vrijdag 30 september 2011
donderdag 29 september 2011
De auteursdag van De Banier
door
Teunie
Dinsdag was de auteursdag van De Banier. Volgens het programma was het de bedoeling om om half 10 in Apeldoorn te zijn. Ik had bedacht om om 10 over 8 van huis weg te rijden, Maria en Henk bij school af te zetten en naar Apeldoorn te rijden. Volgens de routeplanner was het 5 kwartier rijden. Nu had ik wel bedacht, dat er wat uitloop door file zou zijn, maar zóveel file had ik niet verwacht. Meteen toen ik de rijksweg opdraaide kon ik aansluiten :-(. Ik zei tegen mezelf dat ik níet zenuwachtig moest worden en het gewoon moest nemen zoals het kwam. Moeilijk hoor, want ik wás al zo zenuwachtig! Allereerst had ik thuis lopen stressen om nog enigszins opgeruimd te vertrekken, compleet met twee wassen wapperend aan de lijn enzo. Daarnaast was ik bang dat ik de weg zou kwijtraken en dan was ik ook nog wel een tikje gespannen, omdat ik niemand van de auteurs die zouden komen kende. Maar natuurlijk kwam alles goed :-). Ik kwam weliswaar pas kwart over 10 aan, maar was nog niet eens de laatste en de koffie met een heerlijk gebakje erbij smaakte prima!
Na de opening van deze dag met bijbellezen en gebed kregen we de mogelijkheid om in het boekenarchief te grasduinen om tegen inkoopprijs boeken aan te schaffen. Dat was alvast een leuk begin. Ik heb me ingehouden, want ik had hier niet op gerekend. Eén boekje kocht ik. Een boekje wat ik al weleens aan iemand kado deed, maar wat ik zelf ook op mijn verlanglijstje had staan: De pijn van Job.
Al snel was het tijd om in te stappen en naar Zutphen te vertrekken. Het programma liep meteen al uit, want we moesten behoorlijk omrijden door werk aan de weg. In Zutphen bezochten we eerst de Walburgiskerk en de Librije. We kregen een rondleiding door een heel goede gids, die enorm veel wist te vertellen. De kerk, maar vooral ook de Librije, kwamen door zijn verhalen gewoon tot leven. Het was echt indrukwekkend.
Het was inmiddels al lang en breed lunchtijd en met knorrende maagjes liepen we naar Koffie- en Theeschenkerij De Pelikaan. We kregen daar een High Tea. Toen we allemaal gezeteld waren, heel gezellig in een aparte ruimte, kwam de serveerster vragen of we koffie of thee wilden. Nu drink je bij een High Tea toch eigenlijk alleen maar thee natuurlijk, maar ze hadden juist 's morgens koffie gebrand en dat rook zó lekker. Ik ben daarom begonnen met een heerlijk kopje koffie. Er was allerlei lekkers. Hartig, zoet, warm, koud. Wat een verwennerij. Het was erg leuk om een praatje te maken met de mensen om me heen. Er waren oude rotten in het vak bij, met rijen titels op hun naam. Maar ook mensen zoals ik, die nog maar één boek geschreven hadden. Sowieso waren we een echt gemeleerd gezelschap: mannen, vrouwen, jong en oud(er), ervaren en onervaren, auteurs en medewerkers van de uitgeverij, kortom: boeiend!
Na de lunch was er geen tijd om uit te buiken. We moesten direct in de benen naar Stichting 't Oude Kinderboek. Dit was ook weer zó leuk! We liepen naar een pandje in het centrum van Zutphen en mochten daar direct de trap op naar boven. In een kamer met wanden vol kinderboeken stonden stoelen uitnodigend klaar in een grote kring. We mochten gaan zitten en kregen een boeiende lezing van een mevrouw die haar hele werkzame leven bibliothecaris was geweest en nu vrijwilliger is bij Stok. Deze stichting verzamelt, bewaart en leent oude (tot 1990) kinderboeken uit. Alle kinderboeken uit je jeugd kun je er terugvinden en de oh's en ah's waren dan ook niet van de lucht. Nadat de mevrouw haar verhaal had gedaan mochten we beneden rondkijken. Ook daar weer kastenwanden vol kinderboeken.
Heerlijk om daar rond te snuffelen! We kregen nog een bakkie koffie met een koekje en daarna zat ons dagje uit erop. We liepen terug naar de auto's en reden naar Apeldoorn. Daarvandaan ging ieder weer huiswaarts. Het programma was wel wat uitgelopen en ook op de terugreis werd ik weer ruimschoots bedeeld met files. Het was al 7 uur geweest toen ik thuis binnenstapte. Ik was blij dat ik weer thuis was. Hoe leuk en gezellig en interessant het ook was geweest, ik had 's middags gewoon even heimwee gehad en die terugrit duurde voor mijn gevoel zó vreselijk lang! Willem had macaroni gekookt en al met de kinderen gegeten. Mijn bordje stond klaar in de magnetron en terwijl ik van de macaroni smulde vertelde ik over mijn leuke dag uit. Nooit gedacht dat ik schrijfster zou worden en al helemaal niet dat daar zulke leuke dingen bij zouden horen!
Na de opening van deze dag met bijbellezen en gebed kregen we de mogelijkheid om in het boekenarchief te grasduinen om tegen inkoopprijs boeken aan te schaffen. Dat was alvast een leuk begin. Ik heb me ingehouden, want ik had hier niet op gerekend. Eén boekje kocht ik. Een boekje wat ik al weleens aan iemand kado deed, maar wat ik zelf ook op mijn verlanglijstje had staan: De pijn van Job.
Al snel was het tijd om in te stappen en naar Zutphen te vertrekken. Het programma liep meteen al uit, want we moesten behoorlijk omrijden door werk aan de weg. In Zutphen bezochten we eerst de Walburgiskerk en de Librije. We kregen een rondleiding door een heel goede gids, die enorm veel wist te vertellen. De kerk, maar vooral ook de Librije, kwamen door zijn verhalen gewoon tot leven. Het was echt indrukwekkend.
Het was inmiddels al lang en breed lunchtijd en met knorrende maagjes liepen we naar Koffie- en Theeschenkerij De Pelikaan. We kregen daar een High Tea. Toen we allemaal gezeteld waren, heel gezellig in een aparte ruimte, kwam de serveerster vragen of we koffie of thee wilden. Nu drink je bij een High Tea toch eigenlijk alleen maar thee natuurlijk, maar ze hadden juist 's morgens koffie gebrand en dat rook zó lekker. Ik ben daarom begonnen met een heerlijk kopje koffie. Er was allerlei lekkers. Hartig, zoet, warm, koud. Wat een verwennerij. Het was erg leuk om een praatje te maken met de mensen om me heen. Er waren oude rotten in het vak bij, met rijen titels op hun naam. Maar ook mensen zoals ik, die nog maar één boek geschreven hadden. Sowieso waren we een echt gemeleerd gezelschap: mannen, vrouwen, jong en oud(er), ervaren en onervaren, auteurs en medewerkers van de uitgeverij, kortom: boeiend!
Na de lunch was er geen tijd om uit te buiken. We moesten direct in de benen naar Stichting 't Oude Kinderboek. Dit was ook weer zó leuk! We liepen naar een pandje in het centrum van Zutphen en mochten daar direct de trap op naar boven. In een kamer met wanden vol kinderboeken stonden stoelen uitnodigend klaar in een grote kring. We mochten gaan zitten en kregen een boeiende lezing van een mevrouw die haar hele werkzame leven bibliothecaris was geweest en nu vrijwilliger is bij Stok. Deze stichting verzamelt, bewaart en leent oude (tot 1990) kinderboeken uit. Alle kinderboeken uit je jeugd kun je er terugvinden en de oh's en ah's waren dan ook niet van de lucht. Nadat de mevrouw haar verhaal had gedaan mochten we beneden rondkijken. Ook daar weer kastenwanden vol kinderboeken.
Heerlijk om daar rond te snuffelen! We kregen nog een bakkie koffie met een koekje en daarna zat ons dagje uit erop. We liepen terug naar de auto's en reden naar Apeldoorn. Daarvandaan ging ieder weer huiswaarts. Het programma was wel wat uitgelopen en ook op de terugreis werd ik weer ruimschoots bedeeld met files. Het was al 7 uur geweest toen ik thuis binnenstapte. Ik was blij dat ik weer thuis was. Hoe leuk en gezellig en interessant het ook was geweest, ik had 's middags gewoon even heimwee gehad en die terugrit duurde voor mijn gevoel zó vreselijk lang! Willem had macaroni gekookt en al met de kinderen gegeten. Mijn bordje stond klaar in de magnetron en terwijl ik van de macaroni smulde vertelde ik over mijn leuke dag uit. Nooit gedacht dat ik schrijfster zou worden en al helemaal niet dat daar zulke leuke dingen bij zouden horen!
maandag 26 september 2011
Maandagse start
door
Teunie
Vandaag was het weer zo'n heerlijk gevarieerd opstartdagje. Ik begon zoals ik elke maandagochtend met mijn werk begin: twee wasmachines aanzetten. Daarna streek ik nog snel een half uurtje wat strijkgoed van vorige week weg. In die tijd dacht ik na over de komende dag. Al snel was het 6 uur. Tijd om wat kinderen uit bed te roepen. Leendert moest nog e.e.a. voor school doen en Willem ging samen met hem aan de slag. Zelf nam ik Maria onder m'n hoede. Die moet iedere dag wat extra oefenen omdat ze achter loopt met taal, spelling en rekenen. Om half 7 was het tijd om de ontbijttafel te dekken. Alle kinderen die nog op bed lagen moesten er nu ook nodig uit. Kom op! We moeten weer aan de slag!
Sinds vorige week donderdag rijd ik iedere dag met de auto heen en weer naar school. Maria mag haar knie niet belasten, want ze heeft een slijmbeursontsteking in haar knie. Ik houd er niet van om me in de drukte van de ochtendspits door de nauwe straatjes per auto naar school te wurmen. Maar goed, het is even niet anders.
Toen ik thuis kwam heb ik eerst wat noodzakelijke en minder noodzakelijk computerklusjes gedaan. Daarna begon het gewone rondje: wassen ophangen, kippen loslaten en later voeren en weer in hun hok laten, de rommel opruimen, koffie drinken met Dirk, de vaat, stofzuigen, de ochtend vloog voorbij. Ik wilde graag aan het einde van de morgen aan kant zitten, want ik wilde in de middag mijn folderwijk doen. Morgen ga ik namelijk zomaar een dag uit! En dus moesten de folders vandaag gedaan zijn in plaats van dat ik het over twee dagen verdeel. Helaas kwamen de folders maar niet en halverwege de middag heb ik gemaild, dat ik mijn wijk deze week niet gedaan kan krijgen op maandag/dinsdag. Gelukkig was dat geen probleem en mag ik bij wijze van uitzondering woensdagochtend bezorgen. Dat was een pak van m'n hart, want ik liep er aardig over te stressen.
De dag begon inmiddels al een heel andere richting uit te gaan dan ik vanmorgen bedacht had. Maar dat ben ik wel gewend :-). Het maakte dan ook totaal niet uit dat ik zomaar een telefoongesprek van bijna 3 kwartier voerde. Ik sjeesde vervolgens weer naar school om de kinderen op te halen en daarna hoefde ik me niet te vervelen in de keuken. Er stond nog weer een vaat en er stond spinazie op het menu. Dat is ook altijd een beste klus om een doos vol spinazie te wassen en na te kijken. Gelukkig werd ik bij het eten koken geholpen door Koos. Die mocht me gisteren ook helpen in de keuken en vond dat zó leuk, dat hij vandaag graag wéér wilde. Hij mocht pruimen wassen, halveren en ontpitten, want als toetje wilde ik pruimentaart bakken. Als dank voor de hulp mocht hij de gardes van de mixer aflikken :-).
Intussen kwamen de folders en het was wel duidelijk waarom die zo verschrikkelijk laat waren. Hebben wij normaal hooguit 26 pakken folders, deze keer waren het er 54! Dat is werk aan de winkel dus. Maar goed. Wat mij betreft is dat een klus voor woensdagochtend. Morgen is er een auteursdag van uitgeverij De Banier, de uitgeverij waar mijn boek is uitgekomen. Ik kijk er naar uit om andere auteurs te ontmoeten. Er is een leuk programma voor deze dag. Ik zal er vast nog over bloggen. Vanavond heb ik de strijk gedaan, brood gebakken, kinderen geholpen bij hun huiswerk, de route voor morgen bestudeerd en nu ben ik moe. Ik wilde eigenlijk nog een preischotel klaarmaken voor het avondeten van morgen. Wie weet komt daar morgenochtend vroeg nog wat van. Anders maken de mannen maar iets van macaroni klaar. Dat is ook gemakkelijk.
Sinds vorige week donderdag rijd ik iedere dag met de auto heen en weer naar school. Maria mag haar knie niet belasten, want ze heeft een slijmbeursontsteking in haar knie. Ik houd er niet van om me in de drukte van de ochtendspits door de nauwe straatjes per auto naar school te wurmen. Maar goed, het is even niet anders.
Toen ik thuis kwam heb ik eerst wat noodzakelijke en minder noodzakelijk computerklusjes gedaan. Daarna begon het gewone rondje: wassen ophangen, kippen loslaten en later voeren en weer in hun hok laten, de rommel opruimen, koffie drinken met Dirk, de vaat, stofzuigen, de ochtend vloog voorbij. Ik wilde graag aan het einde van de morgen aan kant zitten, want ik wilde in de middag mijn folderwijk doen. Morgen ga ik namelijk zomaar een dag uit! En dus moesten de folders vandaag gedaan zijn in plaats van dat ik het over twee dagen verdeel. Helaas kwamen de folders maar niet en halverwege de middag heb ik gemaild, dat ik mijn wijk deze week niet gedaan kan krijgen op maandag/dinsdag. Gelukkig was dat geen probleem en mag ik bij wijze van uitzondering woensdagochtend bezorgen. Dat was een pak van m'n hart, want ik liep er aardig over te stressen.
De dag begon inmiddels al een heel andere richting uit te gaan dan ik vanmorgen bedacht had. Maar dat ben ik wel gewend :-). Het maakte dan ook totaal niet uit dat ik zomaar een telefoongesprek van bijna 3 kwartier voerde. Ik sjeesde vervolgens weer naar school om de kinderen op te halen en daarna hoefde ik me niet te vervelen in de keuken. Er stond nog weer een vaat en er stond spinazie op het menu. Dat is ook altijd een beste klus om een doos vol spinazie te wassen en na te kijken. Gelukkig werd ik bij het eten koken geholpen door Koos. Die mocht me gisteren ook helpen in de keuken en vond dat zó leuk, dat hij vandaag graag wéér wilde. Hij mocht pruimen wassen, halveren en ontpitten, want als toetje wilde ik pruimentaart bakken. Als dank voor de hulp mocht hij de gardes van de mixer aflikken :-).
Intussen kwamen de folders en het was wel duidelijk waarom die zo verschrikkelijk laat waren. Hebben wij normaal hooguit 26 pakken folders, deze keer waren het er 54! Dat is werk aan de winkel dus. Maar goed. Wat mij betreft is dat een klus voor woensdagochtend. Morgen is er een auteursdag van uitgeverij De Banier, de uitgeverij waar mijn boek is uitgekomen. Ik kijk er naar uit om andere auteurs te ontmoeten. Er is een leuk programma voor deze dag. Ik zal er vast nog over bloggen. Vanavond heb ik de strijk gedaan, brood gebakken, kinderen geholpen bij hun huiswerk, de route voor morgen bestudeerd en nu ben ik moe. Ik wilde eigenlijk nog een preischotel klaarmaken voor het avondeten van morgen. Wie weet komt daar morgenochtend vroeg nog wat van. Anders maken de mannen maar iets van macaroni klaar. Dat is ook gemakkelijk.
vrijdag 23 september 2011
Opgedist
door
Teunie
Jezebelle vroeg, of ik eens een weekmenu wilde posten, zodat ze daar wellicht ideetjes uit zou op doen. Da's een leuk plan. Ik werk alleen anders dan de meeste mensen die er een weekmenu op na houden. Die maken zo'n menu dikwijls vooraf en werken dan dag na dag het lijstje af. Bij mij is het daarentegen vaak 's middags nog (gedeeltelijk) een verrassing wat er 's avonds op het menu staat. Ik laat me bij het verzinnen leiden door de tijd die ik die dag heb en de producten die ik in huis heb. Ik plaats hier dus wat al is opgedist ;-)
Vrijdag
Op het menu:
Wild zwijn karbonade, Spätzli, champignongroomsaus, perenverrasing met chocola
Het menu voor deze dag stond al vast. Mijn vader (slager/poelier) was de vriezer aan het opruimen geweest en had nogal wat wild liggen dat op moest. Zo had hij o.a. twee stukken wild zwijn harstkarbonade gebracht. Ik had bedacht om dat vlees te pekelen, te koken en op vrijdag te serveren bij de Spätzli die ik de kinderen had beloofd. Het leek me lekker om er een champignonroomsaus bij te maken. Champignons had ik alleen maar gedroogd in huis en ik wilde verse. Daarom kocht ik op donderdag een pondsbak champignons. Op die dag pekelde ik ook het vlees en zette het in een schaal in de koelkast.
Vrijdagmiddag was het eerste werk, toen de kinderen naar school waren, die karbonade te voorschijn halen en in een pan water laten glijden. Ik zorgde ervoor dat het vlees nét onder stond en bracht het geheel aan de kook. Daarna zette ik het gas laag en zorgde ervoor dat het vlees, net als soep, kon gaar trekken (níet koken!). En ja, dat duurde wel een paar uur.
De champignonroomsaus maakte ik zo: ik maakte de champignons schoon en sneed ze in plakjes. Ik deed ze in een pan met een liter water en bracht ze aan de kook. Intussen maakte ik een roux. Ik deed 100 gram boter/margarine (van elk een deel) in een braadpannetje en verhitte het zachtjes. Ik deed er een gesnipperde uit, 3 gesnipperde bosuitjes, een in ringetjes gesneden preitje en een schepje knoflook op olie (potjes die ik altijd in huis heb) bij en smoorde het wat. Ik voegde 100 gram bloem toe, haalde met een schuimspaan de champignons uit het kokende water en goot dat water beetje bij beetje in de pan met het rouxmengsel. Toen het geheel gaar was zette ik er de staafmixer in en maakte een gladde saus. Ik deed er de champignons bij, zout, peper, wat peterselie uit de vriezer en een schepje kruidenboterkruiden. Ik maakte het af met een flinke scheut room. Die room schep ik altijd van de verse boerenmelk af. Ik heb dan in feite room voor 50 cent per liter. Ik gebruik die room als slagroom, als kookroom, in toetjes of soms karn ik er boter van.
Terwijl de saus op het kleinste pitje op het warmhoudplaatje stond begon ik aan het toetje. Ik had handperen liggen die niet zo heel sappig waren en daardoor niet in trek waren. Maar weggooien is zonde. Daarom verzon ik er een nagerechtje mee. Ik schilde 12 peren (1 per persoon), haalde het klokhuis eruit en sneed ze doormidden. Ik verhitte zachtjes een kluitje roomboter en legde de peren er met het snijvlak in. De bolle kanten bestrooide ik met suiker en kaneel. Ik liet ze zo even kleuren en daarna legde ik ze met de bolle kanten in een ovenschaal. Ik schepte een lepel hazelnootpasta in de holtes van de weggesneden klokhuizen en zette de schaal in de oven op 100 graden. Dat kon zo mooi blijven staan tot we ze gingen eten.
Ik kookte de Spätzli, zoals ik dat eerder schreef. Het was alles bij elkaar een feestelijk vrijdagmiddagmenu.
Zaterdag
Op het menu:
Frieten, snacks en satésaus
Op zaterdag is het hier patatdag. Tenminste, als het geen bbq-weer is. Dat was het zaterdag niet en dus: patat. Patat maken we altijd helemaal zelf. Lekker van patatbonken. Ik houd het meest van dikke frieten, maar we hebben er ook bij die juist voor dunne gaan. Deze keer had ik geluk: we aten dikke frieten :-). En natuurlijk zelfgemaakte sateh-saus erbij. Lekker! We hadden kroketten en frikandellen als snack en ook het schaaltje heel fijn gesnipperde ui ontbrak niet. Op deze dag hebben we nooit een toetje. Over zelf patat maken schreef ik al eerder op 28 oktober 2008.
Zondag
Op het menu: preischotel, rundvlees, custardvla
Het werd een laagjesschotel. Onderop een laag aardappelpuree. Geen slappe hap uit een pakje natuurlijk. Dat is net behanglijm. Puree maak je eenvoudig zelf. Je kookt een pan kruimige aardappels gaar. Je gooit er een scheut hete melk bij en roert er een kluit boter door. Een snuf nootmuskaat maakt het af. Daarna kwam er een laagje gestoofde prei. Daarna een laagje in partje gesneden sterappeltje, met schil en al. Behalve dat die sterappeltjes voor een friszure smaak in het geheel zorgen, zorgen ze ook voor een vrolijk kleurtje in de anders toch wel saaie (van kleur dan) ovenschotel. Op het appellaagje kwam een laagje uienringen, gestoofd in een kluitje boter en bestrooid met een vleugje kerriepoeder en een schepje suiker. Tenslotte kwam er een afdeklaagje aardappelpuree over en een 'streep' van plakjes belegen kaas. Alles ging de oven in tot de kaas een mooi kleurtje had. Daarna was het smullen geblazen. Ik had er bieflapjes bij met lekkere jus. Het toetje was eenvoudig: vooruit gemaakte custardvla met een scheutje roosvicee.
Maandag
Op het menu: kalkoendijen, verse appelmoes, bietjes in zoetzuur uit de weck, pannenkoeken gevuld met het restje custardvla en slagroom.
De kalkoendijen had ik gewoon ingewreven met peper en zout en daarna gebraden. De pannenkoeken kwamen op het menu om m'n restje custardvla op te maken.
Dinsdag
Op het menu:
Macaroni met tomatensaus (weck), gehakt en salami. Kwarkprutje.
Deze dag heb ik gekozen voor een snel menu. Op maandag had ik maar de helft van m'n normale portie folders kunnen bezorgen en dus lag dat vandaag op m'n bordje. Met ook nog het wekelijkse bakkie koffie met schoonmama op het programma won ik tijd met deze snelle hap. Het toetje dat bij ons 'Kwarkprutje' heet maak ik door één deel slagroom (lobbig geklopt), één deel kwark (pot van 500 gr.) en één deel yoghurt met elkaar te mengen. Ik zoet het met suiker en een flinke klodder jam. Meestal staat één van de kinderen wel achter me: "Mam, mag ik mixen?" en wordt dit toetje door een kind gemaakt.
Woensdag
Op het menu: restjes rundvlees, gekookte aardappels, bloemkool met een sausje, griesmeel
Een 'gewoon' prakkie vandaag op het menu. Het sausje maak ik altijd gewoon van margarine of olie/melk/bloem/zout/kruiden. Je doet één deel margarine of olie in een pan en verwarmt dat. Je doet eenzelfde hoeveelheid (in gewicht) aan bloem erbij. Roer het even door en zorg dat de boel niet bruin wordt. Doe de melk er in delen, al roerend, bij. Als je hete melk gebruikt heb je minder kans op klonten. Voeg zoveel melk toe tot de saus de gewenste dikte heeft. Breng op smaak met zout en kruiden. Ik gebruik voor bloemkoolsaus vaak een schepje kruidenboterkruiden.
Griesmeel maak ik van Semolinameel. Dat koop ik in 5 kilo zakken bij de Turkse winkel. Voor 5 kilo betaal ik 6 euro. Je brengt een liter melk aan de kook. Je strooit er al roerend 100 gram semolinameel gemengd met 75 gram suiker in. Goed blijven roeren om klonten te voorkomen. Breng de pap aan de kook en laat afkoelen. Wil je geen vel, leg dan een deksel op de pan of leg een stukje huishoudfolie op de pap. Dit is de meest basic versie. Er valt op griesmeel heel veel te variëren.
Donderdag
Op het menu: zuurkoolstamppot, verse appelmoes, geroosterde wilde eend, rijstepap met krenten
Het wild dat mijn vader bracht moet op, maar niet iedereen houdt er hier van. Daarom heb ik voor vandaag een stamppot zuurkool met spekjes voor iedereen en daarnaast geroosterde eend voor wie er van houdt. De eenden (ik had twee kleine) heb ik eerst bestreken met olijfolie en daarna bestrooid met peper en zout. Eigenlijk hoor je er plakjes vetspek op te leggen, zodat het vlees niet uitdroogt. Maar dat had ik niet in huis. Daarom gebruikte ik olijfolie en dat bleek heel goed te werken. Ik legde de eenden in een braadpan en zette die in de oven. Na een half uur op 175 graden heb ik de eenden omgedraaid en ze daarna nog een half uur in de oven gehouden. Toen waren ze mooi bruin, met een knapperig korstje, en gaar.
Voor de stamppot zuurkool bakte ik spekjes uit. Ik kookte aardappels en maakte er puree van. Ik kookte de zuurkool even kort op met een beetje water. Wij houden van echt zure zuurkool en dus gebruik ik maar een klein beetje water. Je kunt ook appelsap gebruiken. Daarna stampte ik de hele handel door elkaar. Ik had er jus bij, zodat er 'een kuiltje' kon worden gemaakt.
Rijstepap kook ik altijd van gewone Surinaamse rijst. Die kun je in voordelige 5 kilo zakken kopen. Ik gebruik 120 gram rijst per liter melk. Eerst breng je de melk aan de kook, daarna doe je de rijst erbij. Even door laten koken en je kunt de pan in de hooikist/in je bed zetten. Na een paar uur is de pap goed. Je kunt er ook voor kiezen de pan een uurtje op de kleinste pit te laten staan. De krenten doe ik er pas aan het einde van de kooktijd bij. Wij eten rijstepap altijd met suiker en kaneel en iedereen is er dol op :-)
Vrijdag
Op het menu:
Wild zwijn karbonade, Spätzli, champignongroomsaus, perenverrasing met chocola
Het menu voor deze dag stond al vast. Mijn vader (slager/poelier) was de vriezer aan het opruimen geweest en had nogal wat wild liggen dat op moest. Zo had hij o.a. twee stukken wild zwijn harstkarbonade gebracht. Ik had bedacht om dat vlees te pekelen, te koken en op vrijdag te serveren bij de Spätzli die ik de kinderen had beloofd. Het leek me lekker om er een champignonroomsaus bij te maken. Champignons had ik alleen maar gedroogd in huis en ik wilde verse. Daarom kocht ik op donderdag een pondsbak champignons. Op die dag pekelde ik ook het vlees en zette het in een schaal in de koelkast.
Vrijdagmiddag was het eerste werk, toen de kinderen naar school waren, die karbonade te voorschijn halen en in een pan water laten glijden. Ik zorgde ervoor dat het vlees nét onder stond en bracht het geheel aan de kook. Daarna zette ik het gas laag en zorgde ervoor dat het vlees, net als soep, kon gaar trekken (níet koken!). En ja, dat duurde wel een paar uur.
De champignonroomsaus maakte ik zo: ik maakte de champignons schoon en sneed ze in plakjes. Ik deed ze in een pan met een liter water en bracht ze aan de kook. Intussen maakte ik een roux. Ik deed 100 gram boter/margarine (van elk een deel) in een braadpannetje en verhitte het zachtjes. Ik deed er een gesnipperde uit, 3 gesnipperde bosuitjes, een in ringetjes gesneden preitje en een schepje knoflook op olie (potjes die ik altijd in huis heb) bij en smoorde het wat. Ik voegde 100 gram bloem toe, haalde met een schuimspaan de champignons uit het kokende water en goot dat water beetje bij beetje in de pan met het rouxmengsel. Toen het geheel gaar was zette ik er de staafmixer in en maakte een gladde saus. Ik deed er de champignons bij, zout, peper, wat peterselie uit de vriezer en een schepje kruidenboterkruiden. Ik maakte het af met een flinke scheut room. Die room schep ik altijd van de verse boerenmelk af. Ik heb dan in feite room voor 50 cent per liter. Ik gebruik die room als slagroom, als kookroom, in toetjes of soms karn ik er boter van.
Terwijl de saus op het kleinste pitje op het warmhoudplaatje stond begon ik aan het toetje. Ik had handperen liggen die niet zo heel sappig waren en daardoor niet in trek waren. Maar weggooien is zonde. Daarom verzon ik er een nagerechtje mee. Ik schilde 12 peren (1 per persoon), haalde het klokhuis eruit en sneed ze doormidden. Ik verhitte zachtjes een kluitje roomboter en legde de peren er met het snijvlak in. De bolle kanten bestrooide ik met suiker en kaneel. Ik liet ze zo even kleuren en daarna legde ik ze met de bolle kanten in een ovenschaal. Ik schepte een lepel hazelnootpasta in de holtes van de weggesneden klokhuizen en zette de schaal in de oven op 100 graden. Dat kon zo mooi blijven staan tot we ze gingen eten.
Ik kookte de Spätzli, zoals ik dat eerder schreef. Het was alles bij elkaar een feestelijk vrijdagmiddagmenu.
Zaterdag
Op het menu:
Frieten, snacks en satésaus
Op zaterdag is het hier patatdag. Tenminste, als het geen bbq-weer is. Dat was het zaterdag niet en dus: patat. Patat maken we altijd helemaal zelf. Lekker van patatbonken. Ik houd het meest van dikke frieten, maar we hebben er ook bij die juist voor dunne gaan. Deze keer had ik geluk: we aten dikke frieten :-). En natuurlijk zelfgemaakte sateh-saus erbij. Lekker! We hadden kroketten en frikandellen als snack en ook het schaaltje heel fijn gesnipperde ui ontbrak niet. Op deze dag hebben we nooit een toetje. Over zelf patat maken schreef ik al eerder op 28 oktober 2008.
Zondag
Op het menu: preischotel, rundvlees, custardvla
Het werd een laagjesschotel. Onderop een laag aardappelpuree. Geen slappe hap uit een pakje natuurlijk. Dat is net behanglijm. Puree maak je eenvoudig zelf. Je kookt een pan kruimige aardappels gaar. Je gooit er een scheut hete melk bij en roert er een kluit boter door. Een snuf nootmuskaat maakt het af. Daarna kwam er een laagje gestoofde prei. Daarna een laagje in partje gesneden sterappeltje, met schil en al. Behalve dat die sterappeltjes voor een friszure smaak in het geheel zorgen, zorgen ze ook voor een vrolijk kleurtje in de anders toch wel saaie (van kleur dan) ovenschotel. Op het appellaagje kwam een laagje uienringen, gestoofd in een kluitje boter en bestrooid met een vleugje kerriepoeder en een schepje suiker. Tenslotte kwam er een afdeklaagje aardappelpuree over en een 'streep' van plakjes belegen kaas. Alles ging de oven in tot de kaas een mooi kleurtje had. Daarna was het smullen geblazen. Ik had er bieflapjes bij met lekkere jus. Het toetje was eenvoudig: vooruit gemaakte custardvla met een scheutje roosvicee.
Maandag
Op het menu: kalkoendijen, verse appelmoes, bietjes in zoetzuur uit de weck, pannenkoeken gevuld met het restje custardvla en slagroom.
De kalkoendijen had ik gewoon ingewreven met peper en zout en daarna gebraden. De pannenkoeken kwamen op het menu om m'n restje custardvla op te maken.
Dinsdag
Op het menu:
Macaroni met tomatensaus (weck), gehakt en salami. Kwarkprutje.
Deze dag heb ik gekozen voor een snel menu. Op maandag had ik maar de helft van m'n normale portie folders kunnen bezorgen en dus lag dat vandaag op m'n bordje. Met ook nog het wekelijkse bakkie koffie met schoonmama op het programma won ik tijd met deze snelle hap. Het toetje dat bij ons 'Kwarkprutje' heet maak ik door één deel slagroom (lobbig geklopt), één deel kwark (pot van 500 gr.) en één deel yoghurt met elkaar te mengen. Ik zoet het met suiker en een flinke klodder jam. Meestal staat één van de kinderen wel achter me: "Mam, mag ik mixen?" en wordt dit toetje door een kind gemaakt.
Woensdag
Op het menu: restjes rundvlees, gekookte aardappels, bloemkool met een sausje, griesmeel
Een 'gewoon' prakkie vandaag op het menu. Het sausje maak ik altijd gewoon van margarine of olie/melk/bloem/zout/kruiden. Je doet één deel margarine of olie in een pan en verwarmt dat. Je doet eenzelfde hoeveelheid (in gewicht) aan bloem erbij. Roer het even door en zorg dat de boel niet bruin wordt. Doe de melk er in delen, al roerend, bij. Als je hete melk gebruikt heb je minder kans op klonten. Voeg zoveel melk toe tot de saus de gewenste dikte heeft. Breng op smaak met zout en kruiden. Ik gebruik voor bloemkoolsaus vaak een schepje kruidenboterkruiden.
Griesmeel maak ik van Semolinameel. Dat koop ik in 5 kilo zakken bij de Turkse winkel. Voor 5 kilo betaal ik 6 euro. Je brengt een liter melk aan de kook. Je strooit er al roerend 100 gram semolinameel gemengd met 75 gram suiker in. Goed blijven roeren om klonten te voorkomen. Breng de pap aan de kook en laat afkoelen. Wil je geen vel, leg dan een deksel op de pan of leg een stukje huishoudfolie op de pap. Dit is de meest basic versie. Er valt op griesmeel heel veel te variëren.
Donderdag
Op het menu: zuurkoolstamppot, verse appelmoes, geroosterde wilde eend, rijstepap met krenten
Het wild dat mijn vader bracht moet op, maar niet iedereen houdt er hier van. Daarom heb ik voor vandaag een stamppot zuurkool met spekjes voor iedereen en daarnaast geroosterde eend voor wie er van houdt. De eenden (ik had twee kleine) heb ik eerst bestreken met olijfolie en daarna bestrooid met peper en zout. Eigenlijk hoor je er plakjes vetspek op te leggen, zodat het vlees niet uitdroogt. Maar dat had ik niet in huis. Daarom gebruikte ik olijfolie en dat bleek heel goed te werken. Ik legde de eenden in een braadpan en zette die in de oven. Na een half uur op 175 graden heb ik de eenden omgedraaid en ze daarna nog een half uur in de oven gehouden. Toen waren ze mooi bruin, met een knapperig korstje, en gaar.
Voor de stamppot zuurkool bakte ik spekjes uit. Ik kookte aardappels en maakte er puree van. Ik kookte de zuurkool even kort op met een beetje water. Wij houden van echt zure zuurkool en dus gebruik ik maar een klein beetje water. Je kunt ook appelsap gebruiken. Daarna stampte ik de hele handel door elkaar. Ik had er jus bij, zodat er 'een kuiltje' kon worden gemaakt.
Rijstepap kook ik altijd van gewone Surinaamse rijst. Die kun je in voordelige 5 kilo zakken kopen. Ik gebruik 120 gram rijst per liter melk. Eerst breng je de melk aan de kook, daarna doe je de rijst erbij. Even door laten koken en je kunt de pan in de hooikist/in je bed zetten. Na een paar uur is de pap goed. Je kunt er ook voor kiezen de pan een uurtje op de kleinste pit te laten staan. De krenten doe ik er pas aan het einde van de kooktijd bij. Wij eten rijstepap altijd met suiker en kaneel en iedereen is er dol op :-)
woensdag 21 september 2011
Speculaasjes en pesto
door
Teunie
Gisteren heb ik m'n speculaasplank uitgeprobeerd. Ik maakte speculaasdeeg van 200 gram zelfrijzend bakmeel, 1 eetlepel speculaaskruiden, 150 gram lichtbruine basterdsuiker, 3/4 tl. zout, 100 gram boter en 1 eidooier. Je kunt er voor het lekker nog amandelschaafsel aan toevoegen, maar dat had ik niet in huis en ik wilde eerst maar eens zien of het me zou lukken. Om voordeliger uit te zijn had ik ook margarine kunnen gebruiken, of desnoods een deel margarine en een deel roomboter. Maar ik had zin in 100% roomboter speculaasjes en dus deed ik een keertje duur :-).
Ik heb eerst alle droge ingrediënten gezeefd en daarna de rest erbij gedaan en het deeg gekneed. Daarna heeft het een paar uur in de koelkast gestaan, zodat de kruiden goed konden intrekken. De deegklomp was toen te hard om mee aan de slag te gaan en dus heb ik nog even wat gekneed om de boel weer soepel te krijgen. Ik bestrooide de speculaasplank met bloem en stopte de figuurtjes vol deeg. Ik sneed de bovenkant voorzichtig glad af met een mes en toen kwam het spannende moment: de deegfiguurtjes moesten uit de plank. De methode is dat je de plank omdraait en er een paar harde klappen op geeft. Dat bleek afdoende om enkele figuurtje er mooi uit te krijgen, maar de rest bleef zitten of kwam maar voor een deel eruit. Ik herhaalde de klappen nog een keer, maar nee, wat vast zat bleef vast. Toen heb ik de figuurtjes gewoon heel voorzichtig aan één kant met een mesje opgetild en daarna kreeg ik de figuurtjes er wel netjes uit. Volgende keer moet ik maar wat meer bloem gebruiken om de plank te bestrooien. Dan zal het vast beter gaan.
Intussen liep Maaike om me heen te springen. Die vond het zo leuk :-). En dat was het ook. Ik voelde me net een kind met een mooi stempelkussen.
Afijn, de deegfiguurtjes mochten de oven in en na een kwartiertje op 160 graden waren ze gaar en bruin en geurde het hele huis als een banketbakkerswinkel in december. Ik heb de speculaasjes maar meteen hoog weggezet om af te koelen, want ik wilde ze bewaren voor 's avonds bij de koffie. Dat was een leuk moment, toen die schaal speculaasjes langskwam. Want natúúrlijk wilde de één graag het molentje en aasde de ander op het zeilscheepje enzovoorts :-). De speculaasjes smaakten heerlijk. Alleen wil ik volgende keer een klein beetje bakpoeder toevoegen om ze wat brosser te krijgen. Ik kijk er al naar uit dat ik ze straks in de oven van de houtkachel kan bakken. Mmm, die speculaasgeur is zo heerlijk, kneuterig winters!
Iets heel anders wat ik ook gisteren maakte: pesto. En dan geen gewone pesto, maar pesto van onkruid. Van vogelmuur wel te verstaan. Ik had een leeghaalde plantenbak staan, waar spontaan een flinke pol vogelmuur in gegroeid was en herinnerde me dat ik ooit eens gelezen had, dat je daar pesto mee kunt maken. Ff googlen en ja hoor, ik vond het recept. Wat is dat toch handig, dat je dat allemaal zomaar kunt vinden! Ik heb het recept een beetje aangepast aan de hoeveelheid vogelmuur die ik had (ik had de helft) en ik heb er wat extra kruiden aan toegevoegd (herbamare en knoflookpoeder). O ja, en in plaats van pijnboompitten heb ik walnoten gebruikt. Da's een stuk voordeliger. Met dit soort receptjes kan je poepie-chique doen, terwijl het je bijna geen cent kost :-)
Ik heb eerst alle droge ingrediënten gezeefd en daarna de rest erbij gedaan en het deeg gekneed. Daarna heeft het een paar uur in de koelkast gestaan, zodat de kruiden goed konden intrekken. De deegklomp was toen te hard om mee aan de slag te gaan en dus heb ik nog even wat gekneed om de boel weer soepel te krijgen. Ik bestrooide de speculaasplank met bloem en stopte de figuurtjes vol deeg. Ik sneed de bovenkant voorzichtig glad af met een mes en toen kwam het spannende moment: de deegfiguurtjes moesten uit de plank. De methode is dat je de plank omdraait en er een paar harde klappen op geeft. Dat bleek afdoende om enkele figuurtje er mooi uit te krijgen, maar de rest bleef zitten of kwam maar voor een deel eruit. Ik herhaalde de klappen nog een keer, maar nee, wat vast zat bleef vast. Toen heb ik de figuurtjes gewoon heel voorzichtig aan één kant met een mesje opgetild en daarna kreeg ik de figuurtjes er wel netjes uit. Volgende keer moet ik maar wat meer bloem gebruiken om de plank te bestrooien. Dan zal het vast beter gaan.
Intussen liep Maaike om me heen te springen. Die vond het zo leuk :-). En dat was het ook. Ik voelde me net een kind met een mooi stempelkussen.
Afijn, de deegfiguurtjes mochten de oven in en na een kwartiertje op 160 graden waren ze gaar en bruin en geurde het hele huis als een banketbakkerswinkel in december. Ik heb de speculaasjes maar meteen hoog weggezet om af te koelen, want ik wilde ze bewaren voor 's avonds bij de koffie. Dat was een leuk moment, toen die schaal speculaasjes langskwam. Want natúúrlijk wilde de één graag het molentje en aasde de ander op het zeilscheepje enzovoorts :-). De speculaasjes smaakten heerlijk. Alleen wil ik volgende keer een klein beetje bakpoeder toevoegen om ze wat brosser te krijgen. Ik kijk er al naar uit dat ik ze straks in de oven van de houtkachel kan bakken. Mmm, die speculaasgeur is zo heerlijk, kneuterig winters!
Iets heel anders wat ik ook gisteren maakte: pesto. En dan geen gewone pesto, maar pesto van onkruid. Van vogelmuur wel te verstaan. Ik had een leeghaalde plantenbak staan, waar spontaan een flinke pol vogelmuur in gegroeid was en herinnerde me dat ik ooit eens gelezen had, dat je daar pesto mee kunt maken. Ff googlen en ja hoor, ik vond het recept. Wat is dat toch handig, dat je dat allemaal zomaar kunt vinden! Ik heb het recept een beetje aangepast aan de hoeveelheid vogelmuur die ik had (ik had de helft) en ik heb er wat extra kruiden aan toegevoegd (herbamare en knoflookpoeder). O ja, en in plaats van pijnboompitten heb ik walnoten gebruikt. Da's een stuk voordeliger. Met dit soort receptjes kan je poepie-chique doen, terwijl het je bijna geen cent kost :-)
donderdag 15 september 2011
Duizend-dingen-donderdag
door
Teunie
De dag lag zo heerlijk overzichtelijk voor me, toen ik vanmorgen opstond. Er stonden maar twee dingen op m'n programma die buiten het huishouden vielen: een stukje folderwijk en een verrassingszak ophalen in Krimpen a/d Lek. Dat folderen is deze week een extraatje. Normaal gesproken hebben we van die gesealde folderpakketten, die we op maandag of op dinsdag moeten rondbrengen. We doen de wijk met z'n vieren, maar ik heb wel het leeuwenaandeel: 230 stuks. Daar doe ik twee keer een uurtje over. De wijk bevat namelijk nogal veel adressen met vrijstaande woningen of twee-onder-één-kappers met aardig wat meters voortuin voordat je bij de brievenbus bent. Deze week was er echter een extra klus. We moesten de dikke speelgoedcatalogus van Intertoys bezorgen. Als je dan weet, dat die dingen 550 gram per stuk wegen, dan begrijp je dat het een heel gesjouw is. Daarom heb ik het verdeeld over drie dagen en moet ik elk van die drie dagen 4 pakken van 20 boekjes bezorgen. De eerste dag, gisteren, heb ik twee pakken boekjes in elke kant van de fietstas gepropt. Maar dat bleek geen goed plan. Die fiets steigerde bijna! Nu had ik dus bedacht om de vier pakken te verdelen over twee bezorgrondes. Twee pakken zou ik bezorgen zodra ik 's morgens Henk naar school had gebracht en twee pakken zodra ik 's middags Henk naar school had gebracht. Zo gebeurde dan ook.
En die verrassingszak? Dat is toch zo'n leuk verhaal. Rieja, die die prachtige omslagdoek voor me maakte, heeft ook voor Trijnie een doek gemaakt. Helaas paste hij niet in een envelop en dus werd het een prijzig verzendverhaal. Maar Rieja is niet voor één gat te vangen! Ze liep iemand tegen het lijf, die in Lekkerkerk woont en die wilde de doek wel aan me overhandigen bij de pont van Kinderdijk naar Krimpen a/d Lek. En snel, snel, had Rieja toen nog de kast van zoonlief omgespit op zoek naar spullen die hij niet meer draagt. Die zouden dan vast nog wel een tweede ronde bij de Luijkjes krijgen. En zo gebeurde het, dat ik vanmorgen m'n auto parkeerde in het straatje naar de pont en daar hard naartoe draafde, omdat de auto's er al op reden. Ik had me niet zo hoeven haasten, want die pont bleef echt nog wel een poosje liggen :-). Het grappige was, dat er iemand uit onze gemeente ook juist op de pont stond. Zo hadden we onverwachts een gezellig praatje.
Terwijl we overvoeren zag ik aan de overkant al een mevrouw staan met een grote tas naast zich. Dat moest haast wel C. zijn. En ja, dat bleek zo te zijn. We schudden elkaar de hand, hadden een heel snel praatje en daar ging ik met de tas per kerende pont weer terug. Heel wat voordeliger dan met tante Pos. Er was alleen wat creativiteit en goedwillendheid voor nodig.
Tijdens de terugvaart maakte ik een praatje met de kaartjesverkoper. Hoe heerlijk is dat, om zomaar zoveel contacten te hebben op een mooie nazomermorgen. Ik vond deze klusjes verre van vervelend!
Intussen was ik dus vol goede moed om eens een flinke slinger aan het huishouden te geven. Maar dat viel vies tegen vandaag. Oké, ik heb wel zes wassen gedraaid. Steeds als ik even thuis was zette ik een machine aan, hing was op, of haalde juist af. Maar veel verder kwam ik niet. Er kwamen namelijk zomaar twee ritjes extra bij deze dag. Eerst belde Willem, of ik het binnengekomen onderdeel van z'n motorzaag wilde ophalen bij een bedrijf in Molenaarsgraaf. Ik had nog het plan dat direct na m'n tochtje naar Krimpen a/d Lek te doen, maar dat durfde ik niet aan. Dan zou ik het gevaar lopen niet op tijd bij het schoolhek te staan om Henk op te halen. Ik zou dat wel 's middags doen...
Ik keek in mijn mailbox voor het adres, maar zag toen ook, dat ik een reactie had op een bod dat ik gisteren op MP zette. Ik had geboden op een heel mooie, apart grote speculaasplank. Daar zit nog wel een voorgeschiedenis aan verbonden. Maanden geleden (of was het nu al vorig jaar?) was ik met mijn vriendin bij de Kringloopwinkel van Woord en Daad in Noordeloos. Daar zag ik verschillende speculaasplanken en helemaal niet duur. Ik kocht ze niet, maar kreeg daar later spijt van. Nu was ik vorige week met schoonmama bij dezelfde Kringloopwinkel en dacht ineens weer aan de speculaasplanken. Ik keek, of er deze keer soms ook planken lagen. Ja, er lag er één. Maar dat was er één om een grote pop mee te maken en ik wilde juist een plank waar je gewone, kleine speculaasjes mee kan maken. Ik besloot eens op MP te kijken. Ik keek eerst in een straal van maximaal 15 kilometer. Dan is het gemakkelijk op te halen en bespaar je de verzendkosten. Er werd er zowaar één in Alblasserdam aangeboden. Een erg mooie, oude plank waarmee je vier speculaasjes tegelijk kon maken. Ik bood 7 euro, maar kreeg een mail terug, dat de verkoper er 15 euro voor wilde hebben (waarom zet je dan 'bieden' in je advertentie, vraag ik me dan af). Nee, 15 euro 'zomaar' aan zoiets uitgeven was me te gortig. Nieuwsgierig als ik was keek ik of ik misschien geluk zou hebben in een straal van 25 kilometer. En toen kwam ik me daar toch een mooie plank tegen!! Eéntje met maar liefst 16 figuurtjes! Dat zie je niet veel. Er stond bij dat het een plank was uit 1930. O, heerlijk, zo'n oud geval. Ik besloot een gokje te wagen en bood 12,50 en zette vervolgens de plank uit m'n hoofd. Dat was gisterenavond. En nu had ik een reactie op mijn bod: ik mocht hem VANDAAG komen ophalen voor dat geld! Leuk, leuk, leuk. Alleen...nu moest ik stante pe nog een ritje naar Spijkenisse inplannen. Het kwam de verkoper het best uit, als ik om 2 uur langs zou komen. Oké, ik ging bekijken waar het was, hoe lang ik er over zou doen en het kwam allemaal prachtig uit. Als ik om 5 over 1 zou vertrekken, zou ik eerst Henk (met de auto) bij school kunnen afzetten, dan Dirk in Lombardijen bij het station kunnen afzetten en vervolgens naar Spijkenisse kunnen rijden. Het kostte me allemaal wel wat zenuwkriebels in mijn buik, hoor. Je moet weten, dat ik niet graag auto rijd en al helemaal niet als ik de weg niet goed weet. Ik maakte een hele studie van de route via Google Maps, printte de handel uit en probeerde er verder maar geen punt van te maken. Het kwam ook allemaal best goed, hoor. Ik reed maar twee keer mis ;-) en stond om 10 over 2 op het juiste adres. Ik ben zó blij met de plank! Ik kan haast niet wachten om speculaasjes te gaan bakken. Misschien heb ik er zaterdag wel een gaatje voor? Voordat ik de plank ging ophalen keek ik nog even wat de verkoper nog meer aanbood. Hij had o.a. stekjes van citroengeraniums. En ja, daar heb ik er ook één van gekocht :-). Zo leuk, zo'n ouderwetse plant. En hij ruikt natuurlijk heerlijk!
Toen ik terugkwam had ik nog net 25 minuten om m'n middagportie speelgoedboeken te bezorgen en daarna moest ik haasjerepje weer naar school. Nu stond er nog één ritje op de planning: naar Molenaarsgraaf. Gelukkig vond Henk het wel leuk om mee te gaan. Gezellig hoor! En de polder was zó mooi.
Toen ik thuiskwam was het hoogtijd om eten te gaan koken. Ik kookte spaghetti, iets wat iedereen hier heerlijk vindt! Intussen redderde ik de boel wat en gaf hier en daar orders :-). Zo kwam het dat we gewoon op tijd aan tafel zaten.
Na het eten hebben we even met z'n allen doorgepakt, maakte ik brooddegen, hielp kinderen met hun huiswerk en installeerde me achter een paar teilen wasgoed. Het wasgoed is keurig gevouwen en de strijk ligt op een grote berg op een stoel, de broden staan in de oven. 't Is genoeg voor vandaag. Fijn nog even bloggen en dan is het Willem-en-Teunie-time.
Wat houd ik eigenlijk van die duizend-dingen-dagen! Het enige wat minder is: er blijft altijd werk liggen, wat eigenlijk ... gisteren al gedaan moest zijn. Een echte huisvrouw zal ik wel nooit worden!
En die verrassingszak? Dat is toch zo'n leuk verhaal. Rieja, die die prachtige omslagdoek voor me maakte, heeft ook voor Trijnie een doek gemaakt. Helaas paste hij niet in een envelop en dus werd het een prijzig verzendverhaal. Maar Rieja is niet voor één gat te vangen! Ze liep iemand tegen het lijf, die in Lekkerkerk woont en die wilde de doek wel aan me overhandigen bij de pont van Kinderdijk naar Krimpen a/d Lek. En snel, snel, had Rieja toen nog de kast van zoonlief omgespit op zoek naar spullen die hij niet meer draagt. Die zouden dan vast nog wel een tweede ronde bij de Luijkjes krijgen. En zo gebeurde het, dat ik vanmorgen m'n auto parkeerde in het straatje naar de pont en daar hard naartoe draafde, omdat de auto's er al op reden. Ik had me niet zo hoeven haasten, want die pont bleef echt nog wel een poosje liggen :-). Het grappige was, dat er iemand uit onze gemeente ook juist op de pont stond. Zo hadden we onverwachts een gezellig praatje.
Terwijl we overvoeren zag ik aan de overkant al een mevrouw staan met een grote tas naast zich. Dat moest haast wel C. zijn. En ja, dat bleek zo te zijn. We schudden elkaar de hand, hadden een heel snel praatje en daar ging ik met de tas per kerende pont weer terug. Heel wat voordeliger dan met tante Pos. Er was alleen wat creativiteit en goedwillendheid voor nodig.
Tijdens de terugvaart maakte ik een praatje met de kaartjesverkoper. Hoe heerlijk is dat, om zomaar zoveel contacten te hebben op een mooie nazomermorgen. Ik vond deze klusjes verre van vervelend!
Intussen was ik dus vol goede moed om eens een flinke slinger aan het huishouden te geven. Maar dat viel vies tegen vandaag. Oké, ik heb wel zes wassen gedraaid. Steeds als ik even thuis was zette ik een machine aan, hing was op, of haalde juist af. Maar veel verder kwam ik niet. Er kwamen namelijk zomaar twee ritjes extra bij deze dag. Eerst belde Willem, of ik het binnengekomen onderdeel van z'n motorzaag wilde ophalen bij een bedrijf in Molenaarsgraaf. Ik had nog het plan dat direct na m'n tochtje naar Krimpen a/d Lek te doen, maar dat durfde ik niet aan. Dan zou ik het gevaar lopen niet op tijd bij het schoolhek te staan om Henk op te halen. Ik zou dat wel 's middags doen...
Ik keek in mijn mailbox voor het adres, maar zag toen ook, dat ik een reactie had op een bod dat ik gisteren op MP zette. Ik had geboden op een heel mooie, apart grote speculaasplank. Daar zit nog wel een voorgeschiedenis aan verbonden. Maanden geleden (of was het nu al vorig jaar?) was ik met mijn vriendin bij de Kringloopwinkel van Woord en Daad in Noordeloos. Daar zag ik verschillende speculaasplanken en helemaal niet duur. Ik kocht ze niet, maar kreeg daar later spijt van. Nu was ik vorige week met schoonmama bij dezelfde Kringloopwinkel en dacht ineens weer aan de speculaasplanken. Ik keek, of er deze keer soms ook planken lagen. Ja, er lag er één. Maar dat was er één om een grote pop mee te maken en ik wilde juist een plank waar je gewone, kleine speculaasjes mee kan maken. Ik besloot eens op MP te kijken. Ik keek eerst in een straal van maximaal 15 kilometer. Dan is het gemakkelijk op te halen en bespaar je de verzendkosten. Er werd er zowaar één in Alblasserdam aangeboden. Een erg mooie, oude plank waarmee je vier speculaasjes tegelijk kon maken. Ik bood 7 euro, maar kreeg een mail terug, dat de verkoper er 15 euro voor wilde hebben (waarom zet je dan 'bieden' in je advertentie, vraag ik me dan af). Nee, 15 euro 'zomaar' aan zoiets uitgeven was me te gortig. Nieuwsgierig als ik was keek ik of ik misschien geluk zou hebben in een straal van 25 kilometer. En toen kwam ik me daar toch een mooie plank tegen!! Eéntje met maar liefst 16 figuurtjes! Dat zie je niet veel. Er stond bij dat het een plank was uit 1930. O, heerlijk, zo'n oud geval. Ik besloot een gokje te wagen en bood 12,50 en zette vervolgens de plank uit m'n hoofd. Dat was gisterenavond. En nu had ik een reactie op mijn bod: ik mocht hem VANDAAG komen ophalen voor dat geld! Leuk, leuk, leuk. Alleen...nu moest ik stante pe nog een ritje naar Spijkenisse inplannen. Het kwam de verkoper het best uit, als ik om 2 uur langs zou komen. Oké, ik ging bekijken waar het was, hoe lang ik er over zou doen en het kwam allemaal prachtig uit. Als ik om 5 over 1 zou vertrekken, zou ik eerst Henk (met de auto) bij school kunnen afzetten, dan Dirk in Lombardijen bij het station kunnen afzetten en vervolgens naar Spijkenisse kunnen rijden. Het kostte me allemaal wel wat zenuwkriebels in mijn buik, hoor. Je moet weten, dat ik niet graag auto rijd en al helemaal niet als ik de weg niet goed weet. Ik maakte een hele studie van de route via Google Maps, printte de handel uit en probeerde er verder maar geen punt van te maken. Het kwam ook allemaal best goed, hoor. Ik reed maar twee keer mis ;-) en stond om 10 over 2 op het juiste adres. Ik ben zó blij met de plank! Ik kan haast niet wachten om speculaasjes te gaan bakken. Misschien heb ik er zaterdag wel een gaatje voor? Voordat ik de plank ging ophalen keek ik nog even wat de verkoper nog meer aanbood. Hij had o.a. stekjes van citroengeraniums. En ja, daar heb ik er ook één van gekocht :-). Zo leuk, zo'n ouderwetse plant. En hij ruikt natuurlijk heerlijk!
Toen ik terugkwam had ik nog net 25 minuten om m'n middagportie speelgoedboeken te bezorgen en daarna moest ik haasjerepje weer naar school. Nu stond er nog één ritje op de planning: naar Molenaarsgraaf. Gelukkig vond Henk het wel leuk om mee te gaan. Gezellig hoor! En de polder was zó mooi.
Toen ik thuiskwam was het hoogtijd om eten te gaan koken. Ik kookte spaghetti, iets wat iedereen hier heerlijk vindt! Intussen redderde ik de boel wat en gaf hier en daar orders :-). Zo kwam het dat we gewoon op tijd aan tafel zaten.
Na het eten hebben we even met z'n allen doorgepakt, maakte ik brooddegen, hielp kinderen met hun huiswerk en installeerde me achter een paar teilen wasgoed. Het wasgoed is keurig gevouwen en de strijk ligt op een grote berg op een stoel, de broden staan in de oven. 't Is genoeg voor vandaag. Fijn nog even bloggen en dan is het Willem-en-Teunie-time.
Wat houd ik eigenlijk van die duizend-dingen-dagen! Het enige wat minder is: er blijft altijd werk liggen, wat eigenlijk ... gisteren al gedaan moest zijn. Een echte huisvrouw zal ik wel nooit worden!
woensdag 14 september 2011
Kadootjes
door
Teunie
In een grote familie zoals de onze vormen de uitgaven aan kadootjes een serieus deel van het totale huishoudbudget. Het zijn niet alleen de verjaardagskado's voor de kinderen, maar ook die voor broers, zussen, zwagers, schoonzussen, nichtjes, neefjes, vrienden en vriendinnen. Daarbij komen dan nog de kado's voor jubilea, geboortes, kleinigheidjes als je ergens op bezoek gaat en ga zo maar door.
Iedere familie heeft zo ook z'n eigen 'kadootjes-cultuur'. In sommige families is het erg belangrijk wat voor kadootje je meeneemt en ook hoeveel geld je eraan besteed hebt. Het is dan een zogenaamde graadmeter voor hoeveel je om de ander geeft, hoeveel je voor de ander over hebt. Soms is het zelfs een vorm van demonstratie waaraan de ontvanger moet kunnen aflezen hoe warmpjes je er financieel wel bij zit. Het moge duidelijk zijn, dat zo'n kadootjes-cultuur een ver van mijn bed show is.
In andere families zijn kadootjes totaal onbelangrijk. Soms is er in alle gezamenlijkheid besloten om het elkaar-kadootjes-geven maar af te schaffen. Vaak is dit uit praktisch oogpunt: iedereen heeft alles al en daarom wordt er een envelopje met geld gegeven. In feite wordt het dan een onzinnig ruilpartijtje: A geeft 15 euro aan B. B geeft die 15 euro door aan C. En als D. dan jarig is, krijgt hij van C. die bewuste 15 euro. Uiteindelijk krijgt A. op zijn verjaardag dan gewoon z'n ingelegde 15 euro terug :-).
Een leuke variant hierop is, dat je met z'n allen afspreekt de jarige één (groot) kado namens allemaal te geven. In dat geval kan dan A. een kado van bijvoorbeeld 50 euro kopen voor de verjaardag van B. B. koopt op zijn beurt een kado van 50 euro voor C. Enzovoorts. Zo kom je maar één keer per jaar aan de beurt om te gaan shoppen voor een kado en heb je maar één keer per jaar een (grote) uitgave.
Deze laatste variant ligt in de week bij de broers/zussen/aanhang van Willem z'n kant.
Enerzijds is het een praktische oplossing voor de gever en een leuke oplossing voor de ontvanger. Die krijgt één kado wat hij graag wil hebben in plaats van 20 flessen badschuim, 10 flessen wijn, snoeperijtjes en dergelijke, waar hij misschien helemaal niet op zit te wachten. Anderzijds vind ik het toch ook een tikje saai en emotieloos. Ik vind het eigenlijk altijd wel leuk om een kadootje voor iemand te scoren. Ik zoek graag iets speciaals uit waarmee ik de ontvanger denk blij te kunnen maken. Met die bril op loop ik dan ook vaak te shoppen. Dan zie ik iets leuks en denk meteen: oh, dat is wat voor die en die! Dat gaat het hele jaar door en op die manier hoef ik haast nooit op het laatste nippertje naar de winkels of mijn toevlucht te nemen tot 'de envelop met inhoud'. Om het budget beheersbaar te houden houd ik vooral op markten en in kringloopwinkels mijn ogen goed open. Vaak vind je daar de leukste en origineelste dingen voor een habbekrats. Ook winkels met (opheffings)uitverkoop zijn ideaal om de voorraad in de kadootjeskast op peil te houden. Behalve kadootjes shóppen, vind ik kadootjes máken ook heel leuk. Je kunt op die manier je met je aandacht en werkzaamheid even heel exclusief bezighouden met degene voor wie het kadootje is bestemd. Als ik meer tijd had, zou ik graag nog heel veel meer kadootjes zelf maken.
Vandaag is mijn schoonzus W. jarig en ik had zaterdag zo'n heel leuke kop en schotel gekocht.
Ik had bedacht om er een bloemstukje in te maken. Toen ik Henk vanmorgen naar school had gebracht ging ik aan de slag. Eerst sneed ik steekschuim op maat en legde dat in water.
Daarna ging ik met een schaartje de tuin in. Ik knipte er mooie klimopbladeren, takjes buxus en verder allerlei herfstbloemen die de storm en regen van vorige week overleefden: herfstaster, chrysanten, dahlia's, goudsbloemen enzovoorts.
De klimopbladeren poetste ik mooi glimmend en daarna stak ik ze rondom in het steekschuim, dat ik in de kop gedaan had.
Daarna stak ik de buxustakjes erin, zodat er een groene basis was. Die basis vulde ik vervolgens op met de bonte bloemenpracht en zo ontstond een gezellig herfststukje.
Een cellofaantje erom en een labeltje eraan en klaar was ik.
Eigenlijk zou ik het vaker moeten doen en ook gewoon zorgen voor dit soort gezellige bloemstukjes in huis. Maar ik ben een gans als het gaat om decoreren. Ik heb daar het gevoel en het geduld niet voor. Tja, gelukkig zijn we allemaal anders, toch?
Iedere familie heeft zo ook z'n eigen 'kadootjes-cultuur'. In sommige families is het erg belangrijk wat voor kadootje je meeneemt en ook hoeveel geld je eraan besteed hebt. Het is dan een zogenaamde graadmeter voor hoeveel je om de ander geeft, hoeveel je voor de ander over hebt. Soms is het zelfs een vorm van demonstratie waaraan de ontvanger moet kunnen aflezen hoe warmpjes je er financieel wel bij zit. Het moge duidelijk zijn, dat zo'n kadootjes-cultuur een ver van mijn bed show is.
In andere families zijn kadootjes totaal onbelangrijk. Soms is er in alle gezamenlijkheid besloten om het elkaar-kadootjes-geven maar af te schaffen. Vaak is dit uit praktisch oogpunt: iedereen heeft alles al en daarom wordt er een envelopje met geld gegeven. In feite wordt het dan een onzinnig ruilpartijtje: A geeft 15 euro aan B. B geeft die 15 euro door aan C. En als D. dan jarig is, krijgt hij van C. die bewuste 15 euro. Uiteindelijk krijgt A. op zijn verjaardag dan gewoon z'n ingelegde 15 euro terug :-).
Een leuke variant hierop is, dat je met z'n allen afspreekt de jarige één (groot) kado namens allemaal te geven. In dat geval kan dan A. een kado van bijvoorbeeld 50 euro kopen voor de verjaardag van B. B. koopt op zijn beurt een kado van 50 euro voor C. Enzovoorts. Zo kom je maar één keer per jaar aan de beurt om te gaan shoppen voor een kado en heb je maar één keer per jaar een (grote) uitgave.
Deze laatste variant ligt in de week bij de broers/zussen/aanhang van Willem z'n kant.
Enerzijds is het een praktische oplossing voor de gever en een leuke oplossing voor de ontvanger. Die krijgt één kado wat hij graag wil hebben in plaats van 20 flessen badschuim, 10 flessen wijn, snoeperijtjes en dergelijke, waar hij misschien helemaal niet op zit te wachten. Anderzijds vind ik het toch ook een tikje saai en emotieloos. Ik vind het eigenlijk altijd wel leuk om een kadootje voor iemand te scoren. Ik zoek graag iets speciaals uit waarmee ik de ontvanger denk blij te kunnen maken. Met die bril op loop ik dan ook vaak te shoppen. Dan zie ik iets leuks en denk meteen: oh, dat is wat voor die en die! Dat gaat het hele jaar door en op die manier hoef ik haast nooit op het laatste nippertje naar de winkels of mijn toevlucht te nemen tot 'de envelop met inhoud'. Om het budget beheersbaar te houden houd ik vooral op markten en in kringloopwinkels mijn ogen goed open. Vaak vind je daar de leukste en origineelste dingen voor een habbekrats. Ook winkels met (opheffings)uitverkoop zijn ideaal om de voorraad in de kadootjeskast op peil te houden. Behalve kadootjes shóppen, vind ik kadootjes máken ook heel leuk. Je kunt op die manier je met je aandacht en werkzaamheid even heel exclusief bezighouden met degene voor wie het kadootje is bestemd. Als ik meer tijd had, zou ik graag nog heel veel meer kadootjes zelf maken.
Vandaag is mijn schoonzus W. jarig en ik had zaterdag zo'n heel leuke kop en schotel gekocht.
Ik had bedacht om er een bloemstukje in te maken. Toen ik Henk vanmorgen naar school had gebracht ging ik aan de slag. Eerst sneed ik steekschuim op maat en legde dat in water.
Daarna ging ik met een schaartje de tuin in. Ik knipte er mooie klimopbladeren, takjes buxus en verder allerlei herfstbloemen die de storm en regen van vorige week overleefden: herfstaster, chrysanten, dahlia's, goudsbloemen enzovoorts.
De klimopbladeren poetste ik mooi glimmend en daarna stak ik ze rondom in het steekschuim, dat ik in de kop gedaan had.
Daarna stak ik de buxustakjes erin, zodat er een groene basis was. Die basis vulde ik vervolgens op met de bonte bloemenpracht en zo ontstond een gezellig herfststukje.
Een cellofaantje erom en een labeltje eraan en klaar was ik.
Eigenlijk zou ik het vaker moeten doen en ook gewoon zorgen voor dit soort gezellige bloemstukjes in huis. Maar ik ben een gans als het gaat om decoreren. Ik heb daar het gevoel en het geduld niet voor. Tja, gelukkig zijn we allemaal anders, toch?
maandag 12 september 2011
Verandering van spijs doet eten
door
Teunie
Je kunt op twee manieren te werk gaan, als je de warme maaltijd klaarmaakt. De eerste methode is dat je verzint wat je wilt gaan eten, daarna je boodschappen doet en dan aan de slag gaat. De andere methode is dat je eerst boodschappen doet (en dan koopt wat in de aanbieding is), dan een menu samenstelt met de ingrediënten en daarna aan de slag gaat. De tweede methode is al jarenlang mijn manier. Ik koop groenten en fruit altijd 'aan het einde van de markt' en heb dan vaak verrassende partijtjes voor weinig geld, waar ik al m'n fantasie op los kan laten. Toch verval je gemakkelijk in een soort patroon van gerechten, die gemakkelijk zijn klaar te maken en bij de meeste gezinsleden in de smaak vallen. Er blijft dan niet zoveel verrassing meer over. En dat terwijl het toch zo waar is, dat verandering van spijs doet eten. Wij aten hier zomaar ineens in een paar dagen tijd een keer Zwitsers en een keer Indonesisch (met een Hollandse draai). Daar ging wel wat aan vooraf.
Dat Zwitserse eten is uiteraard ingegeven door mijn vriendin Ellen:-). Vorige week kwam er een postpakket van haar binnen en daarin vond ik een roestvrijstalen 'bord' met gaatjes. Er zat ook een plastic schrappertje bij. Ik had geen idee wat ik in mijn handen had en las de gebruiksaanwijzing die erbij zat. Het bleek een hulpmiddel te zijn om Spätzli te maken. Nog nooit gedaan, nog nooit gegeten. Spannend dus :-). Ik googlede voor recepten en ideetjes en e-mailde nog voor inspiratie met Ellen en vrijdag was het zover. Ik ging Spätzli koken. Voor degenen die het niet kennen: het lijkt heel veel op verse pasta. Het gaat zo: je maakt een beslag van bloem, eieren, zout en water. Je klopt het mooi glad totdat er bellen in komen. Eigenlijk zoals je ook soezenbeslag maakt. Intussen breng je een grote pan water aan de kook. Je legt dat bord met gaatjes op de pan. Je legt er een schep beslag op en dat duw je met het schrappertje door de gaatjes. De deegklompjes vallen in het kokende water en komen boven drijven zodra ze gaar zijn. Je schept ze uit het water, doet ze in een schaal, roert er wat olijfolie door en klaar. Je kunt het zo eten met wat geraspte kaas/kruiden erover. Maar je kunt het ook klaarmaken als pasta en er een pastasaus bij geven. Zo had ik het klaargemaakt. En ja, het was verrukkelijk!! Ellen had nog gezegd, dat ze zelf altijd een dubbele portie klaarmaakt, omdat Spätzli juist de volgende dag zo lekker is als ovenschoteltje met spekjes erdoor en kaas erover. Maar zover is het hier niet komen. Alles ging schoon op :-). Als je ook eens Spätzli wilt maken en je hebt niet zo'n handig hulpmiddel, dan snijd je het deeg gewoon in kleine stukjes en doet het daarna in het kokende water. Iets meer werk, maar hetzelfde resultaat. Ik rekende 100 gram bloem per persoon. Mijn basisrecept voor het beslag: 500 gram bloem, 5 grote eieren, 1 tl. zout. Spätzli is hier vast en zeker een blijvertje. Veel lekkerder dan gewone elleboogjesmacaroni!
Tja, en dan stond er ook ineens Indonesisch op het menu. Dat zit zo: zaterdag was er hier een grote (rommel)markt ten bate van De Schutse (gehandicaptenzorg). We vinden het altijd een erg gezellige markt en hoewel we vrijdagavond ook al met z'n allen over een markt hadden gezwalkt (de molenmarkt) gingen we zaterdagmiddag vrolijk aan een nieuw marktrondje beginnen. De kinderen hadden al snel hun draai gevonden. Er was van alles te doen. Terwijl er een paar zich uitleefden op het springkussen en de rest met een paar eurootjes voor het goede doel aan het schatten verzamelen was, trokken Willem en ik langs de kraampjes. Willem vond op de rommelmarkt een dik boek met de titel: Groot Indonesisch Kookboek en dat wilde hij me wel kado doen. Ja, ja, de slimmerd :-). Ik vond het prima en beloofde grif er wat uit te gaan koken. Voor de prijs hoefden we het niet te laten. Voor 50 cent ging het over de toonbank. Nu vind ik kookboeken altijd heerlijk om te lezen en dit boek werkte bijzonder inspirerend. De oer-Hollandse Limousin riblappen van Cowporation kregen stante pe een nieuwe bestemming. Het was de bedoeling er rechttoe rechtaan oma's draadjesvlees van te maken, maar nu werd het Runderstoof op de Javaanse manier. Nou, die Javanen gaan dus even heel anders te werk dan wij Hollanders :-). Ik moest het vlees eerst gewoon in bouillon met allerlei kruiden gaar trekken. De voorgeschreven kruiden had ik allemaal wel in huis. Behalve dan Salamblad. Geen idee wat dat is. Daar moet ik eens voor googlen. Maar goed, zonder Salamblad zou het best ook lekker worden, dacht ik. Pas toen het vlees gaar was moest ik het in een paar eetlepels boter bakken. Daarna moest ik de bouillon er weer aan toevoegen. Zodoende werd het een heerlijk stoofpotje met een minimum aan vet!
De Spinazie die op het programma stond (gewoon gekookt, staafmixer erin en binden met wat room), werd een spinazieham-schotel uit het dikke boek. Met wat gebakken prei en o.a. ketjap erin werd dat net even anders dan 'gewoon'.
De hollandse draai die ik eraan gaf was, dat ik in plaats van rijst een pan lekker kruimige Eigenheimers kookte. Rijst vindt Hans niet lekker en ik vind het nooit leuk om op zondag iemand aan tafel te hebben zitten die iets 'niet lust'. De rest van de week stoor ik me daar niet aan. Ze eten wat er op tafel komt en believen ze het niet, dan laten ze het maar staan. De regel is alleen, dat ze er dan niet over praten. (ik wil niet 'dat lust ik niet' horen).
Het nagerecht was in stijl: gebakken banaan met een flinke dot slagroom.
Leuk om weer eens iets anders dan anders klaar te maken. En gelukkig heb ik doorgaans dankbare afnemers. Voorlopig heb ik weer inspiratie genoeg met zo'n dik kookboek erbij.
Dat Zwitserse eten is uiteraard ingegeven door mijn vriendin Ellen:-). Vorige week kwam er een postpakket van haar binnen en daarin vond ik een roestvrijstalen 'bord' met gaatjes. Er zat ook een plastic schrappertje bij. Ik had geen idee wat ik in mijn handen had en las de gebruiksaanwijzing die erbij zat. Het bleek een hulpmiddel te zijn om Spätzli te maken. Nog nooit gedaan, nog nooit gegeten. Spannend dus :-). Ik googlede voor recepten en ideetjes en e-mailde nog voor inspiratie met Ellen en vrijdag was het zover. Ik ging Spätzli koken. Voor degenen die het niet kennen: het lijkt heel veel op verse pasta. Het gaat zo: je maakt een beslag van bloem, eieren, zout en water. Je klopt het mooi glad totdat er bellen in komen. Eigenlijk zoals je ook soezenbeslag maakt. Intussen breng je een grote pan water aan de kook. Je legt dat bord met gaatjes op de pan. Je legt er een schep beslag op en dat duw je met het schrappertje door de gaatjes. De deegklompjes vallen in het kokende water en komen boven drijven zodra ze gaar zijn. Je schept ze uit het water, doet ze in een schaal, roert er wat olijfolie door en klaar. Je kunt het zo eten met wat geraspte kaas/kruiden erover. Maar je kunt het ook klaarmaken als pasta en er een pastasaus bij geven. Zo had ik het klaargemaakt. En ja, het was verrukkelijk!! Ellen had nog gezegd, dat ze zelf altijd een dubbele portie klaarmaakt, omdat Spätzli juist de volgende dag zo lekker is als ovenschoteltje met spekjes erdoor en kaas erover. Maar zover is het hier niet komen. Alles ging schoon op :-). Als je ook eens Spätzli wilt maken en je hebt niet zo'n handig hulpmiddel, dan snijd je het deeg gewoon in kleine stukjes en doet het daarna in het kokende water. Iets meer werk, maar hetzelfde resultaat. Ik rekende 100 gram bloem per persoon. Mijn basisrecept voor het beslag: 500 gram bloem, 5 grote eieren, 1 tl. zout. Spätzli is hier vast en zeker een blijvertje. Veel lekkerder dan gewone elleboogjesmacaroni!
Tja, en dan stond er ook ineens Indonesisch op het menu. Dat zit zo: zaterdag was er hier een grote (rommel)markt ten bate van De Schutse (gehandicaptenzorg). We vinden het altijd een erg gezellige markt en hoewel we vrijdagavond ook al met z'n allen over een markt hadden gezwalkt (de molenmarkt) gingen we zaterdagmiddag vrolijk aan een nieuw marktrondje beginnen. De kinderen hadden al snel hun draai gevonden. Er was van alles te doen. Terwijl er een paar zich uitleefden op het springkussen en de rest met een paar eurootjes voor het goede doel aan het schatten verzamelen was, trokken Willem en ik langs de kraampjes. Willem vond op de rommelmarkt een dik boek met de titel: Groot Indonesisch Kookboek en dat wilde hij me wel kado doen. Ja, ja, de slimmerd :-). Ik vond het prima en beloofde grif er wat uit te gaan koken. Voor de prijs hoefden we het niet te laten. Voor 50 cent ging het over de toonbank. Nu vind ik kookboeken altijd heerlijk om te lezen en dit boek werkte bijzonder inspirerend. De oer-Hollandse Limousin riblappen van Cowporation kregen stante pe een nieuwe bestemming. Het was de bedoeling er rechttoe rechtaan oma's draadjesvlees van te maken, maar nu werd het Runderstoof op de Javaanse manier. Nou, die Javanen gaan dus even heel anders te werk dan wij Hollanders :-). Ik moest het vlees eerst gewoon in bouillon met allerlei kruiden gaar trekken. De voorgeschreven kruiden had ik allemaal wel in huis. Behalve dan Salamblad. Geen idee wat dat is. Daar moet ik eens voor googlen. Maar goed, zonder Salamblad zou het best ook lekker worden, dacht ik. Pas toen het vlees gaar was moest ik het in een paar eetlepels boter bakken. Daarna moest ik de bouillon er weer aan toevoegen. Zodoende werd het een heerlijk stoofpotje met een minimum aan vet!
De Spinazie die op het programma stond (gewoon gekookt, staafmixer erin en binden met wat room), werd een spinazieham-schotel uit het dikke boek. Met wat gebakken prei en o.a. ketjap erin werd dat net even anders dan 'gewoon'.
De hollandse draai die ik eraan gaf was, dat ik in plaats van rijst een pan lekker kruimige Eigenheimers kookte. Rijst vindt Hans niet lekker en ik vind het nooit leuk om op zondag iemand aan tafel te hebben zitten die iets 'niet lust'. De rest van de week stoor ik me daar niet aan. Ze eten wat er op tafel komt en believen ze het niet, dan laten ze het maar staan. De regel is alleen, dat ze er dan niet over praten. (ik wil niet 'dat lust ik niet' horen).
Het nagerecht was in stijl: gebakken banaan met een flinke dot slagroom.
Leuk om weer eens iets anders dan anders klaar te maken. En gelukkig heb ik doorgaans dankbare afnemers. Voorlopig heb ik weer inspiratie genoeg met zo'n dik kookboek erbij.
woensdag 7 september 2011
Aandacht
door
Teunie
Vandaag wil ik twee dingen onder de aandacht brengen. Iets leuks en iets verdrietigs. Eerst het leuke dan maar:
Deze week is het weer de traditionele Molenweek. De molens van Kinderdijk zijn iedere avond prachtig verlicht. Op vrijdagavond is er dan ook nog de Molenmarkt. Mensen die al langer meelezen weten wel, dat we daar ieder jaar met z'n allen naar toe gaan. Ik schreef er al over in 2008, 2009 en 2010. Ook dit jaar verheugen we ons er weer op om er heen te gaan. Heerlijk slenteren langs de kraampjes, oliebollen kopen, koffie drinken in de kerk, de kinderen in het donker spelen in de speeltuin en natuurlijk een wandeling langs de molens! Hopelijk gaat het weer een beetje meewerken. We zijn ook weleens compleet weggespoeld. Eén van m'n lezers vroeg me pas, wanneer die Molenmarkt weer was en of ik er over wilde schrijven op m'n blog. Nu, bij deze dus :-).
En dan het verdrietige. Ook een verzoekje van een lezeres. Zij schreef: Lieve Teunie,
omdat ik weet dat heel veel mensen jouw blog volgen wil ik vragen of je aandacht wil besteden aan het volgende www.gelukvoorpuck.nl
Alvast heel erg bedankt. Geldover
Ik heb op de site gekeken en ja, ik geef graag bekendheid aan dit project! Puck is een meisje van 7 jaar en heeft een zeldzame vorm van kanker. Deze vorm van kanker wordt bestreden door een speciale therapie en dat kan alleen in Amerika. De papa en mama van Puck hebben besloten om met het hele gezin naar Amerika te gaan om Puck de therapie te kunnen laten volgen. Behalve dat dit een hele onderneming is, gaat het ook heel veel geld kosten. Daarom hebben ze de website www.gelukvoorpuck.nl opgericht en willen ze zo op alle mogelijke manieren geld inzamelen. Wie weet zijn er hier ook gulle lezers die een steentje willen bijdragen. Ik wil in dit verband nog even de blog van Channelswim noemen. Ook dit project heb ik een paar keer onder de aandacht gebracht. En mede door de gulle lezers van hier is zo'n 4500 euro opgehaald om de kinderen in Bangladesh zwemonderwijs te geven. Natuurlijk is de lijst mooie en belangrijke projecten en goede doelen ellenlang en ik kan ze niet allemaal noemen. Maar deze projecten komen als het ware op mijn pad en ik wil er graag aandacht voor vragen.
Deze week is het weer de traditionele Molenweek. De molens van Kinderdijk zijn iedere avond prachtig verlicht. Op vrijdagavond is er dan ook nog de Molenmarkt. Mensen die al langer meelezen weten wel, dat we daar ieder jaar met z'n allen naar toe gaan. Ik schreef er al over in 2008, 2009 en 2010. Ook dit jaar verheugen we ons er weer op om er heen te gaan. Heerlijk slenteren langs de kraampjes, oliebollen kopen, koffie drinken in de kerk, de kinderen in het donker spelen in de speeltuin en natuurlijk een wandeling langs de molens! Hopelijk gaat het weer een beetje meewerken. We zijn ook weleens compleet weggespoeld. Eén van m'n lezers vroeg me pas, wanneer die Molenmarkt weer was en of ik er over wilde schrijven op m'n blog. Nu, bij deze dus :-).
En dan het verdrietige. Ook een verzoekje van een lezeres. Zij schreef: Lieve Teunie,
omdat ik weet dat heel veel mensen jouw blog volgen wil ik vragen of je aandacht wil besteden aan het volgende www.gelukvoorpuck.nl
Alvast heel erg bedankt. Geldover
Ik heb op de site gekeken en ja, ik geef graag bekendheid aan dit project! Puck is een meisje van 7 jaar en heeft een zeldzame vorm van kanker. Deze vorm van kanker wordt bestreden door een speciale therapie en dat kan alleen in Amerika. De papa en mama van Puck hebben besloten om met het hele gezin naar Amerika te gaan om Puck de therapie te kunnen laten volgen. Behalve dat dit een hele onderneming is, gaat het ook heel veel geld kosten. Daarom hebben ze de website www.gelukvoorpuck.nl opgericht en willen ze zo op alle mogelijke manieren geld inzamelen. Wie weet zijn er hier ook gulle lezers die een steentje willen bijdragen. Ik wil in dit verband nog even de blog van Channelswim noemen. Ook dit project heb ik een paar keer onder de aandacht gebracht. En mede door de gulle lezers van hier is zo'n 4500 euro opgehaald om de kinderen in Bangladesh zwemonderwijs te geven. Natuurlijk is de lijst mooie en belangrijke projecten en goede doelen ellenlang en ik kan ze niet allemaal noemen. Maar deze projecten komen als het ware op mijn pad en ik wil er graag aandacht voor vragen.
maandag 5 september 2011
Een dagje uit - de klucht van 2011
door
Teunie
Al in juni kreeg Willem een mailtje: er kwam weer een BIS-Familiedag. Ouwehands Dierenpark stond er op het programma. We inventariseerden hier wie er mee wilde en op Trijnie na wilde iedereen maar al te graag mee. Zaterdag was het zo ver. We werden tussen 10 uur en 11 uur in het Junglerestaurant verwacht. Daar zouden we dan koffie/thee/limonade met iets lekkers krijgen én een rugtasje met lekkers én lunchbonnen. Zaterdagochtend ben ik vroeg opgestaan, want natuurlijk was er nog wel het één en ander te doen voor we vertrokken. Maar toen eindelijk de wassen hingen, alle kinderen aangekleed waren, tassen met zwemkleding en drinken klaarstonden en de boel aan kant was, reden we dan toch weg. We waren met z'n tienen en gingen dus met twee auto's. Het weer was fantastisch en de stemming opperbest.
Bij de afslag Rhenen ging het even mis. Ik zag, dat Willem de afslag miste! Wat bleek? Jan zag een deltavlieger en riep juist vlak voor die afslag: "Oh, cheque die vlieger!" Willem was daardoor afgeleid en miste dus de afslag. Nou ja, ik wist de weg zelf ook wel en daarom prevelde ik: "Tot ziens in de dierentuin," en ging mijns weegs.
Bij de dierentuin was het een drukte van belang. Er stond zowaar een file! Maar eindelijk hadden we dan toch onze auto geparkeerd en we liepen naar de weg om te kijken of Willem er al aankwam. Het duurde maar en duurde maar. Eindelijk besloten we om naar de andere parkeerplaats te lopen om te kijken, of hij daar misschien was terecht gekomen. Met dat we daar naar toe wilden lopen, kwam Leendert er aan. Inderdaad had Willem z'n auto op de andere parkeerplaats gezet en inmiddels stond hij al met de kinderen die hij bij zich had in de rij achter de kaartcontrole. Oké dan. We hadden elkaar weer gevonden :-).
We haastten ons naar het junglerestaurant. Het was inmiddels al 11 uur geweest. Gelukkig was er juist nog koffie en zelfs nog een lekker taartje en ook de rugzak en de lunchbonnetjes lagen op ons te wachten. De kinderen wilden eigenlijk het liefst meteen naar de speeltuin. Maar daar zouden we al lunchen. Dus besloten we eerst dieren te gaan kijken. We genoten vooral van het Berenbos met de beren en wolven. We verbaasden ons over de grote zeearenden en vonden het zielig dat die niet vrij konden rondvliegen. Maar ja, die zaten er vanwege een fokprogramma en daar is ook wel wat voor te zeggen, natuurlijk. Af en toe kwamen we collega's van Willem tegen en groetten of maakten een praatje. Tegen lunchtijd begaven we ons naar Ravot Aapia. De kinderen wilden meteen gaan spelen, maar ik wilde toch echt een klein beetje orde in de chaos en eerst met z'n allen eten. We schoven met stoelen en tafeltjes tot we met z'n allen bij elkaar konden zitten en Willem en Hans gingen bij het loketje de lunches bestellen. Er was voor iedereen patat, een snack naar keuze en een beker frisdrank. Het was erg warm in die hal en het duurde erg lang voordat het eten klaar was. Intussen werd Leendert, die 's morgens al verre van fit was, langzaam maar zeker echt ziek. Toen het eten er was had hij al helemaal geen trek meer. Na het eten hebben we hem buiten geparkeerd. Hans, Maaike, Koos, Maria, Jan en Henk stortten zich op de aktiviteiten in Ravot Aapia. Er zijn daar heel veel wateraktiviteiten en dat was met die warmte extra leuk. Ze hadden gelukkig hun zwemkleding aan/bij zich en ze konden zich naar hartelust uitleven. Zelf wilde ik graag een wandeling gaan maken en dieren kijken. Dirk wilde wel mee. Willem bleef bij Leendert. Het was inmiddels bakheet en erg druk in de dierentuin. Veel dieren waren loom en het Zeeleeuwentheater wegens verbouwing gesloten. Ik vond het nogal tammetjes allemaal. Zeker in vergelijking met Blijdorp, waar we pas waren. Maar goed, we hebben toch een flinke wandeling gemaakt en overal op ons gemakje gekeken.
Toen we bij Willem en Leendert terugkwamen, wilde Leendert eigenlijk nog maar één ding: naar huis. Hij was echt ziek. Zat bij een temperatuur van 28 graden het koud te hebben. Wilde niets eten of drinken. We zaten met een dilemma. De andere kinderen hadden het namelijk zó naar de zin! We hebben de boel nog kunnen rekken tot kwart voor 4. Toen was wat Leendert betreft de koek echt op. We kleedden de kinderen aan en liepen op ons gemakje naar de uitgang.
Er stond nog wel iets heeeeeeeel leuks op het programma! Al sinds begin juni heb ik samen met Maaike, Koos en Maria een folderwijk. Het geld dat we daarmee verdienen hebben we trouw in de leuke-dingen-pot gestopt. Er zat inmiddels een aardig bedrag in die pot en daarom hadden we bedacht om na afloop van de dierentuindag in Tiel bij McDonalds te gaan eten. Iets wat we normaal nooit doen en daarom echt iets waar iedereen zich enorm op had verheugd. Maar ja. We zaten met onze zieke Leendert en het was ook nog veel te vroeg voor het avondeten. We besloten daarom maar eerst naar huis te rijden om Leendert in bed te stoppen en dan met de rest naar de Mac in Alblasserdam te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Willem liep naar de ene parkeerplaats, ik naar de andere en we wachtten op elkaar bij de uitgang om achter elkaar aan naar huis te rijden.
Thuisgekomen pakten we de rugtassen uit de auto. Leendert ging met een Ibuprufin in bed en wij verzamelden ons voor het Macfeestje. Ik telde koppen en miste Henk. O, die was al in het speeltuintje aan het spelen, zei de één. Nee, zei de ander, daar is hij niet. Op dat moment kreeg Dirk een onbestemd gevoel en vroeg aan Maaike: "Jullie hadden Henk toch zeker wel in de auto?" "Nee, die zat toch bij jullie," antwoordde Maaike. En met een schok werd het Dirk duidelijk: Henk moest nog in de dierentuin zijn!!! Nog nooit heeft hij zó snel een telefoonnummer opgezocht en gebeld. Hij had meteen contact en jawel, Henk zat daar bij de receptie!!! Willem en ik waren inmiddels ook op de hoogte en Willem griste de telefoon uit Dirk z'n handen. Gelukkig ging alles goed met Henk, vertelde de meneer van de dierentuin. Hij was niet overstuur. We zijn ons lam geschrokken. We zijn direct met z'n allen in de auto gesprongen en terug gesjeesd! Wat kunnen drie kwartier vreselijk lang duren dan!
Bij de dierentuin renden we met z'n allen naar de receptie om ons piepkuiken in onze armen te sluiten. Jawel, daar was hij hoor! Inderdaad niet overstuur, maar wel wat bedremmeld, want het 'duurde zo lang voor we kwamen'. Ze hadden heel goed voor hem gezorgd. Hij had een kleurplaat gekleurd en een ijsje gekregen. Wat een klucht zeg! We analyseerden hoe het had kunnen gebeuren. Ik had gedacht, dat Willem hem in de auto had, want op de heenreis had hij ook bij Willem gezeten. Maar Willem had gedacht, dat hij bij mij in de auto zat, omdat Henk 's zondags, als we naar de kerk gaan, ook altijd op de heenweg bij Willem en op de terugweg bij mij in de auto zit! Tja, klinkt heel logisch natuurlijk. Daar komt nog bij, dat we elk op een andere parkeerplaats stonden en we dus ook bij het instappen geen zicht erop hadden. Allicht dat je anders nog wel even had geteld. Henk was gewoon bij de fonteintjes bij de uitgang blijven spelen zonder dat één van ons het had gezien. Wat ongelofelijk heerlijk dat alles zo goed is afgelopen! Dat Henk er zelfs geen angst of wat dan ook van heeft over gehouden. Hij vindt het veel belangrijker, dat hij in het water heeft gespeeld, dan dat hij ons kwijt was :-).
Het was inmiddels al 6 uur geweest en we besloten om dan alsnog naar Tiel te gaan. Dat had nog wel wat voeten in aarde, want de afrit was daar afgesloten en we reden ons verloren voordat we die McDonalds gevonden hadden. Maar een feestje was het daar! Ieder mocht om beurten bij de balie z'n bestelling doen en daarna aan het tafeltje gaan zitten. Ieder heeft gesmuld. En voor Trijnie hebben we een kadobon gekocht, zodat zij ook haar aandeel uit het leuke-dingen-potje heeft. Leendert was inmiddels al wat opgeknapt van de Ibuprufin en belde, of we wat lekkers voor hem wilden meenemen. Dat hebben we uiteindelijk bij de MacDrive in Alblasserdam afgehaald. En zo kwam alles nog goed en hebben we heel wat beleefd!
Bij de afslag Rhenen ging het even mis. Ik zag, dat Willem de afslag miste! Wat bleek? Jan zag een deltavlieger en riep juist vlak voor die afslag: "Oh, cheque die vlieger!" Willem was daardoor afgeleid en miste dus de afslag. Nou ja, ik wist de weg zelf ook wel en daarom prevelde ik: "Tot ziens in de dierentuin," en ging mijns weegs.
Bij de dierentuin was het een drukte van belang. Er stond zowaar een file! Maar eindelijk hadden we dan toch onze auto geparkeerd en we liepen naar de weg om te kijken of Willem er al aankwam. Het duurde maar en duurde maar. Eindelijk besloten we om naar de andere parkeerplaats te lopen om te kijken, of hij daar misschien was terecht gekomen. Met dat we daar naar toe wilden lopen, kwam Leendert er aan. Inderdaad had Willem z'n auto op de andere parkeerplaats gezet en inmiddels stond hij al met de kinderen die hij bij zich had in de rij achter de kaartcontrole. Oké dan. We hadden elkaar weer gevonden :-).
We haastten ons naar het junglerestaurant. Het was inmiddels al 11 uur geweest. Gelukkig was er juist nog koffie en zelfs nog een lekker taartje en ook de rugzak en de lunchbonnetjes lagen op ons te wachten. De kinderen wilden eigenlijk het liefst meteen naar de speeltuin. Maar daar zouden we al lunchen. Dus besloten we eerst dieren te gaan kijken. We genoten vooral van het Berenbos met de beren en wolven. We verbaasden ons over de grote zeearenden en vonden het zielig dat die niet vrij konden rondvliegen. Maar ja, die zaten er vanwege een fokprogramma en daar is ook wel wat voor te zeggen, natuurlijk. Af en toe kwamen we collega's van Willem tegen en groetten of maakten een praatje. Tegen lunchtijd begaven we ons naar Ravot Aapia. De kinderen wilden meteen gaan spelen, maar ik wilde toch echt een klein beetje orde in de chaos en eerst met z'n allen eten. We schoven met stoelen en tafeltjes tot we met z'n allen bij elkaar konden zitten en Willem en Hans gingen bij het loketje de lunches bestellen. Er was voor iedereen patat, een snack naar keuze en een beker frisdrank. Het was erg warm in die hal en het duurde erg lang voordat het eten klaar was. Intussen werd Leendert, die 's morgens al verre van fit was, langzaam maar zeker echt ziek. Toen het eten er was had hij al helemaal geen trek meer. Na het eten hebben we hem buiten geparkeerd. Hans, Maaike, Koos, Maria, Jan en Henk stortten zich op de aktiviteiten in Ravot Aapia. Er zijn daar heel veel wateraktiviteiten en dat was met die warmte extra leuk. Ze hadden gelukkig hun zwemkleding aan/bij zich en ze konden zich naar hartelust uitleven. Zelf wilde ik graag een wandeling gaan maken en dieren kijken. Dirk wilde wel mee. Willem bleef bij Leendert. Het was inmiddels bakheet en erg druk in de dierentuin. Veel dieren waren loom en het Zeeleeuwentheater wegens verbouwing gesloten. Ik vond het nogal tammetjes allemaal. Zeker in vergelijking met Blijdorp, waar we pas waren. Maar goed, we hebben toch een flinke wandeling gemaakt en overal op ons gemakje gekeken.
Toen we bij Willem en Leendert terugkwamen, wilde Leendert eigenlijk nog maar één ding: naar huis. Hij was echt ziek. Zat bij een temperatuur van 28 graden het koud te hebben. Wilde niets eten of drinken. We zaten met een dilemma. De andere kinderen hadden het namelijk zó naar de zin! We hebben de boel nog kunnen rekken tot kwart voor 4. Toen was wat Leendert betreft de koek echt op. We kleedden de kinderen aan en liepen op ons gemakje naar de uitgang.
Er stond nog wel iets heeeeeeeel leuks op het programma! Al sinds begin juni heb ik samen met Maaike, Koos en Maria een folderwijk. Het geld dat we daarmee verdienen hebben we trouw in de leuke-dingen-pot gestopt. Er zat inmiddels een aardig bedrag in die pot en daarom hadden we bedacht om na afloop van de dierentuindag in Tiel bij McDonalds te gaan eten. Iets wat we normaal nooit doen en daarom echt iets waar iedereen zich enorm op had verheugd. Maar ja. We zaten met onze zieke Leendert en het was ook nog veel te vroeg voor het avondeten. We besloten daarom maar eerst naar huis te rijden om Leendert in bed te stoppen en dan met de rest naar de Mac in Alblasserdam te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Willem liep naar de ene parkeerplaats, ik naar de andere en we wachtten op elkaar bij de uitgang om achter elkaar aan naar huis te rijden.
Thuisgekomen pakten we de rugtassen uit de auto. Leendert ging met een Ibuprufin in bed en wij verzamelden ons voor het Macfeestje. Ik telde koppen en miste Henk. O, die was al in het speeltuintje aan het spelen, zei de één. Nee, zei de ander, daar is hij niet. Op dat moment kreeg Dirk een onbestemd gevoel en vroeg aan Maaike: "Jullie hadden Henk toch zeker wel in de auto?" "Nee, die zat toch bij jullie," antwoordde Maaike. En met een schok werd het Dirk duidelijk: Henk moest nog in de dierentuin zijn!!! Nog nooit heeft hij zó snel een telefoonnummer opgezocht en gebeld. Hij had meteen contact en jawel, Henk zat daar bij de receptie!!! Willem en ik waren inmiddels ook op de hoogte en Willem griste de telefoon uit Dirk z'n handen. Gelukkig ging alles goed met Henk, vertelde de meneer van de dierentuin. Hij was niet overstuur. We zijn ons lam geschrokken. We zijn direct met z'n allen in de auto gesprongen en terug gesjeesd! Wat kunnen drie kwartier vreselijk lang duren dan!
Bij de dierentuin renden we met z'n allen naar de receptie om ons piepkuiken in onze armen te sluiten. Jawel, daar was hij hoor! Inderdaad niet overstuur, maar wel wat bedremmeld, want het 'duurde zo lang voor we kwamen'. Ze hadden heel goed voor hem gezorgd. Hij had een kleurplaat gekleurd en een ijsje gekregen. Wat een klucht zeg! We analyseerden hoe het had kunnen gebeuren. Ik had gedacht, dat Willem hem in de auto had, want op de heenreis had hij ook bij Willem gezeten. Maar Willem had gedacht, dat hij bij mij in de auto zat, omdat Henk 's zondags, als we naar de kerk gaan, ook altijd op de heenweg bij Willem en op de terugweg bij mij in de auto zit! Tja, klinkt heel logisch natuurlijk. Daar komt nog bij, dat we elk op een andere parkeerplaats stonden en we dus ook bij het instappen geen zicht erop hadden. Allicht dat je anders nog wel even had geteld. Henk was gewoon bij de fonteintjes bij de uitgang blijven spelen zonder dat één van ons het had gezien. Wat ongelofelijk heerlijk dat alles zo goed is afgelopen! Dat Henk er zelfs geen angst of wat dan ook van heeft over gehouden. Hij vindt het veel belangrijker, dat hij in het water heeft gespeeld, dan dat hij ons kwijt was :-).
Het was inmiddels al 6 uur geweest en we besloten om dan alsnog naar Tiel te gaan. Dat had nog wel wat voeten in aarde, want de afrit was daar afgesloten en we reden ons verloren voordat we die McDonalds gevonden hadden. Maar een feestje was het daar! Ieder mocht om beurten bij de balie z'n bestelling doen en daarna aan het tafeltje gaan zitten. Ieder heeft gesmuld. En voor Trijnie hebben we een kadobon gekocht, zodat zij ook haar aandeel uit het leuke-dingen-potje heeft. Leendert was inmiddels al wat opgeknapt van de Ibuprufin en belde, of we wat lekkers voor hem wilden meenemen. Dat hebben we uiteindelijk bij de MacDrive in Alblasserdam afgehaald. En zo kwam alles nog goed en hebben we heel wat beleefd!
donderdag 1 september 2011
Advertorial
door
Teunie
Vandaag stellen we graag een nieuwe adverteerder aan u voor: Houtenspeelgoedwereld.nl
Frank en Gerda Prinsen hebben, na heel veel werk achter de schermen, sinds kort hun webshop geopend. In hun webshop verkopen ze houten speelgoed van heel goede kwaliteit. Die kwaliteit is alvast getest door (de kinderen van) familie en vrienden, die er allemaal erg enthousiast over zijn. Frank en Gerda hebben dan ook gekozen voor speelgoed van drie topmerken: Heros, Imtoy en New Classic Toys. Het speelgoed van deze merken staat garant voor langdurig speelplezier. Ik denk dat Frank en Gerda daarmee een heel goede keuze hebben gemaakt. Niets is zo teleurstellend voor een kind dan speelgoed dat binnen een dag de container in kan omdat het al kapot is. Zelf investeer ik daarom ook altijd liever in iets goeds. Het geld dat je aan kwaliteit uitgeeft verdien je zo vanzelf terug in een lange levensduur.
Frank en Gerda hebben ervoor gezorgd, dat ze SNEL kunnen leveren en het assortiment is werkelijk geweldig. Of eigenlijk meer, zoals hun bedrijfsnaam dat zo mooi zegt: Ouderwetsch Leuk!
Ik beveel deze adverteerder dan ook van harte aan. Neem eens een kijkje op: www.houtenspeelgoedwereld.nl.
En dan wil ik een oude adverteerder nog even voor het voetlicht halen. Dat heeft dan alles te maken met moedertrots ;-). Onze Dirk heeft zijn website vernieuwd. Hij heeft een mooie huisstijl laten ontwerpen en er een fris geheel van gemaakt. Ook is zijn portfolio netjes bijgewerkt. Hij laat immers graag zien wat hij met zijn bedrijf voor u kan betekenen. Bent u toe aan een (nieuwe/vernieuwde) website? Neem dan eens contact met Dirk op en bespreek uw wensen: www.Luikwebcreations.nl.
Frank en Gerda Prinsen hebben, na heel veel werk achter de schermen, sinds kort hun webshop geopend. In hun webshop verkopen ze houten speelgoed van heel goede kwaliteit. Die kwaliteit is alvast getest door (de kinderen van) familie en vrienden, die er allemaal erg enthousiast over zijn. Frank en Gerda hebben dan ook gekozen voor speelgoed van drie topmerken: Heros, Imtoy en New Classic Toys. Het speelgoed van deze merken staat garant voor langdurig speelplezier. Ik denk dat Frank en Gerda daarmee een heel goede keuze hebben gemaakt. Niets is zo teleurstellend voor een kind dan speelgoed dat binnen een dag de container in kan omdat het al kapot is. Zelf investeer ik daarom ook altijd liever in iets goeds. Het geld dat je aan kwaliteit uitgeeft verdien je zo vanzelf terug in een lange levensduur.
Frank en Gerda hebben ervoor gezorgd, dat ze SNEL kunnen leveren en het assortiment is werkelijk geweldig. Of eigenlijk meer, zoals hun bedrijfsnaam dat zo mooi zegt: Ouderwetsch Leuk!
Ik beveel deze adverteerder dan ook van harte aan. Neem eens een kijkje op: www.houtenspeelgoedwereld.nl.
En dan wil ik een oude adverteerder nog even voor het voetlicht halen. Dat heeft dan alles te maken met moedertrots ;-). Onze Dirk heeft zijn website vernieuwd. Hij heeft een mooie huisstijl laten ontwerpen en er een fris geheel van gemaakt. Ook is zijn portfolio netjes bijgewerkt. Hij laat immers graag zien wat hij met zijn bedrijf voor u kan betekenen. Bent u toe aan een (nieuwe/vernieuwde) website? Neem dan eens contact met Dirk op en bespreek uw wensen: www.Luikwebcreations.nl.
Abonneren op:
Posts (Atom)