Willem en ik waren vanavond door Dirk en Miriam uitgenodigd voor een etentje. We zijn net thuis gekomen. Het was zo´n ontspannen avondje, dat we nu steeds het idee hebben, dat het vrijdag is :-). Maar nee. Het is donderdag. En morgen mogen we gewoon nog een dag buffelen, bij leven en welzijn.
Posts tonen met het label stad. Alle posts tonen
Posts tonen met het label stad. Alle posts tonen
donderdag 13 juli 2023
vrijdag 24 juni 2022
Er even tussenuit
Willem en ik zijn er heerlijk even tussenuit. Dat was een onverwachts, maar heel welkom kado van een oude vriend. Na alle narigheid met m´n rug, én Willem die corona kreeg, én ik, die daarna ook flink ziek was van corona, én de rugpijn die nog steeds hinderlijk aanwezig is, zitten wij nu bij te komen in een vakantiehuisje in Ouddorp. Het zijn maar twee dagen, maar het voelt als een week :-).
woensdag 5 augustus 2020
Echt vakantie (5), veel thuis en een beetje uit
Gisteren en vandaag zijn het vooral thuis-dagen geweest. Maar ook wel met een béétje ´uit´.
Gisteren wilde ik echt graag een beetje de bezem door de tent zwaaien en wassen. Omdat we maandag weggeweest waren, lag er nog rommel van het weekend en bij de wasberg verbleekte de Mont Blanc. Ouderwets aan het huishouden dus!
Naast de gewone huishoudklussen moesten ook de laatste paar kilo´s aardbeien worden ontsapt om er siroop van te maken. En de 30 liter kersensiroop, die in 3 emmers klaarstond, wilde ik in 30 literflessen gieten. Heerlijk om zo in één keer een jaarvoorraad limonadesiroop in de kelder te hebben staan!
Willem werkte verder aan de kelder en maakte nog weer twee planken. Al die flessen siroop moeten tenslotte wel een plekje krijgen.
De dag was om, voordat we er erg in hadden.
Voor de avond hadden we nog een klein (familie)-uitje op het programma staan. We hebben schoonmama opgehaald en zijn met haar koffie gaan drinken bij Willem z´n jongste broer en vriendin in Rotterdam. Schoonmama was daar nog niet geweest. Dat is ook niet zo vreemd, want het heeft nog wel wat voeten in aarde, voordat je er bent. Marinus woont op 11 hoog in een oud flatgebouw, waar de liften tussen de verdiepingen in stoppen. Met een rollator is dat bepaald niet heel handig, als je eerst een trap op moet, dan in de lift naar 11-12 en daar weer een trap áf om bij de voordeur te komen. Bovendien is Marinus nog hard aan het klussen en was zijn appartement enige tijd ook bepaald niet rollator-proof. Nu was het echter goed te doen. De verbouwing vordert gestaag.
We genoten van het uitzicht over de stad vanaf het balkon en bewonderden de zonsondergang. Het was een gezellig avondje en op de terugweg stopte Willem nog even bij een McDrive voor een ijshoorntje. Mmm.
Vandaag was er ook nog veel te doen in huis. Ik zat vanmorgen om 6 uur al een kist appels te schillen. Die stond enigszins vergeten in de kelder en moest nodig op. Prima voor de appelmoes! Er was ook een restant sinaasappels, die nodig op moesten. Die heeft Willem vanmiddag staan persen. Nu staat er geen oude voorraad meer.
De wasmachine snorde weer uitbundig. Ik had zaterdag alleen maar strandwas van vrijdag gedraaid, zondag niet gewassen, maandag niet gewassen. Ik heb dus wat in te halen. Niet erg, want het is heerlijk weer. De was wappert steeds in no time droog.
Terwijl Willem voor mij naar de molen reed om de wekelijkse bestelling voor de webshop op te halen, maakte ik een extra lange ronde met Ciara. Op warme dagen is het fijn om ´s morgens vast een lange ronde te doen, zodat ze op het heetst van de dag fijn binnen kan blijven, waar het koel is. Het is geen straf om een lange wandeling te maken, op zo´n schone morgen.
De rest van de ochtend was ik druk met bestellingen klaarmaken. Met de lunch was ik er nog (lang) niet klaar mee. Willem had zin om er na het eten een poosje op uit te gaan. Ik stelde voor, dat hij fijn samen met Henk zou gaan. Dan kon ik op mijn gemakje m´n werk afmaken en ik zou eens fatsoenlijk koken.
Zo gezegd, zo gedaan.
Willem had al een leuk plannetje. Hij had gisteren bij Marinus gezien, dat je in het Centrum met behulp van een app een klein elektrisch autootje kunt gebruiken en hij had al tegen Henk gezegd, dat ze daar een keer in zouden gaan rijden. Die keer was nu.
Met de app keken ze waar het dichtstbijzijnde vehikel geparkeerd stond en met diezelfde app konden ze het ding ontgrendelen. Vervolgens toerden ze lekker door de stad. Grappig.
Die twee hadden het prima naar de zin :-).
Ik maakte intussen m´n werk af en bracht de pakketten naar de post.
Voor het avondeten had ik een lekker stoofpotje met courgette en tomaat in gedachten. Met aardappelballetjes uit de oven en voor de vleeseters nog een kipdrumstick erbij. Het was een feestje: het klaarmaken en het opsmikkelen :-).
Na het eten ben ik even languit in bad gegaan, terwijl Henk en Willem hun baantje trokken in de Graaf.
Daarna genoten we van de zomeravond. Eerst koffie, later een wijntje, gezellig met m´n vriendin. Beetje kletsen, beetje breien. Oh ja, écht vakantie!
woensdag 29 juli 2020
Echt vakantie (2), rondje Nederland
In de stilte van de morgen beluisterde ik een preek, deed een strijk en maakte de webbestellingen klaar. Die vroege morgenuurtjes zijn me goud waard. Maar evengoed vond ik het een vakantie-kadootje om om 8 uur nog even 20 minuutjes naast Willem te schuiven, die heerlijk lag uit te slapen. Maar toen vond ik het ook wel weer welletjes. We hadden namelijk voor vandaag een rondje Nederland op het programma staan: een pakje wegbrengen in Utrecht, een bestelling ophalen in Veenendaal en tenslotte nog een pakje wegbrengen in Putten. Het waren dus eigenlijk webshop-activiteiten, maar ze lieten zich prima inpassen in een vakantiedag.
We ontbeten met heerlijke boerenyoghurt met muesli en honing.
En daarna liep ik een flinke ronde met Ciara. Om ontspannen weg te kunnen, moest er nog een klein riedeltje huishoudelijke klusjes worden gedaan. Maaike was zo lief om voor mij de bestelling bij de molen te gaan halen. En Maria beloofde gul, dat zij het warme eten wel klaar zou maken. We zouden dan tot een uur of zes weg kunnen blijven. Mooi geregeld!
Henk ging met ons mee. Gezellig, dat hij het nog zo leuk vindt, om met ons op stap te gaan! Om een uur of 11 reden we dan toch eindelijk weg. We brachten de pakketten naar de post en draaiden de rijksweg op. Eerst maar naar Utrecht. Daar zat een klant met smart op zijn bestelling te wachten, die helaas bij postnl is zoekgeraakt. Meestal komt zo´n pakje wel weer boven water, maar daar kon de klant niet op wachten. Geen probleem. We brengen een nieuw pakket en vertrouwen erop, dat het zoekgeraakte pakket wel weer een keer bij ons belandt.
Zonder oponthoud kwamen we bij het juiste adres aan en leverden het pakket af. Wat nu? Zullen we even een stukje door Utrecht boemelen? Nee, eerst nòg maar iets van ons lijstje afwerken: een bestelling ophalen in Veenendaal bij De Werkbij. Daar kopen we allerlei bijenproducten in voor de webshop. Eigenlijk zou de bestelling afgelopen maandag gebracht worden. Maar er was iets tussengekomen. Ook weer: geen probleem! We hebben nu toch de tijd aan onszelf en we vonden het wel leuk, om de bestelling op te gaan halen.
Bij De Werkbij stond onze bestelling al klaar en in principe konden we dus in drie minuten tijd weer in de auto zitten. Maar we boften. We kregen zomaar een rondleiding aangeboden! Echt heel leuk!! Geweldig leuk om te zien hoe alles verpakt en verzendklaar gemaakt wordt. Hoe alles opgeslagen wordt en hoe de mensen werken. Alles in het teken van omzien naar de (anders begaafde) medemens en in het teken van brede educatie over bijen. Het was erg inspirerend allemaal.
Intussen gingen onze magen wel een beetje knorren. Het was al 13.00 uur geweest. Net als gisteren wilden we onze lunch bij een Aldi of Lidl aanschaffen. De salade en broodjes waren erg goed bevallen. Het is betaalbare luxe, zeker als je salades met een 30% kortingssticker koopt, zoals we deden. Hoeft dat goede voedsel alvast niet meer weggegooid te worden. Het mes snijdt aan twee kanten.
Willem zocht op, waar de dichtstbijzijnde Aldi was. In de Scheepjeshof. Ok. Gaan we daar naartoe. We waren daar nog nooit geweest. Het is een overdekt winkelcentrum middenin een winkelgebied. We parkeerden de auto in de parkeergarage en Henk en ik shopten onze lunch bijeen, terwijl Willem in een boekwinkel rondsnuffelde. Hij was daar nog lang niet uitgekeken, toen wij allang onze boodschappen hadden. We brachten dus de spullen naar de auto en zochten Willem in de winkel op. Als vanzelf boemelden we nog even verder. Eerst in het winkelcentrum, maar daarna liepen we de winkelstraat in. Altijd leuk om in een onbekende stad wat rond te banjeren.
We kwamen langs een telefoonhoesjeswinkel en Henk had een hoesje nodig. Hup, naar binnen dan. We werden heel vriendelijk geholpen en even later liep Henk helemaal blij Fone Zone uit, met een prachtig hoesje voor maar 5 euro om z´n mobiel.
Ongemerkt waren we best al een stuk bij de parkeergarage vandaan gelopen en we zetten er de sokken een beetje in. Vanwege die knorrende magen :-). En Henk en ik wisten bovendien wat voor lekkere dingen er in de auto lagen te wachten ;-).
We tikten onze volgende bestemming in: Putten en gingen op weg. Bij de eerste parkeerplaats die we zagen, hielden we een stop. Lunchpauze! Gezellig hoor, zo met z´n drietjes.
Helemaal voldaan reisden we verder naar onze laatste bestemming. In Putten brachten we ook een pakketje bij een klant. Een service-gevalletje. De klant was niet thuis, dus zetten we het op de stoep bij de deur.
Alles was afgevinkt. Wat nu? Ik wilde nog wel even naar een Kringloopwinkel, maar een wandeling in het bos vond ik ook leuk. Wat wilden de mannen? Ze kozen voor een Kringloop. Helaas was de eerste kringloopwinkel dicht. En de tweede, die Willem op internet vond, bestond niet meer. Nou, dan niet, hoor. Het was tenslotte geen verplichting.
We besloten zo langzamerhand de terugreis maar eens aan te vangen en dan ergens onderweg nog een ijsje te eten. Dat ´ergens´ werd Amersfoort. Want Willem vond het niet leuk, om bij een tankstation een ijsje te kopen. Dat is zo anoniem.
Amersfoort bleek zomaar een mooi staartje aan ons rondje Nederland te zijn. We scharrelden door wat winkelstraten. Henk wilde even bij een spelletjeswinkel naar binnen. En ik werd enthousiast, toen ik langs een handwerkwinkeltje liep. Leuk! Even naar binnen, hoor! Ik kocht een bol sokkenwol, zodat ik zomaar iets kleins op de pennen heb staan voor de autoritten van de komende tijd.
We vonden een ijssalon met een enorm assortiment aan smaken. Of je buiten alvast je keuze wilde maken. Prima hoor. Ik koos mango (mijn lievelingsijs) en kokos. Oh, oh, zooooo lekker.
We slenterden terug naar de auto en ineens zagen we een Russisch winkeltje.
Willem z´n broer heeft een Russische vriendin en die is momenteel in Holland. Dus belden we, of ze misschien iets heel erg miste, dan konden we dat voor haar meenemen. Nee, niet echt. Maar we moesten toch beslist *onuitsprekelijk woord* kopen en dat eens zelf uitproberen. Hardop sprak ik haar na en een Russische klant, die daar ook aan het winkelen was, wist precies wat het was en wees me het aan: geroosterde boekweit. Gelukkig staat er ook in het Duits op, hoe ik het klaar moet maken. Ha, ha. Ik kocht die boekweit, nam een zak maïsgriesmeel mee en ook nog twee soorten limonade. Daar kan ik Julia vast blij mee maken, als ze komt. Die grote fles bruin spul lijkt net cola, maar het is limonade met honingsmaak. Ben benieuwd!
Even na zessen arriveerden we weer in Bles. Zeker met dat Russische staartje, leek het alsof we een wereldreis hadden gemaakt. Ha, ha.
Maria stond samen met Jan-Hendrik in de keuken en legde de laatste hand aan de maaltijd. Ze hadden een lekker curry gekookt. Wat een verwennerij, als je zo aan kunt schuiven!
Om al die calorietjes van al dat lekkers weer een beetje te compenseren, zijn Willem en Henk na het eten in de Graaf gesprongen en naar de brug gezwommen. En ook weer terug natuurlijk. Wow. Sportief hoor. Ik doe het ze niet na.
Natuurlijk kon ik het niet nalaten om vanavond vast een sok op de pennen te zetten. En zo had ik na deze fijne dag ook nog eens een echt vakantie-avondje.
We ontbeten met heerlijke boerenyoghurt met muesli en honing.
 |
| Mucky lag lekker naast me op de bank bij het ontbijt |
Henk ging met ons mee. Gezellig, dat hij het nog zo leuk vindt, om met ons op stap te gaan! Om een uur of 11 reden we dan toch eindelijk weg. We brachten de pakketten naar de post en draaiden de rijksweg op. Eerst maar naar Utrecht. Daar zat een klant met smart op zijn bestelling te wachten, die helaas bij postnl is zoekgeraakt. Meestal komt zo´n pakje wel weer boven water, maar daar kon de klant niet op wachten. Geen probleem. We brengen een nieuw pakket en vertrouwen erop, dat het zoekgeraakte pakket wel weer een keer bij ons belandt.
Zonder oponthoud kwamen we bij het juiste adres aan en leverden het pakket af. Wat nu? Zullen we even een stukje door Utrecht boemelen? Nee, eerst nòg maar iets van ons lijstje afwerken: een bestelling ophalen in Veenendaal bij De Werkbij. Daar kopen we allerlei bijenproducten in voor de webshop. Eigenlijk zou de bestelling afgelopen maandag gebracht worden. Maar er was iets tussengekomen. Ook weer: geen probleem! We hebben nu toch de tijd aan onszelf en we vonden het wel leuk, om de bestelling op te gaan halen.
Bij De Werkbij stond onze bestelling al klaar en in principe konden we dus in drie minuten tijd weer in de auto zitten. Maar we boften. We kregen zomaar een rondleiding aangeboden! Echt heel leuk!! Geweldig leuk om te zien hoe alles verpakt en verzendklaar gemaakt wordt. Hoe alles opgeslagen wordt en hoe de mensen werken. Alles in het teken van omzien naar de (anders begaafde) medemens en in het teken van brede educatie over bijen. Het was erg inspirerend allemaal.
Intussen gingen onze magen wel een beetje knorren. Het was al 13.00 uur geweest. Net als gisteren wilden we onze lunch bij een Aldi of Lidl aanschaffen. De salade en broodjes waren erg goed bevallen. Het is betaalbare luxe, zeker als je salades met een 30% kortingssticker koopt, zoals we deden. Hoeft dat goede voedsel alvast niet meer weggegooid te worden. Het mes snijdt aan twee kanten.
Willem zocht op, waar de dichtstbijzijnde Aldi was. In de Scheepjeshof. Ok. Gaan we daar naartoe. We waren daar nog nooit geweest. Het is een overdekt winkelcentrum middenin een winkelgebied. We parkeerden de auto in de parkeergarage en Henk en ik shopten onze lunch bijeen, terwijl Willem in een boekwinkel rondsnuffelde. Hij was daar nog lang niet uitgekeken, toen wij allang onze boodschappen hadden. We brachten dus de spullen naar de auto en zochten Willem in de winkel op. Als vanzelf boemelden we nog even verder. Eerst in het winkelcentrum, maar daarna liepen we de winkelstraat in. Altijd leuk om in een onbekende stad wat rond te banjeren.
We kwamen langs een telefoonhoesjeswinkel en Henk had een hoesje nodig. Hup, naar binnen dan. We werden heel vriendelijk geholpen en even later liep Henk helemaal blij Fone Zone uit, met een prachtig hoesje voor maar 5 euro om z´n mobiel.
Ongemerkt waren we best al een stuk bij de parkeergarage vandaan gelopen en we zetten er de sokken een beetje in. Vanwege die knorrende magen :-). En Henk en ik wisten bovendien wat voor lekkere dingen er in de auto lagen te wachten ;-).
We tikten onze volgende bestemming in: Putten en gingen op weg. Bij de eerste parkeerplaats die we zagen, hielden we een stop. Lunchpauze! Gezellig hoor, zo met z´n drietjes.
Helemaal voldaan reisden we verder naar onze laatste bestemming. In Putten brachten we ook een pakketje bij een klant. Een service-gevalletje. De klant was niet thuis, dus zetten we het op de stoep bij de deur.
Alles was afgevinkt. Wat nu? Ik wilde nog wel even naar een Kringloopwinkel, maar een wandeling in het bos vond ik ook leuk. Wat wilden de mannen? Ze kozen voor een Kringloop. Helaas was de eerste kringloopwinkel dicht. En de tweede, die Willem op internet vond, bestond niet meer. Nou, dan niet, hoor. Het was tenslotte geen verplichting.
We besloten zo langzamerhand de terugreis maar eens aan te vangen en dan ergens onderweg nog een ijsje te eten. Dat ´ergens´ werd Amersfoort. Want Willem vond het niet leuk, om bij een tankstation een ijsje te kopen. Dat is zo anoniem.
Amersfoort bleek zomaar een mooi staartje aan ons rondje Nederland te zijn. We scharrelden door wat winkelstraten. Henk wilde even bij een spelletjeswinkel naar binnen. En ik werd enthousiast, toen ik langs een handwerkwinkeltje liep. Leuk! Even naar binnen, hoor! Ik kocht een bol sokkenwol, zodat ik zomaar iets kleins op de pennen heb staan voor de autoritten van de komende tijd.
We vonden een ijssalon met een enorm assortiment aan smaken. Of je buiten alvast je keuze wilde maken. Prima hoor. Ik koos mango (mijn lievelingsijs) en kokos. Oh, oh, zooooo lekker.
We slenterden terug naar de auto en ineens zagen we een Russisch winkeltje.
Willem z´n broer heeft een Russische vriendin en die is momenteel in Holland. Dus belden we, of ze misschien iets heel erg miste, dan konden we dat voor haar meenemen. Nee, niet echt. Maar we moesten toch beslist *onuitsprekelijk woord* kopen en dat eens zelf uitproberen. Hardop sprak ik haar na en een Russische klant, die daar ook aan het winkelen was, wist precies wat het was en wees me het aan: geroosterde boekweit. Gelukkig staat er ook in het Duits op, hoe ik het klaar moet maken. Ha, ha. Ik kocht die boekweit, nam een zak maïsgriesmeel mee en ook nog twee soorten limonade. Daar kan ik Julia vast blij mee maken, als ze komt. Die grote fles bruin spul lijkt net cola, maar het is limonade met honingsmaak. Ben benieuwd!
Even na zessen arriveerden we weer in Bles. Zeker met dat Russische staartje, leek het alsof we een wereldreis hadden gemaakt. Ha, ha.
Maria stond samen met Jan-Hendrik in de keuken en legde de laatste hand aan de maaltijd. Ze hadden een lekker curry gekookt. Wat een verwennerij, als je zo aan kunt schuiven!
Om al die calorietjes van al dat lekkers weer een beetje te compenseren, zijn Willem en Henk na het eten in de Graaf gesprongen en naar de brug gezwommen. En ook weer terug natuurlijk. Wow. Sportief hoor. Ik doe het ze niet na.
Natuurlijk kon ik het niet nalaten om vanavond vast een sok op de pennen te zetten. En zo had ik na deze fijne dag ook nog eens een echt vakantie-avondje.
maandag 25 mei 2020
Eventjes dan
Eventjes dan. Nog een kort logje, terwijl m´n broden in de oven staan. Het is stiekem later geworden, dan ik dacht. Dat kwam, omdat ik nog een zwermpje bijen moest scheppen en daarmee wilde wachten tot schemerdonker. Toen het eindelijk zover was en ik mijn imkerpak wilde aandoen, zat de deur van onze slaapkamer op slot. Iets van een veer, die uit een klink gesprongen was, ofzo. Hans schroefde het één en ander los en met behulp van een grote schroevendraaier kon eindelijk de deur open en kon ik mijn pak aandoen.
Vervolgens was het scheppen van de zwerm ook nog wel even een klus, want hij hing er hoog in een boom. Ik had van een collega-imker een schepzak op steel geleend. Maar ook daarmee kon ik niet goed onder de zwerm komen. Hans heeft toen met een lange hark de tak waar de zwerm aanhing naar beneden gebogen en ik heb de top, met de zwerm er in, afgebroken. Het afschudden van de zwerm ging ook al niet in één keer. Lang verhaal kort: het duurde langer dan verwacht.
Intussen was Leendert hier gearriveerd om bij een klusje te kijken. Ik had namelijk gevraagd, of hij binnenkort een vloer kon leggen. Op de overloop boven ligt een niet heel mooi zeil en op de kamer van Koos ligt helemaal niets. Nu hadden we de houten vloer bewaard, die de vorige bewoner in de woonkamer had liggen. Die wil ik graag op de overloop en op Koos z´n kamer hebben. Dan is die vloer mooi hergebruikt en zitten we er weer een beetje netter bij.
Eerder vanavond waren er ook al twee kitters geweest, om kitwerk op te nemen. De douche boven lekt namelijk en dat is niet leuk. Ons nieuw gestucte en gesausde plafond in de woonkamer heeft nu al vochtplekken. Het kitwerk blijkt aan vervanging toe. En verder was in de nieuwe badkamer beneden en in het nieuwe toilet nog niet gekit. De mannen bleken ook wel te kunnen voegen en tegelen, ook al is dat niet hun eigenlijke vak. Dat kwam mooi uit. Het tegelvloertje onder de kachel moet nog gevoegd en achter de kookplaat moet nog iets van een vierkante meter tegeltjes komen. Allemaal kleine dingen, die bij elkaar nu juist de puntjes op de ´i´ zijn. Dan is in elk geval het vakantiegeld weer goed besteed. We hebben verder toch geen plannen om op vakantie te gaan.
Het zijn hier verder echte zomerdagen: lange dagen en altijd goed gevuld. Het is maar goed, dat ik in de zomer altijd extra veel energie heb. Hoewel ik nog steeds meer wíl dan kán, omdat ik mijn bekken moet ontzien en de aderontsteking in mijn been ook nog niet genezen is.
Ik ben elke week wel 1 of 2 keer met de bijen bezig. Typisch zomerwerk.
Nou ja, eigenlijk is dat geen werk, maar hobby natuurlijk :-).
Net als m´n haakwerk, wat ik nu wat vaker ter hand neem, omdat m´n deken bíjna klaar is.
De kinderen hebben steeds mini-vakanties rondom alle feestdagen en ook Willem had vrijdag een verplichte vrije dag, na Hemelvaartsdag. We hebben die dag wel onze bezigheden gehad, maar we stonden tegelijkertijd ook wel in een mini-vakantie-modus. Daarom maakte ik vrijdag een echt vakantie-ontbijtje met appel-kaneel-rozijnen muffins en koffie.
En zaterdag zijn Willem en ik er fijn even samen tussenuit geweest. Eerst naar Willem z´n jongste broer, die op 11 hoog in Rotterdam woont. Hij woont er nog niet zo lang en wij waren nog niet bij hem geweest. We genoten van koffie op het balkon met een waanzinnig uitzicht.
We combineerden het nuttige met het aangename. We ruilden namelijk meteen even van auto. Marinus had een grote auto nodig, om grote spullen naar Ikea terug te brengen. Daarvoor leende hij Willem z´n auto. Intussen reden wij met zíjn auto terug naar huis, waar Henk hem van binnen en van buiten zou schoonmaken.
We waren nog maar net onderweg, of Willem zei: ¨Zullen we even over de markt gaan?¨ Ja! Dát is lang geleden! We reden naar de parkeergarage onder de markthal en liepen naar de markt. Wat een rare gewaarwording, zo´n stad in corona-tijd. In de Markthal waren veel winkels gesloten. De markt was klein en totaal niet druk. We zagen twee soorten mensen: mensen, die nergens op (leken te) letten en mensen die angstvallig om zich heen keken, of er niemand te dichtbij kwam. Het viel me op, dat er op de markt gewoon nog veel contant geld omging. Terwijl dat in de winkels toch erg ontmoedigd wordt. Verder was er ook geen frietkraam en werd er geen vis gebakken enzo. Echt heel raar, hoor, zo´n vertrouwde markt, die zó anders is!
We slenterden nog even een klein stukje de stad in. Ook daar zagen we nadrukkelijk die twee soorten mensen. Maar ook twee soorten winkels. We zagen bijvoorbeeld een schoenenzaak van een grote keten, waar het rolluik pui-breed open stond en waar je zó naar binnen kon wandelen. Bij een andere schoenenzaak stond een mevrouw met handschoenen aan en mondmasker voor de rij met wachtenden in bedwang te houden. Steeds mochten er maar een paar mensen naar binnen. Verderop in de straat draaide het draaiorgel, alsof alles ´gewoon´ was.
Het was al met al een heel aparte ervaring en toen we thuis kwamen leek het net alsof we een paar dagen weggeweest waren, in plaats van een paar uur.
Henk stond ons al op de wachten. Hij had zin in de klus! De auto wassen! En hij heeft het echt knap gedaan :-).
We genieten van elk zonnestraaltje,
van ons thuis en van elkaar.
#Bespaartip 6: soms kun je voordelig terecht, rechtstreeks bij tuinder of boer. Regelmatig circuleren er berichten op FB, MP of langs andere kanalen, van boeren en tuinders, die hun producten niet kunnen slijten. Het is natuurlijk om te huilen, dat die mensen vaak ver onder de kostprijs hun kostelijke waren van de hand moeten doen. Het laatste jaar zie je, dat ze uit wanhoop maar direct aan eindgebruikers verkopen. Soms moet je dan wel zelf de appels komen plukken of de aardappels rooien. Hoewel de aanleiding dus eigenlijk andermans leed is, is het natuurlijk niet verboden om van zulke buitenkansjes gebruik te maken. Vandaag deel ik zo´n buitenkansje. In Dinteloord kun je a.s. zaterdag 25 kilo aardappels gratis ophalen, vanwege een enorm overschot:
https://kijkopsteenbergen.nl/dinteloordse-boer-deelt-gratis-aardappelen-uit/?fbclid=IwAR3F0UZGceamRF_ADVX7luZyBl0KVHgBs64DwolbdvjkA6b0T6PK0VC6BM8
Vervolgens was het scheppen van de zwerm ook nog wel even een klus, want hij hing er hoog in een boom. Ik had van een collega-imker een schepzak op steel geleend. Maar ook daarmee kon ik niet goed onder de zwerm komen. Hans heeft toen met een lange hark de tak waar de zwerm aanhing naar beneden gebogen en ik heb de top, met de zwerm er in, afgebroken. Het afschudden van de zwerm ging ook al niet in één keer. Lang verhaal kort: het duurde langer dan verwacht.
Intussen was Leendert hier gearriveerd om bij een klusje te kijken. Ik had namelijk gevraagd, of hij binnenkort een vloer kon leggen. Op de overloop boven ligt een niet heel mooi zeil en op de kamer van Koos ligt helemaal niets. Nu hadden we de houten vloer bewaard, die de vorige bewoner in de woonkamer had liggen. Die wil ik graag op de overloop en op Koos z´n kamer hebben. Dan is die vloer mooi hergebruikt en zitten we er weer een beetje netter bij.
Eerder vanavond waren er ook al twee kitters geweest, om kitwerk op te nemen. De douche boven lekt namelijk en dat is niet leuk. Ons nieuw gestucte en gesausde plafond in de woonkamer heeft nu al vochtplekken. Het kitwerk blijkt aan vervanging toe. En verder was in de nieuwe badkamer beneden en in het nieuwe toilet nog niet gekit. De mannen bleken ook wel te kunnen voegen en tegelen, ook al is dat niet hun eigenlijke vak. Dat kwam mooi uit. Het tegelvloertje onder de kachel moet nog gevoegd en achter de kookplaat moet nog iets van een vierkante meter tegeltjes komen. Allemaal kleine dingen, die bij elkaar nu juist de puntjes op de ´i´ zijn. Dan is in elk geval het vakantiegeld weer goed besteed. We hebben verder toch geen plannen om op vakantie te gaan.
Het zijn hier verder echte zomerdagen: lange dagen en altijd goed gevuld. Het is maar goed, dat ik in de zomer altijd extra veel energie heb. Hoewel ik nog steeds meer wíl dan kán, omdat ik mijn bekken moet ontzien en de aderontsteking in mijn been ook nog niet genezen is.
Ik ben elke week wel 1 of 2 keer met de bijen bezig. Typisch zomerwerk.
Nou ja, eigenlijk is dat geen werk, maar hobby natuurlijk :-).
Net als m´n haakwerk, wat ik nu wat vaker ter hand neem, omdat m´n deken bíjna klaar is.
De kinderen hebben steeds mini-vakanties rondom alle feestdagen en ook Willem had vrijdag een verplichte vrije dag, na Hemelvaartsdag. We hebben die dag wel onze bezigheden gehad, maar we stonden tegelijkertijd ook wel in een mini-vakantie-modus. Daarom maakte ik vrijdag een echt vakantie-ontbijtje met appel-kaneel-rozijnen muffins en koffie.
En zaterdag zijn Willem en ik er fijn even samen tussenuit geweest. Eerst naar Willem z´n jongste broer, die op 11 hoog in Rotterdam woont. Hij woont er nog niet zo lang en wij waren nog niet bij hem geweest. We genoten van koffie op het balkon met een waanzinnig uitzicht.
We combineerden het nuttige met het aangename. We ruilden namelijk meteen even van auto. Marinus had een grote auto nodig, om grote spullen naar Ikea terug te brengen. Daarvoor leende hij Willem z´n auto. Intussen reden wij met zíjn auto terug naar huis, waar Henk hem van binnen en van buiten zou schoonmaken.
We waren nog maar net onderweg, of Willem zei: ¨Zullen we even over de markt gaan?¨ Ja! Dát is lang geleden! We reden naar de parkeergarage onder de markthal en liepen naar de markt. Wat een rare gewaarwording, zo´n stad in corona-tijd. In de Markthal waren veel winkels gesloten. De markt was klein en totaal niet druk. We zagen twee soorten mensen: mensen, die nergens op (leken te) letten en mensen die angstvallig om zich heen keken, of er niemand te dichtbij kwam. Het viel me op, dat er op de markt gewoon nog veel contant geld omging. Terwijl dat in de winkels toch erg ontmoedigd wordt. Verder was er ook geen frietkraam en werd er geen vis gebakken enzo. Echt heel raar, hoor, zo´n vertrouwde markt, die zó anders is!
We slenterden nog even een klein stukje de stad in. Ook daar zagen we nadrukkelijk die twee soorten mensen. Maar ook twee soorten winkels. We zagen bijvoorbeeld een schoenenzaak van een grote keten, waar het rolluik pui-breed open stond en waar je zó naar binnen kon wandelen. Bij een andere schoenenzaak stond een mevrouw met handschoenen aan en mondmasker voor de rij met wachtenden in bedwang te houden. Steeds mochten er maar een paar mensen naar binnen. Verderop in de straat draaide het draaiorgel, alsof alles ´gewoon´ was.
Het was al met al een heel aparte ervaring en toen we thuis kwamen leek het net alsof we een paar dagen weggeweest waren, in plaats van een paar uur.
Henk stond ons al op de wachten. Hij had zin in de klus! De auto wassen! En hij heeft het echt knap gedaan :-).
We genieten van elk zonnestraaltje,
#Bespaartip 6: soms kun je voordelig terecht, rechtstreeks bij tuinder of boer. Regelmatig circuleren er berichten op FB, MP of langs andere kanalen, van boeren en tuinders, die hun producten niet kunnen slijten. Het is natuurlijk om te huilen, dat die mensen vaak ver onder de kostprijs hun kostelijke waren van de hand moeten doen. Het laatste jaar zie je, dat ze uit wanhoop maar direct aan eindgebruikers verkopen. Soms moet je dan wel zelf de appels komen plukken of de aardappels rooien. Hoewel de aanleiding dus eigenlijk andermans leed is, is het natuurlijk niet verboden om van zulke buitenkansjes gebruik te maken. Vandaag deel ik zo´n buitenkansje. In Dinteloord kun je a.s. zaterdag 25 kilo aardappels gratis ophalen, vanwege een enorm overschot:
https://kijkopsteenbergen.nl/dinteloordse-boer-deelt-gratis-aardappelen-uit/?fbclid=IwAR3F0UZGceamRF_ADVX7luZyBl0KVHgBs64DwolbdvjkA6b0T6PK0VC6BM8
dinsdag 2 juli 2019
Spic en span
Oh, wat glom en blonk ons huis vrijdagmiddag om half 2!! Echt geweldig. Wat hebben we kei- en keihard gewerkt om alles tiptop te krijgen! Iedereen heeft z´n steentje bij gedragen. De mannen vooral buitenom. Maaike en Maria hebben in huis geholpen. En vrijdagochtend is ook mijn zus Maaike nog komen helpen. Die heeft het hele huis van boven naar beneden goed gestofzuigd. Leendert had z´n caddy in de straat geparkeerd. Daar hebben we op het laatst alles in gedaan, wat volgens het boekje van de makelaar weg moest: wasmanden, vuilnisbak, persoonlijke dingen als foto´s, een teveel aan kamerplanten enzovoorts. Ziezo.
Er kwamen twee makelaars (van één kantoor), die onafhankelijk van elkaar de taxatie deden. De uiteindelijke vraagprijs kwam daar tussenin te liggen. Eerst liepen ze samen het hele huis door en keken heel gericht naar bijvoorbeeld de kozijnen en de ramen (dubbel glas). Ze maakten notities. We begonnen boven, op de tweede verdieping. Daar stuitten ze meteen op een specialiteit: mijn bijenkasten op het dakterras :-). Tja, dat kom je niet overal tegen. We liepen kamer voor kamer naar beneden en tenslotte maakten we een ommetje om het huis. Nadat de makelaars de prijs bepaald hadden, legden ze Willem en mij uit, hoe die bepaling tot stand gekomen was. Ook legden ze de verdere verkoopstrategie uit.
Intussen waren de fotografen (twee meneren) gearriveerd. Met een stalen gezicht vroeg de makelaar, of ze vooral het dakterras vanuit alle hoeken wilden fotograferen. Liefst ook eentje vanuit ligstand. Je zag de fotografen bij elk woord argwanender worden. Wát wás er met dat dakterras??? Aarzelend pakten ze hun apparatuur en trokken naar boven. Maria liep met ze mee. Big suprise: 120.000 bijen :-)). Ha, ha.
Afijn. De hele middag ging er wel mee heen. Pas om half 5 was iedereen vertrokken. Hè, hè!! Maar tijd om in te kakken hadden we niet!! Willem en ik hadden namelijk om kwart over 5 een afspraak op het kantoor van een makelaar in Oud-Alblas om de koopovereenkomst van ons nieuwe huis te ondertekenen. En dat was nog niet alles: Er hadden zich intussen geïnteresseerden voor ons huis gemeld. En nu toch alles helemaal spic en span was, had ik met de makelaar afgesproken, dat we deze mensen zelf, ´s avonds, een bezichtiging zouden geven. Die bezichtiging stond gepland om 19.00 uur.
Voortvarend besloot ik, dat we voor deze gelegenheid buiten de deur zouden eten. We konden onmogelijk in zo korte tijd eten koken, eten en dan ook alles weer helemaal spic en span trekken. Terwijl Willem en ik naar het makelaarskantoor reden, reed iedereen die thuis was vast naar Bleskensgraaf naar snackbar Het Vogelhuisje. Grote verrassing voor iedereen natuurlijk, want zoiets doen we nooit. Het was zowaar een heel feestelijk gebeuren. We aten daar heerlijk op het terrasje in de avondzon en reden daarna terug naar ons keurige huis :-). Allemaal precies volgens plan.
Ik gaf de geïnteresseerde mensen een rondleiding. Grappig om je eigen huis te ´verkopen´ :-). Ik vond het echt leuk om te doen.
Daarna was het dan vrijdagavond. Tijd voor koffie met wat lekkers. En eindelijk heerlijk ontspannen. Ik stond tot dat moment stijf van de adrenaline :-). Ik bedacht om zaterdag maar eens een keer uit te slapen ....
Dat werd uitslapen tot 6 uur. Toen was ik echt klaarwakker. Wat zou ik eens gaan doen? Alles was keurig. Alleen was er inmiddels wel weer een puist was. Dus vooruit: de wasmachine aan! Daarna ging ik in mijn schone keuken lekker een appeltaart bakken. Schoonmama en zwager Marinus zouden ´s morgens op de koffie komen. Dan is een appeltaart nooit weg.
Na het koffieuurtje zijn we gaan shoppen voor de bruiloft. Er was koopjesmarkt in het dorp en in de uitverkoopkraam van de schoenenwinkel sloegen we onze slag: schoenen voor Jan, schoenen voor Willem, schoenen voor mij. Top!
Daarna trokken we met z´n vieren naar de stad: Koos, Henk, Willem en ik. We kochten een pak voor Koos en een pak voor Henk. Hè, wat was dat heerlijk afvinken!!
´s Avonds vierde Dirk z´n verjaardag met een bbq. Het was een heerlijke zomeravond na een warme dag.
We waren met het hele gezin compleet. Met aanhang, met kleinkinderen, iedereen! Dat gebeurt niet zo heel vaak. Echt gezellig!
En zo kwamen we na een wel heel drukke week helemaal op rust!
Er kwamen twee makelaars (van één kantoor), die onafhankelijk van elkaar de taxatie deden. De uiteindelijke vraagprijs kwam daar tussenin te liggen. Eerst liepen ze samen het hele huis door en keken heel gericht naar bijvoorbeeld de kozijnen en de ramen (dubbel glas). Ze maakten notities. We begonnen boven, op de tweede verdieping. Daar stuitten ze meteen op een specialiteit: mijn bijenkasten op het dakterras :-). Tja, dat kom je niet overal tegen. We liepen kamer voor kamer naar beneden en tenslotte maakten we een ommetje om het huis. Nadat de makelaars de prijs bepaald hadden, legden ze Willem en mij uit, hoe die bepaling tot stand gekomen was. Ook legden ze de verdere verkoopstrategie uit.
Intussen waren de fotografen (twee meneren) gearriveerd. Met een stalen gezicht vroeg de makelaar, of ze vooral het dakterras vanuit alle hoeken wilden fotograferen. Liefst ook eentje vanuit ligstand. Je zag de fotografen bij elk woord argwanender worden. Wát wás er met dat dakterras??? Aarzelend pakten ze hun apparatuur en trokken naar boven. Maria liep met ze mee. Big suprise: 120.000 bijen :-)). Ha, ha.
Afijn. De hele middag ging er wel mee heen. Pas om half 5 was iedereen vertrokken. Hè, hè!! Maar tijd om in te kakken hadden we niet!! Willem en ik hadden namelijk om kwart over 5 een afspraak op het kantoor van een makelaar in Oud-Alblas om de koopovereenkomst van ons nieuwe huis te ondertekenen. En dat was nog niet alles: Er hadden zich intussen geïnteresseerden voor ons huis gemeld. En nu toch alles helemaal spic en span was, had ik met de makelaar afgesproken, dat we deze mensen zelf, ´s avonds, een bezichtiging zouden geven. Die bezichtiging stond gepland om 19.00 uur.
Voortvarend besloot ik, dat we voor deze gelegenheid buiten de deur zouden eten. We konden onmogelijk in zo korte tijd eten koken, eten en dan ook alles weer helemaal spic en span trekken. Terwijl Willem en ik naar het makelaarskantoor reden, reed iedereen die thuis was vast naar Bleskensgraaf naar snackbar Het Vogelhuisje. Grote verrassing voor iedereen natuurlijk, want zoiets doen we nooit. Het was zowaar een heel feestelijk gebeuren. We aten daar heerlijk op het terrasje in de avondzon en reden daarna terug naar ons keurige huis :-). Allemaal precies volgens plan.
Ik gaf de geïnteresseerde mensen een rondleiding. Grappig om je eigen huis te ´verkopen´ :-). Ik vond het echt leuk om te doen.
Daarna was het dan vrijdagavond. Tijd voor koffie met wat lekkers. En eindelijk heerlijk ontspannen. Ik stond tot dat moment stijf van de adrenaline :-). Ik bedacht om zaterdag maar eens een keer uit te slapen ....
Dat werd uitslapen tot 6 uur. Toen was ik echt klaarwakker. Wat zou ik eens gaan doen? Alles was keurig. Alleen was er inmiddels wel weer een puist was. Dus vooruit: de wasmachine aan! Daarna ging ik in mijn schone keuken lekker een appeltaart bakken. Schoonmama en zwager Marinus zouden ´s morgens op de koffie komen. Dan is een appeltaart nooit weg.
Na het koffieuurtje zijn we gaan shoppen voor de bruiloft. Er was koopjesmarkt in het dorp en in de uitverkoopkraam van de schoenenwinkel sloegen we onze slag: schoenen voor Jan, schoenen voor Willem, schoenen voor mij. Top!
Daarna trokken we met z´n vieren naar de stad: Koos, Henk, Willem en ik. We kochten een pak voor Koos en een pak voor Henk. Hè, wat was dat heerlijk afvinken!!
´s Avonds vierde Dirk z´n verjaardag met een bbq. Het was een heerlijke zomeravond na een warme dag.
We waren met het hele gezin compleet. Met aanhang, met kleinkinderen, iedereen! Dat gebeurt niet zo heel vaak. Echt gezellig!
En zo kwamen we na een wel heel drukke week helemaal op rust!
vrijdag 1 februari 2019
Wonderen
Er wordt weleens gezegd: ¨De wonderen zijn de wereld nog niet uit.¨ Nou, daar ben ik van overtuigd. Er gebeuren nog elke dag wonderen, grote en kleine. Gisteren hebben wij er ook één meegemaakt:
Maria is nu 14 maanden onder behandeling in het Sophia Kinderziekenhuis vanwege Anorexia Nervosa. Er is in de eerste helft van vorig jaar een goede vooruitgang geboekt, maar daarna stond de kar stil. Een half jaar lang ging Maria eigenlijk geen stapje vooruit. Maar ook stabiel blijven is bij deze ziekte al iets om voorzichtig blij mee te zijn. Toch was het echt nodig, dat dat stapje vóórwaarts gezet zou worden, want de drempel wordt naarmate de tijd verstrijkt steeds hoger. Ondanks elke twee weken een sessie bij de psycholoog, elke twee weken een sessie PMT (psycho motorische therapie), om de zoveel tijd een zitting bij de diëtist, heel veel inspanning van Maria zelf en van ons, lukte het niet. De psycholoog vond het daarom tijd worden, dat Maria zich zou laten inschrijven bij een kliniek. Maria kreeg wat links mee om te bekijken en haar werd geadviseerd om 2 of 3 klinieken uit te zoeken, die haar het best leken. Daarna zou de aanmelding gedaan worden, vervolgens bij 2 klinieken een intake en uiteindelijk zou Maria dan bij de kliniek, die het eerst plaats had, opgenomen worden.
Zover kwam het echter niet. Maria zag het totaal niet zitten om naar een kliniek te gaan. En ook ik had zo mijn bedenkingen wel. Als het niet anders kan: prima. Maar als het zonder kan: beter. De beslissing voor een aanmelding werd daardoor nog maar weer even opgeschort.
In de kerstvakantie kwam er een kentering. In die tijd lagen de verschillende therapieën even stil en dat bracht ontspanning. Maria kwam zelf op het idee, om de weegschaal maar eens even voor twee weken in de kast te zetten. Uiteraard is bij anorexia de weegschaal heel belangrijk. Ook op de therapie wordt het gewicht nauwlettend in de gaten gehouden. Daarom moet Maria zich altijd twee keer in de week wegen. Vast tijdstip, vaste omstandigheden en onder mijn toeziend oog. Dat gewicht wordt dan genoteerd en is een vast bespreekpunt bij de psycholoog. Maar dat wegen is altijd heel stressvol voor de patiënt: ben je aangekomen, dan is ´de Anorexia´ boos, maar is je moeder en de dokter blij. Ben je afgevallen, dan is ´de Anorexia´ blij en trots, maar kun je wel raden, dat je moeder en de dokter níet blij zijn. Het is dan ook nooit goed. Ik merk het altijd zondag- op maandagnacht. Op maandagochtend is het weegmoment en de nacht ervoor begin Maria al halverwege de nacht te spoken :-(. Het was dus een heel goed plan om die weegschaal er eens even uit te gooien!
Heel langzaam kwam er verandering in Maria´s eetpatroon. Het lukte steeds vaker om de door de diëtist voorgeschreven eetlijst te volgen. Ook is Maria´s gewicht de afgelopen weken wat toegenomen. Maar het allerbelangrijkste: de stem in haar hoofd is minder luid en minder aanwezig. De stem van ´de Anorexia´ (in het ziekenhuis wordt hierover gesproken, alsof het een persoon is), die steeds zegt, dat je (te) dik bent, dat je slap bent (als je iets eet), die je prijst (als je níet eet). De Anorexia, die jou allerlei onzin doet geloven en jouw baas is. Die zelfs bepaalt wat jij zíet: als je nog maar een geraamte bent en in de spiegel kijkt, zie jij een monsterlijk dik wezen! Pfff. Wat is anorexia een complexe en ernstige ziekte. Daar zijn we hier wel achter gekomen :-(.
Vorige week maandag waren we weer bij de psycholoog. En natuurlijk vertelde Maria blij, dat het nu echt wat beter ging. Maar vertelde daarna ook over de angsten, die dat proces dan weer met zich mee brengt. En ja, de psycholoog was zeker ook blij. Maar tegelijkertijd bracht ze terecht onder de aandacht, dat de strijd nog niet gestreden is. Anorexia is niet alleen een complexe en ernstige ziekte, maar ook een heel langdurige. Het patroon is, dat er steeds ups en downs zijn. En dan hopen we dat de dalen steeds minder diep worden.
Hoe dan ook: sinds vorige week zit de stijging er echt heel goed in. En gisteren bereikten we een nieuwe top.
Zoals vaste lezers weten, maken Willem en ik elk jaar met elk thuiswonend kind apart een uitstapje. Het was Maria´s beurt. Vaak wordt er lang van tevoren over nagedacht waar dat uitstapje naar toe zal zijn. In het geval van Maria was het erg lastig. Want ergens iets eten is heel moeilijk voor haar. Je moet weten, dat elke maaltijd zorgvuldig wordt afgewogen en dat Maria eigenlijk alleen iets eet, wat uit de winkel komt en waar voedingswaarden op staan. Zo kan ze namelijk calorieën tellen. Maar een uitstapje zonder ergens iets te eten? Er was een plan om een boottochtje met de Spido te maken en daarna nog even de stad in te gaan. Misschien zou Maria het zien zitten om ergens iets kleins te eten? Al was het maar een kom soep? Denk, denk, denk. Volgende plannetje was: naar Amsterdam. Daar wilde Maria bij één of andere bekende taartenwinkel kijken. Ja. En dan? ¨Bekend¨ eten van thuis meenemen?
Er stond wat druk op, om een keuze te maken, want Henk wil ook zoooooo graag z´n uitstapje met ons maken. Maar we hadden gezegd, dat hij pas ná Maria mocht. Ineens wist Maria het: ze wilde naar ´een stad´ en daarna wilde ze wel wokken. Wokken? Ja! Wokken!! Hallooooo. Is dit een wonder, of een wonder? Voor ons is het een wonder!
Wokken is natuurlijk tamelijk ´veilig´. Je bepaalt namelijk helemaal zelf wat je eet en hoeveel. Maar toch: zónder weegschaaltje en zónder calorieëntabel enzo. En daarbij: Maria vindt (vond?) het ook heel moeilijk om ándere mensen te zien eten. Vooral als er ´geschranst´ wordt. En wokrestaurants worden niet voor niets oneerbiedig ´vreetschuren´ genoemd. Omdat er onbeperkt gegeten kan worden en er zoveel overvloed is, gaan mensen doorgaans zitten schransen. Toch: Maria zag het helemaal zitten!
Gisterenmiddag was het zover! Als stad was Nijmegen gekozen. Dit omdat we hier pas geweest waren en we het er zo leuk vonden. Maria was er toen niet bij. Voor haar was het dus nieuw.
Op verzoek van Maria gingen we eerst naar een kringloopwinkel. We zijn daar dol op, om zomaar wat ´rond te snubbiken´. We gingen naar ¨Het Goed¨, een grote kringloopwinkel op een industrieterrein. We hebben zomaar op ons gemakje rond gekeken. Soms kom je dan onverwachts iets leuks tegen, wat je meeneemt. Soms ook niet. Ook dán vinden we kringloopwinkelen leuk. Toen we de hele winkel hadden doorgestruind, zakten we in de restauranthoek neer voor een kopje koffie. Zaten we daar gezellig met z´n drietjes op een oude leren bank aan een salontafeltje met formicablad. Het viel me trouwens op, dat de horeca er heel duur was. In onze omgeving drink je bij de Kringloopwinkel koffie voor een euro. Laat het 1,25 zijn. Hier werd maar liefst 2,20 voor een simpel bakkie koffie of thee gevraagd. Ook de prijzen van de artikelen lagen een stuk hoger dan bij ons in de buurt. We kochten uiteindelijk niets dan alleen een bakboekje voor Maria uit een serie, die ze spaart.
Op naar de stad! Het was inmiddels al laat-achtig in de middag en het begon al te schemeren. De winkels bleven nog wel even open, want het was koopavond. Het was erg koud, dus marcheerden we meer, dan dat we drentelden. Eerst maar naar Dille&Kamille. Want dat vindt ook Maria zo´n hele leuke winkel. En hoewel Willem en ik er dus pas nog waren geweest, was het voor ons geen straf. Op ons gemakje deden we een rondje. Maria vond een prachtig groot bord. Perfect voor Jan, die in de groei en onverzadigbaar is. We maakten een foto en stuurden die naar de gezinsapp met de vraag, of dat bord wellicht Jan z´n maat zou kunnen zijn :-))
Maria wilde nog bakringen hebben. Die stonden op haar verlanglijstje, sinds ze dinsdag de workshop tartelette bakken had gedaan. We kochten de bakringen en lieten ze als kadootje inpakken. De kinderen krijgen bij hun uitstapje namelijk ook altijd een kleine herinnering. Een kadootje dus, waar Maria hopelijk nog lang plezier van heeft.
We deden zo nog wat winkeltjes en tenslotte zagen we in de verte de rode letters van H&M. Maria wilde graag een nieuwe winterjas in de sale kopen. Ze had voor haar verjaardag een dikke waardebon van H&M gekregen en die kon ze zo besteden. Ze slaagde heel goed. Een leuke legergroene parka-achtige jas. Lekker warm en helemaal goed.
Buiten gekomen was het nu echt donker en tijd om de auto weer op te zoeken.
We hadden namelijk om half 7 gereserveerd bij Wok ´De Molen´ in Malden. We kwamen daar in het pikkedonker aan en parkeren bleek er een crime. Maar een stukje de wijk in, was er plek genoeg. Het was druk in de wok en het was dus goed dat we gereserveerd hadden. We konden kiezen uit twee tafeltjes. Maria koos. Een strategisch plekje: bij het raam en niet middenin ;-).
Alle wokrestaurants hebben wel zo´n beetje hetzelfde principe. Maar hier stonden schaaltjes met knijpers met cijfertjes op de tafeltjes en we hadden geen idee waar die voor dienden. Willem (rasechte, vrijpostige Rotterdammer) klampte de meneer aan het tafeltje naast ons eens aan. Die wist het wel, want die was samen met zijn vrouw daar een regelmatige gast. Zo´n knijper is voor als je je wokgerecht uitgeserveerd wil krijgen. De knijper met het nummer van je tafel doe je aan de rand van je bord en als de kok je eten gewokt heeft, brengt een ober het bord bij je tafeltje.
Maar nu ging het dan toch beginnen. Het hoogtepunt van het uitstapje. En het ging heel goed!! Maria durfde echt te kiezen én te eten én te genieten. Dit is echt heus waar een wonder. Wie had dit een paar weken geleden durven denken? Wij niet!
Later op de avond ontspon zich nog een heel gesprek met die mensen naast ons. Willem vroeg, wat die man voor werk deed. En later in het gesprek, vroeg hij, of ze soms ook kinderen hadden. En toen kregen we een onverwachts en onvergetelijk antwoord: ¨We hebben geen kinderen .... MEER¨..... Meneer en mevrouw hadden één zoon gehad, maar die was twee jaar geleden op 46-jarige leeftijd plotseling overleden. Lag zomaar dood in zijn bed. Ze hadden dus geen kinderen méér. Je begrijpt, dat er toen nog heel wat te praten was.
Nadat die mensen weggegaan waren, hebben we nog het toetjesbuffet eer aan gedaan en de maaltijd afgesloten met koffie. Voor Maria en mij een Latte, voor Willem een Spaanse.
In de donkere, koude avond, reden we laat naar huis toe. Wat een WONDERlijk uitstapje. Vanwege Maria´s overwinning in de wok, maar ook vanwege het wonderlijke gesprek met die mensen. Dat liet ons niet zomaar los. Een uitstapje weer om nooit te vergeten.
Maria is nu 14 maanden onder behandeling in het Sophia Kinderziekenhuis vanwege Anorexia Nervosa. Er is in de eerste helft van vorig jaar een goede vooruitgang geboekt, maar daarna stond de kar stil. Een half jaar lang ging Maria eigenlijk geen stapje vooruit. Maar ook stabiel blijven is bij deze ziekte al iets om voorzichtig blij mee te zijn. Toch was het echt nodig, dat dat stapje vóórwaarts gezet zou worden, want de drempel wordt naarmate de tijd verstrijkt steeds hoger. Ondanks elke twee weken een sessie bij de psycholoog, elke twee weken een sessie PMT (psycho motorische therapie), om de zoveel tijd een zitting bij de diëtist, heel veel inspanning van Maria zelf en van ons, lukte het niet. De psycholoog vond het daarom tijd worden, dat Maria zich zou laten inschrijven bij een kliniek. Maria kreeg wat links mee om te bekijken en haar werd geadviseerd om 2 of 3 klinieken uit te zoeken, die haar het best leken. Daarna zou de aanmelding gedaan worden, vervolgens bij 2 klinieken een intake en uiteindelijk zou Maria dan bij de kliniek, die het eerst plaats had, opgenomen worden.
Zover kwam het echter niet. Maria zag het totaal niet zitten om naar een kliniek te gaan. En ook ik had zo mijn bedenkingen wel. Als het niet anders kan: prima. Maar als het zonder kan: beter. De beslissing voor een aanmelding werd daardoor nog maar weer even opgeschort.
In de kerstvakantie kwam er een kentering. In die tijd lagen de verschillende therapieën even stil en dat bracht ontspanning. Maria kwam zelf op het idee, om de weegschaal maar eens even voor twee weken in de kast te zetten. Uiteraard is bij anorexia de weegschaal heel belangrijk. Ook op de therapie wordt het gewicht nauwlettend in de gaten gehouden. Daarom moet Maria zich altijd twee keer in de week wegen. Vast tijdstip, vaste omstandigheden en onder mijn toeziend oog. Dat gewicht wordt dan genoteerd en is een vast bespreekpunt bij de psycholoog. Maar dat wegen is altijd heel stressvol voor de patiënt: ben je aangekomen, dan is ´de Anorexia´ boos, maar is je moeder en de dokter blij. Ben je afgevallen, dan is ´de Anorexia´ blij en trots, maar kun je wel raden, dat je moeder en de dokter níet blij zijn. Het is dan ook nooit goed. Ik merk het altijd zondag- op maandagnacht. Op maandagochtend is het weegmoment en de nacht ervoor begin Maria al halverwege de nacht te spoken :-(. Het was dus een heel goed plan om die weegschaal er eens even uit te gooien!
Heel langzaam kwam er verandering in Maria´s eetpatroon. Het lukte steeds vaker om de door de diëtist voorgeschreven eetlijst te volgen. Ook is Maria´s gewicht de afgelopen weken wat toegenomen. Maar het allerbelangrijkste: de stem in haar hoofd is minder luid en minder aanwezig. De stem van ´de Anorexia´ (in het ziekenhuis wordt hierover gesproken, alsof het een persoon is), die steeds zegt, dat je (te) dik bent, dat je slap bent (als je iets eet), die je prijst (als je níet eet). De Anorexia, die jou allerlei onzin doet geloven en jouw baas is. Die zelfs bepaalt wat jij zíet: als je nog maar een geraamte bent en in de spiegel kijkt, zie jij een monsterlijk dik wezen! Pfff. Wat is anorexia een complexe en ernstige ziekte. Daar zijn we hier wel achter gekomen :-(.
Vorige week maandag waren we weer bij de psycholoog. En natuurlijk vertelde Maria blij, dat het nu echt wat beter ging. Maar vertelde daarna ook over de angsten, die dat proces dan weer met zich mee brengt. En ja, de psycholoog was zeker ook blij. Maar tegelijkertijd bracht ze terecht onder de aandacht, dat de strijd nog niet gestreden is. Anorexia is niet alleen een complexe en ernstige ziekte, maar ook een heel langdurige. Het patroon is, dat er steeds ups en downs zijn. En dan hopen we dat de dalen steeds minder diep worden.
Hoe dan ook: sinds vorige week zit de stijging er echt heel goed in. En gisteren bereikten we een nieuwe top.
Zoals vaste lezers weten, maken Willem en ik elk jaar met elk thuiswonend kind apart een uitstapje. Het was Maria´s beurt. Vaak wordt er lang van tevoren over nagedacht waar dat uitstapje naar toe zal zijn. In het geval van Maria was het erg lastig. Want ergens iets eten is heel moeilijk voor haar. Je moet weten, dat elke maaltijd zorgvuldig wordt afgewogen en dat Maria eigenlijk alleen iets eet, wat uit de winkel komt en waar voedingswaarden op staan. Zo kan ze namelijk calorieën tellen. Maar een uitstapje zonder ergens iets te eten? Er was een plan om een boottochtje met de Spido te maken en daarna nog even de stad in te gaan. Misschien zou Maria het zien zitten om ergens iets kleins te eten? Al was het maar een kom soep? Denk, denk, denk. Volgende plannetje was: naar Amsterdam. Daar wilde Maria bij één of andere bekende taartenwinkel kijken. Ja. En dan? ¨Bekend¨ eten van thuis meenemen?
Er stond wat druk op, om een keuze te maken, want Henk wil ook zoooooo graag z´n uitstapje met ons maken. Maar we hadden gezegd, dat hij pas ná Maria mocht. Ineens wist Maria het: ze wilde naar ´een stad´ en daarna wilde ze wel wokken. Wokken? Ja! Wokken!! Hallooooo. Is dit een wonder, of een wonder? Voor ons is het een wonder!
Wokken is natuurlijk tamelijk ´veilig´. Je bepaalt namelijk helemaal zelf wat je eet en hoeveel. Maar toch: zónder weegschaaltje en zónder calorieëntabel enzo. En daarbij: Maria vindt (vond?) het ook heel moeilijk om ándere mensen te zien eten. Vooral als er ´geschranst´ wordt. En wokrestaurants worden niet voor niets oneerbiedig ´vreetschuren´ genoemd. Omdat er onbeperkt gegeten kan worden en er zoveel overvloed is, gaan mensen doorgaans zitten schransen. Toch: Maria zag het helemaal zitten!
Gisterenmiddag was het zover! Als stad was Nijmegen gekozen. Dit omdat we hier pas geweest waren en we het er zo leuk vonden. Maria was er toen niet bij. Voor haar was het dus nieuw.
Op verzoek van Maria gingen we eerst naar een kringloopwinkel. We zijn daar dol op, om zomaar wat ´rond te snubbiken´. We gingen naar ¨Het Goed¨, een grote kringloopwinkel op een industrieterrein. We hebben zomaar op ons gemakje rond gekeken. Soms kom je dan onverwachts iets leuks tegen, wat je meeneemt. Soms ook niet. Ook dán vinden we kringloopwinkelen leuk. Toen we de hele winkel hadden doorgestruind, zakten we in de restauranthoek neer voor een kopje koffie. Zaten we daar gezellig met z´n drietjes op een oude leren bank aan een salontafeltje met formicablad. Het viel me trouwens op, dat de horeca er heel duur was. In onze omgeving drink je bij de Kringloopwinkel koffie voor een euro. Laat het 1,25 zijn. Hier werd maar liefst 2,20 voor een simpel bakkie koffie of thee gevraagd. Ook de prijzen van de artikelen lagen een stuk hoger dan bij ons in de buurt. We kochten uiteindelijk niets dan alleen een bakboekje voor Maria uit een serie, die ze spaart.
Op naar de stad! Het was inmiddels al laat-achtig in de middag en het begon al te schemeren. De winkels bleven nog wel even open, want het was koopavond. Het was erg koud, dus marcheerden we meer, dan dat we drentelden. Eerst maar naar Dille&Kamille. Want dat vindt ook Maria zo´n hele leuke winkel. En hoewel Willem en ik er dus pas nog waren geweest, was het voor ons geen straf. Op ons gemakje deden we een rondje. Maria vond een prachtig groot bord. Perfect voor Jan, die in de groei en onverzadigbaar is. We maakten een foto en stuurden die naar de gezinsapp met de vraag, of dat bord wellicht Jan z´n maat zou kunnen zijn :-))
Maria wilde nog bakringen hebben. Die stonden op haar verlanglijstje, sinds ze dinsdag de workshop tartelette bakken had gedaan. We kochten de bakringen en lieten ze als kadootje inpakken. De kinderen krijgen bij hun uitstapje namelijk ook altijd een kleine herinnering. Een kadootje dus, waar Maria hopelijk nog lang plezier van heeft.
We deden zo nog wat winkeltjes en tenslotte zagen we in de verte de rode letters van H&M. Maria wilde graag een nieuwe winterjas in de sale kopen. Ze had voor haar verjaardag een dikke waardebon van H&M gekregen en die kon ze zo besteden. Ze slaagde heel goed. Een leuke legergroene parka-achtige jas. Lekker warm en helemaal goed.
Buiten gekomen was het nu echt donker en tijd om de auto weer op te zoeken.
We hadden namelijk om half 7 gereserveerd bij Wok ´De Molen´ in Malden. We kwamen daar in het pikkedonker aan en parkeren bleek er een crime. Maar een stukje de wijk in, was er plek genoeg. Het was druk in de wok en het was dus goed dat we gereserveerd hadden. We konden kiezen uit twee tafeltjes. Maria koos. Een strategisch plekje: bij het raam en niet middenin ;-).
Alle wokrestaurants hebben wel zo´n beetje hetzelfde principe. Maar hier stonden schaaltjes met knijpers met cijfertjes op de tafeltjes en we hadden geen idee waar die voor dienden. Willem (rasechte, vrijpostige Rotterdammer) klampte de meneer aan het tafeltje naast ons eens aan. Die wist het wel, want die was samen met zijn vrouw daar een regelmatige gast. Zo´n knijper is voor als je je wokgerecht uitgeserveerd wil krijgen. De knijper met het nummer van je tafel doe je aan de rand van je bord en als de kok je eten gewokt heeft, brengt een ober het bord bij je tafeltje.
Maar nu ging het dan toch beginnen. Het hoogtepunt van het uitstapje. En het ging heel goed!! Maria durfde echt te kiezen én te eten én te genieten. Dit is echt heus waar een wonder. Wie had dit een paar weken geleden durven denken? Wij niet!
 |
| mijn eigen bordje met mijn voorgerecht (en dat was al ná een bordje lekkere soep!) |
Nadat die mensen weggegaan waren, hebben we nog het toetjesbuffet eer aan gedaan en de maaltijd afgesloten met koffie. Voor Maria en mij een Latte, voor Willem een Spaanse.
In de donkere, koude avond, reden we laat naar huis toe. Wat een WONDERlijk uitstapje. Vanwege Maria´s overwinning in de wok, maar ook vanwege het wonderlijke gesprek met die mensen. Dat liet ons niet zomaar los. Een uitstapje weer om nooit te vergeten.
Abonneren op:
Posts (Atom)