woensdag 30 november 2016

Maria, de jarige Jet!

Vandaag is Maria jarig. Onze jongste dochter, alweer 15 jaar! Ach, waar blijft de tijd...
Maria werd aan de ontbijttafel al fijn verwend met kadootjes.




Klasgenoten hadden haar fiets versierd :-). Er was post. Iets lekkers bij de koffie. Een traktatie op school. Nóg meer kadootjes. Kortom: een gezellige verjaardag. Ondanks dat ze vanmiddag hard moest werken om haar eierenwijk te lopen en vanavond druk was met een boekverslag, wat af moest.
We hopen haar verjaardag vrijdagavond met de familie te vieren. En later komt er vast nog een gezellig meidenfeestje natuurlijk :-).

Verwend is ze al!


Vanavond zaten we nog even te zwijmelen bij oude foto´s. Kijk, hier werd Maria 8...


Daar word ik me toch een portie weemoedig van ...

dinsdag 29 november 2016

Uithuizigheid

Wat was ik veel uithuizig, de laatste 24 uur!!

Het begon gisterenavond. Het was de maandelijkse spin-avond. Vorige maand kon ik niet en dus verheugde ik me er extra op. Het was ook nog eens de laatste avond, dat we als spingroep bijeen kwamen in het parochiehuis van de St. Antoniuskerk in Dordrecht. Vanaf januari zijn de bijeenkomsten in Zwijndrecht. Dat zal wel even wennen zijn. Ook al omdat het een andere avond wordt. Maar de leden blijven hetzelfde en ook daar zullen de spinnewielen elke maand weer gezellig snorren. Spinnen is toch zo´n heerlijk ontspannende bezigheid!

Ook vanmorgen was ik uithuizig. Eerst ben ik samen met mijn zus Maaike bij een negentig-jarige vrouw uit onze gemeente op bezoek geweest. Vroeger, als kind, kwamen wij heel regelmatig bij deze mevrouw over de vloer. We hebben allebei nog veel herinneringen daaraan. En ook deze mevrouw wist zich nog veel dingen haarscherp te herinneren. Want hoewel ze pas (voor het eerst van haar leven!) heel ziek geweest is, is ze nog bijzonder helder. Het was erg fijn, dit bezoek. Mede omdat deze mevrouw onze ouders heel goed gekend heeft en, net als wij, nog steeds niet kan bevatten, dat ze er niet meer zijn. 

Mijn tweede bezoekje deze morgen was niet aan een oud, maar aan een heel jong mensje. Ik ging op kraambezoek bij mijn nicht, die haar vijfde kindje kreeg. Wat heerlijk toch altijd, om zo´n mooi, klein, gaaf prulletje te bewonderen.

Vanmiddag had ik dan om half 2 maar weer eens een afspraak bij de tandarts. Er moest gehapt worden voor dat plaatje voor die ene tand. Het vervelende is, dat ook de tandarts niet met 100% zekerheid durfde te zeggen, dat die loszittende voortand nu echt afgebroken is. Maar hij kon zich wel vinden in het plan van de kaakchirurg. Het is in elk geval duidelijk, dat er iets gedaan moet worden. 
Ik moest ´happen´ en de tandarts paste eerst een metalen geval in mijn mond. Ik had al direct iets van: zoooo, moet dat hele geval in mijn mond? Het paste dan ook maar net. De tandarts zei, dat ik een kleine mond heb. ¨Nou,¨ grapte ik, ¨dat zal ik dan eens zeggen tegen al die mensen, die vinden dat ik een grote mond heb¨ :-).
Afijn. Er werd blauwe rommel in de metalen mallen gesmeerd en het feest kon beginnen. Er werden twee prachtige afdrukken gemaakt. Eén van het bovengebit en één van het ondergebit. Daarna moest ik nog even op een wasplaatje bijten en dat was het dan weer.
Nu moet ik afwachten tot het plaatje klaar is en dan mag ik weer naar de kaakchirurg terug. Zucht.

Intussen was het tegen tweeën en had ik nog even de tijd om wat klusjes in huis te doen, voordat schoonmama op de koffie kwam. Ook legde ik vast de bestellingen van de shop klaar, zodat ik alles alleen nog maar in dozen hoefde te doen.

Na de koffie was dat dan meteen het laatste uithuizigheidje: het dagelijkse ritje naar het postkantoor. Daar was het best even wortel schieten, voordat ik aan de beurt was. Niet zo vreemd, want ik las dat de bezorgdiensten weer records aan aantallen pakketjes bezorgen, zo tegen 5 december. 

Ik hou wel van die bedrijvigheid. Het doet me denken aan vroeger, thuis. Mijn vader was poelier en de maand december was natuurlijk de topmaand. Toen ik op de middelbare school zat (en volop meehielp in het bedrijf) kreeg ik meestal 1 of 2 dagen vòòr de kerstvakantie vrij van school. Destijds was daar een regeling voor, als je ouders een familiebedrijf hadden met een piekdrukte. In de dagen vlak voor kerst werkten we bijna dag en nacht. Er moesten dan ook veel kerstpakketten klaargemaakt worden. Mijn moeder hielp ook mee. Zij hield altijd nauwlettend de papierwinkel (het bestellingenboek!) in de gaten. Mijn vader draafde totdat hij tolde op zijn benen. Ik kan me nog van een keer herinneren dat we ´s nachts tot twaalf uur hadden doorgewerkt en mijn moeder midden in de nacht voor ons een biefstuk bakte. We aten wat, sliepen wat, en om 5 uur gingen we weer terug aan de slag. Mooie tijd was dat! Die bedrijvigheid vind ik nog altijd prachtig...

donderdag 24 november 2016

De kaakchirurg


Het zag er allemaal gezellig en rustgevend uit, daar in die wachtkamer van de kaakchirurg. Maar toch had ik kriebels in mijn buik en mijn handen waren steenkoud.

Al sinds juni tob ik met ontstekingen in mijn mond. Intussen heb ik twee wortelkanaalbehandelingen gehad en één halve. Die halve moest er één worden, maar de wortel was helemaal weggetrokken en kon, volgens de tandarts, onmogelijk de oorzaak zijn van de ontsteking, waar ik last van had. Het prachtig geboorde kanaaltje werd onverrichter zake  weer netjes gedicht.

De tandarts heeft alles geprobeerd om de ontstekingen onder de duim te krijgen. En toen ik twee weken geleden toch wéér bij hem op de stoep stond, heeft hij me doorverwezen naar de kaakchirurg.

Vanmorgen om kwart over 8 had ik de afspraak. Het was nog even zoeken, voordat ik het gevonden had. Maar daar zat ik dan. Na het invullen van wat papieren (het zou eens niet zo zijn!), werd ik door de assistente geroepen om een overzichtsfoto te laten maken. De detail-foto's van de tandarts waren niet voldoende (weer: het zou eens niet zo zijn!).

Minstens een kwartier wachten verder (hoe krijg je het voor elkaar om al bij patiënt nummer 2 zo'n uitloop te hebben?) kon ik naar binnen.

De kaakchirurg had het al snel bekeken en liet me meekijken naar de foto op het scherm. Boven/achter mijn voortanden zit een flinke ontsteking. Zo groot als een kers, volgens de dokter. Die ontsteking is afkomstig van een (heel) oude blessure ten gevolge van een klap of een val.

Ik mocht in de stoel plaatsnemen en de dokter ging de plek des onheils bekijken. Ik vertelde hem, dat ik al weken niet durf te bijten, omdat één voortand heel los zit. De tandarts had gehoopt, dat die tand vanzelf weer vast ging zitten. Maar dat is niet zo. Hij zit niet alleen los, hij is ook verplaatst. Ik heb nu een gleufje tussen mijn voortanden, wat er nooit heeft gezeten. Ook zit die losse tand wat lager en lopen de onderkanten van mijn twee voortanden dus niet meer gelijk.

De dokter had ook dit al snel bekeken: die tand is vanbinnen afgebroken, was zijn conclusie. Ik kreeg een spiegel in mijn handen gedrukt om méé te kijken. En ja, als de dokter met die losse tand wiebelde, zag je maar een klein deel van het tandvlees wit worden. Terwijl de wortel veel langer is. De dokter wist het voor 99% zeker: het is een breuk.

Dit maakt het er allemaal niet leuker op. Zijn advies: maak een afspraak bij je tandarts voor het maken van een plaatje met één tand. Zodra het plaatje gereed is, maak je een afspraak bij de kliniek. Van twee wortelpunten van de boventanden in de omgeving van de ontsteking zal de dokter dan een stukje af halen. Tijdens die behandeling kijkt hij meteen of de tand echt afgebroken is. In dat geval wordt hij verwijderd en krijg ik het plaatje ervoor in de plaats. Al vòòr de behandeling moet ik beginnen met antibiotica. En een receptje voor Ibuprofen 600 heb ik ook maar alvast meegekregen.

Zie je wel: stokoud...

Toen ik vanuit Zwijndrecht terug reed naar huis, wilde ik maar één ding. (Behalve dan mijn moeder bellen, wat helaas niet meer kan). Een grote beker warme chocolademelk met slagroom én een dikke, vette koek. Nog steeds hunkering naar troostvoer dus! Maar ik heb het niet gedaan :-).

woensdag 23 november 2016

Ik voel me stokoud...

Eigenlijk wilde ik boven dit bericht schrijven: ik voel me 86. Maar daarmee zou ik misschien een echte 86-jarige beledigen ;-). Ik bedoel maar...

Ik heb deze blog nu ruim 8 jaar. Destijds was een blog best hip. Maar intussen natuurlijk allang niet meer. Er kwamen allerlei andere platvormen om dingen op te delen. Maar ik hield het bij bloggen en had daar meer dan genoeg aan.

De laatste tijd merk ik echter, dat ik, als vanzelf, best vaak over de eenvoudiglevenshop schrijf. Op zich is dat heel logisch, want de shop is een onderdeel van mijn dagelijkse leven geworden. Ik heb er werk aan, ben er enthousiast over, ik wil er dus over praten schrijven. Het veroorzaakt een beetje kortsluiting in mijn hoofd. Ik wil namelijk géén sluikreclame op mijn blog. Niet van een ander en niet van mezelf. Dussss....

bedacht ik, dat ik voor de meer zakelijke berichtjes liever wilde uitwijken naar facebook. Dat is niet zo moeilijk toch, zou je zeggen? Nou, voor deze trul is het dat dus wél, want ik heb me nooit met facebook bezig gehouden. Ik had geen account en keek/las  niet bij anderen.

Hans en Maaike zouden wel even een pagina voor me maken. Prima. Die pagina bestond nu een paar weken, maar was op mijn verzoek onzichtbaar, want ik moest eerst ´leren facebooken´. Ik vroeg aan Dirk, of hij me facebookles wilde geven. En jawel, gisterenavond had ik m´n eerste les(je). Al snel begon het me een beetje te duizelen. Maar goed. De pagina werd zichtbaar gemaakt en ik postte m´n eerste berichtje.

Vanavond kreeg ik van Maaike facebookles 2. Ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Bloggen vond ik direct leuk. En volgens mij snapte ik dat direct. Maar facebook? Vrienden en likes en vriendschapsverzoeken en weet ik veel. Maar afijn. Het kindje is geboren en ligt nu in de couveuse zullen we maar zeggen.

En ik...ik voel hoofdpijn opkomen.
En ik...ik voel me stokoud.

Vanaf heden probeer ik dus op deze blog vooral privé-dingen te blijven uitwisselen. Op de Eenvoudig Leven Shop Facebookpagina vind je nieuws uit en over de shop. Ik kondig er nieuwe producten aan, zal er recepten posten, deel er weetjes en ditje en datjes. En natuurlijk zal ik er leuke acties op doen. Step by step. Eerst maar met babysteps :-).

maandag 21 november 2016

Gewicht en grote volumes

Vanmorgen was het wekelijks weegmoment. Ik kon mijn ogen bijna niet geloven. De teller staat op 63,1 kilo.


Dat wil zeggen, dat er de afgelopen week 1,4 kilo af gegaan is. En om nu te zeggen, dat ik een crashdieet volg? Nee dus! Ik ben alleen streng voor mezelf als het gaat om snoepen. Dus: geen koek (behalve twee speculaasjes op vrijdagavond) en geen chips (nou vooruit, een grammetje of 15 op zaterdagavond). Ook géén chocolaatje bij de thee. Alleen buiten de deur doe ik voor de gezelligheid ´gewoon mee´. Maar vorige week was het wat dat betreft behoorlijk kaal. Geen verjaardagen, bruiloften of andere feestelijke gelegenheden. Dat kwam m´n gewicht kennelijk ten goede :-).

De heerlijke zaterdagse frieten, die Willem bakte, heb ik in elk geval NIET aan me voorbij laten gaan. Verre van dat, zou ik willen zeggen. Het is de enige maaltijd van vorige week waarbij ik méér at, dan nodig was. Mmmm, wat waren ze weer lekker!!


Vorige week vroeg iemand me, of ik eens wilde bloggen over die zelfgemaakte frieten. Maar daar heb ik al eens over geblogd. Alleen is dat heeeeeeel lang geleden, namelijk op 28 oktober 2008. Leuk om te zien, dat we 8 jaar geleden ook al zelf zo onze frieten bakten :-). Alleen hebben we inmiddels een andere frietpan. Een semi-professionele met twee bakken, waarin elk 6 liter olie gaat.
En we redden het de laatste tijd ook niet altijd meer met 5 kilo aardappelen. Vooral niet als er een paar gasten meeëten. Willem zit steeds vaker 7 1/2 kilo te schillen. Zaterdagochtend grepen we dan ook mis. Er stond nog maar een halve zak. Dus reden we snel naar onze aardappelleverancier: van Os in Papendrecht.
We namen 30 kilo patatbonken, 30 kilo gewone aardappels (Frieslanders in dit geval) en namen ook meteen 22 kilo appels en twee kistjes stoofpeertjes mee. Vijftig euro armer, maar een flinke voorraad rijker, reden we weer naar huis.


Later die dag deed ik nóg een volume-aankoop: 25 kilo droogvoer voor het konijn en de cavia. En meteen maar twee grote balen stro en een flinke baal houtsnippers. De beestjes kunnen er weer even tegen en de winter mag komen.


De berg wasgoed was ook weer volumineus. Wanneer niet? Voor de grap maakte ik een foto van Dirk z´n stapel schoon goed en appte hem even door. Dirk wil binnenkort op zichzelf gaan wonen. Maar dan kost dit hem dus vast een halve zaterdag ;-).


Tja...in een groot gezin gaat alles sowieso vaak in grote volumes. En op zaterdag lijkt dat allemaal een tikje erger. Dan wordt er ook brood in bulk gebakken, want: meteen voor de zondag.

Zes brooddegen staan te rijzen op de piano.
Waarom ook niet?
En Maria was weer druk met haar zaterdagbaantje: inpakken voor de webshop. Dat zijn ook aardige volumes!


Tarwemeel en tarwebloem is er eigenlijk elke zaterdag wel in te pakken. Maar daarnaast is het vaak thematisch. De ene keer een zaterdag waarop Maria heel veel kruiden inpakt. De andere keer zijn de zaden en pitten aan de beurt. Afgelopen zaterdag was het vooral Keltisch zeezout. Geen flauwekul :-).

Zo vliegt de zaterdag altijd voorbij. Het enige rustmoment is het zaterdagochtend-bakkie-koffie bij Willem z´n moeder. Voor de rest zijn we lekker bezig en vraag ik me af, hoe we het ´vroeger´ voor elkaar kregen om op zaterdagmiddag ´vrij´ te zijn en leuke dingen te doen. Tegenwoordig is het meer: leuk werk doen. Tja...

vrijdag 18 november 2016

Zelf wasmiddel maken

Voor doorgewinterde consuminderaars zal het zelf maken van wasmiddel geen geheimen hebben. Al zolang ik consuminder (en dat is toch al minstens 25 jaar) circuleert het overbekende ´recept´ van wasmiddel, gemaakt met Marseillezeep. Weliswaar wil er hier en daar nog wel een paar gram verschil zitten in het één of ander, maar de ´recepten´ ontlopen elkaar nauwelijks.

Voor wie hier niet mee bekend is, volgt hier het recept:

Rasp 80 gram Marseillezeep en neem 100 gram soda. Doe dit in een emmertje en giet er 5 liter heet water bij. Los de zeep en de soda door krachtig roeren op. Laat het mengsel een nachtje staan. Het mengsel is dan lobbig. Houd je van een geurtje? Roer en dan wat druppels etherische olie door.

Gebruik 1 wasbol vol van dit wasmiddel (= 175 ml) op een volle trommel wasgoed. Dit middel is niet geschikt voor de wolwas. Daarvoor moet je de soda eruit laten. Ook voor donker wasgoed gebruik ik liever het wasmiddel zonder soda, om de kleuren niet aan te tasten.

Juist ook vanwege deze toepassing heb ik al vanaf het moment dat ik begon met de Eenvoudiglevenshop Marseillezeep in het assortiment. En zoals je ziet: een kind kan de was doen ;-). Zelf wasmiddel maken is reuze gemakkelijk. Het raspen van de zeep is nog het meeste werk. En om die laatste hindernis uit de weg te ruimen, heb ik nu ook geraspte Marseillezeep in de shop.

Vanmorgen ben ik met die geraspte zeep aan de slag gegaan. Nu is zelf wasmiddel maken écht een lachertje. Het is in 5 minuten gebeurd :-).






Ik ben voor de grap ook eens aan het rekenen gegaan, hoeveel het wasmiddel kost en hoeveel het per wasbeurt kost. Reken maar mee:

80 gram geraspte zeep: 72 cent
100 gram soda: 7 cent.
Totaal 79 cent per 5 liter = 20 cent per liter.
Daar komen nog een paar centen bij voor als je de etherische olie toevoegt. Maar meer dan 25 cent zal het nooit worden.

Nodig voor 1 trommel wasgoed: 175 ml. Je haalt dus ongeveer 6 wasbeurten uit een liter wasmiddel. Per wasbeurt komt dat op iets meer dan 3 cent en als je een geurtje toevoegt 4 cent.

Ik heb vandaag alvast weer 4 trommels wasgoed gedraaid met m´n homemade wasmiddel :-).

Ik bewaar mijn wasmiddel in een emmer met deksel, waar ik standaard een grote soep-opscheplepel in heb staan. Daarmee schep ik het wasmiddel in mijn wasbol, die ik bovenop het wasgoed leg. Je kunt ook een lege wasmiddelflacon gebruiken, maar het homemade wasmiddel is raar glibberig en giet niet zo makkelijk. Daarom schep ik liever. Ik heb ook weleens gehoord van iemand die had twee van die prachtige limonadetaps à 5 liter op een plank staan. Je weet wel, met zo´n kraantje onderaan. Eén tap mét soda, één tap zónder soda. Dat lijkt me erg chique staan!

*Vlekken behandel ik vòòr met ossengalzeep.
*Voor wie liever wasmiddel maakt van zeep zonder palmolie, die kan hetzelfde recept gebruiken met Aleppozeep.
(beide ook in de shop verkrijgbaar)

Met Marseillezeep kun je ook heel eenvoudig allesreiniger maken. Daarover schrijf ik binnenkort.

Behalve wasmiddel maken en wassen in de machine doen en wassen ophangen en wassen afhalen en wassen strijken, had ik vandaag nog meer te doen.

Eerst heb ik tijd vrij gemaakt voor iets leuks: ik ben samen met Maaike naar de Kringloop in Dordrecht geweest. Wat was dát lang geleden! Ik had echter aardig wat spullen staan om in te leveren en Maaike hoefde pas vanmiddag om 15.00 aan het werk. Een mooi excuus om er even samen tussenuit de gaan. We hebben ouderwets lopen snuffelen. Heel weinig gekocht (slechts 4 items!) en gezellig een bakkie koffie gedronken in de koffiecorner. En nee, deze keer géén appeltaart erbij :-).

Vanmiddag ben ik anderhalf uur aan het shoppen geweest voor mijn vriendin Ellen in Zwitserland. Ze bestelde bij mij haar jaarlijkse sint/heimwee pakket. Dus mocht ik fijn inslaan. Pepernoten en kruidnoten enzo :-).

Tussendoor maakte ik bestellingen klaar voor de shop en redderde m´n huishouding. En na afloop van het shoppen kookte ik een ouderwets prakkie: kruimige aardappels, spercieboontjes, appelmoes en gehaktballen. En iedereen smulde. Gezellig is dat!

En dan is het ineens vrijdagavond. Kaarsjes aan. Speculaasjes bij de koffie. Bakje chips voor de kids. Hè, heerlijk!!

Vele kleintjes maken één grote

Ik sta in de bespaarstand. En dat voelt prima. Wel moet ik af en toe consessies doen. Als ik moet kiezen tussen goedkoop of iets minder gezond, dan kies ik (nu) voor goedkoop. Als ik moet kiezen voor goedkoop of iets lekkerder, dan kies ik (nu) voor goedkoop. Enzovoorts.

Gisterenavond deed ik zo consessies bij het koken van macaroni. Normaal gesproken koop ik volkoren macaroni, vanwege meer vezels, meer voedingswaarde enzovoorts. Nu kocht ik de allergoedkoopste macaroni bij Albert Heijn. En dat was witte. Dat scheelde me echt teveel in prijs in vergelijking met de volkoren versie. Ik betaalde 39 cent per 500 gram voor de Basic versie. Normaal gesproken gaat er lekker veel groenten in en voor de vleeseters (runder) gehakt. Het gehakt is het duurste ingrediënt. Weglaten? Dan maak ik geen vrienden ;-). Vooral Willem is een echte vleeseter. Ik had nog een restje gehakt in de koelkast en besloot daar een blik boterhamworst bij te doen. Ik kocht een groot blik met 440 gram worst voor 1,19. En ja, daar zaten e-nummers in, die je níet in gehakt aantreft. En die ik liever ook niet voorschotel. Een consessie toch maar weer...De macaroni viel uiteindelijk erg lekker uit en de pan ging tot de bodem toe leeg. 

De laatste tijd kom ik vaak bij Albert Heijn. Dat komt, omdat het postkantoor er tegenover zit. En daar kom ik elke dag om de pakketjes van m´n webshop te brengen. Het is dan een kleine moeite om even naar binnen te wippen voor een verloren boodschapje. Ik check dan meteen of ik 50% kortingsstickers tegenkom op artikelen die ik nodig heb. Gisteren ging ik om vleeswaren. Leendert en Hans nemen regelmatig vleeswaren mee naar hun werk voor op de boterham en die waren helemaal op. Tot mijn vreugde kwam ik afgeprijsde vleeswaren tegen. Ze waren aan de datum. Maar dat wil niet zeggen, dat ze dan niet meer te eten zijn natuurlijk! Ik blijf wel altijd goed opletten. Als zo´n sticker op één of andere dure, ambachtelijke, speciaal gesneden of weet-ik-veel wat voor exotische vleeswaren zit, dan ben ik, óók met 50% korting nog duur uit in vergelijking met de gewone basis-vleeswaren.


Verderop in de winkel viel mijn oog op twee potten Basic fritessaus met de beroemde sticker. Met de houdbaarheid was niets mis. Waarschijnlijk krijgt de fritessaus een ander etiketje ofzo. Normale prijs 0,60 en nu voor slechts 0,30. Jammer dat er niet méér stonden :-).


Vandaag kwam ik zomaar één fles afgeprijsde Basic currysaus tegen. Houdbaar tot ergens in 2018. Maar ik zag op het schap staan, dat er binnenkort nieuwe flessen komen. Er zit nu 1030 gram in voor 1,15. In de nieuwe flessen komt 990 gram. Ik ben benieuwd tegen welke prijs...Ik heb het vaker gezien: de prijs blijft hetzelfde, maar de inhoud van de verpakking wordt stiekem kleiner. Zo word je gewoon bedot dus. Maar goed. Ik heb die ene fles nu voor half geld. En dat is leuk. Evenals de twee flessen inmaakazijn, die ik met sticker kocht. Die komen wel weer van pas als ik iets op zoetzuur inmaak. Ook nam ik mosterd mee voor de halve prijs. Het was een dure mosterd, die nu, afgeprijsd, ietsiepietsie boven de Basic mosterd uitkwam. Ik was heel benieuwd hoe deze dure mosterd zou smaken. Nou, die bleek verrukkelijk!! Ik ga morgen kijken, of er nog wat afgeprijsde potten staan. Die neem ik dan fijn mee. De mosterd is nog heel lang houdbaar. Ik denk, dat het een merk is, wat eruit gaat.

Vandaag deed ik opnieuw consessies bij het eten koken. Deze keer consessie aan de smaak. Ik maakte gestoofde vis met (verse) worteltjes en doperwten en gekookte aardappels. En ja, die vis? Dat was de goedkoopste: diepvries koolvisfilet. Voor vier stuks betaalde ik 1,83. We waren vanavond met z´n twaalven. Dus kocht ik drie pakken. Voor ieder een stukje vis van 100 gram. ¨Wanneer eten we weer eens van die lekkere platte vissen, die opa altijd bracht,¨ vroeg Henk. Tja...mijn vader bracht geregeld verse tongetjes. En ook weleens (voor een feestdag) verse zalmmoten. Die tijd is voorbij, Henk....Verse vis is gewoon veel te duur voor ons grote gezin. Maar de koolvis was verder prima, hoor. De pan ging ook vandaag weer schoon leeg.

Ik kijk ook altijd even voor afgeprijsde vla, of andere toetjes. Met 50% korting is het soms voordeliger dan zelf maken. Maar als ik geen afgeprijsde pap tegenkom, maak ik het natuurlijk gewoon zelf. Gisteren maakte ik hopjesvla. Heel simpel:

Nodig:
1 liter melk
80 gram maizena
60 gram suiker (of meer, als je van zoet houdt)
2 tl oploskoffie

Breng de melk aan de kook, maar houd één kopje apart. Roer de maizena en de suiker met de apart gehouden melk tot een papje. Voeg het papje toe aan de kokende melk en roer goed door. Zet het gas uit en roer als laatste de oploskoffie erdoor. Laat afkoelen met een deksel op de pan, of leg een stukje huishoudplastic over de pap tegen velvorming. De hopjesvla is veel lichter dan die uit de winkel. Maar er zitten dan ook geen kleurstoffen in. De smaak is heerlijk. 

De oploskoffie was deze keer met dank aan Defensie. Koos was vorige week op bivak. Hij krijgt dan op sommige dagen een overlevingspakket uitgereikt. Daar zit van alles in en wat hij over houdt, levert hij bij mij in. En dat komt dan gewoon weer van pas :-).



maandag 14 november 2016

Op de rails

Vanmorgen ging ik op de weegschaal staan voor mijn (nu) wekelijkse weegmoment. Zo direct na het weekend is dat natuurlijk niet het meest gunstige moment. Maar als je elke week hetzelfde moment neemt, maakt het verder niet zo uit. Als de grammetjes er maar langzaamaan vanaf gaan. Of die nu van de 65 kilo of van de 64 kilo afgaan, is om het even.

Ik werd in elk geval best vrolijk, want er is een halve kilo Teunie verdwenen. Gewoon door de knop om te zetten en weer terug te gaan naar normaal: normaal eten en af en toe, buiten de deur, als er iets te vieren valt, wat snoepen. Ik heb dus mijn eetpatroon weer op de rails en op den duur zal die 5 kilo teveel gewicht daarmee wel verdwijnen. Zoiets hoeft niet in een paar weken tijd. Het is er ook niet in een paar weken bij gekomen.

Om een klein voorbeeldje te geven van de verandering in mijn eetpatroon: vanmorgen had ik rond een uur of tien een leeg gevoel. Niet zo raar, als je bedenkt, dat ik al vòòr zeven uur had gegeten en daarna bijna continue aan het werk was geweest. Tot voor kort betekende dat gevoel: een kop koffie met een flinke koek (zoet en vet!) erbij. Nu nam ik een kom heerlijke, zelfgemaakte pompoensoep. Misschien maakt het in calorieën niet eens zo veel uit. Maar wel qua voeding. Zo´n kom soep is goede brandstof voor je motortje!



Er was nóg iets ontregeld: mijn financiële huishouding. Ook dat heeft direct te maken met de moeilijke eerste maanden van dit jaar, toen mijn ouders ziek waren. En ook dat heeft te maken met verkeerde gewoonten die er langzamerhand zijn ingeslopen. Met een bepaalde gemakzucht, omdat het, als je verdriet hebt, er allemaal bitter weinig toe doet. Maar nu moest het weer terug naar normaal. De knop om!

Maandenlang is er structureel teveel uitgegeven. Denk aan bijna elke dag parkeergeld (bij de ziekenhuizen). Elke dag werd er gereden. Maandenlang ritjes naar Rotterdam, naar Dordrecht en naar Ridderkerk. Dat kostte benzinegeld. Af en toe, als ik met eten niet thuis was, kocht ik iets in het ziekenhuiswinkeltje. Misschien twee of drie keer per week. Toch al snel een euro of drie per keer. Ook had ik geen tijd om voordelige ingrediënten voor de maaltijden bij elkaar te shoppen. En geen tijd om koekjes te bakken enzovoorts.

Naast die extra uitgaven, was er het gemis van de extraatjes, die mijn vader me altijd zo gul toeschoof. Hij was altijd aan het delen! Elke week kwam hij een tasje met een lekker stuk kaas van de markt brengen. En verder bracht hij geregeld vis, fruit, vlees. Hij wist het wel: hij kon alles bij me kwijt en we waren altijd overal blij mee ;-).

Toen mijn moeder overleed, moest er rouwkleding komen. Het meeste hadden we wel voorhanden, maar toch. Willem moest een zwart kostuum, de jongens (die de kist zouden dragen) zwarte schoenen. Hier en daar miste nog een zwarte broek of ander stemmig kledingstuk. Op dat moment was het totaal onbelangrijk, dat er overal een prijskaartje aan hing...

Maandenlang werden er ook geen Maandboodschappen meer gedaan. Daarvoor ontbrak me de rust om de lijst op de stellen en ook wist ik niet, waar ik de tijd en gelegenheid vandaan moest halen, om alles netjes in de kasten te zetten, als de boodschappen bezorgd werden. Dus vloog ik op zaterdag aan het eind van de middag, of aan het begin van de avond, nog even met twee grote boodschappentassen door de Lidl en griste alles mee, waarvan ik dacht (of wist) dat het op, of bijna op was.

Ook liet ik weleens post te lang liggen. Ik had er gewoon geen erg in, hoe snel de weken omvlogen. En als je dan betalingsherinneringen krijgt, die niet opent, en later ´ineens´ met een aanmaning met aanmaningskosten in je handen zit, dat MOET je toch snel die fakturen betalen, om niet nog verder in de problemen te komen. Zonde van de extra kosten! Soms kost zoiets een euro of 15, maar een enkel keer ook méér!

Nu, een half jaar later, zit ik wat huishoudbudget betreft gelukkig ook weer op de rails. Alles gaat weer zijn geordende gangetje. Alleen de extraatjes van mijn lieve paatje zijn er niet meer. En ook zoiets banaals moet domweg een plekje krijgen. De extra gedane uitgaven compenseer ik langzaam maar zeker weer, door in de bespaarstand te gaan. De boel weer netjes aanpunten. En dat gaat om talloze kleinigheden, die bij elkaar het verschil maken tussen financieel de boel drijvend houden, of zinken.

Zo heb ik aan den lijve kunnen ervaren, hoe mensen door ziekte, gebrek aan energie of door andere oorzaken ongemerkt heel snel in de schulden kunnen zakken. Daar is niet veel voor nodig. Alleen maar een (wat langere) periode, dat de hele financiële rompslomp je niets kan schelen, omdat er ingrijpende zaken zijn, die je aandacht vragen.

We consuminderen nu weer als vanouds. Zo hadden we vandaag restjesdag: een maaltijd waar voor iedereen wel iets lekkers uit te kiezen was en waarvoor ik niets hoefde te kopen. Er was een restje macaroni, een restje zuurkoolstamppot, een restje chili con carne, een restje stoofpeertjes. Ik kookte een paar verse aardappels. Had nog vier hamburgers liggen uit een verpakking, waar er acht in hadden gezeten. Die bakte ik, samen met een restje gehakt, waar ik nóg eens drie hamburgers van vormde. Zelfs de kaas over de macaroni was een restje. Zo´n uitgedroogd stukje kaas, waar je geen plakje meer van kunt schaven. Die doe ik altijd in mijn Tupperware raspaardje. Even draaien en je hebt een bakje geraspte kaas. Het enige nadeel van een restjesmaaltijd is, dat je een enorme berg vaat hebt van vieze pannetjes en schaaltjes. Daar tegenover staat mijn overzichtelijk lege koelkast, die ik morgen eens fijn ga soppen.




zaterdag 12 november 2016

De kleinkinderen te logeren; sjeu aan onze zaterdag!

Vandaag zijn Wim en Geertje zeven jaar getrouwd. Zeven? Ja heus! Zeven jaar alweer! Ze wilden de verjaardag van hun trouwdag eens gezellig met z´n tweetjes vieren. Een nachtje in een hotelletje en dan een dagje boemelen. Of de kinderen dan bij ons mochten komen logeren? Ja, natuurlijk! Leuk!

En zo kwam het dat Willem en Marinus gisteren opgewonden en uitgelaten bij opa&oma kwamen binnenrollen. Ze hadden er al een week lang de nachtjes voor afgeteld :-).

Logeren bij opa&oma is natuurlijk een feest! Opa&oma mogen ongestraft en ongegeneerd kindjes verwennen, want daar zijn opa&oma voor. Toch?

Opa had al beloofd, dat oma pannenkoeken zou bakken. Dat was dan vast al het eerste feestje :-).

De kinderen gingen tegen half 9 pas naar bed. Heel laat voor hun doen. Maar ze sliepen vrijwel meteen en hebben ook de hele nacht doorgeslapen. Om kwart over 6 hoorde ik het eerste kinderstemmetje. Ach, oude tijden herleefden :-). Zó gezellig.

Toen ze rond achten echt niet meer op de slaapkamer te houden waren, mochten ze fijn in het grote bad. Lekker veel schuim erin en spetteren maar! Wat me opviel was, dat de grote jongens (die uitsliepen), de uitgelaten, drukke kinderstemmetjes gewoon accepteerden :-). Als er normaal gesproken iemand van de huisgenoten luiddruchtig is op de vroege zaterdagochtend, wil dat nog weleens een geïrriteerde brul van de één of ander tot gevolg hebben. Maar niets van dat al. 

De kleinkinderen hebben de hele zaterdag met alle activiteiten meegedaan en alle ooms en tantes vonden het reuze gezellig!


Zo mochten de jongens ook mee koffie drinken bij ´oude oma´. Marinus had geen zin om op de foto de gaan. Die speelde liever met de autootjes.


Na het koffieuurtje moest er gewerkt worden! De aardappels die Willem tijdens de koffie al geschild had, moesten worden voorgebakken. Maar eerst werd er nog even een halve zak aardappels bij geschild, want we kregen steeds meer aanmeldingen voor het avondeten ;-). Er werd maar liefst 7 1/2 kilo aardappels geschild, in repen gesneden en voorgebakken.


Maria was uren lang hard aan het inpakken voor de webshop. Willem hielp haar een poos mee. En ik zette alles in de schappen. Daarna ben ik een half uur bezig geweest om de kamer en de keuken te stofzuigen. Want het zag er niet meer uit, na 200 kilo meel, zaden, pitten en noten inpakken!

De schappen liggen weer vol!
Maria verzorgde daarna de dieren. Het konijn kreeg een schoon hok en flink wat stro tegen de kou.


Vervolgens moest de badkamer worden gepoetst. Daar wilde Marinus wel graag een handje bij helpen!


Ik bakte intussen een lading eierkoeken bij wijze van feestelijke lunch. Ze verdwenen als sneeuw voor de zon!

Na de lunch bleef Willem jr. vooral aan Henk z´n zijde. Henk mag op zaterdag op de computer en dat vond Willem eveneens het leukst denkbare tijdverdrijf. En hoewel Marinus aanvankelijk ook aan het beeldscherm gekluisterd zat, was die het toch tamelijk snel zat. Hij vond het veel leuker, om lekker buiten te spelen. Eerst vermaakte hij zich met een emmertje stoepkrijt. Daarna kreeg hij ome Dirk zo gek, dat die wel even met hem naar het speeltuintje ging. Kostelijk, hoe die twee samen genoten :-)


Met een ontbijt van witte kadetjes, een lunch van pannenkoeken en een diner van patat, vond ik, dat er toch wat extra vitaminen toegediend moesten worden. Ik maakte daarom lekkere sapjes in de juicer. Braam-appelsap, witte druif-appel-citroensap en wortel-appelsap. En ook nog een grote kan witte druif-appel-mandarijn. Heerlijk!


Om kwart over 5 arriveerden Wim en Geertje. Ze hadden een heel gezellige dag gehad. De kinderen waren weer blij om papa en mama te zien! Wim en Geertje bleven eten. Trijnie en Gerwin waren ook van de partij. Gerwin had gisteren dikke pech. Zijn voet klapte dubbel. Nu zit hij in het gips :-(. 

Het frieten-eten was een ouderwets gezellig familiemomentje. We waren met z´n vijftienen en ik genoot.

Nu is de rust weergekeerd. Wim, Geertje, de kleinkinderen, Trijnie en Gerwin zijn weer huiswaarts gekeerd. De grote lummels doen hun eigen ding. Ik schilde een grote pan stoofpeertjes voor morgen. De kruidkoek is ook al gebakken. We gaan langzamerhand in de ruststand.

vrijdag 11 november 2016

De vlag uit!




Vandaag hing de vlag bij ons uit!
Leendert heeft z´n diploma en is nu officieel, gediplomeerd, timmerman!

Wat heeft hij een broertje dood aan school gehad! Hij is gewoon een echte praktijk-man. Maar ja, je hebt nu eenmaal een papiertje nodig. En dus ging hij steeds met frisse tegenzin één dag in de week de schoolbankjes in, vatte pen of potlood in zijn werkmansknuisten en heeft uiteindelijk die opleiding afgerond.

Ik was volgens mij minstens zo blij als hij en heb vanmorgen in alle vroegte de vlag uitgehangen. Wat hing hij lekker te wapperen tegen de strakblauwe lucht...

donderdag 10 november 2016

Winterslaap?

Eén van de deelnemers aan de workshop ¨Bak je eigen brood¨ van gisteren, had zich al afgevraagd of ik in winterslaap was gegaan. En mijn vriendin Ellen appte vanmorgen vanuit Zwitserland: Alles goed? Het is zo stil op je blog.

Punt 1: Ik ben niet in winterslaap. Verre van dat, zou ik willen zeggen. Ik heb het gewoon ordinair druk :-).
Punt 2: Ja, alles is goed! Nou ja...Bijna helemaal goed.

Ik had de afgelopen dagen nogal last van hoofdpijn. Vooral ´s avonds. En dan niet zo´n klein beetje, maar echt bonkende hoofdpijn. Te erg om achter de computer te kruipen. Het licht van het beeldscherm kon ik gewoon niet verdragen.

Ik denk, dat het tekenen van ontgifting zijn. Toen mijn moeder in januari ziek werd, ben ik er mee begonnen: stress-eten en troost-eten. En dat werd er niet beter op, toen de ziekte aanhield, vervolgens mijn vader ook ziek werd, en ze beiden in mei overleden. Ik at te zoet, te vet en teveel.

Gek genoeg kon ik er daarna niet meer mee stoppen. Mijn lijf was eraan verslaafd geraakt. Ik kon soms middenop de dag zin hebben in een lik roomboter. Of een dikke koek. Of ´s avonds met een zak chips naar bed gaan (die dan minstens voor drie kwart leeg ging....).

Natuurlijk had ik het allang gemerkt aan mijn knellende rokbanden. Ook bemerkte ik een niet meer te ontkennen vetrol :-(.  Maar toen ik twee weken geleden op de weegschaal ging staan, vertelden me de cijfertjes de naakte waarheid. Ik ben dit jaar VIJF KILO aangekomen!

Ik ben daar toch van geschrokken. Kennelijk kun je je zo´n eetpatroon op mijn leeftijd (ik ga richting de 50) niet meer ongestraft permitteren. De straf is letterlijk ZWAAR!

Ik nam een besluit. Het moest afgelopen zijn met dat ongezonde gedoe. In huis snoep ik niets meer. (Buitenshuis doe ik voor de gezelligheid mee en ga ik geen vriendelijk aangeboden lekkers afslaan.) Het was even wennen. En vandaar waarschijnlijk die ontgiftings- of ontwenningsverschijnselen in de vorm van hoofdpijn, denk ik.

Maar het komt goed. Mijn lichaam went eraan en mijn trek in troep is weg. Mijn smaak is alweer verbeterd (dat gaat heel snel!) en dat komt mijn kokerij ten goede. Ik proef in gedachten de smaak van wat ik bedenk. Zoals ik ook de smaak proef van recepten die ik lees. Dat resulteerde in de afgelopen week in lekkere smaakbommen op tafel. De allerlekkerste, verwarmende pompoensoep (van een pompoen, die ik van een workshopdeelneemster kreeg). Een reuze pan erwtensoep, die in no time leeg was. Kip uit de oven met aardappeltjes eromheen. (De kip niet voor mij, want ´beest´ eet ik nagenoeg nooit). En ook een keer een erg goed gelukte bloemkooltaart. (Ik had het recept moet opschrijven, maar vergeet zoiets altijd).

Aardappeltjes uit de oven bij de bloemkooltaart

Salade erbij. Altijd goed.

De bloemkooltaart.
Ik had wat deeg over en maakte daar maar een soort raster van.

Soms zitten er leuke verrassingen in de aardappelbak :-)

Het zette me zelfs aan het experimenteren met brood bakken. Ja, na 17 jaar broodbakken is het nog altijd leuk om iets nieuws uit te proberen! Ik maakte brood met boekweitmeel. Boekweit is geen graan, maar een kruidachtige plant. Boekweit is heel gezond. Het bevat verschillende vitaminen en mineralen (o.a. magnesium). Omdat het geen graan is, bevat boekweit geen gluten. Tot nu toe had ik boekweitmeel alleen maar gebruikt om pannenkoeken mee te bakken. De smaak is heerlijk. Een beetje nootachtig. Daarom wilde ik er ook eens brood mee bakken. Ik maakte een mengsel van 1/3 tarwemeel, 1/3 tarwebloem en 1/3 boekweitmeel en bakte daar op de gewone manier brood van. Het brood bleef laag. Dat had ik verwacht, vanwege het glutenvrije boekweitmeel. Maar het zag er aan de buitenkant verder prima uit. Mooi ook, omdat ik er boekweitgrutten bovenop gedaan had. Tijdens de workshop van gisteren heb ik het brood aangesneden. En ik was aangenaam verrast! Erg smakelijk brood met de structuur en de bite van zuurdesembrood. Ik ga dit zeker in mijn broodrepertoire opnemen. Smul!!!

En zo vliegt de tijd om. Koos was vorige week de hele weeg weg op werkweek. Deze week is hij de hele week op bivak. Je wil niet weten wat voor viezigheid er uit zijn tassen komt, als hij op vrijdag weer opduikt! Leendert en Hans kwamen de afgelopen dagen z**knat thuis van hun werk. De één is timmerman en de ander werkt in het groen. De jassen en schoenen gaan direct bij de kachel en zijn de volgende morgen soms nog niet helemaal droog.




Maaike is naar de orthodontist. Na drie jaar mag eindelijk haar beugel eruit!! Gisterenavond hebben Maaike, Maria en Jan nog even een leuk beugelbekkiefotootje gemaakt. Drie beugelbekkies tegelijkertijd in één gezin is, denk ik, best uniek. Maar ik ben blij, dat er nu één minder is. Al was het alleen maar vanwege het kostbare van zo´n aangelegenheid!

Henk is in de ban van de egel, die elke avond door de tuin struint. Soms krijgt hij een beetje kattenvoedsel. Binnenkort zal hij wel in winterslaap gaan.



Hij wel. Ik dus niet :-).