Buiten leven

Even een hapsnap-logje. De WiFi ligt er hier uit. Ik heb daarom mijn mobiel maar hotspot gemaakt, maar ik heb maar een klein abonnementje. Ik ga het dus niet te lang maken.

Er valt ook niet zo heel veel te vertellen vandaag. Er was niet veel te beleven. Wat me vandaag wel weer extra opviel is, dat we in dit huis zoveel méér verbonden zijn met ´buiten´. Wat daar ook wel aan meehelpt is, dat we nu Ciara hebben, die steeds uitgelaten moet worden. Minstens één keer per dag neem ik het uitlaatrondje voor mijn rekening. Vandaag ging ik twee keer. Het is heerlijk om verplicht buiten te zijn. Je maakt het vanzelf allemaal mee: licht, donker, koude, hitte, droogte, regen.

Toen ik Ciara vanmorgen uitliet was het vooral heel grijs. Maar tussen de middag was het een stuk lichter. Ik liep met Ciara naar de wei met de schapen. Ciara liep eerst wat aan de kant te schooien. De schapen stonden ver weg, helemaal bij het hek naar het volgende weiland. Op een gegeven moment zagen ze me lopen. Maar Ciara zagen ze niet. Nieuwsgierig en blij kwam het hele troepje schapen naar me toe gerend. Totdat ze Ciara zagen. Toen stonden ze ineens stil en keken schaapachtig (ja, hoe anders?) en afwachtend naar Ciara. Op dat moment zag Ciara de schapen ook. Ook zij stond stil en ging er zelfs eens bij zitten. Ze keek en keek. En de schapen keken terug. Ik vond het zó komisch! Ciara is nog zó´n echte pup. D´r ene oor hangt nog vaak. En dat maakt haar zo schattig.

Op een gegeven moment had Ciara voldoende moed verzameld om eens heldhaftig naar de schapen te blaffen. Grapjas. De schapen blaatten nog net niet terug :-).

We genoten van een heerlijke lunch. Om de vakantie te vieren en eens een keer ´uit de band´ te springen, waren Willem en Jan heerlijke broodjes gaan halen. Lekker, zo´n verwennerij. We waren maar met z´n vieren en zaten aan een halve gedekte tafel. Op de andere helft stond een bos verjaardagsbloemen van Maaike, waar de lelies net van open waren gegaan. Wat mooi!

Vanmiddag zijn we bewust met de koffie weer naar buiten gegaan. Elk streepje zon en elk snuifje buitenlucht pakken we mee. Het was nogal winderig, maar in een beschut hoekje was het heerlijk. Omdat ik tussen de middag best lang met Ciara gewandeld had, lieten we haar nu even aan haar riem aan een pin in de tuin. Ciara geeft er geen zier om, dat die tuin nog een woestenij is. Lekker graven!!

Vanavond hield onze dominee de (bijna) wekelijkse meditatie, die we online meeluisterden. Aan het begin zaten we in de felle zon en vroeg Willem of ik de mobiele zonwering even voor het raam wilde plaatsen. Toen het afgelopen was zaten we in het donker. Er dreigde een onweersbui.

Wat een gaaf gezicht! We kregen de volle laag. Wim en Geertje wonen hier hemelsbreed maar een kilometer of 10 vandaan en hadden er prachtig zicht op.

De bliksem sloeg vlakbij in.

En vijf minuten later kregen we weer nog een streep avondzon. Echt bijzonder!

Wat geniet ik van het buitenleven en buiten leven! Met het weer en de natuur. Daar krijg je nooit genoeg van.

Ik wil in dit korte logje ook nog even dank overbrengen namens Stichting Stéphanos aan alle gulle gevers. In de advertorial die ik vrijdag schreef, vroeg ik aandacht voor een actie voor door de Corona getroffen gezinnen in Malawi. De fondsenwerver van de stichting belde gisteren op, dat er een prachtig bedrag binnen gekomen is, waar heel veel gezinnen mee geholpen kunnen worden. Kijk, daar krijg ik het warm van op deze wat kille laatste april-dag!

Morgen mei! Mijn lievelingsmaand.

PS: Ik krijg al allemaal bezorgde berichtjes over die lelies. Want die zijn giftig voor katten. Ja, dat weet ik. Maar Muck loopt nog niet door ons hele huis. Die ´woont´ nog boven bij Koos op de kamer. Die mag in stapjes steeds een groter stuk huis ontdekken en zo aan het huis en aan onze stemmen en aan ons wennen. Ze kent nu Koos z´n kamer en daar staat regelmatig de deur open, zodat ze ook op Maaikes kamer kan komen en op zolder. De zolder vindt ze het fijnst. Daar staan spullen waar ze achter kan kruipen. Muck is best verlegen. We geven haar de tijd!

Subsidie en knutselen aan de lift

Toen wij vorig jaar september bij de notaris zaten voor de overdracht van ons huis, kregen we ook het officiële energielabel nog even uitgereikt. Energielabel: G. Erger kan niet. Jullie hebben een cabrio gekocht, grapte de hypotheekmeneer. Een ander merkte op: het is de ¨G¨ van geen. En daar kwam het inderdaad zo ongeveer op neer. Behalve dat er bijna overal dubbel glas zat, was er niets geïsoleerd.

Een groot deel van het bouwdepot ging dan ook op aan isolatiewerk: vloerisolatie, muurisolatie, dakisolatie, en hier en daar ook wat ramen en deuren met dubbel glas.

In januari hebben we hiervoor subsidie aangevraagd. Dat aanvragen was nog een flinke klus. Het grootste deel is gedaan door Thea, onze schoondochter. Daar was ik super blij mee. Nadat alle gegevens ingediend waren, kregen we een ontvangstbevestiging en begon het grote wachten. Er is een behoorlijk bedrag mee gemoeid. Een bedrag waarvoor ik al een bestemming had ook. Eerst en vooral wil ik er raambekleding mee aanschaffen. Die kale ramen vind ik zó ongezellig. Als het avond is en de lampen zijn aan, heb ik net het gevoel alsof ik in de etalage zit ;-). Het klinkt ook zo hol zonder iets voor de ramen. En bovendien is het snel warm, als de zon naar binnen schijnt. Daar heb ik wel wat op gevonden: mobiele zonwering! Echt reuze duurzaam, hoor. Wat dat is? Dat zijn de grote, platte kartonnen dozen, die voor ons slaapkamerraam zitten tegen de inkijk. Als ´s middags de zon in de keuken en de kamer schijnt, pak ik die kartonnen uit onze slaapkamer en verplaats ze naar de kamer. Voilà: mobiel zonwering. Heel praktisch.

Evengoed kijk er erg uit naar de raambekleding en dus keek ik de laatste weken elke morgen, of die subsidie misschien al gestort was. In de bevestigingsmail stond, dat er binnen uiterlijk 13 weken uitbetaald zou worden. Thea had het al voorspeld: komen ze in de 13e week ermee, dat ze nog gegevens missen. En ja hoor. Gisteren kwam er een mail. Ze moesten dit nog en dat nog en zus nog en zo nog. Bah, bah, bah. Kunnen ze dat nu echt niet eerder aangeven :-(. Toch was er ook iets positiefs: ze gaven aan, dat als we iets in de aanvraag veranderden, we dan zelfs nog voor iets méér subsidie in aanmerking zouden komen. Kijk! Dat is leuk. Ook leuk is, dat de aanvraag sowieso niet afgewezen is. We moeten nu binnen 2 weken de gevraagde gegevens aanleveren. Ok. Het is zeer de moeite waard om daar de nodige tijd in te steken. Willem wilde dat met alle liefde doen. Hij besloot daarom vandaag een dag vrij op te nemen van zijn werk. Op zijn werk zijn ze alleen maar blij als je nu alvast wat vrij neemt, want die zien de bui al hangen: als het corona-verhaal over is en we kunnen op vakantie, dan wil ineens iedereen tegelijk. Die vrije dag was dus geen probleem en Willem heeft zich vanmorgen allereerst op die subsidie-aanvraag gestort.

Daarnaast wachtte er nòg een klus op hem: het bouwen van de lift. Een klus? Zeg maar gerust een project! Willem heeft samen met verschillende mensen die lift uitgedacht. Zijn broer Marinus heeft er het schema voor gemaakt. Iemand uit onze kerkelijke gemeente heeft er iets voor gelast. En stukje bij beetje komen er onderdelen binnen. Vorige week kwam de motor en Willem heeft samen met Wim op koningsdag vast bekeken, hoe dat ding precies werkt.

Vanmorgen kwam al om 8 uur een vrachtwagen van de Technische Unie weer allerlei schakelmateriaal brengen. Zodra Willem klaar was met z´n administratieve werk, sloeg hij aan het Willy Wortelen in de schuur.

Vanavond kwam Wim ook weer langs. Wim is automonteur en zo´n techniekklus is een kolfje naar zijn hand. De mannen maken allerlei interessante schakelpanelen.

Als ik het goed begrijp wordt er eerst een proefopstelling in de schuur gemaakt. Het zal allemaal wel. Ik zie er echt helemaal niets in en wacht dus maar rustig af, tot die lift er in het echt hangt. Dat zal nog wel even duren, denk ik. Maar dat maakt niet uit. Elke dag een draadje, is een hemdsmouw in het jaar.

Vanmorgen heb ik de stellingen voor de webshopspullen besteld. Die komen zaterdag of maandag binnen. Oh, wat zal dat heerlijk zijn, als alle spullen beneden liggen en we op de begane grond alle pakketten kunnen klaarmaken!!

Vanavond heb ik wat spullen voor de bijen besteld. Extra honingkamerramen en kunstraat. Dan kan ook het derde volk een honingkamer krijgen. Allemaal leuke dingen dus!

En weer aan het werk...

Vandaag was het dan weer een gewone werkdag. Of eigenlijk: een extra drukke werkdag. We hebben tenslotte een werkdag minder, deze week. Maar níet minder werk. Gelukkig heb ik elke dag weer zin om aan de slag te gaan.

Omdat het (school)vakantie is, zaten Willem en ik samen aan het ontbijt. Net als op zaterdag. We genoten van een kom havermout en een eerste bakkie koffie.

Om een uur of 8 liet ik Ciara uit. Ze was om half 6 al met Hans uit geweest. Nu was het mijn beurt. Ik heb echt gelachen. Het regende zachtjes en Ciara had nog nooit regen meegemaakt. Ze slobberde uit elk plasje was we tegenkwamen. En ze was helemaal opgewonden door de kringen die de regendruppels in het water maakten. Ze wandelt steeds beter aan de lijn en het wordt daardoor ook steeds leuker om haar uit te laten. Hoewel je natuurlijk veel geduld moet hebben met zo´n pup. Je moet steeds actief opvoeden. Consequent zijn en volhouden! Des te meer tijd en geduld en aandacht en moeite je er nu insteekt, des te meer lol heb je er straks van.

Toen we terug kwamen, liepen we door de zijdeur ons huis binnen. Leendert was namelijk gearriveerd en was daar hard bezig met het klantentoilet. Gezellig hoor, weer (letterlijk) werk aan de winkel!

Zelf ging ik samen met Maria in de inpakruimte aan de slag. We hebben de hele morgen van alles ingepakt, om vanmiddag zoveel mogelijk bestellingen klaar te kunnen maken voor de post.

Zo´n werkdag verloopt eigenlijk altijd volgens hetzelfde patroon. We zijn lekker bezig tot een uur of drie. Daarna begint de druk op te lopen. Uiterlijk om 17.00 uur moeten we de pakketten af hebben. Vandaag lukte dat nèt niet. Pas om 7 minuten over vijf stonden de pakketten in de auto en kon Willem wegrijden naar de post. Maar het kwam goed! Daar gingen de pakketten. Op het nippertje de postnl vrachtwagen in!

Leendert had inmiddels de plee af. Wat is het mooi geworden! Ik ben er super blij mee!

Maria heeft vanavond alles keurig schoongemaakt. En nu is het toilet klaar voor gebruik. Er moet alleen nog een haakje komen voor de handdoek. En het plafond moet nog gewit worden. Heerlijk fris, zo´n toilet met een raampje. Dat heb ik nooit eerder gehad.

De tijd die Leendert over had, heeft hij plinten aangebracht in de shopruimte. Ook vanavond heeft hij daar nog een poosje aan gewerkt.

Het was al met al een lange werkdag voor hem. Maar ik ben blij. Er is lekker weer wat af! En laat ik dan ook nog maar even reclame maken voor Leendert. Want natuurlijk ben ik echt trots op hem :-). Zoek je een handige en snelle aannemer voor je klus, groot of klein, dan moet je gewoon bij Luijk Bouw zijn!

Willem heeft vanavond ook nog hard gewerkt in de shopruimte. Alle wandcontactdozen moesten er (weer) op gezet worden en alle spotjes (weer) in het plafond teruggeplaatst. Die waren allemaal verwijderd, toen de stucadoor en later de schilder kwam. Op dit moment hoor ik hem nog hard stofzuigen. Dat zal het laatste wel ongeveer zijn. En over 2 minuten moeten mijn broden uit de oven. Dan ben ik ook klaar. Poeh. Wat een lange werkdag!

Het verhaal van het omaatje en koningsdag enzo

Ik moet de blogdraad maar snel weer oppakken. Want het is tenslotte alweer een dag of wat geleden, dat ik het verhaal beloofde van het omaatje en het autootje. Ja, verkleinwoorden. Want het ging écht om een kleine vrouw en een kleine auto.

Wat is er gebeurd?

Willem was, zoals gewoonlijk, om 17.00 uur met de webshop-pakjes naar de post gereden. Wij leveren onze pakketten tegenwoordig in Barendrecht in, want we hebben elke dag een behoorlijk volume. Daar kunnen we niet zomaar overal mee terecht. Maar in Barendrecht zijn er altijd containers genoeg en de postnl vrachtwagen vertrekt er om 17.45. Dat past allemaal precies. Als Willem thuiskomt, kunnen we direct aan tafel.

Die dag bleef Willem langer weg dan gewoonlijk. Dat had een reden. Op de rotonde van de provinciale weg, bij de afslag naar Bleskensgraaf, zag Willem een omaatje bij een autootje staan. Hij stopte om te vragen, of ze hulp nodig had. Tja ... dat autootje deed het niet meer! Mevrouw wilde de ANWB wel bellen, maar dat lukte allemaal niet zomaar. Dus belde Willem voor haar de ANWB. Na wat heen-en-weer-vragen, had de telefonist van de ANWB ook nog een vraag over het lidmaatschap van mevrouw. Willem gaf dus de mobiel aan de mevrouw, die in haar autootje het gesprek afrondde. Verontwaardigd stapte ze even later weer uit. Het moest 150 euro gaan kosten, omdat de plaats, waar ze stond, volgens de ANWB binnen de gemeentegrens van Bleskensgraaf was en mevrouw geen woonplaatsservice had. Moet je weten, dat je daar toch heus ´in the middle of nowhere´ staat en het dichtstbijzijnde huis zeker een kilometer weg is. Maar goed. Willem kalmeerde haar al snel. Hij beloofde haar eerst thuis te gaan brengen en dan ná het eten haar autootje op te gaan halen. Zo gezegd, zo gedaan. Onderweg had Willem een leuk gesprek. Mevrouw bleek uit Rotterdam afkomstig, alhoewel ze al 50 jaar in Bleskensgraaf woont. Willem komt ook uit Rotterdam en al snel was het natuurlijk ´ouwejongenskrentenbrood´, zoals dat gaat bij die rasechte Rotterdammerts. Ha, ha.

Na het eten ging Willem dus het klusje met dat autootje doen. Hans en Wim (die bij ons had gegeten) gingen maar al te graag mee. En ook Henk vond dit wel een leuke einde van een enigszins saaie corona-schooldag.

Eerst naar de mevrouw voor de autosleutel. En daarna naar de rotonde. Hans zou met zijn auto slepen en Willem ging in het 29 jaar oude autootje zitten. Dat was hilarisch, want de jongens gingen steeds gekker doen. Hadden het over zo´n reclame van tig jaar geleden, waarin een oud vrouwtje haar oude auto verkocht: altijd netjes in gereden enzo (maar intussen zag je haar over wegen en bruggen scheuren). Ik weet niet waar dat reclamespotje van was, maar komisch was het zeker.

Het autootje moest bij mevrouw thuis afgeleverd worden. Dat werd dus keurig gedaan.

Mevrouw wilde weten, wat ze Willem verschuldigd was. ¨Niets,¨ zei Willem. ¨Maar het zou wel leuk zijn, als mijn vrouw erover mag bloggen.¨ Dat was géén probleem. Bij dezen dus :-).

Wat er verder zoal gebeurde?

Donderdag hadden we het keidruk om alle bestelde oranje-bakpakketten op de post te krijgen.

Vrijdag was een gewone werkdag. Lekker druk, mooi weer en genieten van onze dieren. Van poes Muck, die zo zacht is en zomaar bij je op schoot ligt.

Van Ciara, die met de dag mooier wordt en zo snel leert.

En die voor het eerst in bad ging!

Van de bijen, die ik vrijdagavond uitgebreid controleerde en die als een malle honing binnen trekken. (geen foto´s gemaakt).

Zaterdag was het Maaikes verjaardag. Een Corona-verjaardag. Geen visite dus, behalve ons eigen gezin met aanhang. Willem gaf Maaike een officiële corona-hug.

Maar ze kreeg later ook nog wel een echte, hoor. Gelukkig mag dat bij je eigen dochter :-). Ze werd verwend met kado´s

en bloemen en kaarten en online berichten tot aan ingezongen ´Happy Birthday´ aan toe.

Ze maakte haar eigen verjaardagstaart, die verrukkelijk smaakte.

Al met al was het erg gezellig. Vooral toen iedereen ´s avonds aan de zaterdagse frieten zat. ´s Avonds was het schaapscheerdersfeest. Trijnie had namelijk een tondeuze meegenomen en heeft de allerergste kapsels gefatsoeneerd.

De zondag was rustig en volgens het patroon van de afgelopen weken: de kerkdiensten werden weer online beluisterd. We aten op z´n zondags (altijd een beetje specialer, dan door de weeks). We lazen en zongen. Het zijn altijd net oases, die dagen.

En vandaag was het dan Koningsdag. Een vreemde Koningsdag. Allereerst al omdat het onze eerste keer hier in Bleskensgraaf was. Maar vooral ook, omdat alles anders was vanwege de corona-maatregelen. Ook al merk je daar niet zo heel veel van, als je buitenaf woont en thuis blijft.

Bij gebrek aan een vlaggenstokhouder (wel aangeschaft, maar onvindbaar) heb ik de vlag niet uitgehangen, maar neergezet. Ook goed.

Maria was heel vroeg opgestaan om tompoucen te maken. En, oh, wat waren die verrukkelijk. Daar kan geen bakker tegenop, hoor. Krakievers :-).

Om 10 uur hebben we met elkaar het Wilhelmus maar eens aangeheven. De ramen open, Willem op de piano en we zongen uit volle borst. Ziezo. Dat voelde alvast heel Koningsdag-achtig.

En na de koffie heb ik toch even nieuwsgierig door de Vrijmarktplaats gescrolld. Kwam ik me daar toch een mooi kunststof konijnenhok tegen! Op een steenworp afstand van ons huis. Nou ja, de Graafstroom ligt ertussen. Maar toch. De koop was snel rond en vanmiddag hebben Maria en Jan-Hendrik het hok gehaald. Het plan is om daar de konijnen in te doen, die al sinds de verhuizing binnen zitten. Het oude buitenhok moet namelijk eerst gerestaureerd worden. Daar komt steeds niets van. Nu heeft dat meteen minder haast. We hebben nu bedacht om dat oude konijnenhok om te bouwen tot kippenhok. Dan hoeft er in elk geval geen bodem in. Hoe dan ook: de konijnen kunnen binnenkort naar buiten. Fijn!

We waren de hele dag thuis. Er was genoeg te doen in en om het huis. Wim is met Willem, Marinus en Henk een poosje gaan varen. Ik maakte de Terdege-bijdrage. Ice-coffee. Henk vond het geen enkel probleem om proef-konijn te zijn.

Ik kookte pompoensoep voor het avondeten. Dat was niet express, maar gewoon omdat er nog twee flespompoenen in de kelder lagen, die nodig op moesten. Maar het was wel een maaltijd in koningsdagstyle.

Vanavond heb ik nog een tijdje samen met Willem aan de webshop gewerkt. Er moesten nodig nieuwe producten toegevoegd worden. Daar hadden we door de drukte steeds geen tijd voor gehad.

En zo vliegen de dagen om. Nog heel even en dan is het zomaar weer mei! De boeren hier in de buurt hebben in elk geval geen vrije Koningsdag gehad. Die hebben met man en macht gewerkt om het gras droog van het land te krijgen. Volgens de weersvoorspelling gaat er vanaf morgen regen komen. Dat is hard nodig. Dat het wat minder leuk is voor de vakantie-vierende kinderen, dat zij dan zo. Ik denk, dat er heel veel mensen blij om zijn!

Advertorial

Vanavond geen verhaaltje. Nee, ook niet van die oma met dat autootje. Dat komt later. Vandaag eerst de advertorial.


Spelregels
Vooraf even de ´spelregels´ voor wie hier nog maar kort meeleest en zich afvraagt: ¨Een advertorial op deze blog? Hoezo?¨
Aan de linkerkant van m´n blog (en soms bovenaan) draaien banners van adverteerders. Dit zijn speciaal geselecteerde adverteerders, die producten of diensten aanbieden, die passen binnen ¨Eenvoudig Leven¨. Niet zelden ken ik de mensen en/of hun producten of diensten persoonlijk en kan ik uit eigen ervaring ze van harte aanbevelen.
Voor nieuwe adverteerders schrijf ik altijd een advertorial, om ze goed onder de aandacht te brengen. Terugkerende adverteerders vragen soms ook, of ik een advertorial wil schrijven. Bijvoorbeeld om aandacht te vragen voor een nieuw product, een actie, of iets dergelijks.
Omdat niemand zit te wachten op verborgen reclame, geef ik zo´n bericht altijd de titel ´Advertorial´ mee. U kunt dan zelf beslissen, of u verder wilt lezen, of de reclame aan u voorbij laat gaan. Elke maand verschijnt er maximaal één advertorial.

(Wellicht ten overvloede: als ik buiten deze advertorials op mijn blog weleens een link plaats naar een winkel, evenement, of wat dan ook, dan zijn dat altijd onbetaalde links en heeft het niets met reclame te maken.)

Deze maand vraag ik je aandacht voor:

Noodpakketactie voor gezinnen wegens Coronacrisis
Het Coronavirus houdt de hele wereld in zijn greep. Ook hier in Nederland zijn veel mensen keihard getroffen. Allereerst natuurlijk de mensen, die een geliefde verloren aan het virus. Maar daarnaast ook veel mensen, die in financiële problemen komen, doordat hun werk wegvalt of anderszins. Ondanks alle ellende hebben we het nog heel goed. We hebben goede gezondheidszorg, er is goed hygiëne en we kunnen voor een deel terugvallen op financiële tegemoetkomingen. Hoe anders is dat in één van de armste landen ter wereld: Malawi!

Vorig jaar is onze Hans drie maanden vrijwilligerswerk gaan doen in Malawi. Dat schept verbondenheid met het land en de bevolking. Nu er een oproep kwam van Stichting Stéphanos om de mensen in Malawi te steunen met noodpakketten in deze tijd van crisis, geef ik daaraan maar al te graag gehoor!

Er zijn noodpakketten samengesteld voor gezinnen, die hard getroffen zijn door de Coronacrisis. Ik ga zo vertellen, wat er allemaal in zo´n pakket zit en hoe je kunt doneren. Eerst een voorbeeld van zo´n getroffen gezin. Het is het verhaal van Flora:

Flora is een (44) weduwe met de zorg voor 7 kinderen in de leeftijd van 4-17 jaar. Haar man is in 2017 overleden en gezin is afhankelijk van de landbouw en de oliebollen die moeder twee dagen per week op de markt verkoopt. Het geld wat ze daarmee verdient houdt haar gezin draaiende. We zochten haar op en ze liet ons het laatste beetje maismeel zien wat ze had. 'Als dit op ik, weet ik niet hoe het verder moet. We mogen niet naar de markt, iedereen moet thuis blijven, hoe moet ik dan deze kindermonden vullen?', vroeg ze. Helpt u mee om gezinnen zoals dat van Flora door deze moeilijke tijd heen te helpen? Draag hen vooral op in het gebed, en alle werkers die bij Stéphanos betrokken zijn.

Er zijn veel gezinnen, zoals dat van Flora. Deze mensen hebben dringend hulp nodig. Stichting Stéphanos heeft twee soorten noodpakketten samengesteld, om aan dit soort gezinnen uit te delen.

Pakket 1:

• 5 kg. maïsmeel
• 1 kg. rijst
• 1 kg. suiker
• 1 kg. bonen
• 500 gr. zout
• Thee
• Spaghetti
• 500 gr. soya vleesvervanger
• 10 stukken desinfectant zeep
• 1 emmer met kraantje
• 5 schoolschriften
• 2 potloden

Dit pakket wordt uitgedeeld samen met een Bijbel en preek in eigen taal. 

Voor slechts 10 euro doneert u zo´n pakket.

Pakket 2:

• 25 kg. maïsmeel
• 2 kg. bonen
• 2 kg. suiker
• 500 gr. zout
• 100 gr. thee
• 1 kg. soya vleesvervanger
• 8 stukken zeep (kleding)
• 1 emmer met kraantje
• 10 stukken desinfectant zeep
• 5 schoolschriften
• 2 potloden

Dit pakket wordt uitgedeeld samen met een Bijbel en preek in eigen taal.

Voor slechts 25 euro doneert u zo´n pakket.

Stichting Stéphanos zou heel graag veel pakketten willen uitdelen. Het lastige is, dat veel gewone acties om gelden in te zamelen nu stil liggen. Denk aan markten en acties via scholen enzovoorts. Het zou heel fijn zijn, als er via deze weg toch een mooi bedrag wordt ingezameld voor de broodnodige noodpakketten.

Hoe kun je doneren?

Doneren kan online en gaat heel eenvoudig via deze link:

https://www.geef.nl/nl/doneer?charity=1454&referenceCode=Via+website&type=e

Onnodig te zeggen, dat ik deze actie van harte aanbeveel!

Genoeg te vertellen.

Oppervlakkig bezien, gebeurt er eigenlijk niets. Niets bijzonders. Niets wat zó bijzonder is, dat je zou bedenken om het op te schrijven. Maar vreemd genoeg is er, als je aan het einde van de dag terugkijkt, ineens genóeg te vertellen. Dus gaan we maar weer van start.

Waar zal ik beginnen?

Eerst maar eens over m´n pleetje in wording.

Toen we ons huis kochten, zat er in de gang zo´n leuk, oud, boerenpleetje. Met zo´n ouderwetse stortbak en een trekkoord. Onze kleinzoon wijdde dat pleetje meteen maar eens in met het doen van een grote boodschap en kwam vervolgens vragen, hoe de wc doorgetrokken moest worden. Grappig. Hij had nog nooit zo´n trektouw gezien :-).

Bij alles wat er aan ons huis moest gebeuren, wilde ik één ding niet veranderen: dat grappige boerenpleetje. Maar ik ontkwam er niet aan. Het dak moest eraf :-). Bij het veranderen van de verdiepingsvloer, had het dusdanige consequenties voor de plee, dat hij gesloopt moest worden. Nou ja, jammer dan. Dan moest er maar een nieuwe plee komen.

De plee moest echter op z´n beurt wachten. Het was niet heel dringend. Er wás een plee: boven bij de douche. Heel handig was dat niet. Je moest steeds naar boven, als je naar het toilet wilde. Met de kans, dat er net iemand onder de douche stond en je je kak maar op moest houden, zeg maar. Ook was het niet handig als er bezoek was, die van het toilet gebruik wilde maken. Die moest je dan steeds naar boven verwijzen. Toch een tikje gênant.

Het was daarom een flinke vooruitgang, toen het toilet in de badkamer bij onze slaapkamer werd geïnstalleerd. Weliswaar stond die plee er bij als een vlag op een strontschuit (hoe toepasselijk), want de badkamer was nog een bouwput. Maar goed.

Maar nu was dan toch de renovatie van de plee in de gang aan de beurt. Eigenlijk is het officieel het ´klantentoilet´. Het zit namelijk in het zakelijke gedeelte en is ook bedoeld voor de mensen, die een workshop komen volgen. Die kunnen daar gebruik van maken.

Leendert is gisteren begonnen. En na twee dagen ziet het er toch heus alleraardigst uit! Zaterdag wordt de pot opgehangen.

De koffiepauzes gisteren en vandaag waren steeds buiten. We pakken gewoon elk straaltje zon mee. Heerlijk!

Ook Ciara is dan steeds buiten. Vandaag maakte ze kennis met de pony in het weitje naast ons huis. Ha, ha, ze was eerst schijtbang. Maar Maria heeft haar heel geduldig aan de pony laten wennen. En na een poosje durfde ze zelfs naar de pony te blaffen. Van een afstandje :-).Niet dat die pony daarvan onder de indruk was, trouwens.

We vinden het heerlijk, die dieren om ons heen. En we missen uiteraard nog steeds ons ´Arietje´. Ook gisteren en vandaag kwamen er nog meelevende berichtjes en kaartjes. Oh, wat doet dat goed!

Intussen kregen we allerlei adviezen:

¨Neem nooit meer een kat!¨
¨Neem zo snel mogelijk weer een kat!¨
¨Neem weer een kat, maar dan één die totaal niet op Arie lijkt!¨
¨Hecht je nooit meer zó aan een kat!¨
¨Neem een kitten!¨
¨Vang weer een asielbeestje op!¨

Enzovoorts.

Wij waren nog niet direct bezig met een vervolg-kat. Het verlies van Arie was nog zo vers. Maar toch kwam er weer een poes op ons pad. Iemand had een probleem: Ze had een lieve poes van 3 jaar. Daarbij was er ook een hond in huis van 8 jaar. Deze hond is pas ziek geweest en sindsdien accordeert het niet meer tussen poes en hond. De mevrouw was al een tijdje op zoek naar een nieuw thuis voor de poes. Naar het asiel brengen? Nee! Geen optie! Bij iemand brengen, waar ze niet naar buiten kon? Nee! Dat doe je een buitenkat niet aan. Maar toen las ze het verhaal van Arie en besloot ze ons de poes aan te bieden. Wij een troostkat, de poes een nieuw thuis.

We vonden het een heel lief aanbod, maar moesten er ook wel even over nadenken en aan wennen. Dat alles is in een stroomversnelling geraakt, toen Koos z´n sleutelbeen brak. Hij zit nu hele dagen op z´n kamer en mist Arie enorm. Voor hem zou een nieuwe poes echt heel fijn zijn en het zou meteen ook handig zijn. Een nieuwe poes moet stukje bij beetje het nieuwe territorium verkennen. Ze zou dan om te beginnen eerst een weekje bij Koos op de kamer kunnen verblijven.

Lang verhaal kort: vanavond zijn Maria en Jan-Hendrik de nieuwe poes gaan halen.

Ach, wat een schattig diertje!! Totaal anders dan Arie. Arie moest je veroveren en je moest áltijd alert zijn. Ze kon ineens gaan bijten. Dat gaf verder niet. Arie was gewoon Arie. Een getraumatiseerd beestje, waar we van hielden, zoals ze was. Maar Muck, de nieuwe poes, is gewoon direct een kroelkat. Oh, wat kan ik het me voorstellen, dat het echt wel even tranen kostte om zo´n lieve poes over te dragen. Dat doet zeer. We hopen, dat Muck het hier fijn zal hebben. Aan ons zal dat niet liggen!

Eigenlijk was er vandaag nog een prachtig verhaal om te vertellen. Over een omaatje en een oud autootje. Maar dat verhaal bewaar ik voor een andere keer. Het is bedtijd. Ik ga de broden uit de oven vissen en m´n ogen maar eens dicht doen.

Truste!

Géén prioriteit...in deze coronatijd.

De zondag was een pijnlijk gebeuren voor onze Koos. Eigenlijk heeft hij zo´n beetje de hele dag in z´n bed of op een stoel gehangen. Hij was dan ook heel blij, toen hij vanmorgen om 8.00 uur eindelijk naar de huisarts kon bellen voor een verwijzing naar het ziekenhuis. Hij deed z´n verhaal eerst aan de assistent en moest het daarna nog een keer herhalen aan de dokter. Die besloot dat er een verwijsbrief gehaald mocht worden, om in het ziekenhuis een röntgenfoto te gaan laten maken.

Om half 9 tufte ik dus maar naar de huisarts. Daar was de boel hermetisch afgesloten. Koos had gezegd, dat ik op het raam moest kloppen, of moet bellen. Juist toen ik het nummer van de dokter ingetoetst had, stapte er iemand naar buiten en een tikje schoorvoetend stapte ik dan maar naar binnen. In deze corona-tijd ben ik steeds ´bang´ dat ik iets fout doe. Maar ik kreeg geen reprimande, toen ik me achter de streep voor het loketje opstelde. De assistent vroeg me, waarom ik kwam. O ja, ik kwam voor die verwijsbrief. Ik mocht even in de wachtkamer gaan zitten. Wat een ervaring! Een lege wachtkamer, zo ongeveer steriel. Het speelgoed was weggehaald en het folderrekje was leeg en steeds waren er 2 stoelen afgeplakt, opdat niemand te dicht bij iemand zou gaan zitten. En het informatiescherm stond op zwart.

Afijn. Daar kwam dan de dokter de verwijsbrief overhandigen. Met lange armen reikte ze het epistel aan, wat ik vervolgens met even lange armen aanpakte. Zou het bij elkaar anderhalve meter afstand geweest zijn? Geen idee, hoeveel centimeter m´n armen zijn :-).

Met mijn elleboog (het stond er expliciet bij geschreven, dat dat zo moest) stootte ik op het knopje, waarmee de deur open zoefde. Ik stond weer buiten. Opgelucht haalde ik adem. Die hindernis was alvast genomen.

Ik haalde Koos thuis op en we reden naar het ziekenhuis in Dordrecht. Ook daar deed het allemaal surrealistisch aan. De parkeerplaats, die maar voor een kwart vol stond. Het tentje in de hoek van de parkeerplaats. Nee, dat was geen overkapping, waar je gratis een sterretje in je voorruit kon laten maken. Het bleek een Corona-oplossing voor het stiltecentrum te zijn. Een plaats, waar je een kaarsje kunt branden, een gebedje kan doen enzo.

Dan het ziekenhuis in. Maximaal 2 personen tegelijk in de draaideur. De anders bruisende hal met overal koffie-drinkende mensen, iemand die de piano bespeelt, namen-roepende taxi-chauffeurs, serviesgeklater, tosti-geuren en een grote balonnenstandaard, was nu een lege hal met schichtig om zich heen kijkende, haastige patiënten en begeleiders (max. 1 per patiënt a.u.b.).

De weg naar de röntgen was bekend. Ook daar was het ongewoon stil. Wij waren de enige wachtenden. Worden er dan nu geen armen en benen gebroken? Nou ja, er zijn nu in elk geval geen gymlessen, opperde ik. En in het verkeer gebeuren er ook minder ongevallen. O ja.

Koos werd naar binnen geroepen, de foto werd gemaakt en we wachtten op de uitslag. Die was heel verrassend-maar-niet-heus: het sleutelbeen was gebroken. De zuster bracht ons naar chirurgie. Ook daar géén wachtenden. Vol verwachting namen we plaats in de spreekkamer. Koos had maar één wens: dat hij zo snel mogelijk geopereerd zou worden. Want ná de operatie is het snel gedaan met de pijn. Dat was tenminste zijn ervaring van vorig jaar.

De dokter hielp hem snel uit die droom: een gebroken sleutelbeen is géén prioriteit in deze coronatijd. Heel vreemd als een dokter je geen hand geeft. Nou ja, daar zijn we al wel een beetje aan gewend. Maar ook heel vreemd, als de dokter je zelfs niet aanraakt. Geen drukken op pijnlijke plekken. Geen armen omhoog en omlaag. Zelfs de vragen waren uiterst minimaal. Alsof ook teveel woorden een besmetting zouden kunnen veroorzaken :-(. En nee, er hoefde ook geen vest of shirt uit.  De dokter keek eigenlijk alleen op het scherm naar de foto, zei, dat er een mitella om moest om de elleboog te ondersteunen, dat er een recept voor pijnstilling bij de balie lag en dat we een afspraak moesten maken voor over vier weken. Koos was teleurgesteld. Eigenlijk wilde hij de dokter wel graag even laten voelen, wat híj voelde. Niets aan te doen. We waren al snel weer thuis. Terug bij af.

Ik moest even resetten. Dus dronken we even koffie in het zonnetje op ons terras-in-wording. Naast ons huis lopen nu pony´s in het weitje. Ik voelde me helemaal kalmeren. Ik was, voor mijn gevoel, gewoon even in een andere wereld geweest. En ik was blij weer terug te zijn!

Samen met Maria heb ik de hele middag in de webshop gewerkt. En daarna gekookt. Toen was de koek op. Ik had brandende voeten en mijn rug lag in puin. Ik was dan ook vanaf half zes vanmorgen non-stop in touw geweest. Ik nam een time-out. Normaal gesproken val ik dan onmiddellijk in slaap en ben met een minuut of 20 weer zo fris als een hoentje. Maar ik was té moe. Kon niet slapen en lag te bedenken, hoe ik de webshop wil gaan inrichten. Nu de vloer klaar is, wil ik de stellingen en de inpaktafel gaan bestellen. Ik ging uit bed en vertelde Maria, wat ik had bedacht. We pakten een meetlint erbij en, ja, Maria vond dat ook de beste opstelling. We riepen Willem erbij, om ernaar te laten kijken. Ja hoor, die was het ook met ons eens. Zo gaat het worden! Morgen wil ik alles gaan bestellen. Wie weet is dan over een week of twee die noodshop uit die slaapkamer en werken we fijn vanaf de begane grond!

De goederenlift is ook in wording. Net als het terras, eigenlijk. Stukje bij beetje komen er onderdelen binnen. Vorige week arriveerde de lier met motor. Indrukwekkend, hoor. Best spannend, of het allemaal gaat worden, zoals Willem met zijn broer Marinus heeft bedacht! Dat terras is leuk. De stellingen nodig. Maar eigenlijk heeft die lift prioriteit! Dat is dan ónze prioriteit :-).