maandag 27 april 2015

Feest in drie bedrijven

Koningsdag begon hier eigenlijk vrijdag al. Toen was het namelijk feest op de basisschool. Er werd niet alleen een voorproefje genomen op Koningsdag, er werd ook stil gestaan bij '70 jaar bevrijd'. Er was weer een mooi programma samengesteld. Met traditionele elementen, zoals het zingen bij de vlag.


Te beginnen met -natuurlijk- Het Wilhelmus en gevolgd door ouderwetse vaderlandse liederen. Dat mag ik wel! Het zingen werd begeleid door enkele leerlingen op trompet. En er waren weer heel wat vaders, moeders, opa's, oma's en andere belangstellenden.




Een ander bekend element op deze feestdag was de kleedjesmarkt. Hieraan mocht Henk meedoen. De hele week was ik al druk geweest met het verzamelen van 'handel'. En donderdagavond had ik overal een prijsstickertje op gedaan. Henk zou anders echt niet weten hoeveel iets zou moeten kosten. Sowieso vond hij het best een beetje eng. Maar tegelijk ook heel leuk. Zeker toen z'n kleedje met spullen klaar lag en de klanten kwamen :-)


Een nieuw element op deze dag was het heuse pop-up restaurant van groep 8, de groep waar Jan in zit. Van zodra het idee geopperd was, waren de kinderen niet meer te houden. En wat was het goed geslaagd! Op het plein waren gezellige zitjes neergezet, met heuse menukaarten. Er was gelegenheid om een kop koffie of thee met lekkers te nemen, maar er kon ook geluncht worden. Kijk, dat kwam mooi uit. Willem en ik hebben maar eens even luxe geluncht, terwijl we door Jan vakkundig werden bediend!



Het restaurant bleek een doorslaand succes. Niet in de laatste plaats vanwege het heerlijke terrasjesweer :-). Aan het eind van de rit bleek er voor 700 euro verkocht te zijn. Behoorlijk lucratief dus.

De kinderen kregen een vroegertje. De school was om half 3 uit. Het was mooi geweest. Iedereen was moe maar voldaan.

Zaterdag was het tweede bedrijf: Maaike was jarig. Sweet sixteen...
Ze wilde graag een polaroid camera voor haar verjaardag. Dat had ze in februari van iemand gezien, die ermee op de Messiah from Scratch liep, waarin Maaike meezong. En ze vond dat meteen zó cool. Hoe grappig, dat zo'n oude techniek gewoon weer afgestoft wordt en dat het zowaar een klein hypje veroorzaakt. Hypje? Ja, echt hoor. Op de site van de Hema waren alle kleuren camera's tijdelijk niet verkrijgbaar. Gelukkig hingen ze nog wel in de winkel, al waren ook daar niet alle kleuren (meer) op voorraad. We kozen voor een zacht geel exemplaar. Hoe retro wil je het hebben? Maaike was er alvast super blij mee. Ze kreeg van broer en zus fotopapier en kon dus meteen aan de slag.


De verjaardag was gezellig. Met familie en vrienden. En taart en kado's. Precies zoals een verjaardag hoort te zijn ;-).

En dan vandaag het derde bedrijf: KONINGSDAG. Een dag waar al lang naar werd uitgekeken. Een dag die hier bol staat van de tradities en die allemaal aan bod 'moesten' komen, natuurlijk.

Over één traditie zullen we heb maar niet hebben. Jeweetwel, die never ending story. De was. Die moest natuurlijk doorgaan. Of het nu Koningsdag is, of Oudejaarsdag, of weet ik veel.


En ik was heus niet de enige die werk te doen had, hoor. Koos heeft morgen een tentamen Duits. Hij was dus ook al vroeg uit de veren om éérst z'n werk te doen. En Willem besloot dat VANDAAG z'n werkplek veranderd moest worden. De tafel was te hoog en het licht niet fijn. Dus werd er gesloopt, gezaagd en opnieuw in elkaar gezet:


We genoten van een bakkie koffie met oranje tompoucen, die Dirk en Maaike waren gaan halen. Mmm!



Intussen liep hier van alles in en uit. Rond lunchtijd waren we maar met z'n zessen. Tijd om een dammetje aan te leggen met broodjes knakworst. Handig als er dan twee keukenprinsessen zijn, die dat wel even fixen.


Dat dammetje was nodig, want na het eten gingen we op pad. Eerst naar de rommelmarkt in de Drentse buurt. Dat vinden we altijd zo'n heerlijk marktje om rond te snuffelen. Ik kocht een stapel Donald Ducks. Lekker voor op de achterbank enzo. Ik heb ze thuis meteen verdonkeremaand, want we doen er zuinig mee. Af en toe een vers stapeltje is veel leuker.

Daarna gingen we met z'n zessen naar Papendrecht. Daar is altijd een heel grote vrijmarkt en er is veel leuks te doen voor de kinderen. Vandaar dat Papendrecht hier al jaren op de agenda staat :-), hoewel er inmiddels in Alblasserdam ook wel een aardig programmaatje is. 

De jongens gingen los op de springkussens en de Rodeo. De meisjes kochten zich blut aan snoep en blingbling. En er waren gratis suikerspinnen en zakjes popcorn. Gewoon feest dus :-).





Thuis gekomen was er niet veel animo voor een complete warme maaltijd. Dus maakte ik kipshoarmabroodjes voor wie er thuis was. 

Nu is de rust weergekeerd. Er moeten nog twee schapen thuiskomen. De rest was bijtijds thuis, want morgen moet iedereen (op één na) gewoon naar school en werk.








vrijdag 17 april 2015

Salie

Maandag zat er bij m'n portie groenten en fruit van de groentenman van de markt salie. Niet zomaar een bakje met een paar stengels. Maar heel veel bakjes! Minstens 20 stuks.

Er stond een houdbaarheidsdatum op van 18-04. Maar ik zag wel, dat ze dat niet gingen halen. De blaadjes waren al een tikje slap. De bakjes hadden wellicht in de zon gestaan, ofzo. Ik heb wel eerder van deze bakjes met verse kruiden gekregen en deed ze dan meestal in de diepvries. Zo'n bakje komt dan wel weer van pas als je een grote pan soep of pasta of iets dergelijks kookt, waar de kruiden in passen. Maar deze hoeveelheid was gewoon teveel. Want wanneer gebruik je nu een heel bakje salie in één keer? En hoelang doe je er dan over voordat je 20 bakjes verwerkt hebt? Veel te lang!

Ik ging daarom over naar plan b: drogen. Ik heb een grote voedseldroger met 9 roosters. Daar kun je dus best veel tegelijk op kwijt. Maar deze hoeveelheid paste toch niet in één keer erin. Voedsel wat je wil drogen moet je namelijk royaal uitleggen op de roosters, zodat de lucht er aan alle kanten goed langs kan. Ok. Dan in twee keer.

Ik knipte met een schaartje de blaadjes van de helft van de stengels en legde ze op de roosters.



Vervolgens ging het apparaat op 38 graden en de timer op 12 uur. Na die 12 uur had ik de helft van de salie prachtig gedroogd. Tijd voor de andere helft. Zo eenvoudig gaat dat.

Vanmorgen heb ik de tweede portie blaadjes uit m'n apparaat gehaald. En nu heb ik een schitterende hoeveelheid gedroogde salie. Heel lang houdbaar. Het zit in potten van doorzichtig glas. Eigenlijk moeten kruiden in van die bruine potten bewaard worden, beschermd tegen (zon)licht. Maar door de potten in een kast te zetten is dat probleem van de baan.

Met een minimum aan inspanning en voor een paar luttele eurootjes heb ik nu voor jaren salie. Salie om thee van te trekken als er iemand last heeft van keelpijn of van hoest. Salie om een gorgeldrank van te trekken voor als er iemand last heeft van ontstoken tandvlees. Salie om thee van te trekken voor wie last heeft van z'n spijsvertering. Salie die lekker mee kan trekken in stoofpotten met lam, kip of konijn. Salie die het goed doet in pastasauzen. Enzovoorts.

Hoe rijk kan je zijn met twee potten salie?




donderdag 16 april 2015

Ouders die het er maar druk mee hebben. Met de scholen van de kinderen....

Tja, zes schoolgaande kinderen is wel wat bovengemiddeld. En daardoor is de drukte die je als ouders van schoolgaande kinderen hebt natuurlijk ook wel bovengemiddeld. Maar op het moment is het bijna wat teveel van het goede. Bijna elke dag wordt er acte de présence verwacht op één van de drie scholen waar onze kinderen op zitten. Heel leuk. Heel nuttig. Maar ook wel een beetje druk. En dan heb ik toch al twee uitnodigingen van bezinningsavonden aan me voorbij laten gaan.

Vorige week donderdag toog ik naar Rotterdam naar Maria's school. Maria werkte aan een project over de Middeleeuwen. De kinderen hadden in groepen een Middeleeuwse stad nagebouwd en donderdag was het kijkmiddag. De stadjes waren prachtig. Ze waren van klei gemaakt. Twee stadjes vond ik er met kop en schouders bovenuit steken. Eén van die twee stadjes was het stadje waar Maria aan had gewerkt. Ik hoefde dan ook mijn geweten geen geweld aan te doen om haar stadje te nomineren voor de eerste prijs. Het was lastig om het bouwwerk goed op de foto te krijgen, want er was veel zon en schaduw. Maar hier toch een indruk:

De kleifiguurtjes zijn allemaal door Maria gemaakt. Hier een moeder met haar baby.

Trotse Maria

Bij de waterput


Vrijdag kwam Maria blij thuis. Haar stadje had gewonnen! De eerste prijs! Alle kinderen van haar groepje hadden een mok gevuld met lekkers gekregen. Wat leuk.


Vrijdagmiddag startte meteen onze volgende schoolgerelateerde activiteit: Koos ophalen van z'n stage-adres. En aangezien dat een adres in Duitsland was, had dat even wat voeten in aarde. Maar we  hebben gewoon het nuttige met het aangename gecombineerd.
Koos heeft stage gelopen op vakantiepark Küstelberg (zie ook de banner links). Hij doet de opleiding Bouwtechniek en heeft tijdens zijn stage o.a. een hekwerk getimmerd om de vakantiehuisjes op het park. Koos is er twee weken geweest en mocht in die tijd in een huisje 'wonen'. Ruimhartig had zijn werkgever gezegd, dat als wij Koos kwamen halen, we gerust in dat huisje mochten overnachten. Strak plan. We zijn vrijdagmiddag met z'n vieren (we namen Jan en Henk mee) naar Küstelberg gereden, hebben daar overnacht en zijn zaterdag op ons gemakje terug gereden. Het leek wel een mini-vakantie!
Vooral het laatste deel van de reis (door Sauerland) was schitterend.






Juist tegen zonsondergang kwamen we bij het park aan.



Wat zijn we trots op onze kanjer!



Hij heeft het hem toch maar mooi geflikt: twee weken van huis, gewerkt, alleen gewoond etc. Hij is tenslotte nog maar 15. We pakten de boel uit, maakten de bedden in orde, praatten bij, aten een kom soep en schoven in bed. We waren best moe.

In het rechtse huisje 'woonde' Koos
De volgende morgen is Willem met Jan en Henk een stuk gaan wandelen. De omgeving is zó mooi.

Uitzicht vanuit het huisje. Hier en daar lag nog sneeuw!
In die tijd hebben Koos en ik samen het huisje schoongemaakt en alles ingepakt. Rond 11 uur begonnen we aan de terugreis. We hebben een ruime etenspauze genomen en tegen 16.00 reden we Alblasserdam weer binnen. Dat was de stage.

Maandag gingen de schoolactiviteiten vrolijk verder. Op de basisschool waar Jan en Henk op zitten werd de aftrap gegeven voor het project: (rest)afvalvrije school. Het verzoek was om als ouders daar getuige van te zijn. We werden om kwart voor 11 verwacht. Op het schoolplein lagen grote bergen lege drinkpakjes. Ze vormden de letters AFVALVRIJ.



De klassen kwamen één voor één naar buiten. Toen het spul compleet was speechte de directeur. Daarna was het woord aan de wethouder. En tenslotte was daar Koos de Vuilnisman. Elk van hen bracht op de eigen wijze het belang van afvalvermindering en afvalscheiding te berde. Het was de kinderen duidelijk. Er moet nodig iets gebeuren aan de afvalberg! De hele dag zijn de kinderen nog bezig geweest met het thema. Zo hebben ze o.a. een kunstwerk gemaakt van afval. En aan het einde van de dag was er voor iedereen een kado: een beker en lunchdoosje met de eigen naam erop.


Nu hoeft er nooit meer iemand een drinkpakje of verpakte koek mee naar school te nemen. Dat scheelt alvast heeeeeeel veeeeel afval. Overigens is dat voor onze kinderen niets nieuws. Ik ben nooit aan verpakte zooi begonnen en geef ze altijd al drinken in een beker en lekkers in een bakje mee. Maar ik heb begrepen dat onze kinderen daarmee zo ongeveer de uitzondering op de regel waren...

En toen dacht ik het qua scholen even gehad te hebben. Behalve dan dat er voor vandaag (donderdag) nog een 10 minuten gesprek gepland staat en dat Maaike vrijdagochtend om 4 uur op school verwacht wordt voor een dag naar Parijs. En dat we haar zaterdagochtend om half 6 weer mogen ophalen.

Maar...

Toen was daar een telefoontje van de school van Maria. Maria had (weer) een aanval van hyperventilatie gehad. En helaas hadden ze haar daarvoor met de ambulance naar de eerste hulp moeten laten afvoeren, omdat ze er na anderhalf uur nog steeds niet uit was. Ok. Dan laten we ons werk hier thuis maar weer uit handen vallen, regelen toezicht voor Henk en z'n vriendje en tuffen naar Rotterdam. Het is gelukkig allemaal meegevallen. Hyperventileren is wel eng. En zeker als het zo lang duurt. Maar het is niet gevaarlijk. Het was helaas wel erg druk op de Eerste Hulp, zodat er pas na half zes een kinderarts langskwam. Maar Maria was toen gelukkig weer helemaal de oude. De controles waren goed. En we mochten weer gaan.

Vanmorgen betekende dat: een briefje schrijven, dat Maria haar huiswerk niet heeft kunnen doen. Een e-mailtje om de docenten te bedanken voor het verlenen van eerste hulp. Een e-mailtje naar de begeleider met de vraag, of Maria vandaag eerder naar huis mag.
Daar kwam nog bij: een e-mailtje naar twee docenten van Koos, voor vakken waarvoor hij onvoldoende scoort, met de vraag hoe we hem kunnen helpen die cijfers op te vijzelen.

Je kunt het er maar druk mee hebben. In elk geval zó druk, dat er van bloggen even niets kwam...

donderdag 9 april 2015

Dertig uur, of drie weken???

Echt. Het voelde dinsdagavond alsof we drie weken weggeweest waren! En toch waren het maar dertig uur. Als je er écht even 'helemaal tussenuit' bent, dan voelt het heus of je van een lange vakantie thuiskomt, terwijl het in werkelijkheid een dag en een nacht was. Voldoende om de accu weer lekker op te laden. Er weer klaar voor te zijn om 24 x 7 ¨Maham¨ te zijn. ¨Maham¨ die weet waar die trui of die sportkleding is. ¨Maham¨ die weet wat we gaan eten. ¨Maham¨ die moet zeggen of het goed is dat een vriendinnetje komt. ¨Maham¨ die wel even taxi wil spelen als dat zo uitkomt. Enzovoorts, enzovoorts.

Maar goed. Dertig uren lang was ik gewoon Teunie. Teunie van Willem ;-).

We hebben genoten!

We waren in Bed & Breakfast De Willemshoeve in Wageningen. Ellen en Marco hadden daar voor ons het bakhuisje gereserveerd.



En, oh, wat was dat leuk! Het was een bruidssuite-arrangement, compleet met brandende geurkaarsen bij de deur,



rozenblaadjes op het bed,



wijntje op tafel



en extra lang verblijf, zodat we konden uitslapen.

We kregen bij aankomst meteen koffie, installeerden ons en genoten van het prachtig verbouwde bakhuisje. De oude balken waren origineel uit 17honderdzóveel. Indrukwekkend!


Het uitzicht was landelijk.


Het was erg genieten.

Voor de avond had ik bedacht om naar de Psalmzangavond in de Cunerakerk in Rhenen te gaan. Dus gingen we vroeg in de avond op pad. In Rhenen wilden we in een snackbar met uitzicht op de Cuneratoren (in de steigers op dit moment) een lekker patatje eten.


Dat was tenminste het plan. Maar dat hadden meer mensen bedacht. We hebben een half uur op de patat moeten wachten. En intussen zagen we al hordes mensen langskomen, die richting de kerk liepen. We smikkelden onze patat dus snel op en stapten ergens rond 10 over 7 de kerk binnen. Wat denk je? Die zat al stampvol! Gelukkig vonden we nog twee stoelen en keken toe hoe mensen ná ons een plekje achter het koor kregen en hoe de kerk echt tot de laatste plaats vol raakte. Hoe prachtig en ontroerend is het om dan met zó enorm veel mensen die eeuwenoude Psalmen (in de ook al eeuwenoude berijming van Petrus Datheen) te zingen! Ja, dat was beslist heel fijn. 

Na de zangavond wilde Willem nog even terug naar de snackbar voor een ijsje. Maar onderweg kwamen we langs een echte ijssalon en daar konden we niet voorbij komen :-). Nou vooruit. We zijn tenslotte uit. Ik koos een hoorntje met bosbessenijs en citroencakeijs. En een dot slagroom. Geen vraag, of dat lekker was :-)



¨Thuis¨ op de Willemshoeve hoefden we geen haast te maken en was het ongewoon stil. Een glaasje wijn. Mmm. Gezellig! Zakje noten erbij. En ja. Die stilte...

Dat was ook meteen het eerste was ons opviel, toen we de volgende morgen wakker werden. Onwaarschijnlijk stil gewoon. En heel zachte bedden. Ook zo luxe.

Tegen negen uur werd er op de deur geklopt. Op mijn 'Goedemorgen' werd er gezegd, dat de ontbijtmand voor ons klaarstond. Dat hadden we de dag ervòòr mogen kiezen: ontbijten in de gemeenschappelijke ruimte, óf een ontbijtmand op de kamer. We kozen voor de mand. En wat voor een mand! We waren wel even bezig om al dat lekkers 'uit te graven' :-).




Brood, beschuit, croissantjes, beleg, verse eitjes, fruit, verse jus, koffie, thee......

Omdat we alle tijd hadden, deden we het met alle aandacht en op ons gemakje. Seniorentempo. Althans, zo noemden wij dat maar gekscherend. Sowieso kwam dat woord 'senioren' die dag vaker langs, want we kwamen haast alleen maar ouderen tegen. Dat gaat zo dus, buiten de schoolvakanties :-). Nog even, en dan horen we ook bij de grijze golf...

Op ons gemakje douchen. Nog weer wat lezen. Plannen maken voor de dag. Willem wilde erg graag een wandeling gaan maken. Het was er ook perfect weer voor. Hij zocht op internet naar een geschikte wandeling in de buurt. Eigenlijk had hij er al één uitgezocht, toen hij zich ineens realiseerde, dat een echt lange wandeling niet zo handig is met mijn bekkenklachten. Dus besloten we het anders te doen. We zouden een stuk van een autoroute rijden en dan ergens onderweg een wandeling maken. Ook goed. Het werd de Heuvelrugroute, waar we vlakbij op konden aanpikken.



We namen afscheid van de Willemshoeve en gingen op reis. Zo'n anwb autoroute is erg leuk om te rijden. Je komt dan op plaatsen waar je normaliter aan voorbij rijdt. Door dorpen en stadjes. Langs boerderijen en droomhuizen. Door bossen en langs heiden. En ja hoor. We vonden ook een heel geschikte wandelroute. Eéntje van een kilometer of vier. Met een paar klimmetjes en dalletjes. We zijn tenslotte op de Utrechtse Heuvelrug. Oh, wat was het mooi. En STIL. en tja, we kwamen alleen maar senioren tegen ;-)




Na de wandeling reden we weer een stuk route, dronken koffie, genoten.

Onderweg zagen we ergens een bord, waarop iets stond van 'Kip van het spit' ofzo. En Willem kreeg acuut trek in kip. Dat was wat hij 's avonds wilde eten! Hij zocht meteen op of er ergens op onze route een Kiprestaurant zat, toen hij bedacht, dat het dan wél iets moest zijn waar ook vegetarische schotels geserveerd werden (voor mij). Hij vond iets in Utrecht. Leuk. Daar zouden we dan onze vakantie gaan afsluiten.

De route voerde ons langs het Doornse Gat. Daar hebben we heel wat herinneringen liggen, want daar hebben we 'vroeger' nogal eens een zaterdagje met de kinderen doorgebracht. Ik wilde er even kijken, of alles nog was zoals ik het in mijn hoofd had. We reden het recreatieterrein op en snoven herinneringen. Alles was nog zoals het was. Alleen de brede glijbaan was weg. Er was helemaal niemand! We parkeerden de auto, deden de rugleuningen omlaag en knapten een uiltje. Lekker in het zonnetje. 



We genoten tot de laatste kilometer van de mooie autoroute. Toen we helemaal rond waren, was het niet ver meer naar restaurant Keuken & Deli in Utrecht.

Het restaurant was als een oude slagerij ingericht. Al direct bij de ingang stond er een enorm, ouderwets, houten hakblok. Wat leuk! Dat herkenden we meteen uit de oude slagerij van mijn vader. Een oude Berkel weegschaal en Berkel snijmachine zagen we ook. Tegeltjes tegen de muur. Gedroogde worsten aan het plafond. Erg leuk.

Waar ik ook heel enthousiast over was, waren de potten met likeur in wording die in de open houten kasten stonden. Glazen potten met citroenen en sinaasappels. Mooi!



De ober die onze jassen had aangenomen vertelde, dat heel veel van de menukaart huisgemaakt was. En dus ook die likeuren. Daar  houd ik van. Ook was (bijna?) alles biologisch wat er geserveerd werd.

We namen Flammkuchen als voorafje. Weer eens iets anders dan stokbrood. Willem smikkelde daarna van z'n kippetje. Ik hield het bij Risotto. Erg lekker, en leuk opgediend in een weckpotje. Wat is dat luxe als er zulk lekker eten voor je neus gezet wordt ;-). We rondden het etentje af met iets van de dessertkaart en kozen allebei voor amandeltaart met caramelsaus.





Intussen hadden we naar huis geappt, dat we wellicht iets eerder thuis zouden komen dan negen uur (zoals afgesproken). Maar we kregen appjes terug: het was wel goed, hoor. Maar toch beslist NIET eerder dan kwart voor negen. Hmmm.....???? We kregen het gevoel dat ze thuis iets in hun schild voerden. Eerlijk gezegd kreeg ik een beetje een knoop in mijn maag. Ik vond het maar spannend.

Maar goed. Wij moesten onze tijd uit zitten en dat was nu direct geen straf. Willem nam nog een wijntje. Ik zou terug rijden. Tijdens de terugweg zat Willem steeds maar met het thuisfront te appen. En ik kreeg niets meer te horen. Ik moest gewoon snel naar huis rijden, zei Willem. Nou, snel is bij mij gewoon hoe snel je mag. Dus hier een stukje 100 en daar een stukje 120. Ha, ha, Willem had zelf wel sneller gereden :-). 

Thuis stond er een heel ontvangstcomité klaar. Opgewonden kinderen, geurige koffie, bloemetje op tafel, alles spic en span. Ellen dirigeerde ons meteen naar de bank en was druk met koffie inschenken. We tetterden en taterden over van alles wat we hadden meegemaakt in die drie weken dertig uur. Marco was in de keuken bezig en riep: ¨Teunie, kom eens¨. ¨Ja,¨ mompelde Trijnie, ¨er is weer wat met die vaatwasser¨. Nietsvermoedend liep ik naar de keuken om te kijken wat ik daar moest doen en daar zakte mijn mond open: OHHHH!!!! Er lag een prachtige, nieuwe, tegelvloer in de keuken!!!!! Op mijn kreten kwam Willem ook meteen aangesneld. En alle kinderen en Ellen kwamen er glunderend bij staan. Suprise!!

Het was het idee van Ellen geweest. Was zomaar bij haar opgepiept op hetzelfde moment dat wij 's maandags de straat uit reden. En denken en doen is bij Ellen nog weleens één. En zo kwam het, dat er meteen orders werden uitgedeeld. Marco ging met een paar jongens naar de bouwmarkt om tegels uit te zoeken. Hans haalde het oude, versleten zeil weg en regelde een tegelsnijder. Iedereen deed wat. En zo hebben ze het hem gelapt om ons 30 uur na vertrek te verrassen met een prachtige, strak gelegde, keurig gevoegde, mooie tegelvloer. Helemaal af!

Nu begreep ik waarom er die maandag niet was gegeten wat ik had klaar gezet. En waarom er fotootjes langsgekomen waren van een afhaalchineesmaaltijd....Toen lagen die tegels er al in, en mocht er twee uur niet op gelopen worden :-)).

We hadden elkaar zo heel wat te vertellen en te laten zien. Het was fijn om weer thuis te zijn.

Gisteren moest Willem weer gewoon naar zijn werk. Mijn vakantie werd nog gerekt met een dagje gezellig keuvelen met Ellen en Marco. De dag vloog om. Mijn vader had gezorgd voor biefstuk voor bij het galgenmaal. En daar zaten we om kwart over 5 (voor ons doen onwaarschijnlijk vroeg) aan biefstuk, een aardappeltje en verschillende groenten. Nog heel even genieten van het samenzijn. Maar de klok tikte onverbiddelijk naar 6 uur. Tijd om in te stappen en naar Schiphol te rijden. Tijd om weer afscheid te nemen. Nooit leuk. Maar het is niet anders.

Dag lieve, goede vrienden. Dag, dag. Tot ziens.

maandag 6 april 2015

Even wennen

Even wennen. Aan de stilte! Ja, want wij zijn zomaar, heel luxe, samen een dag en nacht op vakantie! Mijn lieve vriendin Ellen had het al maanden geleden, samen met de oudste kinderen, bekokstoofd: Tijdens haar Paasvakantie in Nederland zou ze samen met Marco ons gezin 'overnemen' en ons er 'even tussenuit' sturen. Stiekem werd alles geregeld. Een geweldig Bed & Breakfast werd uitgekozen. Aan alles werd gedacht. Een paar uur langer verblijf bijvoorbeeld, maar ook het vrij vragen bij Willem z'n werkgever. Tja. Dat is Ellen dus :-).

Vanmiddag om half 3 vertrokken we van huis. Er lag al een lange dag achter me. De wekker stond op 3.59 uur. Ik wilde namelijk echt de was van de dag weggewerkt hebben. En de troep van zondag opruimen. En, en, en. En dat moest allemaal in een paar uurtjes, want om 8.45 uur zouden we al met het hele gezin de deur uit gaan naar de kerk in Dordrecht, waar Trijnie's vriend vandaag Openbare Geloofsbelijdenis af zou leggen. Trijnie had ons gezegd, dat we écht om 9.15 in de kerk aanwezig moesten zijn, om een plekje te hebben waar we de plechtigheid goed konden zien. Nou, we waren er op tijd, hoor. We stonden (vanwege bijna geen verkeer op de weg) al voor negen uur bij de kerk. De deuren waren zelfs nog niet open :-). Het was een mooie en bijzondere dienst. De tekst was uit Handelingen 1: 8 midden: En gij zult Mijn getuigen zijn. De tekst die Gerwin persoonlijk meekreeg was Joh. 16 : 33b In de wereld zult gij verdrukking hebben, maar hebt goeden moed, Ik heb de wereld overwonnen.

Na de dienst zijn we bij Gerwin thuis koffie gaan drinken. We kregen ook een broodje en heerlijke soep. Dat was echt gezellig zo even bij en met elkaar.

Daarna zijn we naar huis gegaan. En daar stonden Ellen en Marco al klaar om ons de deur uit te duwen :-)

Wij zijn hier om half 4 gearriveerd en genieten van de stilte, van elkaar, van de luxe op onze prachtige kamer. Zucht. Wat is dit even heerlijk!!