Het was weer een week, waarin we ons niet hoefden te vervelen. Het was natuurlijk lekker druk in de webshop, maar daarnaast hadden we ook alle avonden wat op het programma staan. Niet dat dat nu allemaal zo erg was, hoor. Het werk in de webshop in de drukste tijd van het jaar, is gewoon super leuk. En in de avonden hadden we ook voornamelijk leuke dingen te doen.
Posts tonen met het label muziek. Alle posts tonen
Posts tonen met het label muziek. Alle posts tonen
vrijdag 22 december 2023
maandag 25 juli 2022
Moestuin, buiten koken, fair en kookboek
Het is hier een drukte van belang. Maar dan wel een erg gezellige drukte. Het kan gelukkig ook weer. Ik voel me weer sterk en gezond. Het enige ongemak is nog, dat ik steeds last heb van duizelingen. Daar valt mee te leven.
donderdag 2 april 2020
Meelvrouwtje
Zo. Ik heb net het meel van mijn brillenglazen gepoetst. Het is genoeg geweest voor vandaag. Ooit vertelde een klant me, dat ik in hun familie ´het meelvrouwtje´ heet. Nou, ik voel me nu inderdaad echt een meelvrouwtje :-).
Maar goed. Je hoort me niet klagen. Ik ben blij, dat we ook vandaag de gezondheid en de kracht weer kregen om al het werk te doen.
Ook het schoolwerk van de jongens vlotte fijn. Wat wil je onder de gegeven omstandigheden nog meer? Natuurlijk, er is veel wat nu niet kan, of niet mag. Maar de andere kant is, dat we nog zo heel veel hebben om blij mee te zijn. Of niet soms? Zelfs de pianoles van Maria kon via Skype gewoon doorgaan.
Na de lunch deed Willem met Henk een ommetje. Even een frisse neus halen.
Ze kwamen allebei weer ´als nieuw´ thuis.
Waar ik ook blij mee ben? Met mijn voorraadkelder. Sinds het hamsteren in de supermarkten begon, heb ik nog geen één keer meer dan een normale hoeveelheid boodschappen hoeven doen. Ik kon steeds nog uit mijn voorraad putten. Zo maakte ik vandaag chili sin carne. Lekker uit de voorraad en met een klein beetje vers: een paar tomaten, twee preien, twee uien. Oh, wat aten we lekker.
Vanavond hield onze dominee weer een meditatie, die we via internet konden beluisteren. Ik had ernaar uitgekeken. Helaas werkte de link niet. We zaten al een beetje sip te zijn. Maar gelukkig was er nog wel een andere manier om toch te kunnen luisteren. Maria belde naar haar vriend, waar ze thuis kerktelefoon hebben. Met de telefoon aangesloten op een speaker ging het prima. Fijn!
Na de meditatie ben ik nog een poos meel gaan scheppen in de inpakruimte.
Nu is het wel weer eens welletjes geweest. Er moeten nog twee kinderen thuis komen. Dat de laatste de deur maar achter zich dicht trekke. Ik ga heerlijk slapen :-).
Maar goed. Je hoort me niet klagen. Ik ben blij, dat we ook vandaag de gezondheid en de kracht weer kregen om al het werk te doen.
Ook het schoolwerk van de jongens vlotte fijn. Wat wil je onder de gegeven omstandigheden nog meer? Natuurlijk, er is veel wat nu niet kan, of niet mag. Maar de andere kant is, dat we nog zo heel veel hebben om blij mee te zijn. Of niet soms? Zelfs de pianoles van Maria kon via Skype gewoon doorgaan.
Na de lunch deed Willem met Henk een ommetje. Even een frisse neus halen.
Ze kwamen allebei weer ´als nieuw´ thuis.
Waar ik ook blij mee ben? Met mijn voorraadkelder. Sinds het hamsteren in de supermarkten begon, heb ik nog geen één keer meer dan een normale hoeveelheid boodschappen hoeven doen. Ik kon steeds nog uit mijn voorraad putten. Zo maakte ik vandaag chili sin carne. Lekker uit de voorraad en met een klein beetje vers: een paar tomaten, twee preien, twee uien. Oh, wat aten we lekker.
Vanavond hield onze dominee weer een meditatie, die we via internet konden beluisteren. Ik had ernaar uitgekeken. Helaas werkte de link niet. We zaten al een beetje sip te zijn. Maar gelukkig was er nog wel een andere manier om toch te kunnen luisteren. Maria belde naar haar vriend, waar ze thuis kerktelefoon hebben. Met de telefoon aangesloten op een speaker ging het prima. Fijn!
Na de meditatie ben ik nog een poos meel gaan scheppen in de inpakruimte.
Nu is het wel weer eens welletjes geweest. Er moeten nog twee kinderen thuis komen. Dat de laatste de deur maar achter zich dicht trekke. Ik ga heerlijk slapen :-).
dinsdag 24 maart 2020
Een latertje
Het is al laat. Eigenlijk een mooie tijd om naar bed te gaan. Maar ik moet nog wachten, tot mijn brood uit de oven komt. Dus schrijf ik nog maar even een logje.
Ik kon het vandaag niet maken, om te spijbelen met het huishouden. Ik had immers gisteren het minste van het minste gedaan. Mijn dag begon dus maar weer met de was :-). Was is er altijd. Daar hoef je nooit naar te zoeken. Er lag nog strijk- en vouwgoed van zaterdag. Dat heb ik eerst weggewerkt.
Er verder heb ik de dag door steeds een was aangezet en een was opgehangen. Net zolang tot al mijn rekjes vol hingen. Nu ben ik weer redelijk bij.
De dag was weer stralend.
Ook Arie genoot van de zon. Ze is niet echt zo´n buitenkat als wat ze in het asiel over haar hadden gezegd. Ze wil wel regelmatig naar buiten, maar zit dan met een half uur alweer voor het raam te mauwen, dat ze erin wil. Kijk, binnen is het ook gewoon zo lekker warm, hè. Vooral in het zonnetje :-).
We hebben het hier verder de hele dag weer erg druk gehad met bestellingen klaarmaken en inpakken. Althans, dat was het werk van Maria en mij. De rest had het druk met schoolwerk en kantoorwerk. We vervelen ons geen moment.
Aan het einde van de dag hadden Maria en ik 50 bestelling klaarstaan om te verzenden. Ik ben ze samen met Willem weg gaan brengen. We gingen vanwege de veiligheid weer naar het grote postnl business point. Daar hadden ze de corona-maatregelen weer verscherpt. Er stond iemand bij de deur, die er streng op toe zag, dat er maar 1 persoon tegelijk bij de zelfscanbalie stond en dat er op dat moment niemand achterlangs liep naar de winkel. Zo bleef de 1,5-meter-grens veilig bewaakt.
Wij hebben onze maatregelen ook verscherpt. Klanten, die hun bestelling willen afhalen, geven van tevoren door, wanneer ze komen. Wij zorgen dan, dat de bestelling klaar staat in de portiek. Zo hoeven we geen fysiek contact te hebben met elkaar. Elk klein beetje kan helpen in de strijd!
Willem en ik pakten onze pakketten op een rolcontainer en een platte kar en wachtten tot we aan de beurt waren.
Daarna was het snel gepiept en konden we weer naar huis.
Het was kliekjesdag bij ons vandaag. Ik had stamppot rauwe andijvie, die ik in een koekenpan opbakte. Lekker met kaas erover. Ook was er nog spaghetti. En er lagen 2 slavinken en een stukje kipfilet in de koelkast, die op moesten. Alles bij elkaar was er voor elk wat wils. Twee hadden geen trek in de voorgeschotelde kliekjes. Die namen liever boterhammen. Nou, ook best, hoor. Ieder zijn meug.
Na het eten toog Maaike naar zolder voor haar celloles. Dat gaat nu per Skype. Goed te doen.
We ruimden snel de etensboel op en ik draafde nog even naar boven om was op te hangen. Ook zette ik de brooddegen te kneden. Precies op tijd waren we klaar, om naar de meditatie te luisteren. In deze bijzondere tijd houdt de dominee regelmatig een meditatie en daar konden we online naar luisteren. Willem zorgde voor de techniek.
Dat kwam helemaal goed. De meditatie was uit de Klaagliederen van Jeremia, het eerste hoofdstuk, het eerste vers. Een bijbelgedeelte, wat goed past in deze tijd.
Na de meditatie was het koffietijd. Daarna hebben Hans en Maaike nog tot dik half 11 meel en bloem en rozijnen en sesamzaad en zadenmix staan inpakken. Heerlijk, zulke hulp! Had ik intussen tijd voor het beantwoorden van 1001 mailtjes en het bestellen van marseillezeep. Ik was zo druk, dat ik haast vergat, dat de broden nog gebakken moesten worden. Tja, dan wordt het dus een latertje :-).
Ik kon het vandaag niet maken, om te spijbelen met het huishouden. Ik had immers gisteren het minste van het minste gedaan. Mijn dag begon dus maar weer met de was :-). Was is er altijd. Daar hoef je nooit naar te zoeken. Er lag nog strijk- en vouwgoed van zaterdag. Dat heb ik eerst weggewerkt.
Er verder heb ik de dag door steeds een was aangezet en een was opgehangen. Net zolang tot al mijn rekjes vol hingen. Nu ben ik weer redelijk bij.
De dag was weer stralend.
Ook Arie genoot van de zon. Ze is niet echt zo´n buitenkat als wat ze in het asiel over haar hadden gezegd. Ze wil wel regelmatig naar buiten, maar zit dan met een half uur alweer voor het raam te mauwen, dat ze erin wil. Kijk, binnen is het ook gewoon zo lekker warm, hè. Vooral in het zonnetje :-).
We hebben het hier verder de hele dag weer erg druk gehad met bestellingen klaarmaken en inpakken. Althans, dat was het werk van Maria en mij. De rest had het druk met schoolwerk en kantoorwerk. We vervelen ons geen moment.
Aan het einde van de dag hadden Maria en ik 50 bestelling klaarstaan om te verzenden. Ik ben ze samen met Willem weg gaan brengen. We gingen vanwege de veiligheid weer naar het grote postnl business point. Daar hadden ze de corona-maatregelen weer verscherpt. Er stond iemand bij de deur, die er streng op toe zag, dat er maar 1 persoon tegelijk bij de zelfscanbalie stond en dat er op dat moment niemand achterlangs liep naar de winkel. Zo bleef de 1,5-meter-grens veilig bewaakt.
Wij hebben onze maatregelen ook verscherpt. Klanten, die hun bestelling willen afhalen, geven van tevoren door, wanneer ze komen. Wij zorgen dan, dat de bestelling klaar staat in de portiek. Zo hoeven we geen fysiek contact te hebben met elkaar. Elk klein beetje kan helpen in de strijd!
Willem en ik pakten onze pakketten op een rolcontainer en een platte kar en wachtten tot we aan de beurt waren.
Daarna was het snel gepiept en konden we weer naar huis.
Het was kliekjesdag bij ons vandaag. Ik had stamppot rauwe andijvie, die ik in een koekenpan opbakte. Lekker met kaas erover. Ook was er nog spaghetti. En er lagen 2 slavinken en een stukje kipfilet in de koelkast, die op moesten. Alles bij elkaar was er voor elk wat wils. Twee hadden geen trek in de voorgeschotelde kliekjes. Die namen liever boterhammen. Nou, ook best, hoor. Ieder zijn meug.
Na het eten toog Maaike naar zolder voor haar celloles. Dat gaat nu per Skype. Goed te doen.
We ruimden snel de etensboel op en ik draafde nog even naar boven om was op te hangen. Ook zette ik de brooddegen te kneden. Precies op tijd waren we klaar, om naar de meditatie te luisteren. In deze bijzondere tijd houdt de dominee regelmatig een meditatie en daar konden we online naar luisteren. Willem zorgde voor de techniek.
Dat kwam helemaal goed. De meditatie was uit de Klaagliederen van Jeremia, het eerste hoofdstuk, het eerste vers. Een bijbelgedeelte, wat goed past in deze tijd.
Na de meditatie was het koffietijd. Daarna hebben Hans en Maaike nog tot dik half 11 meel en bloem en rozijnen en sesamzaad en zadenmix staan inpakken. Heerlijk, zulke hulp! Had ik intussen tijd voor het beantwoorden van 1001 mailtjes en het bestellen van marseillezeep. Ik was zo druk, dat ik haast vergat, dat de broden nog gebakken moesten worden. Tja, dan wordt het dus een latertje :-).
maandag 17 september 2018
Vis eten in Scheveningen en zingen in Kampen
Zoals vaste lezers weten, gaan we één keer per jaar met elk kind apart iets leuks doen. Vorige week vrijdag was het de beurt aan Koos. Hij had gekozen voor vis eten bij Simonis in Scheveningen. Een jaar of 5 geleden hebben we dat ook al eens met hem gedaan en dat vond hij toen zó leuk, dat hij het nóg wel een keer wilde.
Om kwart over 5 reden we weg. Scheveningen is bij ons vandaan toch al snel een uurtje rijden en met de drukte van de avondspits nog wel een beetje langer. Maar dat geeft niet. Autorijden vinden we niet erg. Op ons gemak reden we richting de kust.
We wisten het wel: bij Simonis is het áltijd druk en we waren dan ook niet verbaasd, dat we op deze vrijdagavond niet direct een parkeerplekje konden vinden. Maar goed. Na een aantal rondjes rijden lukte het en liepen we naar binnen. Het was er in al die jaren nog niets veranderd en hoe leuk was het, om alles meteen te herkennen. Even moesten we ons oriënteren: hoe ging dat hier ook alweer? Het gaat er namelijk niet heel standaard. Bij binnenkomst kun je de menukaart erbij pakken en dan aan een buffet je bestelling opgeven. Je loopt daarna langs de kassa en op je kassabon staat een nummer. Met dat bonnetje ga je vervolgens langs het drankenbuffet en haal je je drankjes op. Dan zoek je een tafeltje op en als je het nummer van je bonnetje hoort aflezen, dan zwaai je en komen ze je eten brengen.
Afijn. Eerst maar kiezen dus.
Tja, het is een visrestaurant en ik ben totaal niet dol op vis. Maar ik dacht: er zal vast wel gewoon patat te krijgen zijn met iets vegetarisch. Niet dus. Er waren alleen maar gerechten met vis, zowel de voor- als de hoofdgerechten. Ik koos dan maar voor kreeftsoep vooraf en daarna een kibbeling menu. Willem en Koos maakten ook hun keuze en we liepen langs het buffet. Alles ging goed, totdat we een tafeltje moesten uitzoeken. Er waren géén tafeltjes! Het was gewoon gênant. Mensen stonden op een meter afstand bij bezette tafeltjes te wachten tot de mensen klaar waren met eten, om dan snel hun tafeltje in te pikken. Wij probeerden dat ook: ieder in een andere hoek van het restaurant. Maar het lukte niet. Telkens waren we net te laat, óf de tafelende mensen bleven nog op hun gemakje zitten met een bakkie koffie. Uiteindelijk werd ons nummer afgeroepen en liepen we naar het uitgifte-loketje met de mededeling, dat we geen plaats hadden. Daar was het een zenuwachtige en geirriteerde toestand vanwege de drukte en het meisje met onze borden wist het ook niet op te lossen. Op den duur zei Willem: geef die borden maar, dan gaan we wel buiten zitten. En buiten is dan écht buiten, niet onder de voorzettent met heaters, want daar zat ook alles vol. Ah, brr, wat was het koud. Maar ik wilde Koos z´n feestje niet bederven en zeurde er uiteraard niet over en probeerde te genieten van de warme soep. Koos zat te smullen van gegratineerde mosselen :-).
Na het voorgerecht besloot Koos nog eens binnen te gaan kijken, of er al een tafeltje vrij was. En, YES! Er stapten juist mensen op en Koos wist niet hoe snel hij het tafeltje moest inpikken :-). Hè, dat was beter!!
We zaten nog maar net, toen we ons nummer weer hoorden aflezen. Het hoofdgerecht was klaar. We zwaaiden en daar kwamen onze borden. WAAAAHHH. Wat een borden!!! Ik kreeg een heuse schaal voor m´n neus en daar lag volgens mij genoeg op voor drie personen!!!
De mannen hadden elk een kreeft besteld en terwijl zij die beesten begonnen te ontleden begon ik aan m´n portie kibbeling. Ehm...na een stuk of 10 stukjes kibbeling had ik toch heus genoeg hoor! Nog wat patatjes en m´n potje koolsla en dat was het wel. Maar geen nood. We hadden gezellig wat te kletsen en rond te kijken. Het is toch echt een belevenis om dat zo eens aan te zien. Al die verschillende mensen en talen. Er werden twee bussen vol marechaussees voor de deur afgezet. Daar was voor gereserveerd en daardoor was het nu dan ook zo absurd druk. Al die mannen en vrouwen kwamen langsgelopen in d´r uniformen. Die waren misschien wel wezen oefenen voor Prinsjesdag, of zo, dachten we.
We knoopten een praatje aan met de mensen aan het tafeltje naast ons. Ze spraken Engels. Hij kwam uit Guatamala, zij uit de VS. Grappig zo even zo´n contact! Die meneer vertelde dat ze een uur op een tafeltje hadden moeten wachten, maar dat hij dat er voor over had gehad, omdat hij hier al als kleine jongen regelmatig was geweest. Ik had al gezien, dat hij folie en zakken had gehaald om de overschotten in mee naar huis te nemen en wilde dat ook wel. O, dat liet hij wel even aan Koos zien, waar je dat kon halen. Hij wees Koos waar hij de vellen folie en zakken kon pakken: ¨Grab it like a man¨, zei hij. En, ha, ha, daar moest Koos zo om lachen. We hebben de hele avond te pas en te onpas geroepen: ¨Grab it like a man¨ :-). Het stel vertrok. Wij buikten nog even uit, pakten de over gebleven kibbeling in en vertrokken ook.
We wilden nog even naar de boulevard en daar in een strandtent een kop koffie drinken om het uitje af te maken. We parkeerden in de buurt van de vuurtoren en ... surprise! We kregen op de valreep nog een prachtige zonsondergang kado. ´s Middags, toen het stralend weer was, had ik me daar al op verheugd. Maar de stralende lucht had helaas plaatsgemaakt voor grijze wolken. Nu, aan het strand, was er toch nog een flinke reep lucht opgeklaard. Willem en Koos, die voorop liepen, riepen: ¨Opschieten!! De zon!!¨ Ik rende naar boven en ja, hoe prachtig! We konden nog precies de laatste minuten meegenieten.
Het woei hard. Lekker uitwaaien! We liepen een gezellig tentje binnen en genoten daar van de kers op de taart.
Het was een leuk uitje en ook leuk om te zien hoe Koos er van genoot. Een mooie herinnering!
Zaterdag leek het eerst een dag als alle andere zaterdagen te worden. Ik stond al vroeg achter m´n strijkplank, bakte brood en om 10 uur gingen we koffie drinken bij schoonmama. Onderweg zei Willem: ¨Zullen we straks even bij Leendert en Thea gaan kijken?¨ Leendert en Thea zijn sinds 4 juli hard aan het klussen aan hun huisje en we waren al een poosje niet wezen kijken. Juist toen we dat bedacht hadden stuurde Leendert een appje: Komen jullie vandaag kijken? Ja dus :-).
Ik had al wat foto´s van de laatste dagen gezien. Maar als je het met eigen ogen beziet, is het nog indrukwekkender. Pffff! Het aanbouwtje was gesloopt en de achtergevel helemaal gestempeld. Daar komt een uitbouw over de hele breedte van het huis.
Knap als je dat als mannetje van 22 al allemaal in je mars hebt. En dat zonder diploma´s. Leendert heeft dan wel een diplomaatje (een startkwalificatie op nivo2), maar daar hecht hij zelf zo weinig waarde aan, dat hij het nooit is gaan ophalen op school. Ja, ´t is een rare :-). Maar timmeren kan hij als de beste.
Ook op de 1e verdieping was er inmiddels van alles gebeurd. Alle wandjes waren er uit geweest, alsook de zoldervloer. Leendert en Thea hebben de ruimte opnieuw ingedeeld en de nieuwe wandjes staan al. En uiteraard is er meteen geïsoleerd en is de electriciteit aangelegd.
Prachtig allemaal. Maar mensen, wát een klus! Ik ben blij, dat het niet m´n eigen huis is :-). Ik vind de opruimklus al heftig genoeg :-).
En opgeruimd hebben we ook weer! Ik kon het niet laten om vast één vak van de vrijgekomen kast in de shop op te ruimen. Ik wist dat het niet veel werk was, omdat daar nu werkelijk alleen maar oude zooi lag, waar al minstens drie jaar nooit naar omgekeken was. Toch vond ik, dat Willem er even naar moest kijken. Het was namelijk allemaal computerstuff. Heel veel boeken over allerlei programmeertalen, handleidingen, cd´s, een ingelijst certificaatje en weet-ik-veel wat nog meer. Willem had er weinig trek in en zei: ¨Joh, ik heb het al jaren niet gemist. Gooi gewoon weg.¨ Maar ja, dan ben ik zo´n muts, dat ik toch niet iets wil weggooien, waar een ander nog iets aan heeft. Dan doe ik het met liefde naar de kringloopwinkel. Snel, snel keek Willem er even naar. Maar nee hoor, hij bleef er bij: ´t Was allemaal verouderd, of op internet te vinden. Het kon allemaal weg. Ok dan. Twee grote dozen weg en twee centimeters van het meetlint. Dat schiet nog eens op.
Halverwege de middag riep Willem ineens van boven: ¨Hé, Teun, vanavond is die psalmzangavond in Kampen! Daar wilde je toch naar toe?¨ Tja...dat is waar. Daar hadden we het over gehad. Maar eigenlijk was ik het helemaal vergeten. Maar Willem dus niet! In een half uur tijd was alles geregeld. We gingen! Samen! Want de rest van de familie was óf weg, óf had voor de avond al andere plannen. Nou, samen uit is natuurlijk ook heel leuk. Snel trok ik een schoon jurkje aan, deed m´n haar en daar gingen we. Helemaal naar Kampen. Dat is toch anderhalf uur rijden bij ons vandaan.
Onderweg dutte ik in en werd wakker van m´n mobiel. Een klant, die honing wilde. Dat kon. Jan kon daar wel bij helpen. Dat is het gemakkelijke: de kinderen weten waar alles staat enzo. Ik was meteen klaarwakker. Het dutje had me goed gedaan. Willem stelde voor om even een bakkie koffie bij een tankstation te halen. Ja, lekker! En zo hadden we even een cafeïnebreak en reden het laatste stuk.
Daar lag Kampen!
Wat hebben we daar veel herinneringen liggen. Een jaar of 30 (en langer) geleden, zijn we hier met mijn ouderlijk gezin verschillende jaren op vakantie geweest. Althans, in Genemuiden. En dan gingen we toch regelmatig ook naar Kampen.
Leuk om het nu eens terug te zien.
We parkeerden langs de IJssel, met zicht op de brug. Het was kwart voor zes. Een mooie tijd om ergens iets te eten. Het werd een broodje bij de Subway. Mmm. Lekker, hoor. Kwart over zes stonden we weer buiten en wandelden naar de Bovenkerk, waar de Psalmzangavond met Bovenstem zou zijn, met André Nieuwkoop achter het orgel. De kerk zou om kwart voor 7 open gaan. Eerdere ervaring heeft ons geleerd, dat je maar beter vroeg aanwezig kunt zijn, want deze avonden zijn druk bezocht. En inderdaad: een half uur voordat de kerk openging, waren wij al echt niet de eersten, die stonden te wachten! We maakten hier en daar een praatje, want we zagen verschillende bekenden. Ook nog iemand, die ons herkende en die we misschien al 35 jaar niet hadden gezien. Hoe leuk is dat!
Eindelijk ging de kerk open en zochten we een fijn plekje uit. Het zou nog drie kwartier duren, voordat de zangavond begon. Maar gelukkig kon je koffie kopen. Ha, heerlijk! Al was het maar om mijn ijskoude handen aan te warmen :-).
De zangavond was prachtig.
Die prachtige Psalmen, niet-ritmisch gezongen in een plechtig tempo en mét Bovenstem, waar dat op het programma was aangegeven. Lofpsalmen die met volle pijpen werden gespeeld. Gebeden, die ingetogen klonken. Bijzonder! Ook de meditatie over Psalm 42 was mooi. Al met al een onvergetelijke avond. Dat dat nog mogelijk is in 2018: een bomvolle Bovenkerk (1250 zitplaatsen), met kinderen en grijsaards en alles er tussenin. Er waren zelfs gasten van André uit Amerika. Daar had hij vòòr het programma vlakbij ons mee staan praten:
En dan werd er ook nog een paar duizend euro binnen gehengeld voor het goede doel en voor de onkosten. Mooi is dat.
Toen we weer buiten stonden, was het donker. De brug was prachtig verlicht.
In de donkere avond reden we weer terug en kwamen veilig thuis. Eenmaal op bed moesten wij ons raam dicht doen van de vreselijke herrie: hier op het dorp was een ander soort ´muziek´ te beluisteren. Tot 1.00 uur waren het zulke decibellen, dat het hele dorp er ongevraagd van kon meegenieten :-(. Tja. Smaken verschillen, zullen we maar zeggen.
Om kwart over 5 reden we weg. Scheveningen is bij ons vandaan toch al snel een uurtje rijden en met de drukte van de avondspits nog wel een beetje langer. Maar dat geeft niet. Autorijden vinden we niet erg. Op ons gemak reden we richting de kust.
We wisten het wel: bij Simonis is het áltijd druk en we waren dan ook niet verbaasd, dat we op deze vrijdagavond niet direct een parkeerplekje konden vinden. Maar goed. Na een aantal rondjes rijden lukte het en liepen we naar binnen. Het was er in al die jaren nog niets veranderd en hoe leuk was het, om alles meteen te herkennen. Even moesten we ons oriënteren: hoe ging dat hier ook alweer? Het gaat er namelijk niet heel standaard. Bij binnenkomst kun je de menukaart erbij pakken en dan aan een buffet je bestelling opgeven. Je loopt daarna langs de kassa en op je kassabon staat een nummer. Met dat bonnetje ga je vervolgens langs het drankenbuffet en haal je je drankjes op. Dan zoek je een tafeltje op en als je het nummer van je bonnetje hoort aflezen, dan zwaai je en komen ze je eten brengen.
Afijn. Eerst maar kiezen dus.
Tja, het is een visrestaurant en ik ben totaal niet dol op vis. Maar ik dacht: er zal vast wel gewoon patat te krijgen zijn met iets vegetarisch. Niet dus. Er waren alleen maar gerechten met vis, zowel de voor- als de hoofdgerechten. Ik koos dan maar voor kreeftsoep vooraf en daarna een kibbeling menu. Willem en Koos maakten ook hun keuze en we liepen langs het buffet. Alles ging goed, totdat we een tafeltje moesten uitzoeken. Er waren géén tafeltjes! Het was gewoon gênant. Mensen stonden op een meter afstand bij bezette tafeltjes te wachten tot de mensen klaar waren met eten, om dan snel hun tafeltje in te pikken. Wij probeerden dat ook: ieder in een andere hoek van het restaurant. Maar het lukte niet. Telkens waren we net te laat, óf de tafelende mensen bleven nog op hun gemakje zitten met een bakkie koffie. Uiteindelijk werd ons nummer afgeroepen en liepen we naar het uitgifte-loketje met de mededeling, dat we geen plaats hadden. Daar was het een zenuwachtige en geirriteerde toestand vanwege de drukte en het meisje met onze borden wist het ook niet op te lossen. Op den duur zei Willem: geef die borden maar, dan gaan we wel buiten zitten. En buiten is dan écht buiten, niet onder de voorzettent met heaters, want daar zat ook alles vol. Ah, brr, wat was het koud. Maar ik wilde Koos z´n feestje niet bederven en zeurde er uiteraard niet over en probeerde te genieten van de warme soep. Koos zat te smullen van gegratineerde mosselen :-).
Na het voorgerecht besloot Koos nog eens binnen te gaan kijken, of er al een tafeltje vrij was. En, YES! Er stapten juist mensen op en Koos wist niet hoe snel hij het tafeltje moest inpikken :-). Hè, dat was beter!!
We zaten nog maar net, toen we ons nummer weer hoorden aflezen. Het hoofdgerecht was klaar. We zwaaiden en daar kwamen onze borden. WAAAAHHH. Wat een borden!!! Ik kreeg een heuse schaal voor m´n neus en daar lag volgens mij genoeg op voor drie personen!!!
De mannen hadden elk een kreeft besteld en terwijl zij die beesten begonnen te ontleden begon ik aan m´n portie kibbeling. Ehm...na een stuk of 10 stukjes kibbeling had ik toch heus genoeg hoor! Nog wat patatjes en m´n potje koolsla en dat was het wel. Maar geen nood. We hadden gezellig wat te kletsen en rond te kijken. Het is toch echt een belevenis om dat zo eens aan te zien. Al die verschillende mensen en talen. Er werden twee bussen vol marechaussees voor de deur afgezet. Daar was voor gereserveerd en daardoor was het nu dan ook zo absurd druk. Al die mannen en vrouwen kwamen langsgelopen in d´r uniformen. Die waren misschien wel wezen oefenen voor Prinsjesdag, of zo, dachten we.
We knoopten een praatje aan met de mensen aan het tafeltje naast ons. Ze spraken Engels. Hij kwam uit Guatamala, zij uit de VS. Grappig zo even zo´n contact! Die meneer vertelde dat ze een uur op een tafeltje hadden moeten wachten, maar dat hij dat er voor over had gehad, omdat hij hier al als kleine jongen regelmatig was geweest. Ik had al gezien, dat hij folie en zakken had gehaald om de overschotten in mee naar huis te nemen en wilde dat ook wel. O, dat liet hij wel even aan Koos zien, waar je dat kon halen. Hij wees Koos waar hij de vellen folie en zakken kon pakken: ¨Grab it like a man¨, zei hij. En, ha, ha, daar moest Koos zo om lachen. We hebben de hele avond te pas en te onpas geroepen: ¨Grab it like a man¨ :-). Het stel vertrok. Wij buikten nog even uit, pakten de over gebleven kibbeling in en vertrokken ook.
We wilden nog even naar de boulevard en daar in een strandtent een kop koffie drinken om het uitje af te maken. We parkeerden in de buurt van de vuurtoren en ... surprise! We kregen op de valreep nog een prachtige zonsondergang kado. ´s Middags, toen het stralend weer was, had ik me daar al op verheugd. Maar de stralende lucht had helaas plaatsgemaakt voor grijze wolken. Nu, aan het strand, was er toch nog een flinke reep lucht opgeklaard. Willem en Koos, die voorop liepen, riepen: ¨Opschieten!! De zon!!¨ Ik rende naar boven en ja, hoe prachtig! We konden nog precies de laatste minuten meegenieten.
Het woei hard. Lekker uitwaaien! We liepen een gezellig tentje binnen en genoten daar van de kers op de taart.
Het was een leuk uitje en ook leuk om te zien hoe Koos er van genoot. Een mooie herinnering!
Zaterdag leek het eerst een dag als alle andere zaterdagen te worden. Ik stond al vroeg achter m´n strijkplank, bakte brood en om 10 uur gingen we koffie drinken bij schoonmama. Onderweg zei Willem: ¨Zullen we straks even bij Leendert en Thea gaan kijken?¨ Leendert en Thea zijn sinds 4 juli hard aan het klussen aan hun huisje en we waren al een poosje niet wezen kijken. Juist toen we dat bedacht hadden stuurde Leendert een appje: Komen jullie vandaag kijken? Ja dus :-).
Ik had al wat foto´s van de laatste dagen gezien. Maar als je het met eigen ogen beziet, is het nog indrukwekkender. Pffff! Het aanbouwtje was gesloopt en de achtergevel helemaal gestempeld. Daar komt een uitbouw over de hele breedte van het huis.
Knap als je dat als mannetje van 22 al allemaal in je mars hebt. En dat zonder diploma´s. Leendert heeft dan wel een diplomaatje (een startkwalificatie op nivo2), maar daar hecht hij zelf zo weinig waarde aan, dat hij het nooit is gaan ophalen op school. Ja, ´t is een rare :-). Maar timmeren kan hij als de beste.
Ook op de 1e verdieping was er inmiddels van alles gebeurd. Alle wandjes waren er uit geweest, alsook de zoldervloer. Leendert en Thea hebben de ruimte opnieuw ingedeeld en de nieuwe wandjes staan al. En uiteraard is er meteen geïsoleerd en is de electriciteit aangelegd.
Prachtig allemaal. Maar mensen, wát een klus! Ik ben blij, dat het niet m´n eigen huis is :-). Ik vind de opruimklus al heftig genoeg :-).
En opgeruimd hebben we ook weer! Ik kon het niet laten om vast één vak van de vrijgekomen kast in de shop op te ruimen. Ik wist dat het niet veel werk was, omdat daar nu werkelijk alleen maar oude zooi lag, waar al minstens drie jaar nooit naar omgekeken was. Toch vond ik, dat Willem er even naar moest kijken. Het was namelijk allemaal computerstuff. Heel veel boeken over allerlei programmeertalen, handleidingen, cd´s, een ingelijst certificaatje en weet-ik-veel wat nog meer. Willem had er weinig trek in en zei: ¨Joh, ik heb het al jaren niet gemist. Gooi gewoon weg.¨ Maar ja, dan ben ik zo´n muts, dat ik toch niet iets wil weggooien, waar een ander nog iets aan heeft. Dan doe ik het met liefde naar de kringloopwinkel. Snel, snel keek Willem er even naar. Maar nee hoor, hij bleef er bij: ´t Was allemaal verouderd, of op internet te vinden. Het kon allemaal weg. Ok dan. Twee grote dozen weg en twee centimeters van het meetlint. Dat schiet nog eens op.
Halverwege de middag riep Willem ineens van boven: ¨Hé, Teun, vanavond is die psalmzangavond in Kampen! Daar wilde je toch naar toe?¨ Tja...dat is waar. Daar hadden we het over gehad. Maar eigenlijk was ik het helemaal vergeten. Maar Willem dus niet! In een half uur tijd was alles geregeld. We gingen! Samen! Want de rest van de familie was óf weg, óf had voor de avond al andere plannen. Nou, samen uit is natuurlijk ook heel leuk. Snel trok ik een schoon jurkje aan, deed m´n haar en daar gingen we. Helemaal naar Kampen. Dat is toch anderhalf uur rijden bij ons vandaan.
Onderweg dutte ik in en werd wakker van m´n mobiel. Een klant, die honing wilde. Dat kon. Jan kon daar wel bij helpen. Dat is het gemakkelijke: de kinderen weten waar alles staat enzo. Ik was meteen klaarwakker. Het dutje had me goed gedaan. Willem stelde voor om even een bakkie koffie bij een tankstation te halen. Ja, lekker! En zo hadden we even een cafeïnebreak en reden het laatste stuk.
Daar lag Kampen!
Wat hebben we daar veel herinneringen liggen. Een jaar of 30 (en langer) geleden, zijn we hier met mijn ouderlijk gezin verschillende jaren op vakantie geweest. Althans, in Genemuiden. En dan gingen we toch regelmatig ook naar Kampen.
Leuk om het nu eens terug te zien.
We parkeerden langs de IJssel, met zicht op de brug. Het was kwart voor zes. Een mooie tijd om ergens iets te eten. Het werd een broodje bij de Subway. Mmm. Lekker, hoor. Kwart over zes stonden we weer buiten en wandelden naar de Bovenkerk, waar de Psalmzangavond met Bovenstem zou zijn, met André Nieuwkoop achter het orgel. De kerk zou om kwart voor 7 open gaan. Eerdere ervaring heeft ons geleerd, dat je maar beter vroeg aanwezig kunt zijn, want deze avonden zijn druk bezocht. En inderdaad: een half uur voordat de kerk openging, waren wij al echt niet de eersten, die stonden te wachten! We maakten hier en daar een praatje, want we zagen verschillende bekenden. Ook nog iemand, die ons herkende en die we misschien al 35 jaar niet hadden gezien. Hoe leuk is dat!
Eindelijk ging de kerk open en zochten we een fijn plekje uit. Het zou nog drie kwartier duren, voordat de zangavond begon. Maar gelukkig kon je koffie kopen. Ha, heerlijk! Al was het maar om mijn ijskoude handen aan te warmen :-).
De zangavond was prachtig.
Die prachtige Psalmen, niet-ritmisch gezongen in een plechtig tempo en mét Bovenstem, waar dat op het programma was aangegeven. Lofpsalmen die met volle pijpen werden gespeeld. Gebeden, die ingetogen klonken. Bijzonder! Ook de meditatie over Psalm 42 was mooi. Al met al een onvergetelijke avond. Dat dat nog mogelijk is in 2018: een bomvolle Bovenkerk (1250 zitplaatsen), met kinderen en grijsaards en alles er tussenin. Er waren zelfs gasten van André uit Amerika. Daar had hij vòòr het programma vlakbij ons mee staan praten:
En dan werd er ook nog een paar duizend euro binnen gehengeld voor het goede doel en voor de onkosten. Mooi is dat.
Toen we weer buiten stonden, was het donker. De brug was prachtig verlicht.
In de donkere avond reden we weer terug en kwamen veilig thuis. Eenmaal op bed moesten wij ons raam dicht doen van de vreselijke herrie: hier op het dorp was een ander soort ´muziek´ te beluisteren. Tot 1.00 uur waren het zulke decibellen, dat het hele dorp er ongevraagd van kon meegenieten :-(. Tja. Smaken verschillen, zullen we maar zeggen.
maandag 22 januari 2018
Mengelmoes
Vorige week was een aparte week. Mijn gedachten werden gedomineerd door het ongeluk, wat Leendert z'n collega's overkwam. Vooral de eerste dagen had ik continu een steen op mijn hart, vanwege het grote leed, zo heel nabij. Pas op woensdag kwam er weer plaats voor andere dingen. En als ik dan terugkijk in mijn foto's van de laatste 10 dagen, dan valt het me weer op, hoeveel dingen er dagelijks de revue passeren. En vooral ook de verscheidenheid is opmerkelijk. Het is met recht een mengelmoes! Leuke dingen, saaie dingen, noodzakelijke dingen, bijzondere dingen, emotionele dingen, sleur-dingen, binnen-dingen, buiten-dingen, vrouw-dingen, moeder-dingen, oma-dingen, familie-dingen. Ik maak een kleine selectie om weer ''bij'' te bloggen. Om beter bij te blijven zou het fijn zijn, als ik m'n laptop weer terug had. Maar helaas is die nog in reparatie. Nog even afzien dus en af en toe me achter Willem z'n computer installeren :-).
Ik bak sinds 1999 al ons brood zelf. Dat is dus een echt routineklusje. Meestal worden het gewoon bruine broden, al dan niet met zaden/pitten erover of erdoor. Voor de zondag wil ik nog wel eens speciaal brood bakken. Dit vlechtbrood is gemaakt van zes strengen deeg. Zo'n brood op de ontbijttafel maakt het meteen feestelijk.
Maaike heeft al heel lang een huur-instrument: een cello. Hij moest naar de cello-winkel voor onderhoud en Maaike informeerde naar de aankoopprijs. Hoewel het nog altijd een flinke hap was, heeft ze de knoop doorgehakt. Eigenlijk had ze een spaarpotje aangelegd om een autootje te kopen. Maar het werd een cello. In elk geval een stuk waardevaster :-). Willem en ik gingen de cello ophalen. De winkel, De Lutiers, bestaat juist 30 jaar. En daarom kregen we niet alleen de cello, maar ook een kadootje mee. In de auto maakten we het schatkistje open. WOW!!! Zo bijzonder!! Een kam (deel van een strijkinstrument, waar de snaren over lopen) en dan ieniemienie gefiguurzaagd. Een echt kunstwerkje! Het staat nu te pronken in Maaikes kamer.
's Avonds, toen Maaike uit haar werk thuis kwam, moest er METEEN cello gespeeld worden :-). De jas belandde op de bank, Willem sprong achter de piano, Dirk (die juist ook bij ons was) greep een blokfluit. En...oefenen maar!!
De puzzel van de kerstman was af en er werd een nieuwe op tafel gelegd. Vooral Maria heeft de smaak te pakken. Binnen twee dagen was ook de nieuwe puzzel al weer af.
Mijn vriendin Marjolein nodigde mij uit voor een High Tea ter ere van mijn 50ste verjaardag. Wat hebben we het gezellig gehad bij De Wachter in Alblasserdam! Echt een goed idee om zo eens in alle rust en onder het genot van allerlei lekkers bij te praten. Beide hebben we een groot gezin (en ook allebei veel kinderen 'met een etiket') en dit vriendinnen-moment was een super idee van Marjolein! We hebben wel tweeëneenhalf uur gezeten.
Het was sowieso een week van uitstapjes. Zaterdag gingen we met Willem z'n werk naar het Openluchtmuseum in Arnhem. Wij hadden slechts drie kinderen bij ons: Maria, Jan en Henk. Het paste dus mooi in één auto. Onderweg heb ik lekker zitten breien, want woensdag ben ik eindelijk wol gaan kopen voor de poncho met kolkraag, die ik voor Maria zou gaan maken. We hebben uiteindelijk gekozen voor een mooie kleur roze. Ik werk op naadlnummer 6 en het schiet dus lekker op :-). Het Openluchtmuseum was geweldig! Bij aankomst was er eerst koffie/thee met koek in de Kasteelboerderij.
Daarna kon je op eigen gelegenheid het Museum bekijken. Er was in het park veel stormschade van de storm van vorige week.
Daardoor reden de trammetjes niet en was het dus lopen geblazen. We hebben op de plattegrond gekeken naar wat we echt wilden zien en zijn daar zonder omweggetjes naar toe gegaan. We moesten er immers rekening mee houden, dat Maria niet veel energie heeft.
We bekeken de bierbrouwerij (en proefden daar winterbier en jubileumbier).
We bekeken heel uitgebreid het Groene Kruis-gebouwtje. Er kwamen heel wat herinneringen boven! Het was dan ook levensecht ingericht. Er hing zelfs een Lysolgeur!
Het was wel een koude dag. We warmden ons af en toe op bij de vuurtonnen, die overal stonden.
Maar echt warm werden we pas in het Depot. Daar was het heerlijk. En omdat het er ook nog eens heeeeeeeel leuk was (zó nostalgisch allemaal, ik kwam niet uitgekeken) hebben we er echt lang rondgelopen.
Daarna was het lunchtijd. We konden tussen half 2 en half 3 weer in de Kasteelboerderij terecht. We vonden precies nog één leeg tafeltje, toen we aankwamen! Er was een ruime keuze aan het buffet: broodjes, soep, warme worst, allerlei beleg. Willem had mij aangemeld voor een vegetarische lunch, Ik kreeg gefrituurde kaasstengels. Heerlijk hoor. Het was erg genieten.
Na de lunch gingen Jan en Henk schaatsen op het schaatsbaantje. Daar hadden ze enorm naar uitgekeken. Maria en ik liepen over de Zaanse Schans en Willem vermaakte zich in de buurt van de ijsbaan. Ik merkte dat Maria moe werd. We hebben nog een verhaal geluisterd in het Amsterdamse grachtenpand. Daarna zijn we met z'n allen naar de Canon gegaan. Het was inmiddels een beetje gaan regenen en de Canon is overdekt. Het was er vreselijk druk. We werden helemaal overwhelmed door alle prikkels, de mensen, de electronica. Al snel was het duidelijk: de koek was (zéker bij Maria) echt op. Het was ook mooi geweest. We willen zeker nog een keer teruggaan met de kinderen!
Vrijdagavond vierden Willem en ik onze verjaardagen. Er waren erg veel afzeggers vanwege veel zieken. Wij hadden Henk ook drie dagen ziek thuis. Maar verder komen we er tot nu toe nog goed vanaf.
Al met al was het een week vol afwisseling en ook deze week staat er heel wat op de planning. Willem moet woensdag naar Keulen, naar een klant. Dat is toch wel een uurtje of drie rijden. Er piepte een plannetje bij me op en dat heeft inmiddels handen en voeten gekregen. Ik rijd gezellig mee :-). Als Willem klaar is bij die klant, gaan we de Keulse Dom bekijken. Dat is iets wat altijd al op ons wensenlijstje stond. Daarna rijden we naar Limburg en verzilveren daar de hotelbon, die we van de kinderen voor onze verjaardag kregen. Donderdag hopen we dan wat leuks in Limburg te doen. Misschien gewoon wandelen, of iets bekijken, of een stad in. We weten het nog niet.
Nu dus hard aan de slag. Want er moet nog een hoop gebeuren en geregeld worden, voordat we woensdagmorgen vroeg kunnen vertrekken.
Ik bak sinds 1999 al ons brood zelf. Dat is dus een echt routineklusje. Meestal worden het gewoon bruine broden, al dan niet met zaden/pitten erover of erdoor. Voor de zondag wil ik nog wel eens speciaal brood bakken. Dit vlechtbrood is gemaakt van zes strengen deeg. Zo'n brood op de ontbijttafel maakt het meteen feestelijk.
 |
| En ook nog maar wat gewone broden ;-). |
's Avonds, toen Maaike uit haar werk thuis kwam, moest er METEEN cello gespeeld worden :-). De jas belandde op de bank, Willem sprong achter de piano, Dirk (die juist ook bij ons was) greep een blokfluit. En...oefenen maar!!
De puzzel van de kerstman was af en er werd een nieuwe op tafel gelegd. Vooral Maria heeft de smaak te pakken. Binnen twee dagen was ook de nieuwe puzzel al weer af.
Trijnie en ik gingen naar een beurs om nieuwe spulletjes voor de webshop in te kopen en ideetjes op te doen. We zagen veel moois, maakten praatjes en hadden intussen een gezellig moeder-dochter-dagje.
Mijn vriendin Marjolein nodigde mij uit voor een High Tea ter ere van mijn 50ste verjaardag. Wat hebben we het gezellig gehad bij De Wachter in Alblasserdam! Echt een goed idee om zo eens in alle rust en onder het genot van allerlei lekkers bij te praten. Beide hebben we een groot gezin (en ook allebei veel kinderen 'met een etiket') en dit vriendinnen-moment was een super idee van Marjolein! We hebben wel tweeëneenhalf uur gezeten.
Het was sowieso een week van uitstapjes. Zaterdag gingen we met Willem z'n werk naar het Openluchtmuseum in Arnhem. Wij hadden slechts drie kinderen bij ons: Maria, Jan en Henk. Het paste dus mooi in één auto. Onderweg heb ik lekker zitten breien, want woensdag ben ik eindelijk wol gaan kopen voor de poncho met kolkraag, die ik voor Maria zou gaan maken. We hebben uiteindelijk gekozen voor een mooie kleur roze. Ik werk op naadlnummer 6 en het schiet dus lekker op :-). Het Openluchtmuseum was geweldig! Bij aankomst was er eerst koffie/thee met koek in de Kasteelboerderij.
Daarna kon je op eigen gelegenheid het Museum bekijken. Er was in het park veel stormschade van de storm van vorige week.
Daardoor reden de trammetjes niet en was het dus lopen geblazen. We hebben op de plattegrond gekeken naar wat we echt wilden zien en zijn daar zonder omweggetjes naar toe gegaan. We moesten er immers rekening mee houden, dat Maria niet veel energie heeft.
We bekeken de bierbrouwerij (en proefden daar winterbier en jubileumbier).
We bekeken heel uitgebreid het Groene Kruis-gebouwtje. Er kwamen heel wat herinneringen boven! Het was dan ook levensecht ingericht. Er hing zelfs een Lysolgeur!
Het was wel een koude dag. We warmden ons af en toe op bij de vuurtonnen, die overal stonden.
Maar echt warm werden we pas in het Depot. Daar was het heerlijk. En omdat het er ook nog eens heeeeeeeel leuk was (zó nostalgisch allemaal, ik kwam niet uitgekeken) hebben we er echt lang rondgelopen.
Daarna was het lunchtijd. We konden tussen half 2 en half 3 weer in de Kasteelboerderij terecht. We vonden precies nog één leeg tafeltje, toen we aankwamen! Er was een ruime keuze aan het buffet: broodjes, soep, warme worst, allerlei beleg. Willem had mij aangemeld voor een vegetarische lunch, Ik kreeg gefrituurde kaasstengels. Heerlijk hoor. Het was erg genieten.
Na de lunch gingen Jan en Henk schaatsen op het schaatsbaantje. Daar hadden ze enorm naar uitgekeken. Maria en ik liepen over de Zaanse Schans en Willem vermaakte zich in de buurt van de ijsbaan. Ik merkte dat Maria moe werd. We hebben nog een verhaal geluisterd in het Amsterdamse grachtenpand. Daarna zijn we met z'n allen naar de Canon gegaan. Het was inmiddels een beetje gaan regenen en de Canon is overdekt. Het was er vreselijk druk. We werden helemaal overwhelmed door alle prikkels, de mensen, de electronica. Al snel was het duidelijk: de koek was (zéker bij Maria) echt op. Het was ook mooi geweest. We willen zeker nog een keer teruggaan met de kinderen!
Vrijdagavond vierden Willem en ik onze verjaardagen. Er waren erg veel afzeggers vanwege veel zieken. Wij hadden Henk ook drie dagen ziek thuis. Maar verder komen we er tot nu toe nog goed vanaf.
Al met al was het een week vol afwisseling en ook deze week staat er heel wat op de planning. Willem moet woensdag naar Keulen, naar een klant. Dat is toch wel een uurtje of drie rijden. Er piepte een plannetje bij me op en dat heeft inmiddels handen en voeten gekregen. Ik rijd gezellig mee :-). Als Willem klaar is bij die klant, gaan we de Keulse Dom bekijken. Dat is iets wat altijd al op ons wensenlijstje stond. Daarna rijden we naar Limburg en verzilveren daar de hotelbon, die we van de kinderen voor onze verjaardag kregen. Donderdag hopen we dan wat leuks in Limburg te doen. Misschien gewoon wandelen, of iets bekijken, of een stad in. We weten het nog niet.
Nu dus hard aan de slag. Want er moet nog een hoop gebeuren en geregeld worden, voordat we woensdagmorgen vroeg kunnen vertrekken.
Abonneren op:
Posts (Atom)