vrijdag 30 januari 2015

Niet fit

Ziek is een te groot woord voor hoe ik me voel. Ik voel me niet fit. Ook niet leuk.

Het begon gisterenmorgen toen ik opstond. Ik had bonkende hoofdpijn. Maar ja. Dat gebeurt weleens vaker. Ook had ik spierpijn. Mjah, kan gebeuren. En ik voelde me niet uitgerust. Ook al niet raar, want de dag ervòòr was intensief (met een workshop broodbakken) en 's nachts waren we twee keer wakker geworden van het lawaai van enorme hagelbuien op het platte dak waaronder wij slapen.

Dus...

Gewoon aan de slag maar. Ook al ging het stroperig.

Maar toen ik om een kleinigheid Willem afsnauwde, begreep ik dat er toch iets niet in de haak was! Ik besloot maar toe te geven aan mijn gevoel van 'niet fit'-zijn. Ik appte m'n vriendin af met wie ik die morgen had afgesproken om naar de Kringloopwinkel te gaan. En zodra iedereen de deur uit was kroop ik terug in bed.

De hele dag heb ik maar een beetje gehangen. Van bed, op bed, geen puf om wat dan ook ter hand te nemen. Nou ja, zegge en schrijve één wasje gedraaid en één keer de vaatwasser gevuld en aangezet. We hadden gelukkig eten wat alleen maar opgewarmd hoefde te worden. En Jan was zo lief om wat boodschapjes te doen.

Vanmorgen was de hoofdpijn nagenoeg verdwenen. Enkel nog een zeurderig gevoel ergens op de achtergrond. Ik heb nog maar even rustig aan gedaan en me met Henk, die al de hele week niet fit is, op de bank genesteld. Hete chocolademelk gedronken. Warm bad genomen. En warempel, aan het einde van de morgen toch een strijkje gedaan.

Vanmiddag heb ik me nuttig gemaakt door een hoop papierwerk te doen. Fakturen betalen, formulieren invullen, dat soort dingen. Ook al om mijn hoofd leeg te maken, want er zat wel het één en ander bij, wat ergens in mijn hoofd rondspookte op mijn interne to-do listje. Mooi. Nu dan maar gaan proberen of de rest vandaag ook een beetje lukken gaat. Raar hoor, dat gelummel. Dat ligt me eigenlijk niet zo.

maandag 26 januari 2015

Zóóóóó blij!!!!




Vanmorgen heeft Dirk z'n eindpresentatie gedaan en is geslaagd!! Hij heeft z'n bachelor HBO Informatica en is nu écht: Software Engineer. Wat zijn we blij! De vlag hangt staat uit!



We vieren het vandaag met ons gezin met een eenvoudige knapkook, die Maria aan het bakken is. Het recept lees je bij Annemiek. Het échte feest vieren we ná zijn diplomering op DV 3 maart.

En dan nu op zoek naar een leuke job!

zaterdag 24 januari 2015

Zie: zoo!

Vanmiddag zijn we weer naar Blijdorp geweest en hebben we een ander stukje gezien. We waren nu met Leendert, Maria en Jan.

Ze hadden een verzoekprogramma: apen, leeuwen en olifanten. En dan zouden we verder wel kijken wat voor interessants er op ons pad kwam. Zelf wilde ik ook graag naar de vlindertuin, maar dat hoefde niet persé vandaag.

Het was behoorlijk druk in de dierentuin. Er was een gemeentedag (ik weet niet van welke gemeente), maar daar kwamen we pas later achter. Bij de ingang vroeg Willem of er vandaag nog iets bijzonders was. En daar zeiden ze dat er speciaal voor ons vandaag gratis koffie, thee en chocolademelk was. Toen wij halverwege de middag een stalletje van Nutricia chocolademelk zagen, dachten we dat we daar die gratis chocolademelk konden krijgen. Maar nee, ze vroegen waar ons armbandje van de gemeentedag was. Dat hadden we niet. O, dan kregen we het niet, maar we konden het wel dáár kopen (en er werd hulpvaardig gewezen). Nou ja, inmiddels hadden we zó'n zin in lekker warme chocolademelk, dat we het maar een keertje gedaan hebben. Twee euro voor een kartonnen bekertje waterige chocolademelk. En wilde je er slagroom op? Gewoon van die nepspuitroom? Dan kwam er gewoon nog even 80 cent per beker bij! Echt niet normaal. Volgende keer gaat er ook nog wel een kannetje echte, lekkere chocolademelk mee in die rugzak ;-).

We hebben er evengoed wel van genoten hoor!!

We hebben uitgebreid bij de gieren gekeken. En nóg uitgebreider bij de apen.

Buurpraatje?

Dat blijft echt leuk. De leeuwen werden net gevoerd en dat was ook wel leuk. Nu zag ik ze eindelijk eens in actie!

Een boom als krabpaal!
Bij de olifanten was niet zo heel veel bijzonders te zien. Bij de giraffen liepen twee jongen. Schattig!



We zagen neushoorns en nijlpaardjes bij de 'afdeling' dikhuiden en kwamen allerlei leuke weetjes te weten.

Deze bijvoorbeeld ;-)

We hebben ons aan het einde van de middag nog prima vermaakt met het voeren van meeuwen en eenden. Daar hoef je dan wel niet speciaal naar de dierentuin, maar leuk is het wel. De meeuwen pikten de kaakjes gewoon al vliegend uit je handen.




Het was kwart voor vijf toen we op weg naar de uitgang het vlinderhuis passeerden en Willem voorstelde om daar toch nog even snel doorheen te lopen. Dat was een goed idee. Niet alleen vanwege de prachtige vlinders, planten, meervallen en schilpadden die we zagen, maar ook om even lekker op te warmen bij tropische temperaturen.

Al met al: het was weer geweldig.

Nu nog even de puntjes hier op de 'i'. Nog een klein beetje was wegwerken en een grote pan stoofpeertjes schillen. Dan kan het wat mij betreft wel weer zondag worden ;-).

woensdag 21 januari 2015

Uitzakken

Zo. Woensdagavond kwart over 9. En ik zit heerlijk in/op m'n bed uit te zakken van twee lange, intensieve dagen! Het is even genoeg geweest. Ik heb zelfs geen zin in een handwerkje! Gewoon even lekker niets :-).

Toen ik gisterenavond met Hans thuis kwam van de spoedeisende hulp, lag er nog een berg werk op me te wachten. Ik zou namelijk vanmorgen weer de eerste workshop 'Bak je eigen brood' van dit jaar geven. Daar gaat altijd een berg voorbereiding aan vooraf. Broden bakken, verkooptafel klaarzetten, huis netjes maken enzovoorts. En met een huiskamer vol kinderen die van alles voor school moeten doen, gaat dat dan ook nog weer niet echt vanzelf, zeg maar. Ik ploeterde door tot een uur of twaalf. Toen plofte ik voor een paar uurtjes in bed. Een paar uurtjes die ook nog eens onderbroken werden om Hans te wekken. Gelukkig ging het steeds goed met hem. Om half 5 stond ik er alweer naast. Er moest nog een berg was weggewerkt worden en wat lekkers gebakken voor bij de koffie. Het toilet moest schoon, de kapstok leeg. Het was even stevig aanpoten. Ik had het gevoel dat mijn handen links stonden. Ik moest duidelijk weer even inkomen na een week of zes zonder workshops!

De vrouwen die vanmorgen kwamen hebben die inspanning ruimschoots vergoed. Wat was het weer gezellig! Ik genoot met volle teugen! Dirk, die thuis was, heeft zomaar onverwachts een fotootje geschoten. Kijk, hoe we lekker aan het werk zijn ;-).



Na de workshop had ik precies twee uur de tijd voordat ik in de auto moest stappen om met één van de kinderen naar de therapie in Kootwijkerbroek (bij Karel Post) te gaan. Eventjes nam ik een pauze. Languit in bad om alle (in)spanning van me af te laten glijden. Zo raar is dat. Een bad is voor mij een soort resetknop. Ik kom er altijd weer met nieuwe energie en nieuwe ideeën uit.

Ik ruimde alle spullen van de workshop op en zette het avondeten klaar. Ik vroeg aan Hans of hij het zag zitten om dat aan het einde van de middag klaar te maken. Dat zag hij wel zitten! Hij heeft nog steeds veel hoofdpijn, maar vanavond zei hij, dat het wat minder werd. Gelukkig maar!

Dirk hielp ook nog even een handje. Hij slingerde de stofzuiger door de woonkamer en laadde de vaatwasser uit en weer in. Kijk! Vele handen maken licht werk. Om 1 minuut over half 3 zat ik in de auto. Super!

We kwamen pas na het avondeten thuis. En ineens vond ik het allemaal wel genoeg. Ik heb nog koffie gezet voor de hele meute (met heerlijke Deventer koek erbij!). M'n moeder even gebeld. Henk naar bed gebracht met voorlezen en zingen enzo. En nu pak ik een poosje Teunie-tijd.

Morgen weer een dag, hopen we. Dan doen we bij gezondheid wel weer verder ;-).


dinsdag 20 januari 2015

Een ongeluk zit in een klein hoekje...

Ik zat vanmiddag net met schoonmama aan een bakkie koffie, toen de telefoon ging. Het was de doktersassistente. Ze vertelde, dat Hans gewond bij haar in de praktijk zat en vroeg, of ik wilde komen. Ja natuurlijk wilde ik dat. Ik sprong direct in de auto. Niet omdat de dokter zo ver weg zit, maar omdat ik de bui al zag hangen: ik zou wel met Hans naar de spoedeisende hulp moeten.

Hans zat flink gehavend bij de dokter in de behandelkamer.
Wat was er gebeurd? Hij fietste juist vlakbij de dokterspost en haalde een andere fietser in. Die fietser sloeg echter ineens, zonder op of om te kijken, linksaf en reed tegen Hans aan. Die was hard gevallen. Vooral z'n gezicht zat helemaal onder het bloed. Maar ook bleek hij schaafplekken op z'n benen te hebben. (Z'n jas en broek waren eveneens kapot, maar dat is van later zorg).

Hij was duizelig, misselijk en had hevige hoofdpijn. De doktersassistente poetste stukje bij beetje z'n wonden wat schoon, gaf hem een bekkentje en later een dekentje, omdat hij begon te rillen.



Na een poosje kwam de dokter. Het leek allemaal mee te vallen, maar de dokter vond het toch wel beter dat we naar de spoedeisende hulp zouden gaan. Daar zouden ze kunnen kijken of er niet iets (z'n jukbeen of oogkas) was beschadigd.

Hans kreeg paracetamol tegen de hoofdpijn en daar gingen we dan maar. Voorzichtig de hobbels vermijdend reed ik naar het ziekenhuis in Dordrecht. Daar bleken alle kamertjes op de spoedeisende hulp bezet te zijn en het werd dus een oefening in geduld. We waren er om half 5 en pas om zes uur werd Hans door een dokter gezien. De arts constateerde geen beschadigingen, haalde nog wel een steentje onder de huid in z'n gezicht vandaan en gaf aanwijzingen. Hans heeft een hersenschudding en moet het even wat rustig aan doen. En voor vannacht hebben we een wekadvies voor om de twee uur. Paracetamolletjes tegen de pijn en dan moet het 'vanzelf' goed komen.

De jongen die Hans aanreed heeft eerst heel lang bij de dokter in de wachtkamer zitten wachten. Hij heeft later z'n moeder gehaald. Ze waren allebei erg geschrokken en leefden helemaal met Hans mee. De jongen heeft ook zijn excuses aangeboden en vanavond hebben we nog twee keer contact met die mensen gehad. Dat is fijn. Voor hetzelfde geld tref je iemand die snel doorrijdt. Gelukkig zijn er nog beleefde mensen!

maandag 19 januari 2015

De dierentuin

Onze verjaardagen liggen weer achter ons. Gevierd en wel ;-). Op de één of andere manier verliep de voorbereiding vrijdag super stroperig. Maar tegen een uur of acht 's avonds was ik er helemaal klaar voor om visite te ontvangen.




We hebben een gezellige avond gehad. En Willem en ik zijn erg verwend! Naast kado's kregen we ook geld. Dat hebben we bij elkaar in een potje gestopt. Als het even kan willen we dit jaar van de zomer weer twee dagen en een nachtje er samen tussenuit. Net als vorig jaar. Daar hebben we zó van genoten. Sparen dus maar ;-).

Over er 'even tussenuit zijn' gesproken: zaterdag zijn we er ook even tussenuit geweest! Samen met Jan, Henk en een vriendje. Een tijdje geleden had ik een klant aangebracht bij Gezinsenergie (zie ook de banner boven deze blog) en dat leverde me een gezinsabonnement op Blijdorp op. Zaterdag haalden we ons abonnement op en hebben de hele middag heerlijk in de dierentuin rondgekeken.

Het feestje begon eigenlijk al vòòr de entree. We waren op een raar tijdstip van huis gegaan, namelijk om 12 uur. En omdat dit een beetje een ad hoc gebeuren was, had ik snel wat te drinken en wat te snoepen in twee rugtassen gemikt, maar geen 'echte' lunch. Willem zei, dat we wel iets in de dierentuin zouden eten. We waren toch 'maar' met vijf personen. Uit ervaring weet ik echter dat iets eten in de dierentuin gewoon heel duur is en ik had dus stiekem mijn bedenkingen (dat hangslot aan die portemonee, weet je wel). Gelukkig had ik mijn ogen goed open, toen we bij Blijdorp arriveerden en recht tegenover de parkeerplaats zag ik een loempia-karretje, waar ook patat werd verkocht. Willem vond het een goed idee, om daar éérst een patatje te eten, voordat we naar binnen zouden gaan. De patat was heerlijk (als je het mij vraagt in echt verse olie gebakken) en goed betaalbaar: 11,50 voor vijf personen friet met mayo. Ik denk dat je daar in de dierentuin nog niet voor 3 personen voor had gehad. Deze onthouden we dus!

Nadat we onze abonnementen hadden opgehaald gingen we naar binnen. Er stond best een gure wind en dus hadden we bedacht om eerst op ons gemakje het Oceanium te doen.

overleg
Wat hebben we daar genoten! Van de vissen, de kwallen, de zeeschildpadden, het publiekslab (echt een aanrader!),

kreeftjes door een microscoop bekijken

Ze zijn het voer voor o.a. de zeepaardjes
een grote leguaan die net gevoerd werd,



de pinquins en natuurlijk de zeeleeuwen. Oh, wat is het toch allemaal mooi!

De kinderen wilden graag apen en leeuwen enzo zien. Dat is vanaf de Oceaneumkant best een stuk lopen. En omdat de middag al aardig vorderde (het was al half 4 geweest) besloten we er met het treintje naar toe te gaan. Terug zouden we dan wel lopen.

Bij het eindpunt van het treintje sta je meteen bij het apenhuis. Nou ja, eigenlijk heb je eerst nog het reptielenhuis. Nee, HAD je het reptielenhuis. De reptielen bleken verdwenen en er was nu een binnenspeeltuin. Ik gokte al dat dat voor kleine kindjes was, maar de jongens wilden er toch graag in. OK, jullie feestje. Maar inderdaad. Ze waren er zó uitgekeken. Het was echt voor kleine kindjes. We liepen nog even door de aangrenzende volière, maar gingen daarna met gezwinde spoed naar de apen.

We hebben daar heel lang gekeken. Het voordeel van zo'n abonnement is, dat je niet op een stikdrukke zomerdag alles in één dag 'moet' bekijken, maar op je gemakje  op een rustige dag kunt zien waar je zin in hebt. Een volgende keer ga je dan gewoon iets anders bekijken. We namen dus alle tijd voor de apen. Bij één apenfamilie was een babietje van 2 maanden. Schattig! De orang oetans hadden net eten gekregen. De vaderaap zat preien te eten. Hij at er de lekker zachte harten uit. De buitenste blaadjes gooide hij op de grond. Toen meneer was uitgegeten, wandelde hij weg en...daar kwamen de vrouwtjes. Die moesten maar genoegen nemen met wat meneer had achtergelaten. Welja!

Henk wilde nog graag naar de olifanten. We dachten terug te gaan lopen naar de uitgang en dan zó te lopen, dat we de olifanten nog even konden aandoen. Maar dat liep anders. We kwamen langs de speeltuin en daar was geen kip te beleven. Die hele, grote, speeltuin hadden we nagenoeg voor onszelf. Willem ging met de jongens door de langste glijbaantunnel, ik ging met Henk op de nestschommel. Later wilde Willem ook nog wel even languit in de nestschommel ;-).



Het was echt leuk. Voordat we het wisten was het bijna vijf uur. Sluitingstijd van de dierentuin. We pakten onze tassen en trokken een sprintje. De olifanten komen een volgende keer wel aan de beurt. Want we hopen dit jaar nog heel vaak gebruik te maken van dit fantastische kado!

donderdag 15 januari 2015

Willem jarig en een leuk experiment

Vandaag is Willem jarig. Daarom was ik al vroeg aan het bakken, want hij zou trakteren op z'n werk. De mannen (hij werkt in een mannenomgeving) hadden beslist dat het chocolade-noten muffins moesten worden. Prima hoor. U vraagt, wij draaien :-).



We vierden Willem z'n verjaardag vanavond in kleine kring en hopen morgenavond de verjaardagen van ons samen in wat uitgebreidere kring te vieren.

Ik heb vanmorgen m'n boodschappenlijstje eens opgesteld en was eigenlijk van plan m'n spullen meteen maar te gaan halen. Er belde echter een vriendin die ik al langere tijd niet gesproken had en dat kreeg voorrang. De boodschappen deed ik vanmiddag wel.

Met m'n lijstje in de hand deed ik zuinigjes de boodschappen. Zuinig vanwege het hangslot aan m'n portemonnee. Niet dat het hier een vrekkenbedoening is, waar iedereen met een glaasje water op een houtje mag gaan bijten. Maar meer, dat ik eerst heb gekeken wat ik nog in huis heb en wat ik daarmee kan doen en enkel naar de winkel ging voor noodzakelijke aanvullingen.

Toch week ik een pieperbeetje van m'n lijstje af, want er was Nivea shampoo in de aanbieding voor maar 0,99 per flacon. De shampoo was bijna op en dus heb ik daar een voorraadje van ingeslagen. Dingen voor persoonlijke verzorging koop ik eigenlijk alleen maar als het in de aanbieding is. Over merken maken we ons hier niet druk ;-).

Ik was van plan om bij thuiskomst een pan pompoensoep te gaan maken voor morgen. Ik kreeg een tijdje geleden van iemand, die op een broodbakworkshop kwam, een prachtige pompoen en die is nog steeds helemaal gaaf. Mooie bewaargroente is dat! Maar nu wilde ik van één deel van de pompoen soep koken en een ander deel bestemmen voor pompoentaart. Maar schoonmama kwam een bakkie doen en dus gooide ik m'n planning om, dronk koffie en liet m'n breipennen nog maar even gaan. Ook goed.

Al met al was het nog haasten om de taart voor vanavond te maken en het avondeten te koken. Maar het kwam helemaal goed. Het werd een gezellig avondje. Met kinderen en hun vrienden en mijn vriendin. Iemand die zo'n grote groep niet gewend is zou misschien gaan gillen van het gewriemel en gepraat en gelach en gedoe en ge-in-en-uit-loop en woordjes leren en wiskunde maken, maar zo gaat het hier normaal gesproken nu eenmaal.

Dan heb ik het nog niet over die experimenten die hier 's avonds vaak het huis op de kop zetten. Wat hier van de week in elkaar geknutseld werd haalt het nog weer niet bij de boterbabbelaarmakerij van vorige week :-).

Leendert was al een paar keer met enthousiaste verhalen thuisgekomen: hij zou een windmolen gaan maken. En als dat dan lukte zou hij er zelfs nog stroom mee kunnen gaan opwekken. Je begrijpt, dat we er flink de draak mee gestoken hebben. We zouden wel even de hele straat van stroom gaan voorzien. En ik ging dan elk uur naar het dakterras om die molen in de wind te draaien. Eerst met een zakdoek kijken waar de wind vandaan kwam en en en. Het werd gaande gekker, terwijl we natuurlijk wel weten, dat je met zo'n molentje hooguit een ledlamp aan de praat kunt houden :-).

Maakt niet uit. Leendert liet zich niet van de wijs brengen. Die molen zou er komen. Met een collega was hij in de pauzes al aan het experimenteren geweest. Er werd een heus plan bedacht en een tekening gemaakt.



Er werden spullen aangeschaft. Er werd gezaagd en geschaafd.

Het bankje achter Leendert timmerde hij ook. Staat in mijn marktplaatswinkeltje.


En gisterenavond was het zover. Met een bende van de huiskamer tot aan de zolder. De windmolen stond op het dakterras en draaide als een malle.

Hans en Leendert


Met het oog op de naderende storm werd de kop van de molen, na het geslaagde experiment, weer van z'n stellage gehaald. Maar vanmiddag, toen Leendert uit school kwam, moest hij er weer op. Weer even kijken natuurlijk. Of er nog een vervolg komt met stroom? Dat betwijfel ik. We zullen het zien. Ik vind het wel leuk, hoor, dat geëxperimenteer. Ik ben er zelf ook dol op. Jammer dat we er niet wat meer ruimte voor hebben. Ik zie dat wel zitten, een grote schuur of zo...

Het leuke is, dat het altijd onvoorspelbaar is wat het volgende experiment zal zijn. We laten ons gewoon verrassen.

Ik wacht nog op de broden die in de oven staan. En dan ga ik maar eens een poosje tukken. Morgen staat er een hoop keukenwerk op het programma. Zelfs als er niet veel visite komt is onze eigen club al groot genoeg om een paar uur bezig te zijn met taarten en hapjes en natuurlijk de pompoensoep. O ja, en er moeten ook nog zes broden voor een klant gebakken worden. Wat een geruststelling: ik zal me wéér niet hoeven te vervelen :-).

woensdag 14 januari 2015

Advertorial

Deze maand is er een nieuwe adverteerder op m'n blog en ik wil hem graag aan u voorstellen. Het is Karel Post van www.OutbackExplorers.nl. Het is moeilijk om in één woord samen te vatten wie Karel is en wat hij doet. Het woord wat het beste past is: Jongenstherapeut. Laat ik iets vertellen over onze persoonlijke ervaringen met Karel Post.

Het begint ongeveer een half jaar geleden. Wij waren voor één van onze jongens op zoek naar een hulpverlener/coach. Het moest iemand zijn die niet alleen maar saaie gesprekken voerde van achter een buro in een muisgrijs kantoor. Het moest iemand zijn die kundig was. Die behalve met de zoon in kwestie óók iets kon met ons als ouders en eventueel met andere gezinsleden. En het allerliefst hadden we dan ook nog iemand die christen was. Nou, ik kan u vertellen, zulke mensen zijn er niet zoveel. Mijn zus (die jeugd-maatschappelijk werker is) tipte mij toen over Karel Post. Ik keek op z'n website en ja, dit leek precies te zijn waar we naar op zoek waren. Ik vulde het contactformulier in, waarbij ik kort aangaf wat de problematiek inhield, waar we hulp bij wilden en of Karel mogelijkheden voor ons zag. Als snel belde Karel me op. We hadden een gesprek, waar ik me goed bij voelde. Karel wilde wel met onze zoon aan de slag. Alleen was het bijna vakantietijd. Karel had eerst vakantie en daarna wij. Er zou dus wel even overheen gaan, maar dat gaf niet.

Nog voordat we een afspraak maakten om met Karel te gaan kennismaken, kwam ik hem in een andere setting tegen. Onze zoon Koos ging namelijk met school op kamp. School Building in de Ardennen! En dat kamp stond onder leiding van, jawel, Karel. Ik schreef daar al eerder over.

Al snel daarna kwam het ervan om te gaan kennismaken. Met ons drieën gingen we op stap naar Karel z'n 'Ranch'. Karel houdt namelijk evenmin van saaie, stoffige kantoren om gesprekken te voeren. Hij heeft een soort boshut achter een boerderij, waar je op stukken boomstronk bij een brandende houtkachel zit. Bij jongens bij wie het gesprek niet zomaar vanzelf loopt, gaat dat vaak beter als ze op een basic manier bezig zijn. Met hout hakken of vuurtje stoken bijvoorbeeld.

Na de kennismaking waren we het er alledrie (Willem, zoon en ik) over eens: we zouden verder gaan met deze man. We hadden het gevoel dat hij de vinger op de zere plek wist te leggen en dat hij ons zéker zou kunnen helpen. Dat we dit alledrie zo voelden is best bijzonder. U moet weten dat 7 van onze 10 kinderen een diagnose hebben (ad(h)d, pdd-nos, asperger, klassiek autisme, dyslexie of combinaties hiervan) en dat wij dus al heel wat ervaring hebben met allerhande 'peuten'. Dat we voor deze therapeut een uur moeten rijden (naar Kootwijkerbroek), vinden we geen probleem.

Kortom: we zijn het traject ingegaan en zitten daar nu middenin. Nog steeds naar volle tevredenheid. Karel Post heeft heel wat in huis. Te denken valt aan individuele therapie, groepstherapie, vader-zoon survivals, jobcoaching en noem maar op. Het kernwoord is: jongenstherapie. Maak je je dus zorgen om je zoon? Neem dan contact op met Karel Post. Wellicht kan hij iets voor u/jullie betekenen.

dinsdag 13 januari 2015

Drie jaar zitten wachten...

Aan het ontbijt:

Henk: Hoe oud bent u nu?
Ik: 47
Hij: O, dan moet u nog drie jaar zitten wachten.
Ik: ???
Hij: Nou, voordat u 50 bent.
Ik: O, maar ik was niet van plan om daar drie jaar op te gaan ZITTEN wachten, hoor :-)))

Dirk lag in een deuk. Hij zag het al helemaal voor zich: Daar is het hokje. Gaat u daar maar zitten. Er liggen tijdschriften :-))

De dag was verder business as usual met de twee grote routines: de was én 10 dingen uit mijn huis verwijderen.



Ik was zó blij, dat het zomaar lukte, dat ik verder niet zo heel veel uitvoerde.
Vanmiddag moest ik extra hard aan de slag, want ik zou om half 3 wegrijden voor controle in het ziekenhuis met Maria. Ik wilde dan de boel aan kant hebben en ook het avondeten klaar hebben staan. Precies om half 3 zat ik in de auto. Het vlees stond op. Jan (die al een paar dagen ziek thuis is) moest het gas na een kwartiertje uitdraaien. De aardappels stonden geschild klaar en ook de prei zat gewassen en gesneden in de pan. Zelfs al zou het vet uitlopen in het ziekenhuis, zou het met het eten wel goedkomen, want er lag een briefje klaar, dat alles om half 6 opgezet moest worden enzo.

Ik haalde Maria op van haar school in Rotterdam en tufte naar Dirksland. We hoopten dat dit toch heus de laatste keer zou zijn. We zijn al vanaf half oktober in de weer met die gebroken arm!

Helaas. De dokter was nog steeds niet tevreden. We zijn nóg niet klaar. Nu moet Maria 6 tot 8 weken fysiotherapie. Als de therapeut tevreden (of 'content', zoals de dokter zei. Zou het een Vlaming zijn?) is, dan hoeven we niet meer terug naar het ziekenhuis. Maar anders ziet hij ons graag terug. Ok dan. Laten we hopen dat de fysiotherapie afdoende gaat zijn.

Al  om kwart over 5 waren we weer thuis. Een meevaller. Ik ging meteen de keuken in om het eten verder klaar te maken. Maar ik zag bijna sterretjes. Ik was ineens zó moe! In de auto had ik al moeite om mijn ogen open te houden. Ik ben daarom na het eten nog maar snel een half uurtje plat gegaan. Heerlijk! Toen ik beneden kwam was de boel aan kant!

En dan nu nog maar even de breipennen ter hand nemen.

maandag 12 januari 2015

Het belang van routines

Vroeger was niet alles beter, maar alles was wel véél gestructureerder. Voor alles was er een vaste tijd. Vrijdag nam ik het boek 'Beminde zusters' van Tineke Hendriks mee van de bieb. De hoofdpersoon van dit boek is Neel Zandee. Zij werd geboren in 1907, als ik me niet vergis. In haar tijd was het nog heel gewoon: maandag wasdag, dinsdag strijkdag, woensdag versteldag, donderdag deed ze de bovenboel, vrijdag de benedenboel en zaterdag de buitenboel (grind harken!). En zondag natuurlijk de rustdag. In onze tijd is regelmaat meestal ver te zoeken. Toch brengt regelmaat rust. Daarom is het belangrijk om bepaalde routines te hebben.


Het werken met routines heb ik geleerd van Flylady. Maar toch merk ik dat routines die ik al heel lang heb, op den duur soms wegglijden. Nu, na de kerstvakantie, merkte ik dat als eerste met de was. Natuurlijk: in een periode van vakantie is het logisch, dat je je routines wat laat versloffen. Maar uiteindelijk heb je alleen jezelf er maar mee. Want als de vakantie dan voorbij is, word je geconfronteerd met achterstanden op allerlei gebied. En dan is het lastig om te beslissen waar je gaat beginnen om alles weer onder controle te krijgen. Je zou de neiging krijgen om je kop in het zand te steken en hard weg te rennen. Maar dat gaat natuurlijk niet.
Ik heb daarom besloten om als eerste die was weer op de rails te krijgen. Ik krijg altijd de zenuwen van overvolle was- en strijkmanden. Om nog maar niet te praten over kinderen die 's morgens van boven staan te blèren: ¨Ma, waar is m'n blauwe vest.¨ Of: ¨Ma, waar is m'n zwarte maillot¨. Ik heb dus m'n verstand op nul en m'n blik op oneindig gezet en ben gewoon vanaf 2 januari weer routineus gaan wassen en strijken en vouwen. Elke dag twee of drie wassen. En ja, vandaag kon ik eindelijk vaststellen, dat ik echt weer helemaal bij ben. Maar het is dan ook al 13 januari! Vanaf nu dus weer elke dag m'n vaste routine: bij opstaan een was aanzetten en een uurtje strijken. Na het ontbijt de tweede was aanzetten. Om 9 uur droge was (van de vorige dag) afhalen, de nieuwe wassen ophangen, het vouwgoed en het gestreken goed wegvouwen en twee of drie nieuwe wassen sorteren voor de volgende dag. Op die manier staat om 10 uur m'n dagelijkse portie schone was klaar om in de kast te leggen en heb ik m'n koffie weer verdiend :-).


het portie van vandaag

Er kwam nóg iemand aan de deur, die dacht dat hij iets verdiend had: Schobbejak, het zwerfkatje. Het katje loopt hier al heeeeel lang rond. Het was altijd heel schuw. Maar een maand of twee geleden ben ik d'r stapje voor stapje gaan tam maken. Nu komt ze bijna elke dag langs. Ze gaat dan bij de deur zitten wachten tot ze wat krijgt.



Ik geef haar goedkope kattebrokjes en wat te drinken op een schoteltje.



Soms krijgt ze (of zou het een 'hij' zijn?) vis of een stukje worst of ander lekkers. Ze is nu zo ver, dat ze geaaid wil worden en tegen me miauwt. Ze laat zich heerlijk strelen en spint dan als een malle. Maar naar me toe komen en/of langs m'n benen strijken doet ze (nog) niet. Ook komt ze niet binnen. Ze is wel een keer binnen geweest, maar raakte helemaal in paniek en sprong hoog tegen de ramen op om naar buiten te kunnen, want ze kon de deur niet meer vinden. Dat doe ik niet snel nog een keer. Ze was zó vreselijk bang! Nou, kom dan maar, Schobbejak, dan kijk ik of ik nog iets voor je heb :-).

Een routine die vorig jaar lange tijd enorm goed werkte was: elke dag (ma,di,wo,do,vr) tenminste 10 dingen wegdoen. Minimaliseren dus. Ik heb dat heel wat weken volgehouden en er is echt veel overbodige ballast uit m'n huishouden verdwenen. Toen werd het zomervakantie en kwam de klad erin. En raar genoeg kreeg ik na de vakantie de draad niet meer te pakken. Ik heb tot twee keer toe een halfslachtige poging ondernomen. Toen dat niet lukte veranderde ik de formule: ik zou elke dag een half uur geconcentreerd aan de gang gaan in de garage (de vergaarbak van ons huis). Ook dat hield ik niet lang vol. Maar nu ben ik toch weer gemotiveerd om die oude routine op te pakken. Het moet toch mogelijk zijn om dat ritme weer te vinden? Vandaag heb ik een begin gemaakt en minstens 10 dingen zijn verdwenen. Eén en ander ligt in mijn auto om naar de Kringloop gebracht te worden. Andere dingen gingen de container in, deed ik op de post of zette ik in mijn marktplaatswinkeltje. Heerlijk!

één, twee, weg ermee

We aten vandaag lekker basic. Nog steeds uit de voorraad. Die slinkt nu toch echt zienderogen. De groentenboer van de markt belde vanmiddag nog, of ik langs kwam. Maar ik ben streng. Ik koop echt niets voordat m'n oude voorraad helemaal op is. Als het moet, wacht ik gerust nog twee weken.
Gisteren verdween het laatste portie witlof. Vandaag moest een zak bieten eraan geloven. Ik kookte ze vanmorgen in de snelkookpan. Vanmiddag heb ik ze gepeld en geschaafd.




Ik maakte er een grote pan aardappelpuree bij (aardappels koken, wat afgieten, melk, margarine en nootmuskaat erbij en stampen maar). Er ging een heel fijn gesnipperd uitje door de bietjes en samen met de aardappelpuree werd dat een heerlijk stamppotje. Ik nam mijn deel alvast apart op een bord.



De rest wil er graag iets van vlees in. Daarvoor had ik 250 gram gerookte spekblokjes gebakken en 500 gram gehakt geruld en dat ging er doorheen. Zout en peper erdoor. Klaar. Mmm.

Ik had bij m'n werkplanning er al rekening mee gehouden, dat ik weer om 18.00 uur naar het ziekenhuis zou afreizen om m'n moeder te bezoeken. Maar ze belde vanmiddag op, dat ze vanavond naar huis mag. Hiephoi! Ze is natuurlijk nog niet beter. Maar uitzieken thuis is 100 keer fijner dan in het ziekenhuis! En zodoende hoefde ik ook niet halverwege de maaltijd weg. Wel zo rustig.

Het was een fijne, productieve dag. En dat is zeker ook te danken aan de routines. Hoe saai het misschien ook lijkt. Uiteindelijk spaar je er tijd en energie mee en heb je ruimte om leuke(re) dingen te doen.

Enne, iedereen die gereageerd heeft op mijn vaatwasspullen-overweging: dankjewel! Ik heb alle info zo weer op een rijtje!


zaterdag 10 januari 2015

(Af)wassen, bakken en ziekenbezoek

De zaterdag was zoals altijd: vol en rommelig. Ik denk dat dat in andere (grote) gezinnen niet anders zal zijn. Iedereen heeft zo z'n bezigheden en verplichtingen en loopt in en uit. Intussen probeer ik het overzicht te bewaren en de noodzakelijke huishoudelijke klussen te doen, om alles klaar te hebben voor de zondag.

Mijn dag begon daarom toch aardig op tijd. Alhoewel half acht voor mij toch wel uitslapen is ;-). Ik zette een was aan en ruimde wat rommel op. Jan en Henk kwamen naar beneden en ik maakte bordjes Brinta klaar. En toen Maria even later arriveerde, kreeg zij ook een bordje. De kinderen moesten ervoor zorgen om om half 10 klaar te staan om naar de natuurclub in de Biesbosch te gaan. Ze zouden vandaag worden opgehaald door mijn neef, wiens zoon voor het eerst naar de club zou gaan. Het was stormachtig, maar gelukkig droog. Ze kleedden zich warm aan en waren met kaplaarzen aan voorbereid op modderige paadjes. Daar zouden ze zéker mee te maken krijgen, want er stond een grote speurtocht op het programma!

Toen de kinderen waren vertrokken was het al snel tijd om naar Willem z'n moeder te gaan. Daar doen we tegenwoordig op zaterdagochtend een bakkie en nemen dan meteen haar kranten mee naar huis. (Wij hebben geen abonnement).

We zaten net aan de koffie toen Dirk belde, dat mijn moeder was opgenomen in het ziekenhuis. Hè, wat jammer! Ze was al een paar dagen grieperig en in dat geval ligt er bij haar altijd een ziekenhuisopname op de loer. Het was nu best een poos geleden, maar helaas nu dan toch weer :-(.

Thuisgekomen belde ik mijn zus Maaike om meteen de bezoeken te regelen. We zorgen er altijd voor dat er elk bezoekuur bezoek is en niet de ene keer heel veel en de andere keer niets. Ik werd ingepland voor het laatste stukje bezoekuur van deze dag: van 19.00 uur tot 19.30. Prima.

Ik ging verder met m'n werk. Raar genoeg voelt dat toch altijd anders dan anders als er een geliefde zo ziek is. Dus maar op de automatische piloot.

Om het af te leren nog maar weer een mand vol wasgoed gestreken en gevouwen. Morgen is de rustdag. Dan wordt er hier niet gewassen. Dat hoeft ook niet. Er ligt van alles ruim voldoende in de kasten en maandag mogen we gewoon weer verder ;-).



Er moest ook brood gebakken worden. Voor morgen en voor maandagochtend. Ik bakte drie bruine, drie witte en ook nog een rozijnenbrood. Daar kunnen we voorlopig mee vooruit.



Normaal gesproken eten we op zaterdag patat. Gewoon van aardappels, zelf gesneden, zelf voorgebakken, zelf afgebakken. Mmm! Maar vandaag had ik iets anders bedacht: pizza! Zoals ik gisteren al schreef: de aardappels zijn aan het opraken. Voor patat snijden we altijd 5 kilo. Dan heb ik niet genoeg meer voor de komende week. Bovendien heb ik het oliebollenvet nog niet uit de pannen gedaan. Daar ben ik deze week niet aan toe gekomen. Pizza dus.

Ik deed weer een mooie greep uit m'n groentenvoorraad. Een ui, een prei, een paprika, wat snoeptomaatjes, een bekertje snoeppaprika's, een courgette, een ananas.



Verder wat olijven en wat gedroogde tomaatjes.



De bodem maakte ik van witbrooddeeg met oregano en in plaats van zonnebloemolie gebruikte ik olijfolie. De tomatensaus voor op de bodem maakte ik van twee pakjes gezeefde tomaten, gekruid met Italiaanse kruiden en ietsje gebonden met maizena. Als topping kwam er -behalve de groenten- op één plaat worst en kaas en op de andere plaat alleen kaas.

Terwijl de pizza's in de oven stonden deed ik heel, heel snel de weekboodschappen. Een heel klein beetje food: 2 flessen limonadesiroop, een pakje Mentos, een pakje Stophoest, twee kroppen ijsbergsla voor Willem z'n lunchsalades en een pakje boter. Verder kocht ik ook spul voor de vaatwasser. Na tweeëneenhalf jaar met de hand afwassen was Willem het vorige week ineens zat. Voor ik met mijn ogen kon knipperen zat hij in de auto om een tweedehands vaatwasser te kopen. Hans heeft het zaakje aangesloten. En nu moest ik voor vaatwasspul op stap. Geen idee (meer) wat ik het best kon kopen. Ik zag bij AH dat alle Sunproducten de tweede gratis was. Ik heb nog even gekeken of merkloos toch niet nóg goedkoper was, maar dat was niet zo. Wel vond ik de all in tabs vreselijk duur en ik heb dus gewone genomen, waar je dan nog zout en glansmiddel bij moet gebruiken. Ik zocht nog naar poeder, omdat je dat lekker zuinig kunt doseren. Maar dat zag ik nergens meer. Misschien uit de handel? Daar moet ik eens achterheen. De tabs kunnen natuurlijk wel doormidden gehakt worden. Dat ga ik dus maar doen. Ik vond het al met al een hele uitgave en dacht toch wat weemoedig aan het flesje Dreft van een euro waar we normaal mee werkten. Nou ja. Het aanrecht in een zucht leeg is nu toch wel even heel luxe! Daar ga ik toch maar van genieten :-).

Het verorberen van de pizza's duurde trouwens ook maar een zucht....




Om zes uur reed ik samen met Maria naar het Erasmus Centrum in Rotterdam. Ik trof mijn  moeder wel ziek aan, maar ik vond het niet tegenvallen. Ze was gelukkig goed aanspreekbaar en niet (meer) in de war. Wel was ze heel moe en koud en krachteloos. Hopelijk slaan het vocht en de medicijnen snel aan!

vrijdag 9 januari 2015

Mijn TBD (ThuisBlijfDag)

Iedereen was naar school of werk. Behalve Dirk. Hij legde de allerlaatste hand aan z'n afstudeeropdracht, die hij later vandaag in drievoud op school moest gaan inleveren.
De dag lachte me toe. Heerlijk eens een dag zonder afspraken!

Het gevaar lag op de loer om het er eens lekker van te gaan nemen. Beetje lummelen. Wat lezen op blogs, of in het stapeltje oude kranten. Een beker warme chocolademelk met wat lekkers. Misschien wat handwerken?

Maar nee.

Er moest gewerkt worden. ¨Van wie moet u dan werken?¨ vroeg Henk aan het ontbijt. Ha, ha, goeie vraag. Ik wist zo snel geen antwoord. Van wie? Als hij nu gevraagd had: ¨Waarom?¨, dan had ik nog iets kunnen zeggen als: ¨Iemand moet het doen, dus doe ik het maar ;-)¨.

Ik wist dus niet van wie. Ik wist ook niet heel goed waarom. Ik wist alleen dát er gewerkt moest worden. Na alle feest- en vakantiedagen was het hier en daar hard nodig om eens wat extra te poetsen. De voorkamer kreeg een beurt. Behalve het gewone stoffen en zuigen besloot ik de ramen eens te zemen. Niet zomaar even snel, maar goed en secuur. In zo'n geval krijgen ook m'n planten een beurtje. Ik friste de bladeren op met Bladglans.



Ik stopte waar nodig wat nieuwe potgrond om de planten. En tenslotte sopte ik de potten netjes af. Zo, dat is weer een ander gezicht!



De kasten kregen een likje boenwas. Dat ruikt zo lekker, vind ik. Jammer dat het weer net zo'n donkere, sombere, natte dag was als gisteren. Bij zo'n schoonmaakactie hoort eigenlijk een lekker zonnetje!

De rest van de dag was ik bezig met het gewone werk. De was stond natuurlijk ook weer op het programma. Of dacht je dat die mand van gisteren meteen de was van de hele week was? Mooi niet. Vandaag was er gewoon wéér een mand vol om in de kasten te leggen. Ok, niet met zo'n kop erop, maar toch...


Henk liep zich uit school een beetje te vervelen. In de vakantie mogen de kinderen te hooi en te gras op de computer. Maar zodra de school weer begint, is dat over. Henk mag dan 's avonds van 19.00 uur tot 20.00 uur. Ik ben daar heel streng in en maak geen uitzonderingen. Ook niet als het pijpenstelen regent en hij 'niets te doen' heeft. Maar ik wil wel meedenken, hoor. En gelukkig schoot me iets leuks te binnen. In een bedla had Henk vorige week een oud kinderorgeltje gevonden. Ooit eens op een rommelmarkt gekocht. Er zaten alleen geen batterijen in en dus kon hij er niets mee. Maar vanmorgen had ik een pakje batterijen gevonden, waar er precies nog vier in zaten. Genoeg om het orgeltje aan de gang te kunnen slingeren. Zo. Henk was weer een poos onder de pannen :-). Helemaal gelukkig zat hij met z'n orgel op de bank.



En wat zou ik vandaag eens uit die bijna onuitputtelijke groentenvoorraad plukken? Het werd bloemkool. Ik nam er drie. Ze waren nog best mooi en ook heel stevig. De stukken die een beetje zwart geworden waren gingen naar het konijn en de cavia's. Die geven daar niet om ;-).
Het werd een simpele Hollandse pot: worstjes, bloemkool met witte saus en gekookte aardappelen. Voor toe was er voor iedereen een Mineola.



Ik heb eens grofweg gekeken wat er zo allemaal nog op voorraad is: courgettes, bietjes, winterpeen, uien, prei, schorseneren, stoofappeltjes en een flinke pompoen. We kunnen nog wel even vooruit! Alleen de aardappels raken een beetje op. Nog een kilo of 15, schat ik. Dat lijkt aardig wat, maar met een paar keer stamppot gaat het toch wel heel rap. Dan heb ik toch wel zo'n vier tot vijf kilo nodig voor één maaltijd.

Na het eten gingen we naar de bibliotheek. Ons vaste vrijdagavond-uitstapje, waar de afgelopen weken een beetje de klad in gekomen was. Hè, wat was het fijn om weer langs de rijen boeken te snuffelen! Er ging een enorme stapel mee naar huis. Daar kunnen we weer een week mee toe.

Thuis dronken we koffie met een stuk kruidkoek erbij. Er schoven wat vrienden van Leendert naar binnen. En Maaike had een vriendin. Gezellig hoor. Ik bladerde wat in het kookboek en het taartenbakboek wat ik meegenomen had. Daarna nam ik het nummer van 101 woonideeën, ook van de bieb. En toen ik uitgebladerd was, was daar m'n breiwerk. 'n Echt knus vrijdagavondje! Je geniet er altijd extra van, als je hard gewerkt hebt. Het was een TBD waar ik een voldaan gevoel aan overhoud. Maar goed dat ik me vanmorgen niet aan de lummel-neigingen had overgegeven ;-).

donderdag 8 januari 2015

Huiselijkheid

Vandaag is mijn vader jarig. 79 jaar is hij geworden. En vanmorgen ben ik daarom al bijtijds naar mijn ouders gegaan om mijn moeder te helpen. Zij kon lekker blijven zitten, want mijn zus en ik hebben alles gedaan. De visite ontvangen, die voor het merendeel nog ouder was dan mijn vader. (Mijn vader is namelijk de op één na jongste in het gezin.) We serveerden koffie en thee en gebakjes. Drankjes en hapjes. We zetten bloemen op de vaas. Sleepten stoelen bij. Ruimden de vaatwasser in. En intussen genoten we natuurlijk van de familieverhalen die op zo'n gelegenheid langskomen.

Het was twaalf uur voordat ik er erg in had. Tijd om naar huis te gaan, want Jan en Henk komen op dat tijdstip uit school.

Kleddernat van de stromende regen kwamen de jongens binnen. En een uurtje later vertrokken ze. Alweer de stromende regen in.

Poeh, wat was het vandaag een sombere dag met al die nattigheid!

Maar vanmiddag uit school gaf dat sombere, regenachtige weer wel weer een hoop huiselijkheid om van te genieten. Jan en neefje Henk kropen op de bank met een spelcomputertje.



Henk moest kloksommen maken, die Dirk geduldig aan hem uitgelegde.



Leendert maakte onder toeziend oog van z'n vriend Jordi boterbabbelaars, die nog wonderwel lukten ook :-).



Zelf was ik lekker aan de vouw en de strijk. Daar is na een poosje onafgebroken doorwerken nu toch eindelijk een flinke berg van weg.



Er is ook weer een bergje van m'n etensvoorraad verdwenen. Ik heb nog steeds niets hoeven te kopen. Het hele jaar nog niet :-)). Behalve dan het woensdagse emmertje melk. Ik ben benieuwd hoe lang ik nog met m'n voorraad toe kan.

Vandaag zijn de snijbonen op gegaan. En ook de laatste champignons. Samen met gekookte aardappels en een pan vol hazebout was het weer een grote rijkdom op tafel.



En dan ook nog weer een grote schaal vers fruit voor toe. Het fruit gaat nu aardig opraken. Alleen nog best veel mineola's en sinaasappels.

Vanavond moesten we naar de school van Maaike. Maaike hield samen met haar vriendin Judith een presentatie van hun sectorwerkstuk. Het onderwerp was: voeding en ADHD. Een leuk onderwerp, vind ik! De meiden deden het prima en scoorden een welverdiende G(oed).







 Voor morgen staan er lekker geen afspraken in m'n agenda. Fijn een dagje thuis zitten werken :-).


woensdag 7 januari 2015

Doe maar duur!

Hoewel ik de meeste nachten kort maar krachtig slaap, was het de afgelopen nacht weliswaar kort, maar niet krachtig. Op de één of andere manier spookte mijn werk door mijn hoofd. Iets waar ik gelukkig niet vaak last van heb. Want wijzer word je er echt niet van, van dat nachtelijk gespook.

Ik moest vandaag weer een aflevering voor de kookrubriek van familieblad Terdege inleveren. Het werken aan zo'n aflevering bestaat uit verschillende fases.

Eerst is er de fase van het bedenken wat je gaat koken. Dat moet aan bepaalde eisen voldoen. Ik mag niet bijvoorbeeld drie keer achter elkaar een hoofdgerecht doen, maar moet zorgen voor afwisseling tussen hoofd-, na-, voorgerecht en tussendoortjes. Verder moet het natuurlijk passen in het seizoen waarin het gepubliceerd wordt. En als er een bepaald themanummer is, is het extra leuk als het recept daarop aansluit. Soms borrelt het idee zonder enige moeite gewoon op. Dat is dan een kadootje. Meestal moet ik verzinnen. ¨Wat zal ik nu weer eens voor Terdege gaan koken?¨ vraag ik dan zoal eens hardop, in de hoop dat iemand een lumineus idee heeft. Helaas. Ik moet het meestentijds zelf maar bekijken ;-). Dolblij ben ik als ik dan eindelijk iets bedacht heb wat helemaal klopt. In de afwisseling, bij het seizoen, in mijn hoofd. Helemaal.

De volgende fase is: uitdenken hóe ik het ga klaarmaken. Vaak hoort daar ook een keer proefkoken of proefbakken bij. Het gezin is dan proefkonijn en bij het proeven ontstaan er vaak nog wijzigingen: een beetje meer of andere kruiden gebruiken, korter of langer koken of bakken enzovoorts. Uiteraard moet ik er dan ook voor zorgen dat de benodigde ingrediënten in huis zijn. Vaak kook of bak ik met producten die ik al in huis heb. Maar soms moet ik voor een aanvulling naar de winkel.

De derde fase is: het uitdenken hoe ik het gerecht ga fotograferen. Welk serviesgoed en welke accessoires ga ik daarvoor gebruiken? Vaak kan ik wel iets uit de kast trekken. Maar ik mag natuurlijk niet steeds hetzelfde servies gebruiken. En dus moet ik de laatste tijd, nu ik al meer dan een jaar de rubriek verzorg, steeds vaker iets in de winkel kopen. Een bord, een soepkom, een placemat, noem maar op. Ik bedenk dan eerst in welke kleur ik het servies wil hebben. En of het nostalgisch, strak, neutraal of nog weer anders moet zijn. En dan ga ik naar de winkel om het benodigde aan te schaffen.

De vierde fase is: het koken of bakken van m'n bedenksel 'in het echie'. En daar hoort dan meteen ook het fotograferen bij. Lopende het proces en natuurlijk ook van het eindresultaat.

De vijfde en laatste fase is: het uitschrijven van het recept, het schrijven van de column en het schrijven van tips. Die schrijverij moet aan bepaalde eisen voldoen. Voor het recept heb ik 209 woorden, voor de column 170 en voor de tips 37. Geloof me, dat is soms een heel gegoochel!

Vannacht spookte dus het werk door mijn hoofd. Fase 1 was achter de rug (gelukkig!). Het zou iets gaan worden met cacao.



Fase twee was in dit geval niet aan de orde. Maar ik strandde bij fase drie: hoe zou ik het gaan fotograferen? Kon ik toe met servies en accessoires in huis, of zou ik er nog voor naar de winkel moeten? En wanneer zou ik dan gaan? Direct om negen uur maar. Dan kon ik om 10 uur met het klaarmaken beginnen. En zo was ik er maar mee bezig...Pfff. Ik maakte gewoon overuren, zeg!

Een beetje brak stuntelde ik vanmorgen mń  bed uit. En het eerste wat ik deed was: kijken of het serviesgoed en de accessoires, die ik bedacht had, écht bij elkaar zouden passen. Gelukkig! Het paste perfect. Ik hoefde dus niet naar de winkel.

Ik begon met m'n gewone dagprogramma en toen dat was afgewerkt en het inmiddels half 10 was, begon ik aan m'n Terdegewerk. ¨Fluitje van een cent,¨ dacht ik. Mis! Het lukte allemaal prima, behalve het fotograferen. Ik was totaal niet tevreden met m'n foto's. Anderhalf uur heb ik lopen zwoegen en zweten en veranderen. Niets hielp. De foto's waren donker. Er moest vast iets aan de instelling van m'n camera veranderd zijn. Ik belde Willem. Maar die wist het ook niet zo één, twee, drie. Hij belde even later terug: ¨Mail eens zo'n foto door, dan kijken we er hier even naar.¨ Hij heeft namelijk verschillende collega's, die fotografie als hobby hebben. Ik mailde en al snel kreeg ik een mailtje terug: ¨Ik zie niets bijzonders. Die foto's zijn gewoon goed.¨ Ik snapte er helemaal niets van. Hoe kon je zulke donkere foto's nu goed vinden? Ik tobde nog even door, totdat Dirk naar beneden kwam en ik hem deelgenoot van mijn probleem wilde maken. En terwijl ik hem liet zien hoe lelijk m'n foto's waren, viel ineens het kwartje: M'n beeldscherm stond donker!!! Nou jaaaaa, zeg!! Het probleem was meteen opgelost. De foto's waren gewoon goed. In een sneltreinvaart maakte ik nu de hele rubriek in orde. Inclusief de schrijverij. Precies om half 1 was ik klaar. Hè, hè, dat kindje is ook weer geboren...

Al met al klopte m'n planning natuurlijk voor geen meter meer. Ik sjeesde heen en weer naar school om daar de wekelijkse emmer verse boerenmelk af te halen, bakte voor de thuis-lunchende kinderen tosti's om van m'n oude brood af te komen en sprong opnieuw achter m'n aanrecht. Ik zou namelijk om half 3 door Willem opgehaald worden om met één van de kinderen op gesprek te gaan bij een 'peut'. Ik zou dan zorgen dat het eten voor 's avonds klaarstond, want wij drieën zouden op de terugweg een patatje eten, terwijl hier 7 personen de door mij klaargemaakte maaltijd zouden verorberen.

Ik ben nog steeds hard bezig om mijn voorraden op de maken. Voor vandaag betekende dat, dat ik de asperges zou verwerken. Asperges? In januari? Ja, erg hè. Uit Peru, als ik me niet vergis. Ik had ze vorige week maandag voor een prikje van de groentenman gekregen. Twee kilo asperges voor maar 3 euro. Het 'probleem' was, dat de bosjes asperges gevallen en de meesten gebroken waren. Probleem? Welnee! De hele asperges had ik er al secuur uitgevist en daar hebben we zondag van gesmuld. De gebroken exemplaren stonden in een Tupperware schaal te wachten tot vandaag. Ik maakte er een heerlijke, dikke maaltijdsoep van. Aspergesoep met...gerookte zalm! Toe maar. Doe maar duur!! Die zalm was over van de Nieuwjaarbijeenkomst van mijn familie en was dankbaar door Willem mee naar huis genomen. En vandaag lekkerde het de soep op :-). Samen met de laatste (geroosterde) oude boterhammen en met een mandarijn toe was het weer een vorstelijke maaltijd.

Receptje? Kook de aspergestukken in water met zout of een bouillonblokje gaar. Neem er wat mooie stukken uit (ik nam wat puntjes, die zijn het lekkerst) en houd die apart. Doe de rest door de roerzeef of zet er de staafmixer in. Maak een roux van gelijke delen margarine en bloem. Ik denk dat ik van elk zo'n beetje 50 gram had, maar ik weeg het nooit. Zodra de margarine gesmolten en de bloem erdoor geroerd is doe je scheut voor scheut de gladde aspergebouillon erdoor, terwijl je met een garde krachtig roert. Er mogen geen klontjes komen. Daarna gaan de aspergestukjes en de zalmsnippers erbij. Even proeven of er nog iets bij moet: zout? peper? beetje nootmuskaat? Klaar!






Vanavond stond het was- en strijkprogramma weer op me te wachten. Een never ending story...

En nu eerst maar eens kijken of het nachtje behalve kort, óók krachtig wordt :-).