zaterdag 28 april 2012

Moesdak update

Ook al heb ik geen moestuin, zelfs geen moestuinTJE, alleen maar een moesDAK (tuinieren in potten op het dakterras), ik heb er enorm veel lol in. Het is jammer dat het steeds nog zo koud is. Dat wat al buiten staat groeit maar heel langzaam. Of zou ik gewoon veel te weinig geduld hebben? Ik ben in februari begonnen met zaaien en had eigenlijk gedacht al wel een maaltje (of meer) sla van eigen dak te hebben gegeten. Maar nee, dat moet nog even wachten. Nog wel een week of twee, drie, schat ik.



sla australian yellow, gezaaid in februari


Inmiddels heb ik de volgende pallet met 9 zonnebloemolieblikken ook beplant en bezaaid. Eerst heb ik de bakken weer ontdaan van onkruid, bemest met kippenmest van mijn eigen kippen en daarna afgedekt met een laagje verse aarde. Daarna heb ik er vier soorten sla in gepoot of gezaaid. In één blik groeien worteltjes en in een ander blik zaaide ik snijbiet. Ik ben benieuwd hoe het allemaal gaat. Het is grotendeels toch nieuw voor me. Telkens leer ik er iets bij. Zo stond er op het zakje Rucolazaad, dat je het dun, in regels, moest zaaien. Ik zaaide dun (dacht ik), maar het bleek toch veel te dik te zijn. De plantjes die opkwamen raakten in de verdrukking. Heel voorzichtig groef ik wat kleine plantjes uit en plantte die over in een ander blik, met een cm. of 10 tussenruimte. Dat blijkt beter. Eerst stond het nogal ielig, maar nu de plantjes lekker groeien ziet het er wel goed uit. In de Boerenbondwinkel zag ik echter dat Rucolaplantjes worden aangeboden in een ´bosje´ van een stuk of 6 tot 7 plantjes in één plantgat per potje. Weten we dan ook weer. Het volgende zaaisel doe ik anders.

Wat ik ook leerde: zaai nooit op van die geperste zaaicups van turfmolm van de Hema. Alles wat ik daarop/in zaaide heeft het begeven. De zaadjes komen eerst mooi op, maar dan zie je het plantje gaan kwijnen en tenslotte gaat het dood. Op die manier ben ik al mijn gezaaide tomatenplanten verspeeld. Alleen een laag soort die in in gewone aarde zaaide doet het goed. Maar daar heb ik maar 7 planten van. Jammer hoor.

Binnen, op de overloop bij onze slaapkamer, staat het inmiddels vol met plantjes die half mei pas uitgeplant mogen worden. Er staan verschillende groenten, maar ook aardig wat bloemen voor in de achtertuin. Het is spannend om elke dag te kijken hoe alles groeit. Er zitten flinke planten bij, die enorm hard groeien (courgette) en heel kleine mini-sprieten waarover je je verbaast, dat het ooit op je bord zal liggen (prei). Het zal een flinke opruiming zijn als de overloop en mijn vensterbanken leeg zijn.



courgette
prei


En ja, over opruimen gesproken: ook deze week verdwenen er weer 5 tassen met spullen uit mijn huis. Althans, 4. Want de vijfde staat nog in de gang en die wil ik vandaag nog wat voller proppen :-). Dahag, troep:

dinsdag
woensdag
donderdag



Oranje boven

Gisteren en vandaag werd er op school Koninginnedag gevierd. Gisteren met de kleuters, vandaag met de overige groepen. De kleuters mochten ´s morgens hun fiets versieren. Het was de bedoeling, dat ze ´s middags met hun fietsen naar De Alblashof zouden gaan om daar voor de oude mensen te zingen. Helaas gooide de regen het plan een beetje omver. De kleuters zouden hun fiets op school laten staan. Regen en crêpepapier is nu eenmaal niet zo´n goed combinatie.

Eerst was er om kwart over 1 het traditionele zingen bij de vlag met de hele school. Maar in plaats dat ik in het ´publiek´ stond, stond ik bij de schoolkinderen. Henk was namelijk aardig van slag door alles wat anders ging. Hij wilde zijn feesthoed niet op en hij wilde mij niet loslaten. Ok, dan blijf ik toch fijn bij jou :-). Er werd  gezongen en getrompetoeterd, totdat de lucht loodgrijs werd en de eerste regendruppels vielen. Onder het zingen van Piet Hein, Piet Hein, Piet Hein, zijn naam is klein marcheerde iedereen zo snel mogelijk de school binnen.

Het volgende programma-onderdeel was de wandeling naar De Alblashof. En hoewel het geen lange wandeling is en iedereen zich verheugde op de stoet kleurige kinderen besloten de juffen het er met het oog op de pittige buien toch maar niet op te wagen. Er waren gelukkig heel wat moeders met de auto en alle kinderen werden over de auto´s verdeeld. Zo kwam het, dat we uiteindelijk per auto én wat vroeger dan gepland bij De Alblashof aankwamen. Terwijl de kleuters voor in de recreatiezaal gingen zitten werden de in de haast uit hun middagdutje gewekte bewoners fijn geïnstalleerd. Wat een heerlijk moment, die oude en jonge mensen zo genietend bij elkaar. De kinderen zongen het Wilhelmus en wat Vaderlandse liederen en daarna zongen ze nog wat liedjes uit de oude doos, zoals Altijd is Kortjakje ziek etc. De bewoners zongen spontaan mee :-). De kleuters kregen allemaal een pakje drinken en een spekkie en overhandigden prachtige, zelfgemaakte slingers voor Koninginnedag.



Met de auto reden we weer terug naar school en ook daar was er nog wat lekkers. Hoewel de kinderen (en vooral de feesthoedjes) nog best flink verregend waren, keken we terug op een geweldige dag. Henk wilde inmiddels ook zijn hoed wel op. Gelukkig was het droog geworden en konden we met de versierde fiets naar huis fietsen.






Vandaag was het de beurt van de andere klassen. De groepen 3 tot en met 6 hadden een spelprogramma. Voor de groepen 7 en 8 was een apart programma. ´s Morgens gingen ze in groepjes vlotten bouwen en ´s middags gingen die te water voor een heuse vlootschouw. Al twee weken lang zijn de kinderen bezig geweest om allerlei drijvend materiaal te verzamelen en plannen te maken. Ze zouden op heel wat punten beoordeeld worden. Bijvoorbeeld op originaliteit en samenwerking.
Koos zou samen met zijn vriend Pieter een vlot bouwen. Willem heeft er van de week nog heel wat werk aan gehad om te helpen met het verzamelen van materiaal. Er werden ergens gratis tonnen vandaan gesjacherd en  van het bedrijf waar we regelmatig pallets halen voor de kachel kregen we een aantal grote pallets. Het waslijndraad dat Ellen twee weken geleden bij ons achterliet kwam ook mooi van pas. En verder hadden ze bedacht dat ze als boerenjongens wilden gaan en dus haalde Willem bij de ene boer een baal stro en bij een andere twee overalls. De moeder van Pieter kocht rode zakdoeken en zorgde voor een pet. Wat een lol hebben we alleen al aan de voorbereiding beleefd!

Vanmiddag was dan het hoogtepunt. Het vlot ging te water en de jongens moesten een stuk varen tot aan een bruggetje. Koos bediende de vaarboom, Pieter stuurde met een zelfgemaakte peddel. Het was een prachtig gezicht om alle vlotten te zien gaan. Elk vlot was uniek. Iedereen had er duidelijk met plezier aan gewerkt. Niemand raakte te water, het weer werkte mee, kortom: het was feest! Koos en Pieter waren apetrots, want zij kregen de 1e prijs. Ze mochten elk een mooi boek uitzoeken.




Willem is vanavond nog in de weer geweest om 2 vlotten met de aanhangwagen af te voeren. Hè, hè, het zit er weer op. Het is vakantie!!


dinsdag 24 april 2012

Voortgang

We boeken voortgang voor wat betreft het ontrommelen van Huize Luijkensteijn. Zaterdag is er niets de deur uit gegaan. Maar dat had ik voorzien. Op zaterdag is het altijd zó druk en volgepland. Afgelopen zaterdag was dat al niet anders. Ik heb het niet snel, maar zaterdag liep ik echt letterlijk tegen mijn grenzen aan. Eer dat het ´s avonds 8 uur was, kon ik niet meer op of neer van de bekkenpijn en was ik er gewoon chagrijnig van. Zondag is er ook niets ontrommeld. Toen hadden we onze rustdag. Maar gisteren heb ik de draad weer opgepakt en aan het einde van de dag stond er toch weer een tas vol rommel klaar bij de voordeur. Fijn gevoel!



Er is ook voortgang in mijn Webtaurant. Langzaam maar zeker breid ik de menukaart wat uit.

Verder gaat het hier zijn gewone gangetje. Zaterdagavond kwamen Hans en Maaike terug van de Sovon-jongerendag. Ze hadden het geweldig gehad! Tijdens de nachtwandeling hadden ze niets gezien, maar de volgende dag hebben ze heel veel soorten vogels gespot en ook vogels gevangen en geringd. Ze zagen o.a.  de Kleine bonte specht, Middelste bonte specht (2 keer!) en Grote bonte specht,
Boomklever en Boomkruiper, Vink, Appelvink, Zwartkop glanskop, Goudhaantje, verschillende
eekhoorns en een ree. Het weer was prachtig, terwijl wij hier in het Westen nog net niet verdronken. Ze hebben echt geluk gehad. Ook het kamperen (bij bijna nul graden Celsius) was goed gegaan. Wat heerlijk, dat ze dit zomaar mochten meemaken. Vogelen is echt leuk en de natuur is zó mooi.
Omroep Gelderland was ook van de partij en maakte een reportage
?

Deze week staat stijf van de afspraken en morgen hoopt Maaike jarig te zijn. Wat zal het heerlijk zijn, als het grootste deel van de familie volgende week lekker vakantie heeft! Ik kijk er erg naar uit.

Net ging ik even om wat boodschappen naar Albert Heijn. Ik wil voor morgen aardappelsoep met zalm maken. Met een zelfgebakken breekbrood erbij hebben we dan een snelle maaltijd. Ik zocht naar voordelige zalm en vergeleek daarom de kiloprijzen. Zalmsnippers bleken het voordeligst. Een bakje van 250 gram voor 3,49. Althans, dat stond op het schap. Maar bij het checken van de houdbaarheidsdatum zag ik dat er op het bakje stond: inhoud 200 gram. Raar dat het dan geprijsd is per 250 gram. Ik besloot het toch even na te kijken op de bon. En, je raadt het al: er werd mooi 3,49 berekend voor mijn 200 gram zalm. Ik ging naar de servicebalie, want dit riekt naar verlakkerij. Ik legde de mevrouw het probleem uit en er werd driftig gebeld. Iemand ging het nakijken. Mijn verhaal klopte. Dus, was de conclusie van de mevrouw: ¨Het kaartje aan het schap klopt niet, er zijn alleen bakjes van 200 gram.¨ Ja, duhuh, maar dan wil ik toch echt dat daar iets aan gedaan wordt. Dus in plaats van ´bedankt´ te zeggen en weg te gaan (wat die mevrouw leek te verwachten), bleef ik staan en ik keek vast een beetje dom ;-). Toen zei de mevrouw: ¨Ik kan u 50 cent teruggeven. Dat is het enige wat ik kan doen.¨ Nou, oke dan. Eigenlijk had ik 70 cent moeten terug krijgen, maar ik wilde niet moeilijk doen. Wel ga ik de volgende keer dat ik daar in de winkel kom, kijken of er een goed bordje hangt. Want de kiloprijs klopt nu niet en dat is toch wel iets waar mensen op letten bij het doen van hun aankopen.

Vanmorgen moest ik van half 11 tot 12 uur op de basisschool zijn. Ik heb dus nog niet zoveel ´gehuishoud´. Aan de slag dan maar. En natuurlijk moet ik nog aan de ontrommeling werken vandaag ;-).

vrijdag 20 april 2012

Kamperen, krans leggen, opruimen en tweetjemee

Wat zou dat nu met elkaar te maken hebben: kamperen, krans leggen, opruimen en tweetjemee? Heel simpel: dit waren de hoogtepunten van de afgelopen 24 uur in Huize Luijkensteijn.

Eerst was er het kamperen. Welk kamperen? Nou, het kamperen van Hans en Maaike. Zij zijn naar de landelijke vogelaarsdag van de Sovon. Met nog enkele andere jongeren van de natuurclub zijn ze vanmiddag vertrokken. Het had nog heel wat voeten in aarde. Eerst dat kamperen. Daarvoor moesten de kampeerspullen opgesnord en gecontroleerd worden. Dus werd gisterenavond de woonkamer verbouwd en verrees daar de tent om te kijken of alles in orde was en er niets ontbrak. Vervolgens werden er luchtbedden en zaklampen getest, slaapzakken opgezocht, telefoons opgeladen, warme kleding, regenpakken en wandelschoenen klaargezet, enzovoorts enzovoorts.



Vanmiddag heeft Willem een paar uurtjes vrij gevraagd op zijn werk en is Hans en Maaike van school op gaan halen. Ze waren pas 10 voor half 4 uit en om half 5 werden ze in H.I.-Ambacht verwacht. Willem zette de kinderen thuis af en ging de aanhangwagen halen. Ik had inmiddels nog snel een paal brood gesmeerd en gaf de laatste adviezen.
Ja, ja, het was genoeg. De fietsen en kampeerspullen werden snel in de aanhangwagen geladen en daar vertrokken ze. In H.I.-Ambacht werd de aanhangwagen aan de auto van één van de leiders gekoppeld en werden de overige fietsen ingeladen.
Om 8 uur belden we ze op. De tenten stonden en de kinderen waren er helemaal klaar voor. Ik ben benieuwd met wat voor ervaringen ze thuis zullen komen. Wat heerlijk dat ze dit zomaar kunnen en mogen meemaken allemaal!

En dan was er de kranslegging. De basisschool van de kinderen is dit jaar aan de beurt om het oorlogsmonument te adopteren. De adoptie vond vanmorgen plaats en daar hoorde ook een kranslegging bij.
De plechtigheid begon vanmorgen om 10 uur in de Burgerzaal van het gemeentehuis. De kinderen van groep 8 zaten deftig op de plaatsen van de gemeenteraad.

Ze hadden een heel programma ingestudeerd. Er was veel afwisseling: er werd gezongen, er werden gedichten voorgedragen, er werden wetenswaardigheden over de oorlog voorgelezen, er was muziek. Prachtig allemaal. Wat hebben die kinderen daar veel van geleerd. Aan het einde werd gezamenlijk het Wilhelmus gezongen en daarna vormden we met zijn allen een lange rij. Voorop ging de burgemeester. Daarna kwamen Koos en een meisje uit zijn klas met de krans.



Zij waren uitgekozen om de krans te mogen leggen en mogen dat straks op D.V. 4 mei ook weer doen. Daarna volgde de rest van de klas en alle aanwezigen. Er waren ook enkel veteranen aanwezig. Bijzonder dat dat nog kan. We liepen naar het monument in de Polderstraat. Daar was de kranslegging, compleet met het spelen van de Last Post, 2 minuten stilte en het leggen van bloemen. Een moment van bezinning. zomaar op vrijdagmorgen. Wat fijn dat de kinderen (en wij) dat zo mochten meemaken. Indrukwekkend.







Toen ik thuiskwam, na de kranslegging, was het zo´n beetje half 12. De ochtend was zomaar door mijn vingers geglipt. Toch wilde ik ook vandaag weer een stukje opruimen. Als ik nu al ga spijbelen weet ik het wel. Dan zit in no time de klad erin. Gisteren had ik trouwens nog mijn best gedaan om de hoeveelheid spullen die naar de Kringloop mogen nog wat te vergroten. Het omrekenapparaatje en telefoonstekkertje wat al klaarlag was eigenlijk wel héél erg weinig. Ik heb er snel een grote tas vol van gemaakt :-).



Ik had gedacht om vandaag maar verder te gaan met de grote kast. Hij is nog lang en lang niet klaar. Maar iedere dag een draadje, is een hemdsmouw in een jaar. Dus deed ik het kastje onder de lade die ik gisteren opruimde maar eens open. Poeh, je zou hem van schrik meteen weer dicht doen. Het is het kastje (of eigenlijk is het een kast!) waar ik handwerkspullen in bewaar. Die liggen er dan ook: lappen stof, bollen wol, klosjes garen, naaidoos, stopmand, knopendoos enzovoorts. Maar daarnaast was het stiekum ook een vergaarplaats van emospullen geworden: kaarten, kaarten en nog meer kaarten en, o ja, alweer heel oude bankafschriften en nota´s enzo. En ja, ook in deze kast weer rariteiten: een oud fototoestel compleet in de doos, een lege doos van mijn prehistorisch mobieltje, netwerkkabels enzovoorts.

voor

na


Ik heb de planken (het zijn eigenlijk grote schuifkisten) één voor één eruit gehaald, de inhoud op tafel gelegd en alles gesorteerd. Er was eigenlijk maar heel weinig wat weg kon. Een paar dingetjes voor de Kringloop, wat oud papier en wat voor de vuilnisbak. Daarna heb ik alles logisch bij elkaar gedaan, op zijn plaats gebracht wat niet in die kast hoort en toen de kast weer ingeruimd. Klaar! Nee hoor, echt niet! Ik ben hooguit op de helft. Maar voor vandaag was het genoeg. Een volgende keer gaat de kast plank voor plank nogmaals leeg. Dan ga ik finetunen. Mijn naaidoos opruimen, alle garenklosjes sorteren en in een bak doen, de stopmand opruimen, de bankafschriften/nota´s uit de mapjes halen en bij het oud papier doen enzovoorts enzovoorts. En natuurlijk moet ook dit deel van de kast in de was gezet en uitgewreven worden. Wordt vervolgd dus.

Omdat ik toch nog even aan mijn doel van ´minder spullen om mij heen´ wilde werken, ben ik door mijn vooraad wol heen gegaan. Ik heb echt teveel. Genoeg om wel 10 jaar lang te breien. Onzin toch? Ik heb een grote zak vol bij elkaar vergaard en die zijn op de post gegaan naar Henriëtte. Daar worden mooie spullen voor Roemenië van gebreid.



Als laatste was daar ook nog Tweetjemee. Mijn eerste twee bestellingen. Leuk! En dus bakte ik vanmiddag eens brood voor iemand anders. Gek is dat, dat je dan toch extra je best wilt doen. En raar ook, dat ik me zomaar een tikje onzeker voelde, terwijl ik al meer dan 12 jaar brood bak! Hopelijk gaat het de afnemers smaken en gaat het Tweetjemee-gebeuren een vervolg krijgen. Ik vind het gewoon zo´n leuk concept!

En dan wacht nu de strijkplank nog. Eerst nog even een vriendinnetje thuisbrengen en zoon Dirk van het station in Dordt halen. Het wordt weer een latertje!

donderdag 19 april 2012

De smaak te pakken en Romeinse wijsheden

Nou, ik heb de smaak van het opruimen en spullen wegdoen flink te pakken. Behalve dat ik me liet inspireren door het boek ¨Een rijk leven zonder geld¨, vond ik ook aanmoediging op het blog van Nelleke. Nelleke is begonnen om 1 kastje per dag op te ruimen en dat is uitgelopen op zo ongeveer een complete renovatie van haar huis :-). Haar streven was om 365 dagen lang iets op te ruimen. Wellicht, nee, zeker weten!, is dat bij mij ook nodig. Maar zo lang achter elkaar enthousiast blijven over iets opruimen? Ik denk niet dat me dat lukt. Voor nu benut ik mijn behoefte aan opruimen en spullen wegdoen maar even volop. Wat gedaan is, is gedaan en dat pakt niemand me meer af.

Ik zie dat de kinderen het meteen opmerken, dat ik aan het opruimen ben. Maaike was oprecht vol bewondering over het kastje dat ik gisteren deed. En Jan en Henk waren enthousiast over de verfspullen, kleurdoos en stickers die te voorschijn waren gekomen. Het inspireerde ze tot het maken van mooie kunstwerken. Henk maakte iets voor de juf, Jan voor oma.

Gisteren al had ik bedacht dat ik vandaag nog weer een lade van de grote kast onder handen zou nemen. Het werd deze la:



Zo op het oog een heel gewoon laatje. Maar wacht maar. Als je de la uit de kast haalt, zie je dat het een enorme la van wel bijna een meter diep is. En ja, daar past heel wat rommel in :-(



Het is de la van de schoolgidsen, het telefoonboek, kerkgids etc. Die liggen er dan ook wel allemaal in, maar o wee, als je iets nodig hebt. Dan moet je je eerst door een grote stapel oude paperassen heen worstelen. En ja, ook nog door een aangroeiende berg afgedankte mobieltjes met al dan niet bijpassende snoertjes. Oh, wat erg!

Ik ben begonnen met alles op tafel te sorteren.



Daarna pakte ik de stofzuiger om de la uit te zuigen en ook het vak in de kast waar de la uitkwam. Ik pakte vervolgens de bijenwas en een waslap en zette de la van binnen en van buiten goed in de was. Dat was ook hard nodig ook. Het hout zag er uitgedroogd uit. Foei, dat is bepaald niet zuinig zijn op je spullen. En dan gaat het nog wel liefst over een kast van wel 200 jaar oud. Zo´n ding zou je moeten koesteren, toch?



Terwijl de was in het hout kon trekken ruimde ik alle stapeltjes die op tafel lagen op. Een grote stapel papier kon fijn in de papiercontainer. Dat is allemaal vast weg uit mijn leven ;-). De batterijen deed ik in zakjes van 10 stuks en deed er een briefje met mijn gegevens bij. Ze zitten in mijn tas en als ik naar de winkels ga, breng ik ze naar een inleverpunt. Dan worden ze netjes verwerkt en wie weet winnen we zelfs een reischeque.



Alle mobieltjes met snoertjes heb ik in een bak gedaan. Die mogen de jongens vanavond uitzoeken. Wat nog goed is kan bewaard of in gebruik genomen worden. De rest ga ik opsturen



Wat kleine frutseltjes gingen naar hun juiste plaats. Er verdween wat in de vuilnisbak. Voor de kringloop bleef er niet veel over. Alleen een telefoonstekker en een apparaatje om vreemde valuta mee om te rekenen naar euro´s.



Ik borstelde met een meubelborstel de bijenwas uit en wreef het houtwerk na met een zachte doek. En leeg dat die la nu is, nu er alleen in ligt wat er in hoort! Super!



Terwijl ik met een kop thee op de bank even ging uitpuffen, pakte ik een boekje erbij, wat ik gisteren bij mijn kalligrafiespulletjes vond. Het heet: Bronnen van Romeinse wijsheid. Ik kreeg het voor mijn 15e verjaardag van mijn oude, trouwe vriendin Wilma. Tja, we deden het VWO en hadden allebei  Latijn in ons vakkenpakket. Dan is zo´n boekje echt leuk natuurlijk. En nu, na bijna 30 jaar, lees ik die oude spreuken weer eens en kom er een paar tegen die ik wil delen.

In het kader van mijn opruimaktiviteiten vond ik deze wel passen:

Moedig elk gedurfd begin aan. Vergilius

En in het kader van mijn blog:

Geld heeft nog niemand rijk gemaakt. Seneca
Niet wie weinig heeft, maar wie veel verlangt is arm. Seneca

Zo. En dan ga ik nu mijn ´gewone´ werk maar eens doen.

woensdag 18 april 2012

Geld en spullen

Al heel lang had ik het eens willen lezen, het boekje ¨Een rijk leven zonder geld¨ van Heidemarie Schwermer. Een poosje geleden kwam ik het voor een paar euro tegen en vorige week heb ik het boek gelezen. Echt heel boeiend geschreven vind ik het niet, maar er zijn heel wat dingen die me aanspreken en/of waarover ik zomaar loop na te denken.

Wat me sowieso heel erg aansprak is het idee van de Geef en Neem Centrale. Met datzelfde idee loop ik namelijk ook al heel lang rond. Zij het, dat ik niet het idee had van een Centrale, maar meer van regionale ruilmarkten, waar iedereen spullen kan brengen en spullen kan halen. En in plaats van ´geven en nemen´ heb ik het liever over ´geven en ontvangen´. Maar goed, voor mij zit het er voorlopig niet in, dat ik zoiets kan gaan organiseren. Daarvoor ontbreekt het me nu aan tijd. Maar in mijn eigen kleine kringetje probeer ik volop volgens het ´geven en ontvangen-principe´ te leven. Ik heb daar al wel vaker over geschreven. Het is zo´n prachtige manier van leven als je afstand kan doen van allerlei spullen in je leven en die onbekommerd kan doorgeven aan anderen die er weer blij mee zijn. Het wonderlijke is, dat de spullen die jij op jouw beurt nodig hebt vaak dan ook ´zomaar´ op je pad komen. Heidemarie had dezelfde ervaring en ook zij ervoer het steeds als een wonder, dat ze op het juiste moment bijvoorbeeld kleding of schoenen toegestoken kreeg. Sommige mensen geloven dat ´de kosmos´ dit bepaalt. Zelf geloof ik dat God het is, die dit zo allemaal bestuurt.

Ik weet nog goed hoe wij vroeger bij mensen over de vloer kwamen die bepaald niet rijk waren wat betreft geld. ¨Maar...¨, glunderde de man in kwestie dan, als het zo uitkwam ¨spúllen heb ik wél!¨ En ja, de spullen die hij had, waren van prima kwaliteit en hij had eigenlijk alles wat zijn hartje begeerde.

Hoe belangrijk is geld en hoe belangrijk zijn spullen? Dat is waarover ik de afgelopen dagen weer eens wat loop te filosoferen. Zeker ook naar aanleiding van het lezen van het boek van Heidemarie. Heidemarie deed afstand van AL haar spullen. Van haar boeken, haar huis, haar meubels, ALLES. Inmiddels leeft ze al 13 jaar zonder spullen en voelt zich bevrijd.

Zonder spullen leven is niet iets waar ik naar uitkijk, noch naar streef. Maar mínder spullen? Ja graag! Maandag schreef ik al dat er een hele bananendoos vol spullen naar de Kringloop is gegaan. Gisteren stond er weliswaar geen bananendoos klaar in de gang, maar dan toch een bescheiden kistje.



Nu heb ik de smaak te pakken en iedere dag ´moet´ er iets uit mijn leven verdwijnen. Vanmorgen heb ik een deel van onze enorme Franse kast in de woonkamer onder handen genomen. Nee, er kwam niet heel veel uit dat naar de Kringloop kon. Slechts een tasje staat er vandaag klaar.



Maar daarnaast is er een heel grote hoeveelheid papier in de oudpapiercontainer beland: stapels en stapels kaarten en een aardig stapeltje oude patroonbladen. En waarom heb ik ooit de ziektekostenrekeningen uit 1988, 1989 en 1990 willen bewaren? Hup, weg ermee. Ik kwam typische bewaarspulletjes tegen van Wim: rapporten, een dagboekje wat ik bijhield toen hij peuter/kleuter was, verjaardagspost etc. Leuk om nog even bij weg te zwijmelen. Maar nu ligt het klaar in de gang en gaat het de eerstvolgende keer mee naar Wim, als hij komt. Daar hoort het tenslotte.



Ik kwam ook mijn kalligrafiespullen tegen. Ooit, heeeeeeel lang geleden, deed ik een cursus. De werkstukjes die ik daar maakte zaten er nog bij. Wat mooi! Dat ik dat toen kon! Even ging het kriebelen: zou ik de kalligrafeerpen weer eens ter hand nemen? Maar nee, het past nu gewoon helemaal niet in mijn leven. Het gaat naar iemand die ik er blij mee kan maken. Als ik ooit nog eens de behoefte voel om te kalligraferen kom ik vast wel weer aan de benodigde materialen.
Eén deeltje van de kast is weer schoon en netjes. Wat er nu in ligt kan ik (nog) niet missen. Wat voelt dat heerlijk!


dinsdag 17 april 2012

Tweetjemee


Anderhalve week geleden las ik iets leuks in de krant. Het ging over http://www.tweetjemee.nl/. Hoewel het concept al een paar jaar bestaat, had ik er nooit eerder van gehoord. Het is een heel leuk concept. Het is een soort internetplatform waar kokers en eters bij elkaar gebracht worden. Iemand die graag kookt wordt ¨Buurtchef¨ en zet zijn gerechten in z´n ¨Webtaurant¨. Mensen die geen tijd, geen zin, of geen gelegenheid hebben om te koken kijken op Tweetjemee.nl en zoeken een Webtaurant in hun buurt. Daar kunnen ze dan een maaltijd bestellen om af te halen of om bij de Buurtchef op te eten. De eter betaalt aan Tweetjemee. De koker krijgt het geld van Tweetjemee, terwijl 10 procent van de opbrengst  naar The Hunger Project gaat.
Ik was meteen enthousiast. Of het werkt weet ik niet, maar ik vond het het proberen waard. Vandaag heb ik daarom mijn Webtaurant geopend. Het ging me nog niet zo vlotjes af en daardoor is er één gerecht in drievoud op de menulijst verschenen. Een kniesoor die daar op let. Kom gerust een kijkje nemen in mijn Webtaurant. Ik wil er regelmatig menu´s plaatsen en er komen ook broden, jams en inmaakproducten op.

maandag 16 april 2012

Ritme

Ik werd een beetje weemoedig wakker vanmorgen. We hebben vorige week zó´n heerlijke week gehad, met Ellen en haar gezin (bijna) iedere dag over de vloer! Het leek voor ons ook wel een beetje vakantie. Het was alleen wel beredruk, omdat het school- en werkgebeuren uiteraard gewoon moest doorgaan. Hans en Maaike hadden een projectweek en hadden daardoor een raar rooster. Hier een paar uur, daar een dag. En, o ja, ook nog een 24-uurs excursie naar Londen voor Hans. Dat komt er dan op neer, dat je de ene dag je kind om half drie uit zijn bed mag porren en de andere dag om half 4 naar school mag rijden om hem weer op te halen. Dat leverde dus twee gebroken nachten op. Het voordeel was, dat zowel Hans als Maaike de hele week geen huiswerk had. De avonden waren lekker vrij.

Zaterdag was een heerlijke dag. Ellen, Marco, Svenja en Shirin stonden al voor negenen op de stoep. Deels was dat omdat we om 9 uur hadden afgesproken, deels omdat ze versteven waren. Ze kampeerden in een trekkershut op een camping in Dordt en die nacht was het in de hut maar 4 graden geweest. Ook de geïmproviseerde kruiken (glazen schroefdekselflessen uit m´n voorraad) en dikke vesten etc. hielpen daar op den duur niet tegen.

Maar in Huize Luijkensteijn was het al open huis en was het heerlijk warm. Er kwamen nog snel een paar langslapers naar beneden zakken en we dronken koffie/thee. Hoewel het koud was scheen de zon heerlijk. Perfect weer voor de jaarlijkse actiemarkt ten bate van De Schutse, waar we naar toe zouden gaan.

Al voor tien uur slenterden we de markt op. De grote meiden bleven bij elkaar, de kleintjes zwermden uit, de mannen hielden elkaar gezelschap en Ellen en ik gingen eerst op ons gemakje de rommelmarktkramen langs. Ellen ´mocht´ niet veel kopen, want het moest in haar koffer passen. Zij ging voor een stapeltje leesboeken, een gaaf muziekboek met oude, Nederlandse liedjes en tot haar grote vreugde vond ze een Bijbel. En die had ze nog niet. Althans, geen Nederlandse. Hoe blij kan je dan zijn als je zo´n wens tegenkomt voor slechts een eurootje!

Mijn eerste vondst waren twee grappige porceleinen melkpakken. Ze waren nog helemaal nieuw. En aangezien wij altijd ´losse´ melk bij de boer kopen en ik geen leuke melkkan had, was ik helemaal blij met deze twee pakken. Ik hoop natuurlijk dat ze niet al te snel zullen sneuvelen. Maar hartzeer vanwege het geld hoef ik dan in elk geval niet te hebben. Ik betaalde maar een euro de twee.



Een paar kramen verderop vond ik een leuk broodmandje met bijpassende dekservetten. Nog helemaal nieuw. Kostte ook maar een euro.
Een nog goede fietsmand voor een euro. Daar kon ik me ook geen buil aan vallen. Als hij niet op mijn fiets zou passen, zou ik hem kunnen vullen met planten. (hij past op m´n fiets!)
Een paar borden voor een euro.  ´t Leek Euroland wel.
Later zag ik nog een prachtige lap stof van een paar meter. Ik besloot dat ik er maximaal 5 euro voor wilde neertellen en vroeg vervolgens wat die lap moest kosten. Vijf euro, was het antwoord. En ja, toen was hij voor mij :-).

Onze gasten gingen intussen behoorlijk los aan al het lekkere, Nederlandse eten. Oliebollen, poffertjes, kibbeling, het ging gewoon achter elkaar naar binnen. Suikerspinnen voor iedereen. Vooral Marco moet wel een stenen maag hebben, geloof ik ;-).

We deden op ons gemakje alle 100 kramen aan en zakten daarna neer in de koffietent. Daar hadden we meteen uitzicht op de Amerikaanse veiling die juist van start ging. Het was zomaar zo ontspannen en gezellig.

We gingen pas na de middag naar huis. Trek in een lunch had niemand meer, dus ploften we lekker op de bank. Ellen en Marco gingen nog even gezellig met zijn tweetjes naar de supermarkt. Later gingen Ellen en ik nog even bij Dirk op zijn kantoortje langs. De meiden wilden nog éven naar de markt voor de laatste koopjes. Marco wilde ze nog wel even rijden.

De middag vloog voorbij. Ook al, omdat we heel vroeg moesten eten. Onze gasten wilden namelijk uiterlijk 6 uur bij ons vandaan vertrekken naar hun volgende logeeradres (in Zeeland). We aten natuurlijk onze zaterdagse frieten. Willem had ´s nachts nota bene de aardappels al geschild en ik had ze in repen gesneden en in de voormiddag al voorgebakken. Zo zaten we rap aan tafel. Frikandellen, bitterballen en satehsaus mochten natuurlijk niet ontbreken. Mmm, zo lekker. En gezellig dat het weer was, zo met een mannetje of 15 om de tafel.

Kijk, en dat was het nu, waarom ik vanmorgen weemoed voelde. Want die gezellige week was zomaar omgevlogen en nu lag er een ´kale´ werkweek voor me. Vol met achterstallige klusjes ook nog eens.
Nou ja, niet te lang getreurd. Daar had ik trouwens ook geen tijd voor, want kwart over 6 ging Leendert de deur uit, kwart voor 7 Willem en Dirk, kwart over 7 Maaike en Hans en ten slotte was er de uittocht van de basisschoolleerlingen. Koos ging voor het eerst sinds meer dan een week weer naar school. Hij had vorige week middenoorontsteking en was daar behoorlijk ziek van. Henk had sinds donderdag de waterpokken, maar ging vandaag ook gewoon naar school, hoewel hij nog een beetje kouwelijk en pierig was. Toen ik om half 9 ons huis instapte, nadat ik de jongsten naar school had gebracht, was de stilte gewoon oorverdovend.

Ik ben even gaan zitten om bij te komen van de drukte van de vroege ochtenduren met de complete exodus. Daarna heb ik de koe bij de horens gevat. Vorige week liep ik er steeds aan te denken hoe fijn het was, toen we 8 jaar geleden hier kwamen wonen. Alles was heel, netjes, schoon en opgeruimd. Maar na 8 jaar is er veel versleten of kapot en het is verre van opgeruimd meer. Het is dan ook een heel verschil of je met 5 peuters/kleuters in een huis woont, of met 5 pubers. Maar dat is geen excuus. Ik voel ernstig behoefte om een hoop zooi op te ruimen en alles weer netjes en schoon te krijgen. Het duurde niet eens zo heel lang om een hele bananendoos vol overbodige spullen bij elkaar te vergaren. Ziezo. Die zou vandaag nog naar de Kringloop gaan!! (is ook gebeurd :-) ). Het allereerste, kleine beginnetje is er. Ik zit weer in m´n ritme. En nu doorpakken!


donderdag 12 april 2012

Vriendschap

Het is bijna vier jaar geleden, dat ik met dit blog begon. Ik had in de verste verte niet kunnen bedenken waartoe het bloggen allemaal zou leiden. Dat er iedere dag zoveel duizenden mensen even een kijkje zouden komen nemen in mijn leven. Dat mijn blog opgepikt zou worden door de media wat uiteindelijk resulteerde in heel veel interviews, reportages, een vaste vierwekelijkse rubriek in het Reformatorisch Dagblad, en een bij de Banier uitgegeven boek. Maar wat eigenlijk nog het meest bijzondere is, dat er echte vriendschappen zijn ontstaan. Zelfs internationale.

Een jaar of drie geleden ontstond er mailcontact met Ellen uit Zwitserland. We hadden al heel wat met elkaar gemaild toen we elkaar in de zomer van 2010 voor het eerst ontmoetten. Ellen en haar man Marco hadden ons hele gezin uitgenodigd voor een vakantie in Zwitserland. En zo zag ik ook voor het eerst van mijn leven bergen. Wie had het ooit kunnen dromen. Inmiddels zijn we nu twee keer in Zwitserland geweest en van de zomer hopen we er ook weer met ons gezin heen te gaan. En Ellen (en haar gezin) is al heel wat keertjes in Nederland bij ons geweest. Ze is net mijn ´grote zus´.

Ook met Janneke uit Zweden ontstond mailcontact. Wij zagen elkaar twee jaar geleden voor het eerst in het echt. Trijnie organiseerde een tupperwareparty en Janneke leek het leuk om van de partij te zijn. Die avond was er niet zo heel veel tijd voor uitwisseling, maar we hadden elkaar dan toch wel gezien! Het mailcontact intensiveerde en Janneke is inmiddels ook een aantal keren bij ons op de thee geweest. Janneke is wat ouder dan ik. Zij had mijn moeder kunnen zijn. Het contact is speciaal. We lijken in heel veel dingen op elkaar, delen dezelfde interesses en ja, Janneke kan zo heel fijn meedenken als ik ergens mee zit.

Zo zijn Ellen en Janneke speciale vriendinnen geworden. En wat nu zo grappig is, Ellen en Janneke zijn inmiddels ook blog-/mailvriendinnen van elkáár geworden. Ze hadden elkaar echter nog nooit gezien. Maar daar is gisterenavond verandering in gekomen. Ellen en Janneke zijn tegelijkertijd in Nederland en dus planden we een ontmoeting bij mij thuis. Wat was dat geweldig!

Janneke en Ellen in gesprek


Ellen kwam met man, dochter en vriendin van dochter aan het einde van de middag hier aan. Zij lopen hier de hele week lekker in en uit, want ze zijn in de buurt op vakantie. Marco en Ellen zouden die dag voor de hele meute koken. Janneke belde, of ze kon meeëten. Ja, natuurlijk! En nog weer later belde Janneke opnieuw: mocht zij voor het toetje zorgen? Ja, natuurlijk! En o, wat was dat leuk allemaal. Janneke kwam om ongeveer half 6 bij ons en Ellen was door het dolle heen, dat ze eindelijk Janneke kon zien. En wat dan gebeurt is zo bijzonder. Dat je dan met z´n drieën meteen kan praten en doen alsof je elkaar al jaaaaaaren kent. Ja, dat is werkelijk heel bijzonder.

De maaltijd was super gezellig. Lekker eten en ontspannen mensen. Vijftien man aan tafel en overal gesprekjes in allerlei talen :-). Oergenoegelijk. Marco en Ellen hadden een stoofschotel van kip met groenten met risotto gemaakt. En Janneke maakte Dame Blanche als toetje. Ik kreeg nog even de schrik van mijn leven toen Janneke het presteerde om al lopend naar de magnetron over een kind te struikelen en nog net geen salto maakte. Gelukkig is Janneke super lenig en zo ongeveer van elastiek. Ze kreeg het zelfs voor elkaar om ELEGANT te vallen :-).

Na het eten zwaaide Willem de scepter in de keuken en ontfermde zich over de vaat.

Mijn afwasmachien :-)


 Intussen zetten de dames de gesprekken naadloos voort. De mannen deden een after-dinner-walk en daarna was er koffie en thee. En, he?? Het was ineens 9 uur! Snel werden er een paar kinderen naar hun bedjes gebracht en de gasten maakten zich klaar voor vertrek. Nog even een knuffel, nog even snel iets zeggen, praat, praat, daag, daag, zwaai, zwaai.

O, wat was het heerlijk...!

zaterdag 7 april 2012

Kadootjes



Deze week kwam er een pakje voor Maria over de post. Bloglezeres R. had in de stille momenten van haar nachtdiensten een mooie poncho met bijpassend mutsje voor Maria gehaakt! Wat lief! Maria is er heel blij mee. Een poncho is zo fijn in het voor- en najaar. Is het even frisjes, doe je snel je poncho aan.

Een ander kadootje werd vrijdag bezorgd. De bel ging en daar stond de bloemist op de stoep. Bloemen? Ja heus, bloemen! Een prachtig boeket voor Willem. Als dank voor zijn inzet op zijn werk. Willem werkte op de zaak aan een groot project en heeft er heel wat vrije avonden, halve nachten, hele en halve zaterdagen in gestoken. Nu genieten we in elk geval met z´n allen van het mooie boeket op de salontafel. Maar nog meer geniet ik ervan, dat Willem deze zaterdag weer eens gewoon thuis was.




En kijk: dit is Henk die lekker in bad is geweest en graag op de foto wilde, toen ik het boeket aan het fotograferen was :-).


donderdag 5 april 2012

Sap maken

Vandaag heb ik mijn weckketel met ontsapper maar weer eens te voorschijn gehaald. Ik schreef er eerder al eens over. De ontsapper vind ik ideaal om snel veel fruit te verwerken. Meestal gebruik ik hem dan ook nogal eens in het fruitseizoen, als er veel aanbod is. Dat is op dit moment niet zo. Maar ik had nog een driekwart volle kist appels staan, die echt op moest. Normaal gesproken maak ik dan appelmoes, maar de appeltjes waren wat rimpelig. Dat schilt niet fijn, zelfs niet met mijn  onvolprezen appelschiller. En dus keek ik de appels één voor één na op rotte plekken, sneed die er uit en deed de rest in de ontsapper. Daarna is het een kwestie van water onderin de pan doen, stekker in het stopcontact en gaan met die banaan. Makkelijk hè?

Ik ontsapte zo een hele pan vol, maar de appels waren nog niet op. Ik herhaalde het appels nakijken en vulde met het restant de pan. Die kwam niet helemaal vol en daarom heb ik ook nog 3 1/2 kilo witte druiven nagekeken op rotte exemplaren en daarna de goede druiven bij de appels gedaan. Zo kwam de pan helemaal vol en maakte ik appel-druivensap. Alles bij elkaar leverde het me 9 flessen heerlijk, puur sap op. Het sap uit de ontsapper is vanwege de hoge verhitting meteen gesteriliseerd en als je het heet in schone flessen doet, kun je het heel lang bewaren.



De kinderen hebben nu fijn een mini-vakantie tot en met maandag. Lekker even de druk van de ketel. Ze waren behoorlijk uitgelaten tijdens het avondeten. Ik had nasi gekookt en heb deze keer eens zilvervliesrijst gebruikt in plaats van witte rijst. Eigenlijk is witte rijst toch maar iets raars. Het meest wezenlijke deel van de rijstkorrel is weggehaald. Het deel waar de meeste voedingsstoffen, vitamines, mineralen en vezels in zitten. De nasi was heerlijk. De kinderen merkten niet eens dat ik andere rijst had gebruikt. Mooi. Zilvervliesrijst komt voortaan standaard op mijn boodschappenlijst.


woensdag 4 april 2012

Goedkope groenten bewaren

Op dit moment zijn de groenten over het algemeen vrij duur. De wintergroenten raken op. En dat is maar goed ook, want zodra de temperatuur stijgt heeft niemand meer trek in spruitjes en boerenkool. Dan verlangen we weer naar een blaadje groen. Dat groen komt op dit moment uit de kas of uit het buitenland en daar hangt natuurlijk een prijskaartje aan en is verre van milieuvriendelijk. Als je toch graag iets groens wil eten, kan je je toevlucht nemen tot bijvoorbeeld brandnetels of molsla (jong paardenbloemblad), die je zo uit de vrije natuur kunt plukken.

Maar eigenlijk wilde ik het over iets anders hebben. Je kunt op dit moment namelijk prima je slag slaan voor wat betreft aardappels, uien en stoofpeertjes. De aardappels en de uien zijn nagenoeg niets waard. Het is gewoon schandalig, dat de boeren er niets voor kunnen krijgen en dus de boel maar onderploegen. Sommige boeren proberen nog wat aan partikulieren te slijten. Je kunt daarvoor eens op Marktplaats kijken. Misschien wordt er iets in jouw buurt aangeboden. Ik kwam o.a. uien tegen die maar 4 euro per 25 kilo kostten en aardappels voor slechts 0,10 per kilo. Voor aardappels moet je wel een koele en liefst donkere bewaarplaats hebben, anders gaan ze met wat warmer weer snel uitlopen. Uien kun je ook koel en donker bewaren, maar je kunt bijvoorbeeld ook eens een flinke voorraad uienjam maken. Als je ´recept uienjam´ intikt bij google, kom je heel wat recepten tegen.

Stoofpeertjes zijn op dit moment ook heel goedkoop. Het zijn de laatste van het seizoen en ze moeten dus op. Ik kocht laatst bij mijn vaste groentenboer (van Os in Papendrecht) een hele kist voor maar 4 euro. Dat waren kleine Giesser Wildemannen. Je schilt je wel zo ongeveer een rsi-arm op die kleine peertjes. Het is een geduldswerkje. Maar lekker dat ze zijn!
Vorige week zaterdag heb ik ze een slag groter gekocht. Die kostten 15 kilo voor 8,50 en dus maar net iets meer dan 0,50 de kilo.
Stoofpeertjes inmaken is heel gemakkelijk. Je kunt het ook als je totaal geen inmaak-ervaring hebt. Het gaat zo: je stooft de peertjes met wat water, suiker naar smaak, een kaneelstokje en eventueel een scheut bessenwijn in een paar uurtjes zachtjes rood. Je maakt een voorraadje opgespaarde schroefdekselpotten (met ´klikklak-deksels´ brandschoon. Je kunt dat het best doen met heet sodawater en daarna schoon spoelen met warm water. Je vult de potten tot bovenaan toe met de hete peertjes en het stoofsap. Je draait er voorzichtig de uitgekookte dekseltjes op en je laat de potten afkoelen. Tijdens het afkoelen hoor je de dekseltjes met een ´klak´ dichttrekken. De peertjes zitten nu vacuüm en zijn jaren (!) houdbaar.

dinsdag 3 april 2012

Koken op zonnewarmte

Het is al bijna 20 jaar geleden, dat ik er voor het eerst over las: koken op zonnewarmte. In het vierde nummer van de Vrekkenkrant stond een berichtje, waarin werd beschreven hoe het mogelijk is om van een houten kist met een glasplaat erop een zogenaamde Zonnedoos te maken. Je zet een pan eten in de kist, en de kist in de zon en de zonnewarmte maakt het voedsel gaar.
Ik vond het een fascinerend idee. Meer informatie over de Zonnedoos zou in volgende nummers verschijnen. Maar veel nieuws verscheen er niet meer. Laat staan een tekening of iets dergelijks van hoe zo´n doos er dan uit moest gaan zien.
Jaren later kwam ik het idee weer tegen. Inmiddels hadden we internet en daar vond ik de site van de werkgroep Solar Cooker Sliedrecht. Op die site staan ook bouwtekeningen. Maar ja, ik ben op dat gebied totaal niet handig. Ik keek regelmatig of ik via die werkgroep niet gewoon een Solar Cooker kon kopen. Ook keek ik op Marktplaats of daar soms zo´n ding werd aangeboden. Nee, helaas, ik zou het toch echt zelf moeten doen, of láten doen.
Nog weer later kreeg ik een mailtje van de mensen van het blog Zonnekoken. Ik heb de link ook in mijn leeslijst gezet. Regelmatig las in hun berichtjes. Over koken en bakken in een Zonnedoos, maar ook over een Solar Cooker in de vorm van een parabool. Over Rocketstoves en een zelf te maken Solar Cooker van een autovoorruit-isolatiedekentje.
En toch had ik nog steeds niet zelf de stap gezet om te gaan zonne-koken.
Maar nu is het dan toch zo ver gekomen. En wel op een heel speciale manier:

Toen ik een poosje geleden een blogstop had leverde dat enorm veel post en mailtjes op. Eén van die mailtjes was afkomstig van Arie de Ruiter, de oprichter van de werkgroep Solar Cooker Sliedrecht. Deze meneer heeft zelf ook veel geschreven (voor de krant) en gaf me vanuit zijn eigen ervaring advies. Daarnaast had hij nog een leuk ideetje om me wat op te monteren: hij wilde mij wel leren hoe ik een Solar Cooker moest maken!! Ongelofelijk toch, dat zo´n wens 20 jaar bij je ligt te sluimeren en dan zomaar in vervulling gaat!

Na wat heen en weer mailen was het plannetje rond. Niet ik, maar Leendert (onze timmerman in spé) zou op een zaterdag een Solar Cooker gaan maken bij meneer de Ruiter. En zaterdag was het zover. Meneer de Ruiter had ´s morgens alvast de binnenbak gemaakt en ´s middags heeft Leendert er op aanwijzing van meneer de Ruiter de kist om getimmerd en de glasplaat erop bevestigd enzo.
Toen ik Leendert om half 5 kwam ophalen, wist ik niet wat ik zag! Daar stond me toch even een prachtige Solar Cooker, geverfd en wel, klaar! Wat een prachtkist en wat ben ik hier superblij mee!

Thuisgekomen hebben Leendert en ik het gevaarte eerst op de salontafel gezet.





 Iedereen kwam er bij staan en bewonderde de kist. En natuurlijk kreeg Leendert een spervuur aan vragen op zich afgevuurd. Die geldt nu als de expert, want meneer de Ruiter heeft hem de hele middag van alles en nog wat over het zonnekoken verteld.
De zon scheen nog lekker en daarom werd de kist vlug nog even in de zon gezet voor een demonstratie. De zon hoeft maar even lekker op de ruit te schijnen (weerspiegeld door het aluminiumfolie in het deksel) en je ziet de temperatuur in de doos meteen oplopen.



We mochten de doos de eerste twee dagen niet gebruiken om er voedsel in de koken. Eerst moest de lucht van de verf en de kit eruit zijn.
Zondag stond de kist, met een pannetje water erin, lekker te roken in de zon. De temperatuur in de kist steeg tot 120 graden. Gisteren mocht de boel verder uitdampen. Er was toen wel minder zon.
En nu hoop ik vandaag op genoeg zon voor mijn eerste keer zonnekoken. Nee, ik ga er niet meteen een hele maaltijd in klaarmaken. Daar is de kist voor ons gezin ook te klein voor. De kist is groot genoeg voor een maaltijd voor vier personen. Als het allemaal goed bevalt (en waarom zou dat niet) willen we op termijn nog een dubbel zo grote kist erbij. Maar nu eerst proefdraaien. Vandaag staat er appelmoes op het programma.

Heb je ook de wens om een Solar Cooker te leren maken? Dan kun je contact opnemen met meneer de Ruiter via solarcooker@kliksafe.nl. Bij voldoende belangstelling wil hij workshops organiseren. Je gaat dan in een groepje van vier mensen aan de slag. Je krijgt uitgebreid uitleg over hoe je de Solar Cooker moet bouwen en natuurlijk ook veel ervaringsverhalen over hoe hij werkt. Het beginnetje, de binnenbak in het frame, krijg je mee naar huis en verder een oventhermometer en een DVD met bouwtekeningen. De workshop duurt ca 3 uur, wordt gegeven in Sliedrecht en kost slecht 40 euro (inclusief de materialen die je mee naar huis krijgt).

En nu maar hopen op heel veel zonnige dagen :-).