Hans zat flink gehavend bij de dokter in de behandelkamer.
Wat was er gebeurd? Hij fietste juist vlakbij de dokterspost en haalde een andere fietser in. Die fietser sloeg echter ineens, zonder op of om te kijken, linksaf en reed tegen Hans aan. Die was hard gevallen. Vooral z'n gezicht zat helemaal onder het bloed. Maar ook bleek hij schaafplekken op z'n benen te hebben. (Z'n jas en broek waren eveneens kapot, maar dat is van later zorg).
Hij was duizelig, misselijk en had hevige hoofdpijn. De doktersassistente poetste stukje bij beetje z'n wonden wat schoon, gaf hem een bekkentje en later een dekentje, omdat hij begon te rillen.
Na een poosje kwam de dokter. Het leek allemaal mee te vallen, maar de dokter vond het toch wel beter dat we naar de spoedeisende hulp zouden gaan. Daar zouden ze kunnen kijken of er niet iets (z'n jukbeen of oogkas) was beschadigd.
Hans kreeg paracetamol tegen de hoofdpijn en daar gingen we dan maar. Voorzichtig de hobbels vermijdend reed ik naar het ziekenhuis in Dordrecht. Daar bleken alle kamertjes op de spoedeisende hulp bezet te zijn en het werd dus een oefening in geduld. We waren er om half 5 en pas om zes uur werd Hans door een dokter gezien. De arts constateerde geen beschadigingen, haalde nog wel een steentje onder de huid in z'n gezicht vandaan en gaf aanwijzingen. Hans heeft een hersenschudding en moet het even wat rustig aan doen. En voor vannacht hebben we een wekadvies voor om de twee uur. Paracetamolletjes tegen de pijn en dan moet het 'vanzelf' goed komen.
De jongen die Hans aanreed heeft eerst heel lang bij de dokter in de wachtkamer zitten wachten. Hij heeft later z'n moeder gehaald. Ze waren allebei erg geschrokken en leefden helemaal met Hans mee. De jongen heeft ook zijn excuses aangeboden en vanavond hebben we nog twee keer contact met die mensen gehad. Dat is fijn. Voor hetzelfde geld tref je iemand die snel doorrijdt. Gelukkig zijn er nog beleefde mensen!
