Heel eventjes dan nog...

Heel eventjes dan nog een logje. Het laatste van dit jaar. Om iedereen hartelijk te bedanken voor alle goede wensen, die we de laatste tijd kregen. Kaartjes, mailtjes, facebookberichtjes enzovoorts. Weet, dat het zeer gewaardeerd wordt!

En zo zijn de laatste dagen van dit jaar ook weer omgevlogen. De kerstdagen brachten hier helaas veel stress. Maar gelukkig volgden daarna ook wat rustiger en gezelliger dagen. Tweede Kerstdag hebben Willem en ik onze vrienden Ellen en Marco uit Zwitserland van Schiphol gehaald. Ze waren hier maar een paar dagen en zijn vanmorgen weer terug gevlogen. Maar wat was het gezellig! Het was goed om elkaar weer te zien!

Maria en ik maakten het 100-zakken en dozen project af. We moesten nog 6 dozen/zakken. En die zijn daadwerkelijk allemaal gevuld met spullen die we niet meer nodig hebben. Het vullen van een zak of doos ging wel een stuk langzamer dan in het begin van ons project. Dat is een goed teken :-).

Vrijdagavond reden we naar de grootste kerstboom van Europa in IJsselstein. Dat deden we ´vroeger´ al, toen de kinderen klein waren. Nu reden we met alleen Henk op de achterbank :-). Een prachtige rit in het donker, overvaren bij Nieuwpoort en dan zie je ineens -eerst heel vaag- de lichten opdoemen.

Vandaag moesten er natuurlijk oliebollen gebakken worden. Dus stond ik om half 6 vanmorgen de frituurpannen te schrobben, zodat Maaike en Maria op tijd konden beginnen met bakken. De rolverdeling is al jaren hetzelfde: ik zorg voor een schone pan en maak het beslag en de kinderen bakken. Blij dat ik niet meer, zoals vroeger, een halve dag in een koud schuurtje hoef te staan om al die oliebollen zelf te bakken :-).

Even over half 10 kwam er een appje vanuit het schuurtje. De eerste bollen dreven in de olie.

Er verschenen nog méér foto´s op de gezinsapp, want er werd hier vandaag geschiedenis geschreven. Hans kocht z´n eerste auto. Nou ja, eigenlijk is het niet z´n eerste. Hij heeft van de zomer een oldtimer gekocht. Maar daar moeten eerst nog heel wat uurtjes aan gesleuteld worden, voordat die op de weg kan en is dus een ander verhaal. Hans z´n auto is een zusje van die van mij. Kijk maar. Dat groene brikje is van mij en Hans kocht die blauwe. We hebben zelfs dezelfde letters in onze nummerborden :-).

Tenslotte stuurde Willem foto´s van z´n nieuwe werkplek. Het bedrijf waar hij werkt is onlangs verhuisd. Vandaag zat hij voor het eerst aan z´n nieuwe tafel. Nou ja...´z´n´ is niet waar. Er zijn geen eigen plaatsen meer. Er zijn flexplekken.

Vanmiddag ben ik nog even naar de markt geweest voor overschot van de groentenboer. Ik heb een grote hoeveelheid bananen en mandarijnen. Wie wil, stuur me gerust een mailtje of fb-berichtje. Dan kan ik delen. We hebben teveel en het is zonde om weg te gooien.

Er had hier niemand echt zin in normaal avondeten. Dat heb je op die ongeregelde dagen. Toch heb ik gewoon eten klaargemaakt en uiteindelijk hebben we gesmuld. Mijn lievelingseten: geroosterde groenten. Oh, wat lekker!

Zo was de laatste maaltijd van het jaar lekker en gezond. En ook nog eens heel voordelig, want het was allemaal overschot, wat anders weggegooid zou worden. Wat leven we toch in een land van overvloed.

Tenslotte wens ik alle lezers, ook namens Willem, een Gelukkig Nieuwjaar!

Weggooien is zonde.

Al jaar en dag scoor ik groenten en fruit voor ons gezin tegen kleine prijsjes. Dat zijn dan producten die (heel) snel op moeten (of heel snel verwerkt moeten worden) en die niet meer voor de volle prijs verkocht kunnen worden.

Tegenwoordig kun je ook in de supermarkt op die manier winkelen en is er van alles te koop met een kortingssticker. Fijn voor als je een smalle beurs hebt. Maar ook zéker fijn voor het milieu. Alle producten met een sticker, die níet verkocht worden, eindigen als afval. Iets wat je eigenlijk wel weet, maar wat ineens de volle werkelijkheid wordt, als je ziet hoe al dat kostelijke voedsel écht weggegooid wordt! Onze Maria werkt nu een aantal weken als vakkenvuller bij een grote supermarkt en kan er nog steeds niet over uit, hoeveel goed eten er zo weggegooid wordt. Voedsel wat aan of over de datum zit. Maar ook voedsel wat gevallen is of zo. Dan is er bijvoorbeeld een pak yoghurt opengebarsten en de inhoud is over andere producten heengegaan. Die worden dan ook gewoon weggegooid.

Nu dat, wat ik wel wist, door Maria bevestigd is, ben ik nóg fanatieker in het aankopen van spullen die anders weggegooid worden. Want weggooien is zonde! Zo krijgt Leendert vier van de vijf keer vleeswaren met een sticker mee naar zijn werk.

En als ik een goed stukje vlees zie liggen, wat ik wel kan gebruiken, gaat dat ook mee.

En ja, dan hebben we natuurlijk ook de partijtjes groenten en fruit van de markt. Gisteren was de achterbank van m´n auto weer volgezet. Ik was er gisterenavond niet meer aan toegekomen, om er iets van te verwerken. Behalve dan dat ik een portie witlof had gestoofd voor het avondeten en dat ons toetje bestond uit aardbeitjes en druiven. De rest stond nog altijd op de achterbank. En dus ging ik vanmorgen vroeg eerst eens op inspectie uit.

Het eerste wat ik tegenkwam was een doos pruimen: Reine Victoria´s. Deze pruimen waren ver heen. Ze waren overrijp en het vruchtvlees was zacht. Toch hoefden ze niet de groene container in. Deze pruimen waren nog prima om er limonadesiroop van te maken. Daarvoor moesten ze eerst worden ontsapt. Ik haalde m´n weckketel met ontsapper voor de dag, waste de pruimen en deed ze, hup, in de ontsapper. Hoef je verder niets aan te doen. Makkelijk toch?

Terug naar de auto om te kijken, wat er nog meer was. Ik vond een doosje met zakken prei. De buitenste bladeren waren snotterig geworden. Geen wonder in zo´n plastic zak. Wie verzint er nu, dat zulke prachtige bio-preien in plastic zakken verpakt moeten worden :-(. Behalve de snotterige buitenste bladeren was er niets mis mee. Dus maakte ik de preien schoon, sneed ze in ringen, waste de ringen en deed ze in een zak in de koelkast. Daar zag ik een lekkere stamppot prei in.

Bijna een kilo. Een beetje weinig groente voor als iedereen thuis is. Maar ik bedacht, dat er ook nog een pondje spruitjes lag. Dat marcheert best.

In het kratje van de preien lag ook nog een wit kooltje. Te weinig voor een complete maaltijd. Misschien gaat hij dienst doen in nasigroenten, of wordt het koolsla, of ... keuze genoeg.

Er kwamen ook vier venkelknollen te voorschijn. Daar ga ik van de week een lekker venkelsoepje van brouwen.

Voor de derde keer dook ik de auto in. Nu stuitte ik op twee dozen aardbeitjes. Dat had ik gisteren al gezien: die moesten snel op. En, kijk nou, er lag nóg een zak bio-preien bij de aardbeien. Dat komt mooi uit. Daarmee heb ik precies een goede hoeveelheid voor de stamppot. De preien werden schoongemaakt, gesneden en bij de rest in de zak gestopt. Fijn!

In de stilte van de vroege morgen stortte ik me op de aardbeitjes. Echt zo´n klusje waarbij je je gedachten kan laten gaan, terwijl je handen het werk doen. Er zaten nogal wat aardbeien bij, die beschimmeld waren. Maar er bleef toch een mooie schaal goede exemplaren over.

Bijna drie kilo! Ik besloot om er nu eens geen jam van te maken. Na de circa 400 potjes, die ik de afgelopen weken maakte, ben ik daar wel even klaar mee :-). Ik kookte de aardbeien in wat water zacht. Ik ga er aardbeiensaus (tova) van maken. Maar dat komt morgen bij leven en welzijn wel. Ik moest zo langzamerhand gaan stoppen met m´n groenten-en-fruit-reddingsactie. Huize Luijk ontwaakte. Ik had nog net tijd om voor het ontbijt het pruimensap door een neteldoek te laten lopen. De doos pruimen had maar liefst 5 liter sap opgeleverd. Het siroop maken moet ook morgen maar. Want ja, voor vandaag stond er wat anders op het programma: opruimen!

Maria en ik hebben weer hard aan ons 100-zakken-en-dozen-project gewerkt. De weckvoorraad is nagelopen, de potten zijn gepoetst, de planken en muren geschrobd. Heerlijk! En ja hoor, de gesteven kantjes hangen ook. Ha, ha. Ik had er vanmorgen met een achternichtje nog dikke pret om. Zij had zo moeten lachen om die foto van gisteren met die 10 boeken naast m´n bed. Maar hé: er hingen toch wél (bijna) gesteven kantjes in de garage :-). Inderdaad: lachwekkend. Maar ik geniet er lekker toch van :-).

De planken naast de deur zijn ook een stuk leger.

Het wordt nog eens wat. In elk geval verdwenen er weer drie zakken/dozen en kwam de teller op 63. Nog 37 te gaan.

Tijdens het koffieuurtje met schoonmama, vanmiddag, maakte ik de spercieboontjes schoon, die ik op de achterbank vond. Ha, lekker! Ook die hoeven niet te worden weggegooid. Een bruin plekje, daar krijg je heus niets van.

Bij verrassing vond ik ook een stuk of 8 doosjes met verse munt en theekruiden. Subiet werd er een grote thermoskan muntthee gemaakt. Zo krijgen we op een prettige manier ook meteen ons benodigde vocht vandaag weer binnen!

En die stamppot prei? Die aten we vanavond. Het was smullen. Aardappels, prei, kruidenroomkaas, een flinke lik zelfgemaakte mosterd en wat geraspte nootmuskaat. Voor de vleeseters een kipdijfiletje erbij. Mmmm!

Slow motion - vakantiestand

Vanmorgen heb ik eerst maar eens ´uitgeslapen´ tot 6 uur. En ook Willem ging er niet, zoals gewoonlijk op maandagochtend, om 5 uur uit om z´n rondje te lopen. Het regende veel te hard! Hij mompelde: ¨Ik ga vanavond wel lopen,¨ en draaide zich nog eens lekker om. Gelijk had hij! Alleen...regent het nu nog steeds. En ook hard! Willem laat echt niet snel z´n looprondje lopen (om deze woordspeling maar eens te gebruiken). Maar het is nu echt te gortig. Ik las vandaag ergens dat er in 12 uur net zoveel regen gevallen is, dan anders in de hele maand.

Nou ja. Het was dus wat het weer betreft een treurig begin van de vakantie. Maar we maakten er gewoon een gezellig rommel-dagje van. Vanmorgen heb ik eerst de troep van de zondag maar eens opgeruimd. Stapels leesvoer lagen er door de hele kamer. De nette kleding ging weer in de kast. De keuken werd fijn opgeruimd. Maria haalde de stofzuiger door de benedenverdieping en langzaamaan voldeed alles weer aan m´n normale rommel-tolerantie.

Vanmiddag ben ik met Jan gaan shoppen. Hij had haast geen zomerkleding van vorig jaar meer, die hij nog paste en die nog goed genoeg was. We hadden samen een lijstje gemaakt van wat Jan nodig had en we gingen op stap met de intentie het hele lijstje af te werken, zodat er de hele zomer niet meer aan kleding gedacht hoeft te worden.

We reden naar Zuidplein in Rotterdam. Daar kun je fijn overdekt winkelen. Als eerste stekkerden we naar C&A. Daar slaag ik doorgaans goed. Ik vind de kwaliteit van de kleding beter dan die van bijvoorbeeld de Primark en bovendien hebben ze veel van BioCotton. Eerst verdween Jan met een broek de paskamer in, om de juiste maat te bepalen. Daarna zochten we samen alles op, wat op zijn lijstje stond. We vonden alles op 1 lange broek na. Jan ging de uitgekozen kleding passen. Het gekozen jack moest een maatje kleiner. De rest was in één keer goed. Fijn! We zochten nog een wit overhemd voor Willem uit en één voor Koos. Pakten nog een bundeltje sokken mee en gingen in de rij bij de kassa staan. Het was een heel lange rij! Er waren meer mensen op het idee gekomen om op deze natte maandag in de vakantie te gaan shoppen. Maar eindelijk waren we aan de beurt. Ik had een boodschappentas vol gebruikte kleding bij me. Als je die inlevert, krijg je 15% korting op 1 artikel. De mevrouw achter de kassa vroeg, of ik de korting meteen wilde inwisselen en zo ja, op welk artikel. Op het duurste uiteraard ;-). Dat was het jack. Dat kostte 40,00 en we kregen dus 6 euro korting. Kijk, zo levert een tas gebruikte kleding nog mooi wat op. Ik gokte, dat ik er mijn parkeerkaartje mee zou kunnen betalen. Ik betaalde kontant en het bedrag eindigde op 11 cent. Ik legde 10 cent neer en dacht, dat dat zo goed was. Maar nee, ik moest nog 1 cent. Ok. Ik wist niet dat dat bij C&A ook zo werkte. Ik weet alleen, dat ze bij de Aldi nog met centen werken. Maar goed, hoor. Die cent kon de mevrouw krijgen :-). Ik was juist zaterdag in België geweest voor 3 : 1 geleisuiker (die in Nederland niet verkocht wordt) en daar werken ze ook nog met centjes. Ik had er daardoor zowaar één in m´n portemonnee. De mevrouw kreeg haar laatste centje en ik kreeg de kassabon. Samen met een waardebon van 5 euro voor een volgende aankoop. Leuk, want ik hoop vrijdag met Henk te gaan shoppen. Heb ik voor dán ook vast m´n parkeerkaartje kado :-).

We moesten nog één ding van ons lijstje: een lange broek. We liepen daarvoor naar de H&M en slaagden perfect.

Ziezo! Helemaal klaar binnen anderhalf uur! Daar houden we van :-). Ik vroeg Jan, of hij nog zin had om ergens koffie te gaan drinken, of een ijsje te eten. Maar nee, hoor, Jan wilde het liefst meteen naar huis. Ook goed.

Ik liep langs de parkeerautomaat: 4 euro was de schade. Kijk, we houden nog over aan die ingeleverde gebruikt kleding!
We reden terug naar Alblasserdam. Eerst even naar de post. Ik had met een vooruitziende blik de webshopbestellingen alvast meegenomen in de auto, om meteen af te gaan geven. Dan kon ik meteen even bij de groenteboer spieken, of hij wat jam-aardbeien voor me had. Raak! Niet veel, maar toch 2 1/2 kilo. Echt fijn! Nu kon ik eindelijk de eerste aardbeienjam van dit jaar gaan maken.

Thuisgekomen hebben we eerst de aankopen eens op de grond uitgespreid. Want Willem en Maria waren wel benieuwd wat we zoal geshopt hadden. Het werd goedgekeurd. Ha, ha.

Jan en ik zijn totaal niet van mode op de hoogte en dus was het inderdaad maar de vraag, of we het goed gedaan hadden :-). Maria liet even haarfijn zien, dat het blauwe shirt op twee manieren te dragen was. Iets wat wij, onnozelen, echt niet hadden gezien ;-).

Dat bleek een kwestie van over de print wrijven te zijn. Ok. Weten we dat ook weer.

Ik vond, dat ik nog nèt genoeg tijd had om naar het gemeentehuis te gaan, voordat ik aan het klaarmaken van het avondeten zou beginnen. Maria ging voor de gezelligheid mee. Bij de stort had men tegen Willem gezegd, dat hij met z´n kapotte toegangskaart naar het gemeentehuis moest en dat hij dan een nieuwe zou krijgen. Wij naar het gemeentehuis, maar daar wist men nergens van. Nou ja, wat dan? Ik besloot het nummer te bellen wat achter op de kaart stond. Dat werd afgebroken, na het intikken. Toen maar op internet gekeken, of dat nummer misschien veranderd was. Die kaart was immers al jaaaaaaaaaaaaren oud. Inderdaad: ander eindcijfertje. Gelukkig kreeg ik nog iemand aan de lijn (het was bijna 5 uur). Deze mevrouw wist te vertellen, dat dat met een pasje ophalen op het gemeentehuis iets was van jaaaaaaaaaaaaren geleden. Nou, die meneer bij de stort is dan ook niet bij de tijd met z´n informatie :-(. Afijn, ze wist te vertellen wat tegenwoordig de procedure is: ik moest een foto maken van de voorkant en de achterkant van het pasje en die foto´s uploaden op de site van de afvalverwerker en dan kon ik een nieuw pasje aanvragen en meteen via Ideal 5 euro ervoor betalen. Dan zou het nieuwe pasje binnen 5 werkdagen worden opgestuurd. Ok, ok, doen we dat! Ik vraag me alleen af: wat als ik nu een mevrouw van zegge een jaar of 82 was geweest....Zou ik dan nu weten wat ik doen moest en dat óók nog kunnen uitvoeren? Of zou ik dan een kleinkind, of een aardige buurman, of wie dan ook moeten vragen me hierbij te helpen? Wat is de maatschappij toch ingewikkeld geworden :-(. Vroeger kwamen ze gewoon eens in de week je vuilniszakken ophalen.....En nog vroeger je zinken vuilnisemmer legen....Eén ding is zeker: er was toen véél minder afval! En nog een ding is zeker: het was toen een stuk overzichtelijker allemaal.

We liepen via het winkelcentrum naar de parkeerplaats waar mijn auto stond en kwamen langs Albert Heijn. Ik bedacht, dat ik vanmorgen in mijn mailbox een berichtje gehad had over een kadootje van Albert Heijn: een gratis smoothie uit de koelvitrine, zonder toegevoegd suiker of andere onnodige zaken. Die ging ik meteen maar even ophalen.

Daarna naar huis, achter het fornuis. Hé, dat rijmt.
Ik had een allegaartje aan groenten meegekregen van de groenteboer. Precies de juisten om gegrillde groenten klaar te maken: venkel, champignons, tomaat, paprika. Ui en knoflook had ik nog en ook nog wat in de schil gekookte aardappels. Ik bakte wat stukjes kalkoenfilet voor erbij en maakte een schaal ijsbergsla en een schaal komkommerschijfjes klaar. Een simpele maaltijd met vooral heel veel groenten. Voor Koos was dat niet genoeg. Hij had behoefte aan wat steviger kost, want hij had de hele dag gestraat (vakantiewerk). Hij was blij met het restje macaroni wat nog in de koelkast stond. Ook weer opgelost.

Vanavond heb ik fijn jam gemaakt. Eerst aardbeienjam. En daarna deed ik hetzelfde kunstje nog een keer met mandarijnen. Henk kwam snuivend naar beneden: ¨Bent u jam aan het koken? Ik ruik het boven!¨

Lekker toch?
Het was een fijn vakantiedagje. Geen stress. Alles slow motion.

Wat moet, dat moet, met of zonder moed

Mijn leventje is op het moment niet echt gemakkelijk. Een ziek kind vreet tijd en energie, geeft veel zorgen, bezorgt je hoofdpijn en beneemt je soms de moed. Maar goed. Wat moet, dat moet, of je nu wel of geen moed hebt. Dus ging ik vandaag maar zónder moed (en zonder zin) aan de slag.

Om half 8 zou de CV-onderhoudsmonteur op de stoep staan. Onze CV-ketel hangt in een kast, die wij de CV-ketel-kast noemen. Het is een ruime kast en hij heeft vele functies. Behalve dat de ketel er hangt, staat er een hoge kast op wieltjes in, waarin kleding, ondergoed, pyjama's etc van Willem en mij ligt. Er hangt ook een kledingroede in, waaraan wat hangkleding van mij hangt. En daarachter is dan nog ruimte voor een stapel dozen, waarin allerlei herinneringen liggen opgeslagen. O ja, ik heb er ook nog mijn wolvoorraad liggen en er ligt een driepersoonstentje. In een hoek staan drie vlaggen en bovenop de kledingroede staat, leunend tegen de muur, de familiewieg. Echt fijn, zo'n kast, waar zoveel in past. Behalve dus als de CV-monteur komt en je er alles uit moet halen :-(.

De beste man was allang vertrokken, toen ik nog moed aan het verzamelen was voor mijn maandagse huishouden. Toen ik die moed nergens kon vinden, ben ik maar zonder moed aan de slag gegaan. Nu die CV-ketel-kast leeg was, vond ik, dat ik die nu ein-de-lijk meteen maar moest stofzuigen en opruimen.

Het bleek een goed plan. Ik kwam enorm veel kleding tegen, die ik al meer dan twee jaar niet gedragen heb. Dat kon allemaal weg. Daarna ging ik, samen met Maria, door mijn wolletjesvoorraad. Daar kon ook een deel van weg.

Ik kreeg er bijna plezier in, ware het niet, dat ik me realiseerde waarom ik dit soort klussen (te) lang uitstel:
1) je bent er een hele ochtend mee bezig, maar het is werk, wat niemand ziet (een taart bakken wordt méér gewaardeerd, zeg maar ;-))
2) je vindt op zulke plaatsen altijd emo-spul en daar moet je op dat moment maar tegen komen. Zo stond ik toch heus even met een rozenvestje in mijn handen en "hoorde" mijn vader zeggen, dat het me zo goed stond. Ook deed ik het herinneringendoosje open van Theo, ons jongste kindje, die maar een paar uurtjes heeft geleefd. Ik zag er het spaanplaten doosje in liggen met het voetafdrukje, wat ze in het ziekenhuis maakten en wat ik op mijn nachtkastje kreeg, toen ik heel ziek en ellendig op de intensive care lag. Ach...

De kast is toch klaar nu. Er is weer overzicht. Alle herinneringendozen liggen weer ver weg opgestapeld. Voor als ik ooit moed genoeg heb om daar eens doorheen te gaan. Nu nog niet.

Ik ben tegen vieren met Maria de pakketjes naar de post gaan brengen. We gingen meteen even langs de groentenboer op de markt. Willem en ik gaan 7 dagen sapvasten (morgen beginnen) en ik had daarvoor fruit en groenten nodig. De groentenboer had niet heel veel, maar toch een prima portie. Bijna vergat ik citroenen, maar Maria dacht er net op tijd aan. Ik maak sinds 1 februari weer elke dag een liter Kefir. Nu eens geen melkkefir, maar waterkefir. En daar heb ik graag citroen in.

We liepen nog snel even door de Lidl voor kwark. Ik nam ook een bak vanilleijs mee. Dat was om samen met een restje zondagse amandelgriesmeelpudding een lekker toetje van te maken.

Ik kookte, zoals bijna altijd op maandag, aardappels, groenten en vlees. Bloemkool schafte vandaag de pot. Met witte saus (waar ik voor het lekker een theelepel kruidenboterkruiden door roerde). We zaten maar met z'n zessen aan tafel. Koos is op bivak, Maaike was op haar werk en Willem kwam later thuis. Ik moet er aan wennen, om kleinere hoeveelheden te koken. De aardappels tel ik tegenwoordig maar, anders houd ik steeds zoveel over. Op zich niet erg, want we hebben regelmatig een kliekjesdag. Opgebakken aardappels vindt hier niemand een bezwaar ;-).

Ik heb mijn laptop nog niet terug, maar kreeg vandaag bericht, dat hij naar de fabrikant gestuurd was. Wat zal ik blij zijn, als ik weer gewoon m'n eigen apparaatje heb! De leverancier nam er trouwens vast een voorschotje op, dat hij niet meer gemaakt zou kunnen worden. Ik heb een best boze mail gestuurd, waarin ik duidelijk heb uitgelegd, dat ik de laptop na de reparatie kapot heb terug gekregen. Het kwartje lijkt nu gevallen. Ze hebben voorgesteld om de eventuele kosten van de reparatie van de accu voor hun rekening te nemen. Alleen niet, als die kosten de waarde van de computer te boven gaan. In dat geval krijg ik een kortingsbon ter waarde van het reparatiebedrag wat ik heb betaald voor het nieuwe toetsenbord. Afwachten nu maar.

Zaterdagmiddag zijn we er met z'n vieren even tussenuit gegaan. Het was zulk prachtig, stralend, weer, dat Willem vroeg: "Wie gaat er mee naar Scheveningen?" Eerst dacht ik, dat ik 100 redenen had om niet mee te gaan. Maar later dacht ik: "Werk blijft er altijd! Ga toch lekker even er tussenuit!" En zo geschiedde. Maria en Henk gingen ook mee. Het was een beetje jammer, dat het aan de kust helemaal bewolkt was. Maar toch hebben we wel genoten en in elk geval een heel frisse neus gehaald op het strand in de ijzige wind :-).

We reden nog even langs de haven, langs de visafslag.

En oude tijden herleefden, toen Willem met Henk een bakje kibbeling ging kopen bij het Vispaleis.

Waar is de tijd gebleven, dat we hier regelmatig kwamen?! De auto volgeladen met kleine kinderen. We hadden zo'n ingebouwd achterbankje en konden zodoende met 6 kinderen in de auto op stap. En op zaterdagmiddag naar Scheveningen was één van onze lievelingsuitjes. Het is best wel even rijden, maar dat was nooit een probleem. Gewoon de zee zien, horen, ruiken. En altijd langs het Vispaleis, wat in die tijd nog een eenvoudig keetje aan een verder lege kade was. Nu is die kade volgebouwd met allerhande restaurants. En het keetje heeft plaatsgemaakt voor iets moderners. We reden altijd een auto van de zaak en de benzine kwam dus niet uit de huishoudportemonnee. Het enige wat we uitgaven was iets aan patat en vis. Drinken namen we van thuis mee. Een pot mayonaise behoorde ook tot de standaarduitrusting. En niet te vergeten: natte washanden in een bakje. We hadden nooit veel te makken, maar dat maakt vindingrijk, nietwaar? Geen 50 cent voor een klodder mayonaise, maar voor dat geld een hele pot meenemen :-). En snoetenpoetsers, billendoekjes en weet-ik-al-wat-niet- meer heb ik nooit gekocht. Natte washanden kosten niets en volstaan prima. Althans, ik heb er toch 10 kinderen mee schoon gepoetst :-))