Vorige week was het weer een overvolle week. Vol met voorziene, maar ook met onvoorziene dingen. Het begon eigenlijk op maandagochtend al met iets in de rubriek ´onvoorzien´.
Posts tonen met het label verbouwen. Alle posts tonen
Posts tonen met het label verbouwen. Alle posts tonen
maandag 2 september 2024
woensdag 24 januari 2024
Oma´s speelzolder
Twee weken geleden kwam op maandagochtend de werkbus van Leendert het pad op rijden. Spannend! Onze zolder ging verbouwd worden!
maandag 31 augustus 2020
Voorbij
Het is weer voorbij, helaas. Die heerlijke zomertijd met vakantie-reuring. De twee pubers genieten van hun twee aller- aller- allerlaatste vakantiedagen. Hoewel Jan toch eigenlijk deze hele dag druk aan het voorbereiden was: hij kaftte zijn boeken, ruimde z´n kamer op, schreef z´n planbord vol enzovoorts. Het is dan ook wel serieus: vwo-6! Henk had nog een echte vakantiedag. Compleet met uitslapen :-). Hij moet morgen nog z´n boeken kaften en een agenda gaan kopen en z´n gymschoenen checken en en en. Komt wel goed, hoor.
Er is verder weinig meer te merken van vakantie-tijd. Het is gewoon weer een gezellige drukte. Leendert heeft vorige week in totaal vier dagen geklust. Dat zorgde vanzelf ook voor de nodige drukte. Drukte waar ik maar al te blij mee was. Wat is er veel gedaan!
Ik liet vorige keer al zien, hoe Leendert bij de zoldertrap een balustrade maakte. Maar ook de trap van de begane grond naar de eerste verdieping kreeg een prachtige balustrade en een trapleuning. Niets bouwpakket of iets dergelijks, maar gewoon uit het blote hoofd gemaakt. Vakwerk :-).
Fijn om dan goede meetapparatuur te hebben, bij zo´n klus! Het zag er knap prof uit, hoor, al die groene strepen :-).
Het is een plaatje geworden! Alles van mooi, onbehandeld hout, wat we zo ook houden. Dat past prachtig hier.
De workshopzolder was ook nog niet helemaal klaar. Daar moesten nog 3 grote lampen opgehangen en aangesloten worden. Voor het aansluiten kwam de electriciën nog even opdraven. Want er was iets met de bekabeling, of zo. Daarna was het voor Leendert een fluitje van een cent. Het is helemaal naar mijn zin geworden!
Toen alle klein(re) klussen klaar waren, restten er nog twee dagen om aan de goederenlift te werken. Nee, die is helaas nog niet af. Maar er is wel weer een flink stuk werk verzet.
Poehee! Het is echt een hele hoge liftschacht, als je onderin staat en naar boven kijkt! Inmiddels is de loodzware motor met de lier bovenaan de schacht op een zware balk geplaatst. Ook zijn er balken aangebracht, waar binnen het liftplateau straks omhoog gaat. De liftschacht is tot beneden aan de grond afgetimmerd en er kwam een deur voor. Op de eerste en tweede verdieping was al eerder een deur geplaatst. Het allerlaatste werk, wat Leendert deed, was nog weer een huzarenstukje: er moesten rails van 5,5 meter in de liftschacht komen. De rails waarlangs het liftplateau straks op-en-neer gaat. De rails moesten er in hun geheel in gebracht worden. Dat kon niet beneden langs. Dus ... moest dat via het dak!
Ik denk, dat Leendert om 5 uur wegging en om 6 uur zouden we op de workshopzolder een ´diner-aan-huis´ hebben. Dat was nog even heeeeeeel hard werken voor Maaike, Maria en mij, om alles hiervoor schoon en netjes te hebben. Maar ook dat lukte ;-).
Op vrijdag ruimden we de rest van de verbouwingsrommel op. Nu maar weer hard sparen voor het volgende weekje ´leendert´.
Ik rommelde verder heerlijk in m´n moestuin. Langzamerhand ga ik het één en ander opruimen. En oogsten natuurlijk. Ik ben zo trots als een pauw met m´n eerste geoogste rode kool van 1,5 kilo en m´n eerste pompoen van dik 2 kilo. Ze liggen op een plank in de kelder en ik voel me net ma van het Kleine Huis op de prairie.
Ook oogstte ik de laatste bieten. Nog een mooie 2 1/2 kilo.
En zaterdag? Toen oogstte ik nog meer! Niet van de tuin, maar honing van de bijen. Het was slingerfeest!
Na afloop moest de slinger weer keurig schoongemaakt en op zolder gezet worden.
Ook het bijenseizoen is bijna voorbij. Ze moeten nog een klein beetje bijgevoerd worden, deze week. En dan zijn ze klaar voor de winter.
Ze zijn er eerder klaar voor dan ik :-). Hoewel ook hier wel al volop voor de wintertijd wordt gezorgd. Vanavond hebben Hans, Maria en Henk nog een uurtje hard aan het kachelhout gewerkt. Hans kloofde en Maria en Henk voerden aan en -af. Echt fijn! Het is ook hoogtijd ook. Want hoewel het in september meestal nog prachtig nazomert, toch is de zomer ook - bijna - voorbij :-(.
woensdag 8 januari 2020
Geduld...
Vandaag zit ik weer te wachten in het ziekenhuis. Nu een keer niet met Maria, maar met Koos. Het plaatje waarmee in augustus zijn gebroken sleutelbeen aan elkaar gezet is, moet er weer uit gehaald worden. Hij had er namelijk nogal last van. De operatie duurt een uurtje. Maar met de voorbereiding en het uitslapen (hij moet onder algehele narcose) en het wachten op toestemming om naar huis te gaan, ben je al snel een dag zoet.
Het was raar om vandaag van huis weg te gaan, want er waren juist twee monteurs gearriveerd. Die gaan vandaag en morgen de radiators boven aansluiten en de vloerverwarming inregelen. Ik heb ze gezegd, dat ze zich vrij mogen voelen om koffie te tappen en ze zullen het verder best wel vinden. Arie, de kat, heb ik in een slaapkamer opgesloten. Dan hebben ze daar in elk geval geen omkijken naar. Arie moet nog minstens 4 weken binnen blijven. Op zich heeft hij ruimte genoeg in huis en verveelt hij zich echt niet. Maar hij zit toch wel continu te loeren, of hij naar buiten kan. Hij moet nog even geduld hebben.
De komende weken gaat er nog veel geklust worden in ons huis. Dat zal best druk zijn. Maar elke dag wordt het beter. En dat is een fijn idee! Ik kijk er naar uit, dat ons hele huis warm is en dat alles een vaste plaats gaat krijgen.
Ook buitenom wordt het steeds beter. Er is nu in elk geval een oprit vanaf de weg tot aan de deur en vòòr ons huis is er plaats om te parkeren. Hans is maandag weer aan het werk gegaan bij zijn baas. De rest van de klus zal dus op de zaterdagen moeten. Hij denkt nog wel een half jaar werk te hebben. Het is echt heel veel werk!
Maar ook voor de buitenboel geldt: iedere keer wordt het een stukje beter! Natuurlijk is het fijn, als alles af is. Maar deze fase van steeds een stukje verbetering, heeft ook wel wat.
Het zou wel prettig zijn, als de shop klaar is en de workshops kunnen beginnen. Ik krijg bijna dagelijks de vraag, wanneer dat is. Maar daar kan ik nog niet veel over zeggen. Behalve dan, dat ik hoop, dat ik in de loop van februari een beginnetje kan maken. Geduld...
Wat wel af is, is de podcast die in december opgenomen is. Die is gisteren live gegaan. Het Reformatorisch Dagblad is een podcast-serie begonnen over christelijke opvoeding. Ik mocht de aftrap geven met een aflevering over voeding. De podcast is nog niet in alle podcast-apps beschikbaar, maar daar wordt aan gewerkt. Als het je nu niet lukt om hem te beluisteren, dan lukt het wellicht over een paar dagen. Kijk maar eens hier:
https://www.rd.nl/vandaag/
Nog even en dan wordt Koos opgehaald. Dan ga ik even de kattenreismand terug brengen naar het asiel hier in Dordt en meteen vertellen, dat het goed met hem (haar!) gaat...
Het was raar om vandaag van huis weg te gaan, want er waren juist twee monteurs gearriveerd. Die gaan vandaag en morgen de radiators boven aansluiten en de vloerverwarming inregelen. Ik heb ze gezegd, dat ze zich vrij mogen voelen om koffie te tappen en ze zullen het verder best wel vinden. Arie, de kat, heb ik in een slaapkamer opgesloten. Dan hebben ze daar in elk geval geen omkijken naar. Arie moet nog minstens 4 weken binnen blijven. Op zich heeft hij ruimte genoeg in huis en verveelt hij zich echt niet. Maar hij zit toch wel continu te loeren, of hij naar buiten kan. Hij moet nog even geduld hebben.
De komende weken gaat er nog veel geklust worden in ons huis. Dat zal best druk zijn. Maar elke dag wordt het beter. En dat is een fijn idee! Ik kijk er naar uit, dat ons hele huis warm is en dat alles een vaste plaats gaat krijgen.
Ook buitenom wordt het steeds beter. Er is nu in elk geval een oprit vanaf de weg tot aan de deur en vòòr ons huis is er plaats om te parkeren. Hans is maandag weer aan het werk gegaan bij zijn baas. De rest van de klus zal dus op de zaterdagen moeten. Hij denkt nog wel een half jaar werk te hebben. Het is echt heel veel werk!
Maar ook voor de buitenboel geldt: iedere keer wordt het een stukje beter! Natuurlijk is het fijn, als alles af is. Maar deze fase van steeds een stukje verbetering, heeft ook wel wat.
Het zou wel prettig zijn, als de shop klaar is en de workshops kunnen beginnen. Ik krijg bijna dagelijks de vraag, wanneer dat is. Maar daar kan ik nog niet veel over zeggen. Behalve dan, dat ik hoop, dat ik in de loop van februari een beginnetje kan maken. Geduld...
Wat wel af is, is de podcast die in december opgenomen is. Die is gisteren live gegaan. Het Reformatorisch Dagblad is een podcast-serie begonnen over christelijke opvoeding. Ik mocht de aftrap geven met een aflevering over voeding. De podcast is nog niet in alle podcast-apps beschikbaar, maar daar wordt aan gewerkt. Als het je nu niet lukt om hem te beluisteren, dan lukt het wellicht over een paar dagen. Kijk maar eens hier:
https://www.rd.nl/vandaag/
Nog even en dan wordt Koos opgehaald. Dan ga ik even de kattenreismand terug brengen naar het asiel hier in Dordt en meteen vertellen, dat het goed met hem (haar!) gaat...
maandag 23 december 2019
Morgen...
Morgen is het de dag van de verhuizing! We tellen nu bijna in uren :-). Het huis is bewoonbaar. Vandaag worden de laatste klappen erop gegeven. De vloer op de benedenverdieping wordt gelegd en de trappen naar de 1e en 2e verdieping in het shopgedeelte worden geplaatst. Via die trappen kunnen we ook op de eerste verdieping van het woongedeelte komen. Dat is handig, want de trap in het woongedeelte is heel laag en heel smal en daar past niet veel door. De bedden, matrassen, kasten enzo kunnen we dan via de nieuwe trap in de shop naar de slaapkamers brengen.
Niet alles is op tijd af. Maar daar hadden we wel mee gerekend. Het valt echter allemaal nog reuze mee. Zo is de badkamer nog niet klaar, maar we hebben een tweede douche. Het wordt misschien af en toe een beetje dringen, met z´n achter. Zeker omdat in die doucheruimte ook het enige toilet is, wat aangesloten is. Wat nog wel een dingetje is: het is de vraag, of het warme water nog vòòr morgenmiddag aangesloten is. Lukt dat niet, dan kunnen we voorlopig alleen maar koud douchen. Brr. Ik hoop maar dat dat nog op tijd lukt :-)).
Verder moet er nog best veel in het shopgedeelte gebeuren. Maar dat wordt allemaal pas ná de kerstvakantie opgepakt en dat is prima.
Wat wel een lelijke streep door de planning is, is dat we niet 7 januari maar 2 januari hier uit de Karper weg moeten zijn. Dat bleek een heel vervelend misverstand te zijn. Toen wij het voorlopig koopcontract in onze mailbox kregen, stond daar als overdrachtsdatum 8 januari op. In augustus, één uur voordat we op vakantie gingen, hebben Willem en ik op een hol en een draf het koopcontract ondertekend. Je moet dan tig keer je handtekening en tig keer je paraaf zetten. Er is ons toen bij de makelaar niet gezegd, dat de overdrachtsdatum veranderd was en ik had dat ook bij het tekenen niet gezien. Ná onze vakantie ging ik mijn agenda invullen en heb toen ook even voor de zekerheid het inmiddels getekende koopcontract in mijn mailbox opgezocht, om er zeker van te zijn, dat ik de goede overdrachtsdatum in mijn hoofd had. Ik zag toen, dat de oorspronkelijke datum (met pen) gewijzigd was. Het koopcontract zat op z´n kop in mijn mailbox en ik las 7 januari:
Pas vorige week maandag bleek, dat dit niet een zeven is, maar een doorgehaalde 8, waar een 2 boven gezet is. Twee januari dus.
Man, man! Ik ben echt niet snel in de stress. Maar nu even wel! Zeven januari was eigenlijk al gekkenwerk. Ik zag het écht niet zitten, dat de overdracht nòg eerder zou zijn....
De makelaar kon wel begrijpen, dat wij daar een 7 hadden gelezen en ging ´iets regelen´. Ze kon niet beloven, dat het 7 januari zou worden, maar wellicht dat het wel ná 2 januari kon.
Dinsdag werden we teruggebeld. Het kon niet. De notaris kon het niet veranderen en de mensen, die ons huis hebben gekocht, hadden ook al allerlei afspraken met installateurs enzo. Bovendien vond ze, dat wij voldoende waren geïnformeerd en hadden zíj het nooit over 7 januari gehad. Dat laatste schoot me behoorlijk in het verkeerde keelgat....
Afijn. Lang verhaal kort. Wij konden op onze kop gaan staan, maar het werd níet veranderd en dus moeten we het er maar mee doen. Op 2 januari hoop ik jarig te zijn en wij hadden met mijn brussen voor die middag al wat afgesproken. Dat wilde ik er echt niet voor gaan verzetten. En dus gaan wij straks naar de notaris om een volmacht af te geven en wordt het passeren van de koopacte zonder ons gedaan. Ik had het liever allemaal anders gezien. Maar het is niet anders.
Ons nieuwe huis wordt al steeds meer ons thuis. Dat is ook wel, omdat het hele gezin eraan meewerkt. Het is echt een project van ons allemaal. Zonder de inzet en de kunde van onze kinderen, hadden we dit nooit kunnen doen!
Hier nog wat plaatjes van afgelopen zaterdag. Hans is de tuin op de schop aan het nemen. Zaterdag hielpen Wim en Leendert graag een handje mee. Wat een klus!
Binnen werd er vooral heel veel gepoetst. Donderdag was ik samen met mijn vriendin al bezig geweest. Toen deden we het trappenhuis en Maria´s kamertje.
Zaterdag heeft Maaike haar eigen kamertje en de douche schoongemaakt en met z´n allen hebben we de jongenskamer helemaal leeggehaald en schoongemaakt. Het is een enorme kamer en hij stond nog helemaal vol met klusspullen, een eiken vloer, een half in elkaar gezette kastenwand en isolatiemateriaal. Nu is de kamer klaar om ingericht te worden.
Vorige week is ook de keuken gezet.
En de binnendeuren werden keurig gespoten.
Vrijdag is de hele vloer van de benedenverdieping geëgaliseerd. Daarvoor moest alles uiteraard helemaal leeggeruimd zijn en moest er overal goed gestofzuigd zijn. Die taak heeft Dirk op zich genomen. Hij is dan ook onze stofzuigert :-)). Toen hij nog thuis woonden was stofzuigen zijn vaste taak na het avondeten. Kijk, altijd handig om je kinders zoiets goed aan te leren :-).
En passant adopteerden we een poes uit het asiel, waar we al twee maanden verliefd op waren! Het asiel reserveert echter maar twee dagen en wij konden de poes dus niet alvast reserveren. Elke dag keken we, of ze er nog was. Op een dag zagen we, dat ze gereserveerd was....Ah, wat jammer! Een paar dagen later, zagen we ineens, dat de reservering er weer afgehaald was. Yes! Weer keken we elke dag, of Arie (zo heet ze) er nog was. Een week of twee geleden mailde Maria, of Arie nog beschikbaar was en of we konden komen kijken. Helaas kreeg ze toen een mailtje terug, dat Arie juist was geadopteerd en dat ze die avond opgehaald zou worden. Huil, huil! Maar wat denk je? Vorige week zal ik ineens Arie weer ´in de aanbieding´. Ik mailde naar het asiel. En ja hoor, Arie was na een dag weer door z´n nieuwe baasje teruggebracht. Ze was wéér beschikbaar. Vrijdagmiddag zijn we gaan kijken. Arie is een kat met gebruiksaanwijzing. Ze is gestresst en bazig en haalt uit. Maar wij houden wel van zo´n uitdaging. Morgenmiddag mogen we haar gaan ophalen! En van Martine van Min of meer heb ik uitgebreid allemaal fijne tips en trucs gekregen. Oh, wat zijn we blij!
Het vergoedt dat wij ´onze´ zwerfkat (die geen zwerfkat bleek) moeten gaan missen. Sinds wij weten, dat hij een baasje heeft en wij alleen maar zijn tweede adres zijn, hebben we hem geen kruimel meer te eten gegeven. Dat was ook de afspraak met zijn baasje. Maar ik had óók gezegd, dat ik hem níet naar buiten zou jagen, als hij naar binnen zou glippen. De kat is hier, ook al krijgt hij dus niets meer te eten, steeds in huis blijven komen. Wij gaan hem heel erg missen! Vorige week heb ik een afscheidsfoto gemaakt.
Zaterdagavond hebben we nog een keer als vanouds met de hele bups frieten gegeten. Echt gezellig zo´n project. Maar ook wel vermoeiend. Ik denk dat we blij zullen zijn als we over zijn!
Niet alles is op tijd af. Maar daar hadden we wel mee gerekend. Het valt echter allemaal nog reuze mee. Zo is de badkamer nog niet klaar, maar we hebben een tweede douche. Het wordt misschien af en toe een beetje dringen, met z´n achter. Zeker omdat in die doucheruimte ook het enige toilet is, wat aangesloten is. Wat nog wel een dingetje is: het is de vraag, of het warme water nog vòòr morgenmiddag aangesloten is. Lukt dat niet, dan kunnen we voorlopig alleen maar koud douchen. Brr. Ik hoop maar dat dat nog op tijd lukt :-)).
Verder moet er nog best veel in het shopgedeelte gebeuren. Maar dat wordt allemaal pas ná de kerstvakantie opgepakt en dat is prima.
Wat wel een lelijke streep door de planning is, is dat we niet 7 januari maar 2 januari hier uit de Karper weg moeten zijn. Dat bleek een heel vervelend misverstand te zijn. Toen wij het voorlopig koopcontract in onze mailbox kregen, stond daar als overdrachtsdatum 8 januari op. In augustus, één uur voordat we op vakantie gingen, hebben Willem en ik op een hol en een draf het koopcontract ondertekend. Je moet dan tig keer je handtekening en tig keer je paraaf zetten. Er is ons toen bij de makelaar niet gezegd, dat de overdrachtsdatum veranderd was en ik had dat ook bij het tekenen niet gezien. Ná onze vakantie ging ik mijn agenda invullen en heb toen ook even voor de zekerheid het inmiddels getekende koopcontract in mijn mailbox opgezocht, om er zeker van te zijn, dat ik de goede overdrachtsdatum in mijn hoofd had. Ik zag toen, dat de oorspronkelijke datum (met pen) gewijzigd was. Het koopcontract zat op z´n kop in mijn mailbox en ik las 7 januari:
Pas vorige week maandag bleek, dat dit niet een zeven is, maar een doorgehaalde 8, waar een 2 boven gezet is. Twee januari dus.
Man, man! Ik ben echt niet snel in de stress. Maar nu even wel! Zeven januari was eigenlijk al gekkenwerk. Ik zag het écht niet zitten, dat de overdracht nòg eerder zou zijn....
De makelaar kon wel begrijpen, dat wij daar een 7 hadden gelezen en ging ´iets regelen´. Ze kon niet beloven, dat het 7 januari zou worden, maar wellicht dat het wel ná 2 januari kon.
Dinsdag werden we teruggebeld. Het kon niet. De notaris kon het niet veranderen en de mensen, die ons huis hebben gekocht, hadden ook al allerlei afspraken met installateurs enzo. Bovendien vond ze, dat wij voldoende waren geïnformeerd en hadden zíj het nooit over 7 januari gehad. Dat laatste schoot me behoorlijk in het verkeerde keelgat....
Afijn. Lang verhaal kort. Wij konden op onze kop gaan staan, maar het werd níet veranderd en dus moeten we het er maar mee doen. Op 2 januari hoop ik jarig te zijn en wij hadden met mijn brussen voor die middag al wat afgesproken. Dat wilde ik er echt niet voor gaan verzetten. En dus gaan wij straks naar de notaris om een volmacht af te geven en wordt het passeren van de koopacte zonder ons gedaan. Ik had het liever allemaal anders gezien. Maar het is niet anders.
Ons nieuwe huis wordt al steeds meer ons thuis. Dat is ook wel, omdat het hele gezin eraan meewerkt. Het is echt een project van ons allemaal. Zonder de inzet en de kunde van onze kinderen, hadden we dit nooit kunnen doen!
Hier nog wat plaatjes van afgelopen zaterdag. Hans is de tuin op de schop aan het nemen. Zaterdag hielpen Wim en Leendert graag een handje mee. Wat een klus!
Binnen werd er vooral heel veel gepoetst. Donderdag was ik samen met mijn vriendin al bezig geweest. Toen deden we het trappenhuis en Maria´s kamertje.
Zaterdag heeft Maaike haar eigen kamertje en de douche schoongemaakt en met z´n allen hebben we de jongenskamer helemaal leeggehaald en schoongemaakt. Het is een enorme kamer en hij stond nog helemaal vol met klusspullen, een eiken vloer, een half in elkaar gezette kastenwand en isolatiemateriaal. Nu is de kamer klaar om ingericht te worden.
Vorige week is ook de keuken gezet.
En de binnendeuren werden keurig gespoten.
En passant adopteerden we een poes uit het asiel, waar we al twee maanden verliefd op waren! Het asiel reserveert echter maar twee dagen en wij konden de poes dus niet alvast reserveren. Elke dag keken we, of ze er nog was. Op een dag zagen we, dat ze gereserveerd was....Ah, wat jammer! Een paar dagen later, zagen we ineens, dat de reservering er weer afgehaald was. Yes! Weer keken we elke dag, of Arie (zo heet ze) er nog was. Een week of twee geleden mailde Maria, of Arie nog beschikbaar was en of we konden komen kijken. Helaas kreeg ze toen een mailtje terug, dat Arie juist was geadopteerd en dat ze die avond opgehaald zou worden. Huil, huil! Maar wat denk je? Vorige week zal ik ineens Arie weer ´in de aanbieding´. Ik mailde naar het asiel. En ja hoor, Arie was na een dag weer door z´n nieuwe baasje teruggebracht. Ze was wéér beschikbaar. Vrijdagmiddag zijn we gaan kijken. Arie is een kat met gebruiksaanwijzing. Ze is gestresst en bazig en haalt uit. Maar wij houden wel van zo´n uitdaging. Morgenmiddag mogen we haar gaan ophalen! En van Martine van Min of meer heb ik uitgebreid allemaal fijne tips en trucs gekregen. Oh, wat zijn we blij!
Het vergoedt dat wij ´onze´ zwerfkat (die geen zwerfkat bleek) moeten gaan missen. Sinds wij weten, dat hij een baasje heeft en wij alleen maar zijn tweede adres zijn, hebben we hem geen kruimel meer te eten gegeven. Dat was ook de afspraak met zijn baasje. Maar ik had óók gezegd, dat ik hem níet naar buiten zou jagen, als hij naar binnen zou glippen. De kat is hier, ook al krijgt hij dus niets meer te eten, steeds in huis blijven komen. Wij gaan hem heel erg missen! Vorige week heb ik een afscheidsfoto gemaakt.
Zaterdagavond hebben we nog een keer als vanouds met de hele bups frieten gegeten. Echt gezellig zo´n project. Maar ook wel vermoeiend. Ik denk dat we blij zullen zijn als we over zijn!
maandag 25 november 2019
Je thuisvoelen op een bouwplaats
Zaterdag was het weer klusdag in Bles. Of eigenlijk: klusmiddag. De ochtend hadden Willem en ik als inkoop-ochtend bestemd. We hebben alleen niets ingekocht. Het werd onverwachts een rondje door Ikea, waar we nagenoeg nooit komen. We keken onze ogen uit en verbaasden ons over de enorme drukte. De winkel inspireerde ons zeker wel, maar het bleef bij kijken, kijken en niet kopen. We kijken eerst wel op MP. Alles is zó duur.
´s Middags was het een gezellige drukte op Bles. Maaike en Maria hielpen met pannen schrobben. Mijn vriendin Wilma kwam ook nog een poosje. Hans en neefje Henk waren buiten aan het bomen zagen. Leendert kwam nog even samen met de schilder naar de klus kijken om met ons te bepalen wat het allerbelangrijkst is om te doen. De rest doen we zelf, óf komt later. Het was gewoon reuze gezellig, al die reuring.
Halverwege de middag stopten mijn oom en tante voor het huis. Ze kwamen niet uit de auto, maar maakten wel even gezellig een praatje.
Later op de middag kwamen mijn zus en zwager en jongste neefje kijken. Zij hadden het huis nog niet gezien en kregen natuurlijk een rondleiding.
Omdat de verwarming nog niet was aangesloten, was het binnen net zo koud als buiten. Maar als je eenmaal hard aan het werk bent, heb je daar geen erg meer in. Toch is het dan lekker als je halverwege je kunt warmen bij een kop koffie. En omdat de jongens niet voor één gat te vangen zijn, werd er spontaan even een kampvuurtje gestookt en zaten wij genoeglijk te genieten van ons bakkie koffie. Als dat niet genieten van het buitenleven is!
Toen we naar binnen liepen, om nog even verder te werken, zei ik tegen Willem: ¨Ik wil híer blijven! Ik wil helemaal niet meer naar de Karper.¨ En Willem had precies hetzelfde gevoel. Hoe bijzonder is dat?! Je thuisvoelen in een huis, wat eigenlijk alleen nog maar een bouwplaats is!
Vanmorgen zijn Willem en ik ook nog snel even heen-en-weer geweest. Er kwam een makelaar om een taxatie te doen. Terwijl we er waren, werden de nieuwe kozijnen gebracht. Ook alle badkamerspullen arriveerden vandaag. En die balk, die vorige week bezorgd is, is op zijn plaats gebracht. Heel gaaf. Net alsof hij er al 100 jaar zit.
Vanavond hebben we via MP een wastafel opgescharreld en meteen naar Bles gebracht. Stukje bij beetje komen de puzzelstukjes op hun plaats.
´s Middags was het een gezellige drukte op Bles. Maaike en Maria hielpen met pannen schrobben. Mijn vriendin Wilma kwam ook nog een poosje. Hans en neefje Henk waren buiten aan het bomen zagen. Leendert kwam nog even samen met de schilder naar de klus kijken om met ons te bepalen wat het allerbelangrijkst is om te doen. De rest doen we zelf, óf komt later. Het was gewoon reuze gezellig, al die reuring.
Halverwege de middag stopten mijn oom en tante voor het huis. Ze kwamen niet uit de auto, maar maakten wel even gezellig een praatje.
Later op de middag kwamen mijn zus en zwager en jongste neefje kijken. Zij hadden het huis nog niet gezien en kregen natuurlijk een rondleiding.
Omdat de verwarming nog niet was aangesloten, was het binnen net zo koud als buiten. Maar als je eenmaal hard aan het werk bent, heb je daar geen erg meer in. Toch is het dan lekker als je halverwege je kunt warmen bij een kop koffie. En omdat de jongens niet voor één gat te vangen zijn, werd er spontaan even een kampvuurtje gestookt en zaten wij genoeglijk te genieten van ons bakkie koffie. Als dat niet genieten van het buitenleven is!
Toen we naar binnen liepen, om nog even verder te werken, zei ik tegen Willem: ¨Ik wil híer blijven! Ik wil helemaal niet meer naar de Karper.¨ En Willem had precies hetzelfde gevoel. Hoe bijzonder is dat?! Je thuisvoelen in een huis, wat eigenlijk alleen nog maar een bouwplaats is!
Vanmorgen zijn Willem en ik ook nog snel even heen-en-weer geweest. Er kwam een makelaar om een taxatie te doen. Terwijl we er waren, werden de nieuwe kozijnen gebracht. Ook alle badkamerspullen arriveerden vandaag. En die balk, die vorige week bezorgd is, is op zijn plaats gebracht. Heel gaaf. Net alsof hij er al 100 jaar zit.
Vanavond hebben we via MP een wastafel opgescharreld en meteen naar Bles gebracht. Stukje bij beetje komen de puzzelstukjes op hun plaats.
dinsdag 12 november 2019
Zelfde tijd, zelfde plaats
Daar zijn we weer: zelfde tijd, zelfde plaats, namelijk in de wachtkamer van het Sophia Kinderziekenhuis. Mooie gelegenheid om even te bloggen.
Het is werken op twee fronten, op dit moment. Aan de Karper zijn we stukje bij beetje aan het inpakken. Vorige week kregen we een grote hoeveelheid verhuisdozen aangeboden van een bloglezeres, die juist naar Alblasserdam was verhuisd. Ze werden nota bene bij ons thuis afgeleverd. Wat een kado!
De stapel dozen staat nu achter de bank in onze woonkamer en is best uitnodigend :-). Zo hebben we gisteren serviesgoed ingepakt. Toen Willem en ik bijna 33 jaar geleden trouwden, was het nog heel normaal om er twéé serviezen op na te houden. Een daags servies en een mooi of zondags servies. In het begin van ons trouwen kwam dat mooie servies ook echt elke zondag op tafel. Met dekschalen en al. Later, toen er een aantal kleine kinderen was, was dat niet handig. Dan was ik steeds bezig met opletten, of er wel voorzichtig gedaan werd met het goeie spul. Jarenlang kwam het mooie servies alleen maar met kerst op tafel. Dat mooie servies kon dus wel alvast ingepakt worden. Dat wordt vòòr de verhuizing toch niet meer gebruikt.
We hebben alleen wat kopjes en schoteltjes in de kast laten staan. Die gebruiken we regelmatig.
Het was een leuk werkje, om samen met Maria te doen. Al het serviesgoed werd netjes afgestoft met een schone theedoek en daarna secuur in kranten verpakt. Straks op Bles kan alles zó de kast in. Dat is een voordeel van op tijd beginnen met inpakken. Als het allemaal op één dag moet, wordt alles ongezien in dozen gesmeten. Nu hebben we de tijd om alles uit te zoeken en schoon te maken, zodat we straks echt met een schone lei kunnen beginnen.
Zo kwam ik vorige week, toen we de linnenkast inpakten, een heel erg vergeeld lakenset tegen. Dat heb ik in een grote pan met heet water en een schep Natrium Percarbonaat in de week gezet en daarna met de witte was meegewassen. Het moet voor het mooi nóg een keer gewassen worden, maar ik vind het goed genoeg om het zo op bed te leggen. Het zit nu, klaar voor gebruik, in de verhuisdoos.
Op Bles is er de afgelopen week ook weer heel hard gewerkt. Er is een nieuwe ingang gezaagd in de schuur. Dat wordt onze hoofdingang. Er zat een gewone boerenschuurdeur, maar er moeten hoge, dubbele deuren inkomen, zodat er ook gemakkelijk een rolcontainer naar binnen kan.
Gaten die dicht moesten, zijn inmiddels dicht gemaakt. Er is een scheidingswandje geplaatst, waarachter de technische ruimte komt. Er zijn beneden overal voorzetwanden geplaatst met isolatiemateriaal ertussen. Wat zal dat veel warmteverlies schelen!
Er is een scheidingswand geplaatst in de grote schuur. Een deel is afgescheiden en wordt/blijft schuur. Het andere deel is hal. Er is een vloertje gestort in de badkamer. Overal is electriciteit aangelegd. De loodgieter is bezig met de (vloer)verwarming en de aansluitingen voor het sanitair enzo. Het is teveel om op te noemen.
Waar het kan, klus ik zelf graag wat mee. Zaterdagmiddag zijn we ook de hele middag met z´n vieren bezig geweest. Leendert weet altijd wel iets wat we kunnen doen. Muren kaal maken, bijvoorbeeld. Ook moeten er nog altijd dakpannen geboend worden. Dat doen we beetje bij beetje. En eindelijk is ook het met mos begroeide dakje boven de erker schoongemaakt. Toen we het huis kochten zeiden we tegen elkaar: ¨Eérst gaan we dat dakje schoonmaken.¨ Maar er was nog steeds niet van gekomen. Nu is het dan toch schoon :-).
Natuurlijk is er ook het nodige denkwerk. Gisterenavond hebben Willem, Leendert en ik nog de hele avond ervoor uitgetrokken om denkwerk te doen: wanneer gaat wát gedaan worden, wanneer moet wát besteld en geleverd worden, wanneer moet wie komen werken, loopt de financiering nog zoals het zou moeten enzovoorts. Een heuse bouwvergadering dus.
Het gaat allemaal nog steeds binnen de kaders en dat is zo fijn! Het is echt wel hard werken, maar vooral toch ook een heel mooi project, waar we allemaal blij van zijn.
Het is werken op twee fronten, op dit moment. Aan de Karper zijn we stukje bij beetje aan het inpakken. Vorige week kregen we een grote hoeveelheid verhuisdozen aangeboden van een bloglezeres, die juist naar Alblasserdam was verhuisd. Ze werden nota bene bij ons thuis afgeleverd. Wat een kado!
De stapel dozen staat nu achter de bank in onze woonkamer en is best uitnodigend :-). Zo hebben we gisteren serviesgoed ingepakt. Toen Willem en ik bijna 33 jaar geleden trouwden, was het nog heel normaal om er twéé serviezen op na te houden. Een daags servies en een mooi of zondags servies. In het begin van ons trouwen kwam dat mooie servies ook echt elke zondag op tafel. Met dekschalen en al. Later, toen er een aantal kleine kinderen was, was dat niet handig. Dan was ik steeds bezig met opletten, of er wel voorzichtig gedaan werd met het goeie spul. Jarenlang kwam het mooie servies alleen maar met kerst op tafel. Dat mooie servies kon dus wel alvast ingepakt worden. Dat wordt vòòr de verhuizing toch niet meer gebruikt.
We hebben alleen wat kopjes en schoteltjes in de kast laten staan. Die gebruiken we regelmatig.
Het was een leuk werkje, om samen met Maria te doen. Al het serviesgoed werd netjes afgestoft met een schone theedoek en daarna secuur in kranten verpakt. Straks op Bles kan alles zó de kast in. Dat is een voordeel van op tijd beginnen met inpakken. Als het allemaal op één dag moet, wordt alles ongezien in dozen gesmeten. Nu hebben we de tijd om alles uit te zoeken en schoon te maken, zodat we straks echt met een schone lei kunnen beginnen.
Zo kwam ik vorige week, toen we de linnenkast inpakten, een heel erg vergeeld lakenset tegen. Dat heb ik in een grote pan met heet water en een schep Natrium Percarbonaat in de week gezet en daarna met de witte was meegewassen. Het moet voor het mooi nóg een keer gewassen worden, maar ik vind het goed genoeg om het zo op bed te leggen. Het zit nu, klaar voor gebruik, in de verhuisdoos.
Op Bles is er de afgelopen week ook weer heel hard gewerkt. Er is een nieuwe ingang gezaagd in de schuur. Dat wordt onze hoofdingang. Er zat een gewone boerenschuurdeur, maar er moeten hoge, dubbele deuren inkomen, zodat er ook gemakkelijk een rolcontainer naar binnen kan.
Gaten die dicht moesten, zijn inmiddels dicht gemaakt. Er is een scheidingswandje geplaatst, waarachter de technische ruimte komt. Er zijn beneden overal voorzetwanden geplaatst met isolatiemateriaal ertussen. Wat zal dat veel warmteverlies schelen!
Er is een scheidingswand geplaatst in de grote schuur. Een deel is afgescheiden en wordt/blijft schuur. Het andere deel is hal. Er is een vloertje gestort in de badkamer. Overal is electriciteit aangelegd. De loodgieter is bezig met de (vloer)verwarming en de aansluitingen voor het sanitair enzo. Het is teveel om op te noemen.
Waar het kan, klus ik zelf graag wat mee. Zaterdagmiddag zijn we ook de hele middag met z´n vieren bezig geweest. Leendert weet altijd wel iets wat we kunnen doen. Muren kaal maken, bijvoorbeeld. Ook moeten er nog altijd dakpannen geboend worden. Dat doen we beetje bij beetje. En eindelijk is ook het met mos begroeide dakje boven de erker schoongemaakt. Toen we het huis kochten zeiden we tegen elkaar: ¨Eérst gaan we dat dakje schoonmaken.¨ Maar er was nog steeds niet van gekomen. Nu is het dan toch schoon :-).
Natuurlijk is er ook het nodige denkwerk. Gisterenavond hebben Willem, Leendert en ik nog de hele avond ervoor uitgetrokken om denkwerk te doen: wanneer gaat wát gedaan worden, wanneer moet wát besteld en geleverd worden, wanneer moet wie komen werken, loopt de financiering nog zoals het zou moeten enzovoorts. Een heuse bouwvergadering dus.
Het gaat allemaal nog steeds binnen de kaders en dat is zo fijn! Het is echt wel hard werken, maar vooral toch ook een heel mooi project, waar we allemaal blij van zijn.
dinsdag 5 november 2019
Niet nadenken, als je opstaat!
Al heel lang geleden ben ik gestopt met mezelf ´s morgens af te vragen, of ik er wel zin in heb om uit bed te stappen en aan de slag gegaan. Het is ook altijd het advies wat ik de kinderen geef: bij het opstaan níet nadenken! Gewoon dóen. Misschien dat het me daarom geen enkele moeite kost om gewoon om vijf uur op te staan en te gaan beginnen. Een ochtendroutine is daarbij ook bijna onontbeerlijk. Want bij een routine hoef je ook niet na te denken.
Maar gisterenochtend ging het opstarten toch echt niet van harte. Deels kwam dat, doordat de nacht onrustig was. Willem had lopen spoken met erge buikpijn. Hij heeft sinds vorige week een nieuw medicijn en één van de bijwerkingen, waar hij last van heeft, is maag-darmklachten. Ik was een paar keer wakker geweest door Willem z´n gespook en was dus niet zo uitgerust. Maar voor het grootste deel kwam het slechte opstarten toch, doordat ik erg van slag was. Zondag is er opnieuw een jonge vrouw, moeder van vier kinderen, uit onze gemeente overleden. Zomaar plotseling, door een embolie. We kennen de familie heel goed en ik heb jarenlang boodschappen bij haar man besteld, toen hij filiaalmanager was van een plaatselijke supermarkt. En nu is ze er niet meer. Het bracht me weer helemaal terug naar de tijd, dat ik zelf een dubbele longembolie had. Dat was nadat ik bevallen was van onze Theo en, na een angstig hevige bloeding, mijn baarmoeder verwijderd werd. Toen ik enigszins hersteld was en naar huis mocht, bleef de rugpijn en de benauwdheid. Ik dacht, dat dat kwam vanwege vocht achter de longen, wat tijdens mijn verblijf op de IC was geconstateerd. Toen na enkele dagen mijn gynaecoloog belde en vroeg, hoe het met me ging, vertelde ik soort van terloops, dat ik nog wel erge rugpijn had en last had van benauwdheid. Bij de gynaecoloog gingen de alarmbellen rinkelen en ik moest meteen naar het ziekenhuis komen om te laten onderzoeken, of ik toch geen longembolie had. Wat ik toen níet verwachtte, was wèl waar: ik had inderdaad een longembolie. Een dubbele nog wel liefst. En ik werd meteen opgenomen en aan de bloedverdunners gelegd. Wat ben ik (méér dan eens) wonderlijk gespaard. Het is nu al meer dan 10 jaar geleden, maar door het overlijden van H. kwam alles weer helemaal terug.
Zo goed en zo kwaad het ging, ben ik toch aan de slag gegaan. We hebben een volle week op het programma. Drukte van de verhuizing, klussen in de boerderij, een afspraak bij de tandarts, een afspraak in het Sophia (waar ik nu ben), Dankdag voor gewas en arbeid, een condoleance en begrafenis ...
Nu kan er veel huishoudelijk werk min of meer op de automatische piloot en dat is mooi. Dan kun je al werkend je gedachten laten gaan en letterlijk dingen verwerken.
Na een ochtendje gewoon maandagochtendwerk, heb ik aan het begin van de middag samen met Maria de linnenkast uitgezocht in alles ingepakt op een stapel baddoeken, washandjes en beddengoed na. Het uitzoeken was niet heel veel werk, want we hadden de kast vorig jaar nog goed opgeruimd tijdens het opruimproject. Toch haalde ik nog drie tasjes linnengoed eruit, wat niet mee hoeft naar Bles. Fijn! Ook de doos met Ducken, die onderin die kast staat, is even kritisch nagelopen. Daar konden er aardig wat van naar de papiercontainer.
Er staan toch mooi weer vier ingepakte verhuisdozen klaar!
De rest van de middag was ik druk met het klaarmaken van de webshopbestellingen. Het lukte me nèt niet om alles op tijd bij Postnl te krijgen. Daarom reed ik met m´n auto vol pakjes even naar een Postnl-punt in Ridderkerk, waar je tot 22.00 uur terecht kunt. Ik was blij, dat ik de slowcooker had ingezet voor het avondeten. Toen ik om 5 voor zes thuiskwam, konden we zó aan tafel. Dat kwam mooi uit, want Maria en ik wilden tussen 19.00 en 19.30 uur op Bles zijn om te klussen.
We zijn nog niet klaar met dakpannen schrobben. Maar er kwam een ander klusje tussendoor: het behang moest van de keukenmuren, zodat de stucadoor binnenkort dat niet meer hoeft te doen. Mijn trouwe vriendin Wilma kwam ook weer helpen. We hadden een genoeglijk klusavondje zo met z´n drietjes en hadden om 22.00 uur de muren prachtig kaal!
Op naar de volgende klus dan maar. Al komt er deze week voor mij niet zo veel meer van om naar Bles te gaan, vrees ik. Maar dozen inpakken helpt ook. Alle beetje helpen. Met elk handje zijn we blij. En intussen tellen we de weken af.
Maar gisterenochtend ging het opstarten toch echt niet van harte. Deels kwam dat, doordat de nacht onrustig was. Willem had lopen spoken met erge buikpijn. Hij heeft sinds vorige week een nieuw medicijn en één van de bijwerkingen, waar hij last van heeft, is maag-darmklachten. Ik was een paar keer wakker geweest door Willem z´n gespook en was dus niet zo uitgerust. Maar voor het grootste deel kwam het slechte opstarten toch, doordat ik erg van slag was. Zondag is er opnieuw een jonge vrouw, moeder van vier kinderen, uit onze gemeente overleden. Zomaar plotseling, door een embolie. We kennen de familie heel goed en ik heb jarenlang boodschappen bij haar man besteld, toen hij filiaalmanager was van een plaatselijke supermarkt. En nu is ze er niet meer. Het bracht me weer helemaal terug naar de tijd, dat ik zelf een dubbele longembolie had. Dat was nadat ik bevallen was van onze Theo en, na een angstig hevige bloeding, mijn baarmoeder verwijderd werd. Toen ik enigszins hersteld was en naar huis mocht, bleef de rugpijn en de benauwdheid. Ik dacht, dat dat kwam vanwege vocht achter de longen, wat tijdens mijn verblijf op de IC was geconstateerd. Toen na enkele dagen mijn gynaecoloog belde en vroeg, hoe het met me ging, vertelde ik soort van terloops, dat ik nog wel erge rugpijn had en last had van benauwdheid. Bij de gynaecoloog gingen de alarmbellen rinkelen en ik moest meteen naar het ziekenhuis komen om te laten onderzoeken, of ik toch geen longembolie had. Wat ik toen níet verwachtte, was wèl waar: ik had inderdaad een longembolie. Een dubbele nog wel liefst. En ik werd meteen opgenomen en aan de bloedverdunners gelegd. Wat ben ik (méér dan eens) wonderlijk gespaard. Het is nu al meer dan 10 jaar geleden, maar door het overlijden van H. kwam alles weer helemaal terug.
Zo goed en zo kwaad het ging, ben ik toch aan de slag gegaan. We hebben een volle week op het programma. Drukte van de verhuizing, klussen in de boerderij, een afspraak bij de tandarts, een afspraak in het Sophia (waar ik nu ben), Dankdag voor gewas en arbeid, een condoleance en begrafenis ...
Nu kan er veel huishoudelijk werk min of meer op de automatische piloot en dat is mooi. Dan kun je al werkend je gedachten laten gaan en letterlijk dingen verwerken.
Na een ochtendje gewoon maandagochtendwerk, heb ik aan het begin van de middag samen met Maria de linnenkast uitgezocht in alles ingepakt op een stapel baddoeken, washandjes en beddengoed na. Het uitzoeken was niet heel veel werk, want we hadden de kast vorig jaar nog goed opgeruimd tijdens het opruimproject. Toch haalde ik nog drie tasjes linnengoed eruit, wat niet mee hoeft naar Bles. Fijn! Ook de doos met Ducken, die onderin die kast staat, is even kritisch nagelopen. Daar konden er aardig wat van naar de papiercontainer.
Er staan toch mooi weer vier ingepakte verhuisdozen klaar!
De rest van de middag was ik druk met het klaarmaken van de webshopbestellingen. Het lukte me nèt niet om alles op tijd bij Postnl te krijgen. Daarom reed ik met m´n auto vol pakjes even naar een Postnl-punt in Ridderkerk, waar je tot 22.00 uur terecht kunt. Ik was blij, dat ik de slowcooker had ingezet voor het avondeten. Toen ik om 5 voor zes thuiskwam, konden we zó aan tafel. Dat kwam mooi uit, want Maria en ik wilden tussen 19.00 en 19.30 uur op Bles zijn om te klussen.
We zijn nog niet klaar met dakpannen schrobben. Maar er kwam een ander klusje tussendoor: het behang moest van de keukenmuren, zodat de stucadoor binnenkort dat niet meer hoeft te doen. Mijn trouwe vriendin Wilma kwam ook weer helpen. We hadden een genoeglijk klusavondje zo met z´n drietjes en hadden om 22.00 uur de muren prachtig kaal!
Op naar de volgende klus dan maar. Al komt er deze week voor mij niet zo veel meer van om naar Bles te gaan, vrees ik. Maar dozen inpakken helpt ook. Alle beetje helpen. Met elk handje zijn we blij. En intussen tellen we de weken af.
woensdag 30 oktober 2019
Pannen schrobben
Maandag is Leendert begonnen met het dak van de boerderij. Het dak is oud en totaal niet geïsoleerd. Het is nog precies zoals het in 1932 is gemaakt: riet, latten en dakpannen. Er werd bij de notaris besmuikt gnuivend opgemerkt, dat we ´een cabrio´ hadden gekocht, toen bleek, dat ons huis energielabel ´G´ had. G is het laagste wat je kunt hebben en betekent gewoon: géén isolatie. Dat dak moest dus zéker aangepakt worden! Eerst was er het plan om er aan de binnenkant isolatie tegenaan te maken. Maar dan bleef je zitten met een laag vies en oud riet, wat bij lekkage vreselijke vlekken zou geven. Het was daarom beter om alle pannen van het dak te halen, het riet te verwijderen, isolatie aan te brengen en de pannen weer terug te leggen. Een enorme klus, maar Leendert had er heel veel zin in.
Al vòòr zeven uur kregen we een enthousiaste foto vanaf het dak gestuurd. Het was het mooiste weer wat je bedenken kunt en samen met een maat ging Leendert hard aan de slag.
´s Middags reden Jaap en Maaike nieuwsgierig even langs, om te kijken, of het vorderde. Jawel!
En om een uur of vijf ging Hans op de terugweg vanaf zijn werk in Boxtel ook even poolshoogte nemen. De jongens waren nog kei- en keihard aan het werk. De kap moest namelijk op deze dag nog helemaal waterdicht gemaakt worden. Ze konden wel een paar extra handen gebruiken en Hans appte, dat hij niet thuis kwam eten. Hij ging helpen.
Na het eten stapten Maria en ik in de auto, om óók naar Bles te gaan. Wij zouden gaan pannen schrobben. Het plan was om alle pannen weer schoon op het dak terug te leggen. De pannen moeten met de hand geschrobd worden, want met een hogedrukspuit gaan ze kapot.
Toen we in Bles aankwamen, was het nog een drukte van belang. Met man en macht werd er gewerkt.
En op zolder lagen er stapels en stapels dakpannen voor ons klaar.
We waren nieuwsgierig of ze gemakkelijk te schrobben waren. Nou, dat viel toch eigenlijk best tegen. Het is niet zomaar vuil wat je er vanaf borstelt. Het zijn hardnekkige (korst)mossen, die op de pannen vastgekoekt zitten. Deze mossen tasten de pannen aan en moeten er dus vanaf. Al snel vonden we een manier. De pannen worden eerst stevig geborsteld en met een plamuurmes wordt het mos afgestoken. Dat is de droge behandeling. Daarna krijgen ze nog een natte behandeling, waarbij ze prachtig schoon geboend worden met water waaraan een schepje natriumpercarbonaat is toegevoegd. Het ís een heel werk, maar dan héb je ook wat.
Sinds maandagavond is het dus pannen boenen geblazen! Maandagavond kwam mijn vriendin helpen.
Gisterenmiddag nam Willem een middag vrij
en kwam neef Henk ook langs om te helpen. Gisterenavond kwam Wilma weer een poosje. En vanmiddag waren Maria en ik samen.
Intussen zijn er al heel wat pannen gedaan, maar we zijn nog lang niet klaar. Het ging niet meer lukken binnen Leendert z´n planning om de pannen schoon op het dak terug te krijgen. Die is namelijk gisteren al begonnen met het terugleggen van een deel van de pannen. Maar geen nood. We hebben het plan een beetje aangepast. Aan één kant van het dak worden de pannen vuil terug gelegd. Daar kunnen we later altijd nog een keer een bedrijf voor laten komen, om ze schoon te maken. Aan de andere kant van het dak komen de schone pannen. Aan die kant worden de pannen pas over een week of twee terug gelegd. Dan moeten we dus uitgeboend zijn. Dat lijkt gemakkelijk haalbaar. Maar hé! Het zijn wel twééduizend dakpannen ...
Hopelijk zit het weer ook bij die andere kant van het dak een beetje mee. Deze drie dagen waren buitengewoon mooi voor dit werk. De dagen beginnen toch wel heel bijzonder, zo vanaf het dak bekeken :-).
Intussen was er gisteren en vandaag ook een sloopbedrijf bezig. Deuropeningen maken, muren uithakken, badkamer slopen. Het was me een herrie vanmiddag! En het resultaat lijkt onderhand wel een gatenkaas. Wat een klus, wat een klus.
Leendert heeft vanmiddag alvast twee dakramen geplaatst. Dat is mooi werk! Je kunt steeds beter zien, hoe het gaat worden.
Hopelijk liggen de andere twee ramen er ook snel in, zodat we iets warmer kunnen werken, als we weer pannen gaan boenen. Vanmiddag was het echt heel koud op zolder, met de uitgezaagde gaten in het dak. Brrrr! Ondanks het harde boenen was ik verkleumd tot op het bot en ben bij thuiskomst even snel in een warm bad gegaan. Heerlijk!
Al vòòr zeven uur kregen we een enthousiaste foto vanaf het dak gestuurd. Het was het mooiste weer wat je bedenken kunt en samen met een maat ging Leendert hard aan de slag.
´s Middags reden Jaap en Maaike nieuwsgierig even langs, om te kijken, of het vorderde. Jawel!
En om een uur of vijf ging Hans op de terugweg vanaf zijn werk in Boxtel ook even poolshoogte nemen. De jongens waren nog kei- en keihard aan het werk. De kap moest namelijk op deze dag nog helemaal waterdicht gemaakt worden. Ze konden wel een paar extra handen gebruiken en Hans appte, dat hij niet thuis kwam eten. Hij ging helpen.
Na het eten stapten Maria en ik in de auto, om óók naar Bles te gaan. Wij zouden gaan pannen schrobben. Het plan was om alle pannen weer schoon op het dak terug te leggen. De pannen moeten met de hand geschrobd worden, want met een hogedrukspuit gaan ze kapot.
Toen we in Bles aankwamen, was het nog een drukte van belang. Met man en macht werd er gewerkt.
En op zolder lagen er stapels en stapels dakpannen voor ons klaar.
We waren nieuwsgierig of ze gemakkelijk te schrobben waren. Nou, dat viel toch eigenlijk best tegen. Het is niet zomaar vuil wat je er vanaf borstelt. Het zijn hardnekkige (korst)mossen, die op de pannen vastgekoekt zitten. Deze mossen tasten de pannen aan en moeten er dus vanaf. Al snel vonden we een manier. De pannen worden eerst stevig geborsteld en met een plamuurmes wordt het mos afgestoken. Dat is de droge behandeling. Daarna krijgen ze nog een natte behandeling, waarbij ze prachtig schoon geboend worden met water waaraan een schepje natriumpercarbonaat is toegevoegd. Het ís een heel werk, maar dan héb je ook wat.
Sinds maandagavond is het dus pannen boenen geblazen! Maandagavond kwam mijn vriendin helpen.
Gisterenmiddag nam Willem een middag vrij
en kwam neef Henk ook langs om te helpen. Gisterenavond kwam Wilma weer een poosje. En vanmiddag waren Maria en ik samen.
Intussen zijn er al heel wat pannen gedaan, maar we zijn nog lang niet klaar. Het ging niet meer lukken binnen Leendert z´n planning om de pannen schoon op het dak terug te krijgen. Die is namelijk gisteren al begonnen met het terugleggen van een deel van de pannen. Maar geen nood. We hebben het plan een beetje aangepast. Aan één kant van het dak worden de pannen vuil terug gelegd. Daar kunnen we later altijd nog een keer een bedrijf voor laten komen, om ze schoon te maken. Aan de andere kant van het dak komen de schone pannen. Aan die kant worden de pannen pas over een week of twee terug gelegd. Dan moeten we dus uitgeboend zijn. Dat lijkt gemakkelijk haalbaar. Maar hé! Het zijn wel twééduizend dakpannen ...
Hopelijk zit het weer ook bij die andere kant van het dak een beetje mee. Deze drie dagen waren buitengewoon mooi voor dit werk. De dagen beginnen toch wel heel bijzonder, zo vanaf het dak bekeken :-).
Intussen was er gisteren en vandaag ook een sloopbedrijf bezig. Deuropeningen maken, muren uithakken, badkamer slopen. Het was me een herrie vanmiddag! En het resultaat lijkt onderhand wel een gatenkaas. Wat een klus, wat een klus.
Leendert heeft vanmiddag alvast twee dakramen geplaatst. Dat is mooi werk! Je kunt steeds beter zien, hoe het gaat worden.
Hopelijk liggen de andere twee ramen er ook snel in, zodat we iets warmer kunnen werken, als we weer pannen gaan boenen. Vanmiddag was het echt heel koud op zolder, met de uitgezaagde gaten in het dak. Brrrr! Ondanks het harde boenen was ik verkleumd tot op het bot en ben bij thuiskomst even snel in een warm bad gegaan. Heerlijk!
Abonneren op:
Posts (Atom)