Beurs, vuile was en een jarige moeder

Vrijdag was mijn laatste beursdag. Ik had er toen drie dagen op zitten. Ondanks de zorgen rond mijn moeder en ondanks de zenuwen die ik steeds had, voordat ik moest ´optreden´, kijk ik met veel genoegen op deze dagen terug. Het was echt geweldig!

Ik heb af en toe flink moeten improviseren. Zo had ik op alle drie de dagen steeds een ander kooktoestel. De eerste dag waren dat de kookplaten van de kok die kalfsvlees promootte. De tweede dag was er een andere kok. Hij had zijn kookplaten nog in Zweden staan, waar hij juist vandaan kwam. Daarom hadden we kookplaten van de Ahoy. Dit waren echter meer veredelde warmhoudplaten dan kookplaten en het duurde dus best lang voordat ik m´n grote pan nasi warm had.
De derde dag had de kok z´n eigen spullen terug en die meegenomen naar de beurs. Toen lagen er inductieplaten. En pas toen ik de pan al op de plaat had om hem voor te verwarmen, bleek, dat mijn pan niet geschikt was voor inductie. De kalfsvleeskok was al lekker van z´n pauze aan het genieten en in geen velden of wegen te bekennen. Toen heb ik maar snel zijn pannen uit het hokje achter de stand gepakt. Dat waren twee grote koekenpannen. Steeds bakte ik daar een deel van m´n indrediënten in en deed die dan in mijn eigen grote pan, die ik onder de warmhoudlamp had gezet. Het kwam wel goed, maar stiekem zweette ik peentjes natuurlijk ;-).

´s Middags was het nog een haartje gekker. Toen viel halverwege mijn mini-workshop Brood bakken m´n headset uit. Dead battery stond er op het display. Stond ik daar met een man of 80 rondom mijn keuken...Dat kon ik niet aanschreeuwen. Eerst vloog ik het hokje achter de stand in. Ik herinnerde me van de vorige keer, dat daar reserve batterijen lagen. Maar nu niet :-(. Ik moest heel snel iets verzinnen. Dus draafde ik naar de ´huiskamer´ van de Terdege-stand, waar de hele dag door lezingen en presentaties werden gegeven. Op dat moment was er niets gaande en snel griste ik de headset daar van de katheder. Ik draafde terug, zette het ding op m´n hoofd, maar die deed natuurlijk niets. Die stond natuurlijk op een andere ontvanger. Of zender. Weet ik veel. Toen heb ik snel de batterijen uit die headset gehaald en die in die van mij gedaan. Gelukkig! Ik had weer geluid! Al die tijd stonden al die mensen maar een beetje te wachten...Echt niet leuk, dit soort grappen!!

Ik had tussen de bedrijven door niet heel veel tijd om zomaar wat op de beurs rond te kijken. Ik moest namelijk van alles voorbereiden. Maar als ik even tijd had en mijn neus buiten het hokje stak, had ik steeds leuke ontmoetingen, leuke gesprekjes en leuke voorvalletjes. Eén zo´n voorval was: de gehaakte tas! In de eenvoudiglevenshop verkoop ik handige katoenen tassen. Ik had al bedacht, dat deze tassen zich uitstekend lenen om er iets leuks van te maken. Op dag drie kwam er een mevrouw naar me toe. Ze vertelde, dat ze pas een tas bij me had gekocht en kwam nu laten zien, wat voor leuks ze er, samen met haar dochter, van gemaakt had. Echt geweldig!

Daar word je toch helemaal blij van?!

De beursdagen waren erg intensief. Alle dagen ging ik om 4 uur op. Alleen de derde dag ´sliep ik uit´ tot 5 uur. Behalve voorbereiden voor de beurs, moest ook het huishouden nog wat doorgaan en gingen elke dag de orders uit de shop op de post. Als klap op de vuurpijl, begaf donderdagavond mijn wasmachine het.

Vrijdag heeft Hans geprobeerd de wasmachine te maken. Hij heeft zelfs nog een onderdeel vervangen. Maar helaas, Hans kreeg hem niet meer aan de praat.

Zaterdag heb ik met mijn vuile was het dorp rond gereden...Er gingen een paar wassen naar mijn zus, een paar naar mijn schoonzus en terwijl we bij schoonmama koffie dronken, draaide daar m´n witte was. Aan het einde van de dag volgde weer een rondje rijden. Nu met schone was, gelukkig :-). Maar echt handig is dat niet natuurlijk!

Vandaag kwam de monteur. Maar die kon helaas alleen maar vaststellen, dat mijn apparaat is overleden. Snik...

Het was vandaag verder gelukkig een dag met een gouden randje. Mijn moeder was jarig. Ze is 80 jaar geworden. Vorige week nog hadden we niet durven denken, dat we deze dag met haar zouden mogen beleven. Maar nu heeft ze het niet alleen mogen beleven, maar was ze ook naar omstandigheden heel goed! Ik zet er specifiek ´naar omstandigheden´ bij. Want de buitenkant laat niet zien hoe de binnenkant is. De ziekte gaat door en steeds zijn er complicaties. Zo kreeg ze donderdag een trombosebeen en had ze vrijdag een huidinfectie. Maar zondagochtend zat ze toch weer in de stoel naast haar bed, toen ik bij haar kwam. En vandaag is ze zelfs onder de douche geweest. De dag was, ondanks dat ze in het ziekenhuis ligt, toch heel speciaal. Het personeel op de afdeling heeft echt geprobeerd er iets leuks van te maken. Ze wordt dan ook op handen gedragen. Ze is echt een lieve patiënte.

Vannacht, toen ze sliep, heeft een verpleegkundige slingers om haar bed opgehangen. Vanmorgen is mijn vader met mijn zus bij haar op bezoek gegaan. Ze hadden de grote familiefoto van thuis meegenomen, zodat iedereen van de familie er toch een beetje bij was. We hebben ma een mooi nachtponnetje gegeven. En van haar zussen, die ´s middags op bezoek gingen, kreeg ze een mooi bedjasje.

Ma is verwend met een lekkere fruitsalade bij de lunch, een ijsje tussendoor, vanavond een pannenkoek. Echt heel leuk. Alle verpleegkundigen en artsen kwamen haar feliciteren. Ik trof een blij mens aan, vanavond, toen ik op bezoek ging.

Nu hopen we heel erg, dat haar toestand stabiel komt, zodat ze nog weer een poosje naar huis zal kunnen. Voor nu is het nog zoeken om haar bloed goed (genoeg) te krijgen.

Al met al hebben we weer behoorlijk intensieve dagen, vol afwisseling, achter de rug!

Beurs Wegwijs

Net als anderhalf jaar geleden was ik gevraagd om op de Wegwijs Beurs te staan. Nu als medewerker van Terdege (voor dit blad verzorg ik één keer in de vier weken de kookrubriek). Het was al in november afgesproken. Drie dagen lang zou ik een kookdemonstratie geven ¨Nasi zonder pakjes en zakjes¨ en een mini-workshop brood bakken.

Toen het vorige week zo slecht ging met mijn moeder, heb ik gemaild, dat ik hoogstwaarschijnlijk verstek moest laten gaan. Daar was werkelijk alle begrip voor. Ook al was het wel jammer, want ik stond op allerlei programma´s afgedrukt met m´n bijdragen. Er werd afgesproken, dat mijn plaats gewoon vrij gelaten zou worden. Lukte het om wèl te komen? Fijn! Lukte dat niet? Jammer!

Dit gaf mij een vrij en opgelucht gevoel. Ik wil niet blij staan doen op een beurs, terwijl een paar kilometer verderop mijn moeder in een ziekenhuis ligt te lijden.

Dinsdag had mijn moeder een redelijke dag. En dus besloot ik om op woensdag de beurs te doen. Ik bekijk het gewoon per dag.

Ik heb er geen spijt van gehad. Hoewel het druk en spannend was en ik me op de achtergrond helemaal niet blij voelde, was het toch fijn om even wat anders aan mijn hoofd te hebben.

Dinsdagavond heb ik niet zo heel veel meer aan voorbereidingen gedaan. Maar gisterenochtend ging ik om 4 uur van start. Brood bakken om te laten zien en om te laten proeven. Het snijwerk voor de nasi vast doen. Alles inpakken. Het was een hele klus.

Gelukkig had Willem een dag vrij kunnen krijgen van zijn werk. Ik vond het fijn, dat hij me kon helpen met van alles en nog wat, maar vooral met zijn aanwezigheid. Een stuk mentale steun had ik beslist wel nodig. Hoe leuk zo´n beurs ook is, van tevoren gieren er dan toch altijd behoorlijk wat zenuwen door m´n lijf. Die zijn pas weg op het moment dat ik daar achter m´n fornuis sta.

Voordat ik op de beurs met m´n demonstratie en workshop aan de slag zou gaan, stond er nog wat anders op het programma. In december heb ik meegewerkt aan een interview (met fotosessie) voor het blad Fier. Fier is een eenmalige uitgave van Woord&Daad. Het is een blad dat op een zeer inspirerende manier bol staat met weetjes, tips, trucs en achtergrondverhalen rondom het thema ¨Duurzaamheid¨. Het is een enorm leuk blad geworden en de aankoopprijs van 6,95 meer dan waard. Dit bedrag gaat helemaal naar het goede doel: Woord&Daad. Wat een leuk initiatief! Het blad Fier werd gisteren op de beurs gelanceerd. En daarvoor was ik gevraagd om op het podium te komen voor een mini-interview. Ok. Eerst naar dat podium dus. Het was daar achter de schermen al een gezellige boel, want er zou door een aantal mensen ook een modeshow gelopen worden. Mode uit de Kringloopwinkel! Alles in het teken van duurzaamheid :-). Ook was Marlies van der Staaij aanwezig. Zij heeft voor Fier een column geschreven en ging die voorlezen. Het verliep zoals gepland. En de lancering van Fier werd een feit.

Daarna haastte ik me naar m´n stand: de Terdege-keuken. Ik gebruik deze dagen de keuken samen met een meneer die kalfsvlees promoot. Ik kende hem al van de vorige beurs, toen hij er ook was. Alles wat er nodig was, was in het hokje achter de stand aanwezig. Behalve ruimte misschien ;-). Het was heel krap. Maar het ging. Ik zette alles klaar en had nog tijd om even met Willem, Maria en Henk over de beurs te wandelen. Mijn eerste demonstratie was om 13.00. Daarvòòr waren er twee kalfsvleespromoties. Terwijl ik daar op m´n gemakje van zat te genieten en de klok steeds verder naar 13.00 uur tikte, werd het drukker en drukker en drukker. Ik werd er zenuwachtig van! Toen ik uiteindelijk met m´n nasi-verhaal begon, zaten en stonden er minstens 100 mensen. Maar die zag ik toen al niet meer staan, hoor. Ik dook in mijn verhaal en vergat alles om me heen.

Met alle ingrediënten die ik al had voorbereid (inclusief gekookte rijst), was het nasi maken een fluitje van een cent. Terwijl ik lekker in m´n grote pan stond te roeren, vertelde ik van alles over nasi en over koken zonder zakjes en pakjes en weet-ik-wat-nog-meer. Toen de nasi eenmaal klaar was, mocht er natuurlijk geproefd worden. Daarna was er de mogelijkheid om mijn zelf samengestelde Nasikruiden te kopen. Maar nog voordat ik het eerste bakje had volgeschept, wapperde er al iemand met geld, want ze wilde de kruiden kopen. En nog één en nog één. Ik zocht in het publiek naar Willem, maar zag hem zo snel niet. Toen sprong er gewoon iemand uit het publiek (ik kende haar wel) achter m´n keukenblokje en nam de verkoop op zich. Wat is dat geweldig leuk, die spontaniteit! Ik schepte intussen de bakjes vol. Bakje na bakje na bakje. Totdat de laatste rijstkorrel uit de pan was en ... ik nog best veel mensen moest teleurstellen. Jammer is dat! Ook de kruidenzakjes waren in 10 minuten uitverkocht. Eigenlijk was dat m´n voorraad voor drie beursdagen! Maar goed. Deze kruiden zijn altijd nog in m´n webshop te verkrijgen en iedereen kon in elk geval een receptenblad mee krijgen.

Beduusd over deze stormloop trok ik me terug in m´n hokje achter de stand om de broodbakworkshop voor te bereiden. Maria kwam me helpen. Er moest brood gesneden en besmeerd worden om te laten proeven. Er moesten degen gemaakt worden. En nog meer degen. Het voorbereiden van zo´n workshop is echt een flinke klus. Maar ook dit kwam goed. En net als bij het nasi-koken, kwamen tegen de tijd dat m´n workshop begon, de mensen weer in groten getale aan. Weer zenuwen. Natuurlijk. Ook al heb ik dat broodbakverhaal al 1000 keer gedaan. Gek mens ben ik toch.

Na afloop van de broodbakkerij herhaalde zich de geschiedenis. Iedereen verdrong zich om wat te proeven. En het brood ging tot de allerlaatste kruimel op. Ik kwam weer tekort. Vandaag moet ik maar kleinere stukjes snijden :-).

Ik ben één dag niet bij mijn moeder geweest. Na afloop van de beurs moesten we namelijk snel naar huis, want Henk zou opgehaald worden door Trijnie. Hij ging samen met Jan een nachtje bij haar logeren. Het was haasten geblazen.

Ook vandaag ga ik weer naar de beurs. Maar vandaag wil ik na afloop meteen doorrijden naar het ziekenhuis. Ik mis mijn moedertje. Ik wil eigenlijk geen dag overslaan met bezoeken. Het ziet er meer en meer naar uit, dat we haar niet lang meer hier zullen hebben. Niet alleen omdat haar lichamelijke toestand zo broos en zorgelijk is, maar we merken, dat ze ook geestelijk wordt voorbereid. Wat voelt dat dubbel voor ons allemaal...Als ik daaraan denk, heb ik helemaal nergens zin meer in. Zucht.