donderdag 30 januari 2020

Een fijn raam, een boekenkast en nog meer

Deze week is Leendert, samen met een collega-zzp-er, nog vier dagen hard aan het werk geweest. Het werk zit er voor hem bijna op. Niet dat ons huis helemaal klaar is, maar het timmerwerk-budget is bijna op. We gaan dus eerst maar eens een poosje sparen, voordat hij weer mag komen :-). Er is nog genoeg te doen. Maar dat hoort bij een groot, oud huis en dat vind ik ook helemaal niet erg.

De jongens plaatsten het allerlaatste kozijn. Dat is op de plaats gekomen, waar het originele hooiluik nog zat. Het is prachtig geworden! Vanuit het raam kijk je zo over de weidse polder. Het is op de eerste verdieping, in de ruimte, waar het magazijn van de webshop komt en waar we ook gaan inpakken. De tafel komt bij het raam te staan. Kunnen we tijdens het werken fijn naar buiten kijken! Dit raam, en ook het raam erboven trouwens, maken het fijn licht. En het raam in het hooiluik is natuurlijk ook een flinke energiebespaarder. Dat telt meteen ook mee voor de subsidie-aanvraag voor energiebesparende maatregelen, die we er deze week uit gedaan hebben. We konden aardig wat opvoeren: dakisolatie, gevelisolatie, vloerisolatie en glas. Ik hoop, dat ze die aanvraag snel bestuderen en dat we uitgekeerd krijgen. We hebben al een bestemming in gedachten. Nee, geen vakantie naar de Bahama´s. We willen van dat geld een goederenlift laten maken. Het voorwerk daarvoor is al gedaan. Leendert maakte vandaag een liftschacht.



Het hooiluik is trouwens wel bewaard gebleven. Dat wilde ik graag. Het hangt nu opengeklapt tegen de gevel. Helemaal naar m´n zin.


Ook in huis gaan we in een rustig tempo steeds een stapje verder. Zaterdag heeft Willem de boekenkasten afgemaakt. Ze staan op onze slaapkamer. Het in elkaar zetten was niet eens zo´n hele grote klus. Maar van het één komt altijd het ander. Toen de kasten eenmaal stonden, bleken de plinten te hoog, zodat de kast niet stabiel stond. Willem heeft toen heel netjes de plint lager gemaakt en meteen de ontbrekende meters plint aangebracht. In de hoek van onze slaapkamer zit een luikje in de grond, waaronder de watermeter zit. Het was nog een heel gepuzzel om de plinten daar goed langs te laten lopen. Uiteindelijk zitten daar nu twee stukjes plint, die losgeschroefd kunnen worden, als het luikje open moet. In principe is dat dus één keer per jaar, als de watermeterstand moet worden doorgegeven.


Dinsdag heb ik samen met Maria alle dozen met theologische boeken uit de schuur gehaald. Echt zo fijn, dat die nu weer zo voor het grijpen in de kast staan! Ik mis nog één doos. Maar die komen we vast nog wel een keer tegen. Wellicht is die op zolder beland, bij de overige boeken.


Arie speelde intussen met een lege doos :-).


Hoewel er dus steeds nog wel specifieke verhuizing-klusjes zijn, kan ik merken, dat ik toch ook steeds beter weer in mijn gewone ritme kom. Zaterdagavond heb ik voor het eerst weer eens achter m´n spinnewiel gezeten. En vandaag diepte ik m´n slow-juicer eens op uit de kelder. Ik had namelijk best veel mandarijnen en druiven gekregen van de groenteboer. Dat werden een paar litertjes lekker versgeperst sap.




Ik zag net, dat het al bijna op is. Morgen nog maar een keer in de herhaling dan.

Ik bakte een heel geslaagd dadeltaartje voor Terdege. Eerst een proefversie. Die viel zó in de smaak, dat ik voor de uiteindelijke versie niets veranderde. Dat waren dus twee taartjes bakken op een dag. Wat een straf.

Morgen gaat mijn auto weg. Hij is versleten. De motor is nog prima. Maar de elektronica is op. Al heel lang (twee jaar?) kunnen de ramen niet meer open. En sinds bijna een jaar kon ook de achterklep niet meer open. De cruise control is al jaren stuk. En ook de airco is kapot. Morgen zou m´n bolide door de APK moeten. Maar ik lever hem in. Gisteren heb ik de caddy van Leendert en Thea gekocht. Die is heel wat geschikter voor al die karrevrachten meel en bloem, die ik elke week moet vervoeren. Maar het zal toch best ook wel even wennen zijn. Het zij zo.

dinsdag 28 januari 2020

Onverrichterzake terug naar huis!

Vanmorgen moesten Maria en ik weer naar het Sophia Kinderziekenhuis voor therapie. De afspraak was om kwart over 9 en om kwart over 8 stapten we de deur uit. Al bij Oud-Albas stroopte het verkeer op. Dat hadden we wel verwacht, want het was erg regenachtig.

Toen we bij de tunnel bij Alblasserdam reden, kreeg Maria een appje van Maaike. Maaike was al wat eerder van huis gegaan, naar haar werk in Ridderkerk. Ze meldde dat er flink veel file was, maar dat het bij de A16 over zou zijn.

Die file? Daar stonden we al in. We konden geen kant meer op. Nou ja, bij Ridderkerk besloot ik toch maar de rijksweg te verlaten. Ik geloofde niet echt, dat de file bij de A16 over zou zijn. Opgetogen omdat we lekker konden dóórrijden, reed ik met een normale snelheid over de Rotterdamse Weg. Het plan was om via de Kuip en de Erasmusbrug naar het ziekenhuis te rijden. Ik had er goede moed op, dat we op tijd zouden arriveren.

Maar zodra we de afslag richting Rotterdam namen, stond het zaakje weer stil. He-le-maal stil! Op de matrixborden stond aangegeven, dat er een ongeval was gebeurd en dat verkeer naar Rotterdam Centrum maar afslag 19a moest nemen. Oh no.

Afslag 19 bleek richting Zuidplein te zijn en ik zou dus via de Maastunnel moeten rijden. Maar zover kwam het niet. Het stond allemaal muurvast. Om kwart voor 10 waren we nog niet eens bij Zuidplein en volgens de matrixborden zou het nog 23 minuten in beslag nemen, voordat we in het Centrum zouden zijn.

We belden naar het ziekenhuis, om te zeggen, dat we veel te laat zouden zijn, en dachten, dat we wellicht beter naar huis terug konden gaan. De receptionist schakelde ons door met de dokter. En ja, die had inderdaad geen mogelijkheid om te schuiven in haar programma en we moesten onze afspraak dus cancelen.


Beter. We hoorden, dat de A16 dicht zat vanwege een ongeval en pas om 12.00 zou vrijgegeven worden.

We waren bijna bij Zuidplein en ik kreeg de ingeving, om dan daar maar even heen te gaan en het vest voor Henk te ruilen, wat te klein gekocht was. Dat vest slingerde al drie weken in m´n auto en ik had nog maar tot 3 februari om het om te ruilen. Er was er gewoon nog niet van gekomen. Goed om het nu dan maar te doen. Dan was onze reis toch niet helemaal tevergeefs.

We ruilden het vest. En nu we toch op Zuidplein waren, was het misschien wel een idee om meteen bij van Haren te kijken voor nieuwe laarsjes voor mij. Die ik nu heb, draag ik al de derde winter en zijn erg sleets geworden. Ook voelde ik steeds dat mijn hak een beetje los zat en was ik bang, dat ik die vandaag of morgen zou verliezen. Ik slaagde mooi in de sale met 50% korting. Helemaal blij dus. Hopelijk doe ik hier ook weer een paar jaar mee.

Op de terugweg zijn we bij Alblasserdam even van de snelweg afgegaan. Gisteren belde m´n groenteboer, dat ze me zo miste. Nou, ik haar ook, hoor :-). Ze had allerlei ´klusjes´ (overschotjes) voor me en ik had afgesproken om die vanmorgen bij de loods af te halen.

Met mijn wagen vol groenten en fruit kwam ik dus net thuis. Onverrichterzake wat de therapie betreft. Maar toch niet helemaal voor niets. Ik had een trui voor Henk, laarsjes voor mezelf en een lekker voorraadje groenten en fruit voor het hele gezin.

Hier thuis wordt ook weer hard gewerkt. Hoewel het mij niet snel genoeg kan gaan. Elke dag, maar dan ook echt élke dag, krijg ik e-mailtjes van mensen met de vraag wanneer de workshops gaan beginnen. En steeds lastiger vind ik het om te moeten zeggen: ¨Ik weet het niet¨....

De workshopzolder is nog verre van klaar. Gisterenochtend zag het er daar zo uit:


Na een dag allerlei afwerk-werkzaamheden was de stand van zaken gisterenavond zo:



Het gaat er dus op lijken!
Maar nu is het de beurt aan de stucadoor. En dat is een probleem. De stucadoor die het privé-gedeelte zo mooi gestuct heeft, heeft pas in maart weer tijd. Zo lang kan ik écht niet wachten. Leendert heeft dus bij elke stucadoor die hij kent een verzoek neergelegd. Het probleem is: deze mensen hebben het allemaal heel druk. We willen ook niet zomaar elke stukadoor. De ene stucadoor is de andere niet en we willen het echt strák hebben! We zijn wat dat betreft verwend met het vakwerk van Arie Vogel.

Ik vind het super moeilijk om geduldig te blijven. Voel me onrustig en opgejaagd, omdat ik aan de slag wil. En dan is het lastig om totaal niet te weten, wanneer dat mogelijk gaat zijn.

Als we eenmaal een stucadoor hebben, gaat het snel. Dan moet de schilder er achteraan en kunnen we gaan inrichting. Kanniewachten.

Maar voor wie nèt zo graag aan de slag wilt als ik: ´geduld´ !

donderdag 23 januari 2020

En nog méér warmte!

Toen we hier op 24 december kwamen wonen, waren we eerst en vooral heel blij, dat we óver waren. Dat het voorlopig nog enigszins kamperen zou zijn, vonden we niet erg. Maar echt: de kou! Die waren we toch wel heel snel beu. Beneden was het dan nog wel lekker. Daar hadden we vloerverwarming. Maar boven was het gewoon steenkoud en heel vochtig. Wat waren we blij toen na een week of twee de CV aangesloten werd en ons hele huis heerlijk warm werd! Warmte is toch wel heel belangrijk! Koude voelt armoedig en warmte brengt comfort.

Vandaag is het laatste puntje op de ´i´ gezet. Onze houtkachel arriveerde!



We kochten een speksteenkachel bij Van Roon. Een paar weken geleden hebben de mannen het rookkanaal al in orde gemaakt. Vandaag was het dus geen al te grote klus meer. Al snel stond het loodzware gevaarte op z´n plaats. Hopelijk voor jaren en jaren. Omdat de kachel heel koud was, hebben we hem niet direct gestookt. Dat deden we vanavond pas en dan ook nog eens alleen een bergje aanmaakhoutjes. De kachel moet namelijk eerst heel secuur ingestookt worden. Dat betekent, dat we eerst 10 keer heel matig moeten stoken. Het moment van die eerste keer was er niet minder heugelijk om. Leendert had de laatste tegeltjes rond de kachel gelegd. En toen mocht hij aan :-).


Boven de kachel vinden we het nog een beetje kaal. Daar mag nog wel iets komen van een hertegewei of een grote krans of zoiets. Maar ach, daar moet je gewoon een keer tegenaan lopen.

Arie kwam ook eens nieuwsgierig bij de kachel kijken :-). Maf beest.


Ik krijg geweldig veel zin om mijn spinnewiel weer te gaan laten snorren of een paar sokken op de breipennen te zetten. Wie weet zaterdagavond ofzo. Al die gewone bezigheden hebben al veel te lang stil gelegen. Ik heb veel zin om weer fijn te gaan handwerken, wecken, bakken enzovoorts. Maar het is steeds nog druk met werkvolk over de vloer, ongeregelde schooltijden vanwege toetsen, aanloop, en ik had deze week ook zomaar drie hele dagen een stagiaire: onze Henk. Heel leuk, heel gezellig, maar tegelijkertijd moest ik hem natuurlijk wel drie dagen zinnig bezighouden, hem begeleiden, controleren enzovoorts. Henk vond het wel prima zo. Drie dagen uitslapen tot een uur of 8, in plaats van om kwart over 7 op de fiets stappen ;-). En dan ook nog steeds gezellige koffie-kwartiertjes en lekkere lunches.

Hij heeft fijn gewerkt. Heel veel ingepakt:


Mee geweest naar de molen om meel te halen. Dat duurde extra lang, want er reed zich een vrachtwagen klem bij een viaduct.


Hij heeft ook heel veel dozen met binnengekomen goederen uitgepakt en alles geprijsd.


En elke dag ging hij mee naar de post om de pakketten weg te brengen.


Tja. Zo kom je niet echt toe aan iets waar je zomaar spontaan zin in hebt. Of het moest zijn, dat ik gisteren sinds lang weer eens een speciaal brood bakte. Een zes-vlechtbrood van Challah-deeg.


En ik maakte van het koken ook elke dag wel een beetje een feestje. Maandag kookte ik aardappels-groenten (verse peen en diepvriesdoperwten)-vlees (hamlappen) en verse appelmoes. Dinsdag kookte ik een veel te grote pan vol zuurkoolstamppot.  Daar bleef bijna de helft van over en dat verwerkte ik woensdag in een zuurkooltaart. De zuurkoolstamppot werd hiervoor opgelekkerd (weer eens wat anders dan opgeleukt ;-)) met rozijnen, ananasstukjes, stukjes brie en stukjes augurk. Ik bekleedde een grote springvorm met bladerdeeg, schepte de opgelekkerde stamppot erin, legde er een paar plakken kaas op en zette het hele spul in de oven. De taart ging schoon op.
Vandaag maakte ik Gado Gado-soep. Er is lekker nog een pannetje over. Ik verheug me al op de lunch morgen ;-).



dinsdag 21 januari 2020

Veel gedaan, veel gebeurd.

Vorige week woensdag was Willem jarig en vrijdagavond vierden we zijn (en mijn) verjaardag. Een verjaardag is bij ons altijd best druk, omdat we met ons eigen gezin al met een man of 20 zijn. Maar vrijdagavond kwam er daarnaast ook nog veel familie, die meteen ons huis wilden zien. Zo kwam het dat we voor zo´n 35 tot 40 man te cateren hadden. Gelukkig hadden we daar we op gerekend. Maria was de hele ochtend bezig geweest met taarten en ander lekkers bakken.





De dag ervòòr hadden we uitgebreid boodschappen gehaald.

En vrijdagmiddag hebben we nog even alles op alles gezet, om nog een hoop verhuis-rommel op te ruimen. In het gedeelte van ons huis, waar de webshop moet komen, stonden de dozen en kratten nog hoog opgestapeld. Veel van die spullen waren bestemd voor de privé-zolder. Maar die was nog (lang) niet klaar. Donderdagmiddag nam Leendert de planning met mij door en stelde voor om op vrijdag alles op alles te zetten om in elk geval de helft van die zolder te isoleren en de gipsplaten er tegen te krijgen. Dan konden alle spullen die op hun plekje stonden te wachten in elk geval alvast naar die halve zolder worden gebracht. Ja! Goed plan!

Leendert en Ezra timmerden er vanaf vrijdagochtend 7.00 uur lustig op los en om een uur of drie zei Leendert, dat hij ons kwam helpen met sjouwen. Maria en ik hebben alles wat naar die zolder moest klaargezet en Leendert heeft al die dozen, kratten en zelfs kasten twee verdiepingen naar boven gesjouwd. Het was een monsterklus, maar het lukte!! Toen Willem rond 17.00 uur thuiskwam, was de shopruimte leeg!!


Er is werkelijk enorm veel gebeurd, vorige week! De workshopzolder is helemaal af-geïsoleerd en afgetimmerd. Het pannendak aan die kant is helemaal afgemaakt. De privé-zolder is dus half gedaan. De schilder heeft Willem z´n werkkamertje, de gang en onze slaapkamer afgemaakt. Onze slaapkamer was bij de vorige bewoner een flinke woonkeuken. Maar toen het huis gebouwd werd, was het het voorste gedeelte van de stal en was daar ook een bedstee. Die bedstee is later een kast geworden. En wij hebben er onze kledingkast van gemaakt. De schilder heeft de onderkant van de trap zwart geverfd. Die was geel. Als we dit wit hadden willen hebben, had hij er minstens twee keer overheen gemoeten. Daarom maar zwart. Voordelig en snel en zeker niet lelijk.



Ook de kelder is bijna klaar. Maria en ik hebben donderdag nog wat rekken in elkaar gezet. Er moeten nu alleen nog wat planken aan de muur komen, waar m´n apparaten op kunnen staan.



Zaterdagavond hebben Jan-Hendrik en Maria nog een boekenkast in elkaar gezet. Althans, een halve. Deze week hoop ik dat de tweede helft er ook komt en dan kijk ik ernaar uit om de boeken uit te pakken.


Ik ben nog elke dag met allerhande verhuis-klusjes bezig. Extra kliko´s bestellen bij de gemeente, bijvoorbeeld. En Maria en ik zochten de pannenkast uit, want de helft van m´n pannen doet het niet op inductie. Die mogen naar de workshopzolder, waar ik een electrische kookplaat krijg.


Verder gaat het ´gewone´ leven ook wel weer z´n gangetje. Maar wat is ´gewoon´? Met zo´n club is er elke dag wel wat te beleven. Zo meldde Hans gisterenavond, vlàk voordat ik de pannen op tafel wilde zetten, dat hij ´een kat ging redden´. Watte?? Er bleek sinds zaterdag een kat in een boom in Alblasserdam te zitten, die er niet meer uit durfde. Op Twitter werd hulp van een bedrijf gevraagd. Hans had dat gelezen en aangezien hij boomwerker is, meldde hij zich als kattenredder. Wim, die bij ons zou meeëten, omdat hij aan de badkamer zou gaan werken, sprong ook meteen maar bij Hans in de auto. Daar gingen de mannen. Uiteindelijk is Hans uren bezig geweest. Die kat zat op 17 meter hoogte. Eerst kwam Hans er niet bij en moest hij heen-en-weer naar Nieuw-Lekkerland voor een extra lijn. Later kreeg hij die kat met geen mogelijkheid te pakken. Na twee uur tobben had hij het beestje uiteindelijk in een vangnet. Brak de steel van dat net....Viel die kat alsnog 15 meter naar beneden en nam de benen!!

Het hele verhaal lees je hier:

www.twitter.com

of hier:

www.alblasserdamsnieuws.nl

of bekijk je hier :-)

https://www.alblasserdamsnieuws.nl/wordpress/

We zeggen het zo vaak tegen elkaar:

¨Mijn moeder zou gezegd hebben: elke dag een andere film¨

woensdag 15 januari 2020

Hoe het hier reilt en zeilt

De dagen zijn gevuld met van alles en nog wat. Langzamerhand komt er wat structuur in de dagelijkse gang van zaken. Ik merk, dat ik bijvoorbeeld mijn draai in de keuken nu zódanig te pakken heb, dat zoiets als koffie zetten weer helemaal op de automatische piloot gaat. Toen we hier pas woonden, vond ik het bijna een project. ¨Project koffie¨. Ha, ha. Zo gaat dat als je daagse kopjes nog ingepakt staan en je je ´goeie servies´ steeds uit de kast moet plukken. Als je eerst drie keer een verkeerd kastje opent, voordat je het kastje te pakken hebt, waar de koffie en de filters staan. Als je de stekker van de mixer eerst uit het stopcontact moet halen om er die van het warmhoudplaatje in te steken, omdat er nog een paar stekkerdozen stroomloos zijn. Enzovoorts.

En eigenlijk ging het zo met álle dagelijkse klusjes, waar je normaal nooit over nadenkt: de was, de strijk, boodschappen, eten koken, de vaatwasser uitruimen en noem maar op. Ik ben blij, dat dat soort dingen nu weer net zo vanzelfsprekend gaan als voorheen.

De eerste pannenkoeken zijn gebakken, er wordt weer (plantaardige) yoghurt en wasmiddel gemaakt. En ik heb ook weer voor het eerst advocaat gemaakt (van Blesser kippeneieren uit een stalletje aan de weg; van vrije kippen) Heerlijk.






In ons huis wordt nog hard geklust. Vorige week had ik twee dagen twee cv-monteurs, maandag kwam de schilder, gisteren twee timmermannen (Leendert en een collega zzp-er), vandaag waren de timmermannen er wéér en ook de schilder was weer van de partij. Best heel druk! Maar ook gewoon zó fijn, dat ons huis steeds meer áf komt!

Vandaag is Willem jarig. Hij is al sinds oudejaarsdag aan het kwakkelen: hoesten, snotteren, dat. Maar nu knapt hij gelukkig goed op. Vandaag was hij nog thuis en morgen hoopt hij weer aan het werk te kunnen. Hij heeft vandaag fijn wat klusjes gedaan. De lamp en de gezinsfoto opgehangen, bijvoorbeeld. Hè, dat staat meteen een stuk gezelliger!



Ik heb Willem voor z´n verjaardag een nieuwe pianokruk kado gedaan.



Dan kan eindelijk die oude stoel ons huis uit. Dacht ik... Maar ik mag de stoel van de kinderen niet wegdoen. Daar hangen véél te veel herinneringen aan. Willem speelde vroeger altijd ´auto´ met die stoel. Het is een ronde caféstoel en die diende dan als stuur. Voordat de kinderen naar bed gingen, mochten ze eerst in ´de auto´ stappen en zeggen, waar ze naar toe wilden. Naar oma, naar de dierentuin? En dan startte Willem z´n stoel bolide. Nou, ik hoor het al. Die stoel moet maar naar zolder. Die mag écht niet weg :-).

We genieten erg van het uitzicht wat elk uur van de dag mooi is. Of je nu ´s morgens uit je slaapkamerraam kijkt


of later op de dag uit Maria´s kamertje


Ook hoorden we vorig week een aantal avonden ¨oeh-oeoeoe¨. Oh, een uil! Ik heb online uit zitten vogelen (grappig woord in dit verband) welke uil dit kon zijn. Wat wij hoorden is de eerste roep van een baltsende mannetjes bosuil. Bosuilen zijn zo´n beetje de vroegste broedvogels. Vaak broeden ze al in februari. Met zo´n zachte januari-maand is het dus niet vreemd om die roep al zó vroeg te horen. Gaaf! Ik was al van plan om uilenkasten rond ons huis op te hangen. Misschien zal dat voor dit jaar al te laat zijn, maar wie weet lukt het om volgend jaar uilen te verlokken om bij ons huis te komen nestelen!

Vorige week had ik nog strubbels om de webbestellingen bij postnl ingeleverd te krijgen. Maar sinds gisteren lijkt het kwartje bij de Jumbo gevallen te zijn en begrijpen ze dat ´die mevrouw met al die pakjes´ elke dag komt. Er is nu extra ruimte. Joepie!

Er zitten steeds gezellige kaarten in onze brievenbus en mijn nicht kwam een heerlijke havermoutplaatkoek brengen om ons welkom te heten.


Opa had ook een heel leuke verrassing. Hij had prachtige fotopuzzels laten maken. Voor alle kinderen één (en ook één voor Willem en mij). Maria legde als eerste de puzzel op tafel. Zo leuk. Steeds was er iemand die een stukje legde :-).


Inmiddels is hij af. Ik ga een andere puzzel opsnorren en neerleggen. Gezellig!

Nou, het is een hapsnap-logje. Maar je weet nu weer een beetje hoe het hier reilt en zeilt!


donderdag 9 januari 2020

Warmte!!! En: uitdagingen op een dorpje...

Ja!! Eindelijk hebben we overal warmte in huis! Gisteren zijn er twee monteurs een kleine dag bezig geweest om radiators aan te sluiten. Toen ik om half vier met Koos thuis kwam uit het ziekenhuis, waren ze al vertrokken. Ik wist niet precies hoe ver ze gekomen waren, maar wel, dat het nog steeds niet warm was. En daar had ik me nu juist erg op lopen verheugen. Jammer zeg! Maar het goede nieuws was, dat ze vandaag terug zouden komen om het af te maken. En ja hoor, om half 9 stopten er twee auto´s voor de deur. Ik had al via een appje te horen gekregen, dat er het één en ander in de weg stond op de plaats waar er radiators moesten komen. Ik was dus al vroeg ruimte aan het vrij maken, want ik wilde maar al te graag, dat die mannen verder konden met hun werk!

De ene monteur hield zich vooral bezig met het inregelen van de ketel. De andere was meer van het sleutelen aan de radiators. Af en toe bood ik ze koffie of soep of iets anders aan. Willem had een thuiswerkdag en om beurten vroegen we de mannen, of het allemaal lukte. Ja, het ging prima!

Om een uur of drie kwam één van de monteurs vertellen, dat ze het circuit gingen vullen en dat we dus mee moesten opletten, of er niet ergens spontaan iets ging lekken of spuiten. De opwinding hing in de lucht en Willem sprintte van de ene verdieping naar de andere. Eén lekje was er en dat werd snel verholpen. Het circuit vulde zich met water en al snel was er resultaat. De ene na de andere radiator werd warm!! Wat een heerlijkheid!! Kou is zóóóó ongezellig! En vooral die vochtige atmosfeer was heel akelig.

De monteurs waren nog wel even bezig. Hier wat ontluchten, daar wat anders afstellen. Maar tegen half 5 zat hun werk er echt op. Klasse!



Helaas bleken twee radiators het toch niet te doen. Die op Maria´s slaapkamer en die in het trappenhuis. Maar dat hebben Willem en Wim vanavond gefikst. Wim is automonteur en heeft twee rechterhanden en een hoop geduld om iets op te lossen. Hij ontdekte dat er toch nog ergens lucht zat en heeft dat verholpen. Hoe fijn!

Intussen was ik de hele dag bezig om eindelijk de achterstand in het verzenden van webshopbestellingen weg te werken. Het inpakken van de bestellingen gaat niet zo snel. Steeds moet er nog iets opgesnord of ingepakt worden. Maar vanmiddag stonden er toch 16 bestellingen klaar om weggebracht te worden. Dat was in Alblasserdam gewoon appeltje, eitje. Maar dat blijkt hier op een dorpje wat 7 keer minder inwoners telt toch even een ander verhaal...

Er zijn hier twee postnl-punten in de buurt. Ik denk, dat we ongeveer in het midden wonen. We kozen er steeds voor om naar de Jumbo in Molenaarsgraaf te rijden om daar de pakjes af te geven. Daar kun je fijn voor de deur parkeren. Ik had me al wel een paar keer verbaasd. Eén keer vroeg het meisje achter de balie: ¨Moeten die gescand worden?¨ Tja...lijkt mij van wel. Een andere keer vroeg de medewerker achter de balie: ¨Zijn ze al betaald?¨ Tja...lijkt mij van wel, als je ze met barcode en al aflevert. Ook bleek er geen container of kast achter de balie te staan, maar werden de dozen naar het magazijn ofzo gebracht. Pakje voor pakje. Maar goed. Vandaag kwam ik dus met twee karren vol pakjes. Het meisje achter de balie vond al meteen bij de inname van het eerste pakket, dat er hulp moest komen, ´want het was veel te zwaar´. Een sterke jongen kwam helpen en begon dozen naar het magazijn te brengen. Na een paar dozen zei hij: ¨We hebben wel maar één container, hè?!¨ tegen het meisje. ¨Tja,¨ zei ze terug, ¨dan moet de rest mórgen maar mee.¨ ¨Pardon,¨ reageerde ik, ¨dat wil ik niet. Mijn klanten willen hun bestelling graag morgen in huis hebben. Dan ga ik de rest wel naar de Spar brengen.¨
Ok.
Er waren 8 pakketten ingeleverd en met de andere 8 reed ik van de Jumbo in Molenaarsgraaf, naar de Spar in Bleskensgraaf. Je bleek daar je pakketten gewoon bij de kassa te moeten inleveren. Er was geen balie. Er was maar 1 kassa open en toen ik aan de beurt was vroeg de jongen achter de kassa met grote, verbaasde ogen: ¨Moet dat állemaal teruggestuurd worden?¨ Nee, jongeman, er moet niets teruggestuurd worden, maar deze pakketten moeten verzónden worden. Ik heb een webshop en deze pakjes zijn voor klanten. ¨O, maar daar heb ik helemaal geen plek voor! Kom maar mee, dan kunt u het zien.¨ Inderdaad. Er was een kast met een rolcontainer en daarin was nog plaats voor één pakket. Meer niet. Pfff. Een extra container was er ook hier niet en de pakketten konden dan pas mórgen mee.

Jammer dan. Ging ik weer met 7 pakketten op de achterbank naar huis. Eigenlijk was ik moe en zat van het gesleep. Het was inmiddels tijd om eten te gaan koken. En dat heb ik dan ook eerst maar gedaan. Een lekker Hollands prakkie. Daar knap je van op.

En die 7 pakjes? Die hebben Willem en ik vanavond maar naar Ridderkerk gebracht. Daar is een Postnl-punt wat tot 22.00 uur open is. Gewoon stads. Ha, ha.

Afijn. Ik heb inmiddels contact gehad met Jumbo en gevraagd, of er een tweede container bij het postnl-punt kan komen. Jumbo verwees me naar Postnl. Ook daar is de vraag nu neergelegd. Even afwachten maar. Komt vast goed. Maar ik had dit dus nooit bedacht. Dacht steeds: we zitten lekker dicht bij een postnl-punt; handig! Geen idee, dat dat op een dorpje net even wat anders werkt :-).

Verder zijn er vandaag gewoon weer heel veel kleine dingen gedaan. De eerste broden zijn gebakken. Ik moet duidelijk nog wennen aan mijn nieuwe oven. Hij heeft veel minder power dan die in ons oude huis. Even de goede stand uitvinden dus!




Er zijn weer heel veel dozen uitgepakt. Wim heeft weer aan de badkamer geklust. De afvalscheiding is beter geregeld.

En Arie? Die vindt het reuze spannend allemaal! Die struint door het hele huis, van de zolder tot de kelder. Willem z´n kantoortje vindt hij ook geweldig:



woensdag 8 januari 2020

Geduld...

Vandaag zit ik weer te wachten in het ziekenhuis. Nu een keer niet met Maria, maar met Koos. Het plaatje waarmee in augustus zijn gebroken sleutelbeen aan elkaar gezet is,  moet er weer uit gehaald worden. Hij had er namelijk nogal last van. De operatie duurt een uurtje. Maar met de voorbereiding en het uitslapen (hij moet onder algehele narcose) en het wachten op toestemming om naar huis te gaan, ben je al snel een dag zoet.

Het was raar om vandaag van huis weg te gaan, want er waren juist twee monteurs gearriveerd. Die gaan vandaag en morgen de radiators boven aansluiten en de vloerverwarming inregelen. Ik heb ze gezegd, dat ze zich vrij mogen voelen om koffie te tappen en ze zullen het verder best wel vinden. Arie, de kat, heb ik in een slaapkamer opgesloten. Dan hebben ze daar in elk geval geen omkijken naar. Arie moet nog minstens 4 weken binnen blijven. Op zich heeft hij ruimte genoeg in huis en verveelt hij zich echt niet. Maar hij zit toch wel continu te loeren, of hij naar buiten kan. Hij moet nog even geduld hebben.

De komende weken gaat er nog veel geklust worden in ons huis. Dat zal best druk zijn. Maar elke dag wordt het beter. En dat is een fijn idee! Ik kijk er naar uit, dat ons hele huis warm is en dat alles een vaste plaats gaat krijgen.

Ook buitenom wordt het steeds beter. Er is nu in elk geval een oprit vanaf de weg tot aan de deur en vòòr ons huis is er plaats om te parkeren. Hans is maandag weer aan het werk gegaan bij zijn baas. De rest van de klus zal dus op de zaterdagen moeten. Hij denkt nog wel een half jaar werk te hebben. Het is echt heel veel werk!


Maar ook voor de buitenboel geldt: iedere keer wordt het een stukje beter! Natuurlijk is het fijn, als alles af is. Maar deze fase van steeds een stukje verbetering, heeft ook wel wat.

Het zou wel prettig zijn, als de shop klaar is en de workshops kunnen beginnen. Ik krijg bijna dagelijks de vraag, wanneer dat is. Maar daar kan ik nog niet veel over zeggen. Behalve dan, dat ik hoop, dat ik in de loop van februari een beginnetje kan maken. Geduld...

Wat wel af is, is de podcast die in december opgenomen is. Die is gisteren live gegaan. Het Reformatorisch Dagblad is een podcast-serie begonnen over christelijke opvoeding. Ik mocht de aftrap geven met een aflevering over voeding. De podcast is nog niet in alle podcast-apps beschikbaar, maar daar wordt aan gewerkt. Als het je nu niet lukt om hem te beluisteren, dan lukt het wellicht over een paar dagen. Kijk maar eens hier:

https://www.rd.nl/vandaag/binnenland/podcast-je-kinderen-gezond-laten-eten-teunie-luijk-geeft-advies-1.1622284


Nog even en dan wordt Koos opgehaald. Dan ga ik even de kattenreismand terug brengen naar het asiel hier in Dordt en meteen vertellen, dat het goed met hem (haar!) gaat...