Hij was 's morgens al niet fit toen hij opstond. Hij klaagde over keelpijn en hoofdpijn. Nu zijn er hier meer die daar op dit moment last van hebben en dus begon ik het standaard riedeltje af te draaien: eerst even iets drinken, een zuigtablet enzovoorts. Met enige aandrang kreeg ik hem zover dat hij wat gegeten en gedronken had en maakte ik hem klaar voor school. Ik deed de belofte dat Maria even met hem mee zou gaan naar de juf en zou vertellen dat hij niet helemaal fit was en naar huis mocht als het niet zou gaan. Om 10 uur kwam er een telefoontje: kon ik Henk komen ophalen? Hij was ziek.
Henk is gelukkig niet vaak ziek. Maar nu was het overduidelijk: het ene moment rillen, het andere moment het warm hebben. Een wit koppie en urenlang slapen op de bank. Ik heb hem heerlijk vertroeteld met kruidenthee tegen keelpijn, met ijsjes, met een dekentje, met lekker in bad. Wat is het eigenlijk toch altijd aandoenlijk, zo'n ziekig hoopje kind.
Daarbij was Henk erg ongerust dat hij zou sterven. Dat klinkt overdreven als je de context niet weet. Maar gisterennacht is er een moeder van kinderen uit groep 7 overleden en uiteraard is daar gisterenochtend in de klas over gepraat. Henk is er duidelijk heel erg mee bezig. Vanmorgen zag hij een plaatje van een skelet en meteen wist hij: als je gestorven bent, gaat je vel eraf en dan zie je er zo uit (en hij liet het plaatje zien). Ongelofelijk wat er meteen in zo'n koppie rondspookt. Het gebeuren maakt echt diepe indruk.
