maandag 31 mei 2021

Inhaalslag

Vrijdag had ik de laatste workshop voor de zomerstop. Vanaf juni tot en met augustus zijn er geen workshops. Dan is het veel te warm op de workshopzolder. De zomerstop is voor mij het startsein voor de inhaalslag in huis en tuin. Ik heb enorm veel zin om van alles op te ruimen, schoon te maken, te reorganiseren, te repareren enzovoorts. 

dinsdag 25 mei 2021

Van alles wat

We hadden rustige Pinksterdagen. We hadden geen plannen gemaakt en dat is wèl zo fijn. Gisterenochtend was onze groep aan de beurt om naar de kerk te mogen. Na de dienst reden we naar huis en zag ik ineens twee reeën in een weiland. Zo mooi! We zijn speciaal nog even omgekeerd en teruggereden om ze goed te kunnen zien.

dinsdag 18 mei 2021

Energie

De dag sudderde zomaar voorbij. Met allemaal gewone bezigheden, als wassen, strijken, de hond uitlaten, bestellingen inpakken, administratie bijwerken, kaartjes schrijven en eten koken. Zo´n dag, dat er niets bijzonders is en er geen druk op de ketel staat. Dat zijn de mooiste dagen.

Zo´n dag dat je blij bent, dat het droog is en dat je was naar buiten kan. Dat Maaike gezellig meeloopt, als je Ciara uitlaat. Dat je verse melk gaat halen bij de tap. Dat je een praatje maakt met je buurvrouw.

Dat het restjes-dag is en je eet als een vorst.

Allerlei groenten, die op moesten, gingen op de bakplaat in de oven. Een courgette, een zoete aardappel, een paprika, een paar bieten, een paar winterwortels, een paar uien. Beetje olijfolie erover en grof keltisch zeezout en dan roosteren. Oh, heerlijk. Ik haalde een zak couscous uit de vriezer en hing de couscous in een vergiet boven een pan kokend water, totdat het helemaal doorgewarmd was. Net zo lekker als vers gemaakt! Ik warmde ook een restant kerriesaus op, wat nog in de koelkast stond. En ik kookte een pannetje simpele macaroni met stukjes cervelaatworst en blokjes kaas van een stukje, waar geen plakjes meer van gesneden konden worden. Ook deed ik er wat bruschettakruiden en 1/3 kuipje goedkope kruidencrème door. M´n bord zag er misschien wonderlijk uit, maar dan toch vrolijk en in een sterrenrestaurant had het me niet beter gesmaakt.

En toen was het avond. Ik veerde na het eten op en zei: ¨Ik doe snel de keuken aan kant en dan ga ik lekker nog een poosje buiten rommelen.¨ Zo gezegd, zo gedaan. En wat krijg je dáár een energie van, van dat rommelen in de buitenlucht! Ik ben doorgegaan tot het donker was.

De plantjes die ik zaterdag kocht van de bon, die ik voor Moederdag kreeg, staan nu gezellig in de bakken en in de rand op de erfafscheiding. De plantjes zijn nog klein en ik zal ze goed vertroetelen. Wat zal het er straks fleurig uit gaan zien!



We dronken buiten koffie en daarna heb ik de boel strak aangeveegd. Dat was nog een beste klus. Intussen waren Hans en Willem de afvoer eens aan het bestuderen. Een half jaar (of langer?) geleden, hadden we een flinke verstopping. Bij het ontstoppen waren enkele buisstukken opengezaagd. Al die tijd heeft de boel zo open gelegen. Maar nu hebben de mannen er eens een studie van gemaakt wat voor soort buisstukken er nodig zijn, om de boel weer te repareren. Ze hadden net alles opgenomen en Hans loopt nog even naar die afvoer, ziet hij dat hij op dit moment suprème weer verstopt zit!!! Grrrrr. Dat gaf nog weer even een heel gedoe, voordat alles doorliep.

Plus dat we nu in twijfel zijn, om de boel dicht te maken. Als het dicht zit, zie je zo´n verstopping niet en merk je het pas, als er binnen een overstroming is op het laagste punt. Ik moet er echt niet aan denken, dat mijn slaapkamer weer blank staat! We hebben net een ´nieuw´ bed. Nou ja. Daar moeten we dus maar een nachtje over gaan slapen. Misschien krijgen de mannen een goed idee...

Want ja, zo´n open ´put´ naast de deur, is natuurlijk ook echt géén gezicht!

maandag 10 mei 2021

Hobbyen in de (moes)tuin

Heel langzaam, maar  wèl zeker, komt er vorm in de tuin en de moestuin. Dat langzame komt doordat er het nodige tuinwerk bij Hans op z´n bordje ligt, maar die is niet zo vaak beschikbaar. Er wordt nogal eens een beroep op hem gedaan en hij zegt niet snel ´nee´. Daarbij is het natuurlijk ook leuk om eens met broer Wim aan diens camper te sleutelen, of gewoon een keer lekker niets te doen :-).  Ik heb alle geduld om rustig te wachten tot hij weer wat aan de tuin kan doen. 

Zaterdag hielp hij Koos met een klus. De jongens kwamen tegen vijven tamelijk afgepeigerd thuis. Grondwerk/straatwerk/tuinwerk, het is allemaal lichamelijk behoorlijk zwaar. Toch besloot Hans om nog éven thuis iets aan de tuin te doen. Hij had namelijk een kraantje bij zich en dat kwam mooi van pas om de voortuin een stuk af te graven. Die lag namelijk te hoog en moest aan beide zijden aansluiten aan de opritten. Super fijn dat dit werd aangepakt, want intussen zit ik met voorgezaaide dahlia´s en lupinen, die zo onderhand de grond in moeten. Zover is het echter nog niet. Die blommetje moeten nog even geduld hebben :-). 

Evenals al het andere zaaigoed, wat langzamerhand kan gaan afharden en dan uitgeplant kan worden.



Vanavond na het eten hebben we ook weer een flinke slinger aan de buitenboel gegeven. We waren met een heel ploegje en de hele voorraad kachelhout hebben we met elkaar in één van de houthokken gestapeld. Het hok is een goed eind vol gekomen. We hebben zo al een mooi begin voor komende winter. En bovendien is ons terras nu meer beschut en zitten we vanaf de weg niet voluit in het zicht. Ook wel prettig ;-).





We dronken voor het eerst dit jaar ´s avonds buiten koffie. Hans speelde intussen even lekker met Ciara.

Na de koffie hebben Hans, Willem en ik nog even onkruid gewied en de boel aangeveegd. 



Wat is het heerlijk om buiten te zijn, totdat de zon ondergaat! Een merel op het dak die z´n avondlied zingt. Het wegstervende geluid van een brommer. Een blatend schaap. Het is echt genieten.

Waar ik vandaag ook zo blij mee was: eindelijk zoemden de bijen!! Gisteren zag ik voor het eerst écht activiteit bij de bijenkasten. Toen dacht ik, dat het kwam vanwege de warme dag met zuidenwind en onweer in de lucht. Maar vandaag vlogen de bijen wèèr in en uit, precies zoals dat in het voorjaar hoort. 

M´n volken waren niet bijzonder goed uitgewinterd. Drie volken waren echt klein. En toen het maar koud bleef en koud bleef en koud bleef, was ik bang, dat ze het niet hadden overleefd. Nu heb ik er wel rust van en wil ik deze week eens een uitgebreide inspectie doen.

Ook heb ik het plan om deze week eens fijn te gaan shoppen bij de Boerenbond. Ik kreeg van de kinderen een dikke kadobon voor Moederdag. Daarmee kan ik fijn plantjes kopen voor in de bloembakken en wellicht ook nog wel wat voor de moestuin. Ik heb er helemaal zin in.

Op dit moment staan er alleen nog maar peultjes, rabarber, aardbeien, pluksla en bieslook. Voor die-hard tuinders is het vast een giller. Maar ik ben er de koning te rijk mee :-).

maandag 3 mei 2021

Als het koolzaad bloeit ...

Elk jaar, als het koolzaad bloeit, gaan mijn gedachten terug naar 1987. Op 1 mei van dat jaar werd ons eerste kindje, na 23 weken zwangerschap, geboren. Ik had 10 dagen met voortijdige weeën en bloedverlies in het ziekenhuis gelegen. Ons zoontje heeft na de geboorte nog ongeveer een uur geleefd. In die tijd werd je kindje gelukkig niet meer direct na de geboorte bij je weggehaald, zoals nog niet zolang daarvòòr de gewoonte was. Willem en ik kregen gelegenheid om kennis te maken met ons zoontje en er ook afscheid van nemen. Maar verder was er (nog) niet zoveel oog voor het verdriet van het verlies van zo´n te vroeg geboren kindje. Dat is tegenwoordig wel anders allemaal. 

Op 2 mei mocht ik naar huis. Willem kwam me halen. Ach, wat deed mijn hart pijn van verdriet. Op weg naar huis zag ik langs de snelweg overal het koolzaad uitbundig bloeien. Die uitbundigheid stond zó haaks op hoe ik me voelde, dat het zeer deed.

Jaar op jaar op jaar denk ik terug aan die pijn, als het koolzaad bloeit...

De laatste jaren stond het koolzaad steeds vroeger in bloei, vanwege de warmere lentes. Maar dit jaar is de lente kouder en het koolzaad is twee weken later in bloei, dan in de voorgaande jaren. Het klopt nu precies met 34 jaar geleden en mijn gedachten gingen steeds maar terug.

Ook naar onze andere vroeg gestorven kinderen. Want helaas hebben wij dit grote verdriet zes keer moeten dóórmaken.

Zaterdag wilde ik graag naar de begraafplaats om langs de grafjes te lopen. Willem vond dat een goed idee en samen zijn we gegaan. Terug naar toen. 


De oudste twee kinderen hebben geen naam gekregen. Dat was toen niet zo gewoon als nu. Het was zelfs niet ´standaard´ om je kindje te begraven. Ons jongetje en ons meisje liggen bij elkaar in één grafje. Ze delen ook één steen. We zagen dat die inmiddels wel erg verweerd is. We gaan eens kijken om de letters opnieuw te laten verven. De andere kinderen liggen op andere plaatsen. Als zo´n kinderhoekje op een begraafplaats vol is, wordt er een nieuwe hoek aangelegd. Zo komt het, dat ze niet bij elkaar liggen.

We liepen ook langs het graf van mijn ouders. Deze maand is het al vijf jaar geleden, dat ze overleden. Aan de ene kant lijkt het nog maar zó kort geleden. Alsof het vorig jaar was. Aan de andere kant is het alweer zó lang geleden, omdat er inmiddels zo heel veel gebeurd is.

Zaterdag lieten Koos en Willemijn weten, dat ze een trouwdatum hebben. Ze hopen in oktober te gaan trouwen. Eerder dan ze aanvankelijk dachten. We zullen dit jaar bij leven en welzijn twee bruiloften hebben in 5 weken tijd. Ik moet wel even wennen aan dat idee, hoor. En zo wisselt het zich af: trouwen en rouwen...