Doen met wat er is.

Zuinigaan schreef gisteren al over voedselverspilling. En Gerlinde uit Noorwegen schreef een logje over snel en eenvoudig een duurzaam leven en komt tot de conclusie dat je dan vooral moet doen met dat wat voorhanden is. ¨Doen met wat er is¨, is ook de lijfspreuk van Annemiek. En ja, ik ben het daar helemaal mee eens. Vandaar dat ik bijvoorbeeld de vorige keer schreef over het maken van een strijkplankhoes van een oud dekbedovertrek.

Nog een paar voorbeelden? Hier komen ze.

Mijn vleesvoorraad was bijna op. Daarom plaatste ik een bestelling bij mijn broer. Maar het duurt altijd even voordat het dan in mijn vriezer ligt. Dus keek ik in het koelvak bij de supermarkt, of er afgeprijsd vlees lag. Ik had geluk. De stickers waren net geplakt en ik kon kiezen. Ik nam een voorraadje mee. Als dit vlees niet gekocht wordt, wordt het aan het eind van de dag weggegooid. En heus, met dat vlees wat (bijna) aan de datum is, is niets mis. Gewoon thuis meteen verwerken of in de vriezer doen.

Er zaten twee pakjes kipgehakt bij. Daar wilde ik balletjes van braden als borrelhapje. En juist kwam er een berichtje langs in de fb-groep ´Wecken is hip´ van iemand die gebraden kipgehaktballetjes geweckt had in bouillon. Dan blijven ze lekker mals. Goed plan! Mijn voorraadje kipgehakt werd dus geweckt. Makkelijk voor als we een keer een verjaardag hebben ofzo.

Er was ook oud brood. Daar is van alles mee te doen. Zo eten we heel regelmatig tosti´s, ´soppen´ oud brood in soep, maken wentelteefjes, of iets anders. Gisteren sneed ik een deel van het oude brood in plakjes en legde die in de oven van de houtkachel te drogen. Vandaag maak ik er paneermeel van, want dat is op. Ik heb het nodig om weckpotten te prepareren voor de cake die ik wil gaan wecken.

De rest van het brood sneed Maria in dobbelsteentjes en daar maakte ze broodpudding mee. De pudding werd gekookt in de poffertpan. Die paste precies nog naast de kipgehaktballetjes in een grote pan. Alles aan de kook brengen en tegen de kook houden totdat de balletjes geweckt en de pudding gaar was. De pudding aten we met wat custard eroverheen als toetje bij het avondeten. De custard maakte ik van het laatste restje melk, wat nog net goed was, maar snel op moest.

Voor het avondeten besloot ik oude groente op te maken in een plaat geroosterde groente. Er was een flespompoen met een zachte plek, er lagen nog 2 flinke zoete aardappels met wat schimmelplekjes aan de schil, er dook een uitlopende bol knoflook op, in de koelkastlade lagen nog twee winterwortels en een doosje rozemarijn, en in de garage stonden nog wat doosjes champignons die ooit mooi geweest waren. Uien zijn er altijd, dus die gingen er ook nog bij. Wat zeezout en olijfolie erover en roosteren maar.

Het was niet genoeg voor de 8 personen, die gisteren aan tafel verschenen. Daarom was er een grote pot witte bonen en tomatensaus bij. Lekker met gekookte aardappels en voor de vleeseters een hamlapje. Met de broodpudding toe werden alle buikjes weer rond gegeten en kon ik doen met wat er is. Er hoefde niets in de vuilnisbak.

Zaterdag had ik erwtensoep gekookt. Dat maak ik altijd in mijn 10-literpan, die bijna vol komt. Erwtensoep maak ik ouderwets. Met vlees dus. Ik vind vegetarische soep heel erg prima, maar in erwtensoep hoort wat mij betreft vlees en worst. Het is één van de weinige gerechten die ik met vlees eet. Wat er in gaat in zo´n grote pan? Een bovenpoot, een kilo spliterwten, 4 liter groentenbouillon, 4 preien, 4 winterpeen, 4 uien, 4 aardappels, een knolselderij, een rookworst, een bosje selderij, wat worcestershiresauce, peper uit de molen. Alles bij elkaar dus een pan vol. Zondag hebben we er lekker van gesmuld. Maar er was nog zat over. Er gingen een paar eenpersoonsporties de vriezer in om weg te geven. Toen bleef er nog 4 liter over. Die belandden in de weck. Fijn om op voorraad te hebben staan voor plotselinge snert-trek :-).

Intussen hebben we een zieke in huis. Willem was dinsdagavond al verre van fit thuis gekomen van de ISE beurs in Amsterdam. Hij besloot snel naar bed te gaan, want had nog drie beurs-dagen voor de boeg. Helaas kreeg hij ´s nachts koorts. Dat is lang geleden! Echt raar om een man met koorts naast je in bed te hebben. Het was in elk geval behoorlijk onrustig. Tegen de ochtend werden de collega´s ingelicht, dat Willem niet van de partij zou zijn. Ik sprong in de zuster-rol en raspte een appeltje met kaneel voor hem en bracht een kopje thee.

Willem heeft het aardig te pakken. Ik zie hem deze week niet meer naar de beurs gaan. Hopelijk krijg ik het zelf niet.

Gisterenavond mocht ik weer opdraven voor de schoolschoonmaak. Dat is het jaarlijks terugkerend feestje in februari ;-). Het was voor mij de laatste keer van een lange, lange reeks van jaren. Gedurende 26 jaar lang hebben er kinderen van ons op de basisschool gezeten. Nu zit de jongste in groep 8. Dat schoolschoonmaken zal ik overigens niet gaan missen. Hoewel het best gezellig is en het heel fijn is als alles blinkend schoon wordt, vind ik het nooit leuk om er in de avond voor van huis te gaan. Ik moet eerlijk toegeven, dat mijn rug zo ongeveer doormidden lag, toen ik thuis kwam. Ik had in een kleuterklas gewerkt en dat was bepaald geen werk, wat de arbo-norm kon doorstaan: Allemaal bukken! Eerst radiators gestoft en gesopt, toen kasten, inclusief de lage aanrechtkastjes van het kleuteraanrechtje bij de zandtafel, vervolgens nog stoeltjes, die ik weliswaar op een tafeltje plaatste bij het soppen, maar toch. Tenslotte nog wat kleutertafeltjes. Au, mijn rug dus! Toen ik thuis kwam, vroegen de kinderen, hoe het geweest was. ¨Nou,¨ grapte ik, ¨ik kreeg een lintje vanwege 25 jaar trouwe schoonmaakdienst.¨ Ha, ha, er was er één bij, die echt moest nadenken, of dat nu serieus was, of een grap :-)))

Kleine moeite

Ik ben vast een beetje maf. Maar dat boeit me niet. Waarom ik een beetje maf ben? Omdat ik tot het schaarse volksdeel behoor, dat strijken leuk vindt :-). Heerlijk vind ik het! Gewoon zomaar al die kreukelige vodjes omtoveren tot keurige stapeltjes wasgoed. Zelfs al heb je bijvoorbeeld een enigszins sleets t-shirt onder handen, na het strijken lijkt zo´n ding nog heel wat!

Strijken is mijn ochtendklus. Ik sta altijd om 5 uur op. Nadat ik een stukje heb gelezen en wat heb gemediteerd, klap ik mijn stijkplank uit en ga aan de slag. Al strijkend mijmer ik. Soms beluister ik al strijkend iets. Dat kan heel verschillend zijn. Van een preek tot het nieuws. Strijken en luisteren gaat prima samen. Terwijl mijn handen automatisch het werk doen, kan ik heel goed iets tot me nemen.

Toen ik vanmorgen klaar was met strijken, constateerde ik, dat mijn strijkplankhoes toch wel heel erg versleten was.

Tijd voor een nieuw exemplaar dus.

Je kunt dan natuurlijk naar Blokker rennen en zo´n ding kopen. Maar goede strijkplankovertrekken zijn best duur. Bovendien is het een heel kleine moeite om er één te maken. Van een oud dekbedovertrek of zo. Dan kost het je niets en het scheelt weer grondstoffen.

Vanmiddag maakte ik in een uur tijd een nieuwe hoes. Heel simpel: de oude haalde ik van de plank en legde ik als mal op een oud dekbedovertrek. Voor de stevigheid gebruikte ik een dubbele laag stof: voor- en achterkant van het overtrek dus. Ik knipte langs de oude hoes en hield een centimeter extra aan. Het naaimachien kwam op tafel en ik zigzagde de nieuwe hoes rondom. Daarna stikte ik een tunnel van een centimeter en hield 3 stukjes open. Eén aan de punt van de plank en twee aan weerszijden van de lange kant. Ik haalde het koordje uit de oude hoes. Dat is van nylon en was nog helemaal intact. Dat koordje trok ik door de tunnel. Ik spande de hoes om de plank en trok het koordje tussen de twee open stukjes door een stukje naar buiten. Nu kon ik het spanbandje van de oude hoes (wat ook nog intact was) bevestigen. Als laatste nam ik de oude spanknoop en spande daarmee het begin en einde van het koordje. Ziezo. Kleine moeite, leuke besparing.

koordje, spanbandje en spanknoop konden
hergebruikt worden

De oude hoes gebruikte ik als mal

Tunneltje stikken

prachtig strak gespannen

Ook netjes glad om de punt van de plank

Ik kijk alvast uit naar morgenochtend. Mag ik op m´n nieuwe strijkplankhoes strijken. Ha, ha. Zie je wel, dat ik een beetje maf ben :-))

Wonderen

Er wordt weleens gezegd: ¨De wonderen zijn de wereld nog niet uit.¨ Nou, daar ben ik van overtuigd. Er gebeuren nog elke dag wonderen, grote en kleine. Gisteren hebben wij er ook één meegemaakt:

Maria is nu 14 maanden onder behandeling in het Sophia Kinderziekenhuis vanwege Anorexia Nervosa. Er is in de eerste helft van vorig jaar een goede vooruitgang geboekt, maar daarna stond de kar stil. Een half jaar lang ging Maria eigenlijk geen stapje vooruit. Maar ook stabiel blijven is bij deze ziekte al iets om voorzichtig blij mee te zijn. Toch was het echt nodig, dat dat stapje vóórwaarts gezet zou worden, want de drempel wordt naarmate de tijd verstrijkt steeds hoger. Ondanks elke twee weken een sessie bij de psycholoog, elke twee weken een sessie PMT (psycho motorische therapie), om de zoveel tijd een zitting bij de diëtist, heel veel inspanning van Maria zelf en van ons, lukte het niet. De psycholoog vond het daarom tijd worden, dat Maria zich zou laten inschrijven bij een kliniek. Maria kreeg wat links mee om te bekijken en haar werd geadviseerd om 2 of 3 klinieken uit te zoeken, die haar het best leken. Daarna zou de aanmelding gedaan worden, vervolgens bij 2 klinieken een intake en uiteindelijk zou Maria dan bij de kliniek, die het eerst plaats had, opgenomen worden.
Zover kwam het echter niet. Maria zag het totaal niet zitten om naar een kliniek te gaan. En ook ik had zo mijn bedenkingen wel. Als het niet anders kan: prima. Maar als het zonder kan: beter. De beslissing voor een aanmelding werd daardoor nog maar weer even opgeschort.

In de kerstvakantie kwam er een kentering. In die tijd lagen de verschillende therapieën even stil en dat bracht ontspanning. Maria kwam zelf op het idee, om de weegschaal maar eens even voor twee weken in de kast te zetten. Uiteraard is bij anorexia de weegschaal heel belangrijk. Ook op de therapie wordt het gewicht nauwlettend in de gaten gehouden. Daarom moet Maria zich altijd twee keer in de week wegen. Vast tijdstip, vaste omstandigheden en onder mijn toeziend oog. Dat gewicht wordt dan genoteerd en is een vast bespreekpunt bij de psycholoog. Maar dat wegen is altijd heel stressvol voor de patiënt: ben je aangekomen, dan is ´de Anorexia´ boos, maar is je moeder en de dokter blij. Ben je afgevallen, dan is ´de Anorexia´ blij en trots, maar kun je wel raden, dat je moeder en de dokter níet blij zijn. Het is dan ook nooit goed. Ik merk het altijd zondag- op maandagnacht. Op maandagochtend is het weegmoment en de nacht ervoor begin Maria al halverwege de nacht te spoken :-(. Het was dus een heel goed plan om die weegschaal er eens even uit te gooien!

Heel langzaam kwam er verandering in Maria´s eetpatroon. Het lukte steeds vaker om de door de diëtist voorgeschreven eetlijst te volgen. Ook is Maria´s gewicht de afgelopen weken wat toegenomen. Maar het allerbelangrijkste: de stem in haar hoofd is minder luid en minder aanwezig. De stem van ´de Anorexia´ (in het ziekenhuis wordt hierover gesproken, alsof het een persoon is), die steeds zegt, dat je (te) dik bent, dat je slap bent (als je iets eet), die je prijst (als je níet eet). De Anorexia, die jou allerlei onzin doet geloven en jouw baas is. Die zelfs bepaalt wat jij zíet: als je nog maar een geraamte bent en in de spiegel kijkt, zie jij een monsterlijk dik wezen! Pfff. Wat is anorexia een complexe en ernstige ziekte. Daar zijn we hier wel achter gekomen :-(.

Vorige week maandag waren we weer bij de psycholoog. En natuurlijk vertelde Maria blij, dat het nu echt wat beter ging. Maar vertelde daarna ook over de angsten, die dat proces dan weer met zich mee brengt. En ja, de psycholoog was zeker ook blij. Maar tegelijkertijd bracht ze terecht onder de aandacht, dat de strijd nog niet gestreden is. Anorexia is niet alleen een complexe en ernstige ziekte, maar ook een heel langdurige. Het patroon is, dat er steeds ups en downs zijn. En dan hopen we dat de dalen steeds minder diep worden.

Hoe dan ook: sinds vorige week zit de stijging er echt heel goed in. En gisteren bereikten we een nieuwe top.

Zoals vaste lezers weten, maken Willem en ik elk jaar met elk thuiswonend kind apart een uitstapje. Het was Maria´s beurt. Vaak wordt er lang van tevoren over nagedacht waar dat uitstapje naar toe zal zijn. In het geval van Maria was het erg lastig. Want ergens iets eten is heel moeilijk voor haar. Je moet weten, dat elke maaltijd zorgvuldig wordt afgewogen en dat Maria eigenlijk alleen iets eet, wat uit de winkel komt en waar voedingswaarden op staan. Zo kan ze namelijk calorieën tellen. Maar een uitstapje zonder ergens iets te eten? Er was een plan om een boottochtje met de Spido te maken en daarna nog even de stad in te gaan. Misschien zou Maria het zien zitten om ergens iets kleins te eten? Al was het maar een kom soep? Denk, denk, denk. Volgende plannetje was: naar Amsterdam. Daar wilde Maria bij één of andere bekende taartenwinkel kijken. Ja. En dan? ¨Bekend¨ eten van thuis meenemen?

Er stond wat druk op, om een keuze te maken, want Henk wil ook zoooooo graag z´n uitstapje met ons maken. Maar we hadden gezegd, dat hij pas ná Maria mocht. Ineens wist Maria het: ze wilde naar ´een stad´ en daarna wilde ze wel wokken. Wokken? Ja! Wokken!! Hallooooo. Is dit een wonder, of een wonder? Voor ons is het een wonder!

Wokken is natuurlijk tamelijk ´veilig´. Je bepaalt namelijk helemaal zelf wat je eet en hoeveel. Maar toch: zónder weegschaaltje en zónder calorieëntabel enzo. En daarbij: Maria vindt (vond?) het ook heel moeilijk om ándere mensen te zien eten. Vooral als er ´geschranst´ wordt. En wokrestaurants worden niet voor niets oneerbiedig ´vreetschuren´ genoemd. Omdat er onbeperkt gegeten kan worden en er zoveel overvloed is, gaan mensen doorgaans zitten schransen. Toch: Maria zag het helemaal zitten!

Gisterenmiddag was het zover! Als stad was Nijmegen gekozen. Dit omdat we hier pas geweest waren en we het er zo leuk vonden. Maria was er toen niet bij. Voor haar was het dus nieuw.

Op verzoek van Maria gingen we eerst naar een kringloopwinkel. We zijn daar dol op, om zomaar wat ´rond te snubbiken´. We gingen naar ¨Het Goed¨, een grote kringloopwinkel op een industrieterrein. We hebben zomaar op ons gemakje rond gekeken. Soms kom je dan onverwachts iets leuks tegen, wat je meeneemt. Soms ook niet. Ook dán vinden we kringloopwinkelen leuk. Toen we de hele winkel hadden doorgestruind, zakten we in de restauranthoek neer voor een kopje koffie. Zaten we daar gezellig met z´n drietjes op een oude leren bank aan een salontafeltje met formicablad. Het viel me trouwens op, dat de horeca er heel duur was. In onze omgeving drink je bij de Kringloopwinkel koffie voor een euro. Laat het 1,25 zijn. Hier werd maar liefst 2,20 voor een simpel bakkie koffie of thee gevraagd. Ook de prijzen van de artikelen lagen een stuk hoger dan bij ons in de buurt. We kochten uiteindelijk niets dan alleen een bakboekje voor Maria uit een serie, die ze spaart.

Op naar de stad! Het was inmiddels al laat-achtig in de middag en het begon al te schemeren. De winkels bleven nog wel even open, want het was koopavond. Het was erg koud, dus marcheerden we meer, dan dat we drentelden. Eerst maar naar Dille&Kamille. Want dat vindt ook Maria zo´n hele leuke winkel. En hoewel Willem en ik er dus pas nog waren geweest, was het voor ons geen straf. Op ons gemakje deden we een rondje.  Maria vond een prachtig groot bord. Perfect voor Jan, die in de groei en onverzadigbaar is. We maakten een foto en stuurden die naar de gezinsapp met de vraag, of dat bord wellicht Jan z´n maat zou kunnen zijn :-))

Maria wilde nog bakringen hebben. Die stonden op haar verlanglijstje, sinds ze dinsdag de workshop tartelette bakken had gedaan. We kochten de bakringen en lieten ze als kadootje inpakken. De kinderen krijgen bij hun uitstapje namelijk ook altijd een kleine herinnering. Een kadootje dus, waar Maria hopelijk nog lang plezier van heeft.

We deden zo nog wat winkeltjes en tenslotte zagen we in de verte de rode letters van H&M. Maria wilde graag een nieuwe winterjas in de sale kopen. Ze had voor haar verjaardag een dikke waardebon van H&M gekregen en die kon ze zo besteden. Ze slaagde heel goed. Een leuke legergroene parka-achtige jas. Lekker warm en helemaal goed.

Buiten gekomen was het nu echt donker en tijd om de auto weer op te zoeken.

We hadden namelijk om half 7 gereserveerd bij Wok ´De Molen´ in Malden. We kwamen daar in het pikkedonker aan en parkeren bleek er een crime. Maar een stukje de wijk in, was er plek genoeg. Het was druk in de wok en het was dus goed dat we gereserveerd hadden. We konden kiezen uit twee tafeltjes. Maria koos. Een strategisch plekje: bij het raam en niet middenin ;-).

Alle wokrestaurants hebben wel zo´n beetje hetzelfde principe. Maar hier stonden schaaltjes met knijpers met cijfertjes op de tafeltjes en we hadden geen idee waar die voor dienden. Willem (rasechte, vrijpostige Rotterdammer) klampte de meneer aan het tafeltje naast ons eens aan. Die wist het wel, want die was samen met zijn vrouw daar een regelmatige gast. Zo´n knijper is voor als je je wokgerecht uitgeserveerd wil krijgen. De knijper met het nummer van je tafel doe je aan de rand van je bord en als de kok je eten gewokt heeft, brengt een ober het bord bij je tafeltje.

Maar nu ging het dan toch beginnen. Het hoogtepunt van het uitstapje. En het ging heel goed!! Maria durfde echt te kiezen én te eten én te genieten. Dit is echt heus waar een wonder. Wie had dit een paar weken geleden durven denken? Wij niet!

mijn eigen bordje met mijn voorgerecht
(en dat was al ná een bordje lekkere soep!)

Later op de avond ontspon zich nog een heel gesprek met die mensen naast ons. Willem vroeg, wat die man voor werk deed. En later in het gesprek, vroeg hij, of ze soms ook kinderen hadden. En toen kregen we een onverwachts en onvergetelijk antwoord: ¨We hebben geen kinderen .... MEER¨..... Meneer en mevrouw hadden één zoon gehad, maar die was twee jaar geleden op 46-jarige leeftijd plotseling overleden. Lag zomaar dood in zijn bed. Ze hadden dus geen kinderen méér. Je begrijpt, dat er toen nog heel wat te praten was.

Nadat die mensen weggegaan waren, hebben we nog het toetjesbuffet eer aan gedaan en de maaltijd afgesloten met koffie. Voor Maria en mij een Latte, voor Willem een Spaanse.

In de donkere, koude avond, reden we laat naar huis toe. Wat een WONDERlijk uitstapje. Vanwege Maria´s overwinning in de wok, maar ook vanwege het wonderlijke gesprek met die mensen. Dat liet ons niet zomaar los. Een uitstapje weer om nooit te vergeten.

Het salarisstrookje, mutsen en kado's.

Na de nadrukkelijke uitspraken van deskundigen en van meneer Rutte himself, dat de gemiddelde Nederlander er in 2019 op vooruit zou gaan, was ik best nieuwsgierig naar Willem z'n salarisstrookje. Ik had bij voorbaat al enige scepsis. Want ja, wie is die gemiddelde Nederlander? Bestaat die eigenlijk wel? En bovendien: zou dat beetje extra salaris, netto, onderaan de streep, de gestegen energiekosten en de BTW-verhoging op levensmiddelen wel compenseren? Eerst maar eens zien....

Het was zoals verwacht. Een kleine verhoging van 26 euro per maand. Maar die worden meteen weggestreept tegen de 10 euro die ons termijnbedrag voor energie omhoog gegaan is en de pak-hem-beet 15 euro die je op 500 euro boodschappen méér kwijt bent. En dan hebben we het nog niet over alle andere dingen die duurder geworden zijn. Meer koopkracht? Nee dus. Dan maar klagen? Nee dus.

Gelukkig zitten we niet aan de geeuwhonger. Het is zelfs niet zo, dat we elk dubbeltje drie keer om moeten draaien, voordat we het uitgeven. Al zouden we de broekriem wat strakker moeten aanhalen, dan hebben we het nog altijd onvoorstelbaar goed in vergelijking met heel veel andere mensen.

Juist toen ik het salarisstrookje had gecontroleerd en had geconstateerd, dat we niet bepaald slapper in de was komen te zitten, viel mijn oog op een facebookberichtje van Stichting Vluchteling. Dan breekt toch je hart als je die kindjes op plastic slippertjes in de sneeuw in zo'n overvol vluchtelingenkamp ziet? Voor 6 euro doneer je een deken en voor 15 euro krijgen ze een winterpakket. En komen wij iets tekort, met een tegenvallend salaris? Of blijft er best nog iets over voor een ander? Ik weet, dat er mensen zijn, die echt wakker liggen van een paar euro minder te besteden per maand. Maar ik weet ook, dat er heel veel mensen zijn, die zich zouden moeten schamen hierover te klagen...

Intussen worden hier mutsen gebreid. Het is begonnen, toen ik Maria een breiring zo ongeveer in haar handen drukte. Die breiring had ik al een paar jaar geleden eens in de kringloopwinkel gescoord en ik had het nooit over mijn hart gekregen hem weg te doen. Ik hoopte steeds, dat de kinderen er eens de lol van gingen inzien. Nu. Het is eindelijk gelukt. Ha, ha. Maria breide als eerste een muts. En dat gaf zo'n leuk resultaat, dat Leendert het ook weleens wilde proberen. Hans volgde spoedig. En zelfs Henk heeft nu een mutsje op een breiring staan. Met een beetje dikkere wol heb je in een paar uurtjes een muts gebreid!

Gelukkig heb ik nog een flinke zak wolletjes liggen. Voorlopig kunnen ze hiermee vooruit :-).

Er werden hier ook verjaardagskado's ingewisseld. De kinderen hebben Willem en mij een gezinsfoto kado gedaan. Die is vrijdagavond gemaakt bij Foto Schievink. Het was echt leuk, om met de hele club daar in de studio te zijn. Wat een rijkdom. Ik ben heel benieuwd naar het uiteindelijke resultaat. Na het maken van de gezinsfoto hebben Willem en ik meteen nog even een fotootje van ons samen laten maken, nu we er toch waren.

Na afloop van de happening hebben we een gezellige vrijdagavond gehad met de hele bubs. Kinderen aan tafel aan het ganzenborden en de groten koffie leuten en bijpraten. Avonden met gouden randjes zijn dat!

Ook Maria had nog een verjaardagskado in te wisselen. Ze had van ons een workshop Tartelettes Bakken gekregen. Gisteren was het zover en fietste ze naar Ridderkerk naar Wendelien. Daar had ze een geweldig fijne en inspirerende middag. Heel voorzichtig kwam ze teruggefietst, met een doos heerlijke tartelettes!

En zo zijn de dagen vol afwisseling voor ons allemaal. Leendert is hard aan het klussen in z'n huisje, Hans zit alweer halverwege zijn opleiding voor European Tree Worker, Maaike hoopt binnenkort ander werk te gaan doen, Koos zit middenin z'n examens, met Maria gaat het momenteel wat beter wat betreft de anorexia, Jan verbetert steeds z'n persoonlijke record met speedcuben, Henk geniet van z'n laatste basisschooljaar en het bedrijf waar Willem werkt is pas verhuisd van Ridderkerk naar Barendrecht. Er is zodoende continu reuring en verandering en altijd wat te doen ;-).

Advertorial

Spelregels
Vooraf even de ´spelregels´ voor wie hier nog maar kort meeleest en zich afvraagt: ¨Een advertorial op deze blog? Hoezo?¨
Aan de linkerkant van m´n blog (en soms bovenaan) draaien banners van adverteerders. Dit zijn speciaal geselecteerde adverteerders, die producten of diensten aanbieden, die passen binnen ¨Eenvoudig Leven¨. Niet zelden ken ik de mensen en/of hun producten of diensten persoonlijk en kan ik uit eigen ervaring ze van harte aanbevelen.
Voor nieuwe adverteerders schrijf ik altijd een advertorial, om ze goed onder de aandacht te brengen. Terugkerende adverteerders vragen soms ook, of ik een advertorial wil schrijven. Bijvoorbeeld om aandacht te vragen voor een nieuw product, een actie, of iets dergelijks.
Omdat niemand zit te wachten op verborgen reclame, geef ik zo´n bericht altijd de titel ´Advertorial´ mee. U kunt dan zelf beslissen, of u verder wilt lezen, of de reclame aan u voorbij laat gaan. Elke maand verschijnt er maximaal één advertorial.

Baan Wonen

Graag wil ik u Baan Wonen onder de aandacht brengen. Baan Wonen is een woonwinkel, die gevestigd is in een prachtige boerderij in het hartje van Oud-Alblas in de Alblasserwaard. Ooit is Arie Baan hier klein begonnen in een hoekje op de deel met de verkoop van antiek. Antiek is Arie´s passie. Dat was het toen en is het nu nog steeds. Maar antiek is allang niet meer alles wat Arie te bieden heeft. En dat hoekje op de deel is nu uitgegroeid tot een mooie woonwinkel, waar je heerlijk kunt rondsnuffelen en ideeën op kunt doen.

Oud en nieuw 

Bij Baan Wonen kun je nog altijd terecht voor antiek. Of het nu gaat om een kast, een lamp, een kleine of grote decoratie. Het is er allemaal!

Er is keuze uit duizenden items, waarbij schilderijen een aparte plaats innemen. Maar daarnaast is er ook veel keuze in nieuwe meubelen. Daarvoor werkt Arie samen met verschillende leveranciers, zoals Meubitrend en Bendic International.  Het aanbod reikt van eenvoudige inrichtingen voor een smallere beurs tot exclusieve meubels uit de hogere prijsklasse. Er is voor elk wat wils!

Advies

Het liefste wat Arie doet, is de klant adviseren bij de inrichting. Arie heeft een goed ruimtelijk inzicht en de creativiteit om met nieuwe ogen naar uw huis te kijken. Iets verschuiven, veranderen aan de opstelling of iets vervangen kan soms al het gevoel geven dat u een compleet nieuw interieur heeft. Het voorjaar is bij uitstek geschikt om weer eens met een frisse blik naar uw inrichting te kijken. Vroeger kregen onze moeders en oma´s in het voorjaar de schoonmaakkriebels. Tegenwoordig ruimt men op. De winterinrichting met kussens en plaids mag ruimte maken voor wat luchtigers en vrolijkers in het voorjaar. Laat je daarbij eens verrassen door Baan Wonen.

Welkom!

Een ritje door de Alblasserwaard is beslist geen straf. Oh, wat is het er mooi! Wat is er dan leuker om een stop te maken in Oud-Alblas bij Baan Wonen? Gewoon eens doen! Let wel op de openingstijden! Baan Wonen is geopend op vrijdag en zaterdag, maar ook op afspraak. Als Baan Wonen open is, zie je het meteen. Dan hangt de vlag (voor u) uit :-).

Christelijke Leesmap ¨De Bundel¨

Houd je ervan om af en toe eens heerlijk een mooi blad door te bladeren? Of interessante artikelen te lezen? Dat is een abonnement op de christelijke leesmap vast een goed idee. 

Wat is dat,  christelijke leesmap De Bundel?

Deze leesmap bevat een groot aantal bladen, die door alle gezinsleden gelezen kunnen worden. Bladen als: Terdege, De Gezinsgids, Landleven, Ariadne At Home, Vorsten, de BimBam enzovoorts. Genoeg voor urenlang lezen en kijken.

De bladen worden aangeleverd in een stevige map. Deze map komt Kees Streefkerk elke maand omwisselen voor een nieuw exemplaar. Al jaar en dag rijdt Kees hiervoor door heel Nederland. Bij ons komt hij ook al minstens 15 jaar aan de deur!

Wat kost dat?

Bladen zijn duur. Losse bladen zijn echt luxe artikelen. En abonnementen zijn ook prijzig. Met De Bundel wordt het lezen van deze bladen een stuk voordeliger. Voor de allernieuwste bladen betaalt u 26 euro per maand. Hiervoor krijgt u circa 10 bladen (aan het begin van het jaar is er soms een wijziging in de samenstelling, de rest van het jaar blijft die gelijk). Dat is slecht 2,60 per blad. U kunt er ook voor kiezen om wat oudere bladen te nemen. Het maandbedrag gaat dan omlaag. Voor een map die 3 maanden oud is, betaalt u bijvoorbeeld slechts 19 euro. Zo is er voor elk wat wils.

Aanmelden

Wilt u voortaan ook elke maand wat nieuws te lezen hebben? En vindt u het een fijn idee, dat de bladen ná u weer naar een volgende lezer gaan? Is zo´n map misschien iets voor op kantoor, op school, in de wachtruimte? Meldt u dan aan via deze link. Van harte aanbevolen!

Een gezellige winteravond

We aten gisteren wat eerder dan normaal. Ik had een lekkere stamppot koolrabi met wortel gemaakt. Dat gaat er prima in, als het zo koud is!

Het grote voordeel van vroeg eten is, dat je avond zo lekker lang is!

Na het eten ruimden Maaike en Maria alles op, terwijl ik 6 broden sneed voor een klant. Hans en Leendert trokken hun zaagbroeken aan en gingen nog een klus doen. Hans had voor zijn werk bomen gezaagd. Essen. En hij mocht er van meenemen, wat hij wilde. Dat is nog eens een mooi buitenkansje.
Jan ging aan zijn huiswerk. Hij zit middenin een toetsweek en heeft het dus druk. Henk wilde nog even naar buiten. Hij krijgt geen genoeg van de sneeuw :-).

Toen Maria klaar was met opruimen, heeft ze samen met Henk nog een wandelingetje gemaakt. Daarna kwamen ze binnen en hadden ´niets te doen´. ¨Ga maar sterrenkoekjes bakken,¨ opperde ik. Dat vonden ze een goed idee.

Ik had mezelf intussen op de bank geïstalleerd. Vòòr de koffie trapte ik nog heel wat metertjes weg op m´n spinnewiel.

Na de koffie slingerde ik me aan een doos stoofperen, die op moesten en schilde ik een 10-liter pan helemaal vol. Ik zette de pan op de kachel. Lekker met wat suiker, wat zoete rode wijn, een paar pijpjes kaneel en een paar steranijsjes.

Henk bedelde bij Willem, of hij met hem ging wandelen. Maar Willem had een beter idee en liet Henk de slee achter de schuur vandaan pakken. We hebben nog twee stokoude, antieke, sleetjes. Toen we van de zomer in de opruimmodus stonden, hadden de meiden die sleetjes bijna weggedaan. ¨Wat moet je daar nog mee?¨ Nee! Die sleetjes mochten niet weg van mij. En ze werden op een onmogelijk plekje achter de schuur gestald voor ´ooit´. Dat ooit was nu :-).

Willem reed met Henk en Maria naar de dijk bij Nedstaal en daar hadden ze met z´n drieën dikke pret. Ja hoor, ook opa Willem kan nog prima sleetje rijden op een antieke slee!

Rond half 10 kwamen ze uitgelaten weer thuis en kwamen ook Hans en Leendert juist de straat in rijden. Wat een rijkdom! Een fijne portie essenhout voor DV volgend jaar alvast. Het moet alleen nog gekloofd en gestapeld worden.

En zo vliegt zo´n gezellige winteravond zomaar voorbij met allerlei activiteiten. Wat geniet ik van zulke reuring!

Terug naar normaal ging abnormaal

Het zat me even niet mee. Vorige keer schreef ik al over de bekkenpijn, die ik had gehad. Maar daar had de manueel therapeut me vakkundig van af geholpen. Dat was op donderdag. Twee dagen moest ik rustig aan doen. Tot zaterdag dus. Daarom hoopte ik vanaf maandag flink gas te kunnen geven, zodat alles eindelijk weer normaal zou worden na de kerstvakantie. Het liep helaas anders.

´s Zondags werd ik wakker met een pijnlijke stijve nek. ¨Ai,¨ dacht ik, ¨ik zal vandaag maar een warme sjaal om doen. Dan is het misschien snel over.¨ Maar die vlieger ging niet op. Op maandag, de dag dat ik eens flink had willen uitpakken, kon ik mijn hoofd nauwelijks draaien. Het was een pijnlijke geschiedenis. Zelfs na het innemen van pijnstilling en smeren met zalf. Ik heb alleen het hoognodige werk gedaan en werd daarbij gelukkig geassisteerd door Maria.

´s Middags moesten toch echt de pakketjes naar het postkantoor gebracht worden. Dat was heus een klucht. Ga maar eens autorijden als je je hoofd niet kunt draaien :-(. Ik keek extra goed in de spiegels, reed super voorzichtig en had Maria naast me als meedraaiend hoofd. Niet zoals het hoort, maar ik denk, dat ik nog wel veiliger reed dan normaal, doordat we met z´n tweeën geconcentreerd zaten op te letten. Evengoed wil je dit natuurlijk niet.

Ik hoopte heel erg, dat ik er op dinsdag vanaf zou zijn. Dinsdag was Willem jarig! En ´s avonds zou er visite komen. Nou, het was dinsdag wel een stuk beter, maar nog altijd had ik pijn en mijn hoofd kon nog steeds niet goed draaien. Maar deze dag had ik zelfs twee assistenten: Maaike en Maria. En zo lukte het toch wel om de boel aan kant te hebben, de taarten gebakken, de hapjes klaargemaakt en werd het een gezellige avond.

Woensdag was ik bijna pijnvrij en kon ik mijn hoofd weer bewegen. Wat ben je dan blij zeg! Eindelijk kon ik lekker aan de slag. En dat heb ik ook gedaan. Behalve dat ik me een slag in het rond werkte met de normale bezigheden, heb ik ook leuke dingen gedaan.

Mutsen gebreid.

Lekkers gebakken

Erwtensoep gekookt. Mmmmm!

Vrijdagavond zijn we weer als vanouds naar de bieb geweest. Ik nam een mooi boek over bijen houden. En natuurlijk nam ik ook een kookboek mee. Daarna zijn we voor een keer eens chocolademelk gaan drinken bij de Délifrance. Dat hadden we nog nooit gedaan. Leuk hoor. Maar we gaan er maar geen gewoonte van maken. Dat is me te prijzig.

Zaterdag stond er ook iets leuks op ons programma. Mijn zus Maria en haar man konden dinsdag niet op Willem z´n verjaardag komen. Daarom hadden ze ons uitgenodigd om op zaterdagmiddag wat met hen te drinken bij restaurant Post in Dordrecht. Wat was dat leuk, zeg! We waren daar nog nooit geweest. We zaten aan een rond tafeltje. Het was een gezellig geroezemoes en het was er heerlijk warm. We dronken uitgebreid koffie en mijn zus bestelde een happenplank. Dat was wel even iets anders dan een blokje kaas en een schijfje worst. Alle hapjes waren origineel en erg lekker. Pure verwennerij! We hebben bijna twee uur met elkaar zitten praten over van alles en nog wat. Heel erg leuk, dit! Willem werd bovendien nog extra verwend, omdat hij m´n zus nogal eens helpt met haar website en LinkedIn enzo. Het was een verwennerij waar we bovendien allebei iets aan hebben: een bon van weekendjeweg en een VVV-bon. Daar hopen we dit jaar fijn gebruik van te gaan maken.

In een paar dagen tijd is alles weer redelijk op z´n pootjes terecht gekomen. De wasmand was zaterdagavond bijna leeg. De strijkmand helemaal. De maandboodschappen waren bezorgd. Ik had buikspek in de oven klaargemaakt voor bij de patat en Maria had enorm veel ingepakt voor de webshop.

Wat is ´normaal´ toch fijn!