Ik kan me nog goed herinneren, dat mijn ouders dat ook altijd heel belangrijk vonden. Ze deden er ook alles aan om een goede sfeer te behouden. Ze organiseerden familiesamenkomsten rond hun verjaardagen en met Nieuwjaarsdag. En je kon ze geen groter kado geven dan ze te laten merken, dat je van hen en van elkaar hield.
Wat ben ik er blij om, dat we die lieve mensen in de laatste maanden van hun leven samen konden verzorgen. Dat voor niemand van ons daarin ook maar íets teveel was. En dan nog is het voor mijn gevoel en wat mijzelf betreft: tekort geschoten. Heus, je doet voor je ouders nooit iets teveel! Maar van wat we gedaan hebben, hoeven we nooit spijt te hebben. Het heeft hun ziekzijn en lijden nog wat verzacht. Mijn vader heeft dat ook verschillende keren uitgesproken, dat hij zoveel liefde van zijn kinderen ervoer.
Zaterdag hebben Willem en ik ons op onze beurt ook mogen verheugen in de saamhorigheid onder onze kinderen. Ze hebben met elkaar een hele dag in huis en tuin gewerkt en zo werk gedaan, waar we niet aan toe kwamen. Bijna iedereen deed mee. Alleen degenen, die zaterdag moesten werken in de (kerst)drukte op hun werk, waren uiteraard niet van de partij. Die maakten zich elders nuttig. Verder was iedereen er: kinderen, (a.s.) schoonkinderen en zelfs de kleinkinderen :-).
Er is veel werk verzet.
De mannen waren vooral buiten bezig. Naast ons huis hebben drie Prunussen gestaan. Die werden echter veel te groot en beschadigden op den duur ons huis. Na de bloei, afgelopen voorjaar, zijn ze alvast omgezaagd. Maar de stronken waren blijven staan. En juist die stronken zorgden ervoor, dat het muurtje naast ons huis scheef ging staan en ook afgebrokkeld was. Ze moesten er dus uit. Omdat het op een onmogelijk plekje was om met een graafmachientje te werken, was het puur handwerk. Het was een loodzware klus, om de stronken uit te graven en daarna het muurtje recht te krijgen. Maar het is gelukt!! Er moet nog wel iets aan dat muurtje gedaan worden, om de beschadigingen te herstellen. Maar dat is van later zorg.
De vrouwen waren binnen bezig: POETSEN met hoofdletters :-). In de douche werd elke voeg met een tandenborstel uitgeschrobt. Een monnikenwerk, maar met een prachtig resultaat.
De ramen werden gezeemd, de shop werd helemaal opgeruimd en gerestyled, de keuken gepoetst, slaapkamers opgeruimd enzovoorts, enzovoorts. Intussen heb ik me nuttig gemaakt door de opgelopen was en strijk helemaal weg te werken. Iets waar ik ook super blij mee ben, dat ik daar op deze dag zo tijd en gelegenheid voor kreeg. En verder zorgden Willem en ik uiteraard voor de catering. Je moet tenslotte goed zijn voor je harde werkers :-). ´s Middags zaten we met z´n vijftienen aan de lunch. Er was soep, er waren pannenkoeken en natuurlijk lekker zelfgebakken brood.
En ´s avonds zaten we met z´n zeventienen aan de zelfgemaakte, zaterdagse patatten. De laatste dit jaar, want komende zaterdag wordt de frituur gebruikt voor de oliebollen.
Na het eten bakte Maria nog een appeltaart en ikzelf nog een kerstbrood.
Dat waren de enige voorbereidingen, die nog nodig waren voor de kerstdagen. Boodschappen had ik allang in huis. Aan versieren doen we niet. Lekker makkelijk dus. Al die andere kerstdingen, die ´men´ belangrijk vindt en die ons worden opgedrongen door alles en iedereen om ons heen, zijn tenslotte totaal niet belangrijk. Ik heb de afgelopen dagen tenminste niets van dat al gemist. We hebben drie bijzondere kerkdiensten bijgewoond en zaten met een tafel vol kinderen en schoonmoeder in vrede te genieten van heerlijk (maar normaal) eten. Wat kun je nog meer hebben? Het is een extra grote rijkdom, in het besef, dat anderen in groot verdriet kwamen. Een oud-klasgenoot van Dirk kwam gisterenochtend om het leven. Nog maar 27 jaar jong en dan zo in één klap weggenomen.. Mijn gedachten gingen terug, naar de tijd dat ze kind was en weleens bij ons speelde. Dat ze zelfs een keer op Dirk z´n verjaardagsfeestje was. Herinneringen waarvan je niet wist, dat ze ergens nog waren, kwamen stukje bij beetje terug. Het stemt weemoedig en maakt, dat je beseft, dat dát wat je nog hebt, zo heel kostbaar is...
