Als er iets is, waar ik blij van word, dan is het toch wel, als ik merk dat er in ons gezin liefde en saamhorigheid is. Ik besef ook, dat het onbetaalbaar en zeer kostbaar is. Iets, wat je moet koesteren en voeden. Er is maar weinig voor nodig, of er is onherstelbare ruzie en verdeeldheid.
Ik kan me nog goed herinneren, dat mijn ouders dat ook altijd heel belangrijk vonden. Ze deden er ook alles aan om een goede sfeer te behouden. Ze organiseerden familiesamenkomsten rond hun verjaardagen en met Nieuwjaarsdag. En je kon ze geen groter kado geven dan ze te laten merken, dat je van hen en van elkaar hield.
Wat ben ik er blij om, dat we die lieve mensen in de laatste maanden van hun leven samen konden verzorgen. Dat voor niemand van ons daarin ook maar íets teveel was. En dan nog is het voor mijn gevoel en wat mijzelf betreft: tekort geschoten. Heus, je doet voor je ouders nooit iets teveel! Maar van wat we gedaan hebben, hoeven we nooit spijt te hebben. Het heeft hun ziekzijn en lijden nog wat verzacht. Mijn vader heeft dat ook verschillende keren uitgesproken, dat hij zoveel liefde van zijn kinderen ervoer.
Zaterdag hebben Willem en ik ons op onze beurt ook mogen verheugen in de saamhorigheid onder onze kinderen. Ze hebben met elkaar een hele dag in huis en tuin gewerkt en zo werk gedaan, waar we niet aan toe kwamen. Bijna iedereen deed mee. Alleen degenen, die zaterdag moesten werken in de (kerst)drukte op hun werk, waren uiteraard niet van de partij. Die maakten zich elders nuttig. Verder was iedereen er: kinderen, (a.s.) schoonkinderen en zelfs de kleinkinderen :-).
Er is veel werk verzet.
De mannen waren vooral buiten bezig. Naast ons huis hebben drie Prunussen gestaan. Die werden echter veel te groot en beschadigden op den duur ons huis. Na de bloei, afgelopen voorjaar, zijn ze alvast omgezaagd. Maar de stronken waren blijven staan. En juist die stronken zorgden ervoor, dat het muurtje naast ons huis scheef ging staan en ook afgebrokkeld was. Ze moesten er dus uit. Omdat het op een onmogelijk plekje was om met een graafmachientje te werken, was het puur handwerk. Het was een loodzware klus, om de stronken uit te graven en daarna het muurtje recht te krijgen. Maar het is gelukt!! Er moet nog wel iets aan dat muurtje gedaan worden, om de beschadigingen te herstellen. Maar dat is van later zorg.
De vrouwen waren binnen bezig: POETSEN met hoofdletters :-). In de douche werd elke voeg met een tandenborstel uitgeschrobt. Een monnikenwerk, maar met een prachtig resultaat.
De ramen werden gezeemd, de shop werd helemaal opgeruimd en gerestyled, de keuken gepoetst, slaapkamers opgeruimd enzovoorts, enzovoorts. Intussen heb ik me nuttig gemaakt door de opgelopen was en strijk helemaal weg te werken. Iets waar ik ook super blij mee ben, dat ik daar op deze dag zo tijd en gelegenheid voor kreeg. En verder zorgden Willem en ik uiteraard voor de catering. Je moet tenslotte goed zijn voor je harde werkers :-). ´s Middags zaten we met z´n vijftienen aan de lunch. Er was soep, er waren pannenkoeken en natuurlijk lekker zelfgebakken brood.
En ´s avonds zaten we met z´n zeventienen aan de zelfgemaakte, zaterdagse patatten. De laatste dit jaar, want komende zaterdag wordt de frituur gebruikt voor de oliebollen.
Na het eten bakte Maria nog een appeltaart en ikzelf nog een kerstbrood.
Dat waren de enige voorbereidingen, die nog nodig waren voor de kerstdagen. Boodschappen had ik allang in huis. Aan versieren doen we niet. Lekker makkelijk dus. Al die andere kerstdingen, die ´men´ belangrijk vindt en die ons worden opgedrongen door alles en iedereen om ons heen, zijn tenslotte totaal niet belangrijk. Ik heb de afgelopen dagen tenminste niets van dat al gemist. We hebben drie bijzondere kerkdiensten bijgewoond en zaten met een tafel vol kinderen en schoonmoeder in vrede te genieten van heerlijk (maar normaal) eten. Wat kun je nog meer hebben? Het is een extra grote rijkdom, in het besef, dat anderen in groot verdriet kwamen. Een oud-klasgenoot van Dirk kwam gisterenochtend om het leven. Nog maar 27 jaar jong en dan zo in één klap weggenomen.. Mijn gedachten gingen terug, naar de tijd dat ze kind was en weleens bij ons speelde. Dat ze zelfs een keer op Dirk z´n verjaardagsfeestje was. Herinneringen waarvan je niet wist, dat ze ergens nog waren, kwamen stukje bij beetje terug. Het stemt weemoedig en maakt, dat je beseft, dat dát wat je nog hebt, zo heel kostbaar is...
dinsdag 26 december 2017
donderdag 21 december 2017
Vanuit het ziekenhuis
door
Teunie
Even een logje tikken, terwijl ik zit te wachten in het ziekenhuis. Er is hier vrij wifi en ik heb mijn laptopje (chromebook) meegenomen. Wat een luxe ;-). Ik zit in een restaurant. M´n lege koffiebekertje op tafel. Om me heen er is geroezemoes en door de speakers klinken flarden achtergrondmuziek. Aan het tafeltje naast me zit een vrouw ook op haar laptop te werken. Af en toe voert ze zachtjes een telefoongesprek. Aan het tafeltje aan de andere kant zitten twee meiden gezellig aan de koffie. Het is hier wel even uit te houden. Hoewel ik het wel koud vind en met m´n jas aan zit. Maar dat kun je niet helemaal serieus nemen. Ik heb het namelijk altijd koud en pas bij 30 graden gaat mijn vest uit :-).
Na mijn vorige logje hebben we enorm veel reacties gekregen. Alle reacties zijn met aandacht gelezen en worden zeer gewaardeerd. Maar het is teveel om iedereen persoonlijk te antwoorden. Dat voelt wel een beetje ongemakkelijk, omdat veel mensen hun persoonlijke verhaal aan ons toevertrouwden. Dat voelt als kostbaar. Dat ís ook kostbaar. En het is dus níet dat het niet gewaardeerd is, als je (nu) geen persoonlijke reactie terug krijgt. Veel mensen gaven ook tips over behandelingen en ziekenhuizen/klinieken waar men goede ervaringen mee heeft. Ook deze tips worden zorgvuldig bewaard. Wie weet gaan we ze nog eens nodig hebben.
Het is een heel rare week, nu. Nadat we maandag heel veel tijd in het Sophia hadden doorgebracht, was ik gisterenmiddag zo´n beetje de hele middag met Maria in het Albert Schweitzerziekenhuis. Daar wordt haar lichamelijke conditie in de gaten gehouden door een kinderarts. En vandaag doen we nog een keer een dagje Sophia. Op dit moment is Maria bezig aan het laatste interview. Als dat afgerond is, zijn alle onderzoeken en gesprekken achter de rug en hebben we wat dat betreft even ´rust´ tot na Oud&Nieuw. Ik schrijf bewust ´rust´ tussen aanhalingstekens. Want met zo´n ziek(t)e in huis, heb je domweg geen rust meer. Dat gaat dag aan dag door. Er moet immers elke dag gegeten en gedronken worden. Maar goed. Langzaam vinden we daarin wel onze weg.
Ik merk, dat het best een grote druk op de gezinsleden legt. Alleen al vanwege het feit dat ik nu veel weg ben en als ik er wèl ben, toch wat minder aandacht voor iedereen heb. Het is even niet anders. Om mijn afwezigheid te compenseren doe wat consessies: kerstkaarten schrijven sla ik een keertje over. En de warme maaltijd is steeds zo gemakkelijk mogelijk. Eergisteren bijvoorbeeld zuurkoolstamppot. En gisteren wraps met een heerlijke vulling van tomatenprut met gehakt en bonen. Je hoeft echt niet altijd uren in de keuken te staan om een lekkere maaltijd op tafel te kunnen zetten.
Sommige dingen moeten uiteraard gewoon doorgaan. Ik was dan ook best gefrustreerd, toen mijn wasmachine het vanmorgen niet deed. Dat kan ik er echt niet bij hebben, nu! Het probleem leek simpel: hij pompte niet meer af. Ik hoorde een wat ratelend geluid tijdens het afpompen. Het klonk als een haarspeld of zoiets in de pomp. Normaal is dat geen probleem. Gewoon het water aftappen en het deksel van het pomphuis er af schroeven en de boel schoonmaken. Maar ik kreeg met geen mogelijkheid het deksel van het pomphuis eraf! Ik kon het maar een kwart slag draaien en daarna zat het muurvast. Eerst riep ik Koos erbij. Die heeft meer kracht in zijn knuisten dan ik. Maar ook hem lukte het niet. Toen heb ik een tang gepakt en geprobeerd met behulp van die tang het deksel rond te draaien. Ik zette behoorlijk veel kracht. Zoveel als ik durfde. Maar nee, geen beweging. Tenslotte heb ik mijn witgoedleverancier maar gebeld. Ik belde om 9 uur. Om 10 uur stond de monteur op de stoep. Zelf ging ik 10 over 10 de deur uit, maar Maaike en Koos waren thuis. Even over half 11 zag ik de faktuur in mijn mailbox verschijnen. Zo blij, dat het opgelost is!!! De paar tientjes, die het kostte, neem ik dan graag voor lief. Ik kan gelukkig weer verder met de was!
Het is fijn, dat het bijna vakantie is. Het is nu voor iedereen tenenloperij. Maar in de komende tijd is er in elk geval de ontspanning van even geen vroege wekkers, geen lunchpakketten, geen werkkleding wat altijd maar op tijd weer schoon in de kast moet liggen, geen huiswerk wat overhoord moet worden. Dat scheelt een hoop werk/energie/geregel.
Willem is tussen Kerst en Oud&Nieuw vrij van zijn werk en hoopt twee dagen met Jan weer een stuk Pieterpad te gaan lopen. De grote jongens zijn ook vrij van hun werk. Hans hoopt een paar dagen met een vriend naar Oostenrijk te gaan. Allemaal fijne dingen om te ontspannen.
Voor mezelf heb ik niet veel plannen. Gewoon wat in huis rondrommelen, denk ik. Er is genoeg achterstallig werk. Een deel daarvan hopen we zaterdag met z´n allen op te pakken. Dan willen we met een groepje door huis en tuin rauzen om rommel op te ruimen en ramen te zemen en de keuken te soppen en en en. Heel veel plannen en we zien wel wat er uiteindelijk van terecht komt. Wellicht lukt het ergens volgende week om samen met Maria het materiaal te kopen voor de poncho met kol, die ik voor haar wil gaan maken.
Voor de kerstdagen hoef ik me niet speciaal druk te maken. We eten een beetje uitgebreider en Willem z´n moeder hoopt 1e kerstdag bij ons te zijn. Verder geen poespas. Ik denk, dat ik vanavond nog om een paar noodzakelijke boodschappen ga. Verder heb ik mijn lijst met maandboodschappen gisteren naar de supermarkt gestuurd en die worden, als het goed is, vrijdagmiddag bezorgd. Dan heb ik in principe weer voor een hele maand alles in huis, behalve wat versproducten. Met de groentenboer heb ik afgesproken, dat ik zaterdag om 14.00 uur langskom voor restanten. Het is dus een verrassing wat er met kerst aan groenten en fruit in huis is. Helemaal goed, we (willem en ik dan toch) lusten alles. Behalve tuinbonen. Nou, die zal de groentenboer vast niet hebben :-).
Na mijn vorige logje hebben we enorm veel reacties gekregen. Alle reacties zijn met aandacht gelezen en worden zeer gewaardeerd. Maar het is teveel om iedereen persoonlijk te antwoorden. Dat voelt wel een beetje ongemakkelijk, omdat veel mensen hun persoonlijke verhaal aan ons toevertrouwden. Dat voelt als kostbaar. Dat ís ook kostbaar. En het is dus níet dat het niet gewaardeerd is, als je (nu) geen persoonlijke reactie terug krijgt. Veel mensen gaven ook tips over behandelingen en ziekenhuizen/klinieken waar men goede ervaringen mee heeft. Ook deze tips worden zorgvuldig bewaard. Wie weet gaan we ze nog eens nodig hebben.
Het is een heel rare week, nu. Nadat we maandag heel veel tijd in het Sophia hadden doorgebracht, was ik gisterenmiddag zo´n beetje de hele middag met Maria in het Albert Schweitzerziekenhuis. Daar wordt haar lichamelijke conditie in de gaten gehouden door een kinderarts. En vandaag doen we nog een keer een dagje Sophia. Op dit moment is Maria bezig aan het laatste interview. Als dat afgerond is, zijn alle onderzoeken en gesprekken achter de rug en hebben we wat dat betreft even ´rust´ tot na Oud&Nieuw. Ik schrijf bewust ´rust´ tussen aanhalingstekens. Want met zo´n ziek(t)e in huis, heb je domweg geen rust meer. Dat gaat dag aan dag door. Er moet immers elke dag gegeten en gedronken worden. Maar goed. Langzaam vinden we daarin wel onze weg.
Ik merk, dat het best een grote druk op de gezinsleden legt. Alleen al vanwege het feit dat ik nu veel weg ben en als ik er wèl ben, toch wat minder aandacht voor iedereen heb. Het is even niet anders. Om mijn afwezigheid te compenseren doe wat consessies: kerstkaarten schrijven sla ik een keertje over. En de warme maaltijd is steeds zo gemakkelijk mogelijk. Eergisteren bijvoorbeeld zuurkoolstamppot. En gisteren wraps met een heerlijke vulling van tomatenprut met gehakt en bonen. Je hoeft echt niet altijd uren in de keuken te staan om een lekkere maaltijd op tafel te kunnen zetten.
Sommige dingen moeten uiteraard gewoon doorgaan. Ik was dan ook best gefrustreerd, toen mijn wasmachine het vanmorgen niet deed. Dat kan ik er echt niet bij hebben, nu! Het probleem leek simpel: hij pompte niet meer af. Ik hoorde een wat ratelend geluid tijdens het afpompen. Het klonk als een haarspeld of zoiets in de pomp. Normaal is dat geen probleem. Gewoon het water aftappen en het deksel van het pomphuis er af schroeven en de boel schoonmaken. Maar ik kreeg met geen mogelijkheid het deksel van het pomphuis eraf! Ik kon het maar een kwart slag draaien en daarna zat het muurvast. Eerst riep ik Koos erbij. Die heeft meer kracht in zijn knuisten dan ik. Maar ook hem lukte het niet. Toen heb ik een tang gepakt en geprobeerd met behulp van die tang het deksel rond te draaien. Ik zette behoorlijk veel kracht. Zoveel als ik durfde. Maar nee, geen beweging. Tenslotte heb ik mijn witgoedleverancier maar gebeld. Ik belde om 9 uur. Om 10 uur stond de monteur op de stoep. Zelf ging ik 10 over 10 de deur uit, maar Maaike en Koos waren thuis. Even over half 11 zag ik de faktuur in mijn mailbox verschijnen. Zo blij, dat het opgelost is!!! De paar tientjes, die het kostte, neem ik dan graag voor lief. Ik kan gelukkig weer verder met de was!
Het is fijn, dat het bijna vakantie is. Het is nu voor iedereen tenenloperij. Maar in de komende tijd is er in elk geval de ontspanning van even geen vroege wekkers, geen lunchpakketten, geen werkkleding wat altijd maar op tijd weer schoon in de kast moet liggen, geen huiswerk wat overhoord moet worden. Dat scheelt een hoop werk/energie/geregel.
Willem is tussen Kerst en Oud&Nieuw vrij van zijn werk en hoopt twee dagen met Jan weer een stuk Pieterpad te gaan lopen. De grote jongens zijn ook vrij van hun werk. Hans hoopt een paar dagen met een vriend naar Oostenrijk te gaan. Allemaal fijne dingen om te ontspannen.
Voor mezelf heb ik niet veel plannen. Gewoon wat in huis rondrommelen, denk ik. Er is genoeg achterstallig werk. Een deel daarvan hopen we zaterdag met z´n allen op te pakken. Dan willen we met een groepje door huis en tuin rauzen om rommel op te ruimen en ramen te zemen en de keuken te soppen en en en. Heel veel plannen en we zien wel wat er uiteindelijk van terecht komt. Wellicht lukt het ergens volgende week om samen met Maria het materiaal te kopen voor de poncho met kol, die ik voor haar wil gaan maken.
Voor de kerstdagen hoef ik me niet speciaal druk te maken. We eten een beetje uitgebreider en Willem z´n moeder hoopt 1e kerstdag bij ons te zijn. Verder geen poespas. Ik denk, dat ik vanavond nog om een paar noodzakelijke boodschappen ga. Verder heb ik mijn lijst met maandboodschappen gisteren naar de supermarkt gestuurd en die worden, als het goed is, vrijdagmiddag bezorgd. Dan heb ik in principe weer voor een hele maand alles in huis, behalve wat versproducten. Met de groentenboer heb ik afgesproken, dat ik zaterdag om 14.00 uur langskom voor restanten. Het is dus een verrassing wat er met kerst aan groenten en fruit in huis is. Helemaal goed, we (willem en ik dan toch) lusten alles. Behalve tuinbonen. Nou, die zal de groentenboer vast niet hebben :-).
maandag 18 december 2017
Over een warme deken en hoe we leven met ziekte in het gezin.
door
Teunie
Nadat ik schreef, dat we te kampen hebben met een ziek kind in ons gezin, kregen we van alle kanten steun. Er kwamen meelevende woorden per e-mail, messenger, app, post en telefoon. Er kwamen kaartjes en zelfs kadootjes. Heel bijzonder. Het voelde echt als een warme deken! En wij kunnen weten, hoe een warme deken voelt :-)). Een paar weken geleden deed mijn zus namelijk haar nauwelijks gebruikte wollen deken van Slaappunt aan ons kado. Zij en haar man vonden die deken veel te zwaar en gingen er erg onder dromen. Nu genieten wij ervan. Wij houden juist van gewichtig ;-). Dus hebben we bovenop die slaappunt deken ook nog eens onze oude (nogal dun geworden) deken liggen en slapen nu onder een heuse dekenvracht. Heeeeerlijk! Net zo heerlijk, als die warme deken van reacties dus!
Inmiddels zijn wij een paar weken verder en weten familie en naaste omgeving van de ziekte in ons gezin af en zal ik ook op deze blog één en ander delen. Ik houd het wat summier, want ziekte is toch best privé. Het gaat om onze Maria. Zij heeft anorexia. En wat is dat een lastig verstaanbare ziekte! Heel moeilijk. Mensen die zich er nooit in verdiept hebben, denken misschien: kwestie van voedsel erin stoppen en dan is het over. Was het maar zo eenvoudig! De zaak ligt behoorlijk gecompliceerd. Niet in het laatste geval doordat er twee kanten door elkaar heen lopen: de psychische kant en de lichamelijke kant. Wie er graag iets meer van wil weten, verwijs ik naar de documentaire Emma wil leven. Deze documentaire is aangrijpend en heftig en laat alle kanten van deze akelige ziekte zien.
In de afgelopen tijd heb ik enorm met Maria moeten ´leuren´. Ik kan er geen ander woord voor bedenken. Het gaat niet goed met haar. Ze is helemaal thuis van school, doordat ze totaal geen energie meer heeft. Desondanks word je met zo´n ziekte, als je eenmaal bij de huisarts bent geweest, op een ellenlange wachtlijst voor hulp gezet. Ik heb alles geprobeerd om eerder hulp te kunnen krijgen, juist omdat ik zie, dat het hard achteruit gaat. Uiteindelijk heeft Maria´s cardioloog vorige week de zaak in een stroomversnelling gebracht. Maria was bij de cardioloog op controle vanwege de Reveal (ingebouwde monitor) die ze heeft en zij constateerde, dat Maria´s hartslag heel traag is. Een bewijs, dat er tekorten zijn, die gevaarlijk kunnen worden. Als al het vet in je lichaam op is, gaat je lichaam je spieren ´opeten´ om zo lang mogelijk de organen te sparen. Je hart is bijvoorbeeld zo´n spier...
Vandaag, binnen 1 week!, waren we (Maria, Willem en ik) op de eetstoornissenpoli van het Sophia Kinderziekenhuis. Het was zeer intensief. We hebben al dan niet gezamenlijk gesprekken gehad van 14.00 uur tot 17.30. En dat, nadat we vanmorgen al heel lang thuis bezig waren met het invullen van allerlei lijsten. Om alleen voor mezelf te spreken: ik moest 9 vragenlijsten invullen en daar was ik van 5.00 uur tot 6.45 ingespannen mee bezig. We waren alledrie compleet gevloerd, toen we dik na half 7 thuiskwamen. Er was eigenlijk een kerstvertelling in de kerk, waar we elk jaar naar toe gaan. Maar dit jaar zijn we blij, dat Maaike met Jan en Henk wilde gaan.
Donderdag wacht ons bij leven en welzijn nóg zo´n dag. Dan zijn we van 11.00 tot 16.00 in het ziekenhuis voor gesprekken met drie verschillende mensen. Intussen loopt er dan nog een aanvraag voor een (lichamelijk) onderzoek bij een kinderarts in een ander ziekenhuis. En dan kunnen we al met al op 10 januari het adviesgesprek tegemoet zien. Gelukkig gaat er intussen al wel behandeld worden, want een diëtist gaat uitrekenen wat Maria precies moet eten om niet nóg meer af te vallen. Dat mag namelijk niet, anders wordt ze opgenomen. Dat willen we natuurlijk het liefst voorkomen. Hopen en bidden, dat het gaat lukken!
Intussen heeft Maria´s ziekte een grote plaats in ons gezin. We moeten het allemaal verwerken en zo onze manier vinden om ermee om te gaan en Maria te steunen. Het is mooi om te zien hoe de gelederen zich om Maria sluiten. Alle brussen staan als een muur om haar heen om haar te beschermen en te steunen. Wat is dat fijn!
Praktisch heeft het natuurlijk ook veel kanten en gevolgen. Maria is hele dagen thuis en ik wil haar niet alleen laten. Ik probeer de dag een klein beetje voor haar in te vullen. Zo heeft ze al mijn afleveringen van de kookrubriek van Terdege (4 jaargangen!) netjes uitgesneden en in een map gestopt. Af en toe bakt of kleurt ze wat. Ook heb ik samen met haar bedacht wat ze minimaal per dag eet. Ze eet totaal andere dingen dan de gewone gezinspot en ik heb soms het gevoel alsof ik een dieetkeuken run: een speciaal menu voor Maria, een aangepast eetprogramma voor Willem die wat moet afvallen (de hoge bloeddruk kwam terug), een eiwitrijk menu voor Koos die wil aankomen (om bij Defensie aangenomen te worden na zijn opleiding), en dan nog een hongerige bouwvakker, een hongerige groenvoorziener en wat ´gewone´ kostgangers te voederen. O ja. Zelf heb ik snoep uit mijn menu geschrapt, want ook ik ging uitdijen :-)). Daarnaast gaat er veel tijd zitten in bezoeken van artsen, lezen van informatie, informeren van school, familie en belangstellenden. Het is, kort gezegd, gewoon heel druk.
Toch gaat het gewone leven ook door en moet er gewerkt worden, zijn er leuke en minder leuke bezigheden, dringende en minder dringende zaken, verjaardagen, gesprekken op scholen en nog veel meer.
Van sommige gewone, dagelijkse dingen heb ik foto´s gemaakt: mijn blog-geheugen. Fijn om zo te zien, dat juist het gewone leven (wat zo bijzonder is) ook doorgaat. Een kleine selectie:
Maria kreeg voor haar verjaardag een kleurboek en krijt en kleurde deze prachtige plaat in (hier nog niet af).
Maaike haalde haar rijbewijs en er was dus taart. Maaike is de zesde in ons gezin, die haar rijbewijs haalt. Alle zes hebben ze het opgespaard van (bij)baantjes. Hier worden namelijk geen rijbewijzen verstrekt aan 18-jarigen die niet roken of anderszins hun papiertje ´verdienen´. Het is bloed, zweet en tranen om dat rijbewijs te bemachtigen ;-). Maaike was er overigens circa 1600,00 euro aan kwijt. Ik denk, dat dat redelijke gemiddeld is.
Maria´s beugel ging eruit. Altijd een historisch moment. Had ik een half jaar geleden maar liefst DRIE beugelkinderen tegelijk, nu nog maar één (Jan). Wat heeft Maria een mooi gebit gekregen. Heel fijn!
We hadden een oergenoeglijke gezinsavond/pakjesavond. Niet speciaal met Sint, maar wel met kadootjes en gedichtjes en een eenvoudig maar gezellig en lekker ´lopend buffet´.
Vanwege de schrikbarend gestegen boterprijs, heb ik mijn boterkarn weer te voorschijn gehaald. Ik heb elke week 5 liter verse, rauwe, boerenmelk. Ik schep daar de room vanaf en bewaar die in de vriezer, totdat ik genoeg heb om er boter van te karnen. Ik karnde toen ik zo´n 1300 gram room gespaard had (van 5 weken melk).
Ook waren er de bekende ritjes naar de groentenboer aan het einde van de markt. Dat levert soms verrassingen op, zoals een paar weken geleden een leuke hoeveelheid maïskolven. Daar zijn we dol op! Nadat ik de bladeren eraf gehaald had, werden de kolven een klein kwartiertje gekookt in ruim water. Na het koken was er het maïsknaagfeestje en smulde iedereen van deze gezonde snack, naar smaak met wat zout, boter en/of citroensap eroverheen gesprenkeld.
Ook was er een flinke hoeveelheid Jonagolds. Een krat of zes. Die waren gevallen. Eerst was ik van plan er een voorraad gedroogde appelschijven en een flinke voorraad appelmoes van te koken. Helaas waren de appels zó gebutst en beschadigd, dat ik ze niet gemakkelijk op mijn schilmachientje kon schillen. En met de hand, schil je je met zo´n hoeveelheid minimaal een rsi-arm. Dus verdwenen er appels met kilo´s tegelijk in mijn Weck-ontsapper om er heerlijke appelsap zonder toevoegingen van te maken. Zo lekker! Je hoeft spontaan noooooooooit meer de zooi uit de winkel :-).
En zo kabbelt dus ook het gewone leventje in Huize Luijkensteijn verder. Of, nou ja, kabbelen? Het heeft de laatste tijd meer weg van een stroomversnelling. Hopelijk komen er weer rustiger tijden!
Inmiddels zijn wij een paar weken verder en weten familie en naaste omgeving van de ziekte in ons gezin af en zal ik ook op deze blog één en ander delen. Ik houd het wat summier, want ziekte is toch best privé. Het gaat om onze Maria. Zij heeft anorexia. En wat is dat een lastig verstaanbare ziekte! Heel moeilijk. Mensen die zich er nooit in verdiept hebben, denken misschien: kwestie van voedsel erin stoppen en dan is het over. Was het maar zo eenvoudig! De zaak ligt behoorlijk gecompliceerd. Niet in het laatste geval doordat er twee kanten door elkaar heen lopen: de psychische kant en de lichamelijke kant. Wie er graag iets meer van wil weten, verwijs ik naar de documentaire Emma wil leven. Deze documentaire is aangrijpend en heftig en laat alle kanten van deze akelige ziekte zien.
In de afgelopen tijd heb ik enorm met Maria moeten ´leuren´. Ik kan er geen ander woord voor bedenken. Het gaat niet goed met haar. Ze is helemaal thuis van school, doordat ze totaal geen energie meer heeft. Desondanks word je met zo´n ziekte, als je eenmaal bij de huisarts bent geweest, op een ellenlange wachtlijst voor hulp gezet. Ik heb alles geprobeerd om eerder hulp te kunnen krijgen, juist omdat ik zie, dat het hard achteruit gaat. Uiteindelijk heeft Maria´s cardioloog vorige week de zaak in een stroomversnelling gebracht. Maria was bij de cardioloog op controle vanwege de Reveal (ingebouwde monitor) die ze heeft en zij constateerde, dat Maria´s hartslag heel traag is. Een bewijs, dat er tekorten zijn, die gevaarlijk kunnen worden. Als al het vet in je lichaam op is, gaat je lichaam je spieren ´opeten´ om zo lang mogelijk de organen te sparen. Je hart is bijvoorbeeld zo´n spier...
Vandaag, binnen 1 week!, waren we (Maria, Willem en ik) op de eetstoornissenpoli van het Sophia Kinderziekenhuis. Het was zeer intensief. We hebben al dan niet gezamenlijk gesprekken gehad van 14.00 uur tot 17.30. En dat, nadat we vanmorgen al heel lang thuis bezig waren met het invullen van allerlei lijsten. Om alleen voor mezelf te spreken: ik moest 9 vragenlijsten invullen en daar was ik van 5.00 uur tot 6.45 ingespannen mee bezig. We waren alledrie compleet gevloerd, toen we dik na half 7 thuiskwamen. Er was eigenlijk een kerstvertelling in de kerk, waar we elk jaar naar toe gaan. Maar dit jaar zijn we blij, dat Maaike met Jan en Henk wilde gaan.
Donderdag wacht ons bij leven en welzijn nóg zo´n dag. Dan zijn we van 11.00 tot 16.00 in het ziekenhuis voor gesprekken met drie verschillende mensen. Intussen loopt er dan nog een aanvraag voor een (lichamelijk) onderzoek bij een kinderarts in een ander ziekenhuis. En dan kunnen we al met al op 10 januari het adviesgesprek tegemoet zien. Gelukkig gaat er intussen al wel behandeld worden, want een diëtist gaat uitrekenen wat Maria precies moet eten om niet nóg meer af te vallen. Dat mag namelijk niet, anders wordt ze opgenomen. Dat willen we natuurlijk het liefst voorkomen. Hopen en bidden, dat het gaat lukken!
Intussen heeft Maria´s ziekte een grote plaats in ons gezin. We moeten het allemaal verwerken en zo onze manier vinden om ermee om te gaan en Maria te steunen. Het is mooi om te zien hoe de gelederen zich om Maria sluiten. Alle brussen staan als een muur om haar heen om haar te beschermen en te steunen. Wat is dat fijn!
Praktisch heeft het natuurlijk ook veel kanten en gevolgen. Maria is hele dagen thuis en ik wil haar niet alleen laten. Ik probeer de dag een klein beetje voor haar in te vullen. Zo heeft ze al mijn afleveringen van de kookrubriek van Terdege (4 jaargangen!) netjes uitgesneden en in een map gestopt. Af en toe bakt of kleurt ze wat. Ook heb ik samen met haar bedacht wat ze minimaal per dag eet. Ze eet totaal andere dingen dan de gewone gezinspot en ik heb soms het gevoel alsof ik een dieetkeuken run: een speciaal menu voor Maria, een aangepast eetprogramma voor Willem die wat moet afvallen (de hoge bloeddruk kwam terug), een eiwitrijk menu voor Koos die wil aankomen (om bij Defensie aangenomen te worden na zijn opleiding), en dan nog een hongerige bouwvakker, een hongerige groenvoorziener en wat ´gewone´ kostgangers te voederen. O ja. Zelf heb ik snoep uit mijn menu geschrapt, want ook ik ging uitdijen :-)). Daarnaast gaat er veel tijd zitten in bezoeken van artsen, lezen van informatie, informeren van school, familie en belangstellenden. Het is, kort gezegd, gewoon heel druk.
Toch gaat het gewone leven ook door en moet er gewerkt worden, zijn er leuke en minder leuke bezigheden, dringende en minder dringende zaken, verjaardagen, gesprekken op scholen en nog veel meer.
Van sommige gewone, dagelijkse dingen heb ik foto´s gemaakt: mijn blog-geheugen. Fijn om zo te zien, dat juist het gewone leven (wat zo bijzonder is) ook doorgaat. Een kleine selectie:
Maria kreeg voor haar verjaardag een kleurboek en krijt en kleurde deze prachtige plaat in (hier nog niet af).
Maaike haalde haar rijbewijs en er was dus taart. Maaike is de zesde in ons gezin, die haar rijbewijs haalt. Alle zes hebben ze het opgespaard van (bij)baantjes. Hier worden namelijk geen rijbewijzen verstrekt aan 18-jarigen die niet roken of anderszins hun papiertje ´verdienen´. Het is bloed, zweet en tranen om dat rijbewijs te bemachtigen ;-). Maaike was er overigens circa 1600,00 euro aan kwijt. Ik denk, dat dat redelijke gemiddeld is.
Ik probeer regelmatig overtollige dingen te lozen (o.a. via m´n marktplaatswinkeltje). Aanstaande zaterdag hebben we hier een poetsfeest. De hele halve familie komt meehelpen om eens lekker met z´n allen alles blinkend schoon te poetsen voor het Kerstfeest. Ha, ha, niet speciaal daarvoor, hoor! Het kwam gewoon zo uit. En die aanstaande poetsdag zorgt er als vanzelf voor, dat er spullen opgeruimd worden. Bij elk ´ding´ wat verdwijnt, word ik blijer.
Regelmatig boeken en andere spullen op MP |
We hadden een oergenoeglijke gezinsavond/pakjesavond. Niet speciaal met Sint, maar wel met kadootjes en gedichtjes en een eenvoudig maar gezellig en lekker ´lopend buffet´.
Vanwege de schrikbarend gestegen boterprijs, heb ik mijn boterkarn weer te voorschijn gehaald. Ik heb elke week 5 liter verse, rauwe, boerenmelk. Ik schep daar de room vanaf en bewaar die in de vriezer, totdat ik genoeg heb om er boter van te karnen. Ik karnde toen ik zo´n 1300 gram room gespaard had (van 5 weken melk).
Ik had foto´s gemaakt van het proces, maar op de één of andere manier krijg ik de foto´s niet van mijn telefoon en zijn ze ook niet opgeslagen in mijn Google Foto´s. Daarom heb ik maar screenshots gemaakt van de foto´s en zal die hier delen.
Na een poosje draaien aan de zwengel van de boterkarn, scheidt de boter zich in vlokken van de (karne)melk. |
Ik laat de inhoud van de karn in een vergiet met neteldoek lopen. De boter blijft op het doek liggen. |
Ik laat de boter goed uitdruipen door wat in de doek te knijpen |
Er blijft een prachtige kluit boter over |
De boter moet al knedend uitgespoeld worden met koud water. |
Als de boter ´schoon´ is, kneed ik er wat zout door. Het eindproduct is een volle pot boter en een flesje karnemelk voor tezamen ongeveer 90 cent. |
Natuurlijk werd hier vorige week ook genoten van het pak sneeuw. Want behalve dat het ongemakken opleverde (vooral in het verkeer), was er ook tijd voor sneeuwpret. Hans, die de hele dag in de sneeuw had gewerkt (bomen rooien), vond het toch leuk genoeg, om ´s avonds een enorme sneeuwpop (2.30 meter) te maken. En natuurlijk waren er de sneeuwballengevechten en gewoon het simpele lopen in de knoerpende sneeuw. Heerlijk!
En zo kabbelt dus ook het gewone leventje in Huize Luijkensteijn verder. Of, nou ja, kabbelen? Het heeft de laatste tijd meer weg van een stroomversnelling. Hopelijk komen er weer rustiger tijden!
zaterdag 9 december 2017
Advertorial
door
Teunie
Spelregels
Vooraf even de ´spelregels´ voor wie hier nog maar kort meeleest en zich afvraagt: ¨Een advertorial op deze blog? Hoezo?¨
Aan de linkerkant van m´n blog (en soms bovenaan) draaien banners van adverteerders. Dit zijn speciaal geselecteerde adverteerders, die producten of diensten aanbieden, die passen binnen ¨Eenvoudig Leven¨. Niet zelden ken ik de mensen en/of hun producten of diensten persoonlijk en kan ik uit eigen ervaring ze van harte aanbevelen.
Voor nieuwe adverteerders schrijf ik altijd een advertorial, om ze goed onder de aandacht te brengen. Terugkerende adverteerders vragen soms ook, of ik een advertorial wil schrijven. Bijvoorbeeld om aandacht te vragen voor een nieuw product, een actie, of iets dergelijks.
Omdat niemand zit te wachten op verborgen reclame, geef ik zo´n bericht altijd de titel ´Advertorial´ mee. Je kunt dan zelf beslissen, of je verder wilt lezen, of de reclame aan je voorbij laat gaan. Elke maand verschijnt er maximaal één advertorial.
Er zijn vandaag drie adverteerders, die ik voor het voetlicht haal:
1) Kefir.nl
2) Bellebien
3) Jeantique
1) Kefir.nl
Bij kefir.nl kun je gedroogde kefirkorrels kopen, waarmee je kefir kunt maken.
Misschien ken je Kefir nog van vroeger. In de jaren zeventig, was deze gezonde drank heel populair. Misschien ken je deze drank via mijn blog. Ik ben namelijk al jarenlang kefir-fan.
Misschien ken je kefir niet? Dan ga ik je eerst iets meer vertellen over kefir.
Wat is kefir?
Kefir (en dan heb ik het over melk-kefir) is een zuiveldrank, waarin door fermentatie allerlei goede bacteriën zitten. Deze bacteriën zorgen voor een gezonde darmflora. En een gezonde darmflora is weer van het grootste belang voor een goede gezondheid. Kefir is dus een probiotica (precies het tegenovergestelde van antibiotica). Dit is de hele korte versie en in mijn eigen woorden van wat kefir is. Voor wie het wat preciezer wil weten, citeer ik van de website van kefir.nl:
Waarom zou je kefir drinken?
Kefir is heel gezond en ook nog eens lekker. Veel mensen gebruiken probiotica als ondersteuning van de darmflora tijdens of na een antibioticakuur. Zelf doe ik dat ook! Maar daarnaast is kefir ALTIJD een goed idee als het behoud van een goede darmflora je lief is. Kefir bevat naast gezonde bacteriën ook calcium en diverse vitamines.
Kefir smaakt lekker fris. Het lijkt een beetje op milde karnemelk. Het is heel, heel licht alcoholisch. Dat komt door het fermentatieproces. Het is zó weinig alcohol, dat je kefir met een gerust hart ook aan kinderen kunt geven. Ik ben erg gevoelig op alcohol. Na één slok wijn of bier of iets dergelijks krijg ik al een lam gevoel in mijn armen en benen. Maar bij kefir heb ik daar geen last van.
Waarom zou je kefir zelf maken?
Vroeger had ´iedereen´ een startpot kefir op het aanrecht staan en deelde men van deze starter uit aan vriendinnen, buren en familie. Maar met een starter kan op den duur iets misgaan. Er kunnen bacteriën in komen, die je er níet in wil hebben, om maar iets te noemen. Daarom zijn er nu de gedroogde kefirkorrels. Met deze korrels maak je een aantal keren kefir en als je weer eens een frisse start wil maken, neem je gewoon een nieuw zakje.
Kefir is een probiotica, waar alleen de dingen in gaan, die je er zelf in stopt. Niet de suikers bijvoorbeeld, waar de probiotica uit het zuivelschap in de supermarkt vol mee zitten. Die kant-en-klare probiotica is bovendien veel duurder dan je zelfgemaakte kefir.
Kefir maken is kinderlijk eenvoudig. Je kunt het maken van (rauwe) koemelk, van geitenmelk, maar ik heb het ook wel met goed resultaat van plantaardige melk gemaakt.
Een nieuwe trend?
Deze week stond er juist een artikel in de Telegraaf over kefir.
In het artikel wat werd geschreven door Vivian Reijs en Rineke Dijkinga staat o.a.:
(Als je het hele artikel wil lezen, kijk dan op: http://www.mijn-lichaam.com/organen-en-weefsel/mdl/de-comeback-van-kefir)
Maak nu voordelig kennis met kefir!
Op kefir.nl loopt een leuke aanbieding voor iedereen die (opnieuw) wil kennismaken met kefir:
Bestellen? Meer tips? Gebruiksaanwijzing? Je vindt alles op: kefir.nl
2) Kersttafelkleden en kerstboomrokken van Bellebien
Bij Bellebien is het (bijna) kerst. En dat betekent: volop keuze uit prachtige kersttafelkleden. Je wist natuurlijk al, dat je bij Bellebien terecht kunt voor speciale wensen en een heel bijzondere collectie tafelkleden! Denk bijvoorbeeld aan de tijdloze tafellakens met ingeweven Franse lelie in allerlei kleuren en maten. Maar Bellebien heeft ook een prachtige collectie speciaal voor kerst!
Natuurlijk vind je heel veel in de traditionele kerstkleuren: rood, groen, wit. Maar daarnaast zijn er ook kerstkleden in de kleuren van nu: taupe en grijs, bijvoorbeeld. Hoe gaaf is dat?
Er is veel uit voorraad leverbaar. De hele collectie vind je hier: kersttafelkleden. Heb je een speciale wens? Dan dringt zo langzamerhand de tijd. Neem in dat geval snel contact op met Lisette van Bellebien.
Bij Bellebien kun je ook terecht voor kerstboomrokken van zwaar vilt. Met deze rokken werk je de pot of stam van de boom netjes weg. De rokken zijn verkrijgbaar in de kleuren rood, kerstrood, taupe, grijs, donkerrood en groen.
3) Jeantique
Wie het afgelopen jaar meelas op mijn blog, weet dat we onze woonkamer opgeknapt hebben. Er werd gewit, er kwam een nieuwe vloer, er kwam nieuwe raambekleding en als kers op de taart kwamen er nieuwe zitmeubelen: een bankstel en een losse fauteuil.
Deze meubelen kochten we bij jeantique in Goor. Goor ligt voor ons bepaald niet naast de deur, maar is daarentegen een behoorlijk eind rijden. Dat hadden we er graag voor over, om bij Jeantique te kopen.
Jeantique levert namelijk handgemaakte meubelen. Geen goedkope rommel uit Verweggistan en/of een lage-lonen-land wat je na korte tijd naar de stort kunt brengen. Maar: tijdloze kwaliteitsproducten, met liefde in eigen atelier gemaakt en die heel lang mee kunnen. Dat is precies wat wij wilden!
Het zelf maken van de meubelen brengt vanzelf met zich mee, dat je bij Jeantique terecht kunt voor afwijkende maten. Zo hebben wij gekozen voor één heel lange bank, namelijk 2.40 meter. Fijn veel zitplaatsen voor ons grote gezin. Maar zoiets is ook handig voor in restaurants, zorginstellingen enzovoorts.
De huiden waarvan de lederen banken bij Jeantique gemaakt worden, komen ongekleurd bij hen binnen. Ook het kleuren wordt in eigen atelier gedaan. Er is een ruime keuze in standaard kleuren, maar ook hiervoor geldt, dat maatwerk mogelijk is.
Dit filmpje geeft een leuke indruk van dit proces:
Jeantique heeft een prachtige showroom, waar je inspiratie kunt opdoen. En natuurlijk deskundige mensen, die je helpen bij het maken van je keuze en jouw wensen omzetten in ontwerpen. Wij vonden dit een reis naar Goor beslist de moeite waard.
Dit is de losse fauteuil die wij kozen. Een eigen ontwerp van Jeantique, waarbij vormgeving van jaren her samenging met de stoere industrial look van nu.
Wij kunnen je Jeantique van harte aanbevelen!
Vooraf even de ´spelregels´ voor wie hier nog maar kort meeleest en zich afvraagt: ¨Een advertorial op deze blog? Hoezo?¨
Aan de linkerkant van m´n blog (en soms bovenaan) draaien banners van adverteerders. Dit zijn speciaal geselecteerde adverteerders, die producten of diensten aanbieden, die passen binnen ¨Eenvoudig Leven¨. Niet zelden ken ik de mensen en/of hun producten of diensten persoonlijk en kan ik uit eigen ervaring ze van harte aanbevelen.
Voor nieuwe adverteerders schrijf ik altijd een advertorial, om ze goed onder de aandacht te brengen. Terugkerende adverteerders vragen soms ook, of ik een advertorial wil schrijven. Bijvoorbeeld om aandacht te vragen voor een nieuw product, een actie, of iets dergelijks.
Omdat niemand zit te wachten op verborgen reclame, geef ik zo´n bericht altijd de titel ´Advertorial´ mee. Je kunt dan zelf beslissen, of je verder wilt lezen, of de reclame aan je voorbij laat gaan. Elke maand verschijnt er maximaal één advertorial.
Er zijn vandaag drie adverteerders, die ik voor het voetlicht haal:
1) Kefir.nl
2) Bellebien
3) Jeantique
1) Kefir.nl
Bij kefir.nl kun je gedroogde kefirkorrels kopen, waarmee je kefir kunt maken.
Misschien ken je Kefir nog van vroeger. In de jaren zeventig, was deze gezonde drank heel populair. Misschien ken je deze drank via mijn blog. Ik ben namelijk al jarenlang kefir-fan.
Misschien ken je kefir niet? Dan ga ik je eerst iets meer vertellen over kefir.
Wat is kefir?
Kefir (en dan heb ik het over melk-kefir) is een zuiveldrank, waarin door fermentatie allerlei goede bacteriën zitten. Deze bacteriën zorgen voor een gezonde darmflora. En een gezonde darmflora is weer van het grootste belang voor een goede gezondheid. Kefir is dus een probiotica (precies het tegenovergestelde van antibiotica). Dit is de hele korte versie en in mijn eigen woorden van wat kefir is. Voor wie het wat preciezer wil weten, citeer ik van de website van kefir.nl:
Kefir is een fris zure zuiveldrank welke ontstaat door kefir toe te voegen aan melk. Hierdoor begint de melk te fermenteren. Door deze fermentatie is het een licht alcoholische drank (0,1 - 0,3%) en is het dikker dan melk. Kefir bevat gisten (bijvoorbeeld Saccaromyces unisporus, Kluyveromyces marxianus) en rechtsdraaiende bacteriën (o.a. lactobacillus caucasus, kefyr) welke in harmonie met elkaar samenleven en welke zorgen voor het fermentatieproces.
Waarom zou je kefir drinken?
Kefir is heel gezond en ook nog eens lekker. Veel mensen gebruiken probiotica als ondersteuning van de darmflora tijdens of na een antibioticakuur. Zelf doe ik dat ook! Maar daarnaast is kefir ALTIJD een goed idee als het behoud van een goede darmflora je lief is. Kefir bevat naast gezonde bacteriën ook calcium en diverse vitamines.
Kefir smaakt lekker fris. Het lijkt een beetje op milde karnemelk. Het is heel, heel licht alcoholisch. Dat komt door het fermentatieproces. Het is zó weinig alcohol, dat je kefir met een gerust hart ook aan kinderen kunt geven. Ik ben erg gevoelig op alcohol. Na één slok wijn of bier of iets dergelijks krijg ik al een lam gevoel in mijn armen en benen. Maar bij kefir heb ik daar geen last van.
Waarom zou je kefir zelf maken?
Vroeger had ´iedereen´ een startpot kefir op het aanrecht staan en deelde men van deze starter uit aan vriendinnen, buren en familie. Maar met een starter kan op den duur iets misgaan. Er kunnen bacteriën in komen, die je er níet in wil hebben, om maar iets te noemen. Daarom zijn er nu de gedroogde kefirkorrels. Met deze korrels maak je een aantal keren kefir en als je weer eens een frisse start wil maken, neem je gewoon een nieuw zakje.
Kefir is een probiotica, waar alleen de dingen in gaan, die je er zelf in stopt. Niet de suikers bijvoorbeeld, waar de probiotica uit het zuivelschap in de supermarkt vol mee zitten. Die kant-en-klare probiotica is bovendien veel duurder dan je zelfgemaakte kefir.
Kefir maken is kinderlijk eenvoudig. Je kunt het maken van (rauwe) koemelk, van geitenmelk, maar ik heb het ook wel met goed resultaat van plantaardige melk gemaakt.
Een nieuwe trend?
Deze week stond er juist een artikel in de Telegraaf over kefir.
In het artikel wat werd geschreven door Vivian Reijs en Rineke Dijkinga staat o.a.:
Hebben we te maken met een voedselhype of is kefir een blijvertje?
“Kefir bestaat al heel erg lang. Ik denk niet dat iedereen erop zit te wachten om het zelf te maken. Maar ik denk wel dat kefir deel gaat uit maken van ons voedingspatroon en ‘gewoon’ wordt. Quinoa was aanvankelijk ook trendy. Men dacht dat het een hype was in de superfoods, waar je overigens niet zo veel meer over hoort, maar quinoa is gebleven en tegenwoordig een heel normaal product om te eten. Ik verwacht dat het met kefir ook zo gaat.”
(Als je het hele artikel wil lezen, kijk dan op: http://www.mijn-lichaam.com/organen-en-weefsel/mdl/de-comeback-van-kefir)
Maak nu voordelig kennis met kefir!
Op kefir.nl loopt een leuke aanbieding voor iedereen die (opnieuw) wil kennismaken met kefir:
Tijdelijke Aanbieding
Starterpakket Kefir 3 zakjes (yoghurtplantje)
Bestellen? Meer tips? Gebruiksaanwijzing? Je vindt alles op: kefir.nl
2) Kersttafelkleden en kerstboomrokken van Bellebien
Bij Bellebien is het (bijna) kerst. En dat betekent: volop keuze uit prachtige kersttafelkleden. Je wist natuurlijk al, dat je bij Bellebien terecht kunt voor speciale wensen en een heel bijzondere collectie tafelkleden! Denk bijvoorbeeld aan de tijdloze tafellakens met ingeweven Franse lelie in allerlei kleuren en maten. Maar Bellebien heeft ook een prachtige collectie speciaal voor kerst!
Natuurlijk vind je heel veel in de traditionele kerstkleuren: rood, groen, wit. Maar daarnaast zijn er ook kerstkleden in de kleuren van nu: taupe en grijs, bijvoorbeeld. Hoe gaaf is dat?
Er is veel uit voorraad leverbaar. De hele collectie vind je hier: kersttafelkleden. Heb je een speciale wens? Dan dringt zo langzamerhand de tijd. Neem in dat geval snel contact op met Lisette van Bellebien.
Voor vragen en persoonlijk advies,
wij helpen u graag: 06-11 17 63 99
Bij Bellebien kun je ook terecht voor kerstboomrokken van zwaar vilt. Met deze rokken werk je de pot of stam van de boom netjes weg. De rokken zijn verkrijgbaar in de kleuren rood, kerstrood, taupe, grijs, donkerrood en groen.
3) Jeantique
Wie het afgelopen jaar meelas op mijn blog, weet dat we onze woonkamer opgeknapt hebben. Er werd gewit, er kwam een nieuwe vloer, er kwam nieuwe raambekleding en als kers op de taart kwamen er nieuwe zitmeubelen: een bankstel en een losse fauteuil.
Deze meubelen kochten we bij jeantique in Goor. Goor ligt voor ons bepaald niet naast de deur, maar is daarentegen een behoorlijk eind rijden. Dat hadden we er graag voor over, om bij Jeantique te kopen.
Jeantique levert namelijk handgemaakte meubelen. Geen goedkope rommel uit Verweggistan en/of een lage-lonen-land wat je na korte tijd naar de stort kunt brengen. Maar: tijdloze kwaliteitsproducten, met liefde in eigen atelier gemaakt en die heel lang mee kunnen. Dat is precies wat wij wilden!
Het zelf maken van de meubelen brengt vanzelf met zich mee, dat je bij Jeantique terecht kunt voor afwijkende maten. Zo hebben wij gekozen voor één heel lange bank, namelijk 2.40 meter. Fijn veel zitplaatsen voor ons grote gezin. Maar zoiets is ook handig voor in restaurants, zorginstellingen enzovoorts.
De huiden waarvan de lederen banken bij Jeantique gemaakt worden, komen ongekleurd bij hen binnen. Ook het kleuren wordt in eigen atelier gedaan. Er is een ruime keuze in standaard kleuren, maar ook hiervoor geldt, dat maatwerk mogelijk is.
Dit filmpje geeft een leuke indruk van dit proces:
Jeantique heeft een prachtige showroom, waar je inspiratie kunt opdoen. En natuurlijk deskundige mensen, die je helpen bij het maken van je keuze en jouw wensen omzetten in ontwerpen. Wij vonden dit een reis naar Goor beslist de moeite waard.
Dit is de losse fauteuil die wij kozen. Een eigen ontwerp van Jeantique, waarbij vormgeving van jaren her samenging met de stoere industrial look van nu.
Wij kunnen je Jeantique van harte aanbevelen!
dinsdag 5 december 2017
Drukte en zorgen
door
Teunie
Het is druk. Niet vervelend druk, maar gewoon de drukte van de tijd van het jaar. Allerlei bijeenkomsten staan er in de agenda. Er zijn meer bestellingen dan normaal in de webshop (wat uiteraard alleen maar super fijn is!). En er zijn duizend-en-één december-dingen, die ik graag wil laten doorgaan: kaartjes schrijven, bezoekjes afleggen, presentjes schenken, pakjesavond, lekkere dingen bakken, oliebollenfeest en nog veel meer :-)).
Maar tussen dat alles door zijn er zorgen in ons gezin gekomen. Zorgen die maken, dat er toch bepaalde dingen geschrapt worden vanwege ineens: ´onbelangrijk´. Eén van onze kinderen is ziek. Ziek in de zin van: langdurig en omgeven met veel zorgen. Ik zal daar op een later moment vast wel iets meer over vertellen. Voor nu laat ik het hier even bij. Het maakt in elk geval dat ik bij tijden compleet leeggezogen ben. Daarnaast is het zo, dat zo leeg mijn energievoorraad is, zo vol is mijn hoofd. Wat passen daar veel muizenissen in! Af en toe val ik hierdoor compleet uit mijn rol :-). Gisterenavond was ik zó laag gezonken (grapje hoor, want zo erg is het nu ook weer niet), dat ik kant-en-klare lasagneschotels als avondeten serveerde.
Commentaar van de jongens: ¨Best te nassen. Alleen volgende keer graag een schaal extra nemen.¨ Ha, ha, dat zal ik onthouden, hoor. Wellicht komt dit nog wel een keer op tafel :-).
Intussen zijn er ook veel fijne en feestelijke dingen. Vorige week donderdag werd onze jongste dochter, Maria, 16 jaar.
En vrijdag onze oudste zoon, Wim, 29 jaar.
Zaterdag vierden we onze 31ste huwelijksverjaardag. En zondag was onze schoondochter, Geertje, jarig. Verder vierden mijn zus en haar man hun 12 1/2-jarig huwelijk, kwam Jan met een mooi rapport thuis, had Hans een goed functioneringsgesprek en nog veel meer zaken om blij over te zijn. Dat zijn de gouden randjes aan elke wolk.
Ik probeer en wil niet vooruit kijken en het vertrouwen hebben, dat we precies krijgen wat we kunnen dragen en wat goed voor ons is. Hoe moeilijk het soms ook is.
Maar tussen dat alles door zijn er zorgen in ons gezin gekomen. Zorgen die maken, dat er toch bepaalde dingen geschrapt worden vanwege ineens: ´onbelangrijk´. Eén van onze kinderen is ziek. Ziek in de zin van: langdurig en omgeven met veel zorgen. Ik zal daar op een later moment vast wel iets meer over vertellen. Voor nu laat ik het hier even bij. Het maakt in elk geval dat ik bij tijden compleet leeggezogen ben. Daarnaast is het zo, dat zo leeg mijn energievoorraad is, zo vol is mijn hoofd. Wat passen daar veel muizenissen in! Af en toe val ik hierdoor compleet uit mijn rol :-). Gisterenavond was ik zó laag gezonken (grapje hoor, want zo erg is het nu ook weer niet), dat ik kant-en-klare lasagneschotels als avondeten serveerde.
Commentaar van de jongens: ¨Best te nassen. Alleen volgende keer graag een schaal extra nemen.¨ Ha, ha, dat zal ik onthouden, hoor. Wellicht komt dit nog wel een keer op tafel :-).
Intussen zijn er ook veel fijne en feestelijke dingen. Vorige week donderdag werd onze jongste dochter, Maria, 16 jaar.
Haar grote hobby is: bakken. Maria was dat ook heel gelukkig met deze prachtige bakboeken! |
Wim, de automonteur |
Ik probeer en wil niet vooruit kijken en het vertrouwen hebben, dat we precies krijgen wat we kunnen dragen en wat goed voor ons is. Hoe moeilijk het soms ook is.
Zijt dan niet bezorgd tegen den morgen; want de morgen zal voor het zijne zorgen; elke dag heeft genoeg aan zijn zelfs kwaad.
Mattheüs 6 : 34
Abonneren op:
Posts (Atom)