Daar was-tie weer :-(

Vrijdagavond vierde Henk z´n verjaardag. Op twee na waren alle kinderen met aanhang er. Wat gezellig, om ze weer even allemaal om me heen te hebben, hun verhalen te horen, te luisteren naar hun gepraat met elkaar. Willem had zijn moeder ook opgehaald. Die hadden we ook bijna twee weken niet gezien.

Van de lamme en de blinde

Er is hier iets raars aan de hand. Misschien waart er een nieuw virus rond? Het besmettelijke rugpijn-virus? Gisteren viel Maria al uit vanwege rugpijn. En vandaag was ik de klos! 

(Even een aanvulling, omdat ik al gemaild werd en ook de voicemail was ingesproken: het is geen omikron. Heel attent werd ik erop gewezen, dat lage rugpijn een symptoom is van omikron. Maar in dit geval gaat het bij Maria om extreem vastzittende spieren, waar de fysiotherapeut aan werkt. En bij mij is het wellicht een verdraaiing of kou o.i.d. en gaat het met smeren gelukkig alweer een stuk beter).

Afval verminderen

Gisteren ben ik, weliswaar met best veel pijn, toch naar de Terdege Lady´s Night in Garderen geweest. En ik heb daar beslist geen spijt van gehad. Maria is met met meegegaan en ik kan wel zeggen, dat het dankzij háár gelukt is om daar aanwezig te zijn. Ik zou er namelijk 3 korte lezingen geven én aanwezig zijn met een verkooptafel. Die lezingen waren uiteraard geen zwaar (lichamelijk) werk. Maar die verkooptafel wèl! En al het sjouwwerk daarvoor heeft Maria dan toch maar mooi voor haar rekening genomen.

Het begon eigenlijk al eerder. Namelijk met het maken van 200 presentjes voor in de goodybags die die avond werden uitgereikt. Ik had bedacht om daar een proefverpakking zelfgemaakt wasmiddel in te doen met een handleiding hoe je met Marseille zeepvlokken zelf wasmiddel kunt maken. Leuk idee. Maar het was een hele klus, om 200 potjes te vullen, een sticker erop te plakken, een A4-tje met de handleiding in vieren te vouwen, alles in een papieren zak te doen, een stempel op de zak te zetten en hem dicht te plakken met papieren tape. Maaike en Maria zijn daar wel een paar uur mee zoet geweest en Jan heeft handleidingen zitten vouwen. Het resultaat mocht er zijn!

Daarna moest alles voor op de verkooptafel in dozen gedaan worden. Ik kon alleen maar aanwijzen wat mee moest. Met één arm begin je nu eenmaal niet zoveel. Alle dozen moesten de trap af gesjouwd en in de caddy geladen worden. En het moest nog snèl ook, want we kwamen uiteindelijk een beetje in tijdnood.

Maar het lukte!

Om 3 uur reden we weg. Op naar Garderen. In het begin ging het rijden nog prima. Maar later ging mijn arm zo´n pijn doen, dat Maria voor me moest schakelen. Ook wel hilarisch, hoor: ¨Maria, nu graag in z´n vier¨; ¨Maria, nu graag terug schakelen naar drie.¨ Enzovoorts. We hadden best wat vertraging op de A1. Daar had ik in de vakantie niet zo mee gerekend. Maar ja, er was een ongeval gebeurd. Dan stroopt alles al snel op.

Het was kwart voor vijf toen we De Beeldentuin binnenliepen. We kregen een prachtig plaatsje toebedeeld en gelukkig stond daar een fijne, grote transportkar, die we konden gebruiken. Met drie keer heen-en-weer naar de auto had Maria alles binnengebracht. Samen richtten we onze tafel in. Nou ja, samen...ik was maar een halve kracht, helaas.

Er was eten voor de standhouders, maar we hadden allebei geen trek. Sowieso waren we heel druk om alles vòòr 18.00 klaar te hebben. Daarnaast heeft Maria natuurlijk door de Anorexia moeite met eten in het openbaar en heb ik weinig eetlust door de pijnstillers.

We werkten stug door en waren warempel op tijd klaar. Al snel drentelden de eerste mensen langs onze tafel.

Intussen had ik op het programma gezien, wanneer mijn lezinkjes waren. Nou, ik mocht het spits afbijten. Ok... Daarna stond ik nog een keer halverwege de avond op de planning. En ja, ik mocht ook hekkensluiter zijn. Mijn laatste beurt was om 21.40! (de avond was tot 22.00 uur).

Het was leuk! Ik had een lezinkje voorbereid over ´Eenvoudig Leven - afval verminderen´. In een kort betoog heb ik vrouwen geprobeerd te inspireren door afval te verminderen in een eenvoudige lifestyle. Dat kan door gewoon in je eigen keuken klein te beginnen. Ik vertelde bijvoorbeeld wat je allemaal kunt doen met een zak bloem: brood bakken, koekjes bakken, sauzen maken, pap koken, paneren, pannenkoeken bakken. Als je dat soort dingen zelf doet, scheelt dat honderdduizend verpakkingen: broodzakken, koekjesverpakkingen, pizzadozen, pannenkoekenmixpakken, zakjes en pakjes voor sauzen enzovoorts.
Ik vertelde ook hoe je met simpele ingrediënten zelf deodorant en tandpasta kunt maken. Maar ook bijvoorbeeld wasmiddel. Dat ´recept´ bewaarde ik voor het einde van mijn verhaaltje.
Omdat we daar met enkel vrouwen waren, leek het me leuk, om het ook eens uitgebreid te hebben over herbruikbare vrouwenproducten: wasbaar maandverband en de menstruatiecup. Dat bleek een schot in de roos, want daar is nog veel onbekendheid en onzekerheid over. Nu konden de dames op hun gemakje die spullen bekijken, vragen stellen, ervaringen uitwisselen. Ik vond het geweldig, dat ik voor veel vrouwen het duwtje mocht geven en ze de stap naar herbruikbare vrouwenproducten aandurfden. Dit scheelt echt enorm in de afvalberg en is ook nog eens een flinke besparing in de portemonnee.
Afijn. Tot slot vertelde ik hoe kinderlijk eenvoudig het is om zelf je wasmiddel te maken (en hoe enorm veel je daarmee bespaart) en wenste iedereen een fijne avond toe.

Een fijne avond was het zéker. Alle vrouwen die ik sprak of zag, zagen er ontspannen uit. Goed geslaagd dus. Ze waren er echt even een avond uit.

Aan het einde van de avond, tijdens het opruimen, maakte ik helaas een verkeerde beweging en vlamde de pijn in mijn arm extra op. Het was dan ook best een lange rit, naar huis. Maar goed. We kwam veilig aan. Op het laatst hadden we zelfs sneeuw!

De eerste sneeuw van deze winter, die al bijna lente is!!

Ook vanmorgen was de wereld enigszins wit. Het was van korte duur. Maar toch wel even leuk om te zien.

Qua pijn verliep de dag helaas weer tamelijk dramatisch. Ik leef echt van pijnstilling naar pijnstilling. Om de drie uur neem ik wat in. Afwisselend 600 mg Ibuprofen of 1000 mg paracetamol. Maar de pijn is er constant. Niet te negeren.

Ik heb slow motion vanmorgen onze slaapkamer opgeruimd en ons bed opgemaakt. Daar was ik een uur mee zoet. Daarna heb ik was gevouwen. En toen was de koek gewoon weer op. Jammer hoor. Het is erg afzien. Ik heb gelukkig heel veel hulp. Willem kleedde me aan (ik krijg mijn arm niet zonder hulp in een mouw), Maria heeft rommel opgeruimd, gestofzuigd, de auto leeggeruimd en pannenkoeken gebakken voor het avondeten, Henk heeft weer geholpen met de webbestellingen klaarmaken, Willem reed uit z´n werk voor me naar de molen, Maaike heeft zich met de was bezig gehouden...Samen kun je veel. Daar ben ik echt heel blij om. Tegelijkertijd snak ik ernaar, om weer mobiel te zijn en gewoon al die werkjes zelf weer ter hand te nemen. Maar ja. Het is een lesje in geduld....

Huilen

Huilen. Dat is iets waar ik niet goed in ben. Er mag dan eens een traan over mijn wangen rollen, als ik ergens ontroerd over ben of verdriet over heb. Maar zo´n echte huilbui, waarin je je eens lekker kunt overgeven aan je emotie of aan je verdriet? Nee, dat gaat me niet zo goed af.

Maar gisterenavond heb ik dan toch echt eens écht gehuild. Van de pijn en van ellende. Sinds woensdagavond heb ik een erg zere schouder. Ik houd het op een slijmbeursontsteking, hoewel dat nogal een containerbegrip is. Eigenlijk kon ik er beter even door de huisarts naar laten kijken. Maar ik ren nooit zo snel naar de dokter en besloot om het eerst maar eens met pijnstillers en rust een kans te geven. Bovendien had ik zowel donderdag als vrijdag afspraken, die ik maar moeilijk kon verzetten. Geen dokter dus.

Vrijdag had ik nog méér pijn dan donderdag en kon niet veel beginnen. ´s Morgens kwamen er drie oude tantes bij me op bezoek. Die heb ik als een houten Klaas begroet en vervolgens schonk één van de tantes zelf de koffie maar in. O, o. Dat is zo helemaal níet ik :-). Maar goed.

Verder zouden we ´s avonds Hans z´n verjaardag vieren en verwachtte ik toch wel een mannetje of 30 over de vloer te krijgen. Gelukkig sprongen Maaike en Maria meteen in de hulp-modus. Maria haalde donderdagavond de boodschappen en maakte vrijdagochtend vroeg de taarten. ´s Middags hebben Maaike en Maria samen alle hapjes vast klaargemaakt enzo. Bier en frisdrank in de koelkast gezet. Er werden zelfs slingers opgehangen :-).

´s Avonds waren er genoeg handjes die hielpen en zat ik de hele avond op de bank. Pijn te lijden, wel te verstaan. Want het was afschuwelijk. Diclofenac deed ik niets op. Daarom op een gegeven moment maar over gegaan op Ibuprofen. Deed ik ook niets op. Geertje raadde Naproxen aan. Dat gebruikt ze zelf als ze veel pijn heeft van de Reuma. Wim was zo lief om heen-en-weer naar hun huis te rijden om een doosje Naproxen te halen. Uiteindelijk nam ik om elf uur zo´n pil in. Ook dat hielp niet (direct). Daarom nam ik een uurtje later ook nog maar een dubbele paracetamol in. Nou, nou, een complete chemische fabriek. En dat voor iemand die zelden iets slikt! Ik lag op bed en de pijn was niet te harden. Ook niet met de twee pittenzakken ertegen en een kussen ter ondersteuning onder mijn schouder.

Eindelijk kwam de huilbui. Hè, hè. Dat lucht op ;-).

Ook al was het midden in de nacht, ik ben toen toch ook nog maar een uur lang in een warm bad gegaan. Daarna heb ik zowaar een paar uur achter elkaar geslapen.

Vandaag word ik weer aan alle kanten geholpen. Trijnie logeerde bij ons en heeft staan strijken en deed mijn haar. Maaike zorgde voor de was en ruimde hier en daar op. Maria is samen met Jan-Hendrik op stap voor de maandelijkse boodschappen. Ik hoef niets te doen. Mag zelfs niets doen. Het is nog steeds een pijnlijk gebeuren, maar gelukkig een stuk dragelijker dan gisteren. Hopelijk gaat het zo de goed kant op!

Game over en Memory

Vrijdagavond stapte ik in bed en van het ene op het andere moment wist ik niet waar ik het zoeken moest van de pijn. Ik had al een paar dagen een zere knie. Of eigenlijk was het meer pijn náást de knie. Maar nu straalde de pijn uit naar mijn scheenbeen en ook naar mijn bovenbeen en heup. Ik wist werkelijk niet hoe ik liggen moest. Ik heb een dubbele paracetamol genomen en heb die nacht op mijn rug hazeslaapjes gedaan.

Zaterdag was een dag vol pijn. Ik kon me haast niet bewegen. Toch heb ik in de laagste versnelling m´n huishouden gedaan. Willem was met Leendert op stap voor beitels en ze kwamen pas halverwege de middag thuis. Ik moest toen alleen nog boodschappen doen en één was ophangen. Willem is met me meegegaan naar de supermarkt. Terwijl ik achter de boodschappenkar strompelde, heeft Willem alles uit de schappen gepakt. Waaah, Willem was echt op stap met een ´oud wijf´!

´s Nachts was het weer van hetzelfde laken een pak: hazeslaapjes op m´n rug. Maar toen ik zondagochtend wakker werd, was de scherpste pijn gelukkig weg. Daar was ik heel blij om, want ik wilde graag naar de kerk. Willem heeft me vlak voor de kerkdeur uit de auto gezet. Ik voelde me behoorlijk opgelaten en was blij, dat het nog niet druk was. Gaande de dag ging het steeds beter en ´s avonds had ik enkel nog maar een zere knie.

Ik had inmiddels van diverse mensen te horen gekregen dat het vast ischias/een beklemde zenuw was. En er was me al voorgespiegeld, dat ik daar nog wel even mee zoet zou zijn. Ik was dan ook vast van plan om vanmorgen naar de dokter te gaan. Maar wonder boven wonder stapte ik vanmorgen ´normaal´ mijn bed uit. Wat een zegen! Ik voelde enkel nog wat restpijn en kon de hele dag normaal bewegen. Wat ben ik blij!

Vanmorgen heb ik eerst alle waslijntjes leeggestreken en -gevouwen.

Dat was een flinke klus, maar heerlijk, dat nu de was helemaal bij is. ¨Zo,¨ zei ik tegen de meiden, die thuis waren, ¨game over! Nu ga ik weer van voren af aan beginnen en alle lijntjes weer vol wassen :-)¨ Ha, ha, dat vonden ze een wel een grappige gedachte.

Om nog even in speltermen verder te spreken: ik besloot direct na het vouwen van de was nog een potje Memory te doen. Sokkenmemory, wel te verstaan :-). Er werden weer heel wat paren gevormd!

De dag vloog weer om. Om 16.00 uur ging ik de webshopbestellingen naar de post brengen en meteen langs de markt. Er was gebeld, dat er weer een partijtje groenten en fruit voor me was. De groenteboer had al van alles voor me klaargezet. Hij weet intussen wel zo´n beetje waar hij me blij mee maakt.
Met de auto volgeladen reden Maria en ik naar huis en gingen in de keuken aan de slag. Maria maakte een heerlijke Waldorfsalade en ik maakte een schaal groene salade. Worteltjes en doperwten erbij, een slavink voor de vleeseters en patat wat over was van zaterdag. O ja, en ook nog een schaal met komkommerschijfjes. Misschien een beetje een zomers menu op deze dag, die toch al een beetje winters aanvoelde (vanmorgen vroeg dan toch!). Maar het smaakte voortreffelijk.

Net als het snoeperijtje wat ik naast me heb had staan: banaan en kaki. Wat een rijkdom!