Er even samen tussenuit

Eigenlijk wilden Willem en ik er van de zomer nog even samen op uit. Maar daar was net niets van gekomen, ook al had Willem drie hele weken vakantie. 

Kilometers!

Deze week maakte ik heel wat kilometers. Vooral auto-kilometers. De meeste kilometers zit ik trouwens niet zelf achter het stuur, maar word ik prinsheerlijk rondgereden door mijn trouwe Willem, die gelukkig graag rijdt :-). En terwijl ik rondgereden word, maak ik nog weer andere kilometers: brei-kilometers. Zo zijn de rollen mooi verdeeld.

´n Hotel!

We hebben al sinds vorig jaar januari een dikke hotelbon liggen. En ook nog eens een mooie vvv-bon. Toen we die bonnen kregen, hadden we bedacht om in de zomervakantie met z´n tweetjes een diner met een hotelovernachting te boeken. Lekker even twee dagen Willem en Teunie zijn. In de week, dat we dat gepland hadden, ging het feest helaas niet door. Koos was met zijn scooter onderuit gegaan en had zijn sleutelbeen gebroken. Hij had heel veel pijn en in de week, dat we weg wilden, moest hij geopereerd worden. Nou ja. Jammer dan. Die bonnen verlopen zo snel niet.

Half september was de overdracht van ons huis en uiteraard kwam er toen helemáál niet van om weg te gaan. We hadden het druk met de verbouwing en de verhuizing. En hoewel het in zo´n enorm drukke periode best een goed idee is, om even te relaxen, stond mijn hoofd daar echt niet naar. En bovendien waren Willem z´n vrije dagen helemaal op. Nou ja. Jammer dan. Die bonnen verlopen zo snel niet.

We zijn inmiddels weer een paar maanden verder. We zijn redelijke gesetteld in ons nieuwe huis. En het zou best lekker zijn om in dit jaargetijde zo´n mini-vakantie te boeken. Maar ja. Nu kan het wéér niet. Nu gooit het coronavirus roet in het eten. Hotels en restaurants dicht. En topdrukte in de webshop. Nou ja. Jammer dan. Die bonnen verlopen zo snel niet.

Ooit zal het er toch wel een keertje van komen. Hopen we.

Tot die tijd spelen we gewoon hotelletje thuis :-).

Heel moeilijk is dat niet, zo met die mooie badkamer, grenzend aan onze slaapkamer. Het voelde me toch even een portie luxe, vanmorgen!! Zó uit je bed de badkamer inrollen! Een badkamer, die we ook nog eens met niemand hoeven te delen, maar helemaal van ons samen is. En waar ik heerlijke, dikke, nieuwe baddoeken heb neergelegd. Willem vroeg hoe ik daar nu weer aan kwam. ¨Ach joh, die heb ik al minstens 20 jaar nieuw in de kast liggen,¨ antwoordde ik. Wie wat bewaart, heeft wat!

Maar goed. Het voelde dan dus echt als een hotel. Alleen dat verrukkelijke ontbijtbuffet met croissantjes, verse jus, lekkere koffie en yoghurtjes ontbrak. Ha, ha. In plaats daarvan smulde ik evengoed van m´n zelfgebakken boterham met smeerkaas op m´n rafelige boerenbont boterhambordje :-).

Het was weer een dag hard ploeteren in de webshop. Gelukkig had de molenaar de bitterkoekjescakemix klaar. Willem kon het even halen, want die moest toch op stap. Hij moest naar de zaak om z´n toetsenbord te halen, of zoiets. Wat was ik blij, met die mix!

Alle pakketten waar die cakemix nog in moest konden naar de post. En verder maakte ik alle bestellingen klaar, waar paaseitjes en paasstol-pakketten in moesten. Want het is natuurlijk niet leuk, als je dat soort producten ná de Paasdagen bezorgd krijgt.

Aan het einde van de dag konden er 40 pakketten op de post en waren er ook aardig wat orders afgehaald.

Om half 5 stonden de schilders weer op de stoep. Nu om de tweede verflaag aan te brengen op de vloer van de shop. Het is prachtig geworden!

De verf moet nu goed uitharden en daarna willen we zo snel mogelijk de shop gaan inrichten. Maar eerst moeten we de achterstand in het uitleveren van de weborders weg hebben. We lopen nog ongeveer 135 orders achter. Dat is nog wel een poosje doorbuffelen. Maar dat is niet erg. Steeds een kleine verbetering is ook heel leuk. Dan geniet je er echt van.

Terwijl Willem de pakketjes naar de post bracht, maakte ik nog snel onze slaapkamer in orde. Verse lakens op het bed, even stoffen en stofzuigen. En voilà. Ik appte Willem, dat hij weer kon inchecken :-). Tweede nacht gratis.

Dat er nog steeds geen gordijnen hangen, maar we elke avond twee grote stukken karton voor de ramen zetten, doet er niet toe. Dat is mooi weer zo´n kleine verbetering, waar we straks éxtra van gaan genieten!

Uit en weer thuis!

Woensdag en donderdag zijn Willem en ik er even tussenuit geweest. De kinderen hadden ons voor onze verjaardagen een hotelbon gegeven en ook nog eens 100 euro zakgeld.

Willem moest voor zijn werk naar Keulen en dat leek ons een mooie gelegenheid om de bon te verzilveren. Keulen wilden we allebei al langer graag eens bezoeken.

Uiteindelijk werd de afspraak van Willem z'n werk verplaatst naar ergens in februari, maar we besloten ons geplande uitstapje toch door te laten gaan. Het hotel was al geboekt en bovendien was ik heel erg aan een beetje ontspanning toe. Door de ziekte van Maria ben ik erg aan huis gebonden en leven we al langere tijd onder spanning. Goed plan dus, om even op te laden.

Thuis was alles geregeld. Maaike was die twee dagen bij Maria en Trijnie zou met Maria naar het ziekenhuis gaan voor de tweewekelijkse afspraak met de psycholoog. Ik gaf nog een flinke zwengel aan de was en bakte voor enkele dagen brood en daar gingen we!

We zaten woensdag al voor achten in de auto. We hadden een voorspoedige reis met alleen op het laatst een stukje file. Ook was het even zoeken waar we in Keulen zouden parkeren. Er was een parkeergarage vlakbij de Dom.

De Keulse Dom

Dat kwam mooi uit, want we wilden de Domtoren beklimmen. Dik 500 treden, lazen we op het informatiebord en dan zouden we op bijna 100 meter komen. Dat moest wel lukken :-).

We liepen heeeeel lang rondjes op de wenteltrap. Het was een 'comfortabele' trap, met allemaal treden van dezelfde grootte en het liep als een trein. Af en toe moesten we even wachten, als er mensen passeerden die van boven kwamen.

Op een gegeven moment kwamen we op de klokkenzolder. Laat het nu net bíjna 12 uur zijn. We wachtten een paar minuten en daar begonnen de klokken te beieren. Indrukwekkend!

We klommen verder en verder, totdat de wenteltrap stopte. We waren op een zolder met de opengewerkte toren boven ons en het woei behoorlijk. Brr.

Het was prachtig om omhoog te kijken:

In het midden was een ijzeren trap om verder naar boven te gaan. Willem bleef eerst achter en helemaal alleen liep ik die trap op. Verder en verder naar boven. Af en toe keek ik naar beneden, naar Willem, die steeds kleiner werd. En de wind woei om mijn oren. Ineens vond ik het niet leuk meer. Ik kreeg last van hoogtevrees! Maar even later kwam Willem ook de trap op en samen liepen we verder omhoog. De hoogtevrees was weg. Gelukkig maar, want boven kwam het allermooiste! Een prachtig uitzicht over de stad!

uitzicht op het Zevengebergte. (Tellen maar).

Toen we uitgekeken waren, daalden we de trappen weer af. Zo. Wij hadden onze eerste portie beweging deze dag vast gehad :-).

We dwaalden wat door de stad. Verbaasden ons over de vele bedelaars, die er op straat zaten. Op ons gemakje liepen we richting de Altstad, waar we het chocolademuseum wilden bezoeken.

Onderweg liepen we hier en daar een winkel in. In een toeristenwinkeltje was een hele wand gevuld met Kölnisch Wasser, oftewel Eau de Cologne. Dat kon niet missen, natuurlijk :-)

Ook de Lushwinkel moest ik beslist even inlopen. Oh, wat een geuren en kleuren! Alsof ik in een snoepwinkel rondliep!

Willem vond de Lego-winkel net zo leuk, als ik de zeepwinkel. Dus ook de Lego-winkel in. Ik geloof niet, dat we dat in Holland hebben, een winkel met alleen maar Lego. Ik ben er tenminste nooit één tegengekomen.

Al met al duurde het wel even voordat we bij het Chocolademuseum kwamen. Maar daar waren we dan toch. 

We schrokken een beetje van de entree-prijs. Maar ja, we zijn wat dat aangaat niet zoveel gewend. Het zal wel normaal zijn. En we waren tenslotte rijk, met 100 euro zakgeld, waar we nog niets van uitgegeven hadden, behalve een kop koffie bij een benzinestation ;-).
Het leuke van samen een museum bezoeken is, dat je er alle tijd voor kunt nemen. Er staat geen kind aan je mouw te trekken, omdat hij/zij verder wil of zo.
We namen dus een foldertje bij de ingang mee en liepen braaf de hele route, om niets te missen.

Er was een kas waarin het klimaat van het tropisch regenwoud te ervaren was en daar bloeiden de prachtigste planten. Dwergananassen, allerlei orchideeën, allerlei Anthuriums, er stonden palmbomen en na goed zoeken en kijken, vonden we dan ook een cacaoboompje. Maar dat viel eigenlijk nauwelijks op.

Het leukste deel van het museum vonden we het deel waar echt chocolaatjes werden geproduceerd. Een klein fabriekje dus! Je zag het hele proces van cacaobonen branden tot het inpakken van de chocolaatjes. 

We hadden een luikje ontdekt met een lichtje erbij. Als het lichtje op groen stond, kon je op de knop drukken en dan gooide de robot een chocolaatje door het luikje. Proeven = Kwaliteitscontrole. Het ging echter heel langzaam en het is, dat het niet heel druk was, dat we allebei konden wachten op een chocolaatje. Want natuurlijk wilden we heel graag proeven! Er stond bij de entree trouwens ook aangegeven, dat je mocht proeven en daar waren we best benieuwd naar. Nou, dat proeven bleek verre van ''unbegrenzt'' te zijn :-). Behalve dat luikje waar je, als je geluk had, een chocolaatje kon proeven, bleek er een drie meter hoge chocoladefontein te zijn. Die was echter ruimschoots afgezet, zodat je vooral niet dichtbij kon komen. Een aardig chinees vrouwtje stond glimlachend in de houding. En als je aangaf, dat je wilde proeven, doopte ze heel sumier een wafeltje in de fontein en kwam dat bij je brengen, alsof ze iets van goud in haar handen had. Ha, ha, ha. Maar mooi was het allemaal wel!

chocoladefontein van 3 meter hoog

Ook het uitzicht vanuit het museum was schitterend!

We bewonderden chocoladefiguren (je zag ook hoe die gemaakt werden). Liepen langs eindeloze vitrines met oude chocoladeverpakkingen en blikken en dozen en chocolademelkkannen en en en.

Willem wilde me wel even op de foto hebben achter de kassa van een oud snoepwinkeltje. Dat leek hem wel wat voor mij :-).

We kwamen ook nog iets voor hèm tegen. In het restaurantje, in het museum, waar ik enorm veel zin had in een beker chocolademelk (hoe kan het ook anders), maar Willem de Farizeeër meer bij hem vond passen :-)

Het restaurantje was ons eindpunt in het museum. Tijd om op ons gemakje terug te lopen, naar de auto. Direct uit het museum word je dan eerst nog soort van overvallen door riksja-rijders, die alle trucen uit de kast trekken om toeristen in d'r riksja te krijgen. Maar nee, we wilden lopen. Willem begon nog een soort van expres dom gesprek. Vroeg aan zo'n man, of hij wist waar Rotterdam lag. Dat hij daar naar toe wilde. Maar nee, die man kon ons alleen naar de ''Bahnhof'" brengen. "Oh...niet naar Rotterdam?" " Nein." "Nou, laat dan maar. Dan gaan we wel lopen." 

Ik wilde nog een tas kopen. Die ik nu heb, is niet zo handig, want heeft maar 1 vak. En daardoor ben ik steeds van alles kwijt. Willem vond een mooie tas voor me. Mooi prijsje ook :-). Ging best van het zakgeld, toch?

We vonden de auto terug. Hadden nog even een dingetje, want in Duitsland is het hopeloos met de pinautomaten. Die hebben ze domweg niet. In elk geval niet op de plekken, waar wij Nederlanders ze verwachten. Zo hadden we de entree voor de Domtoren ook kontant moeten betalen en nu stonden voor de parkeerautomaat: alleen kontant te betalen. Ik had daar weliswaar op gerekend, maar had te weinig kleingeld/kleine coupures en een briefje van 50 euro kon het apparaat niet aan. Dus naar de Kasse om te wechseln. Uiteindelijk kwam het goed en konden we wegrijden. En opwarmen! Want we hadden het best koud gekregen. We besloten om zachtjesaan richting Venlo te rijden, waar we een nachtje bij van der Valk geboekt hadden. Maar eerst wilde ik vòòr de grens in Duitsland boodschappen doen. Altijd leuk, een supermarkt in het buitenland. Natuurlijk hebben we ons vergaapt aan de schappen met worst en de schappen met bakspullen. Wat een heerlijk assortiment! Ik nam het één en ander mee voor het thuisfront.

Het was intussen al half 7 en we kregen trek. In de supermarkt was een soort klein Chinees restaurantje en we besloten daar een hapje te eten. We hebben ons zeer verbaasd. Voor 12 euro hadden we in no time allebei een bord vol eten voor onze neus! Willem had gebakken eend met rijst en ik had gebakken nasi met groenten. Heel simpel, goed warm en precies goed. (Alleen had ik niet gedacht aan de VeTsin, waar ik niet tegen kan en waardoor ik 's avonds enorme hoofdpijn kreeg tot de volgende ochtend toe!)

Om een uur of 8 kwamen we op onze kamer aan. We waren best gaar, maar er hoefde dan ook niets meer. Op de kamer was er koffie en thee. Weliswaar oploskoffie, maar toch wel lekker. En Trijnie had het niet kunnen laten en had vorige week nog een verrassingsdoosje kado gedaan voor deze avond in het hotel. Een pakje lekkere zoutjes, chocolade, een mini-flesje champagne. Ach, zo lief :-).
Willem had bij de Chinees vandaan nog een doosje Sushi meegenomen. Dat was ter plekke vers klaargemaakt. Hij mocht het hele doosje leegeten, want ik hou er niet van. Ik hield het op een warm bad mét de bruisbal, die Trijnie ook in het doosje had gestopt. Daarna hebben we wat gelezen en zijn al snel gaan slapen. Tot mijn verrassing was er in dit hotel een tweepersoonsbed. Eerdere keren waren het altijd twee losse bedden tegen elkaar. Dit was toch wat meer als thuis, lekker knus :-).

We hadden geen wekker gezet en het was ook al een uur of half 8 voordat we wakker werden. Tijd om nog wat met elkaar te praten. Op ons gemakje aankleden en naar beneden, naar het ontbijtbuffet. Dat is voor mij toch altijd de ultieme verwennerij van zo'n overnachting. Een broodje, een yoghurtje met van alles erin, bakkie koffie erbij. Mmm.

Na het ontbijt hebben we nog even van de stilte op onze kamer genoten. Ik had mijn breiwerk meegenomen. Daar had ik nu fijn tijd voor.

Maar het werd toch tijd om te gaan uitchecken. We hadden namelijk nog een leuk middagprogramma voor de boeg. Een lieve lezeres had ons een stadswandeling door Roermond aangeboden. Zij is daar VVV-gids en wilde ons privé een rondleiding geven. Hoe leuk is dat!

We stelden de tom-tom in op 'rijkswegen vermijden' en reden via een mooie route naar Roermond. Onderweg stopten we nog bij een boerderijwinkel, waar ik een presentje voor onze gids wilde kopen. En natuurlijk meteen lekker rondsnuffelen tussen al die leuke producten. Ik heb er zeker ook wel weer inspiratie opgedaan voor de webshop.

In Roermond vonden we onze gids, zoals afgesproken, om half 2 voor het stadhuis. We hebben enorm genoten van de wandeling door Roermand. Onze gids wist zóveel te vertellen! Ongelofelijk! En ze wees ons op allerlei bijzonderheden, waar we anders zó aan voorbij gelopen zouden zijn.

De poorten die vroeger gebruikt werden
om met paard en wagen door naar de binnenplaats te gaan

De lagen leisteen tussen de 'gewone' stenen,
wat je in veel oude panden terug ziet.

Het bisschoppelijk palei

De oude gevangenis (Het Arrest), wat nu een prachtig verbouwd
van der Valk hotel is.
Slapen in het cellencomplex!
Best bijzonder (ook het prijskaartje ;-))

We kregen een rondleiding door
de synagoge.
Hier de deur met de wet erboven.

De beroemde architect Cuypers,
uitkijkend op de toren van kerk,
die hij het huidige aanzien gaf

Het huis met de trappen.
Een enorm huis, wat vele functies heeft
gehad. O.a. weeshuis
(dramaverhaal)

Het oudste huis van de stad.
Ik geloof uit 1520!!
Heeft twee stadsbranden 'overleefd'.
Is onbruikbaar vanwege de lage
verdiepingen

Opkijkend naar zeer bijzondere oude
Engelse tegeltjes in een oude gevel

Lopen, kijken, lopen, luisteren.
Super leuke en unieke ervaring!

Na de wandeling waren we behoorlijk verkleumd en we dronken met z'n drieën iets om weer warm te worden.

Daarna besloten we om nog even naar de merken-outlet te gaan. Daar hadden we al verschillende mensen over gehoord. En aangezien ik toch nog een tas nodig had...
Maar nee. Zoiets is aan ons niet besteed. Ook in de outlet, was het in mijn oog allemaal zóóóó onmogelijk chic en duur. Ik werd er een beetje niet goed van en al heel snel besloten we om onze auto maar eens op te gaan zoeken.

Het liep tegen het einde van de middag. We wilden zo langzamerhand op huis aan gaan. Maar het is niet slim om op zo'n tijdstip aan een lange rit te beginnen. Zeker rond Eindhoven heb je dan flink file. Dus bedachten we om eerst nog maar een hapje te eten. We reden juist langs een La Place en dus schoven we daar naar binnen.

Na het eten reden we in één ruk, zonder oponthoud, naar huis en zaten om 8 uur aan de koffie. Vol verhalen en vol herinneringen. Het was zo fijn om even op te laden. Des te fijner is het dan ook weer om thuis te zijn, om de volgende morgen aan een simpele roggeboterham te zitten. Oost West, thuis 't best.