Over een warme deken en hoe we leven met ziekte in het gezin.

Nadat ik schreef, dat we te kampen hebben met een ziek kind in ons gezin, kregen we van alle kanten steun. Er kwamen meelevende woorden per e-mail, messenger, app, post en telefoon. Er kwamen kaartjes en zelfs kadootjes. Heel bijzonder. Het voelde echt als een warme deken! En wij kunnen weten, hoe een warme deken voelt :-)). Een paar weken geleden deed mijn zus namelijk haar nauwelijks gebruikte wollen deken van Slaappunt aan ons kado. Zij en haar man vonden die deken veel te zwaar en gingen er erg onder dromen. Nu genieten wij ervan. Wij houden juist van gewichtig ;-). Dus hebben we bovenop die slaappunt deken ook nog eens onze oude (nogal dun geworden) deken liggen en slapen nu onder een heuse dekenvracht. Heeeeerlijk! Net zo heerlijk, als die warme deken van reacties dus!

Inmiddels zijn wij een paar weken verder en weten familie en naaste omgeving van de ziekte in ons gezin af en zal ik ook op deze blog één en ander delen. Ik houd het wat summier, want ziekte is toch best privé. Het gaat om onze Maria. Zij heeft anorexia. En wat is dat een lastig verstaanbare ziekte! Heel moeilijk. Mensen die zich er nooit in verdiept hebben, denken misschien: kwestie van voedsel erin stoppen en dan is het over. Was het maar zo eenvoudig! De zaak ligt behoorlijk gecompliceerd. Niet in het laatste geval doordat er twee kanten door elkaar heen lopen: de psychische kant en de lichamelijke kant. Wie er graag iets meer van wil weten, verwijs ik naar de documentaire Emma wil leven. Deze documentaire is aangrijpend en heftig en laat alle kanten van deze akelige ziekte zien.

In de afgelopen tijd heb ik enorm met Maria moeten ´leuren´. Ik kan er geen ander woord voor bedenken. Het gaat niet goed met haar. Ze is helemaal thuis van school, doordat ze totaal geen energie meer heeft. Desondanks word je met zo´n ziekte, als je eenmaal bij de huisarts bent geweest, op een ellenlange wachtlijst voor hulp gezet. Ik heb alles geprobeerd om eerder hulp te kunnen krijgen, juist omdat ik zie, dat het hard achteruit gaat. Uiteindelijk heeft Maria´s cardioloog vorige week de zaak in een stroomversnelling gebracht. Maria was bij de cardioloog op controle vanwege de Reveal (ingebouwde monitor) die ze heeft en zij constateerde, dat Maria´s hartslag heel traag is. Een bewijs, dat er tekorten zijn, die gevaarlijk kunnen worden. Als al het vet in je lichaam op is, gaat je lichaam je spieren ´opeten´ om zo lang mogelijk de organen te sparen. Je hart is bijvoorbeeld zo´n spier...

Vandaag, binnen 1 week!, waren we (Maria, Willem en ik) op de eetstoornissenpoli van het Sophia Kinderziekenhuis. Het was zeer intensief. We hebben al dan niet gezamenlijk gesprekken gehad van 14.00 uur tot 17.30. En dat, nadat we vanmorgen al heel lang thuis bezig waren met het invullen van allerlei lijsten. Om alleen voor mezelf te spreken: ik moest 9 vragenlijsten invullen en daar was ik van 5.00 uur tot 6.45 ingespannen mee bezig. We waren alledrie compleet gevloerd, toen we dik na half 7 thuiskwamen. Er was eigenlijk een kerstvertelling in de kerk, waar we elk jaar naar toe gaan. Maar dit jaar zijn we blij, dat Maaike met Jan en Henk wilde gaan.

Donderdag wacht ons bij leven en welzijn nóg zo´n dag. Dan zijn we van 11.00 tot 16.00 in het ziekenhuis voor gesprekken met drie verschillende mensen. Intussen loopt er dan nog een aanvraag voor een (lichamelijk) onderzoek bij een kinderarts in een ander ziekenhuis. En dan kunnen we al met al op 10 januari het adviesgesprek tegemoet zien. Gelukkig gaat er intussen al wel behandeld worden, want een diëtist gaat uitrekenen wat Maria precies moet eten om niet nóg meer af te vallen. Dat mag namelijk niet, anders wordt ze opgenomen. Dat willen we natuurlijk het liefst voorkomen. Hopen en bidden, dat het gaat lukken!

Intussen heeft Maria´s ziekte een grote plaats in ons gezin. We moeten het allemaal verwerken en zo onze manier vinden om ermee om te gaan en Maria te steunen. Het is mooi om te zien hoe de gelederen zich om Maria sluiten. Alle brussen staan als een muur om haar heen om haar te beschermen en te steunen. Wat is dat fijn!

Praktisch heeft het natuurlijk ook veel kanten en gevolgen. Maria is hele dagen thuis en ik wil haar niet alleen laten. Ik probeer de dag een klein beetje voor haar in te vullen. Zo heeft ze al mijn afleveringen van de kookrubriek van Terdege (4 jaargangen!) netjes uitgesneden en in een map gestopt. Af en toe bakt of kleurt ze wat. Ook heb ik samen met haar bedacht wat ze minimaal per dag eet. Ze eet totaal andere dingen dan de gewone gezinspot en ik heb soms het gevoel alsof ik een dieetkeuken run: een speciaal menu voor Maria, een aangepast eetprogramma voor Willem die wat moet afvallen (de hoge bloeddruk kwam terug), een eiwitrijk menu voor Koos die wil aankomen (om bij Defensie aangenomen te worden na zijn opleiding), en dan nog een hongerige bouwvakker, een hongerige groenvoorziener en wat ´gewone´ kostgangers te voederen. O ja. Zelf heb ik snoep uit mijn menu geschrapt, want ook ik ging uitdijen :-)). Daarnaast gaat er veel tijd zitten in bezoeken van artsen, lezen van informatie, informeren van school, familie en belangstellenden. Het is, kort gezegd, gewoon heel druk.

Toch gaat het gewone leven ook door en moet er gewerkt worden, zijn er leuke en minder leuke bezigheden, dringende en minder dringende zaken, verjaardagen, gesprekken op scholen en nog veel meer.

Van sommige gewone, dagelijkse dingen heb ik foto´s gemaakt: mijn blog-geheugen. Fijn om zo te zien, dat juist het gewone leven (wat zo bijzonder is) ook doorgaat. Een kleine selectie:

Maria kreeg voor haar verjaardag een kleurboek en krijt en kleurde deze prachtige plaat in (hier nog niet af).

Maaike haalde haar rijbewijs en er was dus taart. Maaike is de zesde in ons gezin, die haar rijbewijs haalt. Alle zes hebben ze het opgespaard van (bij)baantjes. Hier worden namelijk geen rijbewijzen verstrekt aan 18-jarigen die niet roken of anderszins hun papiertje ´verdienen´. Het is bloed, zweet en tranen om dat rijbewijs te bemachtigen ;-). Maaike was er overigens circa 1600,00 euro aan kwijt. Ik denk, dat dat redelijke gemiddeld is.

Ik probeer regelmatig overtollige dingen te lozen (o.a. via m´n marktplaatswinkeltje). Aanstaande zaterdag hebben we hier een poetsfeest. De hele halve familie komt meehelpen om eens lekker met z´n allen alles blinkend schoon te poetsen voor het Kerstfeest. Ha, ha, niet speciaal daarvoor, hoor! Het kwam gewoon zo uit. En die aanstaande poetsdag zorgt er als vanzelf voor, dat er spullen opgeruimd worden. Bij elk ´ding´ wat verdwijnt, word ik blijer.

Regelmatig boeken en andere spullen op MP

Maria´s beugel ging eruit. Altijd een historisch moment. Had ik een half jaar geleden maar liefst DRIE beugelkinderen tegelijk, nu nog maar één (Jan). Wat heeft Maria een mooi gebit gekregen. Heel fijn!

We hadden een oergenoeglijke gezinsavond/pakjesavond. Niet speciaal met Sint, maar wel met kadootjes en gedichtjes en een eenvoudig maar gezellig en lekker ´lopend buffet´.

Vanwege de schrikbarend gestegen boterprijs, heb ik mijn boterkarn weer te voorschijn gehaald. Ik heb elke week 5 liter verse, rauwe, boerenmelk. Ik schep daar de room vanaf en bewaar die in de vriezer, totdat ik genoeg heb om er boter van te karnen. Ik karnde toen ik zo´n 1300 gram room gespaard had (van 5 weken melk).

Ik had foto´s gemaakt van het proces, maar op de één of andere manier krijg ik de foto´s niet van mijn telefoon en zijn ze ook niet opgeslagen in mijn Google Foto´s. Daarom heb ik maar screenshots gemaakt van de foto´s en zal die hier delen.

Na een poosje draaien aan de zwengel
van de boterkarn, scheidt de boter zich
in vlokken van de (karne)melk.

Ik laat de inhoud van de karn in een
vergiet met neteldoek lopen.
De boter blijft op het doek liggen.

Ik laat de boter goed uitdruipen door
wat in de doek te knijpen

Er blijft een prachtige kluit boter over

De boter moet al knedend uitgespoeld worden
met koud water.

Als de boter ´schoon´ is, kneed ik er wat zout door.
Het eindproduct is een volle pot boter en een
flesje karnemelk voor tezamen
ongeveer 90 cent.

Ook waren er de bekende ritjes naar de groentenboer aan het einde van de markt. Dat levert soms verrassingen op, zoals een paar weken geleden een leuke hoeveelheid maïskolven. Daar zijn we dol op! Nadat ik de bladeren eraf gehaald had, werden de kolven een klein kwartiertje gekookt in ruim water. Na het koken was er het maïsknaagfeestje en smulde iedereen van deze gezonde snack, naar smaak met wat zout, boter en/of citroensap eroverheen gesprenkeld.

Ook was er een flinke hoeveelheid Jonagolds. Een krat of zes. Die waren gevallen. Eerst was ik van plan er een voorraad gedroogde appelschijven en een flinke voorraad appelmoes van te koken. Helaas waren de appels zó gebutst en beschadigd, dat ik ze niet gemakkelijk op mijn schilmachientje kon schillen. En met de hand, schil je je met zo´n hoeveelheid minimaal een rsi-arm. Dus verdwenen er appels met kilo´s tegelijk in mijn Weck-ontsapper om er heerlijke appelsap zonder toevoegingen van te maken. Zo lekker! Je hoeft spontaan noooooooooit meer de zooi uit de winkel :-).

Natuurlijk werd hier vorige week ook genoten van het pak sneeuw. Want behalve dat het ongemakken opleverde (vooral in het verkeer), was er ook tijd voor sneeuwpret. Hans, die de hele dag in de sneeuw had gewerkt (bomen rooien), vond het toch leuk genoeg, om ´s avonds een enorme sneeuwpop (2.30 meter) te maken. En natuurlijk waren er de sneeuwballengevechten en gewoon het simpele lopen in de knoerpende sneeuw. Heerlijk!

En zo kabbelt dus ook het gewone leventje in Huize Luijkensteijn verder. Of, nou ja, kabbelen? Het heeft de laatste tijd meer weg van een stroomversnelling. Hopelijk komen er weer rustiger tijden!

Winterslaap?

Eén van de deelnemers aan de workshop ¨Bak je eigen brood¨ van gisteren, had zich al afgevraagd of ik in winterslaap was gegaan. En mijn vriendin Ellen appte vanmorgen vanuit Zwitserland: Alles goed? Het is zo stil op je blog.

Punt 1: Ik ben niet in winterslaap. Verre van dat, zou ik willen zeggen. Ik heb het gewoon ordinair druk :-).
Punt 2: Ja, alles is goed! Nou ja...Bijna helemaal goed.

Ik had de afgelopen dagen nogal last van hoofdpijn. Vooral ´s avonds. En dan niet zo´n klein beetje, maar echt bonkende hoofdpijn. Te erg om achter de computer te kruipen. Het licht van het beeldscherm kon ik gewoon niet verdragen.

Ik denk, dat het tekenen van ontgifting zijn. Toen mijn moeder in januari ziek werd, ben ik er mee begonnen: stress-eten en troost-eten. En dat werd er niet beter op, toen de ziekte aanhield, vervolgens mijn vader ook ziek werd, en ze beiden in mei overleden. Ik at te zoet, te vet en teveel.

Gek genoeg kon ik er daarna niet meer mee stoppen. Mijn lijf was eraan verslaafd geraakt. Ik kon soms middenop de dag zin hebben in een lik roomboter. Of een dikke koek. Of ´s avonds met een zak chips naar bed gaan (die dan minstens voor drie kwart leeg ging....).

Natuurlijk had ik het allang gemerkt aan mijn knellende rokbanden. Ook bemerkte ik een niet meer te ontkennen vetrol :-(.  Maar toen ik twee weken geleden op de weegschaal ging staan, vertelden me de cijfertjes de naakte waarheid. Ik ben dit jaar VIJF KILO aangekomen!

Ik ben daar toch van geschrokken. Kennelijk kun je je zo´n eetpatroon op mijn leeftijd (ik ga richting de 50) niet meer ongestraft permitteren. De straf is letterlijk ZWAAR!

Ik nam een besluit. Het moest afgelopen zijn met dat ongezonde gedoe. In huis snoep ik niets meer. (Buitenshuis doe ik voor de gezelligheid mee en ga ik geen vriendelijk aangeboden lekkers afslaan.) Het was even wennen. En vandaar waarschijnlijk die ontgiftings- of ontwenningsverschijnselen in de vorm van hoofdpijn, denk ik.

Maar het komt goed. Mijn lichaam went eraan en mijn trek in troep is weg. Mijn smaak is alweer verbeterd (dat gaat heel snel!) en dat komt mijn kokerij ten goede. Ik proef in gedachten de smaak van wat ik bedenk. Zoals ik ook de smaak proef van recepten die ik lees. Dat resulteerde in de afgelopen week in lekkere smaakbommen op tafel. De allerlekkerste, verwarmende pompoensoep (van een pompoen, die ik van een workshopdeelneemster kreeg). Een reuze pan erwtensoep, die in no time leeg was. Kip uit de oven met aardappeltjes eromheen. (De kip niet voor mij, want ´beest´ eet ik nagenoeg nooit). En ook een keer een erg goed gelukte bloemkooltaart. (Ik had het recept moet opschrijven, maar vergeet zoiets altijd).

Aardappeltjes uit de oven bij de bloemkooltaart

Salade erbij. Altijd goed.

De bloemkooltaart.
Ik had wat deeg over en maakte daar maar een soort raster van.

Soms zitten er leuke verrassingen in de aardappelbak :-)

Het zette me zelfs aan het experimenteren met brood bakken. Ja, na 17 jaar broodbakken is het nog altijd leuk om iets nieuws uit te proberen! Ik maakte brood met boekweitmeel. Boekweit is geen graan, maar een kruidachtige plant. Boekweit is heel gezond. Het bevat verschillende vitaminen en mineralen (o.a. magnesium). Omdat het geen graan is, bevat boekweit geen gluten. Tot nu toe had ik boekweitmeel alleen maar gebruikt om pannenkoeken mee te bakken. De smaak is heerlijk. Een beetje nootachtig. Daarom wilde ik er ook eens brood mee bakken. Ik maakte een mengsel van 1/3 tarwemeel, 1/3 tarwebloem en 1/3 boekweitmeel en bakte daar op de gewone manier brood van. Het brood bleef laag. Dat had ik verwacht, vanwege het glutenvrije boekweitmeel. Maar het zag er aan de buitenkant verder prima uit. Mooi ook, omdat ik er boekweitgrutten bovenop gedaan had. Tijdens de workshop van gisteren heb ik het brood aangesneden. En ik was aangenaam verrast! Erg smakelijk brood met de structuur en de bite van zuurdesembrood. Ik ga dit zeker in mijn broodrepertoire opnemen. Smul!!!

En zo vliegt de tijd om. Koos was vorige week de hele weeg weg op werkweek. Deze week is hij de hele week op bivak. Je wil niet weten wat voor viezigheid er uit zijn tassen komt, als hij op vrijdag weer opduikt! Leendert en Hans kwamen de afgelopen dagen z**knat thuis van hun werk. De één is timmerman en de ander werkt in het groen. De jassen en schoenen gaan direct bij de kachel en zijn de volgende morgen soms nog niet helemaal droog.

Maaike is naar de orthodontist. Na drie jaar mag eindelijk haar beugel eruit!! Gisterenavond hebben Maaike, Maria en Jan nog even een leuk beugelbekkiefotootje gemaakt. Drie beugelbekkies tegelijkertijd in één gezin is, denk ik, best uniek. Maar ik ben blij, dat er nu één minder is. Al was het alleen maar vanwege het kostbare van zo´n aangelegenheid!

Henk is in de ban van de egel, die elke avond door de tuin struint. Soms krijgt hij een beetje kattenvoedsel. Binnenkort zal hij wel in winterslaap gaan.

Hij wel. Ik dus niet :-).

De week in vogelvlucht

De eerste schoolvakantieweek is omgevlogen! We hebben werkelijk van alles en nog wat gedaan. Een hap-snap fotoverslagje:

Dinsdag verwerkte ik de zwarte bessen, die ik maandag met Henk had geplukt. Een deel ging in een grote pot met jenever, suiker, een pijpje kaneel, enkele kruidnagelen en wat bladeren. Dat is tegen de tijd van Kerst Zwartebessenlikeur.

Van de rest maakte ik limonadesiroop. En hoewel ik de suiker pas toevoegde, nadat het sap al wat was afgekoeld, is de siroop toch verder gegeleerd, dan ik wilde. Maar zo heel erg is dat ook niet. De staafmixer doet wonderen, als ik een kan limonade maak :-). 

Zwarte bessenlimonade, gebroederlijk naast de kefir en de huisgemaakte karnemelk

Intussen had Maria de dag van haar leven, want ze had haar vliegdoop! Daar zit een heel verhaal aan vast: er was op haar school een stroopwafelactie ten bate van de MAF. Om de kinderen te stimuleren zoveel mogelijk stroopwafels te verkopen, was er een rondvlucht met een MAF-piloot in het vooruitzicht gesteld, voor wie de meeste pakjes verkocht. 

Maria was vast van plan alles op alles te zetten, want die wilde maar wat graag vliegen :-). Helaas was die actie net in de periode dat mijn ouders overleden en zodoende kwam er van het verkopen minder terecht, dan Maria had gewild.

Maar meiden zijn niet voor één gat te vangen...Degene die de actie zou winnen, mocht namelijk twee vriendinnen meenemen. En zodoende spraken Elise, Babette en Maria met elkaar af, dat ze ál hun verkopen op naam van Elise zouden zetten. Die zou dan kans maken te winnen en in dat geval Babette en Maria meenemen.

Zo gezegd, zo gedaan. Elise verkocht op papier een kleine 350 pakjes stroopwafels en...won! De meiden helemaal gelukkig natuurlijk :-). En dinsdag was het dan zover!

De moeder van Elise reed de meiden naar Lelystad, waar vandaan ze zouden vliegen. Het plan was om dan helemaal naar ´huis´ te vliegen en wat rond te circelen boven Ridderkerk (waar Elise woont) en Kinderdijk (waar Babette en wij wonen).

Het liep alleen een beetje anders....

De meiden vonden het erg leuk, maar ook heel spannend. En het is ook best spannend, hoor, vliegen in zo´n klein vliegtuigje! Ik kan het weten, want in onze verkeringstijd hebben Willem en ik het ook ooit eens gedaan. 

Eerst was er al iets spannends, omdat de motor van het vliegtuigje niet aanging. Gelukkig was er maar iets onnozels aan de hand en daar ging hij dan toch. Het vliegtuigje hobbelde naar de plaats waarvandaan het ging taxiën. En na het taxiën, ging het, hup, de lucht in!

Gaaf hoor! De piloot voelde zich waarschijnlijk zo vrij als een vogeltje en had niet zo direct door, hoe spannend de meiden het vonden. Toen hij een kleine ´stunt´ uithaalde en een stukje bijna loodrecht (voor het gevoeld van de meiden dan toch) omhoog ging om hoogte te maken, zagen de meiden behoorlijk groen. Vooral die achterin zaten. De piloot begreep, dat hij het rustig moest houden, met de onervaren meisjes aan boord :-).

Er was erge tegenwind en er waren ook buien met zelfs onweer. Maar gelukkig was het uitzicht toch erg mooi en was het al met al een prachtige ervaring.

Totdat...één van de meisjes last kreeg van reisziekte. Ze moest niet alleen overgeven, maar raakte ook weg. Gelukkig is een MAF-piloot niet voor één gat te vangen. Die moet tijdens zijn werk immers zo vaak improviseren. Hij nam het besturen van het vliegtuigje over met zijn voeten, terwijl hij de boel redderde en toestemming vroeg om op Hilversum een voorzorgslanding te maken. En zo kwam het, dat de meiden ineens voet aan grond zetten in Hilversum!

De meisjes kregen de tijd om even op rust te komen. De piloot had medicijnen tegen reisziekte bij zich en bedacht, dat het beter was, als iedereen iets at. Hij trakteerde op een rondje patat bij een snackbar. De reisziekte was gezakt en met elkaar besloten ze om op het gemakje terug te vliegen naar Lelystad. De thuisvlucht ging (ook letterlijk) voor de wind en de meisjes hebben al met al een onvergetelijke ervaring gehad!

Ook voor Jan was er dinsdag een ´eerste keer´. Onze kinderen mogen vanaf hun twaalfde verjaardag één keer per jaar een uitstapje kiezen, waar ze samen met Willem en mij naar toe gaan. Gewoon zomaar een dagdeel en/of avond even exclusieve aandacht. Hoe leuk is dat?!

Jan was vorig jaar juli twaalf geworden en wist al meteen wat hij wilde: wokken. Hij had er al heel lang naar uitgekeken. Eigenlijk hadden we het ook al veel eerder met hem willen doen. Het was op de lange baan gegaan door de ziekte van mijn ouders. Maar vandaag was het toch zover! Jan had zelf het restaurant mogen uitkiezen en hij had gekozen voor Wokplanet in Papendrecht.

Wat had hij er zin in!

Die kok keek maar zielig ;-), maar Jan vond het allemaal even leuk!

Het hoogtepunt: zelf ijs scheppen.

Om een uur of 9 stapten we met dikke buikjes naar buiten. Het was nog licht en we besloten om de mooie avond nog even te rekken. We toerden nog een poosje door de prachtige Alblasserwaard.

Schapen in de avondzon

Een jogger wilde wel even een foto maken

Totdat het donker werd en we naar huis reden. Willem en Jan gingen, in het donker, nog een rondje lopen langs de molens. Wat was het een fijne avond geweest!

Woensdag was het alweer een speciale dag voor Jan. Hij kreeg z´n beugel. Een tijdje geleden zijn er al twee kiezen bij hem getrokken, zodat er ruimte kwam voor de hoektanden, die bovenin z´n kaak bleven steken. En nu moet een beugel het hele zaakje recht trekken. Het is een familiekwaaltje, helaas, zodat hier de één na de ander aan een beugel moet. 

Binnen een uur was het gefikst. En nu zijn er dan drie beugelbekkies tegelijk in ons gezin. Au, au, voor m´n portemonnee! Maar daar malen de kinderen natuurlijk niet om ;-). Jan vond het best leuk, die beugel. (Nu nog wel...)

Voor Willem en mij was het de tweede dag op rij om uit eten te gaan. Toe maar :-). Het kan niet op. Vandaag was het jaarlijkse etentje met mijn broer, zussen en aanhang. Eigenlijk was dit dinertje al eerder gepland geweest. Namelijk half januari. De tafel was al gereserveerd: voor 10 personen...Mijn ouders zouden namelijk ook meegaan. Helaas was mijn moeder toen al opgenomen in het ziekenhuis en werd het dinertje gecanceld. Wie had gedacht, dat we een half jaar later met z´n achten zouden zijn?

Maar nu wilden we het toch heel graag laten doorgaan. Even een avond met z´n achten, om alles wat er in de achterliggende maanden is gebeurd toch nog weer eens de revue te laten passeren. 

Dit jaarlijkse etentje doen we, denk ik, al minstens een jaar of 10. Ooit begonnen toen mijn zus Maria een beloning van 1000 euro kreeg en ze ons daarin wilde laten delen door bij Hotel New York iets met elkaar te drinken. We vonden dat zó gezellig, dat we spontaan besloten om elke maand per koppel 10 euro in een pot te storten en elk jaar een keer uit eten te gaan. En zo geschiedde. Elk jaar gaan we naar een ander restaurant en laten ons eens lekker verwennen.

Dit jaar gingen we naar Bij de Burgemeester in Bleskensgraaf. We hebben er een fijne avond gehad!

Mijn hoofdgerecht: Quinoa | geitenkaas | bataat | sjalot | broccoli

Het voelt erg als ´vakantie´, als je zulke etentjes zomaar midden in de week hebt. Maar echt vakantie is het nog niet. De meesten in ons gezin zijn nog aan het werk. Willem, Dirk, Leendert, Hans, Maaike en Koos vertrekken dagelijks, al dan niet met een pakje boterhammen, naar hun werk. 

En mijn thuiswerk ligt nu ook direct niet stil :-).

Er was deze week nog het nodige keukenwerk. De bietjes werden ingemaakt op zoetzuur

8 grote potten voor de voorraadkast

 en ook was er nog een doosje courgettes. Ook die gingen op zoetzuur. Henk wilde wel helpen met snijden.

Zelf sneed ik de rode uien, maakte het zoetzuur en prepareerde de potjes. Het is even wat werk, maar dan heb je ook wat: 21 potjes courgettes op zoetzuur. Heel speciaal, want er is geen suiker aan te pas gekomen! Het zoete is van de honing van mijn eigen bijen! (binnenkort staan de potjes in de Eenvoudiglevenshop).

Ik had drie mooie, biologische pompoenen gekregen, van iemand, die ze zelf niet lust. Wat zou ik daarmee gaan doen? Ook op zoetzuur? Ik weet het nog niet. Van één pompoen maakte ik een lekkere stoofpot. Mmm.

Vrijdag heb ik extra hard gewerkt, om klaar te zijn met de was en met brood bakken enzo. Want zaterdag waren we een dag uitgenodigd bij Wim en Geertje. Die zijn met hun gezinnetje op vakantie in Vrouwenpolder. 

Zaterdagochtend gingen we eerst ons wekelijkse bakkie doen bij Willem z´n moeder. Daarna smeerden we snel een stapel broodjes en krentenbollen, pakten de zwembroeken en badlakens in en vertrokken naar Zeeland. Hè wat heerlijk, om eens fijn er tussenuit te gaan. Dat was lang geleden!

Het werd een fijne dag. Eerst lekker koffie drinken in de tuin.

En daarna alle spullen in de bolderkar en naar het strand!

Terwijl het in de rest van Nederland volop bewolkt was, genoten wij hier van steeds meer blauwe lucht en zon!

Het werd zo ongeveer een familie reünie, want Trijnie en Gerwin kwamen ook. En later arriveerden Dirk en Hans (die er het hele weekend bleven).

We aten gezellig broodjes hamburger van de Skottelbraai en genoten van de zon, de warmte, de kinderen, elkaar. 

En zo verliep dus onze eerste schoolvakantieweek. Nog niet echt vakantie vanwege het werk, maar wél vanwege alle fijne, ontspannende en leuke gebeurtenissen!