maandag 31 december 2018

Heel eventjes dan nog...

Heel eventjes dan nog een logje. Het laatste van dit jaar. Om iedereen hartelijk te bedanken voor alle goede wensen, die we de laatste tijd kregen. Kaartjes, mailtjes, facebookberichtjes enzovoorts. Weet, dat het zeer gewaardeerd wordt!

En zo zijn de laatste dagen van dit jaar ook weer omgevlogen. De kerstdagen brachten hier helaas veel stress. Maar gelukkig volgden daarna ook wat rustiger en gezelliger dagen. Tweede Kerstdag hebben Willem en ik onze vrienden Ellen en Marco uit Zwitserland van Schiphol gehaald. Ze waren hier maar een paar dagen en zijn vanmorgen weer terug gevlogen. Maar wat was het gezellig! Het was goed om elkaar weer te zien!

Maria en ik maakten het 100-zakken en dozen project af. We moesten nog 6 dozen/zakken. En die zijn daadwerkelijk allemaal gevuld met spullen die we niet meer nodig hebben. Het vullen van een zak of doos ging wel een stuk langzamer dan in het begin van ons project. Dat is een goed teken :-).



Vrijdagavond reden we naar de grootste kerstboom van Europa in IJsselstein. Dat deden we ´vroeger´ al, toen de kinderen klein waren. Nu reden we met alleen Henk op de achterbank :-). Een prachtige rit in het donker, overvaren bij Nieuwpoort en dan zie je ineens -eerst heel vaag- de lichten opdoemen.


Vandaag moesten er natuurlijk oliebollen gebakken worden. Dus stond ik om half 6 vanmorgen de frituurpannen te schrobben, zodat Maaike en Maria op tijd konden beginnen met bakken. De rolverdeling is al jaren hetzelfde: ik zorg voor een schone pan en maak het beslag en de kinderen bakken. Blij dat ik niet meer, zoals vroeger, een halve dag in een koud schuurtje hoef te staan om al die oliebollen zelf te bakken :-).


Even over half 10 kwam er een appje vanuit het schuurtje. De eerste bollen dreven in de olie.


Er verschenen nog méér foto´s op de gezinsapp, want er werd hier vandaag geschiedenis geschreven. Hans kocht z´n eerste auto. Nou ja, eigenlijk is het niet z´n eerste. Hij heeft van de zomer een oldtimer gekocht. Maar daar moeten eerst nog heel wat uurtjes aan gesleuteld worden, voordat die op de weg kan en is dus een ander verhaal. Hans z´n auto is een zusje van die van mij. Kijk maar. Dat groene brikje is van mij en Hans kocht die blauwe. We hebben zelfs dezelfde letters in onze nummerborden :-).


Tenslotte stuurde Willem foto´s van z´n nieuwe werkplek. Het bedrijf waar hij werkt is onlangs verhuisd. Vandaag zat hij voor het eerst aan z´n nieuwe tafel. Nou ja...´z´n´ is niet waar. Er zijn geen eigen plaatsen meer. Er zijn flexplekken.


Vanmiddag ben ik nog even naar de markt geweest voor overschot van de groentenboer. Ik heb een grote hoeveelheid bananen en mandarijnen. Wie wil, stuur me gerust een mailtje of fb-berichtje. Dan kan ik delen. We hebben teveel en het is zonde om weg te gooien.

Er had hier niemand echt zin in normaal avondeten. Dat heb je op die ongeregelde dagen. Toch heb ik gewoon eten klaargemaakt en uiteindelijk hebben we gesmuld. Mijn lievelingseten: geroosterde groenten. Oh, wat lekker!



Zo was de laatste maaltijd van het jaar lekker en gezond. En ook nog eens heel voordelig, want het was allemaal overschot, wat anders weggegooid zou worden. Wat leven we toch in een land van overvloed.

Tenslotte wens ik alle lezers, ook namens Willem, een Gelukkig Nieuwjaar!

zaterdag 22 december 2018

De schilder was hier!

Er werd hier en daar al bezorgd gevraagd, of er iets aan de hand was. Want er kwamen geen nieuwe logjes. Nou, gelukkig niet, hoor. Het was hier alleen even erg rommelig en er waren zoveel andere activiteiten, dat er van schrijven net niets kwam.

Twee weken geleden kreeg ik een telefoontje van de schilder. Ik was aan de beurt! ´s Maandags kon hij bij me beginnen. Ik heb niet eens nagedacht, maar alleen snel en hard ¨FIJN!!¨ geroepen :-). In augustus waren er bij ons een aantal nieuwe binnendeuren met kozijnen geplaatst. Die stonden weliswaar netjes in de grondverf, maar ze moesten nog afgelakt worden. Dat zou de schilder komen doen. Maar die was toen nog druk met buitenwerk natuurlijk. En die zomer, die duurde maar voort. De schilder heeft tot eind oktober buiten kunnen werken! Maar daarna waren dan toch de binnenklanten aan de beurt.

De schilder had wel even werk bij ons. Want hoe gaat dat: van het één komt het ander. Behalve de nieuwe binnendeuren, kreeg ook al het overige houtwerk in de gang en in de woonkamer een beurtje. Dat zag er namelijk niet uit, toen onze deuren prachtig wit gelakt waren. De oude verf leek daarbij geel. Geen gezicht. En vooruit, de schilder witte ook nog even de gang, het toilet en de bijkeuken. Wat is het allemaal fijn opgeknapt!


Maar na een week was ik het wel heel erg zat, moet ik zeggen. Wat een troep overal! En alles moest natuurlijk gewoon doorgaan. Vorige week woensdag had ik nog de laatste workshop van dit jaar. Die ochtend is de schilder wijselijk weg gebleven. ´s Avonds ging de laatste nieuwsbrief van de webshop van dit jaar eruit en kwam er een hausse aan bestellingen. Ha, ha, we hebben ons in 7 bochten moeten wringen, om het allemaal voor elkaar te boksen.

Afgelopen woensdag aan het eind van de middag was de schilder klaar.



En de bestellingenstroom droogde op. Dus hebben we donderdag de mouwen maar eens opgestroopt en zijn alles gaan opruimen en poetsen. De ramen werden gezeemd en de gordijnen gewassen. Alles dankzij de schilder :-). Het was een hele klus, maar wat is het heerlijk, dat het nu allemaal weer een beurtje heeft gehad.


Het scheelt dat we het verder niet druk hebben met ´kerst´. We hebben geen kerstboom, geen kerststalletjes, geen raamversieringen. Ik ben niet naar de kapper geweest voor een nieuwe permanent, niet naar de winkel voor een nieuwe jurk, niet naar de nagelstudio voor kerstnagels. We zijn niet al weken bezig met voorbereidingen voor het kerstdiner, de kerstborrel, de kerstbrunch, of weet-ik-veel. De enige extra activiteiten waren het schrijven van een stapel kaartjes, het bijwonen van de vertelling in de kerk en de kerstviering op de school van kleinkind Marinus.

Vanmorgen hebben Maria en ik samen de kerstboodschappen gedaan. Normaal doe ik dat al veel eerder, omdat ik er een hekel aan heb om in die verschrikkelijke gekte drukte te winkelen. Maar Maria kreeg vandaag 20 procent personeelskorting en dat vonden we toch wel leuk om van te profiteren. Daarom zijn we samen, gewapend met een boodschappenbriefje, om 8.00 naar de winkel gegaan. Op 8.40 waren we weer thuis. We hadden 2 winkels gehad en bij elkaar 80 euro uitgegeven. We kochten alles wat er op ons lijstje stond en namen verder nog wat afgeprijsd vlees mee. Vlees wat nu niet aangekeken wordt, is bijvoorbeeld gehakt. Dat lag er daarom met de 35% korting sticker erop. En als je dan óók nog 20 procent personeelskorting krijgt, is dat toch te leuk om te laten gaan. Ik ga alleen maandag bij leven en welzijn nog even restanten bij de groentenboer halen. En voor de rest vind ik het geschoten.

We zijn er dus helemaal klaar voor :-). Willem heeft maandag fijn een (verplicht) vrije dag. Dan gaan we naar zijn vader. De rest van de vakantie moet Willem werken. Beetje jammer wel. Maar ja.

Ik verheug me erop, dat tweede kerstdag mijn vriendin Ellen en haar man komen. En ik ben fijn bezig met breien en spinnen. En Maria en ik hebben het koekjes bakken helemaal herontdekt. Gewoon simpele koekjes dus en geen taarten, cakes en grote koeken. Ik verheug me erop om twee weken lekker aan te rommelen met alle kinderen om me heen. Heerlijk!

dinsdag 11 december 2018

Het opruim-project van 2018

In het voorjaar zijn we aan het opruim-project begonnen, Maria en ik. Het doel was om dit jaar 100 (vuilnis)zakken en/of (bananen)dozen aan overbodigs uit ons huis te verwijderen.

In het begin gingen we als een speer. Ik hoefde dan ook werkelijk niet naar troep te zoeken. Ons huis was de laatste jaren stiekem dichtgeslibd met van alles en nog wat. Vooral ook na het overlijden van mijn ouders in mei 2016. Mijn brussen en ik hebben toen het huis in korte tijd leeg moeten ruimen. Allerlei spullen kwamen naar hier. Verbruiksspullen, die inmiddels wel op zijn. Mooie spulletjes, die mijn moeder aan mij bedacht had en die allemaal op den duur wel een plaatsje hebben gekregen. Boeken, die voor een deel nog in dozen staan. Herinneringen, die ik (nog) niet weg wil doen. En niet alleen ik heb zulke herinneringen, maar ook alle kinderen hebben wat spulletjes van opa en oma. Alles bij elkaar was het heel wat. En bovendien ben ik in het eerste jaar na het overlijden nergens aan toe gekomen in mijn huishouden. Althans, niet aan extra (opruim)beurten.

Al met al was het niet prettig meer, zo´n overvol huis. De ene na de andere kast werd onderhanden genomen en de zakken en dozen met overbodigs verdwenen. Veel ging naar de kringloopwinkel en de wijkcontainer. Maar ook de kledingcontainer werd regelmatig vol gekieperd. En waar ik iemand anders blij mee kon maken, deelde ik uit. Met elke zak of doos die verdween, voelde ik me opgeluchter.

In de zomer lag het project een poosje stil. We stonden vier dagen met de eenvoudiglevenshop op de Terdege Zomerfair in Barneveld. Dat vergde de nodige voorbereiding. Na de fair hielden we nog twee weken vakantie. En zo vloog de zomer voorbij, zónder dat er zakken of dozen verdwenen.

Na de zomervakantie is Maria weer begonnen om drie (halve) dagen naar school te gaan. Zo raakte ik mijn opruimmaatje een beetje kwijt. Toch hebben we af en toe een slinger aan ons project gegeven. En zo kwam het dat we aan het begin van deze maand uiteindelijk nog 17 zakken en/of dozen moesten.

En ja, december is eigenlijk al zo´n drukke maand, hè. En het opruimen gaat na 83 zakken en/of dozen die al verdwenen zijn een stuk minder snel. Toch willen we het vast en zeker halen :-). En natuurlijk gaan we het ook halen! Of er moet iets uitzonderlijks gebeuren.

De afgelopen dagen zijn we weer een stukje gevorderd. Ik zocht samen met Maria de kastjes in de bijkeuken uit. Daar lagen allerlei spullen uit het huis van mijn ouders in. Dozen vol oude kaarten, bijvoorbeeld. Door mijn moeder keurig bewaard. Van elk ´thema´ een doos: zoveel jaar getrouwd, een ziekenhuisopname enzovoorts. Sommige waren al heel oud. Ik kon het niet zomaar over mijn hart krijgen om alles ongezien weg te doen. Dus heb ik samen met Maria kaart voor kaart bekeken. Er zaten veel kaarten bij van mensen die zelf ook al(lang) zijn overleden. Wat word je daar weemoedig van. Het is niet voor niets, dat ik die klus zo lang voor me uitgeschoven had....:-(. Maar we hebben doorgezet. Er stond uiteindelijk heel veel klaar voor de oud-papier-container. Ook was er het één en ander bij aan oude medicijnen, die naar de apotheek kunnen. En nog wat rommel voor de wijkcontainer. Een hele hoeveelheid, die bij elkaar dik telt voor ´1´. Yes, nog maar 16 stuks te gaan!


Een grotere klapper maakten we zaterdag. Toen hebben we de schuur en de buitenboel opgeruimd. Wat een bende was het :-(. Maar nu is alles weer fijn opgeruimd. Willem had de aanhangwagen naast de tuinpoort gezet en die hebben we helemaal vol gestouwd. Oude fietsen, een oude tafel, kapotte tuinstoelen en nog veel meer. We tellen deze hoeveelheid voor 5 zakken en/of dozen.



En zo staat de teller nu op 11!! Denk je eens in: er is het volume van 89 vuilniszakken en/of bananendozen uit ons huis verdwenen dit jaar! Dit is zoooooo fijn! Ik kan het echt merken, dat ik veel sneller klaar ben met m´n (huishoudelijk) werk. Het is veel sneller opgeruimd en ook veel gezelliger. Nee, ik hoef geen minimalistisch huis. Ik houd wel van het comfort van (ruim)voldoende spullen. Maar ik hoef
geen boeken, die ik nooit meer lees
geen kleding, die nooit (meer) wordt gedragen
geen kapotte spullen, die nooit meer gerepareerd worden
geen spullen, waar niemand blij van wordt
enzovoorts.
En dat scheel héél veel ruimte in je huis en in je hoofd. Het is echt zo fijn! Ik kan zo´n project iedereen aanraden. Moeilijk is het echt niet. Het is gezellig om het met z´n tweeën te doen. En trek er gewoon voldoende tijd voor uit. Er moet gezonde druk op staan, zonder dat het als een last voelt. Misschien is het een idee om er een project(je) voor 2019 van te maken?

dinsdag 4 december 2018

Vierdagen

Van 30 november tot en met 3 december hebben we altijd zomaar VIER vierdagen op een rij. Op 30 november is het de verjaardag van Maria, onze jongste dochter. Op 1 december is het de verjaardag van Wim, onze oudste zoon. Op 2 december is het de verjaardag van onze trouwdag. En op 3 december tenslotte, is het de verjaardag van Geertje, onze schoondochter.

Dat hele riedeltje hebben we nu dus juist achter ons liggen. Maria is vrijdag 17 jaar geworden. Tegelijkertijd betekent dat, dat ze ook alweer een heel jaar ziek is. Een jaar van strijd tegen de Anorexia Nervosa. Regelmatig wordt me gevraagd, hoe het met haar is. Helaas staat het genezingsproces al ongeveer een half jaar stil. Eigenlijk dringen ze in het ziekenhuis min of meer aan op opname in een kliniek. Maar dat is iets, waar Maria zelf over moet beslissen. Een erg moeilijke beslissing! Als ze besluit tot opname wil dat trouwens niet zeggen, dat ze ook direct naar een kliniek gaat. Er zijn overal wachtlijsten. Het duurt dan nog enkele maanden, voordat het zover is. Tot die tijd blijven we ons best doen. Maria in de eerste plaats. Maar daarnaast ook zeker het hele gezin. We supporten, motiveren, controleren, stimuleren, complimenteren, alles in de hoop, dat dat Maria een beetje helpt in haar strijd.

Haar verjaardag kon ze gelukkig goed aan. Het was een erg gezellige dag. Ze hoefde die dag niet naar school, want ´s middags zou ze met Trijnie op een Open Dag van een vervolgopleiding gaan kijken. En ´s avonds zou er verjaardagsvisite komen. School heb ik daarom afgeblazen. Dat zou teveel worden.

Willem werkte ´s morgens thuis en dus hadden we even een feestelijk koffiemomentje, met een kadootje voor Maria. Ze kreeg van ons een bon voor een workshop ´tartelettes bakken´.



De rest van de ochtend waren Maria en ik in de keuken bezig met taarten bakken enzo.


´s Avonds kwam er familie en een rits vriendinnen en is Maria erg verwend. De kast boog bijna door onder de theetjes, sokken, kadobonnen, lekkere luchtjes, bakspulletjes en nog veel meer :-).

Ik was erg blij, dat op deze dag de vreugde overheerste.

Zondag was het onze trouwdag en waren we 32 jaar getrouwd. Elk jaar wordt kostbaarder! We hebben geen traditie om onze trouwdag te vieren met kado´s, of uit eten gaan, of wat dan ook. Maar we denken altijd samen terug aan tóen en halen herinneringen op. De kinderen hadden met elkaar een gezellige winterse schaal gekocht voor op de salontafel. Echt lief.


Buiten was er ook iets met ´winters´. Nee, het was totaal niet koud! Dat niet. Maar Koos en Hans hebben zaterdag de tuin winterklaar gemaakt. Het is nog niet helemaal af, maar ze zijn wel een heel eind gekomen. De trompetbloem tegen de voorgevel is drastisch teruggesnoeid. Dat was best een klus, want die plant had erg gewoekerd. De takken zaten tussen de stenen van de gevel.


Ook de leibomen voor het huis en de vlinderstruiken in de achtertuin zijn gesnoeid. En de haagbeuk en klimop kregen een scheerbeurt.


Voor aankomende zaterdag staat er een opruimronde op de planning. En ergens in de kerstvakantie moet er nodig gestraat worden. Maar dat komt vast helemaal goed. Wat een mazzel dat Hans in het groen werkt en Koos in zijn vrije tijd stratenmaker is :-).