vrijdag 27 mei 2016

De onwerkelijke werkelijkheid

Is het heus nog maar een week geleden, dat mijn vader stierf? Is het heus morgen pas twee weken geleden, dat mijn moeder werd begraven? Het is een onwerkelijke werkelijkheid en voor ons allemaal erg moeilijk te bevatten.

In de laatste 24 uur van zijn leven heeft mijn vader zich niet meer verroerd. Alleen aan zijn oppervlakkige ademhaling en aan zijn bonzende hartslag kon je merken, dat hij nog leefde. We hebben elkaar steeds afgewisseld en ervoor gezorgd dat er continu iemand bij hem was. We konden niets meer doen, dan af en toe zijn lippen nat maken en hem strelen.

Ik week bijna niet meer van zijn bed. Zat er donderdagochtend, donderdagmiddag en donderdagavond/nacht. Om 3.00 uur ging ik, samen met Willem, naar huis en vrijdagmorgen om half 9 was ik er samen met m´n schoonzus, die ik had opgehaald, opnieuw. We zaten met een heel groepje rondom zijn bed, toen om half 10, zomaar ´uit het niets´, maar op Gods tijd, het einde van mijn vaders aardse leven dáár was.

Groot is het verdriet. De klap is dubbel. We hadden nog helemaal geen tijd gehad, om over mijn moeder te rouwen. Hadden meteeen de zorgtaak voor mijn vader op ons genomen. En nu, in 11 dagen tijd, zijn we als in één klap moeder én vader kwijt!

Het was erg onwerkelijk om alles voor de tweede keer te doen: de begrafenisondernemer bellen, de bellijsten pakken en de familie en vrienden op de hoogte brengen, vader afleggen, op dezelfde plaats als waar mijn moeder stond (thuis) opbaren, kaart opstellen, dezelfde mensen in dezelfde samenstellingen in besloten condoléances ontmoeten. En ja, die mensen zeggen dan ook nog eens allemaal hetzelfde:

- het is niet te bevatten
- het is ongelofelijk
- nou, daar zijn we weer

enzovoorts

Het was of het allemaal in een roes aan ons voorbij ging. Of het over iemand anders ging.

Dinsdagavond was de grote condoléance. En omdat pa een grote plaats innam in het kerkelijk, burgerlijk, zakelijk en familie-leven, was de toeloop enorm. Twee uur lang drukten mensen ons in één lange stroom de hand.

We sloten, als kinderen, net als bij ma, de kist en huilden. Omdat we ons lieve vadertje hier nooit meer zouden zien. Omdat we nu geen vader én geen moeder meer hebben. Omdat we zoveel van ze hielden. Omdat het allemaal de rauwe, onwerkelijke, werkelijkheid was.

Woensdag was de begrafenis. Wat zag ik er verschrikkelijk tegenop!

Daar zaten we weer. Vooraan in de kerk. Onze kinderen en kleinkinderen in de banken achter ons. Daarachter broer, zussen, zwagers en schoonzussen van mijn vader. In het vak opzij neven, nichten, vrienden. In stilte vulde zich de kerk.

De overdenking was uit de tekst, die op de rouwbrief stond:

Lukas 1 : 77, 78
door de innerlijke bewegingen der barmhartigheid onzes Gods,
met welke ons bezocht heeft de Opgang uit de hoogte;
Om te verschijnen dengenen, die gezeten zijn in duisternis en schaduw des doods;
om onze voeten te richten op den weg des vredes.

Dit is een gedeelte uit de lofzang van Zacharias en was door mijn vader zelf uitgezocht om boven de kaart te zetten. Ouderling van Maren heeft tijdens mijn vaders leven uit zijn eigen mond gehoord, wat deze tekst voor hem betekend heeft. Dat maakte, dat van Maren niet alleen de tekst verklaarde, maar ook kon vertellen uit het zieleleven van mijn vader. Het was fijn om alle bekende klanken zo troostend en waarschuwend en aanmoedigend over ons uitgestort te krijgen.

De rouwdienst werd besloten. Het gezang steeg ingetogen uit de volle kerk op:

Voor elk, die in het duister dwaalt,
Verstrekt deez' zon een helder licht.
Dat hem in schâuw des doods bestraalt,
Op 't vredepad zijn voeten richt.

We liepen weer in een lange, lange stoet naar de begraafplaats. Acht kleinzonen namen de kist op hun schouder en droegen hun opa naar zijn laatste rustplaats.

Op het graf was nog een korte overdenking over:

Want de bezoldiging der zonde is de dood, maar de genadegift Gods is het eeuwige leven, door Jezus Christus, onzen Heere. (Romeinen 6 : 23)

Ouderling Penning sprak alle aanwezigen en met name ook de kinderen ernstig en tegelijk liefdevol toe. En daarna was daar broer Jan weer voor het dankwoord. De begrafenis van mijn vader is net als die van mijn moeder een gebeurtenis waar we, hoe raar dat ook klinkt, toch met blijde gevoelens op terugkijken. We mogen toch geloven dat onze ouders de eeuwige rust zijn ingegaan. Dat is een grote troost.

Nadat de plechtigheid in de kerk was afgesloten en we met de genodigden een broodje hadden gegeten, was het tijd om naar huis te gaan. We kregen nog heel wat warme handdrukken, bemoedigende woorden, liefdevolle kussen. Toen de laatste gast was vertrokken, stonden we daar met z´n achten ietwat verloren in de kerk. We moeten verder. Ik zal de laatste zijn om te zeggen: we moeten ´gewoon´ verder. Want nee, ´gewoon´ is het niet meer. Alles is ineens zo anders geworden. Er ligt zoveel verdriet en gemis op de bodem van mijn hart. Mijn geest is zo vol van alle herinneringen die maar over elkaar heen blijven buitelen. Het voelde zo apart om nu uit elkaar te gaan, zonder afspraken over wie er wanneer naar pa of ma zou gaan. Over wie er wat op zich zou nemen.

Er ligt nog een hele weg van rouw voor ons. Van het inleven van het gemis. Van het moeten leeghalen van ons ouderlijk huis. Van zakelijke beslissingen die ongetwijfeld genomen moeten worden. We gaan het zien.

Voor nu is het genoeg om mijn taak in het gezin weer voor 100% op me te nemen. De kinderen zijn de afgelopen maanden noodgedwongen echt aan me tekort gekomen. Er zijn dingen blijven liggen die nodig opgepakt moeten worden. Dat varieert van fakturen die snel betaald moeten worden, omdat er al aanmaningen liggen tot afspraken maken met artsen en -peuten omdat die uitgesteld zijn. Van het verzorgen van de bijen tot het in orde brengen van de diverse zomergarderobes. Van het verwijderen van uitgebloeide tulpen tot het opruimen van opgespaarde zooi in huis. Van het oppakken van de blogdraad tot het vullen van de webshop. Werk genoeg. En dat is ook wel goed. Mijn manier om verdriet een plaatsje te geven is door alles letterlijk te verWERKEN. Aan de slag dus maar.

vrijdag 20 mei 2016

Vader



Vanmorgen om 5 over half 10 blies mijn lieve vader zijn laatste adem uit. 
Het is haast niet te bevatten.
In 11 dagen tijd zijn we wezen geworden.

Lukas 1 : 77, 78
door de innerlijke bewegingen der barmhartigheid onzes Gods,
met welke ons bezocht heeft de Opgang uit de hoogte;
Om te verschijnen dengenen, die gezeten zijn in duisternis en schaduw des doods;
om onze voeten te richten op den weg des vredes.


dinsdag 17 mei 2016

Terugblik

Vorige week zondag ging ik, zoals ik gewend was, direct na kerktijd naar mijn moeder, om haar te helpen met de maaltijd. Ze was toen al bijzonder zwak, maar toch at ze nog elke maaltijd iets. Die dag at ze nog een heel schaaltje fruitcoctail en een heel schaaltje vla met room. Na het eten las ik altijd uit de Bijbel en ik koos dan zelf een gedeelte. Deze dag vroeg ik haar: ¨Wat wilt u dat ik voor u lees?¨ ¨Psalm 23¨, zei ze. Heel bijzonder, want dat had ik óók juist in mijn hart om te lezen. Ik las de overbekende woorden: ¨De Heere is mijn Herder...enzovoorts¨.

Na het Bijbellezen viel ze onder het danken in slaap. Ik belde de zuster om haar samen in een comfortabele houding te leggen. Maar toen de zuster kwam, sliep ma al zó vast, dat ik zei, dat we het zo maar moesten laten. Bij de deur praatten we zachtjes. Ineens werd mijn moeder toch wakker. Heel langzaam en moeizaam ging haar hand omhoog. Ik dacht dat het was, om naar me te zwaaien. Maar toen zag ik, dat ze me wenkte. Ik liep naar haar terug en hield mijn oor bij haar mond. ¨Wilt u nog iets zeggen, ma?¨ ¨Dat ik zo veel van jou houd¨, kwam er fluisterend uit. Wat een heerlijk geschenk! Het is mij nooit een vraag geweest, of mijn moeder wel van mij hield. Dat sprak uit alles. Maar toch? Zeggen deed ze het nooit. Ik vond het dan ook heel bijzonder. Ik gaf haar een knuffel en zei: ¨Ik ook van u, hoor.¨ Daarna ging ik weg. Niet wetend, dat dat haar laatste woorden voor mij waren.

Maandagochtend appte mijn zus Maaike al vroeg, dat ze het niet vertrouwde met ma. Ze vroeg, of ik om kwart voor 8 in het verpleeghuis kon zijn om te overleggen, hoe we het die dag zouden gaan doen. Het zag ernaar uit, dat we zouden gaan waken.

Om half 8 kwam er een appje in de familiegroep, dat we heel snel moesten zijn, als we ma nog wilden zien. Ze vloog achteruit. Mijn zus Maria belde me, of ik tante Teunie, de jongste zus van mijn moeder, nog wilde gaan ophalen. Natuurlijk. Ik belde haar en zo snel we konden reden Willem en ik eerst naar mijn tante en daarna naar het verpleeghuis. Mijn moeder was juist overleden, toen we haar kamer binnenkwamen. Wat een ontroering.

Vlak voor haar overlijden heeft mijn zus naar mijn vader in het ziekenhuis gebeld. Ze zei, dat ma op haar uiterste lag. Dat ze niets meer kon zeggen, maar dat pa misschien nog iets tegen háár wilde zeggen. Pa heeft toen enkele verzen uit Psalm 23 (weer die psalm!) opgezegd en daarna hun trouwtekst (psalm 20 vers 2).


2 De HEERE verhore u in den dag der benauwdheid; de Naam van den God Jakobs zette u in een hoog vertrek.

Hij heeft haar gezegd, dat ze altijd zijn allerliefste vrouw was geweest. Dat ze een goed huwelijk hadden gehad, waarin de trouwtekst is bevestigd geworden. Ze hebben samen veel benauwdheden gekend, maar ook veel verhoringen. ¨Vaarwel¨, was het laatste wat hij tegen haar zei. Drie minuten daarna is ze gestorven.

Inmiddels waren we allemaal in het verpleeghuis gearriveerd. We besloten om pa als kinderen met z´n allen de boodschap te gaan brengen. We stelden onze nicht, die bij mijn vader was, op de hoogte en vertelden haar, dat ze het wel tegen de verpleging mocht zeggen, maar dat we het zelf aan pa wilden vertellen. Het was goed. Ze zou bij pa blijven, totdat we er zouden zijn. Dat zou nog wel even duren, want er moest eerst van alles geregeld worden.

Ma had alles al tot in de puntjes geregeld voor haar dood. Dus konden we zo de bellijsten pakken. Mijn zus Maaike en ik zouden samen met twee nichtjes (kleindochters van ma) mijn moeder afleggen. Het nachtponnetje en bedjasje wat ze aan wilde, hingen al klaar. Zo kon alles heel rustig gedaan worden. We hebben ma verzorgd en daarna meteen haar kamertje leeggeruimd. We hadden iets van: Hier hebben we niets meer te zoeken en willen er ook niet meer terugkomen.

Met z´n achten gingen we naar mijn vader. Ach, wat een smart, toen we die kamer binnen stapten en hij meteen wist waar we voor kwamen. Geen woorden voor.

Na een minuut of 10 kwam de arts de kamer op. Hij zei, dat hij naar hart en longen kwam luisteren. Dat deed hij en meteen daarna vertelde hij, dat hij hoorde dat pa aan het overvullen was. Dat ze in het ziekenhuis niets meer voor hem konden doen. Dat hij de overplaatsing naar het verpleeghuis ging regelen.

We stonden aan de grond genageld...

Eén van ons wist nog uit te brengen: ¨Waar denkt u dan aan?¨ ¨Zonder medicijnen een week, met medicijnen enkele weken tot maanden.¨ Wat een boodschap!

We hadden de begrafenisondernemer in het ziekenhuis ontboden om pa zoveel mogelijk nog bij alles te betrekken. Maar het was zienderogen teveel voor hem. Ach...

We gingen in de kamer ernaast zitten. Het meeste was toch al geregeld. Af en toe liepen we nog ergens tegenaan. Wat was het fijn om dan toch nog even naar pa te kunnen lopen en zijn mening te vragen!

Dinsdag is mijn vader naar Salem overgebracht. Daar ligt hij in het kamertje naast dat waar mijn moeder lag. Mijn moeders wens was om thuis opgebaard te worden. Maar we hebben haar pas dinsdagmiddag naar huis laten overbrengen. Zo kon mijn vader eerst nog afscheid van haar nemen.

Ontstellende smart. Alles viel stil. Er zijn ook geen woorden voor.

´s Avonds zijn in mijn ouderlijk huis alle klein- en achterkleinkinderen gekomen, om afscheid van oma te nemen. Het was zeer pijnlijk om niet alleen mijn moeder te missen. Maar haast nog meer om mijn vader te missen. Hoe anders was alles geweest als hij in zijn stoel had gezeten. Als hij nog van alles had kunnen vertellen. Als hij ons had kunnen troosten en wij hem. Het was zo dubbel leeg...:-((

De week snelde voort met enkele intieme condoléances aan huis. De familie van mijn moeder op een ochtend. De familie van mijn vader op een middag. Buren en vrienden op twee avonden.

Intussen vloog mijn vaders gezondheidstoestand achteruit. Vrijdagochtend zei de arts, dat ze aan ´nog enkele dagen´ dacht. Mijn broer en één van mijn zussen hadden intussen samen het dankwoord voor bij de begrafenis opgesteld. Ze vroegen aan pa, of ze het aan hem zouden voorlezen. Dat wilde hij graag. Hij was het er helemaal mee eens en gaf zelfs nog een aanvulling.

Vrijdagavond was de grote condoléance in de aula bij de begraafplaats. Mijn moeders lichaam is toen daarheen overgebracht. Wij, de kinderen, hebben haar zelf uit huis gedragen. Omdat mijn vaders toestand zo hard achteruit ging, wilden we graag dat één van ons die vrijdagavond bij hem zou zijn. Dat heeft Willem op zich genomen.

Na de condoléance hebben de 7 (schoon)kinderen (allemaal, behalve Willem die bij pa was) de kist gesloten.

Zaterdag was de begrafenis. Er was een speciale, rechtstreekse verbinding (geluid) geregeld, zodat mijn vader zowel de rouwdienst in de kerk, als de toespraken op het graf kon volgen. Op die manier kon hij er zoveel als mogelijk bij zijn. Een bevriend echtpaar bleef die uren bij hem.

8 kleinzoons hebben het lichaam van mijn moeder uit de kerk gedragen. En later op de begraafplaats naar het graf gedragen. Precies zoals mijn moeder het allemaal zelf bedacht had.

In de kerk werd Psalm 16 gelezen. Dit als een inleiding op de meditatie over Psalm 68 vers 14

Al laagt gijlieden tussen twee rijen van stenen, zo zult gij toch worden als vleugelen ener duive, overdekt met zilver, en welker vederen zijn met uitgegraven geluwen goud.

en ook op wat in mijn moeders leven is bevestigd:

U is een beter lot bereid
Uw heilzon is aan ´t dagen
(psalm 68 vers 6, berijmd)

De woorden in de kerk en op de begraafplaats uitgesproken waren warm, indrukwekkend, waarschuwend, troostend, liefdevol. We kijken er allemaal met waardering en warmte op terug.

Mijn broer sprak op zijn eigen, rustige, manier het dankwoord namens de familie uit.

In een lange stoet liepen we de begraafplaats af. We stonden nog even stil bij het graf van mijn oom en tante, waar we langsliepen, en later bij het grafje van onze kleine Teunie (26 september 2004 - 27 september 2004). 

Daarna liepen we terug naar de kerk om de begrafenisplechtigheid af te sluiten. De genodigden hebben ons allemaal nog eens de hand gedrukt en sterkte gewenst of omhelst. En dan is het voorbij.

Nee. Niet voorbij. Want onze zorgtaak hield niet op. Die ging direct over op het zorgen voor mijn vader en duurt nog voort. De toestand is zeer ernstig. Er is geen contact meer mogelijk. We denken dat mijn vader deze week mijn moeder zal volgen....

vrijdag 13 mei 2016

Advertorial (1) - Speciaal voor docenten!

In verband met het overlijden van mijn moeder en de zeer zorgvolle toestand van mijn vader wilde ik het schrijven van de maandelijkse advertorial uitstellen naar ergens volgende week. Er is echter een adverteerder, die in de advertorial aandacht vraag voor een brainstorm-middag d.d. 18 mei. Dat wordt mosterd na de maaltijd, om daar komende week over te schrijven. Vandaar vandaag deel 1 van de advertorial van mei.

Jongenstherapeut
In deze advertorial wil ik graag iets schrijven over jongenstherapeut Karel Post van Outbackexplorers. Karel Post is een bijzondere therapeut. Hij werkt met jongens/jongeren met gedragsproblemen, of die om de één of andere reden niet lekker in hun vel steken. Hij maakt daarbij gebruik van zogenaamde ´adventure therapy´. Bij Karel komen jongens dus niet voor moeilijke en saaie gesprekken in een al even saai kantoor, maar Karel gaat met de jongens op een creatieve en avontuurlijke manier aan de slag. En dat praten? Dat gaat gewoon ongemerkt!

Persoonlijk hebben wij met één van onze jongens ook goede ervaringen opgedaan met Karels wijze van aanpak. Verder kennen wij Karel Post ook via de school van Koos (Wartburg College, locatie De Swaef). Koos is namelijk onder leiding van Karel via school mee geweest op een avontuurlijk kamp (school building) in de Ardennen. (lees meer)

Boysproof onderwijs
Karels ervaring is dat het huidige onderwijssysteem voor veel jongens niet optimaal is. Jongens hebben over het algemeen méér uitdaging nodig om tot leren te komen dan het op de traditionele manier aanbieden van lesstof, die in saaie boeken thuis bestudeerd dient te worden. De huidige werkwijze leidt niet zelden tot negatief of oppositioneel gedrag. Niet alleen voor jongens individueel, maar ook voor de klas als groep. Ga er dan maar eens aan staan als docent, om die negatieve spiraal te doorbreken, zodat er weer les gegeven kan worden!

Kleine stappen
Uiteraard kan het hele onderwijssysteem niet zomaar op de schop. Maar er zijn zeker goede tools voor docenten, die direct in het systeem kunnen worden toegepast. Kleine stapjes waardoor jongens op een andere (actieve) manier geprikkeld worden om lesstof tot zich te nemen. Denk bijvoorbeeld aan méér beweging en méér competitie. Of aan het integreren van nuttige vaardigheden, zoals fietsenmaken, in een vak als Handvaardigheid. Eens iets anders dan het maken van bijvoorbeeld een mozaïek. Jongens gaan gemakkelijker over tot actie, als ze ergens het nut van inzien.

Boysproof Scout
Wilt u zo´n docent zijn/worden, waarvoor jongens gáán?
Wilt u vaardigheden leren, waardoor u gemakkelijker en effectiever onderwijs geeft aan jongens?
Wordt dan Boysproof Scout! Dit kan individueel, maar er is ook de mogelijkheid voor training van een heel team.

Aanmelden
Nieuwsgierig geworden? Meldt u dan HIER aan voor de speciale, gratis Brainstorm Middag op 18 mei op The Ranch in Kootwijkerbroek. Schikt deze middag u niet? Voelt u dan vrij om contact op te nemen voor een andere datum.


maandag 9 mei 2016

Moeder





Mijn lieve moedertje is er niet meer.


En God zal alle tranen van hun ogen afwissen; en de dood

zal niet meer zijn; noch rouw, noch gekrijt, noch moeite

zal meer zijn; want de eerste dingen zijn weggegaan.

Openbaring 21:4

woensdag 4 mei 2016

Cake uit de wonderpan






Ik ben de laatste tijd helemaal van de cake uit de Wonderpan. Ik gebruik voor zo´n prachtig hoge, grote cake twee pakjes cakemix voor fijne cake van Lidl. Die pakjes kosten slechts 59 cent en geven een perfect resultaat. Beter dan wanneer ik het aloude recept van gelijke delen bloem, suiker, boter, ei gebruik.

Voor de afwisseling voeg ik soms iets toe. Bijvoorbeeld appel/kaneel of citroenrasp.

Uit zo´n cake haal je met gemak 25 plakken, zonder gierig te doen ;-). Het is daarmee ook meteen een ideale traktatie. De cake van de foto heeft Maaike meegenomen naar haar werk om daar voor haar verjaardag te trakteren.

De kosten variëren. Het ligt eraan hoe duur je eieren zijn. Daar heb je er 8 van nodig. En verder hangt het er vanaf of je roomboter, margarine, of half om half gebruikt. Ik gebruik meestal half om half en mijn cake komt dan ongeveer op 4,00 euro.

Het werk is minimaal: de ingrediënten goed mixen, zoals op de verpakking staat aangegeven. Ik gebruik mijn keukenmachine met de garde. Dat geeft het luchtigste resultaat. De Wonderpan goed invetten. Beslag erin scheppen. En op een laag gaspitje de cake gaar bakken. Ik kijk hierbij nooit op de klok. Ik ruik het als de cake klaar is. Even voor de zekerheid erin prikken met een breinaald. Komt die er droog uit, is de cake klaar.

Het leukste is dan: het storten! Steeds een WOW-momentje :-)

dinsdag 3 mei 2016

Lichtpuntjes en donkere wolken

Lichtpuntjes en donkere wolken wisselen elkaar af.

Vorige week vond de verpleeghuisarts, dat mijn moeder ging veranderen. Ze drong erop aan, om te bekijken, of mijn vader bij mijn moeder op bezoek kon komen. Mijn vaders dokter gaf toestemming en alles werd in gang gezet. ´s Avonds tussen 19.00 en 20.00 uur kon mijn vader bij mijn moeder zijn.

Alles ging zoals gepland. Wij, de kinderen en aangetrouwde kinderen, waren allemaal aanwezig. Hoe zou het gaan? Ik zag er tegenop en keek ernaar uit.

Uiteraard was het emotioneel, omdat we bij elkaar waren, om afscheid te nemen. Maar gelukkig overheerste toch, ondanks alles, de blijdschap van mijn ouders, om elkaar te zien. Om nog één keer met het hele gezin compleet bij elkaar te zijn. Er is gepraat, gelachen, gehuild. De Bijbel ging open, we zongen een Psalm en er was gebed. Het uur vloog om. Op het laatst hebben we pa en ma nog een poosje samen gelaten en daarna moest pa weer snel terug naar het ziekenhuis.

Langzaamaan krabbelde pa elke dag een stukje op. In de loop van de week zijn ze vanuit het ziekenhuis gaan zoeken naar een plaatsje in een verpleeghuis. Natuurlijk wilden wij erg graag een plaatsje voor vader in hetzelfde verpleeghuis als waar moeder ligt. Maar daar was geen plaats. En in de verpleeghuizen in de regio was er ook nergens plaats. Dit omdat mijn vader een zogenaamde ´lange lijn´ heeft, waardoor hij twee soorten antibiotica krijgt. Dat kunnen ze niet in elk verpleeghuis handelen.

Vrijdag kwam er bericht, waar we allemaal zó blij om waren: er kwam een plaatsjes vrij in Salem, het verpleeghuis waar onze moeder ligt!!!

Deze week zou mijn vader daar naar overgeplaatst worden. Zou .....

Zaterdag heeft een verpleegkundige mijn vader alleen op het toilet gelaten. Dat had nooit mogen gebeuren, want pa kan zijn evenwicht niet bewaren vanwege de verlamde linkerkant. Hij is hard gevallen. Eerst is er een foto gemaakt van zijn hand, om te kijken of er niets gebroken was. Gelukkig niet. Daarna werd er een scan van zijn hoofd gemaakt. Daarop zagen ze een flinke bloeding vlakbij het herseninfarct. Het was niet een bloeding als gevolg van de val, maar een oudere. De bloeding was dusdanig groot, dat ze er iets mee moesten doen. Ze besloten de bloedverdunners te stoppen.

Zondag was mijn vader erg benauwd. De dokter vermoedde een longembolie. Helaas werd dat vermoeden door een scan bevestigd. Er waren verschillende grote longembolieën te zien :-(. Om die weg te krijgen, zijn bloedverdunners nodig. Dat zorgde dus voor een dilemma. Er is besloten om inderdaad bloedverdunners te geven, met daarbij het risico op een bloeding, ergens in het lichaam. Het is een wankel evenwicht. ALS er al sprake is van een evenwicht.

De overplaatsing naar Salem moet nu helaas even worden uitgesteld. Als er verder niets opdoet, gaat het om een vertraging van een kleine week. Dat lijkt niet zo veel. Maar bij mijn moeder beschouwen we elke dag, dat ze er nog is, als een toegift.

Het is erg spannend. Zullen vader en moeder elkaar nog zien? Komen er geen verdere complicaties bij vader? Houdt het verpleeghuis het plaatsje een paar dagen langer open?

Gisterenavond zijn we met z´n allen bij elkaar gekomen om één en ander met elkaar te bespreken, de vragen die we hebben op papier te zetten en te kijken hoe we de bezoeken kunnen blijven invullen. We merken dat we zo langzamerhand allemaal op onze reserves lopen. In het ziekenhuis gaat er best veel mis. Het zijn soms maar kleine dingen, maar nu we zo ´op´ raken, frustreert het enorm. We worden met onze neus op de feiten gedrukt, dat de werkdruk in het ziekenhuis (in elk geval op de afdeling waar mijn vader verpleegd wordt) onmogelijk groot is. Soms voelen we ons net zo´n familie in een Derde Wereldland: met z´n allen aan het bed om pa eten, drinken en verzorging te geven. En we hebben medelijden met de mensen, die geen familie hebben, of familie ver weg, of familie waarmee ze in onmin leven. Die moeten het doen met gehaaste verpleegkundigen die echt geen tijd hebben om rustig bij een patiënt te zitten om te helpen met eten. Of om even koude voeten warm te wrijven. Of een koud washandje op een koortsig voorhoofd te leggen. Of wat dan ook. Ik word daar heel triest van. De gezondheidszorg mag dan hier in Nederland wellicht een heel hoge standaard hebben, als je het hebt over puur verzorging van de patiënt, dan vind ik het werkelijk armoetroef.....

In het verpleeghuis waar mijn moeder ligt, staat elke dag een legertje vrijwilligers klaar. Om mensen te helpen met eten, een praatje te maken, te begeleiden bij een wandeling en noem maar op. Eigenlijk heeft een ziekenhuis ook zulke vrijwilligers nodig. Wat dat betreft: er is voor iedereen werk genoeg! En het is nog heel dankbaar werk ook. Wie dus tijd over heeft: meld je aan als vrijwilliger! Waar dan ook. Ik kan het iedereen aanbevelen.