Een interne verhuizing

Het is niet zonder reden, dat Maria en ik zo´n haast hadden, om de garage op te ruimen. Ik had namelijk een plannetje voor een interne verhuizing uitgebroed en daarvoor was ruimte in de garage nodig.

Dat zit zo: al maanden is het woekeren met de ruimte in mijn shop. Na de zomervakantie was het eigenlijk bijna niet werkbaar meer. Er staan inmiddels dozen in de gang, kratten in de kamer en een stapel kratjes in de bijkeuken. Dat is niet werkbaar, maar ook niet gezellig. Natuurlijk dromen we altijd nog van dat boerderijtje in de polder met ruimte voor de shop en voor workshops ;-). Maar dat zal wel bij dromen blijven. Ik ging op zoek naar een meer realistische oplossing.

Eén hoek van de shop is in gebruik door Koos. Die hoek is een soort diepe kast met een deur ervoor. Als de deur open staat, kan Koos zo achter zijn computer zitten, die in die kast staat. Als ik die ruimte bij de shop zou kunnen trekken, zou ik voorlopig wel weer een poosje gered zijn, bedacht ik. Maar waar moet Koos dan met die computer heen? Hij slaapt samen met Henk, Jan en Hans op één slaapkamer, waar tussen de twee stapelbedden slechts 1 meter ruimte is. Dat wordt hem niet. Op de overloop is geen plaats. Bij ons boven op de tweede verdieping is geen plaats. Denk, denk, denk. Ik besloot dan maar te wachten totdat Leendert en Thea gaan trouwen. Maar ja, dat duurt nog wel even. Er is nog niet eens een datum :-). Maar terwijl we de garage aan het opruimen waren en er daar dus steeds meer ruimte kwam, piepte er een plannetje op: Koos zou best een hoekje in de garage kunnen krijgen. Eigenlijk kon ik maar één nadeel bedenken: het is er ´s winters best koud. Maar daar is doen aan! In een warme slaapzak kruipen, een kacheltje, een warme kruik, mogelijkheden genoeg. Zo gedacht, zo gedaan.

Maria vond mijn plannetje ook keigoed en keigoede plannetjes geven je vleugels. Echt he! Wat hebben we deze week hard gewerkt, om Koos z´n hoek klaar te krijgen! Ook vanmorgen waren we weer in de garage te vinden. We hebben eerst in de hoogte gewerkt: de til ging helemaal leeg. We zochten alles uit: schaatsen, kampeerspullen, oude kleden, dat soort dingen. Wat mocht blijven, ging terug. Daarna werkten we in de laagte: ik borstelde de grond. Spierballenwerk! De garage is nu echt bijna, bijna, bijna klaar.

Kijk! De nieuwe werkplek voor Koos:

Er verdween weer van alles uit ons leven:

Er mochten weer drie centimeters afgeknipt worden!

Het was nog haasten om op tijd klaar te zijn. Ik zou namelijk Henk bij school gaan ophalen. Ik had hem vanmorgen naar school gebracht, omdat hij vandaag mocht trakteren! De laatste keer dat een basisschoolkind op school trakteert...Wat heb ik in al die jaren veel traktaties gemaakt! Tien kinderen, allemaal 8 keer trakteren, dat is 80 keer. Wow! Nou...ietsje minder dan: één keer lag ik in het ziekenhuis en trakteerde Maaike op zakjes chips. Dat weet ze nog goed, want dat vond ze helemaal niet leuk ;-). Traktaties zijn hier altijd zelfgemaakt en als dat dan anders is, klopt het niet. Vandaag klopte het ook niet: de allerlaatste traktatie werd namelijk niet door mij, maar door Maria gemaakt :-). Maar daar maalde Henk niet om. Die voelde zich super feestelijk met de gezellige cupcakes!

Ik zou Henk nu dus gaan ophalen en ik opperde om meteen dan maar even naar de Kringloopwinkel te rijden, om daar van alles in te leveren. En weet je wat? Dan gaan we daar meteen lunchen! Goed plan. Maria ging mee (hoewel ze in het restaurantje niet verder kwam dan een bakkie zwarte koffie, maar goed) en Henk sprong een gat in de lucht toen hij het hoorde.

In de kringloopwinkel koos hij voor een lekker broodje gezond en ik nam soep en een tosti. Verwennerij!

Hoe simpel is het om een dag iets speciaals te geven!

Vanavond aan tafel vertelde ik Koos, dat hij een nieuw plekje voor z´n computer kreeg: in de garage. Na het eten ging hij daar eerst eens argwanend kijken. Zou dat iets zijn? O ja, gelukkig, hij zag het wel zitten. Hij begon maar meteen met verhuizen :-). Het was nog even wat gedoe met kabels en WiFi enzo. Maar het lukte. De computer staat.

Ja, die garage is werkelijk multi-functioneel :-).

Nu de rest nog: de hoek in de shop leeg maken en me daar installeren. Er gaat daar in elk geval een laptop en een printer komen, want nu loop ik elke dag minstens 10 keer twee trappen op en af voor pakbonnen, verzendetiketten, productlabels en weet ik veel. Prima voor de conditie, maar voor mij hoef ik die niet zo nodig te onderhouden met trappen op en neer lopen ;-). Verder gaan al m´n inpakmaterialen de kast in. Dat geeft schap- en vloerruimte in de shop. En als laatste gaan er de aangebroken zakken en dozen met producten in. Wordt m´n gang een stuk leger! Het is nog wel even doorbuffelen, maar ik heb haast. Ik wil alles helemaal in orde hebben, voordat ik weer workshops Brood Bakken ga geven. En aangezien ik bijna elke dag gemaild wordt met de vraag, wanneer ik daar weer mee ga beginnen...heb ik dus haast ;-).

Bakker, verpleegster en nog veel meer.

Het was geen straf voor me, om vanmorgen vroeg, in alle rust, de traktatie voor Henk af te maken. Feitelijk had ik gisterenavond alleen maar 9 muffins met blauwe bessen gebakken en verder een hoop troep gemaakt ;-). Nu moest ik spijkers met koppen slaan. Of liever: nog méér muffins bakken en verder een lading cupcakes. Om het feest compleet te maken, wilde ik intussen ook 3 broden bakken. Dat gaat allemaal prima, omdat ik in de garage een extra oven heb staan. Ooit in de Kringloopwinkel gekocht om op een beurs te gebruiken en daarna gehouden als extra ovenruimte. Ik gebruik hem heel regelmatig en vanmorgen dus ook.
Toen ik om half 7 de ontbijttafel ging dekken, had ik 10 muffins met frambozen/witte chocolade, 38 cupcakes en 3 broden gebakken en rook het dus als een bakkerij :-).

Henk was helemaal opgewonden en blij. Hij had zó´n zin in z´n feestje op school!

Willem bracht Henk met de hele handel naar school en ik ging naar moe om haar de laatste (!) prik te gaan geven, haar even te helpen en natuurlijk een bakkie koffie te drinken. ¨Vroeg begonnen, veel gewonnen,¨ zei mijn vader altijd. En dat bleek vanmorgen ook weer het geval te zijn. Toen ik om half 10 in mijn auto stapte om weer naar huis te gaan, had ik er al een complete dag op zitten.

Maar dat betekende niet echt (of: echt niet), dat ik verder de hele dag op m´n lauweren kon gaan rusten. Ik moest juist vol gas verder, want mijn programma was een beetje vol. In volle vaart werd de wasmachine aangeslingerd, zette ik drie broodbakmachines aan het deeg kneden (makkelijk toch, al die apparaten), ruimde ik de boel glad en maakte ik Lamme Teun (advokaat) voor de webshop.

Om 10 over 12 was het tijd om koers te zetten naar Dordrecht om met Trijnie naar de kliniek te gaan waar haar spataderen verwijderd zouden worden. En het was zomaar ineens 10 over 12 ;-). Dus ging ik zonder te eten op stap. Maar Maaike stopte nog snel een foute koek in mijn tas.

In de kliniek mocht ik, net als twee weken geleden, mee de behandelkamer in. Eerst werd er een ader gelaserd. Dat was vorige keer ook gebeurd. Maar nu moesten er ook aders ´gemüllerd´ worden. Bij deze methode maakt de dokter sneetjes op de plaatsen waar de aders niet goed meer zijn en haalt er met een soort haaknaald een (stuk) ader uit. Het ging allemaal voorspoedig en met een dik ingepakt (zwachtels en een kous) been mocht Trijnie weer naar huis.

Het was bijna vier uur, toen ik thuiskwam. En ik had precies genoeg tijd om samen met Maaike webshopbestellingen klaar te maken en naar de post te brengen. Intussen was er bedacht wat we zouden gaan eten: Kip met rijst, kerriesaus en spercieboontjes. Hans houdt niet van rijst, maar ik had nog een portie krieltjes liggen, die ik voor hem wilde opbakken. Maar toen puntje bij paaltje kwam, at Hans helemaal niet mee, maar ging hij vlak voor het eten de deur uit. Hij is de laatste, die de vakantie-rij afsluit. Samen met een vriend is hij voor een week naar Zweden vertrokken. Ze zullen in een boomhut bivakkeren in een bos, waar beren leven. En ja, ik weet het: bruine beren vallen niet zomaar mensen aan. Maar je gelooft het, of niet: ik heb in de afgelopen maanden tot DRIE keer toe een verhaal in het nieuws gelezen over een beer die tóch mensen aanviel. Ik vind het, diep verborgen in mijn bezorgde moederhart, dus eigenlijk maar niets. Maar ja....

Na het eten heb ik even een break genomen. Ik was tenslotte al vanaf 4 uur in touw. Wat is een bad met fijne badolie dan heerlijk!

Na de koffie pakte ik m´n nieuwe haakwerkje. Ik was het saaie haken aan de deken zó beu, dat ik snakte naar een beetje variatie. Daarom kocht ik materiaal voor een mooie sjaal. Op zich ook niet een heel spannend patroon, maar je moet er toch net even wat alerter bij blijven.

We hadden een fijne, rustige vrijdagavond. Wat zal de dag van morgen weer brengen?

Weer op dreef en trakteren!

Ziezo. Het heeft even een paar dagen nodig gehad, maar nu zijn we dan toch weer op dreef. De eerste twee dagen van deze week was ik 's avonds bekaf. En woensdagochtend had ik verschrikkelijke spierpijn, toen ik opstond. Hoef je niet te vragen, hoe lui ik de afgelopen weken geweest ben ;-). Ik moest helemaal inkomen.

Maar nu is er weer een soort van ritme. Het is heerlijk om te zien, hoe eigenlijk in slechts enkele dagen tijd het huis weer op orde komt (en blijft!). En dat is ook weer goed.

Woensdag was het de eerste dag dat onze brugpieper, Jan, naar school moest. Ik had er best een beetje een hard hoofd in. Hij is tenslotte nog maar net 12, aan de kleine kant voor zijn leeftijd en moet dan toch maar mooi elke dag 22 km. heen en 22 km. terug fietsen naar en van school. Gelukkig zit er een jongen uit Oud-Alblas en een jongen uit Hendrik-Ido-Ambacht in zijn klas, zodat ze met z'n drieën kunnen fietsen.

Nadat alles 100 keer gecheckt was, er geoefend was met het extra krulslot, de tas achterop gewurmd was, ik nog 1000 goede raadgevingen gegeven had, zijn brooddoos goed gevuld was, vertrok hij dan :-).

Pff.

De dagen beginnen hier nu ook weer gewoon georganiseerd. Met een ontbijt dus, waarbij iedereen aanwezig dient te zijn. Dat is een regel, die ik 14 jaar geleden (toen ons oudste naar het voortgezet onderwijs ging) heb ingesteld. Ik houd van een geordend en rustig begin van de dag en niet van een ontbijtbuffet waar iedereen maar te hooi en te gras aanschuift of vertrekt. Bovendien kunnen we met een gezamenlijk ontbijt ook als gezin de dag beginnen met Bijbellezen en gebed.
De tafel dek ik 's morgens vroeg. Dat is een beetje mijn manier van aan mijn werk beginnen. Gewoon op de automatische piloot. Er wordt een grote schaal brood gesneden. Thee gezet. En tijdens het ontbijt maakt iedereen zijn of haar lunchpakket meteen klaar.

Na het eten zorg ik voor de lunchsalade, die Willem elke dag naar zijn werk meeneemt. En intussen verdwijnt de één na de ander naar school en werk. Om kwart over 8 is iedereen de deur uit. Op de enkeling  na die laat moet beginnen, of vrij heeft, of ziek is, of weet-ik-veel wat. Met zo'n club is er altijd wel iets ;-).

Maandag kwam Henk uit school, met de vraag, wanneer hij op school zijn verjaardag mocht vieren. Ik sprak met hem af, dat hij dat op vrijdag mocht doen. Zo had ik even de tijd om na te denken over de traktatie, eventueel spullen in te kopen en de traktatie te maken.

Henk keek er helemaal naar uit. En gaande de week, kreeg ik gelukkig inspiratie :-). De unoxworstjes zijn bij Albert Heijn in de aanbieding: twee voor de prijs van één. Ik besloot iets met worstjes te maken. Het werden feestelijke worstjes-stokken.

Ik heb hiervoor repen bladerdeeg in spiralen om hotdogs gewikkeld, de worstjes zo 20 minuten op 200 graden gebakken en ze daarna op suikerspinstokken geprikt. Simpel, feestelijk, niet al te duur, niet al te ongezond, origineel, precies goed :-).

Voor de meesters en juffen maakte ik een schaal gevulde eieren klaar.

En zo vliegt die eerste, speciale, schoolweek ook weer zó voorbij. Met behalve werk en school, zó veel dat langs komt: jurken passen voor de bruiloft (Maaike en Maria), een kerkdienst (gisterenavond), beetje handwerken tussen de bedrijven door, flinke buien en zonneschijn, jam-fabriekje spelen, de eerste herfstmaaltijd (we kregen twee fazanten), een fotograaf (Terdege gaat vernieuwen en er moest een nieuwe foto bij mijn rubriek) en nog 1000 dingen meer. Helemaal op dreef dus. Helemaal goed!

Willem jarig en een leuk experiment

Vandaag is Willem jarig. Daarom was ik al vroeg aan het bakken, want hij zou trakteren op z'n werk. De mannen (hij werkt in een mannenomgeving) hadden beslist dat het chocolade-noten muffins moesten worden. Prima hoor. U vraagt, wij draaien :-).

We vierden Willem z'n verjaardag vanavond in kleine kring en hopen morgenavond de verjaardagen van ons samen in wat uitgebreidere kring te vieren.

Ik heb vanmorgen m'n boodschappenlijstje eens opgesteld en was eigenlijk van plan m'n spullen meteen maar te gaan halen. Er belde echter een vriendin die ik al langere tijd niet gesproken had en dat kreeg voorrang. De boodschappen deed ik vanmiddag wel.

Met m'n lijstje in de hand deed ik zuinigjes de boodschappen. Zuinig vanwege het hangslot aan m'n portemonnee. Niet dat het hier een vrekkenbedoening is, waar iedereen met een glaasje water op een houtje mag gaan bijten. Maar meer, dat ik eerst heb gekeken wat ik nog in huis heb en wat ik daarmee kan doen en enkel naar de winkel ging voor noodzakelijke aanvullingen.

Toch week ik een pieperbeetje van m'n lijstje af, want er was Nivea shampoo in de aanbieding voor maar 0,99 per flacon. De shampoo was bijna op en dus heb ik daar een voorraadje van ingeslagen. Dingen voor persoonlijke verzorging koop ik eigenlijk alleen maar als het in de aanbieding is. Over merken maken we ons hier niet druk ;-).

Ik was van plan om bij thuiskomst een pan pompoensoep te gaan maken voor morgen. Ik kreeg een tijdje geleden van iemand, die op een broodbakworkshop kwam, een prachtige pompoen en die is nog steeds helemaal gaaf. Mooie bewaargroente is dat! Maar nu wilde ik van één deel van de pompoen soep koken en een ander deel bestemmen voor pompoentaart. Maar schoonmama kwam een bakkie doen en dus gooide ik m'n planning om, dronk koffie en liet m'n breipennen nog maar even gaan. Ook goed.

Al met al was het nog haasten om de taart voor vanavond te maken en het avondeten te koken. Maar het kwam helemaal goed. Het werd een gezellig avondje. Met kinderen en hun vrienden en mijn vriendin. Iemand die zo'n grote groep niet gewend is zou misschien gaan gillen van het gewriemel en gepraat en gelach en gedoe en ge-in-en-uit-loop en woordjes leren en wiskunde maken, maar zo gaat het hier normaal gesproken nu eenmaal.

Dan heb ik het nog niet over die experimenten die hier 's avonds vaak het huis op de kop zetten. Wat hier van de week in elkaar geknutseld werd haalt het nog weer niet bij de boterbabbelaarmakerij van vorige week :-).

Leendert was al een paar keer met enthousiaste verhalen thuisgekomen: hij zou een windmolen gaan maken. En als dat dan lukte zou hij er zelfs nog stroom mee kunnen gaan opwekken. Je begrijpt, dat we er flink de draak mee gestoken hebben. We zouden wel even de hele straat van stroom gaan voorzien. En ik ging dan elk uur naar het dakterras om die molen in de wind te draaien. Eerst met een zakdoek kijken waar de wind vandaan kwam en en en. Het werd gaande gekker, terwijl we natuurlijk wel weten, dat je met zo'n molentje hooguit een ledlamp aan de praat kunt houden :-).

Maakt niet uit. Leendert liet zich niet van de wijs brengen. Die molen zou er komen. Met een collega was hij in de pauzes al aan het experimenteren geweest. Er werd een heus plan bedacht en een tekening gemaakt.

Er werden spullen aangeschaft. Er werd gezaagd en geschaafd.

Het bankje achter Leendert timmerde hij ook. Staat in mijn marktplaatswinkeltje.

En gisterenavond was het zover. Met een bende van de huiskamer tot aan de zolder. De windmolen stond op het dakterras en draaide als een malle.

Hans en Leendert

Met het oog op de naderende storm werd de kop van de molen, na het geslaagde experiment, weer van z'n stellage gehaald. Maar vanmiddag, toen Leendert uit school kwam, moest hij er weer op. Weer even kijken natuurlijk. Of er nog een vervolg komt met stroom? Dat betwijfel ik. We zullen het zien. Ik vind het wel leuk, hoor, dat geëxperimenteer. Ik ben er zelf ook dol op. Jammer dat we er niet wat meer ruimte voor hebben. Ik zie dat wel zitten, een grote schuur of zo...

Het leuke is, dat het altijd onvoorspelbaar is wat het volgende experiment zal zijn. We laten ons gewoon verrassen.

Ik wacht nog op de broden die in de oven staan. En dan ga ik maar eens een poosje tukken. Morgen staat er een hoop keukenwerk op het programma. Zelfs als er niet veel visite komt is onze eigen club al groot genoeg om een paar uur bezig te zijn met taarten en hapjes en natuurlijk de pompoensoep. O ja, en er moeten ook nog zes broden voor een klant gebakken worden. Wat een geruststelling: ik zal me wéér niet hoeven te vervelen :-).

Vol programma

Wat een vol programma heb ik deze eerste schoolweek. Met dit jaar vier kinderen op het voortgezet onderwijs is dat ook onontkoombaar. Er tuimelt van alles door mijn hoofd: vier verschillende roosters, onderwijs op vier verschillende nivo's. Op twee verschillende locaties. Met veel verschillende docenten/aanspreekpunten. Met verschillende afspraken. Met verschillende regels. Met veel boeken. Twee kinderen die volgende week al op kamp gaan. Waarvoor er deze week alvast een info-avond was. En natuurlijk stápels brieven met informatie die je geacht wordt tot je te nemen. Fietsen, ov-kaarten, sportkleding, regenpakken, alles in viervoud.

Maar goed. Het stof zakt vanzelf en in mijn koppie komt het ook wel weer goed. Het is gewoon weer even wennen allemaal.

En ja. Dan was er ook nog achterstallig werk. Zo heb ik zomaar een hele morgen aan de administratie gezeten, probeer ik elke dag de hoeveelheid wasgoed/strijkgoed te reduceren en heb ik weer een piepklein beginnetje gemaakt met minimaliseren qua spullen.

Ook maakte ik twee afleveringen voor de kookrubriek van Terdege en leverde een schrijfopdrachtje voor de Eva in.

En vanmorgen waren er de twee basisschoolkinderen, Jan en Henk, die mochten trakteren, omdat ze in de zomervakantie jarig waren.

Zelfs het programma voor ontspanning zit vol. Maar daar heb ik absoluut geen problemen mee :-). Vanavond hopen we weer naar de jaarlijkse molenmarkt te gaan. Oh, wat heb ik daar zin in! En morgen is er het jaarlijkse uitstapje van de Bijenvereniging. We gaan naar de Mariënwaerdt. We bezoeken daar de zorgimkerij en bovendien is het dan Lakenvelderdag. Laten Lakenvelders nu juist mijn lievelingskoeien zijn. Leuk, leuk, leuk!