Nog maar twee nachtjes...

Nog twee nachtjes slapen...

Dan hopen Hans en Thirza te trouwen. Het zijn aparte dagen, zo. Alle jaren met Hans komen steeds in gedachten terug. Zijn geboorte, zijn kinderjaren, z´n tienerjaren, de tijd samen met Thirza. Soms zou je het allemaal wel een poosje vast willen houden. 

Het gaat opschieten....

De bruiloft van Hans en Thirza komt nu toch wel heel snel in zicht! Ze hopen op 27 maart te gaan trouwen.

Terugblik; een weekverslagje

Het is maandagavond en Willem en ik zijn een avondje samen thuis. Dat gebeurt niet zo vaak. Het begon er al mee, dat we maar met z´n tweeën zaten te eten. Henk belde om een uur of vijf op, dat hij bij Hans in Mijnsherenland was en pas ná het eten naar huis zou komen. Eigenlijk was ik van plan om aardappels, worteltjes en vis klaar te maken. Maar nu we maar met z´n tweeën zouden zijn, wijzigde ik m´n plan. ¨Wat vind je ervan om lekker erwtensoep te eten?¨ vroeg ik aan Willem. Ja, dat vond hij prima. Het is er dan ook echt wel weer voor. Huh, zo´n koude wind als er vandaag stond!

Wanneer schrijf je weer eens?

De laatste dagen kreeg ik verschillende keren de vraag: ¨Wanneer schrijf je weer eens?¨ Poeh! Is het zó lang geleden, dan? Nou, eigenlijk valt het nog wel mee: een dag of tien. Tja, het was een beetje druk ;-).

Wandelen, handwerken, brood bakken

 Al aan het begin van vorige week had ik het al een keer tegen Willem gezegd: ¨Zaterdag gaan we fijn wandelen!¨ Het was een drukke, maar ook een emotionele week. Met wel twee overlijdens van mensen van onze eigen leeftijd. Wandelen is dan een goed plan. Naar buiten, bewegen, natuur, gesprekken, wat wil je nog meer.

Over gas terug nemen en roti eten

Hè, hè, wat ben ik blij met m´n vorige week genomen besluit, om eens flink gas terug te nemen! Soms verzeil je min of meer ongemerkt in een situatie, die eigenlijk niet goed bij je past. Dan heb je een moment van reflectie nodig om daar achter te komen. En daarna moet je uiteraard besluiten om iets met je nieuwe inzichten te doen.

Bezigheden binnenshuis hebbende

Poeh, wat was het vandaag nat! En het wordt nog wel erger, deze week, als de weersvoorspellingen uitkomen. Zelf heb ik er niet zoveel hinder van. Maar de jongens kwamen werkelijk tot op het bot toe nat binnen, aan het einde van de middag.

Spek en bonen

Ik heb anderhalve week maar voor spek en bonen meegedaan, hier. Het kwam, doordat ik ziek was van de buikpijn.

En alwéér aftellen

En we zijn alwéér aan het aftellen. Voor de derde keer in 5 maanden tijd tellen we af naar de Grote Dag van één van onze kinderen. Volgende week dinsdag hoopt onze Maria met Jan-Hendrik te trouwen. 

Brood en kool

Vanmorgen was de eerste workshop ´Bak je eigen brood´ van dit seizoen. Wat had ik er een zin in! Ik was gisterenavond pas tegen half 12 klaar met het bakken van de voorbeelden. Maar toen al die broden op roosters klaar stonden, was ik zó voldaan, dat ik de moeheid niet voelde.

Huis, tuin en keuken

En na die enerverende week met de bruiloft van Maaike & Jaap is het deze week weer gewoon ¨huis, tuin en keuken¨ wat de klok slaat.

Pay yourself first

Het was gisteren een ouderwets druk dagje, doordat ik weer een workshop ´Bak je eigen brood´ gaf. Een tijdlang heeft dat helemaal stilgelegen vanwege corona. Sinds twee weken mag ik weer onder allerlei voorwaarden aan de slag. Gisteren was het de tweede keer. Het is noodgedwongen heel kleinschalig, maar dat is juist wel gezellig. 

Als ik de avond tevoren alles aan het voorbereiden ben, denk ik weleens: ¨Waar ben ik mee bezig.¨ Want het is een hele klus. Maar als de deelnemers allemaal weer geïnspireerd en blij vertrekken, dan ben ik dat allemaal direct vergeten. Dan is het me het allemaal meer dan waard.

Eén van de deelnemers bracht een prachtig geschenk voor me mee. Een heel mooi, super netjes, gehaakt tasje. Helemaal in style: met honingraten en in een mooie, warme, gele kleur. Ik ben er zó blij mee! Het wordt mijn handwerktasje. Kan ik fijn mijn brei- of haakwerkje in vervoeren.

Vanmorgen heb ik mezelf een vroeg uurtje ´kado gedaan´ om even te hobbyen. Lekker frotten met m´n zaaisels. De peulen, die ik twee weken geleden zaaide, zijn al zó groot, dat ik ze uit de zaaitray heb gehaald en in potjes heb gedaan. Als ik daar nog langer mee gewacht had, waren ze in elkaar gaan zitten, denk ik.

Zo´n eerste uurtje van de dag aan je hobby besteden, voelt eigenlijk best apart. Het is een beetje volgens het principe van ´Pay yourself first´. Ik denk, dat ik het vaker ga doen ;-).

Belofte maakt schuld

 En wat je beloofd hebt, moet je doen.

Een extra blog-berichtje dus in deze nare corona-tijd.

Het zijn wel een beetje saaie berichtjes, hier, denk ik. Want wij staan voorlopig nog wel een poosje in het standje van Wonderpannen uitleveren.

Je vraagt je misschien af, waarom dat zo´n monsterklus is? Dat komt, omdat we deze pannen ´af fabriek´ binnen krijgen, zoals dat heet. Die pannen worden gemaakt in een metaalvervormingsfabriek en zijn heel vet en heel zwart. Eén pan bestaat uit een binnenpan en een buitenpan en deze beide pannen moeten grondig gepoetst worden. Dat gebeurt met Dasty en poetsrollen. Inmiddels heb ik de slag zeker wel te pakken, maar het blijft een flinke klus. 

Vanmorgen heb ik eerst een slinger aan mijn huishouding gegeven. Van half 6 tot half 7 was ik met de was bezig. En na het ontbijt ging ik verder: ik ruimde onze slaapkamer, de woonkamer en de keuken op. Daarna toog ik naar boven om twee bedden te verschonen en nog maar weer een was aan te zetten. 

We dronken vroeg koffie, want Willem had om 10 uur een vergadering. Hij werkt vanaf maart thuis. Al die tijd is hij maar één keer op kantoor geweest. Eigenlijk zijn we er al helemaal aan gewend, dat we Willem vanuit z´n kantoor keihard horen praten. Hij zit steeds met een koptelefoon op zijn hoofd en heeft dan helemaal niet in de gaten, dat hij zo hard praat :-). Soms is het video-vergaderen en dan is het niet handig om in beeld te komen. Daar moet ik steeds op bedacht zijn, want de printer staat in zijn werkkamer en als ik bijvoorbeeld pakbonnen wil printen, moet ik achter Willem langs lopen. Dat doe ik liever niet als er allemaal collega´s van Willem kunnen meegluren ;-).

Na de koffie ging ik pannen schoonmaken. Ik was in mijn eentje en dat schiet niet heel erg op. Toch had ik 20 buitenpannen schoon om 12.00 uur. Dat was precies mijn streven.

Na de lunch kwam Maria helpen. Terwijl ik oren zette aan die 20 schone buitenpannen, draaide Maria een knop op 20 glazen deksels. Daarna pakte Maria 30 pakjes kruidkoekmix in en ging 20 binnenpannen schoonmaken. Intussen pakte ik pan na pan in: binnenpan in de buitenpan zetten, briefje met waarschuwing voor hete knop erin, golfkartonnetje op de pan, deksel daar bovenop, handleiding en vlamverdeler erbij. Dan doos in elkaar zetten, pan erin, doos dicht en een hoes er omheen vouwen. Tenslotte een omdoos in elkaar zetten, kruidkoekmix in dik papier rollen en erbij doen, pakbon erbij, doos dicht en adreslabel erop. Tja, daar ben je echt wel even mee zoet!

Elke week willen we 60 orders de deur uit hebben. Vorige week is dat gelukt. Deze week zitten we aan 40 en we hebben er dus nog 20 te gaan. Dat gaat nog wel lukken, denk ik. Eerlijk gezegd ´drukken´ al die wachtende mensen op me. En dat maakt het allemaal een beetje een gestress. Ik krijg dan ook elke dag mailtjes of telefoontjes van mensen, die willen weten, wanneer ze hun pan kunnen verwachten. Dat begrijp ik helemaal. Maar het maakt me tegelijk steeds opgejaagder. Afijn. Gewoon blijven ademhalen, zeggen ze hier dan. En dat probeer ik dan maar.

De koffie was vanmiddag net als vanmorgen weer wat vroeger dan normaal. Want ook vanmiddag had Willem precies rond koffietijd een vergadering. 

Na de koffie maakten Maria en ik nog de gewone webshop-bestellingen klaar. Die kregen we niet allemaal meer ingepakt. Sommige klanten moeten dus een dagje langer op hun bestelling wachten. Het is even niet anders, al zou ik anders willen.

Au, au, wat had ik een zere rug!! De hele dag heb ik in een verkeerde houding gewerkt. We hebben nog geen werktafel en hebben een geimproviseerde werkplek gemaakt op een grote stapel kartonnen dozen. Voor het mooi net iets te laag, waardoor ik continu iets voorover sta. Maar daar komt snel verbetering in. Willem heeft vanavond een werktafel besteld en hopelijk wordt die snel geleverd. Wat zal dat fijn zijn!!! Maria en ik kijken er heel erg naar uit. Dit is echt geen doen meer.

Vanavond ben ik na het eten naar de workshopzolder gegaan. Morgen draai ik een workshop ´Bak je eigen brood´. Hiervoor moest ik de zolder ombouwen. Hij stond nog in standje ´Creatief met bijenwas´. 

Terwijl ik alles opruim en opnieuw inricht, bak ik voorbeeld-broden. Er staat al het nodige in de voorrijs en in de narijs. 

Het zal hoe dan ook dus wel weer een latertje worden. Maar dat is niet erg. Ik kijk er alweer naar uit om morgen de deelnemers te ontvangen. Ik moet er alleen wel mijn hoofd goed bij houden. Bij de vorige workshop brood bakken, liep ik om 24.00 uur naar boven om de laatste broden uit de ovens te halen. Was ik toch één oven vergeten! Ik kwam de volgende ochtend om een uur of 8 boven en zag toen het lampje van de oven aan staan. Ik dacht: ¨Oeps! Ik ben vergeten de oven uit te doen! Zonde van de stroom!¨ Ik gooide snel de dakramen open, want het was warm en stonk. Pas een half uur later, zag ik, dat ik niet alleen die oven vergeten was uit te doen, maar dat er ook nog een brood in stond! Helemaal verkoold natuurlijk. Bah bah, wat een stank! En wat fijn, dat het zo is afgelopen en we geen brand hebben gekregen...

Ik ga er dus mijn hoofd bij houden en maar eens verder met de brood-bakkerij. 

De Nijverheidsweg

De straat waar wij wonen heet Karper. Maar de Nijverheidsweg zou ook best een goede naam zijn. Dat heb je als je met velen in één huis woont en iedereen het fijn vindt om lekker bezig te zijn.

Zaterdag is Hans de hele dag hard bezig geweest met het vellen van een es. Dat was werk voor zijn baas. Het leuke was, dat hij het hout mocht meenemen naar huis. Essenhout is heel fijn stookhout. Wij hebben het liefst óf eiken, óf essen. We waren dus heel blij met de buit. 

Hans was nog maar nauwelijks thuis, of hij startte zijn kloofmachine, om vast wat te kloven. Die kloofmachine heeft hij een tijdje geleden van zijn spaargeld gekocht. Gewoon omdat hij dol is op alles wat met bomen (ver)werken te maken heeft. (De kloofmachine is trouwens ook bij hem te huur. Heb je belangstelling? Mail ons dan even.)

Het was zaterdag een prachtige dag. Willem en Dirk zijn weer samen gaan wandelen. Nu een keer niet in de Alblasserwaard. Ze zijn naar De Mariënwaard gegaan, om van de bloesem te genieten. De bloesem stond nog niet op z´n uitbundigst. Maar een mooi begin was het zeker wel!

Ze kwamen aan het eind van de middag helemaal opgeladen thuis.

We zaten weer eens met een ouderwets grote club aan de zaterdagse frieten. Met z´n dertienen waren we! Gezellig hoor!

Direct na het eten zijn we naar het huisje van Leendert en Thea gereden. We hadden voor ons doen vroeg gegeten en het was nog licht. De zon was juist prachtig aan het ondergaan.

In het huisje van Leendert en Thea was hard gewerkt. Nu eens niet door henzelf, maar door een ander. Voor het eerst hebben ze een klus uitbesteed: het stucen. Eerst wilde Leendert het heel stoer zelf doen, zoals hij alles zelf gedaan heeft. Hij had bedacht om dan boven, op de slaapkamers, te beginnen, zodat hij, als hij aan beneden toe was, de slag te pakken had. Maar stucen is best een vak apart en het is gewoon ergerlijk, als het stucwerk er amateuristisch uitziet. Daarom werd er in allerijl toch maar een vakman opgesnord. En wat is het prachtig geworden!! Geweldig!

Omdat het stucwerk een paar dagen moest uitharden, hadden Leendert en Thea zomaar ´vrij´. Dat is gewoon raar, na al die maanden ploeteren. Ze wisten er wel raad mee. Ze gingen lekker op stap voor meubeltjes. Hoe leuk is dat?!

Nadat we het huisje bewonderd hadden, deden we thuis met de hele ploeg een bakkie koffie. Ik had een grote Friese kruidkoek met gember in de Wonderpan gebakken. Daar snijd je fijn een heleboel plakken van.

Na wat snoeperij op zaterdag en zondag, was het op maandag weer tijd voor matigheid. De werkdagen vindt Willem wat dat betreft een stuk gemakkelijker. We beginnen de dag met een kom havermout.

Ik maak elke dag een lunch voor Willem klaar, die vooral uit groene salade bestaat. Ik doe er meestal iets bij: een stukje vis, een gekookt ei, of bijvoorbeeld wat sushi.

Voor tussendoor gaat er (gedroogd) fruit mee en/of een handje noten.

Prima vol te houden zo :-). Zijn gewicht zakt en de bloeddruk zakt lekker mee. Wat ben ik daar blij om! Ik begin te geloven, dat Willem het echt gaat redden zonder pillen.

We genieten elke dag van de jonge konijntjes. Een week geleden werden ze geboren: kaal en roze en mooi van lelijkheid. Moet je nu eens kijken! Ze ontwikkelen zó mooi! Nog een paar dagen, dan gaan de oogjes open.

Voor wie zich trouwens afvraagt, hoe het met het katje is afgelopen, dat maandag kwam aanlopen: die is gelukkig weer met z´n baasje herenigd!! Maandagavond meldde die zich, nadat ze haar eigen poes op mijn blog zag :-). Iedereen blij dus!

Vanmorgen had ik voor de zesde week op rij een workshop ¨Bak je eigen brood¨. Het was erg gezellig met 10 vrouwen uit alle hoeken van het land. Ik geniet altijd erg van het moment, zo ongeveer een kwartier voordat de deelnemers komen, dat alles klaar staat. Het moment, dat ik de rust in me voel dalen en ik in de gastvrouw-rol spring.

De voorbeeldbroden staan klaar.

De koffie is bruin, de thee getrokken. En op de vroege morgen heb ik nog even iets lekkers voor erbij gebakken.

De shop is opgeruimd, zodat de gasten daar kunnen rondstruinen. Ok, niet met z´n tienen tegelijk. Het wordt steeds meer woekeren met de ruimte. Maar dat geeft niets.

Ik werd vandaag verwend. Eén van de deelnemers nam twee potten passata mee. Zelfgemaakt, van tomaten van eigen tuin. Wat lief! En dan kreeg ik van de vrouwen uit Goedereede een heerlijke Torenkoek van de bakker. Daar hopen we morgenavond bij de koffie van te smullen. Op de verpakking staat, dat die koek een ´goede reden´ is om naar Goedereede te komen. Wie weet. We komen er vaak genoeg langs, op weg naar Ouddorp :-).

De komende week is er één week geen workshop. En, hóe leuk die workshops ook zijn, dat weekje zonder voelt nu bijna aan als vakantie. Niet dat we niets te doen hebben, hoor. De komende week zijn we druk met het inpakken van van alles en nog wat. We hopen namelijk op zaterdag 13 april op de jaarlijkse verkoping ten bate van De Schutse te staan hier in Alblasserdam. Diezelfde zaterdag is er elders een verkoping voor eveneens een goed doel, waar anderen met onze producten staan, nl bij De Oase in Ouddorp. Daar is een kraam met onze kruiden en met Marseillezeep. Alles bij elkaar zijn dat heel wat uurtjes inpakwerk. Gelukkig hoef ik het niet alleen te doen. Samen met Maaike en Maria is het een gezellige klus.

Daarnaast wil ik in m´n bijen werken en graag een slinger aan de tuin geven. In de weken dat er een workshop is, kom ik aan dat soort werk bijna niet toe. Zo langzamerhand heb ik daar toch wel weer reuze veel zin in!

Waar ik vandaag ook zin in had? In lekker koken. Ik maakte een Thaise groene curry en als toetje een heerlijke mango-kokostaart. De recepten haalde ik van Smulweb. En gesmuld hebben we zeker :-).

mango-kokostaart

Voor vanavond had ik allerlei plannetjes. Maar er is niet veel van terecht gekomen. Ik was heel lang ´de juf´ van Henk. Naast z´n gewone huiswerk moet hij een boek lezen en daar een opdracht mee maken. Een aantal kinderen van ons is echter dyslectisch en waarschijnlijk is Henk dat ook. Alleen zijn ze op de basisschool dan te goed voor een test en dus wordt die dyslexie dan pas op de Middelbare School vastgesteld. Henk leest langzaam en nogal technisch. Door dat technische lezen ontgaat hem vaak de lijn van het verhaal. Daarom lezen we het boek samen: ik lees voor en Henk leest mee. Daarna schrijft hij in een paar zinnen een samenvatting van het stuk wat we gelezen hebben. Het gaat prima zo. En voorlezen vind ik ook echt leuk. Maar ja, er gaat wel veel tijd in zitten. Een avondje juf zijn dus. M´n spinnewiel blijft wel wachten...

Een week met uitersten

Maandagmiddag was ik nog even langs de markt gereden. De groenteboer had het één en ander voor me klaargezet. Wat dat was, was nog een verrassing. Dinsdag heb ik alles uit de auto gehaald en op de tafel uitgestald om eens te inventariseren. Er bleek deze week vooral veel fruit te zijn. Lekker hoor. Sinaasappels, mineola´s, mandarijnen en bananen. We kunnen onze buikjes er aan rond eten. Ook een kistje goudreinetten. Die zijn voor de moes.

Wat groenten betreft, was het aanbod niet zo heel groot.

Wat gevallen courgettes, een paar aubergines die snel op moesten, wat rimpelige paprika´s, zoete aardappels en 2 bloemkooltjes. Dan moet je even verzinnen hoe je dat op gaat maken. Dinsdag maakte ik eerst maar eens ratatouille. Daarin verdwenen in elk geval de aubergines en een paar courgettes en wat paprika. Lekker met rijst.

Woensdag maakte ik de rest van de courgettes en paprika op in macaroni.

Donderdag wilde ik de bloemkooltjes op maken. Maar uiteindelijk had ik er toch niet zo´n zin in. Het waren van die losse, slappe kolen. Die mochten de konijnen wel opknagen :-). Zelf knaagden we iets anders. Ik kocht broccoli in de aanbieding bij Albert Heijn. Lekker met krieltjes en voor de vleeseters een stukje kipfilet erbij. Terwijl ik aan het koken was, meldden zich extra eters. Toen vond ik de hoeveelheid broccoli net te karig. Ik gooide er een blik zoete maïs bij en sneed vier gekookte bieten in blokjes. Zoiets zou je 10 jaar geleden nooit bedacht hebben, zo´n combinatie. Maar wat was het lekker!

Er kwam deze week trouwens ook nog ander voedsel hier binnen: gerookte forellen! Maaike was maandag met haar vriend mee gaan vissen in een forellenvijver. Je mag je vangst mee naar huis nemen, maar je kunt ook twee forellen inleveren en er één gerookt exemplaar voor terug krijgen. Jaap en Maaike hadden 12 forellen gevangen en kwamen met zes gerookte forellen thuis. Een echte traktatie voor de visliefhebbers!!

De week zat verder boordevol afwisseling. Dinsdagavond was de diploma-uitreiking van Koos. Het was in een theater in Barendrecht en geheel in stijl van de opleiding (VeVa) trad er een militair orkest op.
Koos is geslaagd voor VeVa nivo 3 met een prachtige cijferlijst. Hij gaat er alleen niets mee doen, omdat hij een blessure heeft, die niet over gaat. Nu is hij begonnen als stratenmaker. Allemaal prima. Als ze het maar naar hun zin hebben en hun geld eerlijk verdienen, dan is het goed. En een opleiding is nooit weg. Ook al ga je er niet direct mee aan de slag.

Woensdagochtend vierde mijn jongste zus haar verjaardag met een vrouwenochtendje bij haar thuis. Gezellig hoor. In haar straat zag het er zó feestelijk uit!

Woensdagavond is Willem met Maria en Henk naar de lammetjes gaan kijken bij iemand van de spingroep. Wat hebben ze genoten!!

Donderdagochtend klonk al vroeg een kreet vanuit de tuin. Het was Maria, die vol verwachting bij haar konijnen ging kijken, of er al iets geboren was. Het was 28ste dag na het dekken. En jawel! Een prachtig nestje met 5 jonge, blote, blinde baby-konijntjes!

Onvoorstelbaar hoe zo´n beestje in no time een nestje maakt van stro en haar eigen vacht! Dan hebben Leendert en Thea wel wat langer werk, voordat hun nestje klaar is :-). Maar ook daar komt nu schot in. Deze week is alles gestuct en het ziet er nu zo mooi uit!

Eerst het plafond.
De dag erna de muren.

Vandaag had ik een workshop met 8 dames, die een team-uitje hadden. Het was erg gezellig! Weer eens wat anders, zo :-).

Vanavond moesten we gaan condoleren. Er is alwéér rouw in onze familie gekomen. Er overleed een tante van mij. Wat wordt het kringetje klein. Van de generatie van mijn vader is bijna niemand meer over. We gingen met alle brussen condoleren en vanzelf heb je het dan over vroeger en over je ouders en je haalt herinneringen op. Morgen hopen Willem en ik naar de begrafenis te gaan. En dan is de week zomaar weer omgevlogen met (nieuw) leven en overlijden, met een schoolperiode die afgeloten wordt en een beroepsleven wat begint, met ontwakende natuur en creativiteit in de keuken, met vrouwen die even je pad kruisen tijdens het leren broodbakken en honderdduizend dingen meer.

Verwaarloosd!

Poeh, wat heb ik m´n blog verwaarloosd! Meer dan een week niet geschreven! Dat gebeurt me niet vaak. Ik ga maar eens een beetje bijbloggen, voordat je denkt, dat hier de boel in de soep gelopen is :-).

Sinds vorige week zijn de workshops ¨Bak je eigen brood¨ weer begonnen. Dat maakt, dat ik weer even in een nieuw ritme moet komen. Zo´n workshop kost me toch al snel anderhalve dag. De dag vòòr de workshop ben ik de hele middag aan het brood bakken.

´s Avonds ben ik druk met het ordenen van m´n shop. Er moet dan vaak nog van alles ingepakt en geprijsd worden. Ook bak ik iets lekkers voor bij de koffie.

Op de dag van de workshop sta ik extra vroeg op, om te zorgen voor een schoon toilet, een lege kapstok, een opgeruimde woonkamer en een schone keuken. Dan ´s morgens de workshop en na afloop de afterparty met weer alles opruimen. Ik heb het dus even ordinair druk. Dat is verder niet erg, want die workshops zijn super leuk om te doen en ze leveren me méér energie op, dan dat ze energie kosten. Zo gaat dat met dingen die je leuk vindt ;-).

Verder ben ik ook een beetje uit m´n blogritme, doordat ik sinds kort een stuk actiever ben op de facebookpagina van m´n shop. Ik deed niet zo veel op FB. Eerlijk gezegd wist ik niet zo goed wat ik er mee aan moest. Maar nu heb ik een boek gelezen over hoe je FB inzet voor je bedrijf en weet ik een klein beetje meer. Als eerste leerde ik, dat je elke dag een berichtje moet posten. ¨Nou, dat moet ik dan maar eens doen,¨ dacht ik. En ja, ook dát moest in m´n dagelijkse leven ingepast worden. En ook dát blijkt super leuk :-).

Inmiddels marcheert het allemaal. Ik ben weer gewend aan de workshops en alles wat erbij komt kijken en het schrijven van een FB-berichtje is ook al niet zo spannend meer. Tijd om de blogdraad weer op te pakken!

Vorige week was ik twee dagen alleen. Nou ja, alléén dan niet echt, maar wel zonder Willem. En dat voelt best een beetje alleen :-). Willem ging vrijdag en zaterdag met Jan weer een stuk Pieterpad lopen. Wim en Dirk haakten gezellig aan. Het werd zomaar een spontaan mannen-event. De vorige keer dat Willem en Jan liepen, zijn ze gestopt in Swalmen in Limburg. Daar moesten ze nu dus weer verder. Om trein- en busgeld uit te sparen, heb ik de mannen vrijdag gebracht en zaterdag gehaald. Flinke ritten voor iemand, die auto rijden niet echt haar hobby vindt. Maar ook wel gezellig. Behalve dan de terugrit op vrijdag en de heenreis op zaterdag, want toen zat ik alleen in de auto. Echt saai!

Vrijdagochtend reden we om dik 8 uur uit Alblasserdam vandaan weg en om kwart over 10 gingen de mannen in het centrum van Swalmen in de hoeven. Het carnaval ontwaakte daar net, dus de mannen vielen met de neus in de boter. Ha, ha, even wennen al die gekkigheid, als je van boven de rivieren bent :-).

Jan, de gids, met het Pieterpadboekje.

Nou, mannen, gaan met die banaan!

De eerste dag liepen ze naar van Swalmen naar Montfort. Hoewel het een grijze dag was, kregen we toch wel regelmatig mooie foto´s in de familie-app. En verder was het natuurlijk gewoon super leuk, zo met drie broers (en een vader :-)).

St. Odiliënberg

Om kwart over 4 kwamen ze bij de B&B aan waar, ze geboekt hadden: De Groene Gast. Lekker op tijd en mooi genoeg geweest voor de eerste dag. Voor Wim was het afzien, want die had zich van tevoren niet ingelopen en had ook geen goede wandelschoenen. Hij had blaren :-(. Maar dat leed was in de B&B snel vergeten. Ze werden zeer gastvrij onthaald en kregen meteen koffie. Altijd fijn!

De mannen deelden met z´n vieren een kamer en hadden de beschikking over een joekel van een badkamer. Wat wil je eigenlijk nog meer, na 21 kilometer wandelen? Een bad en een bed! Nou ja, ze wilden ook wel wat eten. Dus zijn ze, na een poosje rusten, het dorp in gegaan en hebben hun buikjes rond gegeten in een pizzeria.

De volgende dag stond er 24 kilometer op het programma: op naar Sittard! Eerst was er een luxe ontbijt en mochten ze ook nog broodjes meenemen voor de lunch.

Willem en Wim kregen nog iets mee voor de vrouwen, thuis:

Een flesje wijn van de Heerlickheit Montfort. Die ´Heerlijckheit´ was daar vlakbij en de mannen waren er op vrijdag langs gekomen:

Echt een leuk gebaar. Die B&B is een aanrader, mocht je daar eens in de buurt zijn!

Maar toen was het toch echt tijd om weer in de benen te gaan. Ook deze dag was grijs. Maar gelukkig wel droog! De route voerde langs Susteren, waar wij vorig jaar zomer op de camping stonden. Het was namelijk destijds het plan om vanaf de camping het Pieterpad uit te lopen. Maar vanwege de extreme warmte hebben de mannen er toen vanaf gezien. Nou, het Pieterpad was intussen niet weggelopen :-).

Hier en daar was de route grensoverschrijdend.

Halverwege de dag kreeg ik de prognose: ik moest rond half vier in Sittard zijn. Prima. U vraagt, wij rijden. En ja, ik reed zomaar in één keer goed. Handig toch, die navigatie :-). (Hoe deden we dat vroeger?!). Ik heb precies 4 minuten moeten wachten en daar kwamen vier vermoeide, maar vrolijke wandelaars aan!

En na een voorspoedige rit, kwamen we weer veilig en gezond thuis. Precies op tijd voor de zaterdagse frieten, die deze keer niet door Willem waren gebakken, maar evengoed prima smaakten.

Nog een 40 kilometer te gaan en dan zit het Pieterpad erop. Wim en Dirk vonden het zó geslaagd, dat ze ook die laatste 40 kilometer graag met Willem en Jan meelopen. Wordt vervolgd dus.