).

´n Dipje en knusse huiselijkheid

M´n zere keel, waarover ik vorige week schreef, leidde uiteindelijk tot een heus dipje. Ik heb twee dagen geen stem gehad en keutelde maar een beetje rond. Ziek vind ik voor zoiets nogal een zwaar woord, maar het was er toch dicht tegenaan. Ik ben op de gekste momenten ´eventjes´ op bed gaan liggen. Het was maar goed, dat ik vorige week geen workshop had.

Het leed is weer geleden. En wat kun je dan blij zijn, als je weer fut hebt om fatsoenlijk te koken en normaal je werk te doen!

Donderdag moest ik weer een aflevering voor de kookrubriek van Terdege maken. En omdat ik een flinke voorraad bieten in huis had, besloot ik iets met bieten te doen. Het werden gepofte bieten met geitenkaas. De bieten waren meteen onderdeel van ons avondeten. Mjammie!

Ook was het fijn om weer m´n vrouwenhand door de kamer te kunnen laten gaan. Lekker opruimen, schaal fruit en een bosje bloemen op tafel. Hè, zo gezellig! Dat is toch wel typisch wintertijd: de gezelligheid in huis!

Ik werd verrast met een doos vol prachtig Katia garen. Echt helemaal te gek! De okergele wol is voor een muts, de grijze voor een truitje en de groene voor een vest/jasje. M´n vorige werkjes (gehaakte sjaal en gebreide kol) had ik af. De wol kwam dus precies op tijd!

Ook komen er weer spelletjes op tafel. Henk en ik deden Scrabble. Echt zo´n gouwe ouwe.

Maria bakte de eerste kruidnootjes. Ze kregen amper tijd om af te koelen :-).

En dan het toppunt van huiselijkheid: de zwerfkat, die we al jaren om de deur hebben, heeft besloten om eindelijk toch eens een huiskat te worden. Wonderlijk hoe lang dat heeft geduurd. Eerst durfde hij nèt uit een bakje bij de achterdeur te eten. Later durfde hij binnen te komen, maar dan moest de deur open blijven (lekker in de winter :-(). Nog weer later durfde hij ook wel binnen te zijn, zónder directe vluchtweg. En de laatste maanden ging hij communiceren: hij mauwt terug als je tegen hem praat, alsof hij je begrijpt! Ook mauwt hij als hij bijvoorbeeld naar buiten wil. Sinds vorige week nestelt hij zich regelmatig op de bank en durft hij best een dutje te doen. Wat wil je nog meer: een snorrende kachel, tikkende breipennen én een spinnende kat. O ja, én een man die piano speelt. Ha, ha. Zo komen we de winter wel door :-).