dinsdag 27 december 2016

The day after...

Vanmorgen ben ik vroeg naar AH gegaan, om te kijken of er afgeprijsd (kerst)vlees lag. En jawel! Ik heb lekker kunnen scoren met 50% korting.



Varkensfiletrollades, nu 4,00 euro de kilo. Rundergehakt nu 2,50 de kilo. En Iers Rundvlees (riblappen) nu 4,75 de kilo. Ik vond zelfs nog een pakje boter met korting. Dat was een leuk begin van de dag.

Verder verliep de dag helaas nogal suf. Maria moest voor onderzoekjes naar het ziekenhuis en dat liep behoorlijk uit. We zijn viereneenhalf uur bezig gehouden. Wel fijn, dat er van alles op 1 dag ingepland kon worden!! Dat maak je vaak genoeg anders mee. Het was dus uiteindelijk niet erg, dat het zo lang duurde.

Willem was ook meegegaan, want die heeft deze week vrij. We hebben er maar een beetje een feestje van gemaakt door tussendemiddag lekker even in het restaurantje neer te zijgen. Wat kan een simpele kop citrusthee dan heerlijk zijn!

Morgen hopen Willem en Jan al vroeg van huis te gaan. Ze gaan weer drie dagen Pieterpad-lopen. Ze willen beginnen in Gasteren en dan afzakken naar Coevorden. Als ze net zulk mooi weer treffen als vandaag, dan boffen ze.

Ik wil morgen eerst eens lekker gaan huishouden. Dat is er vandaag bij in geschoten. En dan ´s middags iets leuks doen met Henk. Want die schoot er vandaag ook een beetje bij in ;-)


maandag 26 december 2016

Kerstfeest 2016

Nog een paar uur. En dan kan Kerst 2016 ook weer in de annalen worden bijgeschreven. Net als elk jaar heb ik me in aanloop naar de Kerst er weer enorm over verbaasd wat een toestand er van dit feest wordt gemaakt. Natuurlijk: eten en drinken, karren vol. Maar daarnaast ook: kapper, nieuwe kleren, kerstboom, kerstversieringen, nieuw serviesgoed enzovoorts enzovoorts. Echt bizar.

En ja hoor. Wij hebben ook echt wel wat extra´s gedaan. Maar dat mag nauwelijks een naam hebben, denk ik. Huis versieren en kerstboom doe ik niet aan. Wel had ik begin december een kerstster (plant) gekregen en die staat mooi te zijn in de vensterbank (ik ben dol op die warme kleur rood). En zaterdag voor de Kerst kwam Trijnie met twee zilver gespoten vetplantjes aan (hoe verzinnen mensen het), waar ze zelf geen plaats voor had. Die heb ik in een witte pot gestoken en op de salontafel gezet. That´s all.

De kerstmaaltijd heb ik vrijdagochtend vroeg (op bed) bedacht. Om 8.00 uur ben ik er de boodschappen voor gaan halen en om 9.15 was ik thuis. Dat ging gesmeerd dus. Hoewel ik nog wel even door mijn neef uit de brand geholpen moest worden. Ik was namelijk zonder portemonnee op stap gegaan en daar kwam ik bij de kassa van Albert Heijn achter (iets met een zere mond en je hoofd er niet helemaal bij hebben ;-)). Maar mijn neef staat met een groentenkraam net buiten het winkelcentrum en hij wilde mij wel even het benodigde geld lenen. Pfff. Dat liep goed af :-).

Ik had alles in huis, behalve verse groenten en fruit. Maar daarvoor had de groentenboer me gevraagd, of ik op zaterdag om 14.00 uur bij hem langs zou komen voor de restanten. ¨Hij blij, ik blij¨.

Op zondag eten we altijd ´op z´n zondags´ en dus extra lekker. Op deze zondag was dat niet anders. Alleen had ik vanwege dat het Eerste Kerstdag was een lekker voorgerecht gemaakt en een extra lekker toetje. Als voorgerecht maakte ik camembert-taartjes. Heel simpel: een plakje bladerdeeg, waarvan de randjes omgevouwen waren. Plakjes camembert en plakjes tomaat afwisselend erop. Wat knoflook-olijfolie erover en afgemaakt met verse tijm.


Deze taartjes had ik zaterdagmiddag vast gebakken, zodat ze zondag alleen in de oven opgewarmd hoefden te worden. Als nagerecht had ik gekozen voor flensjes, een bolletjes roomijs, warme kersen op siroop en slagroom. Eenvoudig, voordelig, super lekker, feestelijk. Wat wil je nog meer?



Als vlees had ik bij deze maaltijd twee varkensfiletrollades. Die waren in de aanbieding bij Albert Heijn voor maar 5,00 per kilo. Ze waren erg lekker, zeiden de vleeseters hier. Ik hield het bij de onvermijdelijke stoofpeertjes, lekkere bloemkool met witte saus en aardappelkroketjes. De tafel was gedekt met een prachtig damasten tafellaken van Bellebien, wat ik een poosje geleden kreeg en speciaal voor deze gelegenheid nieuw gehouden had.


Zie je. Met een paar kleine extraatjes heb je ineens een kerstdiner :-).

Vandaag deden we het gewoon nóg een keer. Willem z´n moeder kwam meeëten en ook een oude weduwe uit onze gemeente. Voor deze dag had ik een simpele, maar heerlijke tomatensoep vooraf. Lekker van verse tomaten, met verse basilicum en een lepel crème fraiche. Voor het hoofdgerecht was er beenham uit de oven. Ook dit was, volgens de vleeseters, heerlijk. Dit had ik vorige week bij de Lidl gekocht. Ook een aanbieding. Ik dacht 5,89 per kilo, dus ook goed te doen. Daarbij waren er krieltjes (uit het overschot van de groentenboer), weer peertjes, weer bloemkool, verse appelmoes en cranberriecompôte. Als nagerecht had ik tiramisu gemaakt.

Het was beide dagen erg gezellig, zo met een hele club om de tafel. Maar eerlijk gezegd waren de drie kerkdiensten voor mij persoonlijk toch de hoogtepunten van het Kerstfeest. De eeuwenoude boodschap, toch weer verrassend nieuw gebracht. Met weer veel om over na te denken. Daar zakt, wat mij betreft, al het klatergoud bij in het niet.

Ik vraag me af, of de mensen die al wekenlang lopen te hyperen richting het Kerstfeest nu niet in een enorm gat vallen. Want wat blijft er uiteindelijk over? Een uitvallende en/of in de weg staande kerstboom? Een koelkast (of vuilnisbak?) met restjes? Een jurkje wat de kast in gaat om er nooit meer uit te komen? Een paar pondjes extra gewicht, die er na Nieuwjaar weer afgelijnd moeten worden? Een gat in de begroting? Of is er nu een heeeeeeel speciale herinnering gemaakt, die alles meer dan waard was. Dat zou dan nog mooi zijn. Hier waren het meer twee zondagen achter elkaar en hopen we morgen weer lekker aan de slag te gaan/vakantie te vieren.

donderdag 22 december 2016

Viel het mee, of viel het tegen?

Vanmorgen reed ik met Willem om kwart over 9 van huis weg. Op naar de kaakchirurg. Ik was benieuwd, hoe het allemaal zou gaan.

Precies op tijd werd ik naar binnen geroepen. De dokter keek in de computer en wist het al snel weer: kijken of de voortand eruit moest, of behouden kon blijven en 3 wortelpunten inkorten. De stoel werd in de juiste positie gebracht en de dokter vertelde dat hij eerst een paar gemene spuiten moest geven voor de verdoving. Ik mocht mijn kiezen op elkaar zetten om de pijn letterlijk te verbijten. Nou, de dokter had niets teveel gezegd. Het waren écht heel pijnlijke spuiten. De tranen liepen me over de wangen. Eerst kreeg ik er een paar in het tandvlees boven mijn voortanden, daarna een paar in mijn verhemelte. Ik voelde m´n gezicht tot aan mijn oogkassen stijf worden.

De assistente kwam binnen en spreidde een steriele deken over me heen. Met een gat voor mijn gezicht. Ze vroeg of ik het niet erg vond, dat de deken over mijn ogen ging. Nee hoor! Ik was toch niet van plan te kijken :-).

De dokter vertelde, dat hij eerst naar de tand ging kijken, die hij mogelijk moest verwijderen. En daar begon het gemorrel en gesjor en geblaas en gedoe. Al snel bleek, dat de tand niet gespaard kon worden. Eruit dus. Daarna in één ruk verder met de wortelpunten van de volgende tanden. Daarna moest er nog iets opgevuld worden, waar assistente nummer drie voor binnenwandelde. En tenslotte kwamen naald en draad voor de dag en werden er netjes zeven hechtingen gezet. Poeh he! Alles binnen een half uur. Snel hoor!

Het was me echt meegevallen. Ik kreeg meteen het plaatje met die voortand in mijn mond. De dokter vertelde, dat ik dat plaatje de eerste dagen moest laten zitten. Dat begreep ik wel. De boel zou gaan zwellen en als ik het plaatje eruit zou halen, zou ik het er nooit meer in terug kunnen krijgen. De dokter complimenteerde de technicus die het plaatje had gemaakt. Het paste precies en die voortand is niet van echt te onderscheiden.

Ik kreeg de nodige aanwijzingen en raadgevingen en dat verhaal kreeg ik ook nog eens op papier mee. En dat was het dan.

Ik kon niet goed praten. Alles was stijf en dat plaatje voelde raar. En de eerste paar uur moest ik gaan koelen. Ok dan. Naar huis!

Tussen de middag at ik voorzichtig een bordje lauwe pap. Het ging maar moeizaam en het smaakte nergens naar. Langzaam maar zeker kwam de pijn opzetten. Ik ging naar een pijnstiller verlangen, maar die stond pas voor 15.00 op. Ik voelde me echt vervelend nu. En ook best zielig ;-). Ik kroop fijn in mijn bed. Al snel viel ik in slaap en toen ik wakker werd was het bijna 15.00 uur. Mooi! Tijd voor m´n pillen :-).

Na de medicatie was de pijn goed te doen. Ook verdween de ergste stijvigheid. Ik besloot maar aan het werk te gaan. Er moesten sowieso pakjes voor de webshop ingepakt worden. Aan het einde van de middag reed ik naar de post en deed meteen een paar kleine boodschapjes. Het avondeten hield ik maar gemakkelijk: pannenkoeken. Ik hoopte, dat ik er zelf ook van kon meeëten. Dat viel nog niet mee. Met pijn en moeite kreeg ik er één naar binnen. Weer zonder dat het ergens naar smaakte. Ik lepelde er maar een schaal yoghurt achteraan.

Vanavond gaat het echt wel goed met de pijn. Het is natuurlijk allemaal wel gevoelig. En ook heb ik nog tintelingen in mijn kin en mijn neus van de verdoving. Maar het is niet zo, dat ik de klok naar 23.00 zit te kijken (het tijdstip voor de volgende pijnstiller). Ik heb zowaar een flinke strijk staan doen.

Al met al vind ik het niet meevallen en niet tegenvallen. Lekker duidelijk, hè? Maar toch is het zo. Over veel dingen kun je beter maar niet te veel nadenken en er ook geen oordeel aan hangen. Het gewoon nemen zoals het komt.

woensdag 21 december 2016

´t Heerlijk avondje, ordinaire drukte en de kaakchirurg

´t Heerlijk avondje
Jarenlang vierden we rond 5 december Pakjesavond volgens eenzelfde patroon. Het begon altijd met kaasfondue. Iets wat vreselijk onlogisch was, want van kaasfondue zit je altijd erg ´vol´ en er moest die avond nog van alles bij: warme chocolademelk met slagroom, warme banketletter, strooigoed, pepernoten. Pffff. Maar ja. Tradities zijn tradities en zéker in een huis vol auti´s moet alles het liefst zo veel mogelijk hetzelfde blijven. We aten ons gewoon één keer per jaar helemaal klem aan kaas en zoetigheden, omdat dat nu eenmaal hoorde. Ha, ha.

Wat betreft de pakjes: ook dat ging volgens een vast patroon. Ik zorgde ervoor, dat er voor iedereen 3 pakjes waren: iets leuks, iets lekkers en iets nuttigs. En omdat de groep steeds groter werd, werd de pakjesberg ook steeds groter. Ik begon altijd al in januari pakjes te verzamelen (in de uitverkoop!). Gedurende het hele jaar keek ik altijd uit naar koopjes, kringloopvondsten, of maakte dingen zelf. Zo spreidde ik niet alleen de onkosten, maar ook de tijd die er voor nodig is, om al die aankopen/vondsten te doen. En dan was het eind november toch altijd nog een hele toer om alle ontbrekende pakjes te scoren en voor iedereen een chocoladeletter of ander lekkers te bemachtigen. En, o ja, dat ben je ook nog uren bezig om minstens 40 kadootjes in te pakken...

Vorig jaar besloten we om pakjesavond een keer aan ons voorbij te laten gaan. Eind oktober waren Trijnie en Gerwin getrouwd en dat had een hoop kosten met zich mee gebracht en ook veel voorbereidingstijd gevergd. Voor de Sint was er domweg geen geld en geen tijd ;-). Als ik me goed herinner, hebben we wel gefondued (of hoe schrijf/zeg je dat?), trouwens.

Dit jaar had ik me totaal niet bezig gehouden met pakjesavond. Het eerste half jaar stond geheel in het teken van de ziekte van mijn ouders en de rouw na hun overlijden.

Ergens begin oktober opperde iemand om dit jaar pakjesavond eens anders aan te pakken: lootjes trekken. Er waren er een paar die stonden op hun achterste benen. Pakjesavond moest gewoon pakjesavond blijven, zoals het altijd was geweest. Maar de meesten vonden het een goed plan. Ik ook. Want al die pakjes verzamelen begon me een beetje boven het hoofd te groeien. We spraken af om lootjes te trekken, voor maximaal 15 euro een kado te kopen voor wie je had getrokken én een gedicht en/of suprise te maken.

Eerst wilden we pakjesavond op 2 december doen. De dag, dat we 30 jaar getrouwd waren. We wilden dan voor een keer eens eten aan huis laten bezorgen. Dat is iets wat we nog nooit gedaan hadden :-). Maar op 2 december zat Leendert op Lanzarôte en zou Gerwin op oefening zijn. Na wat heen- en weer geapp bleek zaterdag 17 december een datum te zijn waarop iedereen van de partij kon zijn. En dat was dus afgelopen zaterdagavond.

En jeuj! Wat is het geweldig leuk geweest!!! Rond zessen verzamelde iedereen zich verwachtingsvol in de woonkamer. Alle kinderen, met aanhang én de kleinkinderen. We waren met z´n achttienen. Iedereen was heel benieuwd wat voor eten ik besteld had. Want dat had ik voor een verrassing gehouden. Ik dekte een buffettafel met een stapel borden, bestek, salade, glazen, drinken, stokbrood, kruidenboter. En om kwart over zes, precies zoals ik had afgesproken, belde de bezorger van Montana aan en ging er hier een gejuich op :-). De tafel werd vol gezet met lekkers. De kinderen waren vol verbazing. Dit hadden ze echt niet verwacht! Wat was dat enorm feestelijk!



Na het eten begon de pakjesavond nieuwe stijl. En o, wat was dat leuk. Al die gedichten en surprises en leuke kadootjes. 

Zelf had ik Leendert getrokken. En ik had zowel een gedicht als een surprise voor hem gemaakt. Het ging over het behalen van z´n diploma. Sint wilde dat eerst zien, voordat hij het zou geloven. Dus moest Leendert een deksel op een houten kist spijkeren. Daarna moest hij in het toilet op zoek naar een volgende opdracht. Dat was echt zoeken geblazen. Leendert riep al, of hij soms de Kangoo erbij moest halen. Maar nee, hoor, de opdracht zat onder de toiletpapierhouder geplakt. In een gedicht werd Leendert gesommeerd een vierkant uit de kist te zagen. De decoupeerzaag lag al klaar en het vierkant was op de kist getekend. 



Toen het vierkant eruit was, zat op de achterkant daarvan het laatste papier geprikt: z´n ´diploma´ met daarop de aanwijzing waar hij zijn kadootje kon vinden. Wat heb ik een pret gehad. Eerst voorpret bij het bedenken. Daarna de pret van de timmerende en zagende Leendert. En tenslotte de napret toen Leendert me met twee zoenen bedankte voor het ´meest originele kadootje wat hij ooit gehad had´.

Zelf kreeg ik mijn kado van Sinterkoos. Compleet met gedicht. Heel leuk! Ik kreeg iets wat ik nog maar pas aan mijn verlanglijstje had toegevoegd: een boek over handletteren.


Dit boek viel niet alleen bij mij in de smaak. Hans maakte zondag meteen al iets moois:


Koos zat er maandagochtend uit te werken. En Maaike is bezig om menukaartjes voor het kerstdiner eruit te maken. Super!!

We hebben al met al een reuze gezellig avondje gehad en vinden het allemaal voor herhaling vatbaar. Ook de kinderen, die er eerst niets in zagen ;-).

ordinaire drukte
Sinds maandag heb ik het ordinair druk. Vorige week was er het nodige werk blijven liggen, doordat we twee dagen weg geweest waren én ik vrijdag de laatste workshop van het seizoen had. Tel daarbij nog een verjaardag en het heerlijk avondje bij op en de dingen die ik alweer vergeten ben en dan weet je het wel...

Er was was. Er was strijk. Er was rommel. Er moest van alles in de webwinkel opgeruimd worden. Er was de jaarlijkse vertelling in de kerk (maandagavond). Er was het kerstfeest bij kleinzoon Willem op school (gisterenavond). Er waren kerstkaarten die geschreven moesten worden. O ja, er waren ook 45 kerstpakketten in te pakken (bestelling), wat heel leuk was, maar ook veel werk.

En En En En. Ordinair druk dus :-). Maar goed. Werken is niet erg. Wel jammer dat inmiddels de griep ook Luijkensteijn heeft aangedaan. Er waren er vandaag twee ziek thuis. Hopelijk wordt het geen plaatselijke epidemie.

kaakchirurg
En morgen moet het er dan toch van komen: de behandeling bij de kaakchirurg. Ik moest vandaag alvast beginnen met antibiotica. Ik ging de antibiotica en de voorgeschreven pijnstillers halen bij de apotheek. Daar vroeg de assistente wat er ging gebeuren. Poeh, wat keek ze serieus. En ik kreeg uitgebreid uitleg en advies over de medicatie. Wat ik wel en niet moest doen. En wat ik erbij moest eten. En hoe laat ik ze het beste kon innemen enzovoorts.
Daarna ging ik het plaatje ophalen bij de tandarts. Daar werd ik gewoon zenuwachtig van, want de assistente zei, dat het misschien toch niet zo handig was, zo vlak voor de kerst. En ook dat ik vrijdagochtend om 8 uur maar moest bellen, want de tandarts wilde dan de wond/hechtingen controleren. Ok. Ok. Ik had er allemaal nog niet zo diep over nagedacht, maar ´de omgeving´ vat het behoorlijk serieus op allemaal. Ik ben benieuwd. Hopelijk valt het mee. In elk geval heeft Willem vrij genomen. Die gaat met me mee. Dat is toch een hele geruststelling :-)).




zaterdag 17 december 2016

Advertorial

Spelregels
Vooraf even de ´spelregels´ voor wie hier nog maar kort meeleest en zich afvraagt: ¨Een advertorial op deze blog? Hoezo?¨
Aan de linkerkant van m´n blog (en soms bovenaan) draaien banners van adverteerders. Dit zijn speciaal geselecteerde adverteerders, die producten of diensten aanbieden, die passen binnen ¨Eenvoudig Leven¨. Niet zelden ken ik de mensen en/of hun producten of diensten persoonlijk en kan ik uit eigen ervaring ze van harte aanbevelen.
Voor nieuwe adverteerders schrijf ik altijd een advertorial, om ze goed onder de aandacht te brengen. Terugkerende adverteerders vragen soms ook, of ik een advertorial wil schrijven. Bijvoorbeeld om aandacht te vragen voor een nieuw product, een actie, of iets dergelijks.
Omdat niemand zit te wachten op verborgen reclame, geef ik zo´n bericht altijd de titel ´Advertorial´ mee. U kunt dan zelf beslissen, of u verder wilt lezen, of de reclame aan u voorbij laat gaan. Elke maand verschijnt er maximaal één advertorial.

De Driekleur
Deze maand zet ik graag De Driekleur in het zonnetje.
Ik hoef niet mijn best te doen om de loftrompet te steken over molen De Driekleur. Al sinds 1999 ben ik vaste, trouwe klant van de molenwinkel. In dat jaar begon ik namelijk met zelf brood bakken. Ingrediënten voor bakken lagen destijds nog niet zo breed uitgemeten in de supermarkt. Dus week ik uit naar de molen voor meel en bloem en gist enzovoorts. Er ging een hele (bak)wereld voor me molen.

Bij molen De Driekleur vind je niet alleen alles voor het bakken van je eigen brood. Ze hebben ook alles wat je maar bedenken kunt voor het bakken en versieren van taarten, cupcakes enzovoorts. Van bakvormen tot fondant, van vele soorten suiker tot gemakkelijke bakmixen.

Ongeëvenaarde kwaliteit
Goed. Ik kwam er dus aanvankelijk voor ingrediënten om zelf brood te bakken. En toen ik daar eenmaal de slag van te pakken had (van dat bakken), moest ik steeds vaker naar Rotterdam rijden voor meel en/of bloem. Op een gegeven moment dacht ik, dat ik dat toch wel wat dichterbij kon bekomen. En jawel, er bleek een molen in een naburig dorp, waar ook meel en bloem werd verkocht. Ik blij. Maar niet voor lang. Het meel bleek in de verste verte niet te kunnen tippen aan het meel van De Driekleur. Ik ging dus fijn weer terug naar ´mijn´ molen.

Maar misschien ben ik hardleers. Ik maakte een poosje later toch nog weer eens een uitstapje. Nu naar de reformkraam op de markt, waar ik 25-kilo balen meel kon bestellen. Maar goed dat ik er maar één bestelde. Want ook dit meel stelde weer teleur.

Nu was ik voorgoed genezen: voor mij is er maar één molen :-).

Samenwerking
En als vanzelf bloeide er iets op tussen de mensen van de molen en mij! Iets wat na al die jaren is uitgegroeid tot een fijne samenwerking. Toen ik namelijk vorig jaar met mijn Eenvoudleven-webshop begon, moesten daar natúúrlijk broodbakproducten in. En Leen-Arie wilde die gelukkig graag leveren. Het begon klein. Met een beperkt assortiment en niet al te grote bestellingen. Maar inmiddels gaat het assortiment ergens op lijken en zijn de volumes steeds groter.

Molen De Driekleur heeft wèl een uitgebreide website, maar geen webshop. Vaak wordt er gebeld en vragen mensen, of ze ook spullen kunnen bestellen en die laten opsturen. Maar daar is in de molen geen ruimte voor. En dus vroeg de molenaar, Leen-Arie, onlangs, of hij die mensen naar de eenvoudiglevenshop mag verwijzen. En ja. Natuurlijk.

Is dat niet leuk? Iets wat in de vorige eeuw al begon met het halen van een simpele zak meel? En wat nu is uitgegroeid tot deze samenwerking?

Een feestje
Woon je in de buurt van Rotterdam, breng dan eens een bezoekje aan de gezellige molenwinkel. Het is een feestje om er te zijn. Rond te snuffelen tussen al die fijne bakspullen. Weten dat je er kwaliteit koopt. Alles klopt. Zelfs het snoepje uit het orgeldraaierscentenbakje, wat je bij het weggaan aangeboden krijgt.

Workshops
In de molen worden ook heel regelmatig bakworkshops gegeven. Kijk op de site voor het actuele aanbod en de datums. Een aanrader voor een gezellige avond!

Het leukste kado

Het uitstapje naar Brugge bleek echt het leukste kado wat we maar konden krijgen! Wat hebben we er geweldig van genoten!

Zoals we hadden bedacht, hebben we de tweede dag lekker rustig-aan opgestart. Zelf was ik al best vroeg wakker. Dat is nu eenmaal mijn ritme. Ik krijg een zere rug van uitslapen ;-). Maar Willem slaapt toch wel door, als ik zachtjes wat rommel. Dus knipte ik mijn bedlampje aan en heb m´n facebookpagina maar eens zitten bijwerken. Daarna pakte ik nog een poosje m´n boek. Maar om een uur of half 9 vond ik het heus welletjes en maakte Willem wakker door de gordijnen open te schuiven.

¨Hé, weet je wel, hoe laat het al is?¨ ¨Nee...¨ ¨Half negen!¨
Tijd om zachtjesaan op te staan. Ik had natuurlijk ook al trek in mijn ontbijt :-).

We liepen naar het restaurant op de begane grond, waar het ontbijt geserveerd werd. We zaten in een wat ouder hotel, ingericht in Engelse stijl. Het had wel wat:



En overal gezellige hoekjes met kerst-/winterdecoraties:


In het restaurant was het gezellig druk. Heel veel toeristen. En, wat ook opviel: heel veel Engelsen. We liepen naar het buffet en vulden onze bordjes met allerlei luxe heerlijkheden. Lekker met een glas vers sap erbij. Genieten! Willem dacht eerst, dat hij niet zo´n trek had. Maar uiteindelijk kreeg hij de smaak prima te pakken en deed lekker met mij mee :-). Nog een rondje buffet en we namen koffie en zoetigheid. Daarna een rondje yoghurt, fruit en cereals, en, vooruit, nog één bakkie koffie. 

Het was inmiddels half 11 en we hadden meteen gebruncht. We keken hoe laat we moesten uitchecken. Dat was pas om 12.00 uur. En dus besloten we nog even op onze kamer te luieren en van de stilte te genieten.

Tegen twaalven stonden we uiteindelijk buiten en brachten onze tassen naar de auto in de parkeergarage.

We gingen aan de boemel. Zomaar zonder plan Brugge in. En dat ´zonder plan´, was een goed plan: gewoon kijken wat er op je pad komt. 
We liepen door winkelstraten. Hé kijk, een Candyshop. Onze Maaike werkt ook in een Candyshop (bijbaantje). Laten we even naar binnen gaan! We keken onze ogen uit. Ik kocht wat kleverige chocotoffs. Die kreeg Willem vroeger altijd in de kerk van z´n oma, vertelde hij. 


Het centrum van Brugge is prachtig. Overal oude, heel oude, huizen. Ik blééf aan het foto´s maken. En Willem trouwens ook. Wat prachtig!


Ook oude kerken, natuurlijk. En dan wippen Willem en ik graag even naar binnen!





Eenmaal buiten liepen we gewoon onze neus weer achterna en kwamen vanzelf op de tweede kerstmarkt (er zijn er twee in Brugge). Deze markt was iets kleiner, maar zeker niet minder gezellig. Langs het marktplein waren weer rondom winkels. Heel veel chocolade en kant en bier. En heeeeeeeel veel toeristen.
We liepen naar binnen bij een chocolatier, waar we de mensen, achter glas, bezig zagen. In de bijbehorende winkel vielen onze monden echt open van het aanbod. Ongelofelijk!


Hoog op een plank stonden enorme kerstmannen. Volgens mij waren ze wel een meter hoog! Nieuwsgierig keken we, of we een prijskaartje konden ontdekken: 299 euro. Wie zou zoiets kopen? Misschien een bedrijf, opperde ik. Dat de directeur dan zo´n kerstman laat komen en dat die dan met de kerstborrel aan stukken wordt geslagen. Iedereen een stukje. Zoiets?




Willem z´n wens was eenvoudiger. Gewoon een reep :-).


Nog meer moois en ouds en fraais en interessants. Overal keken we lekker rond. Liepen pleintjes op. Winkeltjes in. Snoven de sfeer.







We troffen het ook met het weer. Beetje zonnig en niet te koud. We constateerden, dat Brugge een stad is, waar we ons gerust een weekje zouden kunnen vermaken. 
Maar voor nu was het genoeg. We besloten om een uur of 3 eens richting Nederland te rijden. We wilden ´s avonds naar een kerstconcert in Sommelsdijk. Dat begon om half 8 en we wilden er graag om 7 uur zijn. En als je dan vooraf nog ergens iets wilt eten, is het handig om toch een beetje royaal in je tijd te zitten, zodat je  je niet hoeft te haasten.

Wat we niet voorzien hadden, is, dat we gruwelijk lang zouden moeten file rijden. Hadden we op de heenweg de toeristische route door Zeeland genomen, nu zouden we gewoon over de grote weg, via de snelste route, rijden. In het begin ging dat van een leien dakje. Lekker zonnig weer, mooie droge weg, top! Onderweg kom je dan ook weer van alles tegen. Wat dacht je van deze enorme betonnen koppen?





Waar zouden die ooit heengaan?

Maar tegen de tijd dat we Antwerpen naderden was het feest. File, file, file. We hebben uiteindelijk meer dan twee uur gedaan over de rit van Brugge naar Antwerpen! Intussen was het donker geworden. En tegen de tijd dat we Sommelsdijk naderden, zagen we de maan groot en vol opgaan. Zo mooi!

Pas om kwart over zes waren we in Sommelsdijk. Gelukkig zagen we al snel een snackbar. ´Lunchroom´ prijkte er op het raam. Maar dat sloeg nergens op. Tenminste, ik heb bij ´lunchroom´ andere associaties dan de vreselijk oubollige snackbar met witte formica tafels, tl-verlichting en plastic stoelen :-). Maar de patat was heerlijk (vond Willem) en de bami ook (ondervond ik). En om zeven uur stiefelden we naar de kerk.
We hadden gedacht dat het heel druk zou zijn, maar dat viel alles mee. Omdat we gereserveerd hadden, konden we fijn een plaatsje vooraan uitkiezen. We hadden een mooi plekje, waarvandaan we zicht hadden op de drie koren, die optraden. Op het meisje wat zo prachtig viool speelde. Op het meisje wat de pianosolo´s deed. Wat was het fijn om alle bekende liederen langs te horen komen en mee te zingen met de samenzang.
De avond was ten bate van de Stichting Hulp Vervolgde Christenen. De directeur van de stichting hield een praatje en vertelde dat er wereldwijd 200 miljoen vervolgde christenen zijn. Dan kun je toch niet dankbaar genoeg zijn, dat wij hier in vrijheid christen mogen zijn? En in vrijheid met elkaar de liederen mogen zingen, de Bijbel lezen?


Het Amazing Grace Choir zong alle liederen in het Engels. Tussen de liederen door werden steeds enkele verzen uit de Bijbel voorgelezen. En dat was (logisch, denk ik) ook in het Engels. Dat was misschien toch niet zo heel handig voor de vele oudere mensen die aanwezig waren. Ik hoorde de meneer achter mij op een gegeven moment tegen z´n vrouw verzuchten: ¨ik begrijp d´r niks van¨. 
De twee andere koren zongen in het Nederlands. Vooral het Ouddorps mannenkoor zong de echte klassiekers. 
De avond werd afgesloten met het samen zingen van ¨Ere zij God!¨ en Willem en ik schuifelden de kerk uit, de donkere avond in.

Nu naar huis! We verlangden er weer naar! We hebben twee geweldige dagen gehad. Hadden de tijd om even te ontstressen. Te praten over wat ons bezighoudt. Te dromen (doen we altijd nog graag). Te zwijmelen bij al het moois wat we zagen.

Het was fijn en goed!



dinsdag 13 december 2016

Bericht vanuit Brugge

Willem en ik genieten vandaag en morgen van het kado wat we van de kinderen kregen voor ons 30-jarig huwelijk: een overnachting in een hotel in Brugge! En nog zakgeld mee ook! We hebben ons er al twee weken op lopen verheugen. En vandaag was het dan zover.

Even over tienen reden we, volgens planning, van huis vandaan. We hadden nog even wat ´boodschapjes´ te doen. Eerst naar het postkantoor. Want ja, pakjes van de webshop moeten zo snel mogelijk naar de klanten. Daarna reden we naar Rotterdam. We gaven even iets af bij de school van Jan en daarna stond een bezoekje aan de Foka op de rol. Het fototoestel waarmee Willem de foto´s voor de webshop neemt, was behoorlijk vervuild. We wilden het daarom graag laten reinigen. Het was totaal niet druk bij de Foka en daarom stelde de meneer achter de balie voor, om het klusje maar meteen te klaren. Wij konden intussen een kop koffie pakken uit de automaat en wachten. Dat was geen straf. Behalve van de koffie genoten we van het rond drentelen tussen al het leuks, interessants enzovoorts in de winkel. We kregen onze camera gereinigd en wel terug. Kochten nog een extra lens-bescherm-dinges en hopen zo nog een poosje van ons oude beestje te kunnen genieten.

Maar nu was het toch echt gedaan met de klusjes. Op naar Brugge! Wel graag op de toeristenmanier: ´binnendoor´ en niet linea recta via de kortste weg. Rond lunchtijd stopten we in Zierikzee. We hadden zin in iets warm en stapten een eetcafeetje binnen. Willem ging aan de saté, ik hield het op soep. Mmm.

Intussen was het al half twee en tijd om voort te maken. We hadden nog een aardige rit voor de boeg. Hoewel het grijs en miezerig was, genoot ik toch wel van de rit door de Zeeuwse polders. We namen de tunnel en even later reden we België binnen. Daar werd het eentonige rijden onderbroken door kilometers slalommen vanwege de aanleg van een nieuwe rijksweg. Willem z´n mobiel raakte het gps-signaal kwijt, dus reden we op de borden.

Na wat zoeken, vonden we het hotel. Nu nog de parkeergarage zien te vinden. Dat viel niet mee. Na twee keer mis rijden, parkeerde Willem voor de deur van het hotel en ging bij de receptie navraag doen. En zo kwamen we uiteindelijk op de plaats van bestemming.

We (en vooral Willem, die reed) waren best moe van de rit en namen meteen een heerlijk powernapje. Maar ik wilde het niet al te lang laten duren, want ik had mijn zinnen gezet op slenteren over de kerstmarkt. Tegen zessen stapten we de stad in.

Wat zag alles er betoverend uit met al die lichtjes en versieringen! Het was maar een minuut of 8 lopen naar de kerstmarkt en oh en ah, wat een heerlijk sfeertje! We slenterden langs de stalletjes, keken even bij de schaatspiste en genoten van wat lekkers en wat warms. Willem koos een broodje hamburger. Ik hield het op een Luikse wafel met slagroom. Later dronken we nog iets warms en stapten af van het idee om ergens te gaan zitten eten. Dat zou meteen de halve avond in beslag nemen. We hadden meer zin in de rust van onze hotelkamer.

Wat is dit heerlijk, zo fijn samen wat kijken en lezen en kletsen. Willem is nu zelfs al onder zeil. Dat gebeurt thuis nooit. Dan is het altijd nachtwerk! Ik ga zo meteen fijn in m´n biebboek lezen. En me alvast verheugen op morgen. Lekker rustig aan doen. Uitgebreid ontbijten en daarna is het plan om hier nog wel een aantal uurtjes rond te boemelen in dit prachtige stadje!

bij de liften

de entree van het hotel








zaterdag 3 december 2016

Dertig jaar getrouwd!

Vandaag zijn Willem en ik 30 jaar getrouwd. Een dag om toch even bij stil te staan.

Toen wij gisterenavond naar bed gingen, lag er een briefje op ons bed:

Morgen
roomservice
om 6.45 uur

Ha leuk :-)). We kwamen meteen in de stemming.

Het was erg raar om vanmorgen niet vroeg op te staan. Het was sowieso al een ´rommelige´ nacht, omdat Leendert om kwart over 3 van huis ging voor een korte vakantie naar Lanzarote. En vanaf een uur of vijf lag ik een beetje te hanewaken en met één oor te luisteren of Hans wel op tijd zou opstaan. En later hoorde ik allerlei geluiden van beneden. Echt heel raar :-).

Stipt om kwart voor 7 stapten Maaike en Maria onze slaapkamer binnen met twee grote dienbladen vol lekkers.


Kaarsje aan. Romantisch hoor. 



En daar zaten Willem en ik lekker luxe in alle rust samen te ontbijten. Zo hadden we meteen de tijd om herinneringen op te halen. En natuurlijk hadden we het ook over m´n lieve paatje met maatje, die er niet meer zijn. Wat is dat toch een schrijnend verdriet, steeds.

Maar we keken ook terug op allerlei fijne, mooie momenten. Op die allereerste tijd samen, in ons bovenhuis naast de bakker (dat rook ´s morgens zo lekker). 

Wat hebben we veel meegemaakt. Veel lief, maar ook heel veel leed gedeeld. Zes keer hebben we een in liefde verwacht kindje verloren. Willem is een keer ernstig verbrand. Zelf liet ik bij de geboorte van ons laatste kindje bijna het leven. We hebben verschillende keren kinderen in het ziekenhuis gehad. De zorgen zijn ons zeker niet bespaard. Maar daarnaast was er ook veel vreugde, waren er elke dag ontelbare zegeningen, was er de liefde die bleef.

Na het ontbijt moesten we aan de arbeid. Willem naar zijn werk en ik had werk aan de webshop. Toch bleef de dag speciaal. Er kwamen felicitaties via e-mail, whatsapp, de post. Er werd een prachtige mand met appels bezorgd. En Willem kreeg vanmiddag vrij en kocht prachtige bloemen voor me. Ook van mijn broer, zussen, schoonzus en zwagers kwam er een mooi boeket. Trijnie en Gerwin lieten twee mooie corsages bezorgen. Die speldden we bij elkaar op en voelden ons echt bruid en bruidegom :-).




Vanavond zat de kamer vol. Niet zozeer vanwege onze parelmoeren bruiloft, maar wel vanwege Maria´s verjaardag. Het was een gezellig, knus avondje. 

Nu morgen nog een drukke en feestelijke dag. Het is de laatste actiedag in de webshop. Daarnaast zijn Willem en ik uitgenodigd voor koffie en aansluitend een buffet bij mijn oom en tante, die 50 jaar getrouwd zijn. En daarna willen we nog naar Wim&Geertje, die deze week óók al allebei jarig zijn. Wat een feestelijkheden op een kluitje!

woensdag 30 november 2016

Maria, de jarige Jet!

Vandaag is Maria jarig. Onze jongste dochter, alweer 15 jaar! Ach, waar blijft de tijd...
Maria werd aan de ontbijttafel al fijn verwend met kadootjes.




Klasgenoten hadden haar fiets versierd :-). Er was post. Iets lekkers bij de koffie. Een traktatie op school. Nóg meer kadootjes. Kortom: een gezellige verjaardag. Ondanks dat ze vanmiddag hard moest werken om haar eierenwijk te lopen en vanavond druk was met een boekverslag, wat af moest.
We hopen haar verjaardag vrijdagavond met de familie te vieren. En later komt er vast nog een gezellig meidenfeestje natuurlijk :-).

Verwend is ze al!


Vanavond zaten we nog even te zwijmelen bij oude foto´s. Kijk, hier werd Maria 8...


Daar word ik me toch een portie weemoedig van ...

dinsdag 29 november 2016

Uithuizigheid

Wat was ik veel uithuizig, de laatste 24 uur!!

Het begon gisterenavond. Het was de maandelijkse spin-avond. Vorige maand kon ik niet en dus verheugde ik me er extra op. Het was ook nog eens de laatste avond, dat we als spingroep bijeen kwamen in het parochiehuis van de St. Antoniuskerk in Dordrecht. Vanaf januari zijn de bijeenkomsten in Zwijndrecht. Dat zal wel even wennen zijn. Ook al omdat het een andere avond wordt. Maar de leden blijven hetzelfde en ook daar zullen de spinnewielen elke maand weer gezellig snorren. Spinnen is toch zo´n heerlijk ontspannende bezigheid!

Ook vanmorgen was ik uithuizig. Eerst ben ik samen met mijn zus Maaike bij een negentig-jarige vrouw uit onze gemeente op bezoek geweest. Vroeger, als kind, kwamen wij heel regelmatig bij deze mevrouw over de vloer. We hebben allebei nog veel herinneringen daaraan. En ook deze mevrouw wist zich nog veel dingen haarscherp te herinneren. Want hoewel ze pas (voor het eerst van haar leven!) heel ziek geweest is, is ze nog bijzonder helder. Het was erg fijn, dit bezoek. Mede omdat deze mevrouw onze ouders heel goed gekend heeft en, net als wij, nog steeds niet kan bevatten, dat ze er niet meer zijn. 

Mijn tweede bezoekje deze morgen was niet aan een oud, maar aan een heel jong mensje. Ik ging op kraambezoek bij mijn nicht, die haar vijfde kindje kreeg. Wat heerlijk toch altijd, om zo´n mooi, klein, gaaf prulletje te bewonderen.

Vanmiddag had ik dan om half 2 maar weer eens een afspraak bij de tandarts. Er moest gehapt worden voor dat plaatje voor die ene tand. Het vervelende is, dat ook de tandarts niet met 100% zekerheid durfde te zeggen, dat die loszittende voortand nu echt afgebroken is. Maar hij kon zich wel vinden in het plan van de kaakchirurg. Het is in elk geval duidelijk, dat er iets gedaan moet worden. 
Ik moest ´happen´ en de tandarts paste eerst een metalen geval in mijn mond. Ik had al direct iets van: zoooo, moet dat hele geval in mijn mond? Het paste dan ook maar net. De tandarts zei, dat ik een kleine mond heb. ¨Nou,¨ grapte ik, ¨dat zal ik dan eens zeggen tegen al die mensen, die vinden dat ik een grote mond heb¨ :-).
Afijn. Er werd blauwe rommel in de metalen mallen gesmeerd en het feest kon beginnen. Er werden twee prachtige afdrukken gemaakt. Eén van het bovengebit en één van het ondergebit. Daarna moest ik nog even op een wasplaatje bijten en dat was het dan weer.
Nu moet ik afwachten tot het plaatje klaar is en dan mag ik weer naar de kaakchirurg terug. Zucht.

Intussen was het tegen tweeën en had ik nog even de tijd om wat klusjes in huis te doen, voordat schoonmama op de koffie kwam. Ook legde ik vast de bestellingen van de shop klaar, zodat ik alles alleen nog maar in dozen hoefde te doen.

Na de koffie was dat dan meteen het laatste uithuizigheidje: het dagelijkse ritje naar het postkantoor. Daar was het best even wortel schieten, voordat ik aan de beurt was. Niet zo vreemd, want ik las dat de bezorgdiensten weer records aan aantallen pakketjes bezorgen, zo tegen 5 december. 

Ik hou wel van die bedrijvigheid. Het doet me denken aan vroeger, thuis. Mijn vader was poelier en de maand december was natuurlijk de topmaand. Toen ik op de middelbare school zat (en volop meehielp in het bedrijf) kreeg ik meestal 1 of 2 dagen vòòr de kerstvakantie vrij van school. Destijds was daar een regeling voor, als je ouders een familiebedrijf hadden met een piekdrukte. In de dagen vlak voor kerst werkten we bijna dag en nacht. Er moesten dan ook veel kerstpakketten klaargemaakt worden. Mijn moeder hielp ook mee. Zij hield altijd nauwlettend de papierwinkel (het bestellingenboek!) in de gaten. Mijn vader draafde totdat hij tolde op zijn benen. Ik kan me nog van een keer herinneren dat we ´s nachts tot twaalf uur hadden doorgewerkt en mijn moeder midden in de nacht voor ons een biefstuk bakte. We aten wat, sliepen wat, en om 5 uur gingen we weer terug aan de slag. Mooie tijd was dat! Die bedrijvigheid vind ik nog altijd prachtig...

donderdag 24 november 2016

De kaakchirurg


Het zag er allemaal gezellig en rustgevend uit, daar in die wachtkamer van de kaakchirurg. Maar toch had ik kriebels in mijn buik en mijn handen waren steenkoud.

Al sinds juni tob ik met ontstekingen in mijn mond. Intussen heb ik twee wortelkanaalbehandelingen gehad en één halve. Die halve moest er één worden, maar de wortel was helemaal weggetrokken en kon, volgens de tandarts, onmogelijk de oorzaak zijn van de ontsteking, waar ik last van had. Het prachtig geboorde kanaaltje werd onverrichter zake  weer netjes gedicht.

De tandarts heeft alles geprobeerd om de ontstekingen onder de duim te krijgen. En toen ik twee weken geleden toch wéér bij hem op de stoep stond, heeft hij me doorverwezen naar de kaakchirurg.

Vanmorgen om kwart over 8 had ik de afspraak. Het was nog even zoeken, voordat ik het gevonden had. Maar daar zat ik dan. Na het invullen van wat papieren (het zou eens niet zo zijn!), werd ik door de assistente geroepen om een overzichtsfoto te laten maken. De detail-foto's van de tandarts waren niet voldoende (weer: het zou eens niet zo zijn!).

Minstens een kwartier wachten verder (hoe krijg je het voor elkaar om al bij patiënt nummer 2 zo'n uitloop te hebben?) kon ik naar binnen.

De kaakchirurg had het al snel bekeken en liet me meekijken naar de foto op het scherm. Boven/achter mijn voortanden zit een flinke ontsteking. Zo groot als een kers, volgens de dokter. Die ontsteking is afkomstig van een (heel) oude blessure ten gevolge van een klap of een val.

Ik mocht in de stoel plaatsnemen en de dokter ging de plek des onheils bekijken. Ik vertelde hem, dat ik al weken niet durf te bijten, omdat één voortand heel los zit. De tandarts had gehoopt, dat die tand vanzelf weer vast ging zitten. Maar dat is niet zo. Hij zit niet alleen los, hij is ook verplaatst. Ik heb nu een gleufje tussen mijn voortanden, wat er nooit heeft gezeten. Ook zit die losse tand wat lager en lopen de onderkanten van mijn twee voortanden dus niet meer gelijk.

De dokter had ook dit al snel bekeken: die tand is vanbinnen afgebroken, was zijn conclusie. Ik kreeg een spiegel in mijn handen gedrukt om méé te kijken. En ja, als de dokter met die losse tand wiebelde, zag je maar een klein deel van het tandvlees wit worden. Terwijl de wortel veel langer is. De dokter wist het voor 99% zeker: het is een breuk.

Dit maakt het er allemaal niet leuker op. Zijn advies: maak een afspraak bij je tandarts voor het maken van een plaatje met één tand. Zodra het plaatje gereed is, maak je een afspraak bij de kliniek. Van twee wortelpunten van de boventanden in de omgeving van de ontsteking zal de dokter dan een stukje af halen. Tijdens die behandeling kijkt hij meteen of de tand echt afgebroken is. In dat geval wordt hij verwijderd en krijg ik het plaatje ervoor in de plaats. Al vòòr de behandeling moet ik beginnen met antibiotica. En een receptje voor Ibuprofen 600 heb ik ook maar alvast meegekregen.

Zie je wel: stokoud...

Toen ik vanuit Zwijndrecht terug reed naar huis, wilde ik maar één ding. (Behalve dan mijn moeder bellen, wat helaas niet meer kan). Een grote beker warme chocolademelk met slagroom én een dikke, vette koek. Nog steeds hunkering naar troostvoer dus! Maar ik heb het niet gedaan :-).