Ik pakte m´n haakwerk erbij. Het was wéken geleden, dat ik gehaakt had!
Toen langzaam maar zeker iedereen ontwaakt was, ontbeten we fijn in de buitenlucht. Ik had voor Willem en mij gewoon havermout gemaakt. Dat vinden we allebei lekker. Ik heb altijd hetzelfde basisrecept: per persoon 1 espressokopje havervlokken, 1 espressokopje (plantaardige) melk en 1 espressokopje water. Dat breng ik aan de kook en ik laat het een minuut of 5 zachtjes sudderen. Meestal gaat er een handje rozijnen door voor het zoetje. Vandaag ook. Soms breid ik de maaltijd uit met vers fruit, een snuf kaneel, wat noten. Maar vandaag bleef het basaal. De rest van het gezin at yoghurt met muesli.
Na het ontbijt hebben we eerst de boel eens georganiseerd en de camping geïnspecteerd. Daar was gisterenavond na het invallen van de duisternis geen tijd en gelegenheid meer voor geweest. We ontdekten dat er in het sanitairgebouwtje vlakbij de tent geen afwasgelegenheid was. Daarvoor bleken we bij een ander sanitairgebouwtje te moeten zijn. Warm water kost daar 10 cent en daar krijg je dan een emmer vol voor. Genoeg om mee af te wassen. Maar een beetje lastig als je geen emmer bij je hebt, om onder de warme straal te houden. Afijn. Op elke camping zijn andere regeltjes en het is leuk om ze uit te vinden. We vonden ook uit, dat de douches vlakbij onze tent gratis zijn, maar dat daar geen haken zijn om je kleding aan op te hangen en er is ook geen licht. Ook niet bij de toiletten. Dat is toch een dingetje, als je in het donker naar het toilet moet :-). Bij het andere gebouwtje zijn de douches 50 cent en is wél licht. We hebben dus keuze.
Bij en in de tent werd alles georganiseerd. We zetten een rekje in elkaar voor de boodschappen, brachten de auto naar de parkeerplaats, gaven het tentwagentje een plekje enzovoorts. In een uurtje tijd werd het helemaal ons thuis voor deze week.
Intussen was het zwembad open gegaan en Henk vermaakte zich prima. Een groot deel van de morgen had hij het zwembad voor zich alleen.
Pas nadat de glijbaan aangezet werd, werd het wat drukker.
We kregen een appje, dat Maaike en Amarantha (Jan z´n vriendin) waren gearriveerd. Willem loodste ze door de slagboom. Gezellig! Maaike kwam een dagje en Amarantha blijft tot morgen.
We hadden bedacht om met z´n allen naar Urk te gaan. Dat idee werd vorige week al geboren, toen we op weg waren naar de Fair. Ik zei: ¨Volgende week geven ze de hele week regen op. Lekker, als wij gaan kamperen.¨ Waarop Willem meteen reageerde met: ¨Dan ga ik niet, hoor!¨ ¨O,¨ wimpelde ik zijn bezwaren weg, ¨we gaan sowieso een dagje lekker naar Urk. Kan je een visje eten.¨ Toen was het goed. Tja, als je al zó lang bij elkaar bent, weet je zelfs hoe je een regenvakantie in een tent moet verkopen. Ha, ha.
We gingen dus naar Urk. Maar eerst langs de Lidl. Ieder mocht daar een lunch uitkiezen: iets te eten en iets te drinken. Er werd van alles gekozen: maaltijdsalades, broodjes, krentenbrood, fruit, smoothies. Wat een luxe. In de auto smulden we van onze lekkere lunches en daarna zetten we dan echt koers naar Urk. We parkeerden bij de haven en liepen op de bonnefooi het centrum in.
Al snel zagen we de VVV en als echte toeristen gingen we op de foto bij het klederdracht-bord :-).
We liepen even naar binnen en ik kocht een paar kaarten om te versturen. En ik nam er meteen het boekje voor de Ginkiestocht. Daar had Willem het al over gehad. Maar ik dacht, dat je die tocht alleen onder leiding van een gids kon doen. Er bleek echter dus een boekje te verkrijgen, waar de wandeling in wordt beschreven, inclusief allerlei wetenswaardigheden.
We gingen op stap. Slow motion. We wilden echt alles zien :-) en zagen buiten de tocht om ook nog wel allerlei dingen om even naar te kijken.
Daar kwamen we bij het vuurtorentje. Daar moesten we natuurlijk even op. Nou ja, vier wilden erop en drie bleven beneden. Ook goed.
Het woei heerlijk, daar bovenop de vuurtoren. En met die vrolijke zon erbij, bleven we lekker een poosje plakken :-).
Toen we weer afdaalden moesten we ook alles binnenin de toren bewonderen. De heel speciale lamp, met speciale lenzen en een valuurwerk (waar ik nog nooit van gehoord had).
aMaar ook beneden was er wat bijzonders te zien: het logboek van de vuurtorenwachter, wat opengeslagen lag bij 1 februari 1953 en waar je las van de Urker vloot, die naar de ramp in Zeeland werd gestuurd. Indrukwekkend!
De Ginkiestocht werd weer hervat. Over de boulevard, langs het Kerkje bij de Zee. Daar hadden we een heel rare ervaring. We liepen langs een tuintje, waar kaarten en snuisterijen te koop aangeboden werden. De mevrouw van het ´winkeltje´ stond te praten met mensen, die juist wilden vertrekken. Intussen snuffelden we een beetje bij wat er buiten het hek uitgestald was, zoals we de hele tijd zomaar alles bekeken en overal rondsnuffelden. Juist toen we het voor gezien hielden en weer verder wilden lopen, sprak de mevrouw ons aan. Of we niets wilden kopen. Het was voor het goede doel. Met dat ze dat zei, liep ik toch nog even terug het tuintje in en zag ook een bus staan, waar je wat in kon doen. Ik had al besloten om er wat in te doen, want we hoefden niets. Maar intussen was die mevrouw aan het ruzie maken met Willem. Willem had gezegd: ¨Mevrouw, de handel is vrij en blij.¨ Tja, ook als het voor een goed doel is, houden wij niet van opdringerige verkopers. Die mevrouw was het er niet mee eens, want ze zei, dat het ´een opdracht´ was. ¨Ja,¨ zei Willem, ¨úw opdracht dan.¨ Toen begon ze ineens te tieren, dat ´die Refootjes´ haar dikwijls de rug toekeerden, maar dat mensen ´van de wereld´ wél bij haar kochten. Nou ja. Het was gewoon in één ogenblik kortsluiting. We werden er helemaal door overvallen. Zo raar om ´die Refootjes´ genoemd te worden en soort van voor gierig te worden uitgemaakt, terwijl we dat niet zijn. ¨Kom op,¨ zei Willem, ¨wegwezen hier. Die vrouw is niet goed.¨ We moesten ons best doen om weer blij met de tocht verder te gaan en dit gebeuren achter ons te laten.
We kwamen bij het Monument van degenen, die op zee gebleven zijn. Altijd heel indrukwekkend. Ook de kinderen waren onder de indruk. Vooral ook de namen van soms heel jonge kinderen op de muur.
We bleven een tijdlang zomaar rondlopen en namen lezen en op internet de schepen opzoeken, die zijn vergaan of waar de mannen op voeren, die verdronken zijn.
Toen kwam het Kerkje aan de Zee aan de beurt, waar de deur uitnodigend open stond. We liepen even naar binnen. Wat een sfeervol, intiem kerkje. Er bleek juist gezongen te zijn. Dat hadden we dan gemist.
Ineens werd ik aangesproken door iemand die me herkende. Dat gebeurt me vaker. Er lezen nu eenmaal heel wat mensen hier mee. Maar deze meneer vertelde, dat hij van de plaatselijke pers was en dat hij het erg leuk zou vinden, als hij me kort mocht interviewen. Ik had eigenlijk al ´ja´ gezegd, toen Willem met bezwaren kwam. Hij was nog argwanend, door de rare ervaring die we net gehad hadden. Maar toen Jelle zei, dat we zijn schrijfsel eerst mochten lezen, voordat het in de krant kwam, was het ok.
Jelle maakte een praatje met me en daarna poseerden we met z´n zevenen nog even voor het kerkje. Toch grappig, zo´n onverwachtse ontmoeting. En voor Jelle waren we mooie bijvangst, omdat hij met een serie over toeristen op Urk bezig is en juist een lang interview achter de rug had. Daar paste mijn verhaaltje mooi nog even bij.
De tocht liep langzamerhand op z´n einde en we kwamen langs een viswinkel. Willem wilde een visje happen. Henk ook. De rest koos voor ijs. Zo zaten we elk aan een kant van de straat te smikkelen :-).
We deden nog wat winkeltjes en slenterden naar de auto. Wat was dit een geweldig leuke dag en wat hebben we genoten van Urk. Ik denk, dat Willem en ik nog een keer samen terug gaan. Dan kunnen we tenminste ook op het gemakje het Museum bekijken enzo. Want zover kregen we het jongvolk niet ;-).
Weer bij de tent gekomen heb ik fijn gekookt. Wat smaakt het toch allemaal heerlijk, na een hele dag in de buitenlucht!
Het was een prachtige avond. Met badmintonnen, haken, bulletjournaling, een wandelingetje door het bos, een duik in het zwembad. We zijn alweer benieuwd wat de dag van morgen zal brengen.
