Vorige week was het weer een overvolle week. Vol met voorziene, maar ook met onvoorziene dingen. Het begon eigenlijk op maandagochtend al met iets in de rubriek ´onvoorzien´.
Henk moest naar de tandarts. Er moest een scan gemaakt worden van zijn gebit, in voorbereiding tot een beugel. De afspraak was helaas niet anders te plannen, dan onder werktijd. Maar omdat Hans Henk nodig had als grondman, is Henk eerst naar zijn werk gegaan. Aan mij de schone taak om op deze maandagochtend voor chauffeur te spelen.
De jongens waren in Dordrecht aan het snoeien. Henk had een locatie gestuurd en ik vond ze in één keer. Henk stapte in en samen tuften we naar Sliedrecht. Er was oponthoud, doordat er weer eens iets afgesloten was, vanwege werkzaamheden. Maar we kwamen gelukkig op de minuut nauwkeurig bij de Gebitskliniek aan. Nu had ik gedacht, dat zo´n scan zó gebeurd was. Maar dat viel erg tegen. Na 25 minuten kwam Henk uit de behandelkamer, om te vertellen, dat hij nu een kwartier moest wachten en dat daarna het tweede gedeelte gedaan zou worden. Lekker dan. Ik heb minstens een uur in de wachtkamer gezeten en ik had mijn breiwerk niet bij me! (zit normaal altijd in mijn tas) Hoe jammer! Zat ik daar een beetje op m´n mobiel te kijken en dan weer in zweverige tijdschriften te bladeren :-(.
Eindelijk was Henk toch klaar en reden we snel naar Dordrecht. Maar niet nadat we ons eerst klem gereden hadden op ... jawel ... een wegafsluiting. Ik maakte rechtsomkeert en gelukkig lukte het via een andere route verder wel om Henk weer in Dordrecht af te leveren. Hè, hè, wég maandagochtend! Ik was pas met lunchtijd thuis!
Na de lunch kwam Maria nog even twee uurtjes helpen. Dat was dan weer heel fijn :-).
Elke dag, behalve donderdag, is Maria steeds een poosje gekomen. Ze voelt zich uitstekend en ze heeft echt geen zin om de hele dag een beetje thuis te zitten. Bovendien kan Julian bij ons lekker rondscharrelen en dat is natuurlijk ook wel heel fijn.
Woensdagmiddag appte Maria: Heeft u vanavond iets te doen? Nou heb ik altijd wel iets te doen, natuurlijk, maar er was niets dringends. Willem en ik waren aan het begin van de middag samen naar een trouwdienst in onze gemeente geweest en ik had daarvóór alle pakketten klaargemaakt. Toen ik thuiskwam, hoefde ik eigenlijk alleen nog maar eten te koken en had verder geen verplichtingen. Nou, appte Maria, zullen we dan vanavond naar De Burgemeester gaan? O ja! Leuk!!! De Burgemeester is een (of eigenlijk ´het´, want we hebben er volgens mij maar één) restaurant in ons dorp. Maria had me voor Moederdag een keer koffie drinken bij De Burgemeester kado gegeven. Het leek Maria leuk om het kado op deze dag te gaan verzilveren.
Het was een prachtige zomeravond en we vleiden ons luxe op het terras. We genoten van heerlijke koffie en nog heerlijker appeltaart en hadden het zó gezellig met elkaar. Hè, wat een leuk kado!
Sowieso was de hele week een kado vanwege het prachtige weer. We hebben echt de hele week buiten geleefd. Koffie pauzes, lunches, avondeten, alles vond plaats op ons terras. We kunnen van de winter nog lang genoeg binnen zitten, bij leven en welzijn.
Intussen was ik elke dag aan het naaien aan de wiegbekleding. Ik heb mijn naaimachine boven op zolder gezet. Dat is ideaal. Ik heb daar een grote tafel en ook de strijkplank staat daar, wat erg handig is bij het naaiwerk. Elke dag werkte ik een paar uurtjes aan de wieg. Soms ´s morgens vroeg, maar ook weleens in de avond.
Op vrijdag was hij eindelijk klaar. Ik was heel benieuwd naar het eindresultaat. Ach, wat is het leuk geworden. En wat was het een leuke klus om te doen! Zo bijzonder om te bedenken, dat ik zelf in die wieg gelegen heb. Maar ook Maria heeft erin gelegen. En als het goed is, straks haar babietje!
 |
Nog niet gestreken,
maar even voor het idee
´in elkaar gezet´ |
Ik was blij, dat ik hem vrijdagochtend af had. Maria heeft hem ook meteen meegenomen naar huis. Intussen was dit het begin van een enorm lange vrijdag ....
Halverwege de ochtend kwamen de eerste berichtjes van Hans en Thirza. Het was de dag, waar ze heel lang naar uitgekeken hadden: de dag van de overdracht van hun huis!
Aan het einde van ochtend appte Jan, dat hij bij de bushalte langs de N214 stond en of hij opgehaald kon worden. Willem haalde hem op en Jan zakte even neer. Hij kwam de stationsfiets halen, die we de week ervóór voor hem gekregen hadden. Willem had de banden opgepompt, de voorlamp gemaakt en alles even gesmeerd. Wat was Jan blij met z´n fiets! Hij ging hem meteen vrijdag met de trein naar Leiden brengen.
Jan was net weg, of daar kwam Wim aangesjeesd. Hij luncht op vrijdag altijd bij ons. Maar dit zou voorlopig weleens de laatste keer kunnen zijn. Het was zijn laatste werkdag in loondienst. Vanaf 1 september is hij zzp-er en verhuurt hij zich als automonteur. Natuurlijk kan hij dan best op vrijdag komen lunchen, maar dan moet hij maar net in de buurt werken.
Meestal hebben we iets feestelijks of lekkers bij de lunch op vrijdag. Dat hadden we nu ook. Ik had precies nog twee gehaktballen in de pan en die had ik warm gemaakt. Eén voor Wim en één voor Willem. De lunch werd alleen een beetje afgeraffeld, omdat Willem en ik ook deze middag naar een trouwdienst in onze gemeente gingen en al om 13.00 uur moesten wegrijden.
Het lukte allemaal. De bestellingen waren zelfs al weggebracht, toen we naar Alblasserdam reden. Dat was, omdat Willem en ik direct na de kerkdienst naar Mijnsheerenland wilden rijden, om het huis van Hans en Thirza te bekijken. Ja, ja, wat past er veel in een dag :-).
We belandden jammergenoeg wel in een dikke vrijdagmiddagfile. Dus kwamen we met enig oponthoud op de plaats van bestemming. Hans en Thirza hebben een niet heel groot en nogal gedateerd huis gekocht, met een enorme lap grond er omheen en ook een hele grote loods. Het ligt aan een doodlopend dijkje. Echt een prachtig plekje en helemaal geschikt voor Hans, Thirza, Ciara (de hond) en Hans z´n bedrijf. En dat er nog heel veel gedaan moet worden, is niet erg. Daar zien ze gelukkig wel doorheen.
Je ziet het: er is werk aan de winkel :-). En omdat de eerst klap een daalder waard is, is er zaterdag meteen een enorme klap gegeven! Hans en Thirza hebben allebei 9 brussen en er zijn zaterdag héél veel handen uit de mouwen gestoken. Hoe fijn is dat!
Natuurlijk heeft het huis voorrang. Maar Hans zou zéker ook maar wát graag aan de tuin willen beginnen. Hij is dan ook niet voor niets bomenknuffelaar van beroep :-).
 |
Een monumentale walnotenboom.
Die gaat zéker geknuffeld worden! |
 |
Er staan overal prachtige rozen.
Hans dacht wel van 50 soorten. |
|
In het midden is de fontein, die gerestaureerd moet worden.
(Nee, er liggen geen muntjes op de bodem) |
|
| Samen kijken, wat voor bomen er allemaal staan. |
 |
| Hans en Thirza in hun boomgaardje |
We reden in de avondspits naar huis. Veel zin in koken had ik niet meer. Maar een aangekleed broodje hamburger was voor de vrijdag ook prima.
´s Avonds deden we, zoals gewoonlijk op vrijdagavond, een bakkie bij schoonmama. En daarna waren we écht moe. Vooral in ons hoofd. Wat een dag...
Zaterdag hebben we dus maar gerelaxed. Ik heb eerst eens de keuken heerlijk opgeruimd. En toen alles tot het laatste theelepeltje opgeruimd was en het aanrecht glom, had ik spontaan zin in bakken. Ik bakte een cake in de wonderpan. Dat vind ik altijd zo fijn om in het weekend te hebben staan. En ik bakte een trommel vol boterbiesjes. Het gaf een echt zaterdaggevoel.
Willem hielp een handje door de stofzuiger door de benedenverdieping te slingeren en het onkruid uit het grind te schoffelen. En toen alles netjes was, deden we samen de boodschappen én aten een ijsje.
De week werd weer afgesloten met een tafel vol kinderen en kleinkinderen die op de patatten af kwamen. En zo was het weekkringetje weer rond.
